Δόξα και τιμή στον μαύρο κύκνο...

Αντιγράφω από τη Βικιπαίδεια: "Ο μαύρος κύκνος εννοείται ως ένα ολιγοπίθανο κι απρόβλεπτο γεγονός που λαμβάνει χώρα σε μια οποιαδήποτε σειρά πιθανών και συνηθισμένων γεγονότων σε κάθε δραστηριότητα μιας κοινωνίας κι ανατρέπει δραματικά προς το χειρότερο ή το καλύτερο τη δομή της". Σε μια χώρα που η κυβέρνησή της είναι διεφθαρμένη και η αντιπολίτευση ανεπαρκέστατη αυτός ο "μαύρος κύκνος" ήταν οι οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών. Αν είχαν λουφάξει, αν είχαν συμβιβαστεί με τη μοίρα τους, αν έλεγαν "δεν βαριέσαι, ας τα παρατήσουμε, αυτή είναι η Ελλάδα" σήμερα η πατρίδα μας δεν θα ζούσε τις ογκωδέστερες διαδηλώσεις της από τη μεταπολίτευση και μετά...

Όταν ένας ολόκληρος λαός κατεβαίνει στους δρόμους για να απαιτήσει δικαιοσύνη κι αλήθεια δεν χρειαζόμαστε άλλη απόδειξη για την κατάπτωση των θεσμών τής Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας. Όση προπαγάνδα κι αν επιστρατευτεί, όσα υπουργικά χουντικά σταγονίδια κι αν αλυχτήσουν, όσο μιθριδατισμό κι αν έχουμε αποδεχθεί, το αίτημα της μάνας και του πατέρα να μάθουν επιτέλους, ύστερα από δύο χρόνια, γιατί σκοτώθηκε το παιδί τους προκαλεί ανατριχίλα που διαπερνά ολόκληρο το σώμα τής ελληνικής κοινωνίας. Κι όσο εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για το έγκλημα- είτε πολιτικά είτε και ποινικά- δεν αναλαμβάνουν ούτε καν την ελάχιστη ευθύνη αυτή η ανατριχίλα που ήδη έχει γίνει οργή θα μετατραπεί σε χείμαρρο που θα τους παρασύρει νωρίτερα ή αργότερα...

Δεν τρέφω αυταπάτες: τα καθεστώτα διαθέτουν συστήματα ασφαλείας και τις απαραίτητες ρεζέρβες. Δεν είναι, όμως, πάντοτε συμπαγή. Κάποιες φορές παρουσιάζουν και ρωγμές που τις εντοπίζουν μαύροι κύκνοι και τις αξιοποιούν. 

Μπορεί οι σημερινές διαδηλώσεις να είναι μια τέτοια περίπτωση, μπορεί κι όχι. Όπως κι αν έχει, όμως, αποτελούν σημείο καμπής κι αυτό γιατί είναι η πρώτη φορά από το 2015 που η κοινωνική αμηχανία για τη μνημονιακή κωλοτούμπα τής τσιπρικής Αριστεράς πηγαίνει στην άκρη και βρίσκει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της, αυτά που είχαν χαθεί, για παράδειγμα, στην περίπτωση των παρακολουθήσεων. Κι όταν γίνεται η αρχή ακολουθεί το τέλος. Το δίκαιο τέλος τους... 

  

Δεν θα απολογείται στον αιώνα τον άπαντα η Αριστερά για έναν τυχοδιώκτη...

Ήταν αδίκως αγανακτισμένοι οι Έλληνες την εποχή των μνημονίων; Είχαν όλοι αποκτήσει από δύο σπίτια, από δύο Καγιέν, είχαν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο κι έδεναν τα σκυλιά τους με λουκάνικα; Μάλλον όχι, αλλά προκειμένου να διασωθεί ο τόσο βολικός δικομματισμός ΝΔ- ΠΑΣΟΚ είχε εφευρεθεί το παγκάλειο "μαζί τα φάγαμε" ώστε να νιώθουμε ενοχές αντί για οργή... 

Ούτε τώρα είναι αδίκως αγανακτισμένοι οι Έλληνες, έστω κι αν οι λόγοι και οι αφορμές είναι διαφορετικές. Ακόμα κι αν και σήμερα δεν λείπουν οι τυχοδιώκτες στην αντιπολίτευση που καιροσκοπούν πάνω στην αγωνία για το αύριο. Όπως και τότε, με τον Αλ. Τσίπρα...

Κύκλοι τού πρώην πρωθυπουργού- ποιος έχασε το κουράγιο του για να το βρει ο Αλέξης και να τα βάλει με τους εθνικούς μας νταβατζήδες- εξοργίστηκαν με κυβερνητικούς κύκλους που του την έλεγαν για τα όσα έγιναν το 2015- 2019. Μα, δεν καταλαβαίνω. Ο ίδιος ο Τσίπρας δεν ήταν που είχε ζητήσει συγγνώμη στο συνέδριο της "Καθημερινής" για τις τηλεοπτικές άδειες και τη Novartis; 

Αυτός δεν είναι ο οποίος στις ημερίδες του τοποθετεί στην πρώτη σειρά τη διαπλοκή που υποτίθεται πως θα πολεμούσε γιατί ήταν κάθε λέξη τού Συντάγματος; Αυτός δεν νομιμοποίησε και διά της σιωπής του τη μετατροπή τού κόμματος του οποίου ηγήθηκε για 15 χρόνια σε αντιδημοκρατικό μόρφωμα; Αλέξη μου, η θέση σου είναι πλέον δίπλα σε αυτούς από τους οποίους υποσχέθηκες να μας απαλλάξεις. Και ήταν άλλη μια υπόσχεσή σου που χάθηκε με το κύμα που σε έκανε βασιλιά...

Αρκετά απολογήθηκε η Αριστερά για τις κωλοτούμπες ενός πολιτικού τυχοδιώκτη. Ο Τσίπρας, άλλωστε, είναι πολύ μικρός μπροστά στο μαρτυρολόγιό της για να μπορεί να την λεκιάζει για πάντα. Κι αν δεν ξέρει τι να κάνει με τον πολύ ελεύθερο χρόνο του στα 50 του έτη, αυτό δεν είναι πρόβλημα το οποίο θα έπρεπε να μεταγγίσει στην παράταξή του... 

Ας κάνει, συνεπώς, και το ύστατο άλμα στο κενό. Ας φτιάξει κόμμα για να διαπιστώσει και μόνος του αυτό που βλέπουν όλοι εκτός από τον ίδιο στο συννεφάκι μεγαλείου που του έχουν φτιάξει εκείνοι που αν δεν έκαναν επίκληση στη δήθεν σοφία του θα είχαν εξατμιστεί εδώ και πολύ καιρό αλλά προτίμησαν να εξατμίσουν την Αριστερά. Να το προσπαθήσουν τουλάχιστον...  

   

Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν "ή εγώ ή το χάος"...

Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης έθετε το 1974 το δίλημμα "Καραμανλής ή χάος" η χώρα έβγαινε από μία επτάχρονη δικτατορία, με τον δεξιάρχη να ζει εκτός Ελλάδας από το 1963. Κατά πάσα πιθανότητα, εξάλλου, δεν είχε ζητήσει από τον μουσικοσυνθέτη να κάνει τη σχετική δήλωση. 

Τα δεδομένα, δηλαδή, είναι πολύ διαφορετικά με τα σημερινά για να μπορούν να πείθουν τα μαντρόσκυλα του νυν πρωθυπουργού στην κυβέρνηση, στη Βουλή, στη δικαιοσύνη και στα ΜΜΕ όταν μας λένε "Μητσοτάκης ή χάος". Η ταύτιση, άλλωστε, της δημοκρατίας με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο, μάλιστα, κατά τη θητεία του ευθύνεται και για μια σειρά παραβιάσεων του κράτους δικαίου μάλλον αδικεί τη δημοκρατία και ξεπλένει το πρόσωπο...

Το πιθανότερο είναι πως την Παρασκευή δεν θα πέσουν ούτε η Βαστίλη ούτε η Τριπολιτσά ούτε τα χειμερινά ανάκτορα. Όταν, όμως, έπεσαν ποιος είχε την ευθύνη; Ο γαλλικός λαός ή ο βασιλιάς, ο ελληνικός λαός ή ο σουλτάνος, ο ρωσικός λαός ή ο τσάρος; Όσοι, συνεπώς, επικαλούνται τη σταθερότητα μάλλον το δικό τους τομάρι θέλουν να σώσουν κι όχι το πολίτευμα...

Κι αν πέσουν η Βαστίλη, η Τριπολιτσά, η Αγία Πετρούπολη τι κάνουμε; Πολύ απλά επιβεβαιώνουμε ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά Συντάγματα που πρέπει να εφαρμόζονται. Ο κυρίαρχος λαός ή το Κοινοβούλιο θα αποφασίσουν αν θέλουν ξανά τον Μητσοτάκη ή κάποιον άλλο... 

Αυτό που σίγουρα δεν προβλέπεται στις δημοκρατίες είναι οι εκβιασμοί, η επίδειξη βίαιου αυταρχισμού και η γκεμπελική προπαγάνδα. Είναι αλήθεια ότι έχουμε υποστεί τόσες δόσεις τους και στο πρόσφατο παρελθόν που αρκετοί από εμάς έχουμε εθιστεί στο δηλητήριο και το αποζητούμε. Όχι, όμως, όλοι κι όχι για πάντα... 

  

   

Πλέει η χυδαιότητα και στην αντιπολίτευση...

Η μεγαλύτερη ευθύνη για την τοξικότητα στην πολιτική ζωή με αφορμή τα Τέμπη βαραίνει την κυβέρνηση. Η κατάντια τού σιδηρόδρομου, το δυστύχημα και η συγκάλυψή του φέρουν την υπογραφή Μητσοτάκη. Κανένα κόμμα, άλλωστε, της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να κινητοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες ή κι εκατομμύρια πολίτες...

Τίποτα, συνεπώς, δεν συγκρίνεται με τη χυδαιότητα των κυβερνώντων. Κι ας κάνουν κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης ό,τι μπορούν για να την ανταγωνιστούν προσπαθώντας να κρύψουν τις πολιτικές τους ανεπάρκειες πίσω από τον πόνο 57 οικογενειών που έγινε ο πόνος όλων των Ελλήνων. Τι νόημα έχει, για παράδειγμα, η κατάθεση πρότασης δυσπιστίας τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή; Θα πέσει η κυβέρνηση; Πιθανότατα όχι. Κι αν πηγαίναμε σε εκλογές ποιος θα τις κέρδιζε; Μάλλον αυτός που θα είχαμε ρίξει ένα μήνα πριν...

Πολλοί πολίτες θεωρούν πως όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι και δυσπιστούν κι απέναντι σε άλλους θεσμούς, όπως η δικαιοσύνη, η αστυνομία και η εκκλησία. Από την άλλη, ωστόσο, δεν πρόκειται να εμπιστευτούν το μέλλον τους σε μονοπρόσωπες ΕΠΕ, σε κόμματα του ενός αρχηγού κι από πίσω το χάος. Όσοι, επομένως, συγκροτούν οργανώσεις σε όλη τη χώρα, δίνουν τη δύναμη στους πολίτες ώστε αυτοί να δίνουν γραμμή κι όχι να την περιμένουν από στελέχη που ανυπομονούν για νέα οφίτσια δεν είναι ανόητοι αλλά έρχονται από το μέλλον. Τουλάχιστον αυτό που θα έπρεπε να είναι το μέλλον...  

  

   

Τον Βαραββά, τον Βαραββά...

Οι άνθρωποι δεν είμαστε αλάνθαστοι ούτε ως μεμονωμένες οντότητες ούτε ως σύνολα. Κάνουμε και θα συνεχίζουμε να κάνουμε λάθη. Αυτοί, ωστόσο, που χρησιμοποιούν ακόμα το 41% του 2023 για να δικαιολογούν κάθε τους πολιτική δεν μπορούν σήμερα να ισχυρίζονται πως "ο λαός προτίμησε και τον Βαραββά από τον Ιησού". Αν μη τι άλλο, γιατί οι συγγενείς των νεκρών δεν είναι ληστές κι ο Κ. Μητσοτάκης δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ενσάρκωση της Δευτέρας Παρουσίας...

Τα κυβερνητικά σκυλιά χρησιμοποιούν, επίσης, ένα επιχείρημα που έχει λογική βάση: δεν πρέπει να επιτρέψουμε την κυριαρχία τής τοξικότητας που ενδεχομένως να φέρει σε διακινδύνευση ακόμα και τη δημοκρατία. Από το στόμα κάποιου μετριοπαθούς πολιτικού που πολιτεύεται με όρους καθωσπρεπισμού θα έβγαζε νόημα. Όταν, όμως, εκστομίζεται από πολιτικούς τύπου Γεωργιάδη, Βορίδη, Αγαπηδάκη που έχουν γράψει ιστορία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τους κατά καιρούς εμετούς τους σε βάρος πολιτικών αντιπάλων κι αυτό το επιχείρημα θα καταλήξει στον κουβά...

Η ύστατη καταφυγή των πολιτικών απατεώνων είναι να αποφύγουμε μια επανάληψη του αντιμνημονιακού αγώνα γιατί αυτή κατάληξε στην κωλοτούμπα Τσίπρα. Λες κι αν ο λαός έλεγε από την αρχή "σφάξε με αγά μου να αγιάσω" οι νεοφιλελεύθερες ορδές θα ήταν πιο μαλακές απέναντί του... 

Στην αδικία τής οριζόντιας εφαρμογής τής ίδιας λιτότητας σε δίκαιους κι άδικους φωλιάζει η αντισυστημική οργή που σήμερα βρίσκει έκφραση στην ακροδεξιά κι όχι στη ριζοσπαστική Αριστερά. Το ίδιο αίσθημα αδικίας, που αυτή τη φορά βρίσκει αφορμή στο να εκδηλωθεί στη συγκάλυψη για το θάνατο 57 ανθρώπων σε ένα τρένο σε διπλή γραμμή, κυριαρχεί και σήμερα. Κι αυτό το αίσθημα μόνο με τη δικαιοσύνη και την αλήθεια θα ηρεμήσει. Σε καμία περίπτωση με τα ουρλιαχτά των λύκων που εξαγριώνουν περισσότερο τα πάθη και τα πλήθη...  

  

 

Το νεογέννητο κι ο ετοιμοθάνατος μοιάζουν σε πολλά, εκτός από τις προσδοκίες...

Στην πολιτική πολύ λίγα πράγματα μπορούν να είναι αποκρουστικότερα από τη συγκάλυψη ενός εγκλήματος με 57 νεκρούς. Αν δεν είσαι διατεθειμένος να αναγνωρίσεις την υπέρτατη αξία τής ανθρώπινης ζωής δεν είμαι κι εγώ διατεθειμένος να σου αναγνωρίσω την ιδιότητα του συνομιλητή μου... 

Δεν είναι, όμως, η συγκάλυψη το μοναδικό αποκρουστικό που ακούμε τους τελευταίους μήνες στο δημόσιο διάλογο, έστω κι αν δεν είναι της ίδιας απαξίας. Αποκρουστικό είναι και να προσκαλείς σε προοδευτικό μέτωπο όταν εσύ το έχεις πρώτα διασπάσει ή το έχεις αποκλείσει. Υπό αυτή την έννοια βρίσκω απολύτως λογικό ο Ν. Ανδρουλάκης να μην επιθυμεί συνεργασία με αυτούς που έχασαν κι έφυγαν ή με αυτούς που έδιωξαν για να μην χάσουν. Πώς να τους έχει εμπιστοσύνη;...

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μείνει ενωμένος υπό τη νέα του ηγεσία μετά την παραίτηση Τσίπρα σήμερα θα είχε υπερσκελίσει τη ΝΔ στις δημοσκοπήσεις. Φυσικά κι αυτή είναι μία εκτίμηση, η οποία βασίζεται ωστόσο στην κοινή λογική: όταν ρίχνεις τη ΝΔ από το 41% στο 28%, μένεις δεύτερος στη γενική ψήφο, κερδίζεις ξανά στη νεολαία κι όλα αυτά ύστερα από τόση αμφισβήτηση από τους υποτιθέμενους συντρόφους σου και τη λευκή απεργία που έκαναν στις ευρωεκλογές- όταν δεν καλούσαν τους δικούς τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν άλλα κόμματα-, έχω κάθε λόγο να πιθανολογώ πως θα μπορούσε τώρα να είναι καβάλα στο άλογο. Ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, προτίμησε το 3%, τους δέκα βουλευτές και τα τριάντα μισθολόγια...

Τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει ένα νεογέννητο κι ένας ετοιμοθάνατος σε αρκετά σημεία ομοιάζουν, μολονότι οι προσδοκίες τους είναι εντελώς διαφορετικές. Γι' αυτό κι ενδεχομένως κάποιοι καλοπροαίρετοι να μπερδεύονται και κάποιοι κακοπροαίρετοι να παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και να συγχέουν τα ζητήματα που πράγματι αντιμετωπίζει ένα κόμμα τριών μηνών που δεν έχει πραγματοποιήσει καν το ιδρυτικό του συνέδριο με ένα αντιδημοκρατικό μόρφωμα του οποίου ο κυβερνητικός κύκλος έκλεισε με πάταγο στο συνέδριο του μπουζουξίδικου. Όταν φεύγεις ή εξοστρακίζεις το μόνο μέτωπο που μπορείς να οικοδομήσεις είναι στο πλευρό τής υποκρισίας κι εμμέσως του Κ. Μητσοτάκη απέναντι στη δημοκρατία και στη δικαιοσύνη. Κανένα άλλο...      

 

     

Ανήκομεν εις τα κορόιδα...

Όσο διεξάγονται αθλητικές διοργανώσεις στις οποίες θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους εθνικές ομάδες από τα κράτη- μέλη τής ΕΕ μην περιμένετε την ομοσπονδιοποίηση της Γηραιάς Ηπείρου. Δεν ισχυρίζομαι πως είναι κακό να μην φτάσουμε στο φεντεραλισμό, αλλά αν αυτό είναι το όραμα των ευρωπαϊκών ηγεσιών δεν θα επιτευχθεί ποτέ όσο θα αισθανόμαστε πρώτα Έλληνες ή Γερμανοί και δευτερευόντως Ευρωπαίοι. Αυτοί, άλλωστε, που κατά την ελληνική κρίση χρέους προέτασσαν την τιμωρία- λες και οι τράπεζές τους, για παράδειγμα, ήταν αμέτοχες ευθυνών- από την αμοιβαιότητα δεν μπορούν σήμερα να πείθουν όταν μιλάνε για την αναγκαιότητα για κοινές πολιτικές άμυνας κι ασφάλειας...

Το παράδειγμα του αθλητισμού είναι απλώς ενδεικτικό. Αν δεν είμαστε αποφασισμένοι να αποσυνδέσουμε τους λαούς τής Ευρώπης από τις εθνικές τους συνειδήσεις- επαναλαμβάνω, δεν το θεωρώ επιθυμητό- δεν θα φτάσουμε ποτέ όχι μόνο στην ομοσπονδία αλλά ούτε καν σε κοινή εξωτερική πολιτική. Γι' αυτό και είναι ρεαλιστικότερο από το να συνεδριάζουν κάθε τρεις και λίγο οι ευρωπαίοι ηγέτες για την Ουκρανία να εστιάσουν σε ζητήματα όπου πραγματικά μπορούν να υπάρξουν συγκλίσεις προς όφελος των ευρωπαίων πολιτών. Το να επιζητάς την ανεξαρτητοποίηση από τις ΗΠΑ ή τη Ρωσία σε έναν τόσο στενά διασυνδεδεμένο πλανήτη με εντελώς διαφορετικές ιστορικές παραστάσεις κι εθνικά συμφέροντα είναι δυσκολότερο κι από τον τετραγωνισμό τού κύκλου...

Τούτων δοθέντων γίνεται ακόμα πιο κατανοητό το πόσο τραγικό ήταν η Ελλάδα να βάλει όλα της τα λεφτά στις ΗΠΑ. Στείλαμε, κατόπιν εντολών τής Ουάσιγκτον, ένα σκασμό όπλα στην Ουκρανία αποδυναμώνοντας την εθνική μας άμυνα για χάρη των Αμερικανών και τώρα οι Αμερικανοί λένε στον Β. Ζελένσκι να κάνει εκλογές και να αποδεχθεί όποια ειρήνη τού επιβάλουν. Πάνε χαμένα, επομένως, η "σωστή πλευρά τής ιστορίας", τα χειροκροτήματα στο Κογκρέσο και τα "ανήκομεν εις τη Δύση". Μάλλον ανήκομεν εις τα κορόιδα... 

 

 

Δολοφόνησαν ακόμα και την προσμονή για το αύριο...

Το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν συνιστά από μόνο του απονομή δικαιοσύνης. Το τι πιστεύει ο λαός για το τι έγινε δεν σημαίνει απαραιτήτως πως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αν συνέβαινε, άλλωστε, κάτι τέτοιο δεν θα πληρώναμε από τα λεφτά των φορολογούμενων τόσους αστυνομικούς και δικαστές για να διαλευκαίνουν μυστήρια. Όταν, όμως, η κοινή γνώμη- ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο μέρος της- σε θεωρεί και δολοφόνο τότε το πολιτικό σου πρόβλημα μοιάζει πλέον δυσεπίλυτο...

Όποτε κι αν γίνουν οι επόμενες εκλογές ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα είναι αυτοδύναμος. Πιθανόν να μην ηγηθεί καν της ΝΔ σε αυτές. Κι αν αυτό αποτελεί ένα προσωπικό ή και οικογενειακό- περιμένουν κι άλλοι μητσοτάκηδες μεγαλεία- ψυχόδραμα, αυτό που περνά η χώρα είναι ακόμα μεγαλύτερο... 

Όχι πως δεν τα έχουμε περάσει ξανά πάντως, αφού κάθε γενιά γνωρίζει κι από μία περιπέτεια ηθικής σήψης τής πολιτικής. Από την εποχή τού σκανδάλου Κοσκωτά τη δεκαετία τού '80, της βυζαντινής αυλής γύρω από τον ετοιμοθάνατο Παπανδρέου τη δεκαετία τού '90, του "όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα" τού αρχιερέα τής διαπλοκής, του "ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό" τής διακυβέρνησης Καραμανλή και, φυσικά, του "μαζί τα φάγαμε" και του πιο πρόσφατου "δεν θα έχει άλλη ευκαιρία στη χώρα" το κομματικό μας σύστημα δεν παύει να μας εκπλήσσει με το πόσο εύκολα προσπαθεί να ξεπλένει τη σαπίλα...

Αν, συνεπώς, αύριο μεθαύριο κυβερνήσει και την Ελλάδα μια Μελόνι, μια Λε Πεν ή ένας Όρμπαν το κομματικό σύστημα- δεξιό κι αριστερό- δεν έχει κανένα ηθικό δικαίωμα να δείξει με το δάχτυλο το λαό. Η μεγαλύτερη ευθύνη για την πορεία προς την άβυσσο το βαραίνει, δικό του δημιούργημα θα είναι οποιοσδήποτε Χίτλερ ή Μουσολίνι τσέπης. 

Έχει καταπατήσει τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, τη δικαιοσύνη, όλους τους θεσμούς κι όλες τις αξίες για τις οποίες αξίζει να παλεύει κανείς. Τα Τέμπη, άλλωστε, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μικρογραφία τής Ελλάδας που στο όνομα της "σταθερότητας" και του "να σώσουμε το σπίτι μας" έχει δολοφονήσει ακόμα και την προσμονή για το αύριο... 

   

Είμαστε πολύ κουρασμένοι από τους καιροσκόπους...

Την 1η Μαρτίου, μία ημέρα μετά τη δεύτερη επέτειο και τις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, πολύ λίγα πράγματα θα θυμίζουν το σημερινό πολιτικό σκηνικό. Η οργή τού λαού θα αποτελέσει καταλύτη εξελίξεων. Το ξέρουν και στο Μαξίμου, το καταλαβαίνουν και στην αντιπολίτευση. Γι' αυτό κι όλοι προετοιμάζονται για την επόμενη ημέρα...

Κι αν στη ΝΔ οι εξελίξεις, αναπόφευκτα, θα συσχετιστούν και με ζητήματα διαδοχής και δαχτυλιδιών, στην αντιπολίτευση η κατάσταση είναι πιο πολύπλοκη. Τόσο πολύπλοκη που κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει σήμερα ποιος θα είναι οδηγός τού κοινωνικού κύματος οργής, ιδίως αν το ΠΑΣΟΚ συνεχίσει με τον Ν. Ανδρουλάκη στην προεδρία. Αλίμονο, όμως, αν η επόμενη ημέρα μάς φέρει μια κυβέρνηση με ακόμα πιο δεξιά χαρακτηριστικά από τη σημερινή. Τότε Μητσοτάκης θα λέμε και θα κλαίμε...

Σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ πως θα πρέπει να διατηρήσουμε τον σημερινό πρωθυπουργό για να μην μας κυβερνήσουν ο Κ. Βελόπουλος ή η Αφρ. Λατινοπούλου. Το πολιτικό ζητούμενο, ωστόσο, για την προοδευτική παράταξη δεν είναι η συγκρότηση ενός κοινού μετώπου, ιδίως όταν το γαλλικό πρότυπο καταρρέει κι έτσι κι αλλιώς αφορούσε κι ένα εντελώς διαφορετικό εκλογικό σύστημα... 

Το ζητούμενο είναι η έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης να συνοδεύεται κι από θετικό λόγο, μιας και τα κόμματα όταν παριστάνουν τους ντετέκτιβ περισσότερο εργαλειοποιούν τραγωδίες και λιγότερο κάνουν ό,τι μπορούν για να αποτρέψουν επόμενες. Καλά κάνουν και πιέζουν ώστε να αποκαλυφθεί η συγκάλυψη, αν δεν μας πουν όμως και πώς θα αλλάξουν το σιδηρόδρομο προς το καλύτερο δεν θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας. Και δικαίως αφού είμαστε πολύ κουρασμένοι από τους καιροσκόπους που έπαιξαν με τα συναισθήματά μας είτε για να τους εμπιστευτούμε ξανά είτε για να τους αλλάξουμε με νέους...

 

Μήπως είχε και κάποια δίκια ο Βανς;...

Το ότι το διεθνές δίκαιο δεν έχει καμία σημασία για το δίδυμο Τραμπ- Μασκ είναι οφθαλμοφανέστατο. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ δεν το σέβονται; Όταν προηγούμενοι πρόεδροι υποκινούσαν, για παράδειγμα, δικτατορίες σε άλλες χώρες ή εισέβαλλαν δίχως καμία σχετική απόφαση του ΟΗΕ το έκαναν τηρώντας το; Ο Τραμπ τουλάχιστον δεν προσπαθεί να αμπαλάρει τον ιμπεριαλισμό του με σάλτσες για δημοκρατία και παγκόσμια ειρήνη. Δεν το γράφω για να του απονείμουμε εύσημα, αλλά μήπως κι αντιληφθούμε και το δικό μας μέγεθος υποκρισίας ως Ευρώπη...

Καμία αντίρρηση, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος εμφανίστηκε στο Μόναχο ως επικυρίαρχος κι όχι ως φίλος. Είχε, όμως, άδικο όταν μας είπε πως στη Γηραιά Ήπειρο δεν σεβόμαστε πάντα τη λαϊκή ετυμηγορία ή την ελευθερία τού λόγου; 

Μάλλον όχι, γι' αυτό και πριν καταδικάσουμε την αλαζονεία του θα ήταν χρήσιμο να ανοίγαμε και τη δική μας ντουλάπα με σκελετούς για να την ξεσκαρτάρουμε. Θα βρίσκαμε πως έχουμε πολύ περισσότερους από όσους μας επιβάλλουν τα ευρωπαϊκά μας ιδεώδη από τα οποία τόσα έχουν υποφέρει οι αποικιοκρατούμενοι λαοί...

Ποιος δεν θέλει να τελειώσουν οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία; Με κάθε τίμημα ωστόσο; Ακόμα κι αν αυτό είναι η επιβεβαίωση ότι λίγοι ισχυροί θα χαράσσουν στο διηνεκές τα σύνορα και τις τύχες ξένων λαών; 

Ακόμα κι αν η νέα τάξη πραγμάτων δεν διαφέρει από την παλιά παρά μόνο στο θράσος; Κι αν αύριο μεθαύριο ο Τραμπ κι ο Πούτιν μοιράσουν το Αιγαίο και την Κύπρο θα είμαστε το ίδιο τραμπικοί και πουτινικοί; Ή θα τους αποτρέψει κάποιο φαντασιακό φιλελληνικό αίσθημα; Ως πότε θα δικαιώνουμε με την ευπιστία μας τον εθνικό μας ποιητή για τις τραγωδίες μας;... 

 

Ασκούνται βρίζοντας εγχώριοι τσαρλατάνοι...

Όταν σε μια δημοκρατία δεν μπορείς να βρεις αποκούμπι στη δικαιοσύνη είναι σαν περπατάς σε τεντωμένο σκοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας από κάτω. Κι αν, μάλιστα, η πλειονότητα των πολιτών εκτιμά πως σε περίπτωση που κάποιος ισχυρός την αδικήσει θα είναι μάταιο να αναζητήσει την εφαρμογή τού νόμου σε βάρος του τότε η κοινωνική συνοχή γίνεται θρύψαλα και στα σπαράγματά της τρυπώνουν και κάθε λογής θεομπαίχτες. Αυτή είναι και η πραγματικότητα σήμερα στην Ελλάδα, μιας χώρας σε ηθική διάλυση πάνω στην οποία ασκούνται βρίζοντας όχι ξένοι φαντάροι αλλά εγχώριοι τσαρλατάνοι, κάθε φύλου...

Η γυναίκα τού Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια. Πρέπει και να φαίνεται τίμια. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως τουλάχιστον η ηγεσία τής δικαιοσύνης πόρρω απέχει από το να παίζει το παιχνίδι έντιμα. Η αρχειοθέτηση του σκανδάλου των παρακολουθήσεων και η κωλυσιεργία για το έγκλημα των Τεμπών δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με προσευχές, όπως είχε καλέσει τους γονείς των θυμάτων να πράξουν η εισαγγελέας τού Αρείου Πάγου... 

Αν οι ίδιοι οι δικαστές δεν σέβονται το λειτούργημά τους με το να ενεργούν σαν τα υπάκουα σκυλάκια τού Μαξίμου γιατί να τους σεβαστούμε οι υπόλοιποι; Ο σεβασμός ταιριάζει μόνο στους αξιοσέβαστους...

Σε λίγους μήνες θα ξεκινήσει η διαδικασία Συνταγματικής Αναθεώρησης. Ιδού η Ρόδος, συνεπώς, ιδού και το πήδημα ώστε να αλλάξει ο τρόπος επιλογής τής ηγεσίας τής δικαιοσύνης, ως πρώτο βήμα για την απεμπλοκή της από κομματικές σκοπιμότητες. Θα το τολμήσουν αυτοί που κυβερνούν, αλλά κι αυτοί που κυβέρνησαν και δεν το τόλμησαν όταν τους δόθηκε η ευκαιρία; Κρατάω πολύ μικρό καλάθι. Η πραγματική διάκριση των εξουσιών, άλλωστε, θα δυσκόλευε πολύ τη διαιώνιση ενός σάπιου συστήματος που σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται και στη διακομματική ομερτά...

    

Είμαι κεντρώος, αν έτσι θέλετε...

Οι περιορισμοί σε αλλοδαπούς για την είσοδο στη χώρα, οι αμυντικοί εξοπλισμοί, η αποδοχή από την πολιτεία τέλεσης θρησκευτικών γάμων είναι αριστερές η δεξιές πολιτικές; Παρομοίως, η δίκαιη κλιμακωτή φορολόγηση ή η δήμευση, με ένα νόμο κι ένα άρθρο, του μεγαλύτερου ποσοστού τής περιουσίας των πλουσιότερων Ελλήνων είναι αριστερή πολιτική; Η σταδιακή μετάβαση στις ΑΠΕ ή η βίαιη απολιγνιτοποίηση για χάρη τού περιβάλλοντος συνιστούν αριστερή πρακτική;...

Γιατί θέτω όλα αυτά τα ρητορικά ερωτήματα; Απλούστατα, για να διατυπώσω το επιχείρημα πως σε ιδεολογικά ζητήματα με πρακτικές συνέπειες οι απαντήσεις δεν είναι πάντοτε άσπρο ή μαύρο και η στάση καθενός μας εξαρτάται πολλές φορές από το σημείο στο οποίο βρίσκεται. Όταν, για παράδειγμα, έχεις εφαρμόσει ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο χωρίς να σκίσεις το προηγούμενο ημέρα μεσημέρι δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς μπορείς να βγάζεις φλύκταινες όταν ακούς για εκλαϊκευμένο κέντρο. 

Όταν, από την άλλη, αποδέχεσαι με τον τρόπο που πολιτεύεσαι να συμβαίνουν Τέμπη και Πύλος αδυνατώ επίσης να μην σε αποκαλέσω ακραίο κέντρο. Στο κάτω κάτω της γραφής, είμαστε κυρίως όσα πράττουμε και πολύ λιγότερο οι πομφόλυγές μας...

Δεν υπάρχουν πολιτικές χωρίς ιδεολογικό πρόσημο. Το ίδιο και οι σταθμίσεις που κάνουμε όλοι μας στην προσωπική και στην επαγγελματική μας ζωή και ιδίως οι αποφάσεις και οι πράξεις μας είναι ταυτοτικές. Η πίστη στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην αλληλεγγύη, στη συλλογικότητα και στην άμεση δημοκρατία σαφώς κι έχει αριστερό πρόσημο. 

Το να ισχυρίζεται, ωστόσο, ένας πολιτικός πως μπορεί να τις υλοποιήσει την επόμενη ημέρα, σχηματικώς μιλώντας, είναι ουτοπικό κι αυτό έχει αποδειχθεί αρκετές φορές σε αυτήν τη χώρα, ακόμα κι όταν υπήρχαν οι καλύτερες των προθέσεων. Αν, συνεπώς, αριστερός δεν είναι ο οραματιστής αλλά ο δημαγωγός, όχι ο αποτελεσματικός αλλά ο βολονταριστής, ούτε ο συνεπής αλλά ο υποκριτής παρακαλώ προσμετρήστε με στους κεντρώους...   

 

Γειώνουν τις προσδοκίες μας για να μας φαίνονται γίγαντες οι νάνοι...

Το ότι αρχηγός τού κράτους θα είναι πλέον ο Κ. Τασούλας δεν μπορεί να μην το χαρακτηρίζεις και σημείο των καιρών. Από μόνο του το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας θα έπρεπε να παραπέμπει σε ένα πρόσωπο που να ενώνει τον ελληνισμό, να προκαλεί παλλαϊκό σεβασμό και να τονώνει την αξία τού θεσμού. 

Θα αναρωτηθείτε, βεβαίως, αν υπάρχουν τέτοια πρόσωπα στην Ελλάδα σήμερα και θα σας απαντούσα πως κι αυτό είναι σημείο των καιρών. Αλίμονο, όμως, αν συναινούσαμε στο ότι δεν μπορούσαμε να βρούμε κάποιον καλύτερο από τον εκφραστή τής πιο σκληρής δεξιάς, της μετεμφυλιακής...

Αλίμονο, όμως, κι αν πιστεύαμε ότι στην τριάδα των πιο άξιων Ελλήνων ήταν η Λ. Κατσέλη κι ο Τ. Γιαννίτσης. Όσον αφορά το πολιτικό ορφανό τού αρχιερέα τής διαπλοκής καλή είναι η προσπάθεια αγιοποίησης της ασφαλιστικής του μεταρρύθμισης που υποτίθεται πως θα έσωζε τη χώρα, αλλά δεν χρεοκοπήσαμε γιατί δεν αποσύρθηκε το κράτος από την υποχρέωσή του να παρέχει συντάξεις στους πολίτες. Αν πράγματι επιθυμούμε να διερευνήσουμε τις αιτίες τής χρεοκοπίας θα ήταν προτιμότερο να απευθυνόμασταν στους περισσότερους από όσους θρηνούσαν πριν ένα μήνα περίπου πάνω από το φέρετρο Σημίτη...

Ούτε, όμως, θα έπρεπε να θαυμάζουμε τόσο πολύ μια πολιτικό που είχε εμπνευστεί το "λεφτά υπάρχουν" κι εκπροσωπεί έναν κρατισμό τής δεκαετίας τού '80. Είναι αλήθεια ότι ο νόμος της έσωσε τα σπίτια πολλών οικογενειών, μόνο που δεν θα ήταν απαραίτητος αν η κυβέρνηση της οποίας ήταν πρωταγωνιστικό μέλος διαπραγματευόταν καλύτερα με τα όπλα χρεοκοπίας των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών που είχε στα χέρια της κι εκείνη δεν υπερψήφιζε το πρώτο μνημόνιο. Επιτέλους, πόσο περισσότερο θα χαμηλώσουμε τον πήχη των προσδοκιών μας προκειμένου να τον ξεπερνά ένα πολιτικό προσωπικό που όταν δεν είναι διεφθαρμένο είναι ανεπαρκέστατο;...

 

Για να μην κλάψουμε γιατί δεν διαβάσαμε Νίτσε...

Αυτό που πάντα με εντυπωσίαζε στην ακροδεξιά τής κάθε χώρας είναι πώς μπορεί να έχει αδελφά κόμματα σε άλλες χώρες. Αν πιστεύεις, για παράδειγμα, ότι η Ελλάδα είναι η καλύτερη χώρα τού κόσμου και δεν θέλεις Ούγγρους μετανάστες να αλλοιώσουν τον πολιτισμό σου πώς είναι δυνατό να βλέπεις στο πρόσωπο του Β. Όρμπαν έναν πολιτικό αδελφό όταν εκείνος θεωρεί την Ουγγαρία την καλύτερη χώρα τού κόσμου και δεν θα ήθελε Έλληνες μετανάστες να αλλοιώσουν το δικό του πολιτισμό; Όταν θεωρείς πως εσύ είσαι στον κόσμο και κανένας άλλος πώς συνασπίζεσαι με τον "κανέναν άλλο";...

Κι αν αυτή η παρατήρηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και χαριτωμένη, οι συνέπειες της υποστήριξης πολιτικών οι οποίες ενθαρρύνουν ακόμα και την εθνοκάθαρση δεν είναι και τόσο αστείες. Σήμερα, για παράδειγμα, ο Ντ. Τραμπ προτείνει να εκδιωχθούν οι Παλαιστίνιοι (και) από τη Λωρίδα της Γάζας για λόγους real estate. 

Αν αύριο πει το ίδιο για τους Ελληνοκύπριους θα συμφωνήσουν ο Μ. Βορίδης, ο Αδ. Γεωργιάδης, ο Κ. Βελόπουλος ή η Αφρ. Λατινοπούλου; Κι αν αυτό είναι πιο ακραίο σενάριο, αν ο πρόεδρος των ΗΠΑ επιβάλει δασμούς και στα ελληνικά προϊόντα θα συνεχίσουν να πίνουν νερό στο όνομά του;...

Όπου κι αν έχει επικρατήσει η ακροδεξιά το έχει πετύχει χάρη σε δυναμικές προσωπικότητες κι όχι γιατί συνασπίστηκαν άνευρα ανδρείκελα. Ο Ντ. Τραμπ, η Τζ. Μελόνι, η Μ. Λε Πεν, ο Βλ. Πούτιν, ο Τ. Ερντογάν και πάει λέγοντας μπορεί να είναι επικίνδυνοι και για τη διεθνή ασφάλεια και ειρήνη ωστόσο δεν στηρίζονται σε συνεργασίες αποτυχημένων οι οποίες μόνο αδυναμία μαρτυρούν. Αν, επομένως, θέλουμε στην Ελλάδα να αποφύγουμε να μας κυβερνήσουν οι μισαλλόδοξοι οφείλουμε να διαβάσουμε περισσότερο Νίτσε και λιγότερο τα "τρία πουλάκια κάθονται"...    

 

 

Ο εγωισμός της πολιτικής βούλησης θα μας σώσει από τον Βελόπουλο και την Λατινοπούλου...

Αν δεν βρεθεί κάποιο ηχητικό ή, ακόμα καλύτερα, κάποιο βίντεο με τον Κ. Μητσοτάκη να δίνει εντολή στον Χρ. Τριαντόπουλο να μπαζώσει για να καλυφθούν τα ίχνη των νταβατζήδων τους μην περιμένετε να πέσει η κυβέρνηση. Ακόμα και να υπάρχει, άλλωστε, τέτοιο οπτικοακουστικό υλικό στο Μαξίμου του Predator και πέσει σε έντιμα χέρια κάτι θα βρεθεί για να το ξεπλύνει. Στην Κολομβία της Ευρώπης ούτε καν η δικαιοσύνη είναι το τελευταίο καταφύγιο των αδικημένων...

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να βγούμε όλοι στους δρόμους στις 28 Φεβρουαρίου ή να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να χυθεί άπλετο φως. Δεν είναι, απλώς, δικαίωμα αλλά και υποχρέωσή μας να το πράξουμε και στη μνήμη των 57 νεκρών των Τεμπών. Όσο ένοχοι είναι, ωστόσο, αυτοί που συγκαλύπτουν άλλο τόσο είναι κι εκείνοι που κερδοσκοπούν πολιτικά πάνω σε μια τραγωδία κι επιμένουν σε ένα διαγκωνισμό τής αντιπολίτευσης της πρωτοβουλίας των κινήσεων αντί να παράγουν πολιτικές προτάσεις που να συνταράζουν το στάτους κβο...

Για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση η αγανάκτηση για τις πολιτικές μιας κεντροδεξιάς κυβέρνησης βρίσκει μαζικότερο αποκούμπι στην ακροδεξιά από την κεντροαριστερά. Και γι' αυτό δεν φταίνε τόσο οι πολίτες όσο εκείνοι που κυβέρνησαν με αριστερό πρόσημο αλλά εξευτέλισαν στην πράξη τις αριστερές ιδέες. 

Το να ενωθούν, συνεπώς, όλοι αυτοί, "μακριά από κομματικούς εγωισμούς" δεν θα έχει ιδιαίτερο κοινωνικό αντίκτυπο. Ο λαός αναζητά ηγεσίες, "εγωιστικές" ηγεσίες που ωστόσο θα έχουν την πολιτική βούληση εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά του. 

Σε καμία περίπτωση δεν αναζητά τη νεκρανάσταση αποτυχημένων πολιτικών που προσπαθούν να κρύψουν πίσω από τη συλλογικότητα την προσωπική τους γύμνια. Κι αν δεν βρει αυτές τις ηγεσίες στην κεντροαριστερά θα φτάσουμε στις επόμενες εκλογές να ψηφίσουμε Μητσοτάκη για να μην μας κυβερνήσει ο Κ. Βελόπουλος ή η Αφρ. Λατινοπούλου...

 

 

Έχει γεμίσει εκκλησία ο Κυριάκος με τα κεριά στην υγειά του Νίκου και του Σωκράτη...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης ή, έστω, ο Κ. Αχ. Καραμανλής καταδικαστούν από το Ειδικό Δικαστήριο για συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών θα μπορώ να ισχυρίζομαι πως τα έχω δει όλα σε αυτή τη ζωή. Αν μου ζητούσατε, ωστόσο, να στοιχημάτιζα επί τούτου θα σας απαντούσα πως προτιμώ να παίξω τζόκερ. 

Για να το πω ακόμα καθαρότερα, όσο κυνικό κι αν διαβαστεί: κι όλη η Ελλάδα να βγει στους δρόμους, ακόμα κι όλα τα κόμματα να χειριστούν με ικανότητα την ποινική διάσταση της υπόθεσης το παιχνίδι τής δικαιοσύνης είναι χαμένο. Αυτοί που πραγματικά κυβερνούν τη χώρα δεν θα επιτρέψουν να καταρρεύσει το σύστημα "για ένα κωλοτρένο"...

Έτσι κι αλλιώς το σύστημα δεν χρειάζεται να ανησυχεί και πολύ αφού ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, βυθισμένοι σε έναν ανταγωνισμό τής μιζέριας για το ποιος θα επικρατήσει στο μικρό τελικό, κάνουν ό,τι μπορούν- ελπίζω, τουλάχιστον, άθελά τους- ώστε να μην αποκαλυφθεί ποτέ η αλήθεια. Ο Κ. Μητσοτάκης παρακαλάει για προανακριτικές, έχει δέσει τον Χρ. Τριαντόπουλο ως εξιλαστήριο θύμα, τον οποίο αν χρειαστεί θα τον ρίξει στα μαλακά για να μην μιλήσει, κι απολαμβάνει το θέαμα μιας αντιπολίτευσης που διαγκωνίζεται ποια θα αναλάβει πρώτη μια θεσμική πρωτοβουλία βιτρίνας. Σαν τα μικρά παιδάκια που φωνάζουν στην μαμά τους "εγώ το είπα πρώτος"...

Τα Τέμπη δεν έχουν ιδεολογικό πρόσημο. Οι επιβάτες τού τρένου δεν σκοτώθηκαν γιατί ήταν δεξιοί, κεντρώοι ή αριστεροί. Συνεπώς δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην καθίσουν όλα τα κόμματα της Βουλής- πλην Σπαρτιατών που υποθάλπουν έναν καταδικασμένο ναζιστή- στο ίδιο τραπέζι για να χαράξουν μια κοινή στρατηγική και τακτική. 

Όσο δεν το κάνουν απλώς επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι καταλαβαίνουμε: εργαλειοποιούν μια τραγωδία, για την οποία, μάλιστα, τα κόμματα που κυβέρνησαν δεν είναι άμοιρα ευθυνών, γιατί δεν μπορούν να πείσουν τους πολίτες πως αποτελούν εναλλακτική εξουσίας...

  

 

Μην χάσουμε το δάσος για να πάρουμε εκδίκηση από το δέντρο...

Ο Στέφανος Κασσελάκης έπρεπε να είχε υποβάλει την παραίτησή του από την προεδρία τού ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Αύγουστο, όταν και είχε φανερωθεί επί της ουσίας όλο το σχέδιο πραξικοπήματος που ολοκληρώθηκε η υλοποίησή του με το συνέδριο του μπουζουξίδικου. Όφειλε από τότε να άφηνε αυτούς που σκότωσαν την "πρώτη φορά Αριστερά" και να την θάψουν, όπως άλλωστε θα συμβεί αργά ή γρήγορα. Στην Κουμουνδούρου διάλεξαν να ακολουθήσουν ένα σπιράλ πολιτικού θανάτου προκειμένου να διασωθούν προσωρινά ορισμένα μισθολόγια, είναι μια μαύρη τρύπα από την οποία, όπως γνωρίζουν οι φυσικοί πολύ καλύτερα από εμένα, δεν μπορεί να διαφύγει ούτε καν το φως...

Όλοι ξέρουν τι συνέβη στο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο αυτοί που έφυγαν όσο κι αυτοί που έμειναν. Δεν υπάρχει, συνεπώς, κανένας λόγος να αναζητούν στο Κίνημα Δημοκρατίας ακόμα ψηφοφόρους από εκεί όπου έχουν αποδεχθεί ότι στο όνομα της αριστερής καθαρότητας- όσο γελοίο κι αν είναι το επιχείρημα όταν διατυπώνεται από αυτούς που κατάπιαν αμάσητο ένα τρίτο νεοφιλελεύθερο μνημόνιο- είναι επιτρεπτό να γίνονται τα πάντα, και να εξευτελίζονται η λαϊκή κυριαρχία και η δημοκρατία. Τι νόημα έχει, άλλωστε, να κυνηγάς να πάρεις από τους πρώην συντρόφους σου ένα 4% όταν στην κοινωνία, σχηματικώς μιλώντας, υπάρχει ένα 40% που αναζητά κομματική εκπροσώπηση; Με αυτόν τον τρόπο χάνεις το δάσος για να πάρεις εκδίκηση από το δέντρο που όποιος το αγγίζει λερώνεται...

Ήταν λάθος τού Κασσελάκη που έφυγε για τις ΗΠΑ σχεδόν αμέσως μετά την ίδρυση του Κινήματος Δημοκρατίας. Έχει, επίσης, ανάγκη δίπλα του κι έμπειρους στην πολιτική επικοινωνία και στους κομματικούς βυζαντινισμούς... 

Είναι, πάντως, αλήθεια ότι πολύς κόσμος, ιδίως στην επαρχία, δεν γνωρίζει ότι πίσω από το Κίνημα Δημοκρατίας είναι ο Κασσελάκης. Όσο, όμως, κι εκείνος αφιερώνει πολύ περισσότερο χρόνο από όσο χρειάζεται- ούτε λεπτό κατά την άποψή μου- στα όσα συνέβησαν στο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να ξεκολλήσει δημοσκοπικά... 

Η κοινωνική πλειοψηφία που βγάζει φλύκταινες με το αντιδημοκρατικό μόρφωμα δεν έχει ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση να επιμερίσει ευθύνες και δεν ενδιαφέρεται να δικαιώσει τον Κασσελάκη. Ζητά, αντιθέτως, φρέσκες και καινοτόμες ιδέες, καθώς κι αξιοπιστία ώστε να ξεκολλήσει από το οικονομικό και ηθικό τέλμα. Η αυτολύπηση, ωστόσο, όσο δικαιολογημένη κι αν είναι, και η αυτοαναφορικότητα δεν εμπνέουν ηγετικότητα...   

 

Βρυχώνται τα ποντίκια από τους πρόποδες του 3%...

- Να καταθέσουμε πρόταση δυσπιστίας; - Όχι, να προτείνουμε προανακριτική. - Και γιατί όχι συζήτηση στη Βουλή; Δεν είναι θέατρο του παραλόγου, είναι η αντιπολίτευση στην Ελλάδα, αλλά είναι λογικό να μπερδεύεστε ως προς το πού τελειώνουν τα όρια της λογικής και πού αρχίζει η παράνοια... 

ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ- Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας δεν μπορούν να ξεχωρίσουν δύο γαϊδάρων άχυρα, θα μπορέσουν να κυβερνήσουν τη χώρα; Και να σκεφτείτε πως ζητούν εκλογές- μην το πείτε, όμως, στους καρεκλοκένταυρους της Κουμουνδούρου και τρομάξουν- ώστε σε ένα μήνα, τρομάρα τους, να αναλάβουν τα ηνία...

Μπορεί, εξάλλου, οι κάτοικοι της Σαντορίνης και της Αμοργού να κρατούν την ανάσα τους λόγω των απανωτών σεισμικών δονήσεων, στην υπόλοιπη Ελλάδα ωστόσο όλοι περιμένουμε πότε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά θα ενωθούν εις σάρκα μία τώρα που απαλλάχθηκαν από τον διαβολικό Κασσελάκη. Τουλάχιστον προς αυτό σπρώχνουν συγκεκριμένα συμφέροντα τα οποία παρουσιάζουν το γάμο ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, χωρίς καν να συνυπολογίζουν πως είναι αρκετοί και στην Κουμουνδούρου και στην Πατησίων που δεν θέλουν να βλέπουν καν ο ένας τη φάτσα τού άλλου. Η επιστροφή στην αξιωματική αντιπολίτευση στο όνομα, μάλιστα, της λαϊκής κυριαρχίας έχει μετατραπεί στο άγιο δισκοπότηρο εκείνων που έγραψαν το λαό στα παλιά τους τα παπούτσια πριν από τρεις μήνες...

Κι αν ο Κ. Μητσοτάκης σηκώσει το γάντι και στήσει κάλπες σε ένα μήνα, μολονότι κι εκείνος προτιμά να έχει 157 μπετόν αρμέ βουλευτές από το να στηρίζεται στο ΠΑΣΟΚ, στον Κ. Βελόπουλο και στην Αφρ. Λατινοπούλου; Τι θα κάνουν όλα αυτά τα ποντίκια που τώρα βρυχώνται από τους πρόποδες του 3%; 

Τι θα έχουν αλλάξει στο καλύτερο για τη χώρα; Μάλλον τίποτα, μόνο που μαζί με τη δική τους εξαφάνιση θα έχουν εξαφανίσει και την ελπίδα τής αλλαγής για την επόμενη τετραετία. Ίσως, τελικώς,  το ηφαίστειο Κολούμπος ή ο μετεωρίτης που λένε πως θα χτυπήσει τη Γη το 2032 να είναι και η μοναδική μας σωτηρία...

.  

 

 

Αποσυριζοποίηση τώρα...

Μπορεί σε ορισμένους- δυστυχώς δεν είναι και λίγοι- να φαίνεται απίστευτο κάποιος να υποστηρίζει ή να πράττει το οτιδήποτε δίχως να προσπορίζεται ή να επιδιώκει κάποιο όφελος από την τοποθέτηση ή πράξη του. Κι όμως, υπάρχουν εκεί έξω αρκετοί που δεν λένε ή δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από όσα πιστεύουμε και πράττουμε εμείς μόνο και μόνο γιατί τα "παίρνουν" από κάποιους άλλους. Πολύ φοβάμαι, άλλωστε, πως όποιος σκέφτεται πάντοτε με αυτόν τον τρόπο είτε υπερεκτιμά την ευφυΐα του είτε δεν είναι απαλλαγμένος του αμαρτήματος της υστεροβουλίας...

Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία ημέρα. Ακόμα και η Πλεύση Ελευθερίας, την οποία τώρα τόσοι πολλοί θαυμάζουν, χρειάστηκε πολύ περισσότερες ημέρες για να μπει στη Βουλή κι ακόμα περισσότερες για να αποκτήσει αξιοζήλευτη δημοσκοπική δυναμική. Η Ζ. Κωνσταντοπούλου ίδρυσε το κόμμα της το 2015, έγινε κοινοβουλευτικό το 2023 κι ενδεχομένως να βρισκόταν σήμερα μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας αν δεν φτάναμε στην κατάντια να συγκρούονται τρένα σε διπλή γραμμή και να κουκουλώνονταν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες στη συνέχεια... 

Το πολιτικό ζητούμενο, άλλωστε, παραμένει η κυβερνησιμότητα, η οποία είναι και το τελευταίο χαρτί Μητσοτάκη. Αυτή, ωστόσο, δεν επιτυγχάνεται με κόμματα διαμαρτυρίας που δεν έχουν κάτι άλλο να επιδείξουν παρά τη βιτρίνα τους και "δημοκρατικές" διαδικασίες όπως η βουλευτοποίηση και του συζύγου γιατί αυτό θέλει η αρχηγός...

Το Κίνημα Δημοκρατίας μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα, μπορεί όμως και να μείνει εκτός Βουλής και να διαλυθεί. Δεν νομίζω, για παράδειγμα, πως πολλοί θα προεξοφλούσαν το Νοέμβριο του 1974, δύο μήνες μετά την ίδρυσή του, πως το ΠΑΣΟΚ θα κυβερνούσε τα μισά από τα επόμενα 50 χρόνια... 

Αν, πάντως, ο Στέφανος Κασσελάκης θέλει πράγματι να κυβερνήσει κι όχι να καθιερωθεί ως σελέμπριτι πρέπει άμεσα να προχωρήσει σε αποσυριζοποίηση του Κινήματος Δημοκρατίας. Όχι μόνο όσον αφορά πρόσωπα, αλλά κυρίως ως προς νοοτροπίες που είναι κατ' εξοχήν τοξικές. Κι οφείλει να το κάνει άμεσα αφού οτιδήποτε θυμίζει ΣΥΡΙΖΑ- προφανώς κι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ- προκαλεί αναγούλα στην κοινωνία...

  

Πολλοί ηγετίσκοι μαζί δεν κάνουν έναν ηγέτη...

Οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που βγήκαν στους δρόμους την προηγούμενη Κυριακή και θα ξαναβγούν δεν το έκαναν ούτε για το σοσιαλισμό ούτε για το φιλελευθερισμό, ούτε για την πατρίδα ούτε για το μαρξισμό. Βγήκαν γιατί αισθάνονται πως στα Τέμπη το κράτος σκότωσε και τα δικά τους παιδιά κι έκανε κάτι ακόμα χειρότερο από το ίδιο το έγκλημα, το συγκάλυψε. Γι' αυτό και είναι χυδαιότητα κάποιοι να ζητούν τη συγκρότηση προοδευτικού μετώπου πάνω στα φέρετρα 57 ανθρώπων και στον πόνο των οικογενειών τους...

Θα ήταν ανέκδοτο οι καθημερινές ανταλλαγές τηλεφωνημάτων ανάμεσα σε πολιτικούς ηγετίσκους αν δεν συνέβαιναν για τη μικροκομματική αξιοποίηση μιας τραγωδίας. Αναρωτιέμαι, για παράδειγμα, αν έχει καμία σημασία αν η πρόταση δυσπιστίας κατατεθεί σήμερα ή σε τρεις εβδομάδες. Λες και οι βουλευτές τής ΝΔ , ιδίως αυτοί που συμμετείχαν στη εξεταστική, περιμένουν το πόρισμα του Πολυτεχνείου για να βεβαιωθούν ότι συγκάλυπταν ή λες και θα πάρουν την απόφαση να ρίξουν την κυβέρνηση όταν και πάλι επικρατέστερος πρωθυπουργός θα είναι ο Κ. Μητσοτάκης...

Φυσικά κι όλα αυτά δεν σημαίνουν πως πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για να φύγει η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Όταν, όμως, η αντιπολίτευση έχει βάλει όλες τις μάρκες της στα Τέμπη δεν κάνει κάτι άλλο από το να ομολογεί αδυναμία έκφρασης εναλλακτικής πολιτικής διακυβέρνησης. Πολλώ δε μάλλον όταν έχει κι αυτή σκελετούς στο ντουλάπι από τη συγκάλυψη καταστροφών. Όσες φορές, άλλωστε, κι αν τηλεφωνηθούν ή συναντηθούν δεν θα παραδεχθούν ότι ούτε μόνοι τους ούτε μαζί μπορούν να δώσουν ελπίδα. Κι αυτή είναι η τραγωδία τού να ζεις στην Ελλάδα του 2025...