Δολοφόνησαν ακόμα και την προσμονή για το αύριο...

Το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν συνιστά από μόνο του απονομή δικαιοσύνης. Το τι πιστεύει ο λαός για το τι έγινε δεν σημαίνει απαραιτήτως πως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αν συνέβαινε, άλλωστε, κάτι τέτοιο δεν θα πληρώναμε από τα λεφτά των φορολογούμενων τόσους αστυνομικούς και δικαστές για να διαλευκαίνουν μυστήρια. Όταν, όμως, η κοινή γνώμη- ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο μέρος της- σε θεωρεί και δολοφόνο τότε το πολιτικό σου πρόβλημα μοιάζει πλέον δυσεπίλυτο...

Όποτε κι αν γίνουν οι επόμενες εκλογές ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα είναι αυτοδύναμος. Πιθανόν να μην ηγηθεί καν της ΝΔ σε αυτές. Κι αν αυτό αποτελεί ένα προσωπικό ή και οικογενειακό- περιμένουν κι άλλοι μητσοτάκηδες μεγαλεία- ψυχόδραμα, αυτό που περνά η χώρα είναι ακόμα μεγαλύτερο... 

Όχι πως δεν τα έχουμε περάσει ξανά πάντως, αφού κάθε γενιά γνωρίζει κι από μία περιπέτεια ηθικής σήψης τής πολιτικής. Από την εποχή τού σκανδάλου Κοσκωτά τη δεκαετία τού '80, της βυζαντινής αυλής γύρω από τον ετοιμοθάνατο Παπανδρέου τη δεκαετία τού '90, του "όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα" τού αρχιερέα τής διαπλοκής, του "ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό" τής διακυβέρνησης Καραμανλή και, φυσικά, του "μαζί τα φάγαμε" και του πιο πρόσφατου "δεν θα έχει άλλη ευκαιρία στη χώρα" το κομματικό μας σύστημα δεν παύει να μας εκπλήσσει με το πόσο εύκολα προσπαθεί να ξεπλένει τη σαπίλα...

Αν, συνεπώς, αύριο μεθαύριο κυβερνήσει και την Ελλάδα μια Μελόνι, μια Λε Πεν ή ένας Όρμπαν το κομματικό σύστημα- δεξιό κι αριστερό- δεν έχει κανένα ηθικό δικαίωμα να δείξει με το δάχτυλο το λαό. Η μεγαλύτερη ευθύνη για την πορεία προς την άβυσσο το βαραίνει, δικό του δημιούργημα θα είναι οποιοσδήποτε Χίτλερ ή Μουσολίνι τσέπης. 

Έχει καταπατήσει τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, τη δικαιοσύνη, όλους τους θεσμούς κι όλες τις αξίες για τις οποίες αξίζει να παλεύει κανείς. Τα Τέμπη, άλλωστε, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μικρογραφία τής Ελλάδας που στο όνομα της "σταθερότητας" και του "να σώσουμε το σπίτι μας" έχει δολοφονήσει ακόμα και την προσμονή για το αύριο...