Ούτε για μια ημέρα...

Ακόμα και το καναρίνι βρυχάται ελεύθερο, το λιοντάρι τιτιβίζει αμέριμνο, το γεράκι βαδίζει ξέγνοιαστο,

έστω για μια ημέρα.

Τα θαύματα μπερδεύονται με την άμμο της θαλάσσης,

τα αινίγματα δίνουν μόνα τους τις λύσεις,

η ζωή χαρίζεται και σε όσους αδίκησε,

έστω για μια ημέρα.

Κι εσύ να κρύβεσαι στη γωνία όταν σε κοιτάζω,

να σβήνεις τις αναμνήσεις που δεν ξεθωριάζουν,

να μαζεύεις το δίχτυ που προστατεύει,

να γκρεμίζεις το τείχος που ασφαλίζει,

έστω για μια ημέρα...

 

Μην στενοχωριέσαι πια.

Πιο αλύγιστοι κι από σίδερο οι καρποί σου και οι καρποί των καρπών σου, πιο γεροί από βράχο, πιο δυνατοί από τη φωτιά.

Πήγαινε, λοιπόν, ξεκουράσου,

έστω για μια ημέρα.

Όλες τις υπόλοιπες ημέρες έτσι κι αλλιώς δεν έχεις φύγει.

Και ούτε πρόκειται.

Ούτε για μια ημέρα...

 

Υ.Γ. Για την μητέρα μου Γαρυφαλλιά Μαρία Παπαδοπούλου, 2 Ιουλίου 1954- 2 Ιουνίου 2010.