Τα όσα διαδραματίζονται στη Γάζα συνιστούν γενοκτονία. Όχι μόνο γιατί το ισχυρίζονται ο γράφων και πολλοί άλλοι στην Ελλάδα και στον κόσμο, αλλά και με τη σφραγίδα τού Διεθνούς Δικαστηρίου τής Χάγης. Παραβίαση του διεθνούς δικαίου συνιστά και η "προληπτική" επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν ώστε οι μουλάδες να μην αποκτήσουν πυρηνική βόμβα μολονότι ούτε κοντά βρίσκονται σε αυτή ούτε έχουν δείξει όλα αυτά τα χρόνια διάθεση για κάτι παραπάνω από "proxy wars" με το Ισραήλ μέσω τής Χαμάς ή της Χεζμπολά. Υποτίθεται πως μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο δεν υπάρχουν παγκόσμιοι σερίφηδες αλλά ο ΟΗΕ κι όποτε τα Ηνωμένα Έθνη παρακάμφθηκαν, όπως συνέβη πριν δύο δεκαετίες με το Ιράκ, ανοίχθηκε το κουτί τής Πανδώρας κι ακόμα να κλείσει...
Είναι αλήθεια ότι η ισραηλινή κοινωνία ζει μέσα στο φόβο. Κι ο φόβος γεννά μίσος, ιδίως όταν το διδάσκεσαι από την πρώτη ημέρα που πηγαίνεις στο σχολείο. Όταν, άλλωστε, έχεις χάσει τους γονείς ή τα παιδιά σου σε κάποια βομβιστική επίθεση δεν χρειάζεται να είσαι σιωνιστής για να μισήσεις τους δολοφόνους τους. Αρκεί να έχεις αγάπη γι' αυτούς που σε έφεραν στον κόσμο ή τους έφερες.
Γι' αυτό και είναι ανεπίτρεπτο να υπερασπιζόμαστε οποιαδήποτε επίθεση στρέφεται κατά αμάχων. Συλλογική ευθύνη υπάρχει μόνο στους θαλάμους αερίων. Ούτε, εξάλλου, έχει τη δυνατότητα μια βόμβα που χτυπά μια πολυκατοικία στο Τελ Αβίβ, στην Ιερουσαλήμ ή στην Τεχεράνη να ξεχωρίζει τους πολεμοχαρείς ενοίκους από τους ειρηνιστές...
Ύστερα από τόσες δεκαετίες διενέξεων μπορεί και να είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να συνυπάρξουν ένα ισραηλινό, ένα παλαιστινιακό κι ένα ιρανικό κράτος. Είτε, όμως, θα συνυπάρξουν και τα τρία είτε δεν θα επέλθει πότε η ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Τα όπλα δεν θα σιγήσουν αν πνιγούν η Παλαιστίνη και το Ιράν ούτε αν πνιγεί το Ισραήλ. Είναι τόσο απλό και συνάμα τόσο περίπλοκο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου