Πορεύονται με το μίσος, θα τους θάψει η περιφρόνηση των πολλών...

Ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα έχει κοντά ποδάρια. Μπορεί να φτάσει ως ένα σημείο χάρη στον χαρισματικό ηγέτη του, ωστόσο αν δεν έχει "στρατό", μέλη και στελέχη δηλαδή, με κοινωνική γείωση δεν θα μπορέσει ποτέ να διεκδικήσει την εξουσία. Ισχύει, όμως, και το ανάποδο: ένα κόμμα το οποίο δεν έχει στην ουσία αρχηγό δεν θα καταφέρει να φτάσει πουθενά. Κι αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε και στο τελευταίο του συνέδριο...

Οι περισσότεροι από τους 237 συνέδρους που μίλησαν σε αυτό ανέφεραν τον Αλ. Τσίπρα και τον Στέφανο Κασσελάκη άμεσα ή έμμεσα, λίγοι όμως αναφέρθηκαν στον σημερινό τους πρόεδρο. Σαν να μην υπάρχει ή σαν να είναι διακοσμητικός ή μεταβατικός, που μπορεί και να είναι. Όπως και να το κάνουμε, όμως, όταν ο αρχηγός δεν εμπνέει δεν μπορεί και το ποίμνιο να εμπνευστεί. Κι όταν δεν μπορεί να εμπνευστεί τότε απομακρύνεται και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πολλαπλασιαστεί...

Ούτε μπορεί να εμπνεύσει ένα κόμμα ο επί δεκαπέντε χρόνια πρόεδρος του οποίου περνά τον πολύ ελεύθερο χρόνο του κάνοντας μακιαβελικά σχέδια για το πώς να "τρώει" τους διαδόχους του, παρουσιαζόμενος ως ανήθικος ακόμα κι απέναντι στους ανήθικους εναπομείναντες πιστούς του. Ελάχιστη προϋπόθεση για την επιτυχία ενός κόμματος είναι να ξέρεις ότι αυτό θα υπάρχει και σε μερικούς μήνες από τώρα και δεν θα εξαϋλωθεί ή δεν θα διαχυθεί σε έναν άλλο φορέα. 

Και, φυσικά, εκ των ων ουκ άνευ θα ήταν και μια δημόσια συγγνώμη για το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου που στράφηκε όχι μόνο σε βάρος τού τότε προέδρου αλλά και της πλειονότητας της βάσης. Αντ' αυτού, όμως, ακούσαμε ένα ρεσιτάλ μίσους για "αλήτες, καραγκιόζηδες, υποκείμενα, απατεώνες, βρομιάρηδες". Πορεύονται με το μίσος, θα τους θάψει η περιφρόνηση των πολλών...