Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές πριν δέκα χρόνια είχε βιαστεί κι ο γράφων να μιλήσει για το τέλος τής μεταπολίτευσης. Θα μπορούσε και να είχε συμβεί αν η διαχείριση από την "πρώτη φορά Αριστερά" ήταν διαφορετική, αλλά δεν ήταν...
Τα τεσσεράμισι χρόνια, όμως, της κυβέρνησης Τσίπρα στα συνολικώς 51 από τον Ιούλιο του 1974 είναι σταγόνα στον ωκεανό. Με τα σημερινά δεδομένα, μάλιστα, κι αν μέχρι τις εκλογές δεν μεσολαβήσουν θεαματικές εξελίξεις το προφανώς υπό διαμόρφωση πολιτικό τοπίο, ιδίως στην κεντροαριστερά, πολύ δύσκολα θα έχει προλάβει να στεγανοποιηθεί σε κάτι νέο...
Όλα αυτά, πάντως, δεν σημαίνουν πως όσα γίνονται αυτή την εποχή δεν έχουν το ενδιαφέρον τους, όσο κι αν αργεί ακόμα η νέα μεταπολίτευση. Στο πολιτικό γήπεδο ο κεντροδεξιός πόλος σαφώς και περιστρέφεται γύρω από τη ΝΔ χάρη και στη μαεστρία Μητσοτάκη να γέρνει το καράβι πότε προς το κέντρο και πότε προς τα δεξιά αναλόγως με το πού φυσάει ο άνεμος. Γι' αυτό κι ένα κόμμα Σαμαρά μπορεί να προκαλέσει ένα μικρό ανακάτεμα των νερών, σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν θα δημιουργήσει τρικυμία, όσο κι αν ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο συντηρητικός. Κανείς δεν κυβέρνησε, εξάλλου, τη χώρα δίχως να έχει κυριαρχήσει και στο κέντρο...
Και με την κεντροαριστερά τι γίνεται; Εδώ τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και οι μνηστήρες περισσότεροι. Πολύ δύσκολα, ωστόσο, θα καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να ξεγλιστρήσει από τις νέες συμπληγάδες που ορθώνονται μπροστά του.
Το 2023 ο Ν. Ανδρουλάκης διασώθηκε χάρη στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, η Κουμουνδούρου όμως δεν έχει άλλα δώρα να προσφέρει στη Χαριλάου Τρικούπη. Αυτομαχαιρώθηκε αλλά το ΠΑΣΟΚ ούτε από αυτήν την καινοφανή πολιτική αυτοκτονία κατάφερε να επωφεληθεί. Game on, συνεπώς, με την Πλεύση Ελευθερίας, το Κίνημα Δημοκρατίας κι όποιον άλλον εμφανιστεί να αποτελούν τους βασικούς παίκτες τής νέας εποχής. Κι ο Αλέξης; Δεν έχει τα κότσια να κάνει κόμμα. Ποτέ δεν τα είχε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου