Ο Τσίπρας να ζητήσει συγγνώμη από τον Παπαδήμο...

Η κυβέρνηση Παπαδήμου είχε λάβει ψήφο εμπιστοσύνης το 2011 από τη Βουλή, και μάλιστα από περισσότερα του ενός κόμματα. Ήταν, δηλαδή, μια νόμιμη κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, τότε, κι ο Αλ. Τσίπρας μιλούσαν για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. 

Και με το δίκιο τους, αφού οι πολίτες δεν είχαν ψηφίσει τον Γ. Παπανδρέου το 2009 για να παραδώσει δύο χρόνια αργότερα την εξουσία σε έναν τραπεζίτη. Για να μην γυρίσω το χρόνο πολύ πιο πίσω και θυμηθώ τις κυβερνήσεις των αποστατών το 1965- 1966 που κι αυτές ήταν συνταγματικώς ανεκτές αλλά είχαν οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στους δρόμους...

Φυσικά και καταλαβαίνετε γιατί τα γράφω όλα αυτά. Από το βράδυ τής Κυριακής έχει ξεκινήσει η προπαγάνδα τής θεσμικής κανονικότητας στο ΣΥΡΙΖΑ. Λες και είναι κανονικό κάποιοι να ψηφίσουν μυστικά κι άλλοι φανερά ή και λες, κι αυτό είναι απείρως σημαντικότερο, το πολιτικό επίδικο δεν είναι αν καθαιρέθηκε από 163 κομισάριους ένας δημοκρατικώς εκλεγμένος πρόεδρος από δεκάδες χιλιάδες μέλη. Λες κι όλα αυτά ανοίγουν την όρεξη στους πολίτες να πιστέψουν περισσότερο στη δημοκρατία κι όχι να της ρίξουν ένα φάσκελο και να στραφούν αλλού...

Η νομενκλατούρα τής Κουμουνδούρου προφανώς και δεν ενδιαφέρεται για τη μεγάλη εικόνα, για το αν δηλαδή η καθαίρεση ενός πρόεδρου από ένα παρωχημένο κομματικό όργανο ούτε καν 300 στέλνει κι ένα μήνυμα στην κοινωνία πως η γνώμη της δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη αξία. Για την κομματική γραφειοκρατία αυτοσκοπός είναι να τελειώνει με τον Στέφανο Κασσελάκη, στέλνοντας και το έμμεσο μήνυμα στη βάση "μην ασχολείσαι, ξέρουμε εμείς". Γι' αυτό και κανείς από όλους αυτούς δεν τολμά να πει πως ακόμα κι αν ο Κασσελάκης είναι ο δούρειος ίππος τού νεοφιλελευθερισμού, ο ίδιος ο διάβολος που ήρθε στην Ελλάδα για να σπείρει το χάος, η δολοφονία τού χαρακτήρα του δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη δολοφονία τής δημοκρατίας... 

Και είναι κρίμα, πολύ κρίμα ο Τσίπρας να συνεχίζει να καταστρέφει την Αριστερά. Πρώτα με την κωλοτούμπα τού 2015 και τώρα με το πολιτικό πραξικόπημα της έκπτωσης. Σαν να προτιμά να μην τον θυμούνται ως τον πρώτο πρωθυπουργό της αλλά ως τον ολετήρα της...