Δεν θα υπήρχε διαπλοκή αν δεν υπήρχαν μαριονέτες και χρήσιμοι ηλίθιοι...

Οι Αριστεροί δικαιωματιστές και του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται, και δικαίως, πως δεν έχει καμία σημασία αν ένα θύμα βιασμού καταγγείλει το έγκλημα ακόμα και μία δεκαετία αργότερα. Κάποιοι, όμως, από αυτούς ρωτούν δήθεν αθώα γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έθεσε ζήτημα νομιμότητας της διαδικασίας έκπτωσής του την ίδια ημέρα και το έκανε τρεις ημέρες αργότερα. Λες και η Κεντρική Επιτροπή που τον έριξε με 163 ψήφους θα υπήρχε πιθανότητα να αποδεχθεί να παραμείνει υπηρεσιακός πρόεδρος...

Προφανώς το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτίστως πολιτικό κι όχι νομικό- δικαστικό. Αν, όμως, τα καταστατικά μπορούν να ανατρέπονται από 163 κεντρικοεπιτρόπους και 17 πολιτικογραμματείς γιατί και η Βουλή να μην μπορεί να ανατρέπει με 151 βουλευτές το Σύνταγμα; Κι αν μη τι άλλο, μόνο το θύμα βιασμού θα μπορούσε να δώσει άφεση αμαρτιών στον βιαστή του κι όχι ο βιαστής στον εαυτό του. Αλλιώς μιλάμε για έναν καθαρόαιμο σταλινισμό σε συσκευασία ιμιτασιόν αριστερού κόμματος της υποτίθεται, μάλιστα, ανανεωτικής Αριστεράς...

Η νομιμότητα της διαδικασίας καθαίρεσης Κασσελάκη, αλλά και της απαγόρευσης να είναι έστω υπηρεσιακός πρόεδρος είναι ένα θέμα. Το άλλο είναι η ανακίνηση ζητήματος εκλογικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, λες κι ενδιαφέρεται κάποιος στη Χαριλάου Τρικούπη για κάτι τέτοιο που να έχει ή να διεκδικεί με αξιώσεις κάποια θέση ή λες κι αυτή η συζήτηση δεν ήταν ένας από τους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη στις βουλευτικές εκλογές. 

Πολλώ δε μάλλον όταν τότε είχαμε απλή αναλογική, ενώ τώρα ο Κ. Μητσοτάκης ετοιμάζεται να περάσει ένα ακόμα πιο πλειοψηφικό σύστημα. Τότε γιατί όλη αυτή η κουβέντα; Γιατί είναι κομμάτι τού στρατηγικού σχεδίου ρευστοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ με μαέστρο τη διαπλοκή κι οργανοπαίκτες κάποιες μαριονέτες της και κάποιους χρήσιμους ηλίθιους...