Τα καλύτερα δώρα συνήθως τα παίρνεις στις εκπτώσεις...

Ας υποθέσουμε πως ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε το Σάββατο μια ομιλία όλο μέλι, γάλα και ζάχαρη για την αντιπολίτευσή του: "αγαπημένη μου Όλγα, αγαπημένε μου Σπίρτζη, Παυλή κι Αλέξη, μου έχετε φερθεί τόσο όμορφα κι εγώ αντί να δέχομαι την υπονόμευσή σας ως συλλογικότητα την στηλίτευα ενώ δεν έπρεπε". Πιθανώς να μην κατατίθετο πρόταση μομφής σε βάρος του και σήμερα να μην ήταν έκπτωτος. Την επόμενη ημέρα, όμως, θα ήταν ένας πρόεδρος υπό επιτροπεία, ανίσχυρος να αποφασίσει και για το χρώμα τού κωλόχαρτου στην Κουμουνδούρου δίχως να συγκληθούν Πολιτική Γραμματεία και Κεντρική Επιτροπή...

Η έκπτωση Κασσελάκη ενδεχομένως να αποδειχθεί το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να του κάνουν ο ομοφοβικός νταής και τα ορφανά τού τσιπρισμού. Αν δεν επανεκλεγεί μπορεί να συνεχίσει εν ηρεμία τη ζωή του με τον αγαπημένο του. 

Αν, όμως, επανεκλεγεί κι αν, μάλιστα, αυτό γίνει πανηγυρικά τότε θα έχει κάθε δικαίωμα να πει σε όλα τα γραφειοκρατικά απολιθώματα πως ο πολιτικός τους βίος εξέπνευσε κι επομένως πρέπει να παραμερίσουν για να περάσει το καινούριο. Τότε, για παράδειγμα, η συζήτηση για το αν πρέπει να υπάρχει ή όχι Πολιτική Γραμματεία θα μοιάζει με μπουνιουελικό σουρεαλισμό, όπως οι έξι εισηγήσεις στην Κεντρική Επιτροπή για το αν οι κομισάριοι πρέπει να έχουν τα κότσια να κοιτάξουν στα μάτια τον αρχηγό τους και να του πούνε "σε μέμφομαι" ή όχι...

Για να συμβούν, ωστόσο, όλα αυτά οφείλει κι ο Κασσελάκης να ωριμάσει πολιτικά, να κατανοήσει πως το ένστικτό του δεν είναι πάντα σωστό και πως ορισμένες φορές μπορεί να έχουν και οι άλλοι δίκιο σε αυτά που τον συμβουλεύουν. Και, βεβαίως, δεν αρκεί να συμβουλεύεσαι μια δράκα μετριοτήτων κι αυλοκολάκων αλλά πρέπει αυτοί που βρίσκονται δίπλα σου να έχουν τα προσόντα να σε συμβουλεύουν ορθά. Αν συμβεί αυτό ακόμα κι εκείνοι που τον κατηγορούν για αυταρχισμό- λες και οι μεγαλύτεροι ηγέτες φημίζονταν για τη συλλογικότητα στη λήψη αποφάσεων- θα αναγκαστούν να παραδεχθούν την ήττα τους εκεί που πραγματικά μετράει. Στο λαό...