Δεν θα υπήρχε διαπλοκή αν δεν υπήρχαν μαριονέτες και χρήσιμοι ηλίθιοι...

Οι Αριστεροί δικαιωματιστές και του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται, και δικαίως, πως δεν έχει καμία σημασία αν ένα θύμα βιασμού καταγγείλει το έγκλημα ακόμα και μία δεκαετία αργότερα. Κάποιοι, όμως, από αυτούς ρωτούν δήθεν αθώα γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έθεσε ζήτημα νομιμότητας της διαδικασίας έκπτωσής του την ίδια ημέρα και το έκανε τρεις ημέρες αργότερα. Λες και η Κεντρική Επιτροπή που τον έριξε με 163 ψήφους θα υπήρχε πιθανότητα να αποδεχθεί να παραμείνει υπηρεσιακός πρόεδρος...

Προφανώς το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτίστως πολιτικό κι όχι νομικό- δικαστικό. Αν, όμως, τα καταστατικά μπορούν να ανατρέπονται από 163 κεντρικοεπιτρόπους και 17 πολιτικογραμματείς γιατί και η Βουλή να μην μπορεί να ανατρέπει με 151 βουλευτές το Σύνταγμα; Κι αν μη τι άλλο, μόνο το θύμα βιασμού θα μπορούσε να δώσει άφεση αμαρτιών στον βιαστή του κι όχι ο βιαστής στον εαυτό του. Αλλιώς μιλάμε για έναν καθαρόαιμο σταλινισμό σε συσκευασία ιμιτασιόν αριστερού κόμματος της υποτίθεται, μάλιστα, ανανεωτικής Αριστεράς...

Η νομιμότητα της διαδικασίας καθαίρεσης Κασσελάκη, αλλά και της απαγόρευσης να είναι έστω υπηρεσιακός πρόεδρος είναι ένα θέμα. Το άλλο είναι η ανακίνηση ζητήματος εκλογικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, λες κι ενδιαφέρεται κάποιος στη Χαριλάου Τρικούπη για κάτι τέτοιο που να έχει ή να διεκδικεί με αξιώσεις κάποια θέση ή λες κι αυτή η συζήτηση δεν ήταν ένας από τους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη στις βουλευτικές εκλογές. 

Πολλώ δε μάλλον όταν τότε είχαμε απλή αναλογική, ενώ τώρα ο Κ. Μητσοτάκης ετοιμάζεται να περάσει ένα ακόμα πιο πλειοψηφικό σύστημα. Τότε γιατί όλη αυτή η κουβέντα; Γιατί είναι κομμάτι τού στρατηγικού σχεδίου ρευστοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ με μαέστρο τη διαπλοκή κι οργανοπαίκτες κάποιες μαριονέτες της και κάποιους χρήσιμους ηλίθιους...   

  

Μακιαβελάκης...

Ο Π. Πολάκης μπορεί να είναι νταής, ομοφοβικός και κουτσαβάκης αλλά ανόητος δεν είναι. Καταλαβαίνει ότι για να γίνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μιλά και να γράφει με τον τρόπο που μιλούσε κι έγραφε μέχρι τώρα. Κι αυτό γιατί ξέρει ότι έχει ένα κοινό που θα έτρωγε και σφαίρα για τον ίδιο και είναι αρκετά φωνακλάδικο, αλλά από μόνο του δεν είναι σε θέση να μαζέψει τα απαραίτητα κουκιά. Γι' αυτό κι ο Παυλής αποφάσισε να υποδυθεί για τους επόμενους μήνες τον Δαλάι Λάμα και να εμφανίζεται στους τηλεοπτικούς σταθμούς. Ναι, στα μέχρι πρότινος βοθροκάναλα...

Φυσικά κι εμείς οι "ευαισθητούληδες" καλωσορίζουμε τον αψύ κρητικό στον πραγματικό πολιτικό στίβο και στους απαραίτητους συμβιβασμούς που αυτός απαιτεί αν θες να κυβερνήσεις τη χώρα κι όχι απλώς να έχεις γκρούπις για να σε εκλέγουν βουλευτή στον αιώνα τον άπαντα. Κι ας απαντήσει εκείνος στους πιστούς του που νιώθουν προδομένοι γιατί πήγε απέναντι στον Στέφανο Κασσελάκη κι άρχισε να μιλάει "με το σεις και με το σας" στους "αλήτες, ρουφιάνους δημοσιογράφους". Ο Πολάκης είναι ψηλός, αλλά έχω την εντύπωση πως μπέρδεψε το πραγματικό του πολιτικό μπόι με την ηχώ που δημιουργούν οι ιαχές των φανατικών του...

Πριν ένα μήνα αυτοί με τους οποίους συμμάχησε για να καθαιρέσουν 163 κομισάριοι έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο απαιτούσαν από τον Κασσελάκη την ολική διαγραφή του. Αν το είχε κάνει, βεβαίως, δεν θα είχαν με ποιον να συμμαχήσουν το Σαββατοκύριακο, αλλά στο μακιαβελισμό όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Το στρατηγικό σχέδιο διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ να υπηρετηθεί κι ο κόσμος τής Αριστεράς να πάει να... ενταχθεί στο ΠΑΣΟΚ.

    

  

Ο Τσίπρας να ζητήσει συγγνώμη από τον Παπαδήμο...

Η κυβέρνηση Παπαδήμου είχε λάβει ψήφο εμπιστοσύνης το 2011 από τη Βουλή, και μάλιστα από περισσότερα του ενός κόμματα. Ήταν, δηλαδή, μια νόμιμη κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, τότε, κι ο Αλ. Τσίπρας μιλούσαν για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. 

Και με το δίκιο τους, αφού οι πολίτες δεν είχαν ψηφίσει τον Γ. Παπανδρέου το 2009 για να παραδώσει δύο χρόνια αργότερα την εξουσία σε έναν τραπεζίτη. Για να μην γυρίσω το χρόνο πολύ πιο πίσω και θυμηθώ τις κυβερνήσεις των αποστατών το 1965- 1966 που κι αυτές ήταν συνταγματικώς ανεκτές αλλά είχαν οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στους δρόμους...

Φυσικά και καταλαβαίνετε γιατί τα γράφω όλα αυτά. Από το βράδυ τής Κυριακής έχει ξεκινήσει η προπαγάνδα τής θεσμικής κανονικότητας στο ΣΥΡΙΖΑ. Λες και είναι κανονικό κάποιοι να ψηφίσουν μυστικά κι άλλοι φανερά ή και λες, κι αυτό είναι απείρως σημαντικότερο, το πολιτικό επίδικο δεν είναι αν καθαιρέθηκε από 163 κομισάριους ένας δημοκρατικώς εκλεγμένος πρόεδρος από δεκάδες χιλιάδες μέλη. Λες κι όλα αυτά ανοίγουν την όρεξη στους πολίτες να πιστέψουν περισσότερο στη δημοκρατία κι όχι να της ρίξουν ένα φάσκελο και να στραφούν αλλού...

Η νομενκλατούρα τής Κουμουνδούρου προφανώς και δεν ενδιαφέρεται για τη μεγάλη εικόνα, για το αν δηλαδή η καθαίρεση ενός πρόεδρου από ένα παρωχημένο κομματικό όργανο ούτε καν 300 στέλνει κι ένα μήνυμα στην κοινωνία πως η γνώμη της δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη αξία. Για την κομματική γραφειοκρατία αυτοσκοπός είναι να τελειώνει με τον Στέφανο Κασσελάκη, στέλνοντας και το έμμεσο μήνυμα στη βάση "μην ασχολείσαι, ξέρουμε εμείς". Γι' αυτό και κανείς από όλους αυτούς δεν τολμά να πει πως ακόμα κι αν ο Κασσελάκης είναι ο δούρειος ίππος τού νεοφιλελευθερισμού, ο ίδιος ο διάβολος που ήρθε στην Ελλάδα για να σπείρει το χάος, η δολοφονία τού χαρακτήρα του δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη δολοφονία τής δημοκρατίας... 

Και είναι κρίμα, πολύ κρίμα ο Τσίπρας να συνεχίζει να καταστρέφει την Αριστερά. Πρώτα με την κωλοτούμπα τού 2015 και τώρα με το πολιτικό πραξικόπημα της έκπτωσης. Σαν να προτιμά να μην τον θυμούνται ως τον πρώτο πρωθυπουργό της αλλά ως τον ολετήρα της...

    

Με το ΣΥΡΙΖΑ χωρίς το ΣΥΡΙΖΑ...

Είναι απολύτως ανθρώπινο ο Στέφανος Κασσελάκης να σκέφτεται το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος. Δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι που δεν θέλει να αλλάξει ούτε αυτός που εκδιώκεται βιαίως είναι δυνατό να κατηγορηθεί στη συνέχεια για διάσπαση. Ούτε, βεβαίως, είμαι τόσο αφελής ώστε να πιστεύω ότι αν κερδίσει τις εκλογές και με 80% οι πραξικοπηματίες θα αποσύρουν τα γραφειοκρατικά τους τανκ και θα του επιτρέψουν να τα αλλάξει όλα χωρίς νέους βυζαντινισμούς...

Είναι, όμως, πολιτικό λάθος να φτιάξει νέο κόμμα όταν μπορεί να είναι πρόεδρος ενός κοινοβουλευτικού κόμματος που διαθέτει έστω αυτή την υποτυπώδη οργάνωση. Λαμβάνοντας, ωστόσο, υπόψη τα προσκόμματα της νομενκλατούρας κι αν αποφασίσει να είναι εκ νέου υποψήφιος πρόεδρος θα πρέπει να είναι ξεκάθαρος απέναντι σε όλους ότι πλέον οι προτάσεις του για τις αλλαγές δεν θα είναι αντικείμενο συζήτησης την επόμενη ημέρα αλλά οι αποφάσεις που θα λάβει το κόμμα για να προχωρήσει μπροστά. 

Αν η πλειοψηφία των ψηφοφόρων τον επανεκλέξει με αυτόν τον όρο θα είναι πολύ δύσκολο ακόμα και για τους πραξικοπηματίες να βρεθούν απέναντι. Κι όποιος θέλει να φύγει ας φύγει, με προορισμό την πολιτική αποστρατεία σε μεσομακροπρόθεσμο χρονικό σημείο...

Οι πραξικοπηματίες, άθελά τους βεβαίως, έκαναν ένα πολύ μεγάλο δώρο στον Κασσελάκη. Τον κατέστησαν τον μοναδικό υποψήφιο, αν είναι τελικώς υποψήφιος, που μπορεί να δώσει προοπτική εξουσίας στο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι γιατί είναι υπεράνθρωπος ούτε γιατί οι άλλοι πιθανοί υποψήφιοι είναι απαραιτήτως του πεταματού, αλλά γιατί όσοι κι αν τους ψηφίσουν θα είναι σίγουρα λιγότεροι από την πλειοψηφία εντός κι εκτός τής Κουμουνδούρου που αντιλαμβάνεται ότι στο σταλινισμό ό,τι έγινε το Σαββατοκύριακο είναι απλώς η καθημερινότητα αλλά στις δημοκρατίες είναι καραμπινάτη υπονόμευσή τους. Κι όσοι είναι υπεύθυνοι μπορούν να εξοστρακίσουν τον έκπτωτο, δεν μπορούν όμως να δημιουργήσουν κοινωνικό ρεύμα...

  

Ψάχνουν για κορόιδα...

Τα δύσκολα για τους πραξικοπηματίες τώρα ξεκινούν. Μέχρι το απόγευμα της Κυριακής υπήρχε ο "βάρβαρος" Κασσελάκης ο οποίος έφταιγε για όλα τα δεινά τού ΣΥΡΙΖΑ μολονότι ήταν 20 χρόνων και στις ΗΠΑ όταν ο Αλ. Τσίπρας αναλάμβανε πρόεδρός του. Από εδώ και πέρα οφείλουν να μας παρουσιάσουν προτάσεις για το μέλλον τού κόμματος, το προγραμματικό πλαίσιο και τις καταστατικές αλλαγές, καθώς και για το πώς θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι στην "Αυγή" και στο "Κόκκινο". 

Ξεκούραστοι είναι, άλλωστε, αφού δεν μπορεί να είναι τόσο κουραστικό να βυσσοδομείς από το πρωί μέχρι το βράδυ για να διώξεις έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο. Α, ναι, και να μας πουν ποιος είναι κατάλληλος για πρόεδρος...

Τώρα κάποιοι διαρρέουν για εκλογές ακόμα και την άνοιξη δήθεν για να έχουν ηρεμήσει τα πνεύματα. Αν ήμασταν σε δικαστήριο θα αναφωνούσαμε όλοι μαζί "τι χρείαν έχουμε άλλων αποδείξεων" γιατί προσβάλλει τη νοημοσύνη μας να πιστέψουμε ότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πορευτεί με μεταβατικό πρόεδρο για το επόμενο εξάμηνο. Αν στηθούν κάλπες τον Απρίλιο μπορεί να μην ψηφίσουν ούτε οι 163 αν βρουν κορόιδα στο ΠΑΣΟΚ να περισυλλέξουν το πολιτικό τους ναυάγιο. Ούτε, άλλωστε, η βίλα στο Σούνιο είναι τόσο μεγάλη, πολιτικώς μιλώντας, για να τους χωρέσει όλους. Μάλλον γκαρσονιέρα στην Κυψέλη θυμίζει...

Είναι τόσο λαοπρόβλητοι που φοβούνται την οποιαδήποτε εμπλοκή ενός εκλογικού σώματος μεγαλύτερου από 300 κεντρικοεπιτρόπους της εποχής Τσίπρα ή 20 πολιτικογραμματείς. Ούτε θα πέσω από τα σύννεφα αν περιμένουν να γίνουν πρώτα οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ για να διερευνήσουν κάποιοι τη δυνατότητα να πηδήξουν σε άλλο πλοίο αναζητώντας κορόιδα. Μάλλον άδικα όμως γιατί τις αποστασίες και τα πραξικοπήματα πολλοί αγάπησαν, τους αποστάτες και τους πραξικοπηματίες κανείς. Ποιος να τους εμπιστευτεί;...

 

Τα καλύτερα δώρα συνήθως τα παίρνεις στις εκπτώσεις...

Ας υποθέσουμε πως ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε το Σάββατο μια ομιλία όλο μέλι, γάλα και ζάχαρη για την αντιπολίτευσή του: "αγαπημένη μου Όλγα, αγαπημένε μου Σπίρτζη, Παυλή κι Αλέξη, μου έχετε φερθεί τόσο όμορφα κι εγώ αντί να δέχομαι την υπονόμευσή σας ως συλλογικότητα την στηλίτευα ενώ δεν έπρεπε". Πιθανώς να μην κατατίθετο πρόταση μομφής σε βάρος του και σήμερα να μην ήταν έκπτωτος. Την επόμενη ημέρα, όμως, θα ήταν ένας πρόεδρος υπό επιτροπεία, ανίσχυρος να αποφασίσει και για το χρώμα τού κωλόχαρτου στην Κουμουνδούρου δίχως να συγκληθούν Πολιτική Γραμματεία και Κεντρική Επιτροπή...

Η έκπτωση Κασσελάκη ενδεχομένως να αποδειχθεί το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να του κάνουν ο ομοφοβικός νταής και τα ορφανά τού τσιπρισμού. Αν δεν επανεκλεγεί μπορεί να συνεχίσει εν ηρεμία τη ζωή του με τον αγαπημένο του. 

Αν, όμως, επανεκλεγεί κι αν, μάλιστα, αυτό γίνει πανηγυρικά τότε θα έχει κάθε δικαίωμα να πει σε όλα τα γραφειοκρατικά απολιθώματα πως ο πολιτικός τους βίος εξέπνευσε κι επομένως πρέπει να παραμερίσουν για να περάσει το καινούριο. Τότε, για παράδειγμα, η συζήτηση για το αν πρέπει να υπάρχει ή όχι Πολιτική Γραμματεία θα μοιάζει με μπουνιουελικό σουρεαλισμό, όπως οι έξι εισηγήσεις στην Κεντρική Επιτροπή για το αν οι κομισάριοι πρέπει να έχουν τα κότσια να κοιτάξουν στα μάτια τον αρχηγό τους και να του πούνε "σε μέμφομαι" ή όχι...

Για να συμβούν, ωστόσο, όλα αυτά οφείλει κι ο Κασσελάκης να ωριμάσει πολιτικά, να κατανοήσει πως το ένστικτό του δεν είναι πάντα σωστό και πως ορισμένες φορές μπορεί να έχουν και οι άλλοι δίκιο σε αυτά που τον συμβουλεύουν. Και, βεβαίως, δεν αρκεί να συμβουλεύεσαι μια δράκα μετριοτήτων κι αυλοκολάκων αλλά πρέπει αυτοί που βρίσκονται δίπλα σου να έχουν τα προσόντα να σε συμβουλεύουν ορθά. Αν συμβεί αυτό ακόμα κι εκείνοι που τον κατηγορούν για αυταρχισμό- λες και οι μεγαλύτεροι ηγέτες φημίζονταν για τη συλλογικότητα στη λήψη αποφάσεων- θα αναγκαστούν να παραδεχθούν την ήττα τους εκεί που πραγματικά μετράει. Στο λαό... 

 

Οι ηττημένοι έχουν ήδη κερδίσει...

Δεν έχει πλέον μεγάλη σημασία αν ο Στέφανος Κασσελάκης αποφασίσει να οδηγήσει το ΣΥΡΙΖΑ σε νέες εκλογές ή συρθεί σε αυτές μετά από πρόταση μομφής. Η εσωκομματική αντιπολίτευση έχει ήδη πετύχει το στόχο της, που δεν είναι φυσικά να κερδίσει στις κάλπες αλλά να ρευστοποιήσει το κόμμα προκειμένου να βρει ζεστασιά στο ΠΑΣΟΚ, στους αποστάτες ή σε ένα νέο προοδευτικό φορέα που δεν θα υπάρξει ποτέ. Ήδη, άλλωστε, οι περισσότεροι που δεν παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τα της Κουμουνδούρου, κάνοντας ένα δώρο υγείας στους εαυτούς τους, έχουν χρεώσει το τσίρκο σε όλους και πρωτίστως στον αρχηγό. Ανεξαρτήτως αν αυτό είναι άδικο για τον Κασσελάκη...

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει αρκετά λάθη στο λιγότερο από ένα χρόνο που βρίσκεται σε αυτήν τη θέση και στην πολιτική. Κανένα, ωστόσο, από αυτά δεν δικαιολογεί διάσπαση ή μια κριτική που φυσικά δεν είναι ούτε καλοπροαίρετη ούτε εποικοδομητική αλλά διαλυτική για το όλο οικοδόμημα και προβάλλει προσωπικό μίσος σε βάρος του. Αλίμονο αν μισή ομιλία στο ΣΕΒ, μια δήλωση περί "ιερής συμμαχίας" για το ΝΑΤΟ από το οποίο άλλωστε δεν θέλει να φύγουμε ο ΣΥΡΙΖΑ ή ένας πολυτελής γάμος αποτελούσαν λόγους διάλυσης ενός κόμματος. Απλούστατα δεν θα υπήρχαν κόμματα σε μία τέτοια περίπτωση...

Ο Κασσελάκης θα στενοχωρηθεί, αλλά έχει χρήματα και θα μπορέσει να κάνει μια άνετη ζωή αν καθαιρεθεί. Το μεγάλο "γαμώτο", ωστόσο, είναι για τις δεκάδες χιλιάδες οι οποίες στήθηκαν πέρυσι τέτοιο καιρό στις ουρές για ένα κόμμα που ήταν και ηλεκτρονικά αναλφάβητο για να ψηφίσουν επιτέλους έναν νέο άνθρωπο που δεν προερχόταν από τον κομματικό σωλήνα, που είχε εργαστεί στον πραγματικό κόσμο, που μπορεί να μην μιλούσε πολιτικά και σε καλά ελληνικά αλλά ανθρώπινα και με ενσυναίσθηση. 

Όλοι αυτοί οι προοδευτικοί πολίτες και πολλοί άλλοι που έβλεπαν με συμπάθεια αυτό το φρέσκο αέρα σε ένα βρόμικο τοπίο εδώ κι αρκετό καιρό ατενίζουν το μέλλον με μεγάλη απαισιοδοξία. Όχι γιατί ο Κασσελάκης είναι ο εκλεκτός τού θεού που θα μας σώσει από το πιο φαύλο καθεστώς τής μεταπολίτευσης, αλλά γιατί αισθάνονται πια με μια σχετική σιγουριά ότι η πολιτική είναι ένα κλειστό επάγγελμα γόνων ή κομματόσκυλων που αποφασίζουν για τις ζωές μας χωρίς να ξέρουν τίποτα γι' αυτές. Και να ύστερα τα κροκοδείλια δάκρυα βροχή γιατί οι ναζί επέστρεψαν και στη Γερμανία...  

 

 

Οι προεδρικές εκλογές θα λυτρώσουν μόνο τους ρευστοποιητές...

"Μα, δεν θα είναι λυτρωτικό να γίνουν προεδρικές εκλογές"; Κάποιοι θέτουν το ερώτημα καλοπροαίρετα, αρκετοί όμως κουτοπόνηρα. Πρώτα και κύρια γιατί είναι οι ίδιοι που προκάλεσαν μια κατάσταση που τώρα χρειάζεται αποσυμπίεση. Δεύτερον και κυριότερον γιατί δεν πιστεύω ότι την επομένη των προεδρικών εκλογών ο Π. Πολάκης, οι "87" κι ο ελέφαντας στο δωμάτιο Τσίπρας θα πουν "ωραία, χάσαμε για πολλοστή φορά και τώρα επιτέλους θα υπηρετήσουμε σαν καλοί στρατιώτες τη στρατηγική τού κόμματος"...

Θα ανακαλυφθούν νέα επιχειρήματα όπως "ψήφισαν πολύ λιγότεροι από το 2023 κι άρα ο Κασσελάκης μικραίνει το κόμμα". Αυτοί που θεωρούν φραξιονισμό ο πρόεδρος του κόμματός τους να γίνει βουλευτής είμαι βέβαιος ότι κάτι θα σκαρφιστούν για να ολοκληρώσουν το στόχο τους, τη ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ούτως ώστε να βρουν ρόλο σε ένα νέο φαντασιακό προοδευτικό φορέα που δεν υπάρχει και μάλλον δεν θα υπάρξει ποτέ. Η ενότητα, η σοβαρότητα, η γαλήνη είναι πολύ όμορφες έννοιες. Δεν μπορούν να υπηρετηθούν, όμως, από εκείνους που δίχως τα αντίθετά τους δεν έχουν κανένα πολιτικό ρόλο. Έτσι κι αλλιώς η κοινωνική τους δυναμική είναι ανύπαρκτη...

Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν πέντε χρόνια είχε 31,5%, πέρυσι 17,85% και φέτος 14,9%. Κι όμως κάποιοι ενοχλούνται γιατί αυτά που προτείνει ο Κασσελάκης δεν έχουν ξαναγίνει. Λες κι όλα όσα είχαν ξαναγίνει είχαν δώσει στο κόμμα την πολιτική ηγεμονία ή λες κι αν διατηρήσει τις λενινιστικές του δομές το 2024 θα συγκινήσει τους πολίτες ή λες και οι συριζαίοι μαζεύονταν κατά χιλιάδες στις Οργανώσεις Μελών και τώρα που θα αποφασίζουν για την τύχη τού κόμματός τους από τον καναπέ τους θα πρέπει να θεωρούνται λιγότερο Αριστεροί από αυτούς που αγοράζουν τον "Ριζοσπάστη" από το περίπτερο την εποχή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης...

Δεν ισχυρίζομαι πως οι ιδέες Κασσελάκη ανοίγουν με βεβαιότητα το δρόμο τής πολιτικής αναγέννησης. Κάποιες είναι καλές κι ορισμένες άλλες ανεφάρμοστες στην πράξη. Ούτε η αλλαγή ονομασίας από μόνη της θα λύσει ζητήματα πολιτικού περιεχομένου. Ούτε, άλλωστε, ο ίδιος ο Κασσελάκης τις παρουσιάζει σαν τις Δέκα Εντολές. Σίγουρα, όμως, δεν θα οδηγήσουν στην πολιτική αναγέννηση η επανάληψη αποτυχημένων συνταγών, η διαιώνιση της καμαρίλας και η ανάσταση ξοφλημένων πολιτικών. Μάλλον στην εξόδιο ακολουθία...  

  

Αν θυσιάσει την αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί και να γίνει κυβέρνηση...

Φυσικά και το 8,5% που δίνει τελευταία δημοσκόπηση στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι για να πανηγυρίζουν οι προοδευτικοί πολίτες. Είναι σχεδόν το μισό από το ποσοστό των ευρωεκλογών και, βεβαίως, καθόλου αντάξιο ενός κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης που φιλοδοξεί να κυβερνήσει. Εξακολουθεί, όμως, να είναι υψηλότερο από τα ποσοστά των υπόλοιπων αριστερών κομμάτων και της ακροδεξιάς, την ίδια ώρα που το ΠΑΣΟΚ για ακόμα μια φορά δεν τσιμπάει αλλά πέφτει κι αυτό...

Είναι φανερό, ακόμα κι αυτή την ώρα που η Κουμουνδούρου μοιάζει περισσότερο με τσίρκο παρά με κόμμα, πως η πλειονότητα των προοδευτικών πολιτών από το ΣΥΡΙΖΑ έχει τις περισσότερες προσδοκίες. Ούτε από το ΚΚΕ ούτε από την Πλεύση Ελευθερίας ούτε από τους αποστάτες. Και γι' αυτό θλίβεται αφάνταστα από την εικόνα διάλυσης που με τόση επιμέλεια χτίζει η πέμπτη φάλαγγα. 

Προφανώς από ένα σοβαρό ΣΥΡΙΖΑ με ισχυρό πρόεδρο, νέα ηγετική ομάδα και φρέσκες ιδέες, αλλά από το ΣΥΡΙΖΑ όπως κι αν έχει γιατί μόνο αυτό το κόμμα βλέπει ως ανάχωμα στην ολιγαρχία. Ούτε αυτούς που της χρωστούν μισό δισ. ούτε εκείνους που της οφείλουν τις καριέρες τους...

Ένας αντίπαλος μπορεί να γίνει σύμμαχος, έστω και στο πλαίσιο μιας λυκοφιλίας. Ένας πρώην σύμμαχος, ωστόσο, που έγινε αντίπαλος δεν θα γίνει ποτέ ξανά φίλος αφού θα λείπει η απαραίτητη εμπιστοσύνη. Κατά συνέπεια, ο Αλ. Τσίπρας κι ο Π. Πολάκης δεν θα ξαναγίνουν σύμμαχοι του Στέφανου Κασσελάκη. 

Γι' αυτό κι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει δύο επιλογές μπροστά του: είτε να συνεχίσει να μυξοκλαίει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις συνεντεύξεις του για το χαμένο παράδεισο είτε να δείξει ηγετικότητα, να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τους πάσης φύσης υπονομευτές οι οποίοι θα βυσσοδομούν όσο και να τους προγκά ή να τους χαϊδεύει και να αποδεχθεί ότι για να δημιουργήσει κάτι καινούριο θα πρέπει να απωλέσει το στάτους τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι προοδευτικοί πολίτες θα τον περιμένουν. Τον περιμένουν ήδη...  

 

 

Ο Γρανίτσας τους οδηγεί...

Όταν δεν θεωρείς κάποιον ικανό για μια δουλειά και ζητάς την αντικατάστασή του υπάρχει μια πολύ βασική προϋπόθεση για να σε πάρουν στα σοβαρά, από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να βρεις τον τέλειο: να έχεις να προτείνεις κάποιον αντικαταστάτη με τα χαρακτηριστικά που υποτίθεται πως προκρίνεις. Όχι αφού έχεις εκδηλωθεί δημοσίως κατά τού νυν αλλά νωρίτερα. Αλλιώς φλερτάρεις με τη γελοιότητα...

Μπορεί να διαφωνώ σε πολλά με τον Π. Πολάκη, αλλά τουλάχιστον εκείνος δεν κρύβεται. Στο ερώτημα ποιος μπορεί να ηγηθεί καλύτερα απαντά δείχνοντας τον νάρκισσο εαυτό του. Φυσικά μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν το τέλος τού ΣΥΡΙΖΑ ως εν δυνάμει κόμματος εξουσίας. Κι αυτό το καταλαβαίνουν ακόμα και οι πολακικοί. Το ότι είναι πιο θορυβώδεις δεν σημαίνει πως είναι και πλειοψηφία. Ούτε στο κόμμα ούτε, πολύ περισσότερο, στην κοινωνία. Γι' αυτό και οι πιο μυαλωμένοι ανάμεσά τους του ζητούν να κάνει πίσω...

Θυμάστε τον Γ. Γρανίτσα, που του είχαν υποσχεθεί την ένταξη της Νέας Φιλαδέλφειας στα ολυμπιακά έργα, την γκρέμισε και ύστερα έμεινε η ΑΕΚ χωρίς γήπεδο για μια εικοσαετία περίπου; Αυτόν μου θυμίζουν κι όσοι αλληθωρίζουν προς το ΠΑΣΟΚ ή προς ένα νέο προοδευτικό φορέα όπου θα έχουν τη θέση που πιστεύουν ότι τους αξίζει κι όχι ενός δολοπλόκου κομπάρσου όπως σήμερα. Θέλουν να γκρεμίσουν το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά νύφη εκεί έξω δεν υπάρχει. Τους βλέπω να μένουν εκτός από άεργοι κι άστεγοι αφού και οι υπόλοιποι υποψήφιοι ηγέτες τής κεντροαριστεράς δεν σκοπεύουν να φτιάξουν μια συμμαχία ηττημένων...  

  

Ο πρώτος βαρόνος της Αριστεράς...

Μια φορά κι έναν καιρό στην Αριστερά δεν υπήρχαν βαρόνοι. Ηγέτες με αυταρχικές τάσεις ναι, αλλά όταν έπεφταν χάνονταν ήσυχα μέσα στη νύχτα. Υπήρχαν επίσης τάσεις, ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, φραξιονισμοί κι οπορτουνισμοί αλλά βαρονίες δεν υπήρχαν. Τουλάχιστον όχι μέχρι πρόσφατα όταν κι έγινε αντιληπτό πως κάποιοι αντιμετωπίζουν την πολιτική με ιδιοκτησιακή λογική κι όταν οι καιροί τούς ξεπερνούν βλέπουν ακόμα και τα κόμματα των οποίων ηγούνταν επί μιάμιση δεκαετία ως μορφώματα...

Κανένα κόμμα δεν προλαβαίνει να γίνει μόρφωμα σε λιγότερο από ένα χρόνο, όσο κακή κι αν είναι η ηγεσία του. Υπάρχει, άλλωστε, το χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ που έπεσε ακόμα και στο 4% αλλά παράμεινε ένας συμπαγής κομματικός μηχανισμός, έστω κι αν πλέον δεν συναρπάζει τα πλήθη. Αν κάποιος, συνεπώς, ευθύνεται για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μόρφωμα αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον ηγέτη του επί 15 χρόνια...

Ο Αλ. Τσίπρας πιστώνεται ότι αξιοποίησε μια ακραία κοινωνική συγκυρία για να γίνει πρωθυπουργός. Δεν ήταν αυτονόητο πως θα τα κατάφερνε, έστω κι αν για να τα καταφέρει πλειοδότησε σε εθνολαϊκισμό και σε κωλοτούμπες. Ο Τσίπρας, ωστόσο, δεν θα γινόταν ποτέ πρωθυπουργός αν η χώρα δεν χρεοκοπούσε και δεν είχε φτωχοποιηθεί βίαια η μεσαία της τάξη. Κι ενώ η διακυβέρνησή του δεν ήταν του πεταματού- κάθε άλλο αφού έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια με ρυθμισμένο το χρέος της κι επιλυμένο το μακεδονικό- ο τρόπος που διαχειρίστηκε τον αναγκαίο μετασχηματισμό τού ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκε από ένα βήμα μπρος και δέκα πίσω. Τα απόνερα αυτής της οικτρής διαχείρισης βιώνει σήμερα η Κουμουνδούρου. Κι αντί ο υπαίτιος να κάνει την ελάχιστη αυτοκριτική έχει παραδοθεί στην ολιγαρχία που τον πολέμησε όσο κανέναν άλλον πρωθυπουργό και λειτουργεί ως κομματάρχης στο κόμμα που δήθεν δεν τον ενδιαφέρει αλλά κάνει τα πάντα για να τον θυμούνται ως νεκροθάφτη του...