Δεν παρακολούθησα τη συζήτηση του Γιάννη Μπέζου με τον Κυρ. Μητσοτάκη. Όχι γιατί δεν το ήθελα ή γιατί την θεωρούσα ανίερη, απλώς δεν έτυχε, ακόμα τουλάχιστον. Και σας διαβεβαιώ ότι αν κάποιος με προσκαλούσε να συζητήσω με τον πρωθυπουργό θα το αποδεχόμουν ασμένως κι ας μην είχα και τη δημοσιογραφική ιδιότητα. Στο κάτω κάτω της γραφής δημοκρατία δεν είναι να αναπαράγουμε τις ιδέες και τις απόψεις μας με ανθρώπους που κατά βάση συμφωνούμε αλλά να κινούμαστε και πέρα από τα eco chamber που πολλές φορές μας φυλακίζουν...
Ένας πολύ σοβαρός λόγος, άλλωστε, που όταν λες σήμερα σε κάποιον πως είσαι Αριστερός σε κοιτάζει σαν να του είπες πως είσαι ταυτοχρόνως ναρκομανής, αλκοολικός κι εθισμένος στον τζόγο είναι και το ότι η Αριστερά μετατράπηκε σε ένα δόγμα, οποιαδήποτε παρεκτροπή από το οποίο θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως. Τα ξέρουμε όλα, είμαστε οι μόνοι που έχουμε κοινωνικές ευαισθησίες και το απόλυτο δίκιο με το μέρος μας. Και κάπως έτσι υπερασπιζόμαστε ακόμα κι απολυταρχικά καθεστώτα που έχουν τόση σχέση με το σοσιαλισμό όση και η Θάτσερ...
Η Αριστερά, όσο κι αν αυτό ενοχλεί πολλούς, μπορεί να μάθει πολλά κι από τον Μητσοτάκη. Κι όχι μόνο στον τομέα τής επικοινωνίας όπου αριστεύει έχοντας δίπλα του σπουδαίους επαγγελματίες τους οποίους ακούει και δεν κάνει του κεφαλιού του πιστεύοντας ότι αυτός ξέρει καλύτερα. Η πολιτική του ηγεμονία είναι πολύ απλοϊκό να πιστεύουμε ότι στηρίχθηκε μόνο στην ολιγαρχία και στα μέσα ενημέρωσής της. Βασίστηκε και στο ότι κατανόησε τις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας καθημαγμένης από τα μνημόνια και, σε ρητορικό επίπεδο τουλάχιστον, έδωσε απαντήσεις, όπως με τις μειώσεις φόρων που αφορούν και τους μικρομεσαίους.
Η Αριστερά, όμως, σνόμπαρε και τα εκατομμύρια ευρώ που μοιράστηκαν και στους μικρομεσαίους λόγω covid κι από το Ταμείο Ανάκαμψης. Στην ουσία σνόμπαρε και το λαό κι όχι για πρώτη φορά. Και τώρα ο λαός την σνομπάρει. Κι όχι άδικα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου