Ας είμαστε ρεαλιστές. Πόσοι ανάμεσά μας είμαστε οι ίδιοι με αυτούς που ήμασταν πριν πέντε, δέκα ή είκοσι χρόνια; Αλλάζουμε όχι μόνο γιατί συμβιβαζόμαστε αλλά και γιατί προσπαθούμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας για να γινόμαστε καλύτεροι για τους ίδιους και τους άλλους γύρω μας. Αν μέναμε ίδιοι κι απαράλλαχτοι αν μη τι άλλο θα ήμασταν βαρετοί και για μας τους ίδιους...
Είναι πολύ διαφορετικό, ωστόσο, να αλλάζεις ανεπαισθήτως, δίχως να το επιδιώκεις κι άλλο να προσλαμβάνεις ειδικούς για να αρέσεις σε άλλους κι ας μην αρέσεις στον εαυτό σου. Στην τελευταία περίπτωση δεν αποδεικνύεις ωριμότητα αλλά τυχοδιωκτισμό, δεν δείχνεις πως έχεις μάθει από τα λάθη σου αλλά πως τα έχεις προσαρμόσει στις ανάγκες τής ολιγαρχίας και των δημοσκοπικών εταιρειών. Με λίγα λόγια, είσαι ένας ηθοποιός που ερμηνεύεις ένα ρόλο που πιστεύεις ότι θα σου κόψει εισιτήρια αλλά δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις και βιωματικό...
Ο συγγραφέας τής "ΠαραμΙθάκης", δίχως να λάβουμε υπόψη πόσα στοιχεία της είναι βιογραφικά και πόσα μυθοπλασία, αποδομεί σχεδόν όλους εκείνους με τους οποίους συνεργάστηκε στην πολιτική του καριέρα. Ακόμα και γι' αυτούς, όμως, που το κάνει δικαίως το κάνει με τόσο μεγάλη καθυστέρηση που στο τέλος δεν έχει καμία σημασία...
Όπως κι αν έχει, έχει βάλει το μεγαλύτερο αυτογκόλ τής πολιτικής του καριέρας και το πιο τραγικό είναι πως δεν του έχει μείνει κανένας πια για να τον μετατρέψει σε αποδιοπομπαίο τράγο των δικών του ασύλληπτων ευθυνών για το ότι η χώρα δεν έχει αξιωματική αντιπολίτευση τα τελευταία εξίμισι χρόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου