Δεν πήγα στο Πολυτεχνείο...

Δεν πήγα στο Πολυτεχνείο. Ούτε φέτος. Συνειδητά. Μπορεί να πάω του χρόνου, αλλά δεν το νομίζω. Όπως δεν πηγαίνω πλέον και στις εθνικές παρελάσεις, σε οτιδήποτε δηλαδή έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά φολκλόρ κι όχι ουσίας. Γιατί αν κρατούσαμε την ουσία- επί παραδείγματι τον αγώνα για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία- θα αγωνιζόμασταν γι' αυτές τις αξίες σε καθημερινή βάση και δεν θα τις αντιμετωπίζαμε ως αφορμές για βραδινή πεζοπορία υπό τους ήχους τραγουδιών τού Μίκη Θεοδωράκη και στη συνέχεια με παϊδάκια στην ταβέρνα για να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν και ποιοι δεν γίναμε ποτέ. Το Πολυτεχνείο ζει για το τριήμερο των εορταστικών εκδηλώσεων, όπως και η 28η Οκτωβρίου ή η 25η Μαρτίου αλλά τις επόμενες ημέρες η επαφή μας με τον ηρωισμό των άλλων δεν μας έχει κάνει ούτε γενναιότερους ούτε πιο ελεύθερους ούτε πιο δημοκράτες...

Φυσικά κι αναγνωρίζω τον ηρωισμό όσων βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο του 1973, ανεξαρτήτως του αν στη συνέχεια της ζωής τους τίμησαν τα αγωνιστικά τους νιάτα είτε όχι. Βεβαίως και είναι, επίσης, συγκινητικό που ύστερα από 52 χρόνια συνέρρευσαν χιλιάδες πολίτες, πολλοί από αυτούς αγέννητοι τότε, για να αφήσουν ένα λουλούδι ή για να διαδηλώσουν ως την αμερικανική πρεσβεία. 

Εμφανίστηκαν, όμως, ξανά κι άνθρωποι η σχέση των οποίων με τη δημοκρατία είναι επιδερμική ή μόνο ταμπέλας. Στην ουσία πρόκειται για παράσιτά της, δεξιά κι αριστερά, τα οποία πίνουν το αίμα της και ξερνούν ιδέες κι οράματα όπως οι στρατοκόποι τα πολεμικά τους εφόδια...

Η δημοκρατία είναι μια καθημερινή άσκηση που όταν γίνεται κατά τη διάρκεια αυταρχικών, δικτατορικών καθεστώτων συνοδεία βασανιστηρίων ή κι εκτελέσεων απαιτεί, αν μη τι άλλο, γενναιότητα. Η δημοκρατία είναι, όμως, καθημερινή άσκηση ανεξαρτήτως πολιτικού καθεστώτος και δεν αφορά μόνο τη δημόσια παρουσία μας αλλά κι αυτή που δεν καλύπτεται από τους προβολείς... 

Ο σεβασμός στην πλειοψηφία, στα δικαιώματα της μειοψηφίας, σε όσα λέει ή γράφει κάποιος άλλος και τα οποία δεν μας βρίσκουν σύμφωνους είναι από μόνα τους πολύ βαρύ καθήκον. Κι ας μην έχει η μη τήρησή τους ως συνέπεια τη φυλακή ή το εκτελεστικό απόσπασμα. 

Είναι τόσο βαρύ, μάλιστα, που είναι αδύνατο να το παραλείψουμε και να θεωρούμε εαυτούς δημοκράτες μόνο και μόνο επειδή καταθέσαμε ένα στεφάνι ή συμμετείχαμε σε μια πορεία. Γι' αυτό ίσως να είναι προτιμότερο να γράφουμε, να φωνάζουμε και να το εννοούμε πως "το Πολυτεχνείο ζει" στις 18 Νοεμβρίου από ό,τι είναι αν το κάνουμε στις 17...