Είναι φανερό ότι ο μεσσίας που δεν θέλει να τον αποκαλούμε μεσσία αντιγράφει τον Ανδρ. Παπανδρέου κι ως προς το σχέδιο επιστροφής του. Δεν θα σταθώ στη σύγκριση των δύο ανδρών, ας τους κρίνει η Ιστορία.
Στέκομαι, ωστόσο, σε μια άλλη κεφαλαιώδη διαφορά. Όταν το 1993 ο Ανδρέας επέστρεψε στην εξουσία ήταν ηγέτης μιας παράταξης κι όχι απλώς ενός κόμματος. Το ΠΑΣΟΚ είχε γειωθεί για τα καλά στην κοινωνία κι αυτή του η γείωση, άλλωστε, στο συνδικαλισμό και στην τοπική αυτοδιοίκηση συνέδραμε τα μάλα ώστε ο πατήρ Μητσοτάκης να μην ολοκληρώσει καν τετραετία. Όσο χαρισματικός, δηλαδή, κι αν ήταν ο, έτσι κι αλλιώς ασθενής, αρχηγός δεν θα τα είχε καταφέρει αν δεν υπήρχε κι ένας δυνατός πολιτικός οργανισμός από πίσω του να τον υποστηρίζει...
Από την άλλη, ο συγγραφέας τής "ΠαραμΙθάκης" δεν έχει καν κόμμα και ούτε μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα κάνει. Εδώ καλά καλά δεν μπορεί να συνεδριάσει το επιστημονικό του συμβούλιο χωρίς γκρίνιες, σκεφτείτε να πρέπει να βρει και στελέχη που να κάνουν το στοιχειώδες γκελ στην κοινωνία. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα με μια κοινωνία που εξαγριώνεται ημέρα με την ημέρα, πως δεν θέλει να βλέπει μπροστά της κανέναν από αυτούς που κυβέρνησαν ή κυβερνούν...
Φυσικά κι αυτή η κοινωνία δεν είναι αμέτοχη ευθυνών. Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι, για παράδειγμα, δεν μπορούν να παριστάνουν πως οι κομπίνες με τις επιδοτήσεις ξεκίνησαν το 2019 ή θα τελειώσουν μετά τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Κι αν δεν τα φάγαμε όλοι μαζί σίγουρα ξέρουμε περισσότερα για το ποιοι τα έφαγαν αλλά ντρεπόμαστε να το μαρτυρήσουμε. Είμαστε μια κοινωνία συνενοχής κι όχι αθώων, προσφέροντας εμμέσως το καλύτερο άλλοθι για τους "νόμιμους ιδιοκτήτες τής χώρας". Κι αυτοί φυσικά το εκμεταλλεύονται απολύτως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου