Ο κόσμος δεν χωρίζεται ανάμεσα σε αυτούς που λατρεύουν και σε εκείνους που μισούν ένα πολιτικό κόμμα ή έναν πολιτικό αρχηγό. Υπάρχει και η μέση γραμμή τής λελογισμένης υποστήριξης ή της εποικοδομητικής κριτικής, με επιχειρήματα κι όχι στον αέρα, με σκεπτικισμό κι όχι με προσωπολατρία.
Αυτονόητα όλα αυτά; Δεν νομίζω, ιδίως σε μια χώρα όπου οι κάθετοι διαχωρισμοί στα καφενεία έχουν μεταφερθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί όπου ο καθένας μας πίσω από την ασφάλεια ενός πληκτρολογίου "πυροβολεί" με όρους προσωπικής βεντέτας κι όχι ανταλλαγής σκέψεων και ιδεών...
Όσο, επίσης, παράξενα κι αν ηχεί αυτό στα αφιονισμένα πλήθη που λειτουργούν με όρους απόλυτου κακού κι απόλυτου καλού, υπάρχουν κι άνθρωποι που αλλάζουν γνώμη για πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς αυτό να συνδέεται με ωφελιμιστικά κίνητρα. Μπορεί, για παράδειγμα, να πάψει να εκφράζει τον οποιονδήποτε ένα κόμμα ή ένας αρχηγός γιατί αλλιώς τα περίμενε- και με δική του ευθύνη ή αφέλεια ενδεχομένως- κι αλλιώς του ήρθαν κι όχι γιατί δεν πήρε κάποιο αξίωμα ή γιατί πληρώθηκε από κάποιον άλλο για να το κάνει. Αυτονόητα όλα αυτά; Δεν νομίζω, ιδίως σε μια χώρα που δεν ξεχωρίζουμε τίποτα άλλο από το άσπρο ή το μαύρο...
Αν ήμουν πρόεδρος ενός κόμματος από το οποίο κυρίως αποχωρούν μέλη και στελέχη και πολλοί λιγότεροι έρχονται μια αυτοκριτική θα την έκανα και δεν θα αναζητούσα απλώς συνωμοσίες εναντίον μου ούτε θα αποκοιμιόμουν από τις κολακείες εκείνων που είτε τις πιστεύουν με όρους μεσσιανισμού είτε τις ασπάζονται από ιδιοτελή κίνητρα. Όταν είναι στραβός ο γιαλός δεν φταίνε μόνο οι δημοσκόποι. Ενδεχομένως να ευθύνεται και το καράβι, ίσως κι ο καπετάνιος, όσο ταλέντο κι αν διαθέτει. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν γίνουν όλα αυτά αντιληπτά θα σταματήσει κάπου εδώ και η καταμέτρηση από κεράκια στην τούρτα. Και θα είναι πολύ κρίμα. Και γι' αυτούς που πίστεψαν και για εκείνον που τον πίστεψαν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου