Αύριο συμπληρώνονται 33 χρόνια από τον θάνατο ( πιθανότατα δολοφονία) του Αλέξανδρου Παναγούλη, του ανθρώπου που σχεδόν μόνος του προσπάθησε να βάλει τέλος στη δικτατορία, αποπειρώμενος να σκοτώσει τον τύραννο Παπαδόπουλο. Περίπου τρεις δεκαετίες αργότερα οι έλληνες θεωρούν σημαντικότερες προσωπικότητες, αν πιστέψουμε τη σχετική έρευνα του ΣΚΑΪ, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον πιο διεφθαρμένο πολιτικό των τελευταίων 50 χρόνων, και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που όταν είδε πως το παρακράτος που εξέθρεψε μπορεί να "έτρωγε" και τον ίδιο, την "έκανε' για Παρίσι, φεύγοντας σαν τον κλέφτη.
Την ίδια ώρα, τον Παναγούλη οι έλληνες τον τοποθέτησαν μόλις ένα σκαλί παραπάνω, στην ίδια έρευνα, από τον Παπαδόπουλο! Γιατί, άλλωστε, να του περιποιήσουν μεγαλύτερη τιμή; Ας "καθόταν στ' αβγά" του μετά τη χούντα, όπως έκαναν τόσοι και τόσοι του " αντιδικτατορικού αγώνα" που αντάλλαξαν την αντίσταση από το εξωτερικό, μια ώρα ανάκρισης στο ΕΑΤ ΕΣΑ ή μια ιδιαίτερη χροιά φωνής (, ε, κα Δαμανάκη;) με βουλευτικές έδρες, υπουργικούς θώκους και...τραπεζικούς λογαριασμούς σε νησιά της Καραϊβικής.
Κι όμως, ο Παναγούλης, τον οποίο το "σκυλί της χούντας" Ιωαννίδης αποκάλεσε το μόνο πραγματικό αντιστασιακό, συνέχιζε να ψάχνει, βρίσκοντας στοιχεία που θα "έκαιγαν" πολλούς, ιδιαίτερα για την προδοσία της Κύπρου. "Επρεπε", επομένως, να του κλείσουν το στόμα, ώστε εκείνοι που θεωρούμε σήμερα "γίγαντες" να μνημονεύονται στα τηλεοπτικά αφιερώματα του ΣΚΑΪ και της ΕΡΤ ως "εθνάρχες" και με τα μικρά τους ονόματα, όπως Αντρέας...
Οι τελευταίοι στίχοι που πρόλαβε να γράψει ο Παναγούλης ήταν "το ξέρω πως το τέλος μου θα 'ρθει όπως το θέλει κάθε εξουσία". Αν δεν τον ξεχνάμε, το τέλος ανθρώπων όπως αυτός ο, πραγματικά, μεγάλος απόντας δεν θα 'ρθει ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου