Δεν θα δικάσει ο λαός τους φονιάδες των Τεμπών, χωρίς το λαό όμως δεν θα δικάζονταν ποτέ...

Δεν θα δικάσει η Μαρία Καρυστιανού τους φονιάδες τής κόρης της. Δεν έχει ούτε τη θεσμική ιδιότητα ούτε την απαραίτητη απόσταση από τα γεγονότα για να το κάνει με επιτυχία. Ούτε θα δικάσουμε εμείς, η κοινή γνώμη, τους φονιάδες των Τεμπών. Τα λαϊκά δικαστήρια σχετίζονται περισσότερο με το θυμικό και λιγότερο με το δίκαιο. Η Μαρία Καρυστιανού, ωστόσο, οι υπόλοιποι γονείς των θυμάτων κι ο λαός όχι μόνο δικαιούνται αλλά επιβάλλεται να αγωνιστούν μέχρι τέλους για να μην υπάρξει καμία συγκάλυψη...

Η κοινωνική αφύπνιση ύστερα από την απελπισία τού σαράντα τακατό θέλω να ελπίζω πως βρήκε αφορμή με τα Τέμπη και δεν θα αρχίσει και δεν θα τελειώσει εκεί. Φυσικά δεν περιμένω να βγούμε στους δρόμους με την ίδια μαζικότητα και για τους νεκρούς τής Πύλου στη δική τους επέτειο ενός έτους από το χαμό τους. 

Μακάρι να το κάνουμε, αλλά εκείνοι ήταν μελαμψοί, αλλόθρησκοι μετανάστες κι όχι τα παιδιά μας, επομένως η ευαισθησία μας μάλλον θα βρει στον τοίχο των στερεοτύπων. Είναι, όμως, μια καλοδεχούμενη αρχή το ότι δηλώσαμε παρούσες και παρόντες απέναντι σε ένα καθεστώς το οποίο στηρίζεται στην ομερτά...

Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας για να κάνουμε το σκοτάδι φως γιατί φυσικά και δεν μπορεί να είναι ανεκτό από τους προοδευτικούς πολίτες να απαλλαγούμε από το καθεστώς Μητσοτάκη για να το αντικαταστήσουμε από τον ακροδεξιό βόθρο. Όλες κι όλοι κρινόμαστε, άλλωστε, από τις πράξεις κι όχι από τα λόγια μας. Ας είναι, όμως, η 28η Φεβρουαρίου 2024 η απαρχή τεκτονικών κοινωνικών εξελίξεων που θα οδηγήσουν σε αυτό που θα ήταν δίκαιο να είχε συμβεί από πέρυσι, στη δικαιοσύνη παντού δηλαδή...

 

 

Τίποτα δεν παραγράφηκε στις 25 Ιουνίου για τις φαμίλιες Μητσοτάκη- Καραμανλή...

"Δεν φταίνε το ότι δεν φτιάξαμε την τηλεδιοίκηση στη Λάρισα, ότι δεν λειτουργούσε ο δευτεροβάθμιος έλεγχος στην Καρόλου, ότι δεν ακούγαμε τις εκκλήσεις των εργαζόμενων αλλά και της διορισμένης από εμάς διοίκησης του ΟΣΕ ή ότι δεν προχωρήσαμε καθόλου τη σύμβαση για την τηλεδιοίκηση. Φταίνε ο σταθμάρχης και οι διαχρονικές παθογένειες του ελληνικού κράτους, το οποίο παρεμπιπτόντως οι οικογένειές μας έχουν κυβερνήσει και κυβερνούν επί δεκαετίες. Μας επανεκλέξατε, άλλωστε, πανηγυρικά το καλοκαίρι και να αισθάνεστε και τυχεροί που σκύψαμε το κεφάλι, ζητήσαμε μια συγγνώμη και παραιτήθηκε ο υπουργός"...

Αυτά στην ουσία μάς λένε και σήμερα, ένα χρόνο μετά τα Τέμπη, οι φαμίλιες Μητσοτάκη- Καραμανλή, οι νόμιμες ιδιοκτήτριες της χώρας. Πέρα, βεβαίως, από την εξεταστική συγκάλυψης που έφτιαξαν με τη βοήθεια των σταλινιστών στη Βουλή ή από τη δικαστική έρευνα υπό την αιγίδα μιας εισαγγελέως τού Αρείου Πάγου που λέει στους συγγενείς των θυμάτων "προσεύχεστε και μην μιλάτε". Και ύστερα δήθεν αγανακτούν για το ψήφισμα- κόλαφο της Ευρωβουλής που μας παρουσιάζει failed state...

Στις 25 Ιουνίου η ΝΔ κατήγαγε έναν εκλογικό θρίαμβο, έστω και με τη συμμετοχή τού μισού εκλογικού σώματος. Δεν παραγράφηκε, ωστόσο, εκείνη την ημέρα ούτε το έγκλημα των Τεμπών ούτε το έγκλημα του Predator ούτε οποιαδήποτε άλλη ποινικώς κολάσιμη πράξη τής κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ούτε της δόθηκε λευκή επιταγή για να κάνει κι άλλες. Ο λαός σε όλη τη χώρα πρέπει να έπεισε την Τετάρτη και τους πλέον πονηρούς πως κανείς δεν μπορεί να κοροϊδεύει τους πάντες για πάντα...

 

 

Μην κουνάς τα πόδια σου προτού καβαλικέψεις...

Επιτρέψτε μου μια πρόβλεψη: αν κάποιος κοιμηθεί σήμερα και ξυπνήσει στις 10 Ιουνίου μάλλον δεν θα πιστέψει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Όπως δεν θα πίστευε κάποιος το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών αν κοιμόταν σαν σήμερα πέρυσι και ξυπνούσε στις 22 Μαΐου 2023. Όποιος θεωρεί το λαό δεδομένο συνήθως βρίσκεται προ εκπλήξεων. "Μην κουνάς τα πόδια σου προτού καβαλικέψεις", όπως λένε στην Κύπρο...   

"Θα εμπιστευόσασταν αυτό το ΣΥΡΙΖΑ να σας κυβερνήσει", αναρωτιούνται δήθεν αθώα οι ένοχοι των Τεμπών, των πανευρωπαϊκών ρεκόρ νεκρών στην πανδημία και στην ακρίβεια. Κι εγώ συνηγορώ κι απαντώ όχι. 

Στις 9 Ιουνίου, ωστόσο, δεν βγάζουμε κυβέρνηση και συνήθως στις ευρωεκλογές βγάζουμε δυσαρέσκεια. Δεν μπορώ να ξέρω τρεις μήνες πριν αν αυτή θα εισπραχθεί από το ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, τους σταλινιστές ή την ακροδεξιά, Από κάποιον, όμως, θα εισπραχθεί γιατί η δυσαρέσκεια, για να μην πω η οργή, είναι υπαρκτή, την αγγίζεις όπου κι αν σταθείς...

Το ποσοστό τής ΝΔ θα είναι κάτω από 30%. Μπορεί το νεοφιλελεύθερο- μετασοβιετικό καθεστώς Μητσοτάκη να ελέγχει πλήρως τους αρμούς τής εξουσίας, από κάτω όμως η κοινωνία βράζει και περιμένει επιτέλους λίγη σοβαρότητα από την αντιπολίτευση για να επενδύσει πάνω της. Δεν σας κάνει εντύπωση που ο ΣΥΡΙΖΑ "διαλύεται" επί ένα χρόνο, αλλά παραμένει ακόμα σοβαρός διεκδικητής τής δεύτερης θέσης σε πρώτη φάση; "Περιμένουμε να σοβαρευτείτε κι εμείς είμαστε εδώ", του λένε οι πολίτες. Προφανώς, όμως, όχι για πολύ ακόμα, γι' αυτό, ναι, σοβαρευτείτε... 

 

 

Θέλουν συλλογικότητα στις αποφάσεις για να φάνε στο τέλος ατομικά τον Κασσελάκη...

Ούτε ο Λίο Μέσι ούτε ο Ντιέγο Μαραντόνα ούτε ο Ζινεντίν Ζιντάν θα μπορούσαν να κερδίσουν από μόνοι τους το Παγκόσμιο Κύπελλο. Χρειάστηκαν δίπλα τους συμπαίκτες που έκαναν στο ακέραιο τη δουλειά που τους είχε ανατεθεί. Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι ούτε Μέσι ούτε μεσσίας. Ούτε, όμως, έχει δίπλα του συμπαίκτες που αγωνίζονται για το καλό τής ομάδας τη φανέλα τής οποίας φορούν...

Ας μιλήσουμε με ονόματα κι ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο μεταξύ μας. Ο Γ. Ραγκούσης, ο Χρ. Σπίρτζης, ο Θ. Θεοχαρόπουλος κι άλλοι κι άλλες παίζουν για την ομάδα όταν χαρακτηρίζουν υπό προθεσμία πρόεδρο έναν πρόεδρο πέντε μηνών που θα είναι πρόεδρος οκτώ μηνών στις ευρωεκλογές; Ή όταν λένε πως θα κριθεί από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών; Αυτοί γιατί δεν ζήτησαν να κριθούν για τη συντριβή τού Ιουνίου; 

Ή, μήπως, πιστεύει κανείς ότι τους επόμενους τρεις μήνες θα οργώσουν τη χώρα για να φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ νικηφόρο αποτέλεσμα; Ρόλο αναζητούν αφού ο λαός δεν τους εξέλεξε ούτε βουλευτές, υπονομεύοντας τον εκλεγμένο πρόεδρο ξανά και ξανά και ξανά...

Ποιος προοδευτικός πολίτης δεν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να πάει ενωμένος στις ευρωεκλογές; Γι' αυτό, άλλωστε, ακόμα και στις δημοσκοπήσεις μόνο το ΠΑΣΟΚ προπορεύεται του ΣΥΡΙΖΑ- κι αυτό στο όριο του στατιστικού λάθους- κι όχι πολύ πιο συμπαγή θεωρητικώς κόμματα όπως το ΚΚΕ ή η Πλεύση Ελευθερίας ή οι αποστάτες. Δεν έχει, όμως, κανένα νόημα να κατεβάζεις ενδεκάδα από την οποία οι μισοί θα χαρούν στο τέλος τού ματς αν κερδίσει ο αντίπαλος γιατί την επόμενη αγωνιστική σεζόν προσδοκούν να παίζουν με τη φανέλα του ή να επιστρέψει ο προηγούμενος προπονητής... 

Λυπάμαι, αλλά όποιος δεν βλέπει τον εσωτερικό εχθρό δεν είναι μετριοπαθής κι ενωτικός. Είναι είτε αφελής είτε συνεργός...  

 
 

Ο Κασσελάκης μόνος του με 20 κομάντο...

Αν ο Αλ. Τσίπρας είχε περιοριστεί στη δήλωσή του, έστω κι αν έγινε καθυστερημένα κι έστω κι αν έπρεπε να παραστεί στο συνέδριο και να μιλήσει, θα μπορούσε να διατηρούσε το ρόλο τού Νέστορα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν περιορίστηκε, όμως, σε αυτή. Η υποψηφιότητα Γεροβασίλη κι όλη η καμαρίλα που προηγήθηκε αποδεικνύουν ότι θεωρεί το κόμμα μαγαζί του και το θέλει πίσω από αυτόν που μέσα σε πέντε μήνες το απάλλαξε από εκείνους που τον αντιπολιτεύονταν επί χρόνια. Από εκείνους, δηλαδή, που ο ίδιος αποδείχθηκε ανίκανος να απαλλαγεί...

Όπως κι αν έχει, δεν είναι μεγάλης σημασίας το ότι χαμένος βγήκε ο Τσίπρας. Έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να είχε ήδη καταλάβει ότι η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία τον έχει απορρίψει, έστω κι αν αυτό ήταν άδικο τον Ιούνιο. Το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι κερδισμένοι βγήκαν για μια ακόμα φορά ο Κ. Μητσοτάκης, τα εξαπτέρυγά του και οι χρηματοδότες τους. Κι όσο συνεχίζουν να κερδίζουν τόσο θα συνεχίζει να χάνει η κοινωνική πλειοψηφία...

Και τώρα τι κάνουμε; Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά; Είναι κι αυτή μία επιλογή, αν και δεν τιμά όσους την ακολουθήσουν. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Στέφανος Κασσελάκης παλεύει στην ουσία μόνος του, έχοντας δίπλα του ως επί το πλείστον ανθρώπους που δεν μπορούν να τον σηκώσουν ψηλότερα κι απέναντί του μια κομματική νομενκλατούρα που τον θέλει στην καλύτερη περίπτωση ελεγχόμενο και στη χειρότερη ηττημένο στις ευρωεκλογές. Συνεπώς, σε αυτούς τους τρεις μήνες που απομένουν ως τις ευρωκάλπες πέρα από το να γυρίσει τη χώρα τρεις φορές οφείλει να βρει και 20 κομάντο που θα πολεμήσουν στο πλευρό του και θα είναι πραγματικοί κομάντο κι όχι γατάκια. Γίνεται; Ναι, γίνεται...

  

  
 

Ας λάβει ο καθένας την ιστορική ευθύνη που του αναλογεί, ο Τσίπρας την έλαβε...

Αγρότες, κτηνοτρόφοι, μελισσοκόμοι, φοιτητές, υγειονομικοί βρίσκονται στους δρόμους εδώ και πολλές ημέρες. Δεν ισχυρίζομαι πως βρισκόμαστε ενώπιον μιας κοινωνικής επανάστασης ως προς την ποσότητα των ανθρώπων που διαμαρτύρονται με τον πιο δημόσιο τρόπο. Διαπιστώνω, ωστόσο, ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός τον οποίο εντέχνως υποθάλπει η κυβέρνηση Μητσοτάκη από την πρώτη της ημέρα στην εξουσία δεν είναι πλέον ανεκτός από την ίδια την κοινωνία. Πώς να πει, για παράδειγμα, ένας ελεύθερος επαγγελματίας σε έναν αγρότη πως έχει άδικο όταν κι εκείνος αισθάνεται την ίδια κυβερνητική εξαπάτηση;...

Η ΝΔ εμφανίζεται κυρίαρχη, μολονότι τα δημοσκοπικά της ποσοστά πέφτουν, γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα κόμμα τής αντιπολίτευσης που να εισπράττει σε μορφή κύματος την υπαρκτή λαϊκή οργή. Κάποια στιγμή, σχεδόν νομοτελειακά, αυτό το κόμμα θα βρεθεί. Το ζητούμενο για τους προοδευτικούς πολίτες είναι αυτό το κόμμα να μην έχει ακροδεξιό πρόσημο. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ωφέλιμο να αντικαταστήσουμε ένα κόμμα που μπερδεύει τον Ποινικό Κώδικα και τη δικαιοσύνη με τα ριάλιτι, την άγρια Δύση, την αυτοδικία, τα υπερπλήρη κελιά και το λαϊκισμό με ένα άλλο που όλα αυτά θα τα πολλαπλασιάσει...

Κανείς δεν σώζεται με το ζόρι. Παρομοίως, το δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή είναι αναφαίρετο. Όταν, όμως, η κοινωνία βράζει κι εσύ ασχολείσαι με το να στήνεις νέους μηχανισμούς, να κάνεις εσωκομματική αντιπολίτευση για ερωτηματολόγια, να απονέμεις μόνο στον εαυτό σου το δικαίωμα να θέτει ζητήματα ή δεν αναγνωρίζεις στον πρόεδρο ούτε καν το δικαίωμα του πολιτικού αιφνιδιασμού τότε η κοινωνική σου γείωση ισούται του μηδενός. Η κοινωνία και η προοδευτική παράταξη θα προχωρήσουν μπροστά γιατί αυτό σημαίνουν κοινωνική δυναμική και πρόοδος... 

Τις επόμενες ημέρες ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να αποφανθεί αν μπορεί να είναι αυτός ο μηχανοδηγός τής κοινωνικής προόδου. Ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων, καλώντας άπαντες να λάβουν την ιστορική τους ευθύνη. Ας την λάβουν επιτέλους...    

    

 
 

Αν υπάρξει Ιφιγένεια δεν θα δείτε ποτέ ξανά την Τροία...

Δεν ξέρω αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, στο ΣΥΡΙΖΑ πάντως επαναλαμβάνεται με απλή εναλλαγή προσώπων. Στην θέση τού Αλέξη Τσίπρα είναι ο Στέφανος Κασσελάκης και στην θέση τής Ομπρέλας οι πραξικοπηματίες. Κατά τα άλλα, διαχρονικά η εσωκομματική αντιπολίτευση απαιτεί συλλογική ηγεσία στο όνομα της δημοκρατίας, αλλά την νύφη την πλήρωσε το 2023 μόνο ο Τσίπρας και το 2024 ευελπιστούν πως θα την πληρώσει αποκλειστικώς ο Κασσελάκης...

Δεν θα ήθελα να είμαι ούτε ψύλλος στον κόρφο Κασσελάκη. Τον χρησιμοποίησαν για να μην τους πάρει το κόμμα η Ομπρέλα και τώρα που εκείνος θέλει να το διαμορφώσει με βάση την εντολή που έλαβε από τα μέλη του τον χρησιμοποιούν σαν Ιφιγένεια που θα θυσιαστεί για να έρθουν εκείνοι ως σωτήρες την επομένη. Αν μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον των άσπονδων φίλων ο Κασσελάκης καταφέρει να διατηρήσει δεύτερο το ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές θα είναι ηράκλειος άθλος. Και θα μπορεί φυσικά την επομένη να πάρει όσα κεφάλια θέλει χωρίς κανείς να του κουνηθεί...

Είναι, επίσης, θεμιτό να έχει κάποιος την καλύτερη ιδέα για τον εαυτό του, ανεξαρτήτως αν αυτή πηγάζει από τα δικά του κατορθώματα ή, για παράδειγμα, του πατέρα του. Ιδίως, ωστόσο, αν είναι νέος στην ηλικία θα ήταν πιο φρόνιμο να μην μιμείται συμπεριφορές που καταδίκασαν όσους τις υιοθέτησαν στο πρόσφατο παρελθόν και οι οποίες εξοργίζουν και το κομματικό ακροατήριο. Συμπεριφορές που τις συνέπειές τους μπορεί να αντιμετωπίσει κι ο ίδιος στο συνέδριο που ξεκινά κάνοντας το λάθος να μπερδέψει τη σκιά του με το μπόι του...

 

Κούρασαν και οι πραξικοπηματίες...

 

Νεαρή Ελληνίδα υπάλληλος σε αλυσίδα γρήγορου φαγητού αμείβεται με 2.000 ευρώ το μήνα σε μικρή βελγική πόλη. Από αυτά μοιράζεται με τον αρραβωνιαστικό της έξοδα 900 ευρώ μηνιαίως για ενοίκιο, κοινόχρηστα, ρεύμα και νερό. 

Υπάρχει περίπτωση αυτή η κοπέλα να επιστρέψει στην Ελλάδα γιατί η κυβέρνηση δίνει εφάπαξ επιδόματα; Μάλλον όχι και κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει γι' αυτό. Το να μένεις όταν μπορείς να φύγεις από μια χώρα που δείχνει με κάθε τρόπο πως δεν σε θέλει είναι μάλλον αυτοκτονικό...

Κατά τα άλλα κάποιοι φοβούνται πως το δημογραφικό θα οξυνθεί γιατί επιτράπηκαν οι γάμοι ομοφύλων. Και κάποιοι, επίσης, έκριναν πως την ώρα που αγρότες, φοιτητές και σύντομα κι άλλες κοινωνικές ομάδες βρίσκονται στους δρόμους ήταν η κατάλληλη στιγμή να επιχειρήσουν πραξικόπημα για ένα ερωτηματολόγιο. Δεν έχουν καταλάβει ακόμα και μάλλον δεν θα καταλάβουν ποτέ πως και τη Βίβλο να γράψεις σε προσυνεδριακά κείμενα αν δεν έχεις τη στοιχειώδη γείωση με την κοινωνία η κοινωνία θα σου γυρνά αιωνίως την πλάτη και με το δίκιο της...

Ο Κ. Μητσοτάκης κουράζει πιο γρήγορα από όσο τα υπολόγιζε κι αυτό θα αποτυπωθεί και στις ευρωεκλογές, οι οποίες άλλωστε δεν διεξάγονται αύριο αλλά σε τριάμισι μήνες. Ούτε, επίσης, έχουμε βουλευτικές εκλογές άμεσα, τουλάχιστον προγραμματισμένες. 

Τι θέλω να πω; Πως χρόνος υπάρχει για να μην γίνουν βιαστικές κινήσεις, όχι όμως για να αφεθεί πολύ ακόμα ο λάκκος να ανοίγεται. Τον κλείνεις και τους τελειώνεις πριν σε τελειώσουν...

 

  

Ελεγχόμενο τον θέλουν, όχι καθαιρεμένο...

Το πού θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ αν είχε εκλεγεί πρόεδρος η Εφ. Αχτσιόγλου το αποτυπώνουν τα δημοσκοπικά ποσοστά τής Νέας Αριστεράς. Το πού θα ήταν αν πρόεδρος ήταν ο Ν. Παππάς, η Ολ. Γεροβασίλη, ο Χρ. Σπίρτζης ή ο Γ. Ραγκούσης καλύτερα να μην το μάθουμε ποτέ. Θα ήταν, όμως, πολύ ωφέλιμο για τη δημοκρατία μας να μάθουμε πού μπορεί να φτάσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν αφήσουν οι κομματικοί κηφήνες τον πρόεδρό του να υλοποιήσει τις ιδέες του...

Ο αρχηγισμός δεν είναι απαραιτήτως κακός αν συλλογική ηγεσία σημαίνει να σε διοικούν άνθρωποι που δεν κατάφεραν να βγουν ούτε βουλευτές και οι οποίοι θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν μπορεί να έφταιγε μόνο ο τότε πρόεδρός του για το 17,85%, έτσι δεν είναι; Ωστόσο μόνο αυτός παραιτήθηκε ενώ οι υπόλοιποι είτε αποστάτησαν είτε φραξιονίζουν. Συλλογική ηγεσία, αν μη τι άλλο, σημαίνει και συλλογική ευθύνη...

Φυσικά και δεν θα τολμήσουν να ζητήσουν την καθαίρεση Κασσελάκη. Ξέρουν πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε και το δικό τους τέλος ως παραγοντίσκων. Λειτουργούν όπως οι πάλαι ποτέ βαρόνοι τής ΝΔ, μόνο που η Αριστερά αυτή τη στιγμή δεν έχει φέουδα αλλά ερείπια να διαμοιράσει. Ελεγχόμενο τον θέλουν τον Κασσελάκη, να κάνουν κουμάντο εκείνοι, ο λαουτζίκος θεατής κι αν έρθει νέα στραβή την ευθύνη να την αναλάβει ολόκληρη το αμερικανάκι. It's as simple as this...

 

Ο Κασσελάκης έχει μέλλον, για το ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαι και τόσο σίγουρος...

Με ρωτάνε συχνά και πολλοί αν εξακολουθώ, όπως και στην αρχή, να πιστεύω ότι ο Στέφανος Κασσελάκης έχει μέλλον. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό να απαντήσω είναι "αλίμονο για τη χώρα αν ένας νέος άνθρωπος με ταλέντο και χρήματα, ο οποίος άφησε τις ΗΠΑ για να επιστρέψει στην Ψωροκώσταινα, δεν έχει μέλλον. Σκέψου τι περιμένει εμάς τους υπόλοιπους σε μια τέτοια περίπτωση". Αυτό, πάντως, που απαντάω συχνότερα είναι πως ο Κασσελάκης έχει μέλλον, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος και για το ΣΥΡΙΖΑ...

Αυτό το κόμμα, όπως αποδείχθηκε τους μήνες που ακολούθησαν την εκλογική του συντριβή, δεν χρειάζεται απλώς αλλαγές. Όταν δίνει μάχη επιβίωσης, αλλά κορυφαία στελέχη του φραξιονίζουν με την προσδοκία τής κατάρρευσης στις ευρωεκλογές ώστε να γίνουν χαλίφηδες του τίποτα είναι φανερό ότι απαιτείται μπουρλότο και χτίσιμο από την αρχή. Κι αν αυτό σημαίνει κι αλλαγές στο όνομα και στα σύμβολα, ναι, ας γίνουν μια ώρα αρχύτερα...

Η επιμονή σε λενινιστικές κομματικές δομές στην εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης είναι λουδιτισμός. Η ζωή είναι αμείλικτη κι επιβιώνει όποιος προσαρμόζεται στις αλλαγές της. Όποιος δεν θέλει να προσαρμοστεί έχει επιλογές στο ελληνικό κομματικό σκηνικό. Μπορεί να ενταχθεί στους σταλινικούς ή στους αποστάτες και να απολαμβάνει τη μία Πολιτική Γραμματεία και Κεντρική Επιτροπή πίσω από κλειστές πόρτες τη μία μετά την άλλη. Όποιος, όμως, πιστεύει στην εξελισσόμενη κι όχι στη μουσειακή Αριστερά ή στο ότι η πρόοδος δεν μπορεί να αφορά μόνο τους άλλους αλλά κι εμάς τους ίδιους έχει κάθε λόγο να μείνει ή να έρθει στο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη. Ή όπως αλλιώς ονομαστεί...  

 

 
 

Η πρόοδος αποδεικνύει πάντα σε βάθος χρόνου πόσο αυτονόητη ήταν πάντα...

"Σιχαίνομαι τους πούστηδες. Τους θεωρώ ανώμαλους, υπανθρώπους και φυσικά δεν θέλω να έχουν τα ίδια δικαιώματα με μένα". Αυτή, ναι, θα ήταν μια ειλικρινής ομιλία που θα μπορούσε να κάνει ο κάθε σκοταδιστής εντός κι εκτός Βουλής. Όλα τα υπόλοιπα επιχειρήματα που ακούστηκαν κι από όλες τις παρατάξεις δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να καμουφλάρουν στην ουσία το ρατσισμό και την ομοφοβία...

Η μισαλλοδοξία χτίζεται πάνω στο φόβο κι ο φόβος απαιτεί γενναίες ψυχές για να νικιέται την ώρα τής εκδήλωσής του και το χρόνο σύμμαχο για να κατατροπωθεί οριστικώς. Πόσες και πόσες προφητείες περί καταστροφής δεν έχουμε ακούσει, οι οποίες διαψεύστηκαν με το πέρασμα του καιρού, από όλες εκείνες τις κασσάνδρες που πίσω από την επιφαινόμενη αντρίλα κι εθνικισμό τους κρύβουν το δημοκοπικό τσαρλατανισμό τους, αλλά και τα προσωπικά τους κόμπλεξ κατωτερότητας. Μολύνουν ψυχές με το δηλητήριό τους και ύστερα αναρωτιούνται γιατί αργοπεθαίνουμε ως έθνος, αλλά κι ως κομμάτι τής ανθρωπότητας... 

Το 2034 και πολύ νωρίτερα βεβαίως κανείς δεν θα διαπληκτίζεται για το γάμο των ομόφυλων, όπως, για παράδειγμα, κανείς δεν διαπληκτίζεται σήμερα για τον πολιτικό γάμο των ετερόφυλων. Όπως, άλλωστε, κανείς δεν διαπληκτίζεται σήμερα για τη Συμφωνία των Πρεσπών, όπως εν τέλει κανείς δεν διαπληκτίζεται σήμερα για οτιδήποτε σε βάθος χρόνου αποδεικνύει πόσο αυτονόητο ήταν πάντοτε. Η πρόοδος θα νικά πάντα τη συντήρηση γιατί είναι αυτόφωτη, σε αντίθεση με τη συντήρηση η οποία κάποτε πολεμούσε ως προοδευτικά αυτά που τώρα υπερασπίζεται ιδεοληπτικά δίνοντας μάχες οπισθοφυλακής...  

 

Για να μην γλιτώσει ποτέ ξανά τη φυλακή κάποιος πορφυρογέννητος...

Δεν στερείται νομικής και λογική βάσης η βουλευτική ασυλία. Προφανώς κι ο βουλευτής είναι πιο εκτεθειμένος, λόγω και της δημοσιότητας που απολαμβάνει, σε κακόβουλες συμπεριφορές από κάποιον που επιτελεί κάποιο άλλο λειτούργημα ή επάγγελμα που δεν το λούζει το φως τού μιντιακού ήλιου. Οι βουλευτές, ωστόσο, δεν είναι οι μόνοι που εκτίθενται στη δημοσιότητα. Γιατί, συνεπώς, να μην έχουν, για παράδειγμα, ασυλία και οι δημοσιογράφοι, οι καλλιτέχνες ή οι αθλητές;...

Δεν εισηγούμαι την επέκταση των ασυλιών, αντιθέτως τη σε σημαντικό βαθμό αν όχι κι ολοσχερή κατάργησή τους. Κι αν χρειαζόμουν ένα έξτρα επιχείρημα, μου το έδωσε η κατάθεση Καραμανλή στην εξεταστική για τα Τέμπη. Ψέματα, θράσος και καμία απολογία για τους 57 νεκρούς. Σαν να τους έσβησε από τη μνήμη η ψήφος των σερραίων και, κυρίως, το κοινοβουλευτικό ξέπλυμα για να μην οδηγηθεί ο πορφυρογέννητος στο ειδικό δικαστήριο...

Ο Κ. Αχ. Καραμανλής είναι πολύ πιθανό να εκλέγεται βουλευτής Σερρών μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Οι σερραίοι θα ψήφιζαν κι ένα βόδι αν λεγόταν Καραμανλής, ωστόσο η πολιτική καριέρα τού συγκεκριμένου Καραμανλή έχει τελειώσει ουσιαστικώς. Όσο, όμως, κυριαρχεί και δικαίως η αίσθηση στην κοινωνία τής ατιμωρησίας τού πολιτικού μας συστήματος μην περιμένετε να μειώνεται κι όχι να αυξάνεται η αποχή από τις εκλογές... 

Αν οι πολιτικοί μας αρκούνται στο να τους ψηφίζει λιγότερος από το μισό πληθυσμό ας συνεχίσουν έτσι ώσπου να καταλυθεί η κοινοβουλευτική ολιγαρχία. Αν όχι, η κατάργηση της ασυλίας τους είναι μια καλή αρχή συμφιλίωσης με το εκλογικό σώμα...

 

 

Κασσελάκης ή τέλος...

Νικητές δεν είναι πάντα οι τολμηροί, αλλά σίγουρα δεν είναι οι δειλοί. Αυτοί, για παράδειγμα, που δίστασαν να θέσουν υποψηφιότητα για αρχηγοί όταν ήταν ο καιρός τής διαδοχής ή αυτοί που θεωρούσαν σίγουρη την επικράτησή τους, έχασαν και στη συνέχεια αποστάτησαν μη αποδεχόμενοι την ήττα λες και είχαν πολεμήσει στο Γράμμο και στο Βίτσι και η Αριστερά τους χρωστούσε. Για να το κάνω δεκαράκια, ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να νικήσει. Ο Δ. Τεμπονέρας και η Εφ. Αχτσιόγλου όχι, αφού έχουν απαξιωθεί για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους...

Μήπως, όμως, μπορεί να νικήσει ο Αλέξης Τσίπρας; Όχι, δεν μπορεί, όπως δυστυχώς δεν μπόρεσε να κερδίσει το καλοκαίρι και συνετρίβη. Η κοινωνική πλειοψηφία τον αδίκησε, ωστόσο δεν μπορούμε να στρουθοκαμηλίζουμε και να μην βλέπουμε πως σε αντίθεση με το 17,85% που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο αποκλειστικώς για τον Τσίπρα το υπόλοιπο 82,15% τον θεωρεί περισσότερο ή λιγότερο τοξικό. Και πρώτος από όλους δεν μπορεί να στρουθοκαμηλίζει ο ίδιος ο Τσίπρας, ο οποίος άλλωστε αν δεν το είχε διαπιστώσει και μόνος του δεν θα είχε παραιτηθεί...

Δεν ξέρω αν ο Κασσελάκης μπορεί να κερδίσει. Με ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω κάθε φορά δεν γίνεται δουλειά. Αν, όμως, δεν κερδίσει- εν προκειμένω αν δεν είναι δεύτερος στις ευρωεκλογές- το πιθανότερο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να είναι κι αξιωματική αντιπολίτευση αφού οι αποστάτες θα βρουν την ευκαιρία να ενώσουν κοινοβουλευτικές δυνάμεις με το ΠΑΣΟΚ που μέχρι χθες το λοιδορούσαν. Κι αν για την Αχτσιόγλου και τον Μ. Χριστοδουλάκη αυτό θα ήταν δικαιολογημένα για τους ίδιους ευχής έργο, ο Τεμπονέρας γιατί το σιγοντάρει; Χρήσιμος ηλίθιος ή πέμπτη φάλαγγα; Πάντως χρήσιμος για το κόμμα του, αλλά και για τον εαυτό του έπαψε να είναι. Κρίμα... 

 
 

Αντί να τους χέσουμε δεν είναι προτιμότερο να τους νικήσουμε;...

Αν κάτι έπρεπε να διδάξουν τους προοδευτικούς πολίτες οι εκλογές- βουλευτικές κι αυτοδιοικητικές- του 2023 ήταν πως τον  Κ. Μητσοτάκη, τον Αχ. Μπέο, τον Αδ. Γεωργιάδη, τον Αρ. Πορτοσάλτε και κάθε μητσοτάκη, μπέο, γεωργιάδη και πορτοσάλτε δεν θα τους νικήσουμε αν τους γαμήσουμε, τους χέσουμε ή τους βάλουμε σε ένα σάκο. Δεν είναι, άλλωστε, τα πρόσωπα που είναι αντίπαλοι αλλά οι ιδεοληψίες και οι πρακτικές που κουβαλούν μαζί τους. Δεν θα τους νικήσουμε αν πέσουμε κι εμείς στη λάσπη ή, για να το θέσω καλύτερα, δεν θα έχει κανένα νόημα να τους νικήσουμε πέφτοντας στη λάσπη τους...

Δεν είναι ζήτημα σεμνοτυφίας, πολιτικού ορθολογισμού ή καθωσπρεπισμού ο δημόσιος λόγος σου να μην είναι καφενειακός. Όταν απευθύνεσαι άμεσα ή έμμεσα στην κοινωνία δεν ξεπλένεις τα πιο χυδαία της αντανακλαστικά υιοθετώντας ρητορική Δελφινάριου, ακόμα κι αν στόχος σου είναι πρόσωπα που δεν αξίζουν κανένα σεβασμό. Ιδίως, μάλιστα, όταν στοχεύεις τέτοια πρόσωπα έχεις ευθύνη να μην αντιγράφεις τα γηπεδικά τους χαρακτηριστικά...

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι ακόμα πολιτικός. Αυτό είναι και καλό γιατί δεν είναι ξύλινος, είναι όμως και κακό σε ένα ορμπανικό, προπαγανδιστικό περιβάλλον. Η απειρία του, εξάλλου, γίνεται μεγαλύτερο εμπόδιο όταν κάποιοι γύρω του είναι επίσης άπειροι κι ακόμα μεγαλύτερο όταν είναι και μέτριοι. Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία ημέρα, αλλά στις επόμενες 100 πρέπει να χτιστεί αλλιώς sic transit gloria mundis ή πιο λαϊκά αντίο πολιτική ζωή...  

 
 

Πώς η ανάγκη μπορεί να γίνει μέλλον...

Αν πιστέψει κάποιος τη ρητορική τού πρωθυπουργού, των υπουργών, των βουλευτών και των στελεχών τής ΝΔ οφείλει να αποδεχθεί ότι η Ευρωβουλή είναι η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ που περνά αντιπολιτευτικά ψηφίσματα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη κατά το δοκούν. Για να το πάω ακόμα παραπέρα, θέλουν να μας πείσουν για δύο πράγματα που δεν μπορεί να ισχύουν ταυτοχρόνως: είτε ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει κι ο Στέφανος Κασσελάκης δεν θα βρει ούτε την ψήφο του στις ευρωεκλογές είτε είναι ένα πανίσχυρο ευρωπαϊκό κόμμα που σέρνει 330 ευρωβουλευτές από όλες τις ευρωομάδες, συμπεριλαμβανομένου του ΕΛΚ, και τα κράτη- μέλη από τη μύτη...

Δεν ισχυρίζομαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ ανθεί, ούτε καν πως είναι βέβαιο ότι θα είναι δεύτερο κόμμα στις ευρωεκλογές. Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες από πολλές πλευρές και η μάχη που δίνεται δεν γίνεται υπό τις πιο δίκαιες περιστάσεις, ακόμα κι αν υποθέταμε πως δεν γίνονταν μία σειρά από λάθη κι από την Κουμουνδούρου, που γίνονται. Όποιος, όμως, πιστεύει ότι η κυριαρχία Μητσοτάκη, ένα εκβιαζόμενο ΠΑΣΟΚ ή η ενίσχυση της ακροδεξιάς είναι οι λύσεις για τον τόπο μάλλον δεν έχει διαβάσει το ψήφισμα της Ευρωβουλής...

Οι ευρωεκλογές είναι σε κάτι λιγότερο από τέσσερις μήνες από τώρα, χρόνος που δεν είναι πολύς αλλά ούτε και λίγος. Οι περισσότεροι, άλλωστε, αποφασίζουν τον τελευταίο μήνα κι αρκετοί ακόμα και πάνω από την κάλπη. Το ζητούμενο είναι να τον αξιοποιήσεις όσο το δυνατό καλύτερα, με πρόγραμμα, φρέσκα πρόσωπα και περισσότερη προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα χωρίς να χάνεις αυτό που σε κάνει ξεχωριστό. Γίνεται; Ναι, γίνεται!

 

Εθνικό είναι ό,τι λέει ο ΣΚΑΙ...

Δεν είναι η πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία που η Ελλάδα έρχεται σε σύγκρουση με την Ευρώπη. Είχε έρθει ξανά το 2015 επειδή ζητούσε κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι συνέχιση της άγριας λιτότητας επί δικαίους κι αδίκους. Τι έκαναν τότε αυτοί που σήμερα καταγγέλλουν Έλληνες ευρωβουλευτές και κόμματα περίπου ως προδότες; Φώναζαν "βάστε Σόιμπλε" και "Γερούν γερά" και καλούσαν την κυβέρνηση Τσίπρα να συνθηκολογήσει το συντομότερο δυνατό...

Υπενθυμίζω ότι τα ίδια επιχειρήματα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τα γιουσουφάκια της χρησιμοποιούσε πριν 60 περίπου χρόνια και η χούντα των συνταγματαρχών. Τότε ανθελληνικά δεν ήταν τα βασανιστήρια αλλά η καταγγελία τους από Έλληνες στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Σήμερα ανθελληνικά δεν είναι τα Predator, τα φιμωμένα ΜΜΕ ή τα push backs αλλά οι φωνές που τα καταγγέλλουν...

Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να αποδεχθούμε πως ο Διονύσιος Σολωμός είχε δίκιο όταν μας προέτρεπε να αποδεχόμαστε ως εθνικό μόνο ό,τι είναι αληθινό. Κάτι τέτοιο θα μας απάλλασσε από το άχθος να κάνουμε τα ίδια λάθη περιμένοντας καλύτερα αποτελέσματα. Θα μας απάλλασσε, επίσης, από όλους εκείνους τους ελλαδέμπορες που όταν στριμώχνονται στα σκοινιά ρίχνουν μια πατρίδα, μια θρησκεία και μια οικογένεια και πιστεύουν ότι την έβγαλαν καθαρή...

 

 

To "μεταρρυθμιστής Μητσοτάκης" δεν μεταφράζεται σε καμία ευρωπαϊκή γλώσσα...

Είμαι ο τελευταίος που θα ισχυριστεί πως τα ελληνικά ΜΜΕ παρέχουν πλήρη κι αντικειμενική πληροφόρηση. Άλλωστε η χώρα μας καταδικάστηκε από την Ευρωβουλή και για ζητήματα ελευθερίας τού Τύπου. Αλίμονο όμως, το σαράντα τακατό μια χαρά γνώριζε, για παράδειγμα, και για τη δολοφονία Καραϊβάζ και για την Πύλο και για τα Τέμπη και για το Predator και ποιος είχε τουλάχιστον την πολιτική ευθύνη για όλα αυτά...

Η αντιπολίτευση καλά κάνει κι αυτομαστιγώνεται για τα λάθη και τις παραλείψεις της που οδήγησαν στο μητσοτακικό σαράντα τακατό. Από την πλευρά της πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να μην επαναληφθεί... 

Aλίμονο, όμως, πάλι αν εξακολουθούμε να ξεπλένουμε ή και να χειροκροτούμε πολιτικές και πρακτικές που μας γυρίζουν στο μεσαίωνα. Όταν, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε ποσοστά γιατί ο Αλέξης Τσίπρας αγκάλιασε έναν μελαμψό ναυαγό τής Πύλου δεν φταίει ο Τσίπρας αλλά η κοινωνία, έτσι δεν είναι;...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είτε είναι μεταρρυθμιστική, αν πιστέψουμε το ΣΚΑΙ, είτε είναι ορμπανική, αν πιστέψουμε την Ευρωβουλή. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται και ούτε η ψήφιση του γάμου των ομόφυλων χάρη στους βουλευτές τής αντιπολίτευσης μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα. Αντιθέτως, το ότι μερικές δεκάδες βουλευτές τής ΝΔ δεν θα τον ψηφίσουν επιβεβαιώνει ότι αυτό το κόμμα κι αυτή η παράταξη είναι εξαρτημένα όχι μόνο από την ολιγαρχία αλλά κι από τη συντήρηση... 

 

 
 

Μήπως να κάναμε κάτι πριν η ελληνική ακροδεξιά βρει κάποια Λε Πεν;...

Αν ήταν πραγματικά υποχρεωτική η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος, αν για παράδειγμα πήγαινε από ένα περιπολικό σε κάθε σπίτι αντί σε κάθε πανεπιστημιακή κατάληψη ώστε να διασφαλιζόταν ότι όλοι θα ψήφιζαν είναι πιθανό να μην είχαμε σήμερα κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ήταν, άλλωστε, δύο περίπου στους δέκα εγγεγραμμένους ψηφοφόρους αυτοί που την επέλεξαν τον Ιούνιο. Νομίμως φυσικά κυβερνά αφού την ιστορία τη γράφουν οι συμμετέχοντες, αδίκως ωστόσο κομπορρημονεί για μια πολιτική ηγεμονία που υφίσταται απλώς στη σφαίρα τής προπαγάνδας...

Δεν εισηγούμαι την αυταρχική επιβολή τής δημοκρατίας, από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς θα οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερη απαξίωσή της. Γι' αυτό και είναι υποχρέωση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να πείσει τους απέχοντες να γίνουν συμμετέχοντες. Αυτό, όμως, δεν θα συμβεί ποτέ όσο είναι κατατεμαχισμένη κι ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του χωρίς καμία συνοχή...

Ο πρωθυπουργός οραματίζεται ένα μέλλον όπου αντίπαλός του θα είναι ο Κ. Βελόπουλος ή κάποιος άλλος ακροδεξιός κλόουν, ένα μέλλον δηλαδή που θα θυμίζει τη Γαλλία και το δίπολο Μακρόν- Λε Πεν που θα συνασπίζει γύρω από τον Κ. Μητσοτάκη τους προοδευτικούς πολίτες. Κι αν σήμερα η ελληνική ακροδεξιά δεν διαθέτει έναν ηγέτη με εκτόπισμα και στους κεντρώους ψηφοφόρους αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα τον βρει ποτέ ή πως δεν αναζητείται ένας τέτοιος ηγέτης. Γι' αυτό και τη 10η Ιουνίου, την επομένη δηλαδή των ευρωεκλογών, η σύμπτυξη των προοδευτικών δυνάμεων δεν είναι απλώς ευκταία, είναι όρος επιβίωσης για τη δημοκρατία σε αυτήν τη χώρα... 

 
 

Η πέμπτη φάλαγγα δίνει το τέμπο της διάσπασης...

Βασική προϋπόθεση για να μπορείς να ενώσεις είναι να μην έχεις δώσει διαπιστευτήρια στη διάσπαση, και μάλιστα πολύ πρόσφατα. Κι επίσης να μην έχεις διασπάσει για προφανείς προσωπικούς κι ουδόλως πολιτικούς λόγους. Γιατί τι άλλο από προσωπικοί είναι οι λόγοι όταν για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα θεωρείς το ΠΑΣΟΚ με τους δεξιούς ψηφοφόρους αριστερό κόμμα, αλλά όχι και το ΣΥΡΙΖΑ;...

Οι αποστάτες καλούνται να αναμετρηθούν με τα αδιέξοδα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Δεν είναι, όμως, οι μόνοι. Και στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μείνει κάποιοι μετέωροι ανάμεσα στις προσωπικές τους φιλοδοξίες και στη λαϊκή βούληση και τώρα επιχειρούν με πολιτικούς ερασιτεχνισμούς να βρουν ρόλο για τον εαυτό τους. Δεν θα τον βρουν, ωστόσο, λειτουργώντας ως πέμπτη φάλαγγα είτε ακουσίως είτε εκουσίως...

Η ενότητα της προοδευτικής παράταξης είναι εκ των ων ουκ άνευ, ιδίως μπροστά στην επέλαση της ακροδεξιάς. Σε αυτή, ωστόσο, δεν μπορούν να συμβάλουν όσοι την αρνήθηκαν δύο φορές στις εκλογές τού 2023 κι όσοι την υπονόμευσαν λίαν προσφάτως με τη διάσπαση του ατόμου. Τώρα ο καθένας θα αναμετρηθεί με τις πραγματικές του δυνάμεις. Στις 10 Ιουνίου τα ξαναλέμε, όσοι τουλάχιστον θα έχουν απομείνει... 

 

   
 

Ο φόβος γεννά τεχνητή απαξίωση...

Οι καταλήψεις σχολείων, σχολών και δρόμων είναι παράνομες πράξεις. Δεν είναι, ωστόσο, πάντα άδικες και δεν είναι σίγουρα όταν η διακύβευση είναι η δημόσια δωρεάν παιδεία ή η επιβίωση των ανθρώπων τής πρωτογενούς παραγωγής. Σε τέτοιες περιπτώσεις είσαι υποχρεωμένος να παρανομείς απέναντι σε μια άδικη εξουσία, η οποία έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι τής νομοθέτησης. Κι όσοι δεν είναι άμεσα θύματα αυτών των πολιτικών είναι έμμεσα, μέχρι να γίνουν κι αυτοί τα άμεσα θύματά τους...

Ο Κ. Μητσοτάκης στηρίζει πολλά στην κοινωνική παραίτηση, στο "There Is No Alternative" της Θάτσερ, που είναι άλλωστε και το πρότυπό του. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση που έχει πετύχει, το ότι δηλαδή δεν υπάρχει εναλλακτική στις πολιτικές του. Φταίει και η αντιπολίτευση γι' αυτό; Φταίει, όχι όμως στο βαθμό που πολλοί πιστεύουν και σίγουρα όχι στο βαθμό που μας κάνουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ να πιστεύουμε ότι ισχύει...

Τα αυτογκόλ ιδίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ουκ ολίγα, είτε λόγω απειρίας είτε λόγω ανικανότητας ενός supportig cast στον Στέφανο Κασσελάκη που δεν είναι αντάξιο των κοινωνικών προσδοκιών ή είναι απαξιωμένο κι αναζητά να παραμείνει στο παλκοσένικο χάρη στον επικοινωνιακό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Η απαξίωση, ωστόσο, είναι εν πολλοίς και τεχνητή, μια αντίδραση φόβου στο καινούριο που έχει ανάγκη ο τόπος και δεν το αφήνουν να ριζώσει. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ωστόσο, θα ριζώσει και τότε οι τσουκνίδες θα βρουν τη θέση που τους αξίζει... 

  

 
 

Αν στις 9 Ιουνίου δεν έχεις σφυγμό στις 10 δεν θα έχεις πολιτική ζωή...

Η κοινωνία βράζει. Κι αν οι φοιτητές και οι αγρότες είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, τα δημοσκοπικά στοιχεία για την ακρίβεια και την ασφάλεια επιβεβαιώνουν ότι το κυβερνητικό ρετουσάρισμα της πραγματικότητας χωλαίνει. Εδώ, όμως, υπεισέρχεται ο παράγοντας αντιπολίτευση, ο οποίος χωλαίνει ακόμα περισσότερο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ απουσιάζουν από τα πεζοδρόμια, ενώ το ΚΚΕ αισθάνεται ικανοποιημένο στην περιχαράκωσή του...

Η κοινωνία βράζει τώρα, μπορεί αύριο μεθαύριο και για διαφορετικούς λόγους να μην βράζει. Συνεπώς, η στρατηγική και η τακτική τής αντιπολίτευσης ναι μεν πρέπει να έχει κι ένα πιο μακροπρόθεσμο χαρακτήρα, αλίμονο όμως αν δείχνει να αδιαφορεί για το σήμερα. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να έχει πάει ήδη ο Κ. Μητσοτάκης στα μπλόκα κι ο Στέφανος Κασσελάκης κι ο Ν. Ανδρουλάκης ακόμα να το σκέφτονται. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο να ανεβούν και σε τρακτέρ από το να τους πατήσει ο επικοινωνιακός οδοστρωτήρας Μητσοτάκη...

Το ΠΑΣΟΚ είναι εκβιαζόμενο κι έχει έναν αρχηγό που δεν μπορεί για παραπάνω. Κατανοώ, επίσης, πως ο Κασσελάκης χρειάζεται χρόνο κι ένα business plan δεν βγαίνει από τη μία ημέρα στην άλλη. Ο χρόνος του, ωστόσο, λήγει στις 9 Ιουνίου, την ημέρα των ευρωεκλογών. Αν εκείνη την ημέρα δεν έχει καταφέρει η κυβερνώσα Αριστερά να δείξει σημάδια ζωής και νίκης στις βουλευτικές εκλογές, τότε θα έρθουν άλλα πρόσωπα κι άλλα σχήματα να καλύψουν το κενό. Είναι τόσο απλό...