Ο Κασσελάκης μόνος του με 20 κομάντο...

Αν ο Αλ. Τσίπρας είχε περιοριστεί στη δήλωσή του, έστω κι αν έγινε καθυστερημένα κι έστω κι αν έπρεπε να παραστεί στο συνέδριο και να μιλήσει, θα μπορούσε να διατηρούσε το ρόλο τού Νέστορα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν περιορίστηκε, όμως, σε αυτή. Η υποψηφιότητα Γεροβασίλη κι όλη η καμαρίλα που προηγήθηκε αποδεικνύουν ότι θεωρεί το κόμμα μαγαζί του και το θέλει πίσω από αυτόν που μέσα σε πέντε μήνες το απάλλαξε από εκείνους που τον αντιπολιτεύονταν επί χρόνια. Από εκείνους, δηλαδή, που ο ίδιος αποδείχθηκε ανίκανος να απαλλαγεί...

Όπως κι αν έχει, δεν είναι μεγάλης σημασίας το ότι χαμένος βγήκε ο Τσίπρας. Έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να είχε ήδη καταλάβει ότι η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία τον έχει απορρίψει, έστω κι αν αυτό ήταν άδικο τον Ιούνιο. Το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι κερδισμένοι βγήκαν για μια ακόμα φορά ο Κ. Μητσοτάκης, τα εξαπτέρυγά του και οι χρηματοδότες τους. Κι όσο συνεχίζουν να κερδίζουν τόσο θα συνεχίζει να χάνει η κοινωνική πλειοψηφία...

Και τώρα τι κάνουμε; Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά; Είναι κι αυτή μία επιλογή, αν και δεν τιμά όσους την ακολουθήσουν. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Στέφανος Κασσελάκης παλεύει στην ουσία μόνος του, έχοντας δίπλα του ως επί το πλείστον ανθρώπους που δεν μπορούν να τον σηκώσουν ψηλότερα κι απέναντί του μια κομματική νομενκλατούρα που τον θέλει στην καλύτερη περίπτωση ελεγχόμενο και στη χειρότερη ηττημένο στις ευρωεκλογές. Συνεπώς, σε αυτούς τους τρεις μήνες που απομένουν ως τις ευρωκάλπες πέρα από το να γυρίσει τη χώρα τρεις φορές οφείλει να βρει και 20 κομάντο που θα πολεμήσουν στο πλευρό του και θα είναι πραγματικοί κομάντο κι όχι γατάκια. Γίνεται; Ναι, γίνεται...