Να κλείσουμε και τις εκκλησίες για να μην γίνεται η πίστη εμπόριο...

Υπάρχουν, πράγματι, μισαλλόδοξοι οι οποίοι υπερασπίζονται με πάθος τη μισαλλοδοξία τους. Μισούν τους αλλοδαπούς, τους ομοφυλόφιλους, όποιον, τέλος πάντων, δεν τους μοιάζει και δηλώνουν υπερήφανοι γι' αυτό. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ένα τέτοιο μόρφωμα, η Χρυσή Αυγή, ήταν τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη κι όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν. Δεν είναι, ωστόσο, οι περισσότεροι μισαλλόδοξοι πρόθυμοι να παραδέχονται το μίσος τους. Γι' αυτό και κρύβονται πίσω από δικαιολογίες για να μασκαρεύουν τις πραγματικές τους πεποιθήσεις...

Δείτε τι συμβαίνει, για παράδειγμα, με την παρένθετη μητρότητα και τα ομόφυλα ζευγάρια. Το επιχείρημα που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση για να μην την αναγνωρίσει είναι για να μην την κάνει εμπόριο. Λογικοφανές. Μήπως, όμως, δεν υφίσταται νόμιμο και παράνομο εμπόριο και με την παρένθετη μητρότητα για τα ετερόφυλα ζευγάρια; Ή, μήπως, δεν υπάρχει εμπόριο και με την πίστη σε κάποια ανώτερη δύναμη; Τι θα έπρεπε να κάνουμε συνεπώς; Να κλείσουμε τις εκκλησίες για να μην τα κονομάνε κάποιοι παπάδες κάτω από το τραπέζι;...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η πολιτική ορθότητα έχει εισβάλει στην κεντρική σκηνή και θολώνει την αξία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, ωστόσο, δεν είναι μόνο νομικά κείμενα, όπως στρεψόδικα ισχυρίζεται κι ο Μ. Βορίδης. 

Η ισότητα στο γάμο, για παράδειγμα, πριν γίνει νόμος δεν υφίστατο ως δικαίωμα που οφείλαμε να κατοχυρώσουμε; Κι αν ακόμα ο δικαιωματισμός αποτελεί μια ακραία έκφραση της ανάγκης για ίσες ευκαιρίες, είναι χίλιες φορές προτιμότερος από τη μισαλλοδοξία που γίνεται νόμος ή δεν καταργείται με νόμο... 

 

 

Είμαστε όλοι τρελοί...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης ήταν δολοφόνος θα έμοιαζε με αυτούς που έχουν σκοτώσει τη γυναίκα ή τον άνδρα τους και ύστερα παριστάνουν τους τεθλιμμένους χήρους ή χήρες. Η στρατηγική Γκρίνμπεργκ (και) για τα Τέμπη είναι "βγάλτους όλους τρελούς" κι αυτήν ακολουθεί πιστά ο πρωθυπουργός. 

Αύριο μεθαύριο μπορεί να μας πουν πως όσοι σκοτώθηκαν ήταν μέλη αίρεσης που αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν μαζικά με τον πιο θεαματικό τρόπο. Είμαι σίγουρος ότι και σε αυτή την περίπτωση δεν θα λείψουν οι επιστήμονες και οι δημοσιογράφοι που θα υπερασπιστούν το αδιανόητο...

Αυτοί που έχουν ευθύνες για την τραγωδία και τη συγκάλυψή της θα ήταν τραγικό αστείο να περιμέναμε πως δεν θα έφταναν στο σημείο να μας ζητήσουν και τα ρέστα για το ότι "ταλαιπωρήσαμε τη χώρα με θεωρίες συνωμοσίας". Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως έχουν ήδη κάνει αγωγές και μηνύσεις για τις υποκλοπές, γιατί να μην το κάνουν και τώρα; Ιδίως από τη στιγμή που ανά πάσα στιγμή ο διαιτητής μπορεί να σφυρίξει ένα πέτσινο πέναλτι και να λήξει το ματσάκι υπέρ τους;...

Δεν θα αποδοθεί δικαιοσύνη (και) για τα Τέμπη. Ποτέ δεν υπήρξε τέτοια περίπτωση, ακόμα κι αν η αντιπολίτευση ήταν σοβαρότερη και πιο ενωμένη. Η ατιμωρησία έχει βρει τη γη τής επαγγελίας της κάτω από τον ελληνικό ήλιο, τρώει σουβλάκια, κάνει τα μπανάκια της και γελάει με όσους αγωνίζονται κατά τής αδικίας. Κυνικό; Μπορεί, αλλά δύσκολα θα το χαρακτηρίσετε κι εκτός πραγματικότητας σε μια χώρα ερειπιώνα τής ελπίδας...

  

1973...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης πυροβολούσε άνθρωπο στην πλατεία Συντάγματος μέρα μεσημέρι είμαι σίγουρος ότι θα έβγαινε έκθεση που θα έλεγε πως το θύμα του πέθανε από φυσικά αίτια. Σε αυτό το πλαίσιο κάθε άλλο παρά θα εκπλαγώ αν ξεκινήσουν μηνύσεις κι αγωγές και σε βάρος των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών... 

Όταν αυτοί που θα έπρεπε να κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου μάς κουνούν και το δάχτυλο τότε είναι βέβαιο ότι ελέγχουν πλήρως τους αρμούς τής εξουσίας. Είναι κάθε ψηφίδα της, είναι οι νόμιμοι ιδιοκτήτες τής χώρας κι όλοι οι υπόλοιποι οι χρήσιμοι ηλίθιοι...

Στις αρχές τού 1973, πριν τη Νομική και το Πολυτεχνείο, κανείς δεν πίστευε ότι η χούντα θα έπεφτε σε λιγότερο από δύο χρόνια. Υπήρχε η αίσθηση πως θα διαρκούσε όσο και οι αντίστοιχες δικτατορίες στην Ισπανία και στην Πορτογαλία... 

Το καθεστώς Μητσοτάκη δεν είναι χουντικό. Έχει κερδίσει εκλογές και τις τελευταίες, μάλιστα, πανηγυρικά. Είναι αστείο, ωστόσο, να λέγεται πως στην Ελλάδα λειτουργούν τα θεσμικά αντίβαρα. Ακόμα και στα ΜΜΕ τα βρίσκεις με το κιάλι κι ας μην υπάρχει επισήμως λογοκρισία. Μην παρασύρεστε, πάντως, από την απελπισία. Έχουν καταρρεύσει πολύ πιο ισχυρές αυτοκρατορίες, έχουν γκρεμιστεί πολύ πιο δημοφιλείς ηγέτες...

Όλα αυτά, βεβαίως, δεν σημαίνουν πως θα πρέπει να περιμένουμε μια νέα κυπριακή ή κάποια άλλη τραγωδία για να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα. Η δημοκρατία είναι κι ευθύνη, είναι και πρωτοβουλία, είναι και συλλογικότητα... 

Δεν έχει αξία, άλλωστε, να αντικαταστήσουμε τον Μητσοτάκη με κάποιο κακέκτυπό του. Η δημοκρατία χρειάζεται αναγέννηση, γι' αυτό και οι ευγένειες όχι μόνο περισσεύουν αλλά είναι και συνένοχες. Στην αδικία απαντάς με δικαιοσύνη, στην απελπισία με αποφασιστικότητα, στο σκοτάδι με φως... 

 

Μαντάμ Σουσού, δεν σου ανήκει πλέον ούτε ο Μπύθουλας...

Στις δημοκρατίες, ακόμα και στις ελλειμματικές όπως είναι οι κοινοβουλευτικές, υπάρχει ένας άγραφος κανόνας: οποιαδήποτε διεύρυνση των δικαιωμάτων μπορεί να επεκταθεί αλλά δεν μπορεί να παρθεί πίσω. 

Γι' αυτό και, για παράδειγμα, δεν συζητάμε σήμερα αν θα πρέπει να ψηφίζουν στις βουλευτικές εκλογές μόνο όσοι έχουν περιουσία ή οι γυναίκες ή όσοι είναι 17 χρόνων. Φυσικά η κουβέντα γίνεται για δημοκρατικά καθεστώτα, επομένως είναι λογικό στο ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίζουν περιορισμό τού εκλέγειν κι εκλέγεσθαι σε σχέση με παλαιότερες αποφάσεις τους...

Στην Κουμουνδούρου έχουν αποφασίσει να επιστρέψουν στην ιδεολογική καθαρότητα, στις εργοστασιακές ρυθμίσεις και στη ριζοσπαστική Αριστερά. Παραλλήλως, βεβαίως, υποδέχονται όποιον απελπισμένο τους χτυπήσει την πόρτα, όπως τον Ν. Νυφούδη από το Ποτάμι, αλλά αυτό είναι απλώς ενδεικτικό τής υποκρισίας τους. 

Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί κάποιος ριζοσπάστης Αριστερός να επιλέξει ένα κόμμα που κυβέρνησε κι εφάρμοσε ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο κι όχι, για παράδειγμα, τον Γ. Βαρουφάκη ή τη ΛΑΕ που αποχώρησαν για να μην το εφαρμόσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με την Μαντάμ Σουσού που μεγαλοπιάστηκε κι εγκατέλειψε τον Μπύθουλα, της έφαγαν τα φράγκα οι μωροφιλοδοξίες της και τώρα επιστρέφει για να ανακαλύψει πως στο πατρικό της μένουν άλλοι...

Κάθε φορά που ακούω έναν συριζαίο να μιλά για δημοκρατία, με αφορμή τα Τέμπη, την Ομάδα Αλήθειας ή τις υποκλοπές, αναρωτιέμαι αν έχει καν ακούσει τη λέξη "αυτοκριτική". Κι αν ο γράφων μπορεί να είναι ένας πληγωμένος πρώην σύντροφος- που είναι- το δυστύχημα για το ΣΥΡΙΖΑ είναι πως την ίδια άποψη έχει και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων... 

Το πρόβλημα με τα περισσότερα από όσα λέει ο Σωκράτης που θα πιεί το κώνειο και για το κράτος δικαίου δεν είναι πως δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η τραγωδία είναι πως αυτός και οι όμοιοί του δεν δικαιούνται να δείχνουν με το δάχτυλο την καμπούρα των άλλων όταν τα βράδια χτυπούν τις καμπάνες τής Παναγίας των Παρισίων...

   

 

Ο Σούπερμαν δεν θα το έκανε ποτέ αυτό...

Όταν άκουσα τον Στέφανο Κασσελάκη να λέει "λύγισα" σκέφτηκα πως ο Τ. Ερντογάν, ο Βλ. Πούτιν, ο Σούπερμαν κι ο Μπάτμαν δεν θα  το ομολογούσαν ποτέ μπροστά στους υποστηρικτές τους. Δεν θα το παραδεχόταν κανένας άντρας που έχει μεγαλώσει με την αντίληψη ότι δεν πρέπει να κλαίει. Θα έσφιγγαν τα χείλη και θα το εκμυστηρεύονταν στο μαξιλάρι τους το βράδυ που θα έπεφταν για ύπνο στο κρεβάτι τους...

Οι ηγέτες δεν δείχνουν αδύναμοι, αλλιώς πώς θα τους ακολουθήσει η αγέλη που προτιμά να αισθάνεται ασφαλής από ελεύθερη; Αυτά σκεφτόμουν όταν θυμήθηκα πως ο Κασσελάκης δεν πολέμησε με τα τέρατα του σταλινισμού και δεν ίδρυσε κόμμα για να κάνει μια από τα ίδια, για να επιβεβαιώσει στερεότυπα ή να υποταχθεί σε προκαταλήψεις που βαφτίζουμε παραδόσεις για να μην φαινόμαστε τόσο συντηρητικοί όσο πραγματικά είμαστε... 

Την ώρα που οι πραξικοπηματίες κλείνονται σαν σκαντζόχοιρος για να προφυλάξουν το 3% και την προσωπική τους επιβίωση ο Κασσελάκης δίνει το λόγο στα μέλη για σχεδόν τα πάντα που αφορούν το Κίνημα Δημοκρατίας. Και τους λέει ευθαρσώς πως η επιτυχία ή η αποτυχία ενός πρωτόγνωρου για τα ελληνικά δεδομένα εγχειρήματος αμεσοδημοκρατίας δεν θα είναι προσωπική αλλά συλλογική. Δεν τους μεταθέτει την ευθύνη, τους θεωρεί ισότιμους, υπεύθυνους κι ενεργούς πολίτες...

Ο Κασσελάκης δεν είναι το πρώτο θύμα δολοφονίας χαρακτήρα στην Ελλάδα. Ούτε οι απόπειρες θα σταματήσουν εδώ, ιδίως αν αναπτύξει δυναμική. Η περίπτωσή του, ωστόσο, είναι πολύ χαρακτηριστική για το πώς λειτουργεί το σύστημα απέναντι σε καθετί νέο και μη φθαρμένο. 

Μήπως το ίδιο δεν είχε κάνει και με τον Αλ. Τσίπρα πριν ο τελευταίος το αγαπήσει; Στο πρόσωπο, ωστόσο, του Κασσελάκη χτυπιέται κι οτιδήποτε δεν υπακούει στις νόρμες και στους κανόνες τού παιχνιδιού. Είναι εξωτικός κι έτσι πρέπει να παραμείνει, διαφορετικός κι επικίνδυνος, ασυνήθιστος κι απειλητικός. Αλλιώς το ύστατο καταφύγιο της διαπλοκής, το "δεν υπάρχει εναλλακτική στον Κ. Μητσοτάκη", θα καταρρεύσει κι αυτό ως επιχείρημα...  

Remember the 8th of November...

Δεν είναι δουλειά μου ούτε το κάνω από αγάπη να δώσω μια συμβουλή στο ιερατείο τής Κουμουνδούρου, αλλά για χάρη των παλιών καιρών: αν θέλετε οι πολίτες να σας ακούσουν ξανά πρέπει να βρείτε νέα στελέχη και να ζητήσετε μια μεγάλη συγγνώμη για το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου. Σε καμία περίπτωση δεν θα το πετύχετε κάνοντας σημαία σας μια δικαστική απόφαση με την οποία θεωρείται έγκλημα ένας Έλληνας επιχειρηματίας τού εξωτερικού να γίνεται πολιτικός αρχηγός κι όχι αποκλειστικώς κομματόσκυλα και γόνοι...

Ο Στέφανος Κασσελάκης και το μισό και πλέον κόμμα δεν εξοστρακίστηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ γιατί ο τότε πρόεδρός του είχε δικαστικές εκκρεμότητες με το πόθεν έσχες του ούτε για την ομιλία στο ΣΕΒ, το "θαύμα τής κολυμπήθρας" ή την "ιερή συμμαχία" τού ΝΑΤΟ. Εξοστρακίστηκαν γιατί δεν ήταν ο αχυράνθρωπος που πίστευαν ότι θα είναι. Όλα τα υπόλοιπα είναι "να είχαμε να λέγαμε" και γίνεται ακόμα πιο ανυπόφορο όταν οι θύτες παριστάνουν τα θύματα σε μια πλήρη αντιστροφή τής πραγματικότητας που εξοργίζει, ιδίως όσους ξέρουν πρόσωπα και καταστάσεις...

Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι πραξικοπηματίες, από τη στιγμή που δεν έχουν τα άντερα να απολογηθούν για το σταλινισμό τους, είναι να επιστρέψουν στη στρατηγική τής μη αναφοράς τού ονόματος Κασσελάκη. Δεν έχουν τίποτα απολύτως να κερδίσουν από το να επιτίθενται σε έναν άνθρωπο που προσπάθησε να διασώσει μια παράγκα από την πλήρη καταστροφή στην οποία την είχε αφήσει ο προκάτοχός του. Αντιθέτως, με το θράσος που έχουν να βγάζουν κι ανακοινώσεις δήθεν δικαίωσης το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να θυμίζουν και σε όσους το ξέχασαν το άγος τού Νοέμβρη...

  

Πάμε να βρούμε την θεία στη Νιγηρία...

Στη χώρα όπου ο Γ. Παπαντωνίου αθωώθηκε γιατί οι δικαστές του αποδέχθηκαν ότι δεν πήρε μίζες για τα εξοπλιστικά αλλά του τα έδωσε μια θεία του από τη Νιγηρία μάς κουνάνε το δάχτυλο γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στη δικαστική εξουσία. Στη χώρα όπου θεωρείται φυσιολογικό ο προπαγανδιστικός μηχανισμός ενός κόμματος να πληρώνεται από τους φορολογούμενους μάς λένε πως δεν υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια για αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Στη χώρα όπου οι κάτοικοί της φτωχοποιούνται ημέρα με την ημέρα κάποιοι αναρωτιούνται γιατί έχει μεγαλύτερη απώλεια πληθυσμού κι από την εμπόλεμη Ουκρανία...

Δεν υπάρχει κανένας λόγος κάποιος που έχει φύγει στο εξωτερικό να επιστρέψει σε αυτή τη χώρα, ιδίως αν είναι νέος και μορφωμένος κι όχι μόνο για τους λόγους που ανέφερα. Η Ελλάδα δεν τρώει "απλώς" τα παιδιά της. Τα κατασπαράσσει και στη συνέχεια τα κατηγορεί γιατί κατασπαράχθηκαν... 

Κι αν ολιγαρχία υπάρχει σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, σε καμία άλλη σε αυτήν την ήπειρο δεν είναι η μεσαία της τάξη τόσο πολύ εξαρτημένη ή υποτελής σε αυτή. Το σύστημα εξουσίας την έχει διαπαιδαγωγήσει να αισθάνεται υπόχρεη για την παραμικρή εξυπηρέτηση κι αυτή με τη σειρά της δίνει γη και ύδωρ στους εκμεταλλευτές αντί ενός ξεροκόμματου. Η αξιοκρατία μοιάζει με ανέκδοτο σε μια χώρα όπου έχει θεσμοθετηθεί η ανταμοιβή τής μετριότητας...

Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται ακόμα πιο φανερό πόσο ατελέσφορη είναι η επιδοματική πολιτική για τους νέους γονείς. Το ζήτημα δεν είναι μόνο να υπάρχουν χρήματα για πάνες και γάλατα αλλά και προοπτική για τα παιδιά που έχουν την ατυχία να γεννιούνται σε αυτή τη γωνιά τής γης... 

Θα μου πείτε πως παράδεισος δεν υπάρχει πουθενά και θα συμφωνήσω μαζί σας. Αυτό, ωστόσο, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία από εκείνους που μας έχουν κάνει τη ζωή κόλαση. Ούτε και για εμάς τους ίδιους...

 

Βάζουμε τον πήχη στους Σπαρτιάτες για να περνάμε εύκολα από πάνω...

Αν αποκλειστούν οι Σπαρτιάτες στην Ελλάδα, το AfD στη Γερμανία ή η Μ. Λε Πεν στη Γαλλία θα διασωθεί η δημοκρατία στην ευρωπαϊκή ήπειρο; Κι αν ακόμα διασωθεί, αυτό θέλουμε από τη δημοκρατία; Απλώς να διασώζεται κι όχι να εξελίσσεται, να είναι ανάπηρη και καχεκτική κι όχι πραγματική, να εξυπηρετεί κατά βάση τις ελίτ κι όχι την πλειονότητα;...

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ολοφάνερο ότι έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό της κύκλο. Ναι, να την θάψουμε με τις τιμές που της αξίζει αφού αντικατέστησε την ελέω θεού μοναρχία και φεουδαρχία αλλά εν έτει 2025 είναι κι αυτή πλέον ξεπερασμένη. Όταν στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη αυτοί που ψηφίζουν είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που δεν ψηφίζουν κι ανάμεσα σε εκείνους που κάνουν τον κόπο να πάνε μέχρι την κάλπη αρκετοί ή οι περισσότεροι επιλέγουν ηγέτες τύπου Τραμπ δεν χρειάζονται άλλες αποδείξεις για το παρωχημένο τής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Κατανοώ ότι είναι θολό αυτό που θα την αντικαταστήσει, όπως και το φόβο πως θα είναι κάτι χειρότερο, αλλά ως πότε οι χαμηλές προσδοκίες θα ορίζουν την ποιότητα της ζωής μας;...

Η λαϊκή συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων είναι το μοναδικό ισχυρό ανάχωμα στον αυταρχισμό και στο σκοταδισμό. Μόνο αν οι πολίτες αισθανθούν πως έχουν λόγο σε όσα αποφασίζονται για τη ζωή τους μόνο τότε θα σταματήσουν να θεωρούν άσκοπη τη συμμετοχή τους στις δημοκρατικές διαδικασίες...

Η συμμετοχή, ωστόσο, απαιτεί παιδεία και γνώση, οι οποίες επίσης οφείλουν να κοινωνικοποιηθούν και να μην είναι διαχειρίσιμες αποκλειστικώς από τους ολιγάρχες. Διαφορετικά θα έχουμε μετατρέψει και την άμεση δημοκρατία σε πλυντήριο της οικονομικής εξουσίας... 

Δεν υπάρχει τίποτα το έντιμο στη σιωπή όταν τα γεγονότα σε υποβάλλουν να κραυγάσεις...

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα βίντεο μυθοπλασίας στο οποίο καθηγητής αποπέμπει φοιτήτρια χωρίς καμία δικαιολογία, με τους συμφοιτητές της να κοιτούν απορημένοι αλλά να μην αντιδρούν. Όταν τους ρωτά, μάλιστα, στο τέλος ο καθηγητής γιατί δεν αντέδρασαν στην αδικία η έκφρασή τους είναι εξίσου απορημένη. Αυτή είναι, όμως, και η ελληνική δημοσιογραφία σήμερα: μια αγέλη που στο όνομα της δήθεν αντικειμενικής καταγραφής και της μη παρέμβασης αποδέχεται τέρατα σαν να ήταν τα πιο φυσιολογικά πράγματα στον κόσμο. Γι' αυτό και είναι από τους ουραγούς στις σχετικές διεθνείς κατατάξεις...

Αν ξέρεις από πρώτες βοήθειες αλλά δεν βοηθάς έναν βαριά τραυματία με το επιχείρημα πως θα έρθουν επαγγελματίες να του τις δώσουν δεν είσαι ούτε αντικειμενικός ούτε αμερόληπτος. Είσαι συνένοχος για ό,τι συμβεί στο θύμα. 

Παρομοίως, αν γύρω μας συμβαίνουν Μάτι, Μάνδρα, Τέμπη, Πύλος, υποκλοπές, κομματικά πραξικοπήματα κι εμείς απλώς παραθέτουμε δηλώσεις κλείνουμε το μάτι στη διαφθορά, στη συγκάλυψη και στην εκτροπή. Δεν υπάρχει τίποτα το έντιμο στη σιωπή όταν τα γεγονότα σε υποβάλλουν να κραυγάσεις...

Δικαιολογίες για να μην κάνει κάποιος σωστά τη δουλειά του υπάρχουν δεκάδες κι αρκετές από αυτές είναι λογικές, όπως το να μην πληρώνεται για τις υπερωρίες του ή με βάση τα προσόντα του. Λογική είναι, επίσης, η δικαιολογία να στρουθοκαμηλίζεις γιατί έχεις μια οικογένεια να θρέψεις. 

Λογική, όχι όμως κι έντιμη απέναντι σε όσους περιμένουν από εσένα την αλήθεια κι έχουν επίσης οικογένειες να θρέψουν αλλά εγκλωβίζονται σε ένα σύστημα υπόγειων συναλλαγών που διαιωνίζεται και με την ομερτά. Το να κάνει κάποιος καλά τη δουλειά του συγκρουόταν πάντοτε με αντιτιθέμενα συμφέροντα. Ποτέ άλλοτε, όμως, δεν είχε υπάρξει τέτοια κοινωνική συναίνεση στο συμβιβασμό αρχών κι αξιών. Αν δεν υπήρχε αυτή η συναίνεση η αλήθεια δεν θα ήταν τόσο δυσεύρετη. Αν εξέλιπε, αυτοί που μας κυβερνούν θα ήταν ήδη φυλακή...

  

Stay tuned, it's a long journey...

Όταν πριν μερικά χρόνια η κυβέρνηση προπαγάνδιζε την πανεπιστημιακή αστυνομία όσοι την θεωρούσαμε επικοινωνιακό και μόνο κατασκεύασμα ήμασταν είτε μπαχαλάκηδες είτε συνοδοιπόροι τους. Εθεωρείτο εκτός πραγματικότητας το επιχείρημα πως το πανεπιστημιακό άσυλο είχε έτσι κι αλλιώς καταργηθεί κι επομένως η αστυνομία μπορούσε να επιχειρήσει εντός των ΑΕΙ και δίχως να αποκτήσει και κουβούκλιο εντός τους. Όπως, επίσης, ήμασταν οπισθοδρομικοί επειδή ζητούσαμε σεβασμό τού Συντάγματος αντί να πανηγυρίζουμε για το ότι ΙΕΚ του ενός ορόφου θα βαφτίζονταν πανεπιστήμια από τη μία ημέρα στην άλλη...

Η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος θα γίνει η προμετωπίδα μιας διαδικασίας η οποία θα ενταχθεί στο πλαίσιο των επιχειρηματικών σχεδίων τής Μητσοτάκης Α.Ε. Όταν έχεις έναν πρωθυπουργό που στα ίδια οικογενειακά πρότζεκτ έχει εντάξει και τα ελληνοτουρκικά θα ήταν αφελές να πιστεύαμε ότι η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στοχεύει στο να έρθει το Χάρβαρντ και η Σορβόννη στην Ελλάδα κι όχι να τα κονομήσουν μερικοί σχολάρχες των βορείων προαστίων, με το ανάλογο μπαξίσι στην αγία οικογένεια. Κι αν, μάλιστα, προσδοκούν και σε μια τρίτη τετραετία, καταλαβαίνετε ότι ο καθεστωτισμός τής δεξιάς μόνο από την αλαζονεία της υποσκελίζεται...

Δεν θα έχουμε εκλογές την επόμενη Κυριακή. Μην βιάζεστε, επομένως, να χρίσετε κάποιους αναντικατάστατους και ισόβιους. Κι αν δεν με πιστεύετε, επισκεφθείτε το πλησιέστερο νεκροταφείο. Ακόμα κι αν στηθούν κάλπες το φθινόπωρο το πολιτικό σκηνικό θα είναι πολύ διαφορετικό από το σημερινό. Κάποιοι θα έχουν πεθάνει, άλλοι θα έχουν αποδυναμωθεί κι ορισμένοι θα έχουν ενδυναμωθεί. Stay tuned, it's a long journey...

  

Να σας πω δυο λόγια για τα μπονσάι...

Πριν δύο και πλέον χρόνια συγκρούστηκαν δύο τρένα σε διπλή γραμμή με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 57 άνθρωποι. Τι θα έπρεπε να κάνουν οι συγγενείς των θυμάτων, η αντιπολίτευση κι ολόκληρη η κοινωνία; Να πουν πως εμπιστεύονται την ελληνική δικαιοσύνη και στο μεσοδιάστημα να μην λένε και να μην κάνουν τίποτα για το θέμα μέχρι να βγει αμετάκλητη δικαστική απόφαση μετά από μια δεκαετία; Αυτό έκανε, άραγε, η ΝΔ για το Μάτι και τη Μάνδρα όταν ήταν αξιωματική αντιπολίτευση;...

Η αντιπολίτευση αξιοποιεί τα Τέμπη, σύσσωμη η αντιπολίτευση, σε σημαντικό βαθμό και για να αντιμετωπίσει τα δικά της ζητήματα αξιοπιστίας. Ποιος, όμως, τα εργαλειοποιεί περισσότερο; Μήπως εκείνοι που λένε πως θα στείλουν τον Κ. Μητσοτάκη στη φυλακή χωρίς όμως να συντάσσουν ή να υπογράφουν έτοιμο κατηγορητήριο άλλου κόμματος; Ή όσοι στον ελεύθερο χρόνο τους από την πώληση επιστολών τού Ιησού συντάσσονται με τις ευρωδυνάμεις που δεν θέλουν να συζητούνται τα Τέμπη στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες; Ή αυτοί που δεν ολοκλήρωσαν μια σύμβαση που αν είχε ολοκληρωθεί δεν θα είχαν σκοτωθεί 57 άνθρωποι; Κι αν όλοι αυτοί έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, λιγότερο ή περισσότερο, γιατί μένουν στο απυρόβλητο και στοχοποιούνται άλλοι;...

Στη δημόσια σφαίρα ο καθένας μας κρίνεται για όσα λέει και πράττει και με βάση την ιδιότητα που έχει. Αν, για παράδειγμα, αρχίσω να σας μιλάω για τα δένδρα μπονσάι χωρίς να έχω ασχοληθεί ποτέ στη ζωή μου με αυτά, εύλογα θα αναρωτηθείτε για την αξιοπιστία μου. Όπως κι αν σας παρουσιάζομαι ως δημοσιογράφος ενώ έχω συμφωνήσει να είμαι υποψήφιος βουλευτής. Όχι γιατί δεν έχω το δικαίωμα σε μια δημοκρατία να εκφράζω γνώμη επί παντός τού επιστητού αλλά γιατί θα το έχω κάνει φορώντας ένα άλλο προσωπείο το οποίο ενδεχομένως να με κάνει πιο συμπαθή. Κι ο νοών νοείτω... 

  

Βρέθηκε κι ο νεκροθάφτης, τώρα περιμένουμε την κηδεία...

"Τα κάναμε σκατά, βουλιάζουμε και πρέπει με κάποιο τρόπο να διασωθούμε. Γι' αυτό και κάναμε ντιλ με τους άλλους τελειωμένους τού ΣΥΡΙΖΑ που είναι σε λίγο καλύτερη κατάσταση μήπως και ξαναβγούμε βουλευτές αφού δεν ξέρουμε να κάνουμε τίποτα άλλο στη ζωή μας". Αυτό θα έλεγαν κάποιοι από τους αποστάτες αν έβρισκαν κάποιο σημείο επαφής με την αλήθεια. 

Όλα τα υπόλοιπα περί λαϊκού μετώπου, συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων και Αριστεράς είναι να είχαμε να λέγαμε σε όσους αφελείς μάς ακολούθησαν γιατί πίστεψαν ότι είμαστε αγνοί ιδεολόγοι. Γι' αυτό, άλλωστε, κι όλο το παρασκηνιακό νταλαβέρι δεν αφορά προγραμματικές συγκλίσεις αλλά πού θα κατεβούν κάποιοι ως υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές μήπως και ξαναβρούν στασίδι...

Υπάρχουν άνθρωποι στην Κουμουνδούρου και στην Πατησίων που ήξεραν από την αρχή ότι η εκδίωξη Κασσελάκη θα οδηγούσε σε εξαφάνιση του χώρου. Το έκαναν, όμως, είτε γιατί καλοπροαίρετα πίστεψαν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα κι έπρεπε να σώσουν το σπίτι τους είτε γιατί- κι αυτό αφορά τους περισσότερους- ήθελαν να διασώσουν τα μισθολόγιά τους... 

Η πλειονότητα, ωστόσο, πίστευε πραγματικά ότι θα έκανε ένα πραξικόπημα σε μπουζουξίδικο και ύστερα η κοινωνία θα τους αποθέωνε για τον ακτιβισμό τους. Κι απορούν, μάλιστα, σήμερα γιατί στις συναθροίσεις τους μαζεύονται ο ιδιοκτήτης τού καφενείου, ένας σερβιτόρος και δέκα αργόσχολοι...

Η ΝΕΑΡ έχει 11 βουλευτές αλλά οι δημοσκόποι με το ζόρι την ανιχνεύουν στις δημοσκοπήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει, πλέον, με το 3% αλλά ονειρεύεται πως θα επιστρέψουν κάποιοι αποστάτες και θα ξαναγίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Λες και το ΠΑΣΟΚ που έγινε από σπόντα θριαμβεύει. Στην ουσία μιλάμε για πολιτικά πτώματα που ψάχνουν νεκροθάφτη. Για την ακρίβεια, έχει ήδη βρεθεί. Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες ή κι εκατομμύρια προοδευτικοί πολίτες που προδόθηκαν και ψάχνουν οπουδήποτε αλλού πέρα από αυτούς που τους πρόδωσαν...

Δεν έχουν τίποτα στη Βουλή σαν τον ΛΕΞ...

Δεν είμαι εξοικειωμένος με τη μουσική και τους στίχους τού ΛΕΞ κι αυτό είναι μια αβλεψία μου που πρέπει γρήγορα να διορθώσω αφού και λόγω επαγγέλματος οφείλω να γνωρίζω τι συμβαίνει στην κοινωνία που ζω. Ξέρω, ωστόσο, ότι ο ΛΕΞ είναι δημοφιλέστατος χωρίς να ανεβάζει καθημερινά φωτογραφίες του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δίχως να εμφανίζεται στην τηλεόραση και γενικώς μην χρησιμοποιώντας επικοινωνιακές τεχνικές για τις οποίες κάποιοι πληρώνονται αδρώς. Είναι λαοφιλής γιατί, καταπώς λένε οι πιο εξοικειωμένοι, έχει πιάσει τον κοινωνικό σφυγμό χωρίς να λαϊκίζει, η ζωή του είναι συνεπής με τα λόγια του και, κοντολογίς, εμπνέει εμπιστοσύνη...

Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν τα έγραψα για να παραστήσω τον τεχνοκριτικό, αλλά γιατί τα πολιτικά κόμματα- ιδίως τα βαυκαλιζόμενα τα προοδευτικά- θα μπορούσαν να πάρουν ένα δυο μαθηματάκια από τον ράπερ αντί να υπαγορεύουν στους πολίτες τι πρέπει να θέλουν. Δεν πρόκειται, ωστόσο, να το κάνουν, τουλάχιστον όχι τα κόμματα στελεχών που στοχεύουν μάλιστα να θεσμοθετήσουν και στο καταστατικό τους ότι αρχηγοί τους πρέπει να είναι μόνο όσοι προέρχονται από τον κομματικό σωλήνα. Η απάντησή τους στο σπιράλ εξαΰλωσης είναι πως δεν τους ενδιαφέρει να ανοίξουν το παράθυρο για να μπει καθαρός αέρας αλλά να το σφραγίσουν ώστε να είναι σίγουροι ότι τα κομματόσκυλα θα πεθάνουν μαζικά από ιδεοληπτική ασφυξία...

Φυσικά και τα κόμματα δεν πρέπει να υπάρχουν απλώς για να χτυπούν με το ρυθμό τής κοινωνίας γιατί αυτός ο ρυθμός ενδέχεται να είναι φάλτσος. Τα κόμματα οφείλουν να παρακολουθούν τις εξελίξεις αλλά και να προτείνουν λύσεις σε ρεαλιστικό κι οραματικό επίπεδο. Για να το καταφέρουν, ωστόσο, είναι υποχρεωμένα και να γνωρίζουν το λαό τους. Σε διαφορετική περίπτωση μετατρέπονται σε αυτοαναφορικές σέχτες που ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι η κρατική χρηματοδότηση. Δεν το λες κι αριστερή ορθοδοξία όλο αυτό...

Κωλοέλληνες να μεγαλώνουν κωλοέλληνες;...

Να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί; Φυσικά και να αξιολογούνται, όπως θα έπρεπε καθένας ανάμεσά μας που δεν είναι θεός. Θα πρότεινα, ωστόσο, να αξιολογούνται και οι γονείς, ιδίως εκείνοι που έχουν μπερδέψει το σχολείο είτε με πάρκινγκ ανηλίκων είτε με υποκατάστατο γονικής μέριμνας. Κι αυτό γιατί σήμερα αντί οι μαθητές να φοβούνται τους δασκάλους τους, όπως κακώς συνέβαινε όταν ήμουν μαθητής, σήμερα οι δάσκαλοι φοβούνται τους μαθητές, όπως επίσης πολύ κακώς συμβαίνει...

Τα σχολεία μας νοσούν γιατί νοσεί η κοινωνία μας. Ακούγεται κοινότοπο και πράγματι είναι. Κι όμως, τα μόνα μέτρα που λαμβάνουμε είναι είτε κατασταλτικά είτε διοικητικά, ιδίως με τον τρόπο που γίνεται τώρα η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και η οποία είναι απολύτως γραφειοκρατική. Δεν θα έπρεπε, για παράδειγμα, όλα τα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια να διαθέτουν ψυχολόγους; Και, κυρίως, δεν θα έπρεπε και οι γονείς να κάνουν μαθήματα ώστε να μην μεταθέτουν στους δασκάλους των βλασταριών τους τις δικές τους αδυναμίες;...

Η τσέπη μάς βοηθά να επιβιώνουμε. Τα λεφτά, συνεπώς, έχουν την αξία τους και η δίκαιη μοιρασιά τους ακόμα μεγαλύτερη. Χωρίς παιδεία, όμως, και πολιτισμό θα ήμασταν απλώς χιμπαντζήδες με φράγκα. Γι' αυτό και είναι ευθύνη όλων μας- ο καθένας από το δικό του μετερίζι- να μην ενηλικιώνουμε κωλόπαιδα αλλά πολίτες που θα κάνουν τη διαφορά. Σε διαφορετική περίπτωση κωλοέλληνες θα μεγαλώνουν κωλοέλληνες...

Εδώ δεν είναι καν Βαλκάνια...

"Είμαι υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος και, παραλλήλως ή αποκλειστικώς, αμείβομαι από μια ιδιωτική εταιρεία που παίρνει κρατικό χρήμα για να προπαγανδίζει για το κόμμα μου. Τι πιο λογικό να σας κοροϊδεύω κατάμουτρα"; Αυτό είναι το επιχείρημα Μαρινάκη- Κυρανάκη κι όχι μόνο και πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να τους χειροκροτάμε και να τους ζητήσουμε και συγγνώμη στην Κολομβία της Ευρώπης...

Φυσικά σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα- ακόμα και σε αυτές που θεωρούμε πιο υπανάπτυκτες, όπως η Σερβία και η Αλβανία μολονότι εκεί παραιτήθηκαν πολιτικοί κι άλλοι πήγαν φυλακή για τα εγκλήματά τους- δεν θα μπορούσαν να σταθούν έστω και για μια ημέρα πολιτικοί που θα έλεγαν όσα εδώ τρώμε αμάσητα. Όπως, άλλωστε, δεν θα είχαν σταθεί και με το Predator και για τα Τέμπη, τα οποία είναι η πιο πικρή κατάληξη όταν σε μια χώρα βασιλεύει η διαφθορά. Μόνο που εδώ δεν είναι καν Βαλκάνια, είναι Ελλάδα κι όλα αγοράζονται κι όλα πουλιούνται...

Είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα επιβιώνει με μαύρο χρήμα. Όταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χρωστούν μαζί σχεδόν ένα δισ. ευρώ στις τράπεζες πώς αλλιώς θα πλήρωναν ακόμα και το ρεύμα και τα ενοίκια στα κτίρια που στεγάζονται; Και ποιος, αλήθεια, πιστεύει ότι στο ΣΥΡΙΖΑ άκουσαν για πρώτη φορά για μαύρο χρήμα από τον Στέφανο Κασσελάκη; Γι' αυτό είναι προτιμότερο να έχουμε ένα σύστημα παρόμοιο με τις ΗΠΑ όπου τουλάχιστον ξέρουν ποιος μεγαλοεπιχειρηματίας στηρίζει ποιον υποψήφιο και δεν περιμένουν να ακούσουν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων για να καταλάβουν προς τα πού φυσά ο άνεμος... 

  

 

Λατρεύουν έναν άνθρωπο που δεν είναι πια αυτός που δεν υπήρξε ποτέ...

Όποιος διάβασε και το τελευταίο άρθρο τού Αλ. Τσίπρα θα δυσκολευόταν να πιστέψει ότι το έγραψε ο ίδιος άνθρωπος που πριν δέκα χρόνια θα γκρέμιζε τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Η πρόταξη της ανάγκης για ισορροπίες θυμίζει περισσότερο κέντρο και λιγότερο Αριστερά, πολλώ δε μάλλον ριζοσπαστική. 

Καμία αντίρρηση. Μόνο που φοβάμαι πως οι εναπομείναντες υποστηρικτές του λατρεύουν ακόμα ένα μουσειακό αντικείμενο- τον Τσίπρα που θα ανατίναζε την ευρωζώνη- κι όχι τον σημερινό Τσίπρα που αναζητά εναγωνίως πολιτικό ρόλο γλείφοντας εκεί που κάποτε κατουρούσε. Δημόσια γιατί στο παρασκήνιο δεν κατούρησε ποτέ την ολιγαρχία, απλώς την έβρεξε λίγο...

Γι' αυτό και είναι τόσο μα τόσο υποκριτική η όλη επιχειρηματολογία η οποία στήθηκε περί μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά επί Κασσελάκη προκειμένου να δικαιολογηθεί η πραξικοπηματική του εκδίωξη. Στην ουσία Τσίπρας- Κασσελάκης το ίδιο πράγμα επιθυμούσαν προκειμένου να προσαρμοστεί στα μεταμνημονιακά δεδομένα ένα κόμμα διαμαρτυρίας το οποίο καβάλησε τη λαϊκή οργή κι έγινε εξουσία. 

Απλώς ο ένας ξεκίνησε από τα αριστερά κι ο άλλος από τα δεξιά την πορεία του και μια χαρά θα συναντιούνταν στο κέντρο αν δεν μεσολαβούσε η υπαρξιακή αγωνία τού Αλέξη για πολιτική επιβίωση. Όταν, άλλωστε, έχεις συγκυβερνήσει με την ακροδεξιά τού Π. Καμμένου δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς θα μπορέσεις να γίνεις ανάχωμά της...

Η ευθύνη Τσίπρα για το ότι σήμερα η χώρα δεν έχει αξιωματική αντιπολίτευση είναι τεράστια κι ασυγχώρητη από τους προοδευτικούς πολίτες. Πρώτον, γιατί εκείνος την οδήγησε στο 17,85% και στους μόλις 47 βουλευτές και, δεύτερον, γιατί αρκούσε μια δημόσια δήλωση της μιας γραμμής καταδίκης τού πραξικοπήματος του μπουζουξίδικου για να είχε τώρα η Ελλάδα ένα κόμμα που θα χτυπούσε στα ίσα τη ΝΔ. Με λίγα λόγια, οι τελευταίοι αφισιονάδος τού Αλέξη ομνύουν σε μια αριστερή αθωότητα που έχει ξεπαρθενευτεί ήδη από τον Ιούλιο του 2015 κι αναζητούν ακόμα έμπνευση από έναν άνθρωπο που έχει προσκυνήσει όλη την επιχειρηματική ελίτ για να στηρίξει ένα "come back" που ακόμα και η Αντζ. Δημητρίου θα υποστήριζε καλύτερα με τη μέτρια φωνή της...  

   

Μπορεί να είμαστε κι εμείς λίγοι...

Πολύ καλά πράττει ο Κ. Μητσοτάκης και μοιράζει επιδόματα. Το σχέδιο έχει πετύχει τόσες φορές, γιατί να μην το δοκιμάσει ξανά, ιδίως τώρα που είναι στριμωγμένος δημοσκοπικά; Άλλωστε τα focus groups που τρέχει με τα χρήματα του ελληνικού λαού επιβεβαιώνουν ότι αν δώσεις ψίχουλα στον πεινασμένο θα μείνει ικανοποιημένος αν του πετάξεις μερικά ακόμα. Η δίκαιη ανακατανομή τού πλούτου και η ισονομία στην παραγωγή νέου τού ακούγονται πολύ ξεπερασμένα και σοσιαλιστικά...

Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν ξέρει το λαό του. Ο ίδιος δεν έχει ιδέα για την καθημερινότητα του πόπολου. Αν ο Στ. Γκρίνμπεργκ του πει πως τρώει παντεσπάνι, πίνει σαμπάνια και διασκεδάζει κάθε βράδυ στα μπουζούκια θα τον πιστέψει. 

Έχει, όμως, φροντίσει, χάρη και στην εργατικότητά του που είναι άγνωστη έννοια για τους περισσότερους από τους πολιτικούς του αντιπάλους- να του το πιστώσουμε αυτό- να καλύπτει τις πάμπολλες αδυναμίες του με ένα πολύ αποτελεσματικό όσο και καλοπληρωμένο από τις τσέπες μας επικοινωνιακό επιτελείο. Ο Μητσοτάκης ούτε στην τουαλέτα πηγαίνει αν δεν έχει χορογραφήσει πρώτα κάθε του κίνηση κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως μόνο μειονέκτημά του...

Οι πραξικοπηματίες τού μπουζουξίδικου άφησαν, πράγματι, τη χώρα δίχως αξιωματική αντιπολίτευση. Ας μην τα ρίχνουμε, ωστόσο, όλα στα σταλινικά κακέκτυπα. Το ότι ο Μητσοτάκης είναι πρώτος στις δημοσκοπήσεις εδώ κι εννέα χρόνια και πρωθυπουργός εδώ κι έξι δεν είναι συνέπεια μόνο των ελλειμματικών πολιτικών του αντιπάλων. Είναι και δική μας επιλογή να θεωρούμε το μη χείρον βέλτιστον την επιδοματική δωροδοκία για να κλείνουμε τα μάτια στην κατασπατάληση δισεκατομμυρίων ευρώ από την ολιγαρχία και τη Μητσοτάκης Α.Ε. Μπορεί, κοντολογίς, να μην είναι μόνο ο Αλ. Τσίπρας, ο Ν. Ανδρουλάκης, ο Σ. Φάμελλος κι ο Αλ. Χαρίτσης λίγοι αλλά κι εμείς οι ίδιοι...  

 

Ένας πάπας της γειτονιάς...

Το άγιο φως με πτήση τσάρτερ από τα Ιεροσόλυμα, οι χρυσοί θρόνοι, οι πανάκριβες τελετές, τα ακριβοθώρητα πρωτόκολλα. Αρκετοί επιχειρηματολογούν υπέρ τους χρησιμοποιώντας ως προμετωπίδα την παράδοση, αλλά και το θέαμα που αναμφίβολα υπηρετείται από τέτοιου είδους χολιγουντιανές παραγωγές. 

Ζούμε, έστω κι εξ αποστάσεως κι από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες οι περισσότεροι, το παραμύθι που λαχταρά η φιλάργυρη καρδιά μας και περιοριζόμαστε στο να ονειρευόμαστε πώς θα ήταν τα πράγματα αν γινόμασταν βασιλιάδες, αρχηγοί κρατών, πάπες. Κι όμως, ούτε που σκεφτόμαστε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας αν από την ίδια πίτα την οποία όλοι μας παρασκευάζουμε τρώγαμε από ένα κομμάτι ίδιου μεγέθους...

Αν ο Ιησούς γεννήθηκε σε μια φάτνη, επιβίωσε στην έρημο και πέθανε σε ένα σταυρό γιατί είναι ντροπή οι υπηρέτες του να απεκδυθούν των χρυσοποίκιλτων αμφίων τους και να ντυθούν όπως κι ο τελευταίος ζητιάνος; Αν ο Ιησούς ζήτησε να αγαπάμε αλλήλους χωρίς να προσθέτει ένα "εκτός" για τις γυναίκες, τους ξένους ή τους ομοφυλόφιλους γιατί η εκκλησία τούς κλείνει την πόρτα; Κι αν ο Ιησούς δεν θέλησε να ταφεί σε μαυσωλείο γιατί να το επιθυμεί το εύπορο ποίμνιό του; Είναι λιγότερο άξιος ο πάσχων Ιησούς από τον πιο πλούσιο καπιταλιστή;...

Δεν βρισκόμαστε στο μεσαίωνα για να μπορεί ένας πάπας να αλλάξει την πορεία τού κόσμου. Αυτό σήμερα γίνεται από τους Τραμπ, τους Πούτιν, τους Σι αυτού του πλανήτη. Το ότι, όμως, υπήρξε για μια δεκαετία περίπου επικεφαλής τής ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας ένας άνθρωπος που μιλούσε γι' αυτούς που δεν έχουν φωνή και υπηρέτησε τον θεό του χωρίς να επιδιώκει τη χλιδή δεν είναι καθόλου λίγο. Ας ελπίσουμε να άνοιξε ένα δρόμο για όσους ασκούν εξουσία και να μην ήταν απλώς μια σπάνια, φωτεινή εξαίρεση...

  

Χωρίς θεό όλα επιτρέπονται και δεν είναι απαραιτήτως κακό...

Θα ήταν ο κόσμος μας καλύτερος αν γνωρίζαμε με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει θεός; Όπως κι όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα έτσι κι αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί με ένα απλό "ναι" ή "όχι", ιδίως όταν αφορά ένα τόσο ατελές ον όσο ο άνθρωπος. Πράγματι, αν δεν υπήρχε φόβος θεού μπορεί να σκοτώναμε, να κλέβαμε ή να κάναμε οποιοδήποτε άλλο αμάρτημα με μεγαλύτερη ευκολία αφού δεν θα φοβόμασταν την επουράνια τιμωρία... 

Από την άλλη, ωστόσο, θα ήμασταν και πολύ λιγότερο ανεκτικοί σε όσα μας καταδυναστεύουν γιατί θα ξέραμε ότι έχουμε μία και μόνο ζωή και καμία ανταπόδοση για τα πάθη μας δεν θα μας περίμενε στη βασιλεία των ουρανών. Η όποια εξουσία, δηλαδή, θα ήταν πολύ πιο επιφυλακτική γιατί οι επαναστάσεις σε βάρος της θα ήταν πολύ πιο συχνές...

Είναι, επίσης, λογικό να εικάζουμε πως αν δίδασκε σήμερα ο Ιησούς οι σύγχρονοι χριστιανοί θα ήταν οι μεγαλύτεροι πολέμιοί του. Άλλωστε μοιάζουν πολύ περισσότερο στους γραμματείς και στους φαρισαίους παρά θυμίζουν το "αγαπάτε αλλήλους". Φαντάζομαι, για παράδειγμα, πως ο Χριστός δεν θα καλούσε την ελληνική κυβέρνηση να βάλει νάρκες στο Αιγαίο για να σκοτώνονται μετανάστες ούτε θα πολεμούσε το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μάλλον την υποκρισία θα στηλίτευε...

Άλλος πίνει, άλλος καπνίζει, άλλος παίρνει ναρκωτικά, άλλος κάνει ψυχανάλυση, άλλος πηγαίνει στην εκκλησία. Ο καθένας μας βρίσκει το δικό του τρόπο για να αντιμετωπίζει την ανηφόρα που λένε ζωή. Τα ζητήματα δημιουργούνται όταν επιχειρούμε, ακόμα και με τη βία, να επιβάλλουμε τις δικές μας αδυναμίες στους άλλους κι όταν θεωρούμε τα δικά μας πάθη πιο αγνά από τα πάθη των άλλων. Αν, συνεπώς, το γουστάρετε ξεχυθείτε στις εκκλησιές. Όπως θα έλεγε κι ο Μπουκόβσκι, "βρες ένα πάθος κι άφησέ το να σε καταστρέψει"...

Αν δεν ήταν η Ομάδα Αλήθειας θα σκίζαμε...

Αλίμονο, δεν γέννησε η Ομάδα Αλήθειας την προπαγάνδα. Ούτε καν στην Ελλάδα. Όσοι μεγαλώσαμε τη δεκαετία τού 80, για παράδειγμα, θυμόμαστε πολύ καλά πώς λειτουργούσε η δημόσια τηλεόραση, την εποχή μάλιστα που δεν υπήρχε ιδιωτική. Δεν είναι, δηλαδή, σήμερα η πρώτη φορά που κρατικό χρήμα- των φορολογουμένων, για να είμαι ακριβής- κατευθύνεται στην εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων τού κυβερνητικού κόμματος. Το κάνει η ΝΔ, το έκανε το ΠΑΣΟΚ, το έκανε ακόμα κι ο ΣΥΡΙΖΑ κι ας κλαυθμηρίζουν τώρα όλοι τους για την ποιότητα του δημόσιου λόγου...

Αν εκατό άνθρωποι είναι αυτόπτες μάρτυρες ενός τροχαίου ατυχήματος θα έχουμε εκατό διαφορετικές εκδοχές τού τι συνέβη κι όχι απαραιτήτως γιατί αυτοί οι εκατό άνθρωποι υπηρετούν κάποιες συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Το πώς προσλαμβάνει την πραγματικότητα ο καθένας μας δεν ταυτίζεται στο 100% με το πώς τη συλλαμβάνει ο οποιοσδήποτε άλλος... 

Το μεγάλο πρόβλημα για τη δημοκρατία δεν εκκινεί καν από το ότι κάποιοι επιθυμούν τη σκόπιμη διαστρέβλωση της αλήθειας. Ξεκινά από το ότι οι υπόλοιποι είμαστε πρόθυμοι να καταπιούμε αυτή τη διαστρέβλωση αν είναι σύμφωνη με τις πολιτικές, κοινωνικές, ομαδικές ή όποιες άλλες προτιμήσεις μας. Από το ότι, δηλαδή, είμαστε πολύ δύσκολοι στο να αποδεχθούμε ότι μπορεί και να έχουμε πάρει τη ζωή μας λάθος κι αντί να στρίψουμε οι ίδιοι επιλέγουμε να στρίψουμε την πραγματικότητα...

Όπως κι αν έχει, καμία επικοινωνιακή υπεροπλία δεν θα ήταν ικανή από μόνη της να δώσει την πολιτική κυριαρχία στο κόμμα που την απολαμβάνει αν οι αντίπαλοί του είχαν να αντιπαρατάξουν σε αυτή έναν στοιχειωδώς αξιόπιστο πολιτικό λόγο. Αν ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ- Νέα Αριστερά πιστεύουν ακόμα ότι βρίσκονται κάτω από το 10% στην πρόθεση ψήφου επειδή το σύστημα Μαξίμου έχει μεγαλύτερο προϋπολογισμό για προπαγάνδα, που πράγματι έχει και μάλιστα με αδιαφανή τρόπο, θα βρεθούν όλοι τους σύντομα κάτω από το 5% και κάτω από το 0%. Δεν μπορείς να περιμένεις, όμως, κάτι καλύτερο από κόμματα στελεχών κι όχι μελών, από πολιτικώς αυτιστικές ηγεσίες που πιστεύουν ότι το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι η επικράτηση ή ενσωμάτωση των αντίπαλων ηγεσιών κι όχι το ότι, απλούστατα, οι πολίτες δεν θέλουν ούτε να τις ακούνε ούτε να τις βλέπουν...  

  

Το τέλος της μεταπολίτευσης το τέλος του ΠΑΣΟΚ...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να υποτιμάς τον πολιτικό σου αντίπαλο. Το έκανε ο Αλ. Τσίπρας και τώρα είναι καθηγητής τού Χάρβαρντ κι ο Κ. Μητσοτάκης ακόμα πρωθυπουργός. Γι' αυτό και είναι μεγάλο πολιτικό σφάλμα τόσο του Μαξίμου όσο και της υπόλοιπης αντιπολίτευσης να υποτιμούν τη δυναμική τής Ζ. Κωνσταντοπούλου και να την περιορίζουν στα Τέμπη. Αν μη τι άλλο, γιατί στις επόμενες εκλογές- τουλάχιστον στις πρώτες- οι πολίτες θα ψηφίσουν με την οργή τους να ξεχειλίζει και δευτερευόντως για το ποιος θα τους κυβερνήσει...

Όπως, επίσης, είναι πολύ επιφανειακή η προσέγγιση πως το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ο πρόεδρός του κι αν αυτός αλλάξει το πάλαι ποτέ Κίνημα θα πετάξει. Είναι, άλλωστε, αποπροσανατολιστικό το ερώτημα που θέτουν ορισμένοι δημοσκόποι για το αν οι πολίτες θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ με άλλη ηγεσία. Κι αυτό γιατί προσθέτουν επιλογές που δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην πραγματικότητα. Όσοι θέλουν Γερουλάνο, Διαμαντοπούλου, Δούκα ή κάποιον άλλο μπορεί όλοι μαζί να φτάνουν το 20%, αλλά δεν θα είναι όλοι πρόεδροι, έτσι δεν είναι;...

Το ΠΑΣΟΚ έχει ένα πλεονέκτημα σε σχέση με την υπόλοιπη αντιπολίτευση: μπορεί να αποτελέσει κυβερνητικό εταίρο σε οποιοδήποτε σχήμα. Από την άλλη, ωστόσο, οφείλει να παραδεχθεί, ύστερα από μία δεκαετία μακριά από τη νομή τής εξουσίας, πως σε μια τέτοια κυβέρνηση είτε θα είναι ο μικρότερος εταίρος είτε ίσος μεταξύ ίσων. Όχι, φυσικά, το όλον ΠΑΣΟΚ κι όχι χωρίς ιδεολογικές εκπτώσεις. Αυτά, όμως, έχει το τέλος τής μεταπολίτευσης, συμπαρασύρει στον πολιτικό θάνατο και το κόμμα που κατ' εξοχήν τη χαρακτήρισε... 

Πικρή και δίκαιη η μοίρα των πραξικοπηματιών και των αποστατών...

Αν ο ένας είναι λίγο ερωτευμένος με τον άλλο κι ο άλλος καθόλου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουμε για έναν ανεπανάληπτο έρωτα που πολλοί θα ζήλευαν. Παρομοίως, αν ένα κόμμα με μικρό ποσοστό ενώσει δυνάμεις με ένα ακόμα μικρότερο το πιθανότερο είναι η πολιτική αριθμητική να μην λειτουργήσει υπέρ τους. Κι αυτό γιατί οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για ένα γάμο συμφέροντος- εν προκειμένω για να διασωθούν πολιτικές καριέρες- κι όχι για να διασωθούν οι πολίτες. Αν, άλλωστε, πίστευαν οι πολίτες σε αυτούς δεν θα φρόντιζαν να τους εξαφανίσουν...

Βασική προϋπόθεση για να συγκροτηθεί προοδευτικό λαϊκό μέτωπο είναι να θέλει ο λαός τα κόμματα που θα το συγκροτήσουν. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, ωστόσο, έχω δει να συγκροτείται ένα μεγάλο λαϊκό μέτωπο για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά όχι και για να γίνουν ένα κόμμα ή, έστω, συνασπισμός κομμάτων ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ- Νέα Αριστερά... 

Μόνο κάποια στελέχη όλων των κομμάτων που είτε βρίσκονται εκτός της κομματικής τους γραφειοκρατίας είτε επιζητούν προσωπική σανίδα σωτηρίας αναμοχλεύουν μια αδιέξοδη συζήτηση η οποία είναι κι άκαιρη αφού δεν έχουμε εκλογές σε ένα μήνα. Σε αυτό το πλαίσιο, γιατί η ΝΕΑΡ να μην περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί δημοσκοπικά κάτω από το 3%- θα βρεθεί σύντομα- προκειμένου να διαπραγματευτούν τα μεγαλοστελέχη της καλύτερα την προσωπική τους μετεκλογική τύχη; Έτσι κι αλλιώς οι αριστερές, προοδευτικές ιδέες στα χείλη τους μοιάζουν περισσότερο με βρισιές...

Μέσα στον πανικό τους, μάλιστα, κάποιοι θέλουν να προσθέσουν στο δήθεν προοδευτικό τους μέτωπο και το Κίνημα Δημοκρατίας. Ναι, αυτούς που πριν μερικούς μήνες θέλησαν να εξευτελίσουν στο πραξικόπημα του μπουζουξίδικου με την κατηγορία πως είναι δεξιοί και νεοφιλελέδες κι άρα έπρεπε να κάνουν τα πάντα για να σώσουν την παράγκα τους... 

Ό,τι και να κάνουν, ωστόσο, ακόμα κι αν νεκραναστήσουν τον καθηγητή τού Χάρβαρντ για να κάνει αυτά που επί 15 χρόνια και με το λαό στο πλευρό του δεν τόλμησε να πράξει το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο. Πικρή είναι η μοίρα των αποστατών και των πραξικοπηματιών. Όσο και δίκαιη...

 

Η ατελεύτητη χρεοκοπία μας...

Είναι πιθανότερο να οδηγηθούν στη φυλακή οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών παρά τα πολιτικά πρόσωπα που ευθύνονται για το ότι εν έτει 2023 συγκρούστηκαν δύο τρένα που κινούνταν σε δύο γραμμές και για τη συγκάλυψη που ακολούθησε. Σε αυτήν τη χώρα ζούμε κι αυτή η χώρα όσο κι αν στενοχωρεί ορισμένους είναι πρωτίστως δικό μας δημιούργημα και δευτερευόντως της οικογένειας Μητσοτάκη. Η φεουδαρχία απαιτεί και πρόθυμους υπηκόους, ανθρώπους έτοιμους να θυσιάσουν τα πάντα για μια θέση στο Δημόσιο ή για οποιοδήποτε άλλο μπαξίσι... Σε ένα τέτοιο κράτος είναι πολύ λογικό και η δικαστική εξουσία να είναι απολύτως ελεγχόμενη από ένα κόμμα και δη από μια οικογένεια. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε σήμερα η ηγεσία τού Αρείου Πάγου να λειτουργεί ως γραφείο Τύπου τού Μαξίμου, όταν δεν του κάνει εξυπηρετήσεις. Σε ποια χώρα, για παράδειγμα, θα αθωώνονταν πολιτικοί με την επίκληση αδιευκρίνιστων ποσών ή ποσών που προήλθαν από μια καλοκάγαθη πεθερά ή από μια θεία στη Νιγηρία; Σε ποια χώρα το σκάνδαλο των υποκλοπών θα θαβόταν; Στην ίδια χώρα που θα μείνουν ατιμώρητοι και οι ένοχοι για το ότι 57 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε ένα τρένο... Την εποχή των μνημονίων υπήρχε τουλάχιστον η ελπίδα πως η χρεοκοπία θα μας ξυπνούσε από το λήθαργο, θα μας κινητοποιούσε στο να αποφύγουμε τα εγκλήματα του παρελθόντος και να δώσουμε τουλάχιστον στις επόμενες γενιές μια προοπτική. Μετά από 15 χρόνια και την πλήρη διάψευση των προσδοκιών η χώρα έχει την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και δεύτερο στις δημοσκοπήσεις ένα ασπόνδυλο κόμμα το οποίο στηρίζεται αποκλειστικώς στα δικανικά τάλαντα της ηγεσίας του. Υπάρχει διέξοδος; Μπορεί, δεν θα έρθει όμως από τα πάνω αλλά από τα κάτω. Αυτό ίσχυε και στα μνημόνια, αυτό ισχύει και σήμερα ακόμα περισσότερο...

Αριστερομπαίχτες...

Η τελευταία πολιτική διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το 2015, όταν ΛΑΕ, Κωνσταντοπούλου- Βαρουφάκης αποχώρησαν λόγω τής υπογραφής τού τρίτου μνημονίου. Η Νέα Αριστερά έφυγε γιατί έχασε και το Κίνημα Δημοκρατίας δημιουργήθηκε γιατί το ιερατείο τής Κουμουνδούρου εξοστράκισε το μισό και πλέον κόμμα...                                                                                                                                                                                                                                                                                                     Κι αν το κόμμα Κασσελάκη προέκυψε από την ανάγκη πολιτικής έκφρασης των εξοστρακισμένων, των υπερφίαλων σαραντάρηδων και των τσακαλώτων δεν είχε εξαρχής κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο παρά μόνο προσωπικές πικρίες που έγιναν κοινοβουλευτική ομάδα αντί για αντικείμενο ψυχανάλυσης. Γι' αυτό και σήμερα οι παρασκηνιακές συζητήσεις μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και μέρους τής ΝΕΑΡ δεν αφορούν προγραμματική σύγκλιση- αυτή θα χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι- αλλά για το ποιος θα κατεβεί σε ποια εκλογική περιφέρεια. Ένα χυδαίο, δηλαδή, δούναι και λαβείν, το μόνο που καταπώς φαίνεται είναι ικανοί να κάνουν οι προδότες των αριστερών ιδεών οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο από όστρακα αδειανά...                                                                                                                                                                                                                                                                                    Κυκλοφορεί, ωστόσο, και μια πιο τραγική φιγούρα στην πάλαι ποτέ κυβερνώσα Αριστερά και λέγεται Π. Πολάκης. Το πιθανότερο είναι πως θα διαγραφεί με οποιαδήποτε αφορμή- σιγά το δύσκολο για τους εθισμένους στα πραξικοπήματα- προκειμένου να διευκολυνθεί η διάχυση του ΣΥΡΙΖΑ στο μόρφωμα που ετοιμάζει ο καθηγητής τού Χάρβαρντ, ο οποίος δεν θέλει να βλέπει ούτε ζωγραφιστό τον κουτσαβάκη των 300 μέτρων...                                                                                                                                                                                                                                                                                      Αν πάλι καταφέρει να διασώσει το εμμονικό κεφάλι του τότε μπορεί και να ηγηθεί του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ του 3% ή ενός αμιγώς πολακικού κόμματος προς τέρψη των εναπομεινάντων, όχι και τόσο πολλών πλέον, μουτζαχεντίν του. Όπως κι αν έχει, το στιλάκι τής Ζωής με μουστάκια που προσπαθεί να περάσει τώρα στο απογοητευμένο από τον ίδιο ποίμνιό του δεν θα έχει και πολλή τύχη γιατί οι πολίτες προτιμούν πάντα το γνήσιο από το  ιμιτασιόν, ιδίως όταν αυτό είναι απαξιωμένο...                                                                                                                                                                                                            Δεν χρειαζόμουν την επικαιρότητα για να πειστώ ότι μας κυβερνά μια μαφία που παίζει το πολιτικό παιχνίδι με στημένους διαιτητές και σπορτκάστερ. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει κι ένα  κόμμα τής πάλαι ποτέ κυβερνώσας Αριστεράς που το διευθυντήριό του λειτουργεί με όρους μαφίας, χωρίς μάλιστα να διαθέτει τους πόρους- πέρα φυσικά από το "πεζικό"- για να υποστηρίξει τους εκβιασμούς και τις απειλές του. Βεβαίως υπάρχει και κάποιος που έχει βρει τους πόρους, συνθηκολογώντας με τον πιο χυδαίο τρόπο με αυτούς που θα έσκιζε με ένα άρθρο κι ένα νόμο, αλλά αυτός θα παραμείνει προς το παρόν στις σκιές, τις οποίες μπερδεύει με το πολιτικό του μπόι...                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

Αν δεν υπήρχαν η Ζωή κι ο Αλέξης ο Κυριάκος θα τους είχε εφεύρει...

Μπορεί η Ζ. Κωνσταντοπούλου κι ο Αλ. Τσίπρας να μην θέλουν ούτε να βλέπουν ο ένας τον άλλο αλλά τους ενώνει κάτι: είναι οι αγαπημένοι πολιτικοί αντίπαλοι του Κ. Μητσοτάκη, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Ο πρωθυπουργός πολύ θα ήθελε να πηγαίναμε σε εκλογές με έτερο διεκδικητή τής εξουσίας ένα κόμμα που είναι one woman show... 

Επειδή ζούμε στην Ελλάδα κι όχι στην Γκόθαμ Σίτι ή στον πλανήτη Κρύπτον κι επειδή δεν δύναται ένας υπερήρωας να φέρει τη δικαιοσύνη σαν να ζούσαμε σε κόμικ της Μάρβελ, όταν τεθεί ζήτημα κυβερνησιμότητας η Ζωή δύσκολα θα πείσει πως έχει κάποιον άλλο να συνεργαστεί πέρα από τον σύζυγο, τον γυμναστή ή τον διασκεδαστή της, για χάρη των οποίων αν χρειαστεί θα αλλάξει και τη σειρά εκλογής...                                                                                                                                              

Όσο για τον καθηγητή τού Χάρβαρντ, τυχόν επιστροφή του θα είναι βούτυρο στο ψωμί τού Μητσοτάκη για να φοβίσει εκ νέου με την αναβίωση ενός αχρείαστου αντί- ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Και γράφω "αχρείαστου" γιατί ούτε ο Τσίπρας ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ του 2025 έχουν κάποια σχέση με τον Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ του 2015. 

Κυκλοφορούν σαν προσομοιώσεις τους την ίδια ώρα που το πάλαι ποτέ ανφάν γκατέ τού αντισυστημισμού δεν έχει αφήσει ολιγάρχη για ολιγάρχη από τον οποίο να μην έχει ζητήσει στήριξη. Ακόμα κι ο Στ. Θεοδωράκης που είχε λειτουργήσει κάποτε ως συστημικό ανάχωμα στην επελαύνουσα  πρώτη φορά Αριστερά ήταν μεγαλύτερο φόβητρο για το σύστημα από τον ηθικό αυτουργό τού πραξικοπήματος του μπουζουξίδικου, τον οποίο οι πολίτες δεν θέλουν για κάτι παραπάνω από βουλευτή τού πλήρως απαξιωμένου και τοξικού ΣΥΡΙΖΑ...

Η Ζωή θα μπορούσε να γίνει μία πολύ καλή υπουργός Δικαιοσύνης κι ο Τσίπρας ένας πολύ καλός χειμερινός κολυμβητής. Τίποτα, ωστόσο, παραπάνω από αυτά. Η μεν πρώτη γιατί δεν μπορεί να συνεργαστεί με κανέναν που να έχει έστω και ψήγμα προσωπικότητας κι ο δεύτερος γιατί είναι πιο καμένος κι από τον Π. Καμμένο με τον οποίο συγκυβέρνησε... 

Κι αν η Κωνσταντοπούλου σαφώς κι έχει μέλλον στον πολιτικό στίβο- εκτός αν της το πάρει η Μαρία Καρυστιανού- τον καθηγητή τού Χάρβαρντ τον κρατούν στην πολιτική διασωλήνωση σαν άλλο ελ Σιντ στελέχη που χωρίς την επίκληση του ονόματός του θα έγραφαν ήδη τα απομνημονεύματά τους. Δεν αμφισβητώ πως υπάρχουν γύρω του κι άνθρωποι που τον αγαπούν πραγματικά. Ούτε κι εκείνοι, ωστόσο, έχουν αντιληφθεί πως ο αγαπημένος τους έπαιξε λανθασμένα κάθε χαρτί που του δόθηκε από το 2019 και μετά κι αν δεν επιλέξει να λησμονηθεί και να κάνει στην άκρη η πρόωρη επιστροφή του θα σηματοδοτήσει και την αμετάκλητη απαξίωσή του...  

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

Έχουν καταπιεί μνημονιακές καμήλες αλλά διυλίζουν τον Κασσελάκη...

Ο Στέφανος Κασσελάκης είχε πάει μαζί με τους νεοδημοκράτες και τους χρυσαυγίτες στα συλλαλητήρια για τις Πρέσπες, ψήφισε τα Ωνάσεια σχολεία, βγήκε πρώτο το κόμμα του στο χωριό των βαρδινογιάννηδων κι όταν τον ρωτάνε για την ιδεολογία του απαντά "ούτε Αριστερά ούτε δεξιά, μόνο μπροστά" και χαρίζει καρδούλες. Είναι λογικό, επομένως, να αισθάνονται πληγωμένοι οι αριστερομετρητές συριζαίοι που τον ακολούθησαν στο Κίνημα Δημοκρατίας και να στρέφονται στην Πλεύση Ελευθερίας. Η Ζ. Κωνσταντοπούλου, άλλωστε, δεν θα τα έκανε ποτέ όλα αυτά. Ή, μήπως, τα έχει κάνει ήδη;...

Ο Κασσελάκης έχει μιλήσει στην παρουσίαση του βιβλίου τού Ξ. Κοντιάδη το οποίο δεν ήταν κολακευτικό για τον ίδιο, είχε παρευρεθεί στην υπονομευτική εκδήλωση των Αχτσιόγλου- Τεμπονέρα- Χριστοδουλάκη και το Σάββατο μίλησε στο συνέδριο του Π. Κόκκαλη που πήρε την ευρωέδρα του κι έφυγε γιατί δεν του άρεσε αυτός που προσκάλεσε στο ΚΟΣΜΟΣ. Ο Κασσελάκης θα πήγαινε και σε μαρξιστική ημερίδα τής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αν τον καλούσε, αλλά οι αριστερομετρητές φροντίζουν να ενημερώνονται εμμονικά για το πρόγραμμά του μήπως τυχόν πάει κάπου κι επιβεβαιώσει ότι προσπαθεί να φτιάξει κάτι νέο κι όχι απλώς μια ρετουσαρισμένη ρέπλικα ενός κόμματος το οποίο στη συνείδηση των πολιτών είναι συνδεδεμένο με την απόλυτη τοξικότητα. Λες κι ο ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίο προέρχονται και με συνεδριακή του απόφαση ήταν παράταξη αποκλειστικώς της ριζοσπαστικής Αριστεράς κι όχι και του προοδευτικού κέντρου...                                                                                                                                                                                                                                                                Κάποιοι μπορεί να πίστεψαν όταν εμφανίστηκε ως εφοπλιστής ότι ο Κασσελάκης έχει για ινδάλματα τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Γκράμσι και τον Τσε Γκεβάρα και είναι αλήθεια ότι κι ο ίδιος επέτρεπε στον καθένα να τον φαντασιώνεται όπως τον ήθελε. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι ένας αναρχικός, για παράδειγμα, ή ένας κομμουνιστής εξαπατήθηκαν ότι ο Κασσελάκης είναι ένας από αυτούς, γράφτηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια στο Κίνημα Δημοκρατίας και τώρα πέφτουν από τα σύννεφα γιατί τους προτείνει να ενταχθούν σε ένα κεντρώο ευρωπαϊκό κόμμα κι όχι στα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα του Left ή στους Ευρωσοσιαλιστές που έχουν μοιράσει αξιώματα με το ΕΛΚ... 

Δόξα τω ελληνικώ λαώ, υπάρχουν εκεί έξω πολλά αριστερίστικα κόμματα και κόμματα διαμαρτυρίας για κάθε αριστερομετρητή. Δεν χρειάζεται, συνεπώς, να συμβιβάζει την ιδεολογία του κι ας την έχουν συμβιβάσει αρκετοί εδώ και χρόνια. Έχουν καταπιεί μνημονιακές καμήλες αλλά διυλίζουν τον Κασσελάκη...                                                                                                                                                                                                                          

Όλα μπήκαν σε μια σειρά...

Επιτέλους, τέλος στην αγωνία τού προοδευτικού κόσμου! Η Νέα Αριστερά- ένα μέρος της για να είμαι πιο ακριβής- θα συνεργαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι το 1% προστιθέμενο στο 5%- σε σημερινές τιμές γιατί η Κουμουνδούρου καταρρέει πιο γρήγορα κι από την τουρκική λίρα- θα δώσουν προοδευτική κυβερνητική προοπτική στη χώρα. Όποιος φέρνει αντιρρήσεις στο να βρεθούν κάτω από την ίδια ομπρέλα αυτοί που έφυγαν γιατί έχασαν κι αυτοί που έμειναν γιατί εξοστράκισαν θέλουν να μας κυβερνά εσαεί ο Κ. Μητσοτάκης. Η σωτηρία, άλλωστε, της πατρίδας περνά μέσα από τη διάσωση της πολιτικής καριέρας τού Σωκράτη που θα πιει το κώνειο θέλοντας και μη, της επαναφορτισμένης Έφης και του Αλέξη, όχι του καθηγητή τού Χάρβαρντ αλλά αυτού που ήθελε ο καθηγητής για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και μπορεί να θέλει ακόμα...

Ο Σωκράτης που θα πιει το κώνειο θέλοντας και μη προσπαθεί να ενταχθεί και το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη συμμαχία των ηττημένων, όχι όμως και το ΜέΡΑ 25. Κι αναρωτιέμαι ο καψερός, είναι η Ανν. Διαμαντοπούλου, ο Οδ. Κωνσταντινόπουλος και η Ν. Γιαννακοπούλου πιο αριστεροί από τον Γ. Βαρουφάκη, τον Κλέωνα Γρηγοριάδη και την Σοφία Σακοράφα κι από πότε; Καμία αντίρρηση, ο Πινόκιο κι ο Μινχάουζεν είναι πιο αξιόπιστοι συνομιλητές από τον Γιάνη, αδυνατώ ωστόσο να πιστέψω ότι είναι λιγότερο Αριστερός ριζοσπάστης από αυτούς που εφάρμοσαν το νεοφιλελευθερισμό ή από εκείνους που μια χαρά θα θελήσουν να συγκυβερνήσουν με τον Μητσοτάκη...

Αρκετά ή και πολλά, αν θέλετε, από όσα λένε σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Η διάσπασή τους, άλλωστε, δεν οφειλόταν σε πολιτικούς- ιδεολογικούς λόγους κι όταν ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Στέφανος Κασσελάκης. 

Το πρόβλημά τους είναι ότι ελάχιστοι πιστεύουν ότι αυτά που λένε τα εννοούν. Όταν, για παράδειγμα, ο Φάμελλος ισχυρίζεται αναίσχυντα πως ντρεπόταν να λέει πως είναι ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν παραλλήλως πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας ποια αξιοπιστία να ανακτήσουν; Όσο για τον παλικαρά πάνω από τα 300 μέτρα που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί αποκηρύσσει τον Κασσελάκη μήπως και γλιτώσει τη σταύρωση, το ερώτημα δεν είναι αν θα διαγραφεί αλλά το πότε. Κι όταν το μάθουμε κι αυτό θα ξέρουμε και πότε θα επιστρέψει ο καθηγητής τού Χάρβαρντ...       

Να ήταν το πρόβλημα "μόνο" ο Ανδρουλάκης κι ο Φάμελλος...

Το ότι το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πρόβλημα ηγεσίας είναι πιο οφθαλμοφανές κι από το φεγγάρι τον Αύγουστο. Ν. Ανδρουλάκης και Σ. Φάμελλος δεν θα γράψουν ιστορία ως χαρισματικοί ηγέτες. Στην καλύτερη περίπτωση ως μεταβατικοί. Είναι άδικο, όμως, να χρεώνονται μόνοι τους όλες τις κακοδαιμονίες δύο κομμάτων που αντιμετωπίζουν προφανέστατα ζητήματα στρατηγικής κατεύθυνσης τα οποία, για διαφορετικούς λόγους, είναι δυσεπίλυτα, αν όχι ανεπίλυτα...   

Δεν πιστεύω ότι στις εκλογές θα κατεβεί κόμμα με την ονομασία ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να λέγεται Ελιά, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Εθνική Πυξίδα, ΣΥΡΙΖΑ πάντως δεν θα λέγεται.  Ακόμα και στο μικρόκοσμό τους στην Κουμουνδούρου κάποια στιγμή θα καταλάβουν πόσο αποκρουστικοί έγιναν για τους πολίτες και θα ψάξουν για σανίδα σωτηρίας... 

Δεν είμαι, ωστόσο, καθόλου σίγουρος ότι θα τη βρουν όταν τους φτύνουν ακόμα και οι νεαρίτες. Κι όλα αυτά όταν με τον εξοστρακισμό Κασσελάκη στην ουσία πέταξαν στα σκουπίδια τη συνεδριακή τους απόφαση να είναι ένα κόμμα που κινείται από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο. Έχοντας εφαρμόσει ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο είναι λιγότερο ριζοσπάστες από το ΜέΡΑ 25 κι έχοντας αποκλείσει τον Κασσελάκη δεν πρόκειται να συγκινήσουν κανέναν μετριοπαθή προοδευτικό να ενταχθεί σε αυτό το μόρφωμα το οποίο στην ουσία δεν εκπροσωπεί κανένα παρά την πολιτικώς αυτιστική γραφειοκρατία του...

Από την άλλη, όταν το 55% των ψηφοφόρων σου είναι κεντροδεξιοί, το 45% κεντροαριστεροί και η πλειονότητά τους δεν θέλει καν να ακούει για ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορείς να βρεις το δρόμο για την αυτοδύναμη εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιθανό να βρεθεί στην όποια επόμενη κυβέρνηση, ως ο μικρός εταίρος ωστόσο κι όχι ως το πρώτο κόμμα. 

Δεν λέω, κάτι είναι κι αυτό, ιδίως για τα στελέχη του που μεγάλωσαν με την προσδοκία τής εξουσίας κι έμειναν πάνω από δεκαετία πλέον μακριά της. Εν τέλει, ωστόσο, αυτό είναι και το κοινό μεγάλο πρόβλημα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ: είναι πια κόμματα στελεχών, χωρίς όμως κάποια αξιομνημόνευτη λαϊκή βάση...

   

Ο τελειωμένος δεν θέλει τους τελειωμένους για να μην φτιάξει κάτι τελειωμένο...

Μαθαίνω πως ο Αλ. Τσίπρας στο νέο σχηματισμό που προετοιμάζει, τώρα που τελειοποίησε τα αγγλικά του και τις υποκλίσεις του στο σύστημα, δεν θέλει πολλά από τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ γιατί τα θεωρεί τελειωμένα. Κατ' αρχάς, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν ακόμα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ που να μην είναι τελειωμένα. Κατά δεύτερον, αναρωτιέμαι από πού αντλεί ο ίδιος ο Τσίπρας την αυτοπεποίθηση να μην θεωρεί τον εαυτό του τελειωμένο. Όχι, πάντως, από την πραγματικότητα...

Φυσικά κι ο πρώην πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να επιστρέψει και να έχει τη δεύτερη ευκαιρία που δεν επέτρεψε για τον διάδοχό του να έχει στο κόμμα και πολύ θα τον βόλευε να μην είχε και στη χώρα. Αν ονειρεύεται, πάντως, το 17,85% του Ιουνίου του 2023 οι αυλικοί του δεν του τα έχουν πει καλά. Για ακόμα μια φορά. Κι αυτό γιατί οι ψηφοφόροι τού ΣΥΡΙΖΑ προ δύο ετών έχουν διασπαρεί σε διάφορα κόμματα χωρίς την ελάχιστη διάθεση επιστροφής και η εισροή νέων ψηφοφόρων σε ένα κόμμα στο οποίο θα συμμετέχουν στα φανερά ή στα κρυφά οι πρωθυπουργοί δύο εκ των τριών μνημονίων δεν θα συγκινήσει και πολύ τους πολίτες, ιδίως τους νεότερους...

Ο Τσίπρας θα όφειλε να είναι πιο υπομονετικός και για έναν ακόμα λόγο: οι ουκ ολίγοι δελφίνοι τού Ν. Ανδρουλάκη θα περιμένουν μέχρι όσο πάει για να πάρουν στα χέρια τους το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, αν μη τι άλλο, είναι ένα κόμμα 50 χρόνων με οργανώσεις και δομές παντού, από το να παίξουν τα ρέστα τους με το σχηματισμό ενός τελειωμένου πολιτικού που δεν έχει κάνει καν αυτοκριτική. Ο Π. Γερουλάνος, ο Χ. Δούκας, η Ανν. Διαμαντοπούλου κι όποιος άλλος προκύψει, με τον πράσινο ήλιο, έστω και θολό ιδεολογικά και προγραμματικά, θα θέλουν να κατεβούν κι όχι με πολιτικά ερείπια που αυτοπαρουσιάζονται ως διασώστες. Όλα αυτά, πάντως, γίνονται περί όνου σκιάς αφού ο λαός έχει στρέψει το βλέμμα του αλλού κι όχι στα μεταπολιτευτικά απομεινάρια... 

 

  

Με το αριστερόμετρο και στην τουαλέτα...

Στις αρχές Αυγούστου, όταν είχε αρχίσει να ξετυλίγεται το πραξικόπημα, είχα γράψει πως ο Στέφανος Κασσελάκης θα ήταν προτιμότερο να είχε αποχωρήσει οικειοθελώς από την προεδρία τής τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, να είχε κάνει δικό του κόμμα και να άφηνε αυτόν που σκότωσε το ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλ. Τσίπρα δηλαδή, να τον θάψει. Επιλέχθηκε η στρατηγική να παλέψει μέχρι τέλους μήπως κι άλλαζε ένα κόμμα που δεν ήθελε να αλλάξει. 

Η κατάληξη είναι ο Κασσελάκης να πληρώνει κι ως Κίνημα Δημοκρατίας την τοξικότητα ενός μορφώματος που έχει κάνει διδακτορική διατριβή στην ίντριγκα και στη διάσπαση, αφού η πλειονότητα των πολιτών δεν έχει μπει στη διαδικασία τού επιμερισμού ευθυνών: ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε τσίρκο κι αφού ο Κασσελάκης ήταν πρόεδρός του είχε και τη μεγαλύτερη ευθύνη. Κι ας την είχε στην πραγματικότητα ο καθηγητής τού Χάρβαρντ... 

Ούτε το ότι έφυγε στις ΗΠΑ ούτε το βιβλίο ούτε το ότι δεν συγκροτήθηκε Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι ικανοί λόγοι που δικαιολογούν τη μη εκτόξευση του Κινήματος. Οι βουλευτές μια χαρά πιέστηκαν- με την καλή έννοια- να ενταχθούν αλλά κοίταξαν την πάρτη τους, κοντόφθαλμα όμως κι όχι μακροπρόθεσμα... 

Ο Κασσελάκης χτίζει ένα κόμμα από το μηδέν, χωρίς κρατική χρηματοδότηση και, εδώ που τα λέμε, και χωρίς την οικονομική ενίσχυση πολλών που από τα social media τον καλούν να κάνει γρηγορότερα αλλά δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη. Δεν θα τα καταφέρει, ωστόσο, αν το ισοζύγιο γέρνει περισσότερο προς το τεχνοκρατικό και λιγότερο προς το συναίσθημα και, κυρίως, αν δεν απαλλαγεί από το άχθος τού ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και σε ορισμένα πρόσωπα και συμπεριφορές. Και, κυρίως, αν δεν απαλλαγεί από εκείνους που κουβαλούν το αριστερόμετρο ακόμα και στην τουαλέτα...   

Οι ευρωσοσιαλιστές και η ευρωαριστερά θα φέρουν την αταξική κοινωνία που πολεμά το Renew Europe μολονότι δεν την έχουν φέρει εδώ και δεκαετίες, το πυρηνικό εργοστάσιο στη Θράκη θα παράγει όπλα μαζικής καταστροφής κι ο Κασσελάκης θα πρέπει να ξεκινά την ημέρα του με ένα "απεταξάμην τη δεξιά" ενώ για τη Ζωή που κατέβαινε στα συλλαλητήρια των Πρεσπών με τους χρυσαυγίτες έχουμε κάθε καλή διάθεση να πιστέψουμε ότι είναι αριστερή, έστω κι αν η ίδια δεν λέει κουβέντα περί τούτου... 

Όσοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν δομικό και προγραμματικό αλλά μόνο προσώπων είναι λογικό να επικρίνουν το Κίνημα όταν απομακρύνεται από την comfort zone τους. Μόνο, όμως, αν αφήσει το ΣΥΡΙΖΑ πίσω του θα μπορέσει να μακροημερεύσει. Ο Κασσελάκης, άλλωστε, μόλις έκλεισε τα 37 και παίζει το long game...

 

 

Ο τελευταίος σπαραγμός της μεταπολίτευσης...

Το τέλος τής μεταπολίτευσης είναι αλήθεια ότι έχει εξαγγελθεί πολλές φορές χωρίς να είχε φτάσει ή ώρα του. Πιο κοντά από ποτέ το είχαμε προσεγγίσει το 2015 με την "πρώτη φορά Αριστερά", η οποία ωστόσο πέρασε κάτω από τον πήχη των προσδοκιών που η ίδια είχε θεριεύσει με συνέπεια η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ- τα κατ' εξοχήν μεταπολιτευτικά κόμματα- να ανανήψουν, περισσότερο ή λιγότερο. Ύστερα από δέκα χρόνια, ωστόσο, μάλλον έχει φτάσει η ώρα να ακούσουμε τον τελευταίο σπαραγμό τής μεταπολίτευσης...

Κι αν τη ΝΔ την ενώνει ακόμα επιφανειακά το γκουβέρνο, στην Κουμουνδούρου και στη Χαριλάου Τρικούπη οι φατριασμοί για τον έλεγχο του πολιτικού τίποτα έχουν κάνει ακόμα και τον όρο "παρακμή" να μην μπορεί να περιγράψει την κατάσταση. Για το ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης δεν ήταν προοδευτικό κέντρο κι εξοστρακίστηκε, ενώ ο Π. Πολάκης που δεν ψήφισε το νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων κι ο Απ. Γκλέτσος που ήταν διαπρύσιος πολέμιος της Συμφωνίας των Πρεσπών και υποστηρικτής τού εμπορίου λευκής σαρκός ανήκουν στη ριζοσπαστική Αριστερά. Αφήστε που θεωρούν δεξιούς τον Κασσελάκη και τη Ζ. Κωνσταντοπούλου αλλά προοδευτικό το ΠΑΣΟΚ του οποίου η πλειονότητα των στελεχών και των ψηφοφόρων είναι κεντροδεξιοί. Το 2,99% είναι πιο κοντά από ποτέ. Και δικαίως...

Το δίλημμα "Μητσοτάκης ή χάος" σε ένα τέτοιο σκηνικό μοιάζει αληθοφανές, αλλά δεν είναι αληθινό. Όποτε κι αν στηθούν κάλπες ο λαός θα δώσει μια απάντηση- ακόμα κι αν χρειαστούν δεύτερες- η οποία θα είναι κυβερνητική. Έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα φτάσουν στις εκλογές με την ίδια ονομασία ή την ίδια ηγεσία. Όχι, πάντως, πως θα έχει και ιδιαίτερη σημασία. Τα πολιτικά νεκροταφεία είναι γεμάτα με αναντικατάστατα κόμματα...

  

Αν δεν θέλεις πόλεμο δεν προετοιμάζεσαι μόνο για πόλεμο...

Οι εξοπλισμοί, ιδίως αν πρόκειται για μια χώρα όπως η Ελλάδα που συνορεύει με ένα αναθεωρητικό κράτος με την ισχύ τής Τουρκίας, είναι απαραίτητοι. Μπορεί, όμως, αν χάσουμε το μέτρο να λειτουργούν κι ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία: μιας που έχουμε τόσα κανόνια γιατί να μην τα χρησιμοποιήσουμε; Κλέφτες θα γίνουν οι οπλοβιομηχανίες; Πολύ φοβάμαι πως σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε κι ως Ελλάδα κι ως Ευρώπη...

Η Ρωσία μπορεί να εισβάλει στο Ταλίν, στη Ρίγα ή στο Βίλνιους, αν και το πιθανότερο είναι πως θα το έκανε πριν αυτές οι χώρες μπουν στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, όπως έπραξε προληπτικά με τη Γεωργία και την Ουκρανία. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν πρόκειται να εισβάλει στο Βερολίνο, στο Παρίσι ή στο Λονδίνο... 

Όποιος, συνεπώς, αντιμετωπίζει τον Βλ. Πούτιν ως ένα ημίτρελο αντίγραφο του Χίτλερ κι όχι ως έναν νεοϊμπεριαλιστή που βουτάει μέχρι εκεί που πατώνει είτε το κάνει από πολιτική αφέλεια είτε από σκοπιμότητα. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, για να αντιπαλέψει τις κοινωνικές ανισότητες, τη φτωχοποίηση ή τα ελλείμματα στην υγεία και στην παιδεία...

Η Ευρώπη είναι το πεπρωμένο μας για πολλούς και προφανείς λόγους. Όσοι, άλλωστε, δηλώνουν αντίπαλοί της αλλά μια χαρά συμμετέχουν στις ευρωεκλογές κι απολαμβάνουν τα προνόμια της Ευρωβουλής δεν γίνονται ιδιαιτέρως πιστευτοί. Αλίμονο, όμως, αν το πεπρωμένο μας είναι η Ευρώπη τής πολεμικής οικονομίας, των 800 δισ. ευρώ για το "Rearm Europe" και της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού και της τρομολαγνείας... 

Κι αν η Ελλάδα είναι πολύ μικρή και πολύ λαβωμένη για να αλλάξει τις ισορροπίες θα μπορούσε κάλλιστα να μην είναι μέρος τού προβλήματος αντί για συνεργός στο έγκλημα κατά τής ευημερίας των ευρωπαϊκών λαών. Με τη σημερινή κυβέρνηση, ωστόσο, αυτό μοιάζει αδιανόητο. Όπως και πολλά άλλα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα... 

 

Ουδείς αλάνθαστος ακόμα κι αν δεν λέγεται Κασσελάκης...

Σύμφωνοι, να μην ενταχθεί το Κίνημα Δημοκρατίας στο Renew Europe κι ας έχει ήδη βρει εκεί μία θέση στο τραπέζι και συνομιλεί και με τον πρωθυπουργό τής Γαλλίας. Να πάει στο Left, αν υποθέσουμε πως το δεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόλοιποι αριστεριστές που το συναποτελούν, για να υπακούει στη γραμμή τού συμπροέδρου Αρβανίτη και της "συντροφάρας" Φαραντούρη; Να πάει στους Ευρωσοσιαλιστές, αν υποθέσουμε πως το δεχθεί το ΠΑΣΟΚ κι όταν η σοσιαλδημοκρατία είναι συνοδοιπόρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και μοιράζεται αξιώματα μαζί του; Ή να ενταχθεί στους ευρωφασίστες ή στους ευρωκομμουνιστές;..

ΟΚ, υπάρχει και η εκδοχή τού μοναχικού κι έντιμου καβαλάρη η οποία, όμως, όπως ξέρουν όσοι γνωρίζουν από Βρυξέλλες και Στρασβούργο, είναι τόσο αδιάφορη όσο μια ομιλία τού Σ. Φάμελλου. Δεν υπάρχει τίποτα γενναίο στο να μην έχεις συνομιλητές εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις. Και φυσικά αυτοί που αποδέχονταν να συμμετέχουν στις προσυνόδους των Ευρωσοσιαλιστών, ζητούσαν πριν τις ευρωεκλογές να ενταχθούν σε αυτούς ή έδιναν την Πνύκα στον Εμ. Μακρόν δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι χαρακτηρίζονται από ιδεολογική καθαρότητα...

Ο Στέφανος Κασσελάκης παρουσίασε στους συνομιλητές του- κάποιοι εκ των οποίων ήταν, πράγματι, δεξιοί- οκτώ σημεία για το μέλλον τής Ευρώπης. Όποιος τα διαβάσει θα δυσκολευτεί να τα χαρακτηρίσει νεοφιλελεύθερα κι όχι προοδευτικά... 

Κι επειδή κάποιοι σκαρώνουν εμμονικά στιχάκια για τα Τέμπη και το Renew να θυμίσω πως η Σόφι Ιντ Βελτ η οποία είχε φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την κυβέρνηση για τις παρακολουθήσεις σε αυτό ανήκει κι όχι στους Σοσιαλιστές ή στην Αριστερά. Προφανώς ουδείς είναι αλάνθαστος. Αυτό, όμως, δεν ισχύει μόνο για τον Κασσελάκη. Ας μην το ξεχνάμε, ιδίως σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό τοπίο... 

 

Ο Κουασιμόδος απορρίπτει την Μπελούτσι χωρίς να έχει πέσει καν στον έρωτά του...

Πώς θα σας φαινόταν αν ο Κουασιμόδος απέρριπτε την Μόνικα Μπελούτσι, χωρίς καν η Μπελούτσι να έχει δείξει κάποιο ενδιαφέρον γι' αυτόν; Μάλλον αστείο. Κι όμως, αυτό συμβαίνει με το ΣΥΡΙΖΑ και την Ζωή Κωνσταντοπούλου, σε πολιτικό επίπεδο φυσικά. Και γίνεται ακόμα πιο αστείο όταν αυτοί που κατάπιαν αμάσητο ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο κι έστησαν πριν μερικούς μήνες ένα αντιδημοκρατικό πραξικόπημα ζητούν τώρα πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης από την Πλεύση Ελευθερίας...

"Μα, είναι εναντίον τής Συμφωνίας των Πρεσπών και βρίζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί τον Αλ Τσίπρα", ακούω να λένε αρκετοί στην Κουμουνδούρου, οι οποίοι βεβαίως θα την εγκαταλείψουν με το πρώτο σχετικό σήμα που θα τους ρίξει ο καθηγητής τού Χάρβαρντ. Τους υπενθυμίζω πως υπάρχει εν ενεργεία βουλευτής τού ΣΥΡΙΖΑ που δεν είχε ψηφίσει τις Πρέσπες και πως τις είχε καταψηφίσει και το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να δηλώνει μετανιωμένο, το οποίο παρακαλούν σήμερα ξανά για προοδευτικό μέτωπο. Κι όσον αφορά την εκτίμηση που έχουν στη Χαριλάου Τρικούπη για τον Τσίπρα, έχω δει τζιχαντιστή να σέβεται περισσότερο τον πάπα τής Ρώμης...

Ο παράγοντας της αυτοκαταστροφής είναι κι αυτός μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Στο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, το απέδειξαν πολύ πρόσφατα. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να φανταστώ πως η Ζωή, η οποία βρίσκεται σήμερα καβάλα στο δημοσκοπικό κύμα, θα σπεύσει να συνεργαστεί με τον Αλ. Τσίπρα, τον Σ. Φάμελλο και τον Ν. Ανδρουλάκη οι οποίοι καταρρέουν ημέρα με την ημέρα. Γι' αυτό και περισσότερο καταλήγω στο συμπέρασμα πως όσοι την επικαλούνται θέλουν απλώς να βρίσκεται το όνομά τους στην ίδια πρόταση γιατί διαφορετικά δεν ασχολείται μαζί τους ούτε ο θυρωρός τής ετοιμόρροπης πολυκατοικίας τους... 

  

 

Ο Τσίπρας του 2025 ανάχωμα στον Αλέξη του 2015...

Την εποχή των μνημονίων, της κατάρρευσης του δικομματισμού και της σαρωτικής ανόδου τού ΣΥΡΙΖΑ η ολιγαρχία- γιατί αυτό είναι το πραγματικό όνομα του συστήματος- αναζητούσε αναχώματα. Αυτό το ρόλο έπαιξαν τότε η ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι, με σχετική όμως επιτυχία παρά τη δυσανάλογη προβολή τους. Κι αυτό γιατί όταν ο λαός είναι εξοργισμένος γίνεται χείμαρρος που συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του...

Μετά από δέκα χρόνια το συλλογικό αίσθημα ομοιάζει με τις ημέρες Γρηγορόπουλου, στα τέλη τού 2008, οι οποίες κατά ένα δυσοίωνο τρόπο προμήνυαν το τέλος τής φούσκας. Καλύτεροι γνώστες εμού των διεθνών οικονομικών εξελίξεων προειδοποιούν για μια νέα κρίση στην οποία η Ελλάδα θα είναι για μια ακόμα φορά ο πιο αδύναμος κρίκος και ξέρουμε πολύ καλά τι έγινε την τελευταία φορά που αυτό συνέβη. Και για να ομοιάζει το δράμα μας περισσότερο με φαρσοκωμωδία κάποιοι προπονούν τον Αλ. Τσίπρα να παίξει το ρόλο τού αναχώματος στους νέους τσίπρες...

Αν κάτι μας διδάσκει το "υπόδειγμα" Τραμπ, το οποίο έχει πολλούς μιμητές και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, είναι πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία υπηρέτησε πολύ καλά την ολιγαρχία τους τελευταίους αιώνες, φυλλορροεί. Στην καλύτερη περίπτωση στηρίζεται πλέον στα πήλινα πόδια μειοψηφιών οι οποίες αποφασίζουν ποιος θα κυβερνά ερήμην των απογοητευμένων πλειοψηφιών... 

Το ύστατο επιχείρημα, άλλωστε, και του Κ. Μητσοτάκη είναι πως της πτώσης του θα ακολουθήσει το χάος κι ενδεχομένως να έχει και δίκιο. Μόνο που το χάος δεν είναι πάντα καταστροφικό, μπορεί να είναι και δημιουργικό. Και σε ολότελα διαφορετική κατεύθυνση από αυτή στην οποία θέλουν να το κατευθύνουν εκείνοι που έχουν βρει πρόθυμους συμμάχους και σε εκπεσόντες επαναστάτες τής φακής... 

   

  

Η κάθαρση δεν θα έρθει από αυτούς που κυβέρνησαν στη μεταπολίτευση...

Στην καλύτερη περίπτωση για το έγκλημα των Τεμπών θα καταδικαστεί ο Χρ. Τριαντόπουλος για το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος. Ο Τριαντόπουλος και κανένας άλλος κι επαναλαμβάνω, στην καλύτερη περίπτωση. Κι αυτό θα συνέβαινε είτε λειτουργούσε για τους επόμενους δύο μήνες η προανακριτική τής Βουλής με πλειοψηφία τής ΝΔ είτε επιληφθεί το Δικαστικό Συμβούλιο των εξαρτημένων από το καθεστώς Μητσοτάκη δικαστών...

Αυτό που θέλησε να γλιτώσει ο πρωθυπουργός είναι την κλήση του στην προανακριτική, την ψευδορκία και φυσικά το να απασχολούν τα Τέμπη την κοινή γνώμη. Και σε αυτήν του την προσπάθεια βρήκε χρήσιμους συμμάχους το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ που έβαλαν στο κάδρο μόνο τον Τριαντόπουλο, παραπέμποντας για τα υπόλοιπα πολιτικά πρόσωπα σε ένα αβέβαιο μέλλον. Όλα τα άλλα είναι πολιτική επικοινωνία ένθεν κακείθεν...

Το αίτημα εκατομμυρίων Ελλήνων για δικαιοσύνη θα μείνει αδικαίωτο. Όπως έμειναν, άλλωστε, και τόσα άλλα σχετικά αιτήματα, ιδίως από την εποχή των μνημονίων. Όποιος, συνεπώς, δείχνει το λαό με το δάχτυλο γιατί δεν εμπιστεύεται το πολιτικό σύστημα ή γιατί στρέφεται σε δημαγωγούς και τσαρλατάνους θα πρέπει τουλάχιστον να του αναγνωρίσει το ελαφρυντικό τής απογοήτευσης... 

Όσες αμαρτίες κι αν έχουμε κάνει, όσες κατουρημένες ποδιές κι αν γλείψαμε, όσα εισοδήματα κι αν αποκρύψαμε δεν μας αξίζει να μας κυβερνούν κόμματα και πρόσωπα που πήραν την εμπιστοσύνη μας και την έκαναν οφσόρ, ακίνητα και ινστιτούτα. Η σημερινή Βουλή δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο μία μειοψηφία, το να λέμε πως υπάρχει ζήτημα αντιπροσώπευσης είναι ευφημισμός... 

Η κοινωνία απαιτεί κάθαρση και η άμεση προσφυγή στις κάλπες είναι μονόδρομος, καθώς και το πρώτο αναγκαίο βήμα για τη λύτρωση από τα τρία κόμματα που κυβέρνησαν στη μεταπολίτευση κι ενταφίασαν και το δικαίωμα στην ελπίδα για το αύριο...