Χάσαμε ενώ δεν χρειαζόταν καν να παίξουμε...

Τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει για τα βατράχια αν οι βούβαλοι αποφασίζουν για το μέλλον τους δίχως καν την πρόφαση ενός διεθνούς οργανισμού ή του διεθνούς δικαίου. Το ότι ΗΠΑ και Ρωσία καθορίζουν το μέλλον τής Ουκρανίας χωρίς την Ουκρανία είναι τόσο ασφαλές και για τα εθνικά μας συμφέροντα όσο και η πιθανότητα ΗΠΑ και Τουρκία να αποφασίσουν για το μέλλον τής Κύπρου χωρίς την Κύπρο. Οι μεγάλες δυνάμεις είναι φύσει ιμπεριαλιστικές, το να παριστάνουμε πως υπάρχουν ανάμεσά τους καλές και κακές για τα ελληνικά συμφέροντα είναι σαν να πιστεύουμε ότι το λιοντάρι θα επιλέξει να φάει την καμηλοπάρδαλη από το ελάφι κι όχι και τα δύο...

Όποιος επιχαίρει για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022 μάλλον θεωρεί πως η Κύπρος κείται μακράν. Όποιος, όμως, επίσης, θεωρεί πως η Μόσχα δεν θα αντιδρούσε στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ έχει και την αφέλεια πως οι ΗΠΑ δεν θα αντιδρούσαν αν το Μεξικό εντασσόταν στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, την αντίστοιχη ασιατική ΕΕ υπό την υψηλή προστασία τής Ρωσίας και της Κίνας. Φυσικά και σε θεωρητικό επίπεδο οι λαοί έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Όπως, όμως, κι εμείς μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και οι Ουκρανοί αποδέχθηκαν να εμπλακούν σε έναν πόλεμο που αναπόφευκτα θα τους οδηγούσε στη συντριβή μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν πρόσκαιρα παιχνίδια των μεγάλων δυνάμεων...

Το να παριστάνουμε τους σοκαρισμένους για το ότι οι ισχυροί τού πλανήτη τον μοιράζουν σε μια σύνοδο κορυφής είναι σαν να ξέρουμε μόνο ότι η Γιάλτα είναι ένα όμορφο παραλιακό θέρετρο της Κριμαίας κι όχι κι ο διαμορφωτής των μεταπολεμικών γεωπολιτικών συσχετισμών. Φυσικά και δεν μπορούμε να το επικροτούμε αλλά αν ύστερα από 80 χρόνια από το τέλος τού Β' Παγκοσμίου πολέμου το μόνο που έχει να παρουσιάσει η Ευρώπη ως αντιστάθμισμα στον αμερικανικό και στο ρωσικό ιμπεριαλισμό είναι η Ούρ. φον ντερ Λάιεν μάλλον απέχουμε πολύ ακόμα από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Όσο για την ελληνική κυβέρνηση, η οποία είχε κηρύξει τον πόλεμο στη Ρωσία πριν τριάμισι χρόνια, της έχω νέα: Κυριάκο χάσαμε ενώ δεν χρειαζόταν καν να παίξουμε...

 

Ο νάνος που παριστάνει τον γίγαντα με πήλινα πόδια...

Δεν χρειαζόταν να πληροφορηθούμε τη διπλωματική ήττα τής Ευρώπης από τις ΗΠΑ και για τους δασμούς για να επιβεβαιώσουμε ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι ένας χάρτινος πύργος. Εδώ και πολλά χρόνια, πριν ακόμα την κρίση τού ευρώ, είχε περιέλθει σε τέλμα το οποίο γιγαντώθηκε με μια ανεξέλεγκτη διεύρυνση που το γέμισε με δούρειους ίππους, ιδίως της Ρωσίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το ενδυνάμωσε. Κι αν δεν είχαν χρησιμοποιηθεί τα PIGS- ανάμεσά τους και η Ελλάδα- ως αποδιοπομπαίοι τράγοι ή δεν ήταν τα κάθε λογής ευρωπαϊκά κονδύλια πάνω στα οποία στηρίζονται ολόκληρα κρατικά συστήματα εξουσίας- το βλέπουμε εδώ και με τον ΟΠΕΚΕΠΕ- η ευρωπαϊκή ιδέα θα ήταν τόσο δημοφιλής στους λαούς της όσο ένας οπαδός τού Παναθηναϊκού στο Πασαλιμάνι...

Την ίδια ώρα κατά την οποία στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο κατοικοεδρεύει μια γραφειοκρατία που σιτίζεται πλουσιοπάροχα κι επομένως έχει κάθε λόγο να πιστεύει στο ευρωπαϊκό όνειρο αφού με αυτό γεμίζει τους λογαριασμούς της οι ευρωπαϊκοί λαοί παραδίδονται στην ακροδεξιά ακριβώς γιατί είναι η μόνη αυτή τη στιγμή που δεν τους παραμυθιάζει για την εξέλιξη της ΕΕ. Φυσικά και δεν ασπάζομαι το ξενοφοβικό, μισαλλόδοξο και ρατσιστικό περιεχόμενο της επιφανειακής ρητορικής της αλλά αν η Αριστερά- ευρωπαϊκή κι ελληνική- δεν σταματήσει να στρουθοκαμηλίζει θα εξακολουθεί να χάνει ψηφοφόρους από προνομιακά της ακροατήρια με τον ίδιο τρόπο που τα κέρδισε ο Ντ. Τραμπ στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού... 

Η Ευρώπη δεν θα αποτελέσει ποτέ μια ενιαία πολιτική οντότητα γιατί ο Έλληνας ή ο Γερμανός θα αισθάνεται πρώτα Έλληνας ή Γερμανός και μετά ευρωπαίος. Κι όποια προσπάθεια γίνει για να αλλάξει αυτό άνωθεν το μόνο που θα πετύχει θα είναι την ακόμα μεγαλύτερη κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου...

Αν οι περισσότεροι Έλληνες γνώριζαν πόσα τσεπώνει ένας μέσος ευρωπαίος γραφειοκράτης τα ποσοστά στήριξης της ΕΕ θα είχαν πέσει στο ναδίρ, ενδεχομένως χαμηλότερα κι από την περίοδο της μνημονιακής κρίσης. Ο κοινοτικός προϋπολογισμός, άλλωστε, θα εξοικονομούσε ουκ ολίγους πόρους αν στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο δεν έτρωγαν με χρυσά κουτάλια ή αν δεν ταξίδευαν στα πέρατα του κόσμου στη business class. 

Όχι μόνο, όμως, δεν συμβαίνει αυτό αλλά εισερχόμαστε σε μια πολεμική οικονομία προς αντιμετώπιση ενός εχθρού ο οποίος, στην ουσία, δεν μας απειλεί, τη Ρωσία. Ούτε καν η Ουκρανία θα απειλείτο αν κάποιοι δεν προβόκαραν την εισβολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο μαλακό υπογάστριο της ρωσικής αρκούδας. Με αυτά και με άλλα, είναι χίλιες φορές προτιμότερο η Ευρώπη να ενισχύσει την αναπτυξιακή και κοινωνική της πολιτική από το να παριστάνει τον γίγαντα που ουδέποτε υπήρξε ως σύνολο και ουδέποτε θα γίνει...   

 

  

Πες μου τη φυλή σου να σου πω τον ανθρωπισμό μου...

Δεν ξέρω πόσοι από τους Ισραηλινούς επιβάτες τού κρουαζιερόπλοιου που παρεμποδίστηκε από το να δέσει στη Σύρο στηρίζουν τη γενοκτονία στη Γάζα. Μπορεί κι όλοι τους, μόνο που αυτό δεν το ήξεραν όσοι τους παρεμπόδισαν να σταθμεύσουν ούτε και δικαιούνται να το γνώριζαν... 

Ούτε και είναι δημοκρατικό επιχείρημα το ότι δεν μπορείς να κάνεις διακοπές όταν η χώρα σου διαπράττει γενοκτονία. Μου θυμίζει αυτό που λένε οι ακροδεξιοί για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες: "γιατί δεν μένετε στην πατρίδα σας να πολεμήσετε γι' αυτή και τις ζωές σας";...

Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν δικαιολογείται η ένταση της κριτικής που ασκείται στους κατοίκους τής Σύρου από εκείνους που ξεπλένουν μια γενοκτονία. Τουλάχιστον οι επιβάτες τού κρουαζιερόπλοιου δεν έχασαν κανένα γεύμα τους, σε αντίθεση με τους κατοίκους τής Γάζας που λιμοκτονούν και τους βομβαρδίζουν ακόμα κι όταν συγκεντρώνονται για να λάβουν ένα πιάτο φαγητό ή ένα ποτήρι νερό... 

Ούτε ξεπλένεται αυτή η απανθρωπιά με την επίκληση των εθνικών μας συμφερόντων, της τρομοκρατίας τής Χαμάς ή των διαδόχων τού ISIS που κυβερνούν τη Συρία. Όχι γιατί όλα αυτά δεν ισχύουν αλλά γιατί υπάρχουν κι όρια και "κόκκινες γραμμές" που δεν μπορεί να παρακάμπτει ιδίως μια χώρα όπως η Ελλάδα που έχει ακόμα ανοιχτή την πληγή τής Κύπρου...

Ο ανθρωπισμός μας, πάντως, δεν γίνεται να είναι ούτε α λα καρτ ούτε με βάση φυλετικές συμπάθειες κι αντιπάθειες. Θα μπλοκάραμε, για παράδειγμα, ένα κρουαζιερόπλοιο με Ρώσους ή Τούρκους γιατί οι χώρες τους έχουν εισβάλει στην Ουκρανία ή στην Κύπρο αντιστοίχως;... 

Ή, μήπως, έχουμε την αυταπάτη πως οι πόλεμοι γίνονται με γαρύφαλλα κι επειδή σκοτώνονται άνθρωποι με σφαίρες κι όχι με τη στέρηση φαγητού ο θάνατός τους είναι λιγότερο απάνθρωπος; Με λίγα λόγια, ο ανθρωπισμός είναι μια καθημερινή άσκηση που για να είναι επιτυχημένη δεν πρέπει να διακρίνεται από την υποκρισία. Αλλιώς είναι μια ακόμα επαναστατική γυμναστική τού πληκτρολογίου και του πεζοδρομίου...

  

Χίτλερσταϊν...

Πολύ καλά έπραξαν η Ελλάδα, η Ευρώπη, σχεδόν το σύνολο της Δύσης κι επέβαλαν εμπάργκο και κυρώσεις στη Ρωσία όταν εισέβαλε στην Ουκρανία το 2022. Εμείς, άλλωστε, που έχουμε το προηγούμενο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο θα ήταν αυτοκτονικό να μέναμε άπραγοι... 

Στη Γάζα, ωστόσο, σήμερα δεν έχουμε απλώς εισβολή, λαμβάνει χώρα μια γενοκτονία προκειμένου να μετατραπεί σε real estate για πλούσιους Ισραηλινούς κι Αμερικανούς. Κι όμως, σχεδόν κανείς στην "πολιτισμένη" Δύση δεν συζητά για κυρώσεις σε βάρος τού Ισραήλ, πολλώ δε μάλλον για πολεμική εμπλοκή ώστε να το σταματήσει...

Φυσικά και το Ισραήλ δικαιούται να έχει το δικό του κράτος και να μην αισθάνεται απειλούμενο από κανέναν. Υπάρχει, όμως, ένας πολύ καλός τρόπος να απομονώσει τους εχθρούς του κι αυτός δεν είναι να τους "γενοκτονήσει" αλλά να τους επιτρέψει τη συγκρότηση κράτους στα σύνορα του 1967, σύμφωνα και με τις αποφάσεις τού ΟΗΕ. Σε διαφορετική περίπτωση το μίσος θα εξακολουθήσει να γεννά μίσος που δεν θα πεθάνει ποτέ...

Προφανώς και τα κράτη λειτουργούν πρωτίστως με βάση τα συμφέροντά τους και δευτερευόντως την ηθική. Αλίμονο, όμως, αν δεν υπήρχαν όρια. Την τελευταία φορά που δεν μπήκαν ο Χίτλερ αιματοκύλισε τον πλανήτη. Και ούτε τα χθεσινά θύματα μπορούν να επικαλούνται το άγος των χθεσινών θυτών για να πράττουν τα ίδια και χειρότερα. Ο Χίτλερ παραμένει Χίτλερ ακόμα κι αν λέγεται Χίτλερσταϊν...

   

 

Πάμε να βρούμε την θεία στη Νιγηρία...

Στη χώρα όπου ο Γ. Παπαντωνίου αθωώθηκε γιατί οι δικαστές του αποδέχθηκαν ότι δεν πήρε μίζες για τα εξοπλιστικά αλλά του τα έδωσε μια θεία του από τη Νιγηρία μάς κουνάνε το δάχτυλο γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στη δικαστική εξουσία. Στη χώρα όπου θεωρείται φυσιολογικό ο προπαγανδιστικός μηχανισμός ενός κόμματος να πληρώνεται από τους φορολογούμενους μάς λένε πως δεν υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια για αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Στη χώρα όπου οι κάτοικοί της φτωχοποιούνται ημέρα με την ημέρα κάποιοι αναρωτιούνται γιατί έχει μεγαλύτερη απώλεια πληθυσμού κι από την εμπόλεμη Ουκρανία...

Δεν υπάρχει κανένας λόγος κάποιος που έχει φύγει στο εξωτερικό να επιστρέψει σε αυτή τη χώρα, ιδίως αν είναι νέος και μορφωμένος κι όχι μόνο για τους λόγους που ανέφερα. Η Ελλάδα δεν τρώει "απλώς" τα παιδιά της. Τα κατασπαράσσει και στη συνέχεια τα κατηγορεί γιατί κατασπαράχθηκαν... 

Κι αν ολιγαρχία υπάρχει σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, σε καμία άλλη σε αυτήν την ήπειρο δεν είναι η μεσαία της τάξη τόσο πολύ εξαρτημένη ή υποτελής σε αυτή. Το σύστημα εξουσίας την έχει διαπαιδαγωγήσει να αισθάνεται υπόχρεη για την παραμικρή εξυπηρέτηση κι αυτή με τη σειρά της δίνει γη και ύδωρ στους εκμεταλλευτές αντί ενός ξεροκόμματου. Η αξιοκρατία μοιάζει με ανέκδοτο σε μια χώρα όπου έχει θεσμοθετηθεί η ανταμοιβή τής μετριότητας...

Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται ακόμα πιο φανερό πόσο ατελέσφορη είναι η επιδοματική πολιτική για τους νέους γονείς. Το ζήτημα δεν είναι μόνο να υπάρχουν χρήματα για πάνες και γάλατα αλλά και προοπτική για τα παιδιά που έχουν την ατυχία να γεννιούνται σε αυτή τη γωνιά τής γης... 

Θα μου πείτε πως παράδεισος δεν υπάρχει πουθενά και θα συμφωνήσω μαζί σας. Αυτό, ωστόσο, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία από εκείνους που μας έχουν κάνει τη ζωή κόλαση. Ούτε και για εμάς τους ίδιους...

 

Ανήκομεν εις τα κορόιδα...

Όσο διεξάγονται αθλητικές διοργανώσεις στις οποίες θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους εθνικές ομάδες από τα κράτη- μέλη τής ΕΕ μην περιμένετε την ομοσπονδιοποίηση της Γηραιάς Ηπείρου. Δεν ισχυρίζομαι πως είναι κακό να μην φτάσουμε στο φεντεραλισμό, αλλά αν αυτό είναι το όραμα των ευρωπαϊκών ηγεσιών δεν θα επιτευχθεί ποτέ όσο θα αισθανόμαστε πρώτα Έλληνες ή Γερμανοί και δευτερευόντως Ευρωπαίοι. Αυτοί, άλλωστε, που κατά την ελληνική κρίση χρέους προέτασσαν την τιμωρία- λες και οι τράπεζές τους, για παράδειγμα, ήταν αμέτοχες ευθυνών- από την αμοιβαιότητα δεν μπορούν σήμερα να πείθουν όταν μιλάνε για την αναγκαιότητα για κοινές πολιτικές άμυνας κι ασφάλειας...

Το παράδειγμα του αθλητισμού είναι απλώς ενδεικτικό. Αν δεν είμαστε αποφασισμένοι να αποσυνδέσουμε τους λαούς τής Ευρώπης από τις εθνικές τους συνειδήσεις- επαναλαμβάνω, δεν το θεωρώ επιθυμητό- δεν θα φτάσουμε ποτέ όχι μόνο στην ομοσπονδία αλλά ούτε καν σε κοινή εξωτερική πολιτική. Γι' αυτό και είναι ρεαλιστικότερο από το να συνεδριάζουν κάθε τρεις και λίγο οι ευρωπαίοι ηγέτες για την Ουκρανία να εστιάσουν σε ζητήματα όπου πραγματικά μπορούν να υπάρξουν συγκλίσεις προς όφελος των ευρωπαίων πολιτών. Το να επιζητάς την ανεξαρτητοποίηση από τις ΗΠΑ ή τη Ρωσία σε έναν τόσο στενά διασυνδεδεμένο πλανήτη με εντελώς διαφορετικές ιστορικές παραστάσεις κι εθνικά συμφέροντα είναι δυσκολότερο κι από τον τετραγωνισμό τού κύκλου...

Τούτων δοθέντων γίνεται ακόμα πιο κατανοητό το πόσο τραγικό ήταν η Ελλάδα να βάλει όλα της τα λεφτά στις ΗΠΑ. Στείλαμε, κατόπιν εντολών τής Ουάσιγκτον, ένα σκασμό όπλα στην Ουκρανία αποδυναμώνοντας την εθνική μας άμυνα για χάρη των Αμερικανών και τώρα οι Αμερικανοί λένε στον Β. Ζελένσκι να κάνει εκλογές και να αποδεχθεί όποια ειρήνη τού επιβάλουν. Πάνε χαμένα, επομένως, η "σωστή πλευρά τής ιστορίας", τα χειροκροτήματα στο Κογκρέσο και τα "ανήκομεν εις τη Δύση". Μάλλον ανήκομεν εις τα κορόιδα... 

 

 

Μήπως είχε και κάποια δίκια ο Βανς;...

Το ότι το διεθνές δίκαιο δεν έχει καμία σημασία για το δίδυμο Τραμπ- Μασκ είναι οφθαλμοφανέστατο. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ δεν το σέβονται; Όταν προηγούμενοι πρόεδροι υποκινούσαν, για παράδειγμα, δικτατορίες σε άλλες χώρες ή εισέβαλλαν δίχως καμία σχετική απόφαση του ΟΗΕ το έκαναν τηρώντας το; Ο Τραμπ τουλάχιστον δεν προσπαθεί να αμπαλάρει τον ιμπεριαλισμό του με σάλτσες για δημοκρατία και παγκόσμια ειρήνη. Δεν το γράφω για να του απονείμουμε εύσημα, αλλά μήπως κι αντιληφθούμε και το δικό μας μέγεθος υποκρισίας ως Ευρώπη...

Καμία αντίρρηση, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος εμφανίστηκε στο Μόναχο ως επικυρίαρχος κι όχι ως φίλος. Είχε, όμως, άδικο όταν μας είπε πως στη Γηραιά Ήπειρο δεν σεβόμαστε πάντα τη λαϊκή ετυμηγορία ή την ελευθερία τού λόγου; 

Μάλλον όχι, γι' αυτό και πριν καταδικάσουμε την αλαζονεία του θα ήταν χρήσιμο να ανοίγαμε και τη δική μας ντουλάπα με σκελετούς για να την ξεσκαρτάρουμε. Θα βρίσκαμε πως έχουμε πολύ περισσότερους από όσους μας επιβάλλουν τα ευρωπαϊκά μας ιδεώδη από τα οποία τόσα έχουν υποφέρει οι αποικιοκρατούμενοι λαοί...

Ποιος δεν θέλει να τελειώσουν οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία; Με κάθε τίμημα ωστόσο; Ακόμα κι αν αυτό είναι η επιβεβαίωση ότι λίγοι ισχυροί θα χαράσσουν στο διηνεκές τα σύνορα και τις τύχες ξένων λαών; 

Ακόμα κι αν η νέα τάξη πραγμάτων δεν διαφέρει από την παλιά παρά μόνο στο θράσος; Κι αν αύριο μεθαύριο ο Τραμπ κι ο Πούτιν μοιράσουν το Αιγαίο και την Κύπρο θα είμαστε το ίδιο τραμπικοί και πουτινικοί; Ή θα τους αποτρέψει κάποιο φαντασιακό φιλελληνικό αίσθημα; Ως πότε θα δικαιώνουμε με την ευπιστία μας τον εθνικό μας ποιητή για τις τραγωδίες μας;... 

 

Σήμερα είμαι πλουσιότερος από τον Ωνάση κι αύριο το ίδιο φτωχός...

Αν οι άνθρωποι είναι πλάσματα του θεού, τότε ο θεός έχει κάνει πολύ κακή δουλειά γιατί αυτό που δημιούργησε είναι η αποθέωση της αυτοκαταστροφής. Πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι περνάμε όλη μας τη ζωή κυνηγώντας το χρήμα, την εξουσία και τη δόξα, τα οποία μας είναι παντελώς αχρείαστα στην αιωνιότητα; Σήμερα είμαι πλουσιότερος από τον Β. Βαρδινογιάννη, τον Σ. Μπερλουσκόνι ή τον Αρ. Ωνάση και σε κάποια χρόνια από τώρα θα είμαι το ίδιο φτωχός με αυτούς...

Κι όμως, το 2025 ξημερώνει με την ανθρωπότητα να κρατά την ανάσα της και με το φόβο ενός Γ' Παγκοσμίου πολέμου να είναι πιο ορατός από ποτέ άλλοτε τα τελευταία 35 χρόνια. Φυσικά οι ευθύνες δεν είναι ίδιες για όλους: του Ισραήλ, για παράδειγμα, σε σχέση με την Παλαιστίνη ή της Ρωσίας απέναντι στην Ουκρανία. Όπως κι αν έχει, ωστόσο, κάποιοι παίζουν με τη φωτιά πιστεύοντας σε μια αιώνια δόξα που δεν θα τους αφορά όταν θα είναι τροφή για τα σκουλήκια. Όπως κι εκείνοι που τώρα εξολοθρεύουν...

Το ότι, πάντως, όλοι αύριο θα είμαστε νεκροί δεν μπορεί να συνδυάζεται με την παραίτηση από τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Κάτι, άλλωστε, πρέπει να κάνουμε όσο είμαστε ζωντανοί κι απλώς το να αναπνέουμε δεν πρόκειται να μας γλιτώσει από την κατάθλιψη... 

Ας δώσει ο καθένας μας τη δική του ερμηνεία για την "καλύτερη ζωή". Ας είναι, όμως, και διατεθειμένος να την αλλάζει όταν η πείρα τον οδηγεί σε άλλα μονοπάτια. Διαφορετικά η συνέπεια στα λάθη θα είναι συνώνυμο της συνέπειας στην ανοησία... 

 

Ταλαιπωρούν τους πολίτες αντί να ταλαιπωρούν τους ψυχίατρους...

Αν υπάρχει μία ξεκάθαρη απόδειξη του πόσο ατελές ον είναι ο άνθρωπος αυτή δεν είναι άλλη από τον πόλεμο. Όταν ύστερα από τόσες χιλιάδες χρόνια στη γη δεν έχουμε καταλάβει πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να λύνουμε τις διαφορές μας από το να σκοτωνόμαστε μάλλον δεν θα το καταλάβουμε ποτέ. Εκτός αν η τεχνητή νοημοσύνη μάς υπερκεράσει και κάνει τη ζωή μας καλύτερη πριν την κάνει χειρότερη με τις αλλαγές που επιφέρει...

Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει έναν Γ' Παγκόσμιο πόλεμο εν έτει 2024, ιδίως αν ο επόμενος γίνει με πέτρες. Ούτε, φυσικά, οποιαδήποτε ανάμειξη της Ελλάδας σε αυτόν. Ούτε στην Ουκρανία ούτε στη Μέση Ανατολή διακυβεύονται εθνικά συμφέροντα κι όποιος τα ταυτίζει αποκλειστικώς με αυτά της Δύσης, δηλαδή των ΗΠΑ, μάλλον προσωπική ατζέντα ακολουθεί παρά εθνική. Η προδοσία, άλλωστε, συχνά επισυμβαίνει όχι από μίσος για την πατρίδα κι αγάπη για κάποια άλλη, αλλά από μεγαλύτερη λατρεία για το χρήμα...

Δεν χρειάζεται, βεβαίως, να κοιτάξουμε πέρα από τα σύνορά μας για να διαπιστώσουμε το γελοίο τής ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Στη χώρα τής φαιδράς πορτοκαλέας περισσεύουν τα παραδείγματα ανθρώπων που μπερδεύουν τη σκιά τους με το μπόι τους και ταλαιπωρούν τους πολίτες αντί να ταλαιπωρούν τους ψυχίατρους... 

Γι' αυτό και στην Ελλάδα δεν αρκεί η απλή εναλλαγή στην εξουσία, είναι αναγκαία όσο ποτέ η δομική αλλαγή και πολιτικής συμπεριφοράς. Σε διαφορετική περίπτωση καταδικάζουμε και τις επόμενες γενιές στο ζόφο των σημερινών... 

 

Δεν μας φτωχοποιεί, επισπεύδει τις μεταρρυθμίσεις...

Ο Κ. Μητσοτάκης υποστήριξε το βράδυ των ευρωεκλογών πως οι πολίτες τού έστειλαν το μήνυμα να επισπεύσει τις μεταρρυθμίσεις. Δεν θα σταθώ τόσο στο ότι αυτό λένε κάθε φορά οι κυβερνώντες όταν αρχίζει η φθορά τους. 

Στέκομαι, όμως, στο ότι μάλλον οι πολίτες δεν βλέπουν ως μεταρρυθμίσεις την εξαήμερη εργασία, τις αυξήσεις στους λογαριασμούς ενέργειας ή την επιστροφή των πενιχρών ούτως ή άλλως επιδοτήσεων που είχαν λάβει γι' αυτούς. Γι' αυτό, άλλωστε, κι ο πρωθυπουργός επιχειρηματολογεί με το "δεν είναι αυτό που νομίζετε" κι όχι με το "θαυμάστε με που επισπεύδω τη φτωχοποίησή σας"...

Ο Μητσοτάκης είχε χαρακτηρίσει fake news το ότι οι ΜΕΘ έσωζαν ζωές κατά την πανδημία, ότι δεν είχε καμία σχέση με το Predator, ότι εξαφανίστηκαν βαγόνια στην τραγωδία των Τεμπών, ότι δεν έγιναν διαρροές προσωπικών δεδομένων ψηφοφόρων, ότι αποδυναμωνόταν η εθνική μας άμυνα με τις αποστολές όπλων στην Ουκρανία, ότι επιβλήθηκαν οι απλήρωτες υπερωρίες και η εξαήμερη εργασία. Κι αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα για να έρθει κι ο ίδιος αργότερα να επιβεβαιώσει ότι όλα ισχύουν και με το παραπάνω. Αν, συνεπώς, κάποιος είναι η προσωποποίηση σε αυτή τη χώρα των fake news αυτός είναι ο πρωθυπουργός της...

Ας μην ξεχνάμε, επίσης, πόσο έχει προσπαθήσει να παραχαράξει και την πρόσφατη πολιτική ιστορία, όπως λέγοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε τα μνημόνια ή πως ζούσαμε σε έναν παράδεισο made by ND μέχρι να έρθει το πρώτο εξάμηνο του 2015 και η Ψωροκώσταινα να καταστραφεί χωρίς λόγο κι αιτία. Λες κι ο χρόνος δεν υπήρχε πριν τον Ιανουάριο του 2015 ούτε μετά τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς. 

Λες και η Siemens ή η Novartis δωροδοκούσαν μόνο μικρομεσαία στελέχη κι αδιαφορούσαν για τις πολιτικές ηγεσίες γιατί πίστευαν ότι ήταν αδιάφθορες. Λες κι όλα όσα πιστεύουμε ότι ζούμε είναι μια εικονική πραγματικότητα και οι τηλεοπτικές εκπομπές τού ΣΚΑΙ είναι ο απόλυτος ρεαλισμός...      

 

Σύγκλιση προοδευτικών δυνάμεων όπως λέμε παγκόσμια ειρήνη...

Η σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων θυμίζει όλο και περισσότερο την παγκόσμια ειρήνη. Όλοι υποτίθεται πως την θέλουν, αλλά κανείς δεν την εξειδικεύει ώστε να ξέρουμε όλοι σε τι συμφωνούμε και σε τι διαφωνούμε. Αν παγκόσμια ειρήνη, για παράδειγμα, σημαίνει ο Βλ. Πούτιν μετά την Ουκρανία να καταλάβει και τις βαλτικές χώρες, προσωπικώς δεν θα πάρω. Ούτε αν προοδευτική σύγκλιση σημαίνει, για παράδειγμα, ιδιωτικά πανεπιστήμια ή ένα κόμμα που δεν χρωστά να αναλάβει τα κερατιάτικα ενός άλλου...

Φυσικά και τα πρόσωπα που θα ηγηθούν του προοδευτικού μετώπου έχουν τη σημασία τους. Από φθαρμένα υλικά, άλλωστε, δεν μπορεί να χτιστεί το καινούριο. Αλίμονο, όμως, αν βάλουμε το κάρο μπροστά από το άλογο για μια ακόμα φορά, όπως συνέβη πέρυσι στο ΣΥΡΙΖΑ. 

Γι' αυτό κι ο όποιος προοδευτικός φορέας δεν θα έχει νόημα αν δεν έχει προηγηθεί αναλυτική προγραμματική συμφωνία. Να ξέρουν, δηλαδή, οι πολίτες ότι η αυριανή προοδευτική κυβέρνηση δεσμεύεται για δέκα και περισσότερα συγκεκριμένα πράγματα...

Οι εκλογές μπορεί να γίνουν σε τρία χρόνια, μπορεί όμως και νωρίτερα. Αφήστε που στο μεσοδιάστημα το καθεστώς Μητσοτάκη θα επιχειρήσει να γκρεμίσει ό,τι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος και το κράτος δικαίου και στο τέλος να αφήσει μια μπανανία υπό τον απόλυτο έλεγχο των ολιγαρχών. Γι' αυτό και οι όποιες πρωτοβουλίες οφείλουν να διατυπωθούν δημοσίως όσο γίνεται συντομότερα, ακόμα κι εν μέσω θέρους, ώστε ο καθένας να είναι σε θέση να τοποθετηθεί επί απτών κι όχι αφηρημένων εννοιών. Κερδισμένος θα βγει όποιος το κάνει πρώτος αφού θα έχει αποδείξει ότι έλαβε πραγματικά το μήνυμα των ευρωεκλογών...  

 

Οι πολλές πλευρές της σωστής πλευράς της ιστορίας αφήνουν ακάλυπτη τη χώρα...

Αν θέλουμε να φτάσουμε σε συμφωνία διαρκείας με την Τουρκία θα πρέπει να κάνουμε και υποχωρήσεις. Όποιος το αποκρύβει ή ισχυρίζεται πως οι παραχωρήσεις δεν είναι απαραίτητες είτε υποφέρει από άγνοια είτε ψεύδεται. Αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να αποδεχθούμε οποιεσδήποτε παραχωρήσεις, αλλά το πολιτικό σύστημα οφείλει επιτέλους να πει στον ελληνικό λαό πως έχει και η Τουρκία δικαιώματα στο Αιγαίο...

Το μεγάλο πρόβλημα με την εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη δεν είναι πως συζητά με την Τουρκία. Ούτε καν πως συζητά με άκρα μυστικότητα. Είναι το ότι συζητά με πρωτεύοντα στόχο πώς ο πρωθυπουργός θα γίνεται αρεστός στους Αμερικανούς, με το μυαλό στη δική του επόμενη ημέρα. Τι θα γίνει, όμως, για παράδειγμα, αν το Νοέμβριο εκλεγεί ο Ντ. Τραμπ κι αποσύρει κι επισήμως τη στήριξη των ΗΠΑ στην Ουκρανία; Δεν θα έχουμε μείνει εντελώς ακάλυπτοι απέναντι στην εκδίκηση της Ρωσίας; Από πού κι ως πού ενεργούμε συνεχώς ως χρήσιμοι ηλίθιοι των Αμερικανών χωρίς να κερδίζουμε τίποτα επί τής ουσίας;...

Η Ουκρανία δικαιούται να είναι ανεξάρτητη και το Ισραήλ να έχει ένα ασφαλές από εξωτερικούς κινδύνους κράτος. Και η Ρωσία, ωστόσο, δικαιούται να μην καταπιέζονται οι ρωσόφωνοι στην ανατολική Ουκρανία, η Παλαιστίνη να έχει το δικό της κράτος και οι Παλαιστίνιοι να μην είναι θύματα γενοκτονίας, καθώς και να μην σκοτώνονται Ιρανοί αξιωματούχοι σε ιρανικό έδαφος από ξένες δυνάμεις. Η σωστή πλευρά τής ιστορίας, επομένως, περιέχει πολλές πλευρές. Όποιος βλέπει μόνο μερικές δεν συντάσσεται σε καμία περίπτωση με το διεθνές δίκαιο, αλλά αποκαλύπτεται ως καθ' έξιν δουλοπρεπής...

 
 

Η σωστή πλευρά της Ιστορίας αν δεν είναι για όλους στο τέλος δεν είναι για κανένα...

Είναι θεμιτό ο Κ. Μητσοτάκης να θέλει να γίνει πρόεδρος της Κομισιόν ή γραμματέας τού ΝΑΤΟ; Ναι, γιατί όχι; Φυσικά στην ΕΕ δεν πρόκειται να λάβει κανένα αξίωμα γιατί όσο και να το κρύβει στην Ελλάδα η Ενημέρωση 107, στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο ο πρωθυπουργός είναι υπόλογος για σοβαρές παραβιάσεις τού κράτους δικαίου. Όπως και να το κάνουμε, δεν θεωρούν ευρωπαϊκό κεκτημένο να παρακολουθείς ακόμα και τους υπουργούς σου ή να υπάρχει υπερσυγκέντρωση ΜΜΕ σε λίγα χέρια...

Δεν είναι, όμως, καθόλου θεμιτό να μετατρέπεις την εξωτερική πολιτική τής χώρας σε ΙΧ εξωτερική πολιτική προκειμένου ο ναρκισσισμός σου να βρει έκφραση και στας Ευρώπας. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να ισχυρίζεσαι πως η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία όταν αυτό δεν το έχει πει ούτε ο Τ. Μπάιντεν. 

Ούτε να αφαιρείς από την άμυνα των νησιών προκειμένου να ενισχύσεις την Ουκρανία, αλλά να μην λες κουβέντα για τα εγκλήματα πολέμου τού Ισραήλ στη Γάζα. Η σωστή πλευρά τής Ιστορίας αν δεν είναι για όλους στο τέλος δεν είναι για κανέναν...

Για να μην αδικώ τον Μητσοτάκη, η προσέγγιση με τον Τ. Ερντογάν και την Τουρκία είναι θετική εξέλιξη. Δεν είναι δυνατό, ωστόσο, από τη μία να γίνεται κουβέντα στο παρασκήνιο ακόμα και για συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο- κι ορθώς γίνεται αν θέλουμε μια μακροχρόνια ειρήνη που θα βασίζεται σε δίκαια οικονομικά οφέλη για όλους- κι από την άλλη να επιδιδόμαστε σε νέο ράλι εξοπλισμών. Δεν διαφωνώ, αν θέλουμε ειρήνη πρέπει να προετοιμαζόμαστε για πόλεμο. Αν, όμως, προετοιμαζόμαστε τόσο πολύ στο τέλος πέρα από μια νέα οικονομική χρεοκοπία ενδέχεται και να τον έχουμε μετατρέψει σε αναπόφευκτο...

 

Ο Μητσοτάκης πολεμά τα καρτέλ κι ο Τοτός είναι ο καλύτερος μαθητής της τάξης...

Εδώ και τρία χρόνια το κυβερνητικό αφήγημα ήταν πως για την ακρίβεια φταίνε η πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία κι εσχάτως στη Γάζα. Σε καμία περίπτωση, πάντως, κι ο εγχώριος πληθωρισμός απληστίας για τον οποίο η κυβέρνηση κάνει τον τροχονόμο κι όχι τον ελεγκτή. Όλα αυτά, όμως, μέχρι την Τετάρτη όταν ο Κ. Μητσοτάκης κήρυξε- λέμε τώρα- τον πόλεμο σε όσους συμπεριφέρονται σαν η Ελλάδα να είναι μπανανία όταν όλοι ξέρουμε, βεβαίως βεβαίως, ότι δεν είναι...

Ήδη τα συμβατικά ΜΜΕ παρουσιάζουν τον πρωθυπουργό σαν τον μαχητή κατά των καρτέλ, των ολιγοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου που πίνουν το αίμα τής κοινωνικής πλειοψηφίας. Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό και για την ποιότητα της δημοκρατίας σε αυτήν τη χώρα. Κι αυτό γιατί δημοκρατία σημαίνει και λογοδοσία κι όταν αυτή δεν υπάρχει το καθεστώς που κυβερνά μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί κι αυταρχικό...

Δεν είμαστε τυχαία πρωταθλητές Ευρώπης στην ακρίβεια, όπως δεν ήμασταν τυχαία και πρωταθλητές Ευρώπης σε νεκρούς από την πανδημία σε αναλογία πληθυσμού. Αυτά συμβαίνουν όταν έχεις μια κυβέρνηση- ντίλερ τής ολιγαρχίας κι απαξίωσης καθετί του δημόσιου... 

Το ότι δεν έχει πληρώσει τις αμαρτίες της, χάρη κυρίως στην πρωτοφανή στα μεταπολιτευτικά χρονικά μιντιακή στήριξη που απολαμβάνει, δεν σημαίνει πως δεν θα τις πληρώσει ποτέ. Αντιθέτως, σημαίνει πως θα τις πληρώσει όλες μαζεμένες και πολύ πιο σύντομα από όσο προεξοφλείται από τους καλοπληρωμένους νοστράδαμους του γλυκού νερού... 

 
 

Περιμένοντας τους τράγους να μιλήσουν κούνα και κάνα κορμό...

Για τους νεκρούς στην πανδημία και στη Θεσσαλία φταίνε ο Κικίλιας και η κλιματική κρίση, όπως και για τις φωτιές. Για την ακρίβεια ο πόλεμος στην Ουκρανία και, φυσικά, για τις παρακολουθήσεις ο ανιψιός... 

Ποτέ, μα ποτέ αυτά τα δραματικά τέσσερα χρόνια δεν έφταιξε ο πρωθυπουργός τού επιτελικού κράτους, ο οποίος από την πρώτη ημέρα συγκέντρωσε όλη την εξουσία στο Μαξίμου. Τι θα γίνει, όμως, όταν ξεμείνει από αποδιοπομπαίους τράγους- ήδη αρχίζει να τους ανακυκλώνει, όπως με την περίπτωση Στυλιανίδη- ή όταν κάποιος από αυτούς τους αποδιοπομπαίους τράγους ανοίξει το στοματάκι του;...

Δεν περιμένω κάτι τέτοιο να συμβεί σύντομα. Ο Κ. Μητσοτάκης αναπαύεται ακόμα πάνω στις δάφνες τού 41% κι όσο η αξιωματική αντιπολίτευση δεν δείχνει σημάδια ζωής θα παραμένει κυρίαρχος του παιχνιδιού. Η συγκολλητική ουσία, άλλωστε, της δεξιάς δεν ήταν ποτέ η ιδεολογία, αλλά πάντα η εξουσία και η νομή της. Μόνο όταν οι βαρόνοι μυριστούν πως τη χάνουν θα πριονίσουν την καρέκλα τού Κυριάκου...

Δεν είμαστε ακόμα εκεί, αλλά θα βρεθούμε αργά ή γρήγορα. Κανείς δεν κυβερνά για πάντα, ούτε καν ο Βλ. Πούτιν ή ο Τ. Ερντογάν. Αλίμονο, ωστόσο, αν ο ΣΥΡΙΖΑ με τη νέα του ηγεσία δεν κάνει ό,τι μπορεί από την πλευρά του ώστε να επισπεύσει τις εξελίξεις. Το σάπιο φρούτο θα μένει στο δέντρο όσο εσύ δεν κουνάς τον κορμό του...

  
 

Συνενοχή η μετριοπάθεια μπροστά στην πιο επικίνδυνη δεξιά της μεταπολίτευσης...

Δεν ξέρω αν αυτή η κυβέρνηση είναι η χειρότερη της μεταπολίτευσης, είναι όμως η πιο επικίνδυνη. Ακόμα πιο επικίνδυνη από την κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη γιατί τουλάχιστον τότε τα ΜΜΕ έκαναν τη δουλειά τους και της ασκούσαν κριτική. Όπως κι αν έχει, το "επικίνδυνος" είναι πιο επιβαρυντικό από το "χειρότερος" γιατί το δεύτερο μπορεί να έχει συμβεί εκκινώντας κι από αγαθές προθέσεις. Η επικινδυνότητα, ωστόσο, περιλαμβάνει δόλο που δεν σχετίζεται με άγνοια ή ανικανότητα, αλλά με εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων...

Ο Κ. Μητσοτάκης, για παράδειγμα, δεν άφησε το ΕΣΥ αθωράκιστο στην πανδημία, δεν ιδιωτικοποίησε τη ΔΕΗ εν μέσω ενεργειακής κρίσης, δεν άφησε αφορολόγητα τα υπερκέρδη, δεν παρακολουθούσε φίλους κι αντιπάλους, δεν έκανε push backs στο Αιγαίο και δεν τοποθέτησε ένα ρουσφέτι για σταθμάρχη στη Λάρισα από ανικανότητα ή απρονοησία. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε, αυτό ήταν το σχέδιό του και, μάλιστα, του αναγνωρίζω ότι είχε την επιδεξιότητα να το προσαρμόσει στις ανάγκες τής πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία. Ο νεοφιλελευθερισμός κι ο εθνικισμός δεν έτυχαν ούτε, φυσικά, πέτυχαν. Σχεδιάστηκαν επιμελώς κι εφαρμόστηκαν στην πράξη...

Τα εκλογικά διλήμματα πολλές φορές είναι τεχνητά. Ιδίως στον ύστερο δικομματισμό ΝΔ- ΠΑΣΟΚ οι διαφορές των δύο κομμάτων ήταν ελάχιστες. Δεν ισχύει, όμως, αυτό σήμερα. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ίδιοι κι αυτό αποδεικνύεται κι από το πώς κυβέρνησαν υπό διαφορετικές πολιτικές συνθήκες. 

Γι' αυτό και είναι ανιστόρητη η νεκρανάσταση του "τι Πλαστήρας τι Παπάγος", γι' αυτό και η κοινωνική πλειοψηφία τρέμει μια δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη. Όσοι, συνεπώς, σε αυτές τις εκλογές επιλέγουν τις ίσες αποστάσεις δεν είναι μετριοπαθείς. Θα είναι συνένοχοι αν δοθεί μια δεύτερη θητεία στην πιο επικίνδυνη δεξιά τής μεταπολίτευσης...  

 

 
 

Και στο τέλος κερδίζει ο τζίτζικας...

Χρεοκοπία, μνημόνια, πανδημία, πόλεμος στην Ουκρανία, ακρίβεια. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία 10 με 15 χρόνια ζήσαμε δύσκολες ή και πρωτόγνωρες καταστάσεις που έφεραν τα πάνω κάτω και στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Αδυνατώ, όμως, να δικαιολογήσω το διακομματικό λαϊκισμό σε σχέση με τους δανειολήπτες με "κόκκινα" δάνεια... 

Όποιος δανείζεται, ιδίως αν εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα ή, πολύ περισσότερο, είναι άνεργος, οφείλει να έχει στο μυαλό του πως αύριο μεθαύριο μπορεί να μην έχει τα ίδια εισοδήματα με σήμερα. Αν, συνεπώς, κάποια στιγμή η οικονομική του κατάσταση χειροτερεύσει γιατί να είμαστε υποχρεωμένοι όσοι κινηθήκαμε πιο μετρημένα να του αποπληρώσουμε το δάνειο με χίλιους δυο τρόπους;...

Δεν αντιλέγω: οι τράπεζες που δανειοδότησαν χωρίς εγγυήσεις και σωρηδόν είναι οι πρώτες υπαίτιες, αφού αυτές οφείλουν να γνωρίζουν καλύτερα τους συστημικούς κινδύνους. Ιδίως στην περίπτωση δανειοδότησης κομμάτων ή πολιτικών. Η λογική, όμως, του "δώσε τώρα και βλέπουμε τι θα γίνει στο μέλλον κι εν ανάγκη θα έρθουν τα κορόιδα που δεν πήραν δάνειο να μου το αποπληρώσουν" είναι κυνική και τα κόμματα τα οποία στην ουσία την υποστηρίζουν, όπως κι ο ΣΥΡΙΖΑ, συνένοχα...

Δεν ισχυρίζομαι πως πρέπει να μείνουν αβοήθητοι όσοι δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους ή να χάσουν την πρώτη τους κατοικία σώνει και καλά. Η κυβέρνηση, ωστόσο, έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως ο πολυδιαφημισμένος νόμος Κατσέλη στην ουσία πέταξε το τενεκεδάκι παρακάτω, με αποτέλεσμα να διογκωθούν χρέη που ούτε τώρα μπορούν να αποπληρωθούν. Κι εν τέλει καλό είναι κάποια στιγμή σε αυτήν τη χώρα να σταματήσουμε να νταντεύουμε μονίμως τον τζίτζικα σε βάρος του μέρμηγκα...

   

 

Του τα έδωσε όλα ο λαός το '19, του έδωσε πίσω τα Τέμπη...

Δεν είμαι κατά των δεύτερων ευκαιριών. Ουδείς αλάνθαστος, άλλωστε, κι όποιος δεν συγχωρεί, κινδυνεύει και να μην συγχωρεθεί. Για να ζητάς, ωστόσο, δεύτερη ευκαιρία, όπως ζητά ο Κ. Μητσοτάκης τώρα, πρέπει να συντρέχουν κι ορισμένες προϋποθέσεις: να έχεις ζητήσει συγγνώμη για τα λάθη σου και να μην ήξερες ότι ήταν λάθη όταν τα διέπραττες. Α, και κάτι ακόμα, το αίτημα να αφορά πράγματι δεύτερη ευκαιρία κι όχι τη χιλιοστή...

Τίποτα από όλα αυτά, ωστόσο, δεν ισχύει για τον πρωθυπουργό. Πρώτον, δεν έχει ζητήσει συγγνώμη, αφού συγγνώμη είναι το "έφταιξα" κι όχι το "έφταιξε όποιος έχει κυβερνήσει τη χώρα από τον Τρικούπη". Δεύτερον, γνώριζε ότι επί τέσσερα χρόνια απαξίωνε με δόλο το σιδηρόδρομο, έχοντας αποδεχθεί ενδεχομένως ακόμα και το χειρότερο σενάριο. Τρίτον, κυβερνά ήδη τέσσερα χρόνια, διετέλεσε υπουργός για δυόμισι έτη, βουλευτής για 19 και γόνος από πάντα. Για ποια δεύτερη ευκαιρία, συνεπώς, να μιλάμε;...

Τον Ιούλιο του 2019 ο Κ. Μητσοτάκης κέρδισε μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 158 εδρών, προηγουμένως οι περισσότερες περιφέρειες και δήμοι είχαν γίνει "γαλάζιοι" και η χώρα, χάρη στον "επάρατο" ΣΥΡΙΖΑ, είχε βγει από τα μνημόνια και είχε, για πρώτη φορά στα χρονικά, δημοσιονομικό μαξιλάρι 37 δισ. ευρώ. Ούτε η πανδημία, άλλωστε, ούτε ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορούν να χαρακτηριστούν δικαιολογίες για το ότι δεν καταπολέμησε το ρουσφέτι ή τη γραφειοκρατία στο Δημόσιο. 

Ίσα ίσα που οι περίοδοι κρίσης απαιτούν περισσότερο από τις άλλες την αξιοποίηση των ικανότερων. Αφήστε που η ΕΕ αντιμετώπισε αυτές τις κρίσεις τελείως διαφορετικά από τη δημοσιονομική κι αντί για λιτότητα μοίρασε χρήμα κι ανάστειλε υποχρεώσεις. Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι ότι ο Μητσοτάκης χρειάζεται οκτώ χρόνια για να ολοκληρώσει το έργο του. Το μεγάλο πρόβλημα θα είναι αν του δώσουμε αυτά τα οκτώ χρόνια...

 
 

Πιλότοι σκοτώνονται, μπάτσοι διαφθείρονται αλλά ευτυχώς δεν μας κυβερνούν απάτριδες και μπαχαλάκηδες...

Πιλότοι πολεμικών αεροσκαφών σκοτώνονται και υψηλόβαθμοι αξιωματικοί, τοποθετημένοι από την πολιτική ηγεσία, συνομιλούν με μαφιόζους. Ποιος να το πίστευε ότι τέτοια πράγματα θα συνέβαιναν όχι με μια κυβέρνηση "απάτριδών" και "μπαχαλάκηδων" όπως του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επί ΝΔ της πατρίδας και της ασφάλειας; Μάλλον όλοι όσοι ταυτίζουμε τις πατριωτικές κορώνες και τα κηρύγματα περί νόμου και τάξης με τους πολιτικούς ή και ποινικούς απατεώνες...

Ο Τσοχατζόπουλος πήγε φυλακή προχωρώντας στα μισά από τα εξοπλιστικά προγράμματα στα οποία έχει προχωρήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, για τα περισσότερα εκ των οποίων δεν ρώτησε καν τα Επιτελεία. Κι όμως, η εθνική μας ασφάλεια θα μπορούσε να είχε υπηρετηθεί πολύ καλύτερα και πολύ φθηνότερα από 15 δισ. ευρώ που μας κοστίζουν τα Ραφάλ και οι Μπελαρά, αν επενδύαμε πιο πολύ στη διπλωματία παρά στο σισύφειο εξοπλιστικό ράλι. 

Αν, για παράδειγμα, αναλαμβάναμε εμείς ρόλο ειρηνοποιού ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία αντί να τον έχουμε παραχωρήσει στην Τουρκία. Ούτε καν το κοινό χριστιανικό δόγμα δεν αξιοποιούν αυτοί που σταυροκοπιούνται με το που βλέπουν κάμερες να τους καταγράφουν...

Τρομάζω και μόνο στη σκέψη τού τι άλλο θα κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη αν της ανανεωθεί η λαϊκή εντολή. Αν μέσα σε τέσσερα χρόνια σκότωσε εκατοντάδες ή και χιλιάδες που θα είχαν σωθεί αν είχε ενισχύσει ουσιαστικώς το ΕΣΥ, έχει γιγαντώσει τις ταξικές ανισότητες καθιστώντας τους πλούσιους πλουσιότερους και τους υπόλοιπους φτωχότερους κι έχει ασελγήσει με τέτοια βιαιότητα πάνω στους θεσμούς και στις δημοκρατικές λειτουργίες τι άλλο "καλούδι" μας ετοιμάζει;... 

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχτισε από το μηδέν το σύστημα διαφθοράς. Το βρήκε έτοιμο από τους πολιτικούς και οικογενειακούς του προγόνους και το επέκτεινε. Κρίμα δεν είναι να το επεκτείνει κι άλλο;... 

 

Και με το ΣΥΡΙΖΑ ανέπαφα είχαν μείνει τα καλσόν των εφοπλιστών...

Η επιβολή τού νόμου μπορεί να είναι αυστηρή, μετριοπαθής ή χαλαρή. Δεν επιτρέπεται, ωστόσο, να είναι δυσανάλογη και, κυρίως, με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Θα έσπαζαν, για παράδειγμα, οι μπάτσοι την πόρτα τής οικίας ενός ολιγάρχη με την ίδια ευκολία που έσπασαν την πόρτα τής Ιωάννας Κολοβού; Μάλλον όχι, γι' αυτό και η δικαιοσύνη που υποτίθεται πως απονέμουν δεν έχει τη λαϊκή έγκριση, γιατί είναι ακριβή με τα πίτουρα και φτηνή με το αλεύρι...

Αν υπήρχε ψήγμα εφαρμογής τού δικαίου σε αυτήν τη χώρα, την πρώτη πόρτα που θα έπρεπε να σπάσουν οι επαγγελματίες διώκτες θα όφειλε να είναι αυτή του Ανδρ. Πάτση. Δεν το έκαναν, όμως, κι ούτε θα το κάνουν, πολύ φοβάμαι ακόμα και με αριστερή κυβέρνηση. Δεν σκίστηκαν, άλλωστε, πολλά καλσόν ούτε το 2015- 2019, ιδίως των εφοπλιστών, μολονότι άλλα είχε υποσχεθεί η πρώτη φορά Αριστερά...

Καλά κάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και καταγγέλλει την κυβέρνηση πως η τοποθέτησή της στη "σωστή πλευρά τής Ιστορίας" σε σχέση με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία φτάνει ως το σημείο που θίγονται τα συμφέροντα των εφοπλιστών που μεταφέρουν το ρωσικό πετρέλαιο. Αν, όμως, ούτε τη δεύτερη φορά Αριστερά δούμε να μπαίνει βαθιά το χέρι στην τσέπη των εθνικών μας ολιγαρχών τότε υπόλογος δεν θα είναι ο Κ. Μητσοτάκης. Από εκείνον, άλλωστε, δεν περίμενα τίποτα άλλο από αυτά που πράττει. Είναι εκείνοι που καυχιούνται για το ηθικό τους πλεονέκτημα που πρέπει να το αποδεικνύουν στην πράξη κάθε ημέρα, αν δεν θέλουν να τους κατηγορούν για φτηνό λαϊκισμό...