Συνενοχή η μετριοπάθεια μπροστά στην πιο επικίνδυνη δεξιά της μεταπολίτευσης...

Δεν ξέρω αν αυτή η κυβέρνηση είναι η χειρότερη της μεταπολίτευσης, είναι όμως η πιο επικίνδυνη. Ακόμα πιο επικίνδυνη από την κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη γιατί τουλάχιστον τότε τα ΜΜΕ έκαναν τη δουλειά τους και της ασκούσαν κριτική. Όπως κι αν έχει, το "επικίνδυνος" είναι πιο επιβαρυντικό από το "χειρότερος" γιατί το δεύτερο μπορεί να έχει συμβεί εκκινώντας κι από αγαθές προθέσεις. Η επικινδυνότητα, ωστόσο, περιλαμβάνει δόλο που δεν σχετίζεται με άγνοια ή ανικανότητα, αλλά με εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων...

Ο Κ. Μητσοτάκης, για παράδειγμα, δεν άφησε το ΕΣΥ αθωράκιστο στην πανδημία, δεν ιδιωτικοποίησε τη ΔΕΗ εν μέσω ενεργειακής κρίσης, δεν άφησε αφορολόγητα τα υπερκέρδη, δεν παρακολουθούσε φίλους κι αντιπάλους, δεν έκανε push backs στο Αιγαίο και δεν τοποθέτησε ένα ρουσφέτι για σταθμάρχη στη Λάρισα από ανικανότητα ή απρονοησία. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε, αυτό ήταν το σχέδιό του και, μάλιστα, του αναγνωρίζω ότι είχε την επιδεξιότητα να το προσαρμόσει στις ανάγκες τής πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία. Ο νεοφιλελευθερισμός κι ο εθνικισμός δεν έτυχαν ούτε, φυσικά, πέτυχαν. Σχεδιάστηκαν επιμελώς κι εφαρμόστηκαν στην πράξη...

Τα εκλογικά διλήμματα πολλές φορές είναι τεχνητά. Ιδίως στον ύστερο δικομματισμό ΝΔ- ΠΑΣΟΚ οι διαφορές των δύο κομμάτων ήταν ελάχιστες. Δεν ισχύει, όμως, αυτό σήμερα. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ίδιοι κι αυτό αποδεικνύεται κι από το πώς κυβέρνησαν υπό διαφορετικές πολιτικές συνθήκες. 

Γι' αυτό και είναι ανιστόρητη η νεκρανάσταση του "τι Πλαστήρας τι Παπάγος", γι' αυτό και η κοινωνική πλειοψηφία τρέμει μια δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη. Όσοι, συνεπώς, σε αυτές τις εκλογές επιλέγουν τις ίσες αποστάσεις δεν είναι μετριοπαθείς. Θα είναι συνένοχοι αν δοθεί μια δεύτερη θητεία στην πιο επικίνδυνη δεξιά τής μεταπολίτευσης...