Ούτε καν ΚΚΕ του κέντρου...

Ο Ν. Ανδρουλάκης το βράδυ τής 21ης Μαΐου θέλει το ΠΑΣΟΚ να είναι πάνω από το 10% και η ΝΔ να επικρατήσει με μια άνετη διαφορά επί του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να μην βγαίνουν τα κουκιά ώστε να πιεστεί για συγκυβέρνηση. Θεωρεί περισσότερο διαχειρίσιμη εσωκομματικά μια φυσιολογική πτώση των ποσοστών του στις δεύτερες εκλογές από το ισχυρό ενδεχόμενο αυτό να διασπαστεί αν συγκυβερνήσει με τον ωτακουστή του ή με το ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος, όμως, δεν έχει πρόβλημα να συγκυβερνήσει με τη δεξιά πόσο προοδευτικός μπορεί να είναι στην πραγματικότητα και πόσο πιστευτός γίνεται όταν ισχυρίζεται πως είναι ο νόμιμος κληρονόμος τού Ανδρ. Παπανδρέου;...

Κατανοώ τη δύσκολη θέση Ανδρουλάκη. Είναι πρόεδρος ενός διχασμένου κόμματος, το 65% του οποίου είναι δεξιόστροφο και το υπόλοιπο αριστερόστροφο. Υπό αυτή την έννοια και πάλι καλά που πετά και καμιά παρόλα σε βάρος τού Κ. Μητσοτάκη. Όταν, όμως, ένα κόμμα ετεροπροσδιορίζεται δεν μπορεί να είναι ούτε καν ΚΚΕ του κέντρου. Το ΚΚΕ, τουλάχιστον, αυτοπροσδιορίζεται στον πολιτικό χάρτη...

Αν χρειαστούν δεύτερες εκλογές, το ΠΑΣΟΚ θα διασπαστεί και στο ενδιάμεσό τους. Από κίνημα, άλλωστε, έχει μετατραπεί εδώ και πολύ καιρό σε κόμμα στελεχών που εξυπηρετούν προσωπικές ατζέντες χωρίς ιδιαίτερες ιδεολογικές αναφορές. Αν, για παράδειγμα, πράγματι πίστευε στη σοσιαλδημοκρατία ο Ν. Ανδρουλάκης, στην ενίσχυση του ΕΣΥ ή στη διαλεύκανση των παρακολουθήσεων θα είχε ξεκόψει ευθύς εξαρχής οποιοδήποτε δίαυλο επικοινωνίας με τη ΝΔ, ιδίως από τη στιγμή που ο Κ. Μητσοτάκης δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση να θυσιάσει την πρωθυπουργία... 

Ο διμέτωπος, συνεπώς, Ανδρουλάκη είναι κι ανιστόρητος κι αψυχολόγητος όταν ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ ταυτίζονται στα δύο τρίτα ή και περισσότερο των προγραμμάτων τους. Εκτός αν οι σκελετοί στη ντουλάπα Ανδρουλάκη είναι τόσο πολλοί που αδυνατεί να χωρέσει και τη δεξιά μέσα σε αυτή...