Καλύτερα ραγιάς παρά γκέι...

Ορθώς πράττουν κι αυτομαστιγώνονται στο ΣΥΡΙΖΑ. Οι ευθύνες τους για την εκλογική συντριβή είναι απαράγραπτες. Πολύ καλά κάνουν, επίσης, σε πολιτικό επίπεδο και στηλιτεύουν τα στελέχη τους που αναζητούν ευθύνες κι αλλού. Αλίμονο, όμως, αν τρελαθούμε όλοι εντελώς και πιστέψουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε με 20 μονάδες διαφορά μολονότι σε αυτή τη χώρα τηρούνται όλοι οι δημοκρατικοί κανόνες, τα ΜΜΕ είναι αμερόληπτα, η δικαιοσύνη αδέκαστη, το βαθύ κράτος ουδέτερο ή ότι η πανδημία δεν πάγωσε τα πάντα για δύο χρόνια, δεν γιγάντωσε το φόβο και δεν ανάγκασε την Ευρώπη να εγκαταλείψει τη λιτότητα και να μοιράσει χρήμα...

Και, πάνω από όλα, αλίμονο αν πιστέψουμε ότι ο λαός είναι σοφός και δεν κάνει ποτέ λάθη. Κι αλίμονο αν πιστέψουμε ότι η κρίση του βασίστηκε στα προγράμματα- λες και τα διάβασε λέξη προς λέξη και τα κοστολόγησε- κι όχι σε άλλους παράγοντες. Πόσοι, για παράδειγμα, ψήφισαν με βάση ένα ρουσφέτι ή ένα επίδομα; Η εργατική τάξη δεν πρόκειται να πάει στον παράδεισο μόνο και μόνο γιατί είναι εργατική τάξη. Οφείλει και να αποδεικνύει ότι δεν είναι λούμπεν...

Δεν μπορεί, επίσης, αν πιστέψουμε το νεοδημοκρατικό αφήγημα, ο λαός να είναι σοβαρός όταν δίνει 40% στον Κ. Μητσοτάκη κι ασόβαρος όταν είναι έτοιμος να βάλει τους ανεμβολίαστους παΐσιους στη Βουλή. Το πρόβλημα είναι δομικό, αλλά ακόμα και η πρώτη εστία κοινωνικοποίησης, η οικογένεια, ενδιαφέρεται περισσότερο να μην γίνει ο γιος γκέι- όπως φάνηκε και με το ταινιάκι με τα αγόρια στο ντους- παρά να μην γίνει κακοποιητικός ή ραγιάς. Λες και είναι καλύτερο πρότυπο ο μπαμπάς και η μαμά που γλείφουν κατουρημένες ποδιές για μια συμβασούλα ορισμένου χρόνου των 600 ευρώ που τους καθιστά όμηρους για μια ζωή. Η αξιοπρέπεια δεν ήταν ποτέ ζήτημα χρημάτων...