Βία στα πανεπιστήμια, νοθεία στις δημοσκοπήσεις αλλά τα δέντρα δεν ψηφίζουν πια στις εκλογές...

Ένα "παράξενο" πράγμα, όταν έρχονται οι λογαριασμοί ρεύματος οι δημοσκοπήσεις εξαφανίζονται κι όταν ο Κ. Μητσοτάκης υπόσχεται 600ευρα και δίνει ομιλία στο Κογκρέσο αυτές επανεμφανίζονται. Πώς να μην θέλει, επομένως, ο πρωθυπουργός να ελέγξει και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ύστερα από τα συμβατικά ΜΜΕ, ώστε η συνολική πληροφόρηση των πολιτών να είναι ελεγχόμενη; Ο πειρασμός είναι μεγάλος και τα διάφορα συστήματα παρακολούθησης τύπου "predator" πολλά...

Θα δυσαρεστήσω τον πρωθυπουργό, τους χορηγούς και τους οπαδούς του, αλλά η κοινωνική πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από αυτή που μας πλασάρουν οι δημοσκόποι σε καθημερινή βάση. Η ΝΔ δεν προηγείται με οκτώ, εννέα ή δέκα μονάδες, αφού η διαφορά από το ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μικρότερη... 

Αυτό που δεν μπορούν να υπολογίσουν οι δημοσκόποι, πέρα από τις σκοπιμότητές τους, είναι και το ότι οι προοδευτικοί πολίτες, ιδίως οι νεότερης ηλικίας, δεν είναι τόσο φωνακλάδες όσο οι συντηρητικοί ούτε τους ρωτάνε στις δημοσκοπήσεις κι αν τους ρωτήσουν τους κλείνουν το τηλέφωνο. Και, φυσικά, δεν είναι δυνατό κάποιος να δηλώνει απογοητευμένος ή κι εξοργισμένος από την κυβέρνηση και τις πολιτικές της και την ίδια ώρα να λέει πως θα την ψηφίσει, όσο δύσπιστος κι αν είναι απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ...

Μέχρι και πριν λίγο καιρό ο Κ. Μητσοτάκης μπορούσε να κοροϊδεύει τους πολίτες, όχι όμως πλέον. Κυβερνά με την εξαπάτηση, με το παρακράτος που, ανάμεσα σε άλλα, ξυλοφορτώνει φοιτητές και διώκει και παρακολουθεί δημοσιογράφους, καθώς και με την αλαζονεία τού πορφυρογέννητου. Κι όσο κι αν είναι αλήθεια ότι η πλειοψηφία είναι ακόμα μαγκωμένη με τον Αλέξη Τσίπρα, που ψήφισε μνημόνιο αντί να το σκίσει με ένα νόμο κι ένα άρθρο, η ποιοτική διαφορά ήθους κι ενδιαφέροντος για τους πολλούς είναι πλέον ολοφάνερη. Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα κάθε ημέρα που περνά, προσθέτει κι ένα λιθαράκι στην πολιτική αποδρομή Μητσοτάκη. Είναι δίκαιη και θα γίνει πράξη...

 

"Life is all right in America if you're all white in America"...

 

Μόλις πριν μία εβδομάδα ο Αδ. Γεωργιάδης, σε ένα από τα πολλά παραληρήματά του, μιλούσε για τις ΗΠΑ, την "καλύτερη δημοκρατία τού κόσμου", και το στόμα του κολλούσε από τα μέλια. Ακούγοντάς τον ήθελα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να μετοικήσω στη χώρα των "των γενναίων και των ελεύθερων". 

Βλέπετε, δεν είμαι μαύρος ούτε ισπανόφωνος ούτε γυναίκα που να θέλει να κάνει άμβλωση κι αν είχα και μια συλλογή με τουφέκια, πιστόλια κι άλλα όπλα μια χαρά θα μπορούσα οποιαδήποτε στιγμή να μπουκάρω σε ένα σχολείο, να σκοτώσω μερικές δεκάδες παιδιά και τους δασκάλους τους και μετά να με σκοτώσουν μπάτσοι. Κι όλα αυτά με το χαμόγελο στα χείλη που ακολούθησα το αμερικανικό μου όνειρο...

Θα ήμουν ακόμα πιο αφελής από όσο πραγματικά είμαι αν έπεφτα από τα σύννεφα από τις ίσες αποστάσεις που κρατάνε οι σύμμαχοί (sic) μας απέναντι στις νέες τουρκικές προκλήσεις. Η Ελλάδα, άλλωστε, έχει για πρωθυπουργό έναν πολιτικό που, όπως απόδειξε και με τη Συμφωνία των Πρεσπών, ασκεί εξωτερική πολιτική με γνώμονα τις δημοσκοπήσεις και τις προσωπικές του φιλοδοξίες κι όχι το εθνικό συμφέρον. Για να γίνει γ. γ. του ΝΑΤΟ έφτασε στο σημείο να στέλνει και να ξαναστέλνει πολεμικό υλικό στην Ουκρανία την ώρα που τα τουρκικά αεροσκάφη πλησιάζουν την Αλεξανδρούπολη και τα τουρκικά ερευνητικά βγαίνουν ξανά στο Αιγαίο...

Οι έξι που εκτελέστηκαν στο Γουδί μετά τη μικρασιατική καταστροφή έκαναν σοβαρά λάθη που οδήγησαν κι αυτά στον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Χρησιμοποιήθηκαν, ωστόσο, ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και καταδικάστηκαν για εσχάτη προδοσία, για δόλο δηλαδή που δεν είχαν να εγκαταλείψουν ελληνικές πόλεις κι οχυρά. Ούτε ο Κ. Μητσοτάκης έχει την πρόθεση να παραχωρήσει εθνική κυριαρχία, αποδέχεται όμως κι αυτό το ενδεχόμενο για να είναι αρεστός στους Αμερικανούς και να έχει μέλλον στο διεθνές πολιτικό στερέωμα. Στο ελληνικό, άλλωστε, δεν έχει πολύ ακόμα...

Ο Κυριάκος κατουράει τα σύμβολα...

Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από τους 300 της Βουλής δεν ήταν φτωχαδάκια πριν αναμειχθούν με τα κοινά. Είναι θεμιτό, άλλωστε, οι τοπικές κοινωνίες να επιλέγουν ανθρώπους τους που ξεχωρίζουν κι όταν κάποιος ξεχωρίζει συνήθως έχει και λεφτά. Η πολιτική, εξάλλου, είναι ακριβό σπορ και θέλει αφοσίωση που δεν μπορεί προφανώς να δείξει κάποιος που παλεύει ημέρα με την ημέρα για να τα βγάλει πέρα...

Είναι ζήτημα, όμως, και μάλιστα μεγάλο όταν αβγατίζεις τα φράγκα σου όντας ο ίδιος και η οικογένειά σου επί δεκαετίες στην πολιτική, χωρίς κάποιο άλλο εμφανές εισόδημα. Και, φυσικά, είναι ζήτημα να παριστάνεις τον Ιησού και να λες πως τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία την ίδια ώρα που έχεις κλείσει να παρακολουθήσεις τελικό τού NBA από πρώτο τραπέζι πίστα. Και είναι ακόμα υποκριτικότερο να εντάσσεις την κριτική που δέχεσαι στη μιζέρια και στο λαϊκισμό τής αντιπολίτευσης...

Πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων κι ο Κ. Μητσοτάκης τα διαχειρίζεται με αμετροέπεια κι αλαζονεία. Βρίσκει, όμως, και τα κάνει σε ένα λαό που τσιμπά με το παραμικρό τυράκι στους λογαριασμούς τού ρεύματος και μια ομιλία στο Κογκρέσο την ίδια στιγμή που ο Τ. Ερντογάν μας προετοιμάζει για θερμό καλοκαίρι. Και ούτε μπορεί να σταθεί ως δικαιολογία πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει ακόμα. Ναι, δεν πείθει, αλίμονο όμως αν επιτρέπουμε στους φαύλους να κυβερνούν μέχρι να αισθανθούμε πεπεισμένοι... 

   

 

"Δεν έχουν σημασία τα λεφτά", είπε πριν ξαπλώσει σε ένα από τα 36 ακίνητά του...

Δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ που προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν κυβέρνησε δύο και πλέον δεκαετίες και είναι το νέο κι άφθαρτο στην πολιτική ζωή τής χώρας. Το ίδιο πράττει και η ΝΔ, σε μια ακόμα άτυπη ή και πολύ τυπική συμπαιγνία τού πάλαι ποτέ δικομματισμού να χρεώσει στο ΣΥΡΙΖΑ δύο αιώνες χρεοκοπιών, ραγιαδισμού και φτωχοποίησης του λαού. Φυσικά ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί πλέον να βαυκαλίζεται τον νέο κι άφθαρτο, όπως και να το κάνουμε όμως άλλo τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης κι άλλο 43μισι έτη...

Στην κυβέρνηση γνωρίζουν πολύ καλά ότι όποιος ελέγχει το παρελθόν μπορεί να ελέγξει και το μέλλον. Είναι προφανές, άλλωστε, ότι επιχειρεί τη νεκρανάσταση του αντί- ΣΥΡΙΖΑ μετώπου αξιοποιώντας και τις εσωκομματικές αντιθέσεις τού ΠΑΣΟΚ, το οποίο είναι πολύ πιθανό να διασπαστεί με όποιον, αν κι εφόσον, συγκυβερνήσει. Κι αυτό γιατί στη Χαριλάου Τρικούπη δεν παράγουν ιδέες, αλλά άρματα πρόσδεσης στον ένα ή στον άλλο πόλο τού νέου δικομματισμού. Κι αυτό αργά ή γρήγορα, αναλόγως πότε θα στηθούν κάλπες, θα έχει συνέπειες για την ενότητα του πάλαι ποτέ κινήματος...

Το να είσαι φτωχός και να λες πως δεν έχουν αξία τα χρήματα μοιάζει με το να έχεις συλλάβει πλήρως το νόημα της ζωής. Το να είσαι πλούσιος, όμως, και να ισχυρίζεσαι το ίδιο- όπως έκανε τη Δευτέρα ξανά ο Κ. Μητσοτάκης- είναι τουλάχιστον προκλητικό. Γι' αυτό και θα συνεχίσουν, όσο τους παίρνει ακόμα, να κυβερνούν με το ψέμα, την εξαπάτηση και τον ιστορικό αναθεωρητισμό. Η κοινωνική πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ σύμμαχός τους... 

 

 
 

Οι δεύτερες εκλογές δίνουν αυτοδυναμία στον πρώτο κι επιστρέφουν τον τρίτο στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...

Όταν έχεις κυβερνήσει 25 από τα 48 χρόνια τής μεταπολίτευσης είναι λογικό να αισθάνεσαι ακόμα άξιος να ξανακυβερνήσεις ή να διακατέχεσαι από μικρομεγαλισμό. Κι ας είσαι, πλέον, τρίτος και καταϊδρωμένος και με διαφορά από το δεύτερο που απειλείς πως δεν θα κυβερνήσεις μαζί του ή τον αποκαλείς χωματερή... 

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν, όμως, στο ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ, το κόμμα που άλλαξε ακόμα κι όνομα για να μην πληρώσει τα υπέρογκα χρέη του, είναι πως βρίζοντας τα στελέχη του που πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία βρίζουν και τους ψηφοφόρους τους που κινήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση. Κι αυτοί είναι πολύ περισσότεροι, δεν μπορεί να είναι όλοι φαύλοι και, φυσικά, δεν είναι η καλύτερη τακτική να τους επανελκύσεις αποκαλώντας τους ποντίκια...

Ο Αλέξης Τσίπρας καλά κάνει κι απευθύνει εδώ και καιρό πρόσκληση στις προοδευτικές δυνάμεις για συγκυβέρνηση ύστερα από την κάλπη τής απλής αναλογικής, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα. Αν μη τι άλλο, οι συγκυβερνήσεις δυσκολεύουν τη δημιουργία σκανδάλων όπως του χρηματιστηρίου ή της Siemens, τα οποία στο ΠΑΣΟΚ κάτι πρέπει να λένε, κυρίως σε όσους έμειναν σε αυτό κι όχι σε όσους έφυγαν... 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, είναι πρώτο κόμμα δεν χρειάζεται να το παρακάνει στο παρακαλετό εκείνων που δεν αποκλείουν συγκυβέρνηση με τον Κ. Μητσοτάκη ή κυβέρνηση τεχνοκρατών ή κυβέρνηση με ψήφο ανοχής. Υπάρχουν και οι δεύτερες εκλογές, ή έστω οι τρίτες, που δίνουν αυτοδυναμία στον πρώτο κι επιστρέφουν τον τρίτο στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...

Προφανώς και κατανοώ, σε πολιτικό επίπεδο, τους ακροβατισμούς Ανδρουλάκη. Ο ίδιος είναι κύμβαλο αλαλάζον και ούτε καν κυβερνητικό κόμμα, δηλαδή δεν έχει ούτε πολιτικό λόγο ούτε πολιτικό ρόλο μετά την απλή αναλογική. Θα κατανοούσα, επίσης, την αποκήρυξη του λαϊκισμού τού ΣΥΡΙΖΑ, που ως ένα βαθμό είναι πραγματικότητα, αν αποκήρυσσε ταυτοχρόνως τον άρχοντα του λαϊκισμού Ανδρ. Παπανδρέου ή τον "λεφτά υπάρχουν" Γ. Παπανδρέου. Όταν, όμως, δεν το κάνεις κι αντιθέτως κατηγορείς το ΣΥΡΙΖΑ για "κλοπή" τού παπανδρεϊσμού τότε δεν είσαι λιγότερο λαϊκιστής. Μάλλον αμήχανος και κενός αποδεικνύεσαι...

 

 
 

Να τιμάμε το αίμα που χύθηκε, αλλά να θυμόμαστε και το γιατί...

Πολύ καλά κάνουμε και τιμάμε τη γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων και κλίνουμε το γόνυ στη μνήμη των σφαγιασθέντων τής Μικράς Ασίας, της Πόλης και των απανταχού Ελλήνων των αλησμόνητων πατρίδων. Όλοι τους ήταν θύματα ιμπεριαλιστικών, αδιέξοδων πολέμων για τους οποίους και η Ελλάδα είχε σοβαρές ευθύνες. Έναν αιώνα αργότερα, ωστόσο, θα έπρεπε να είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε και τα δικά μας λάθη που οδήγησαν στον ξεριζωμό των Ελλήνων τού Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Πόλης ή της Ανατολικής Θράκης...

Τα σφάλματα του παρελθόντος δεν θα έπρεπε να είναι αντικείμενο ενασχόλησης αποκλειστικώς των ιστορικών, αλλά όλων μας, πολύ περισσότερο εκείνων που έχουν και το πεπόνι και το μαχαίρι, ώστε να μην επαναλαμβάνονται. Δυστυχώς, όμως, εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την εξωτερική πολιτική με επικοινωνιακούς όρους και προσωρινών κερδών. Γι' αυτό και τώρα πανηγυρίζουμε για τις ωραίες ομολογουμένως φωτογραφίες τού πρωθυπουργού στο Κογκρέσο, οι οποίες ωστόσο δεν φαίνεται να ανακόπτουν την πώληση F- 16 στην Τουρκία εδώ και τώρα, εξέλιξη που ανατρέπει τις ισορροπίες στο Αιγαίο...

Φυσικά οι δύσκολες αποφάσεις, ιδίως στα εθνικά θέματα, εμπεριέχουν υψηλό κίνδυνο πολιτικού κόστους κι αυτό το ξέρει, ύστερα από τη Συμφωνία των Πρεσπών, πολύ καλά κι ο Αλέξης Τσίπρας. Αντί, συνεπώς, από τη μία ο Κ. Μητσοτάκης να συμβάλλει στην κούρσα εξοπλισμών κι από την άλλη και υπογείως να προωθεί τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, θα ήταν προτιμότερο να ζητήσει τη σύγκληση Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών υπό την ΠτΔ προκειμένου να ληφθούν στρατηγικές αποφάσεις, ιδίως ως προς την Τουρκία. Φαίνεται, όμως, πως και στην εξωτερική πολιτική έχει επιλέξει το δρόμο τού αυτοθαυμασμού, με όποιες συνέπειες έχει κάτι τέτοιο για τις εθνικές μας διεκδικήσεις...

 
 

Οι Σμυρνιοί, οι Κύπριοι και οι Καλυμνιώτες ακόμα περιμένουν τον έκτο στόλο...

Όταν η μετεμφυλιακή δεξιά είχε ανεβεί σύσσωμη στο αμερικανικό άρμα είχε και μερικές καλές δικαιολογίες. Οι ΗΠΑ μας είχαν δώσει χρήματα στο πλαίσιο του σχεδίου Μάρσαλ, το οποίο ξεζούμισαν οι δωσίλογοι της Κατοχής, και ήταν μία από τις δύο υπερδυνάμεις τής εποχής. Σήμερα, όμως, οι ΗΠΑ μας παίρνουν λεφτά, είτε για πολεμικούς εξοπλισμούς είτε για υγροποιημένο φυσικό αέριο, και είναι απλώς μία από τις περισσότερες από δύο μεγάλες δυνάμεις τής εποχής...

Τι κερδίζουμε, συνεπώς, από το να είμαστε προβλέψιμος και δεδομένος σύμμαχος, σε βαθμό που να κυκλοφορούμε μπροστά της με κατεβασμένα τα βρακιά, για μία μόνο από τις μεγάλες δυνάμεις; Ακούσατε μήπως τον Τ. Μπάιντεν να δηλώνει πως θα τραβήξει το αφτί τού Τ. Ερντογάν; Κι αν ακόμα το δήλωνε ποιος πιστεύει ότι οι Αμερικανοί θα στείλουν τον έκτο στόλο στο Αιγαίο ή στη νοτιοανατολική Μεσόγειο για να υπερασπιστούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας; Οι Σμυρνιοί τον περιμένουν από το 1922, οι Κύπριοι από το 1974 και οι Καλυμνιώτες από το 1996...

Ο Κ. Μητσοτάκης μίλησε στο Κογκρέσο σαν να ήταν Αμερικανός κι εδώ τα γιουσουφάκια του πανηγυρίζουν για τους ύμνους που γράφονται για τον πρωθυπουργό στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού. Την επομένη, βεβαίως ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ συνάντησε τον ομόλογό του της Τουρκίας πίσω από κλειστές πόρτες, κάνοντας το ανατολίτικο παζάρι που οι πορφυρογέννητοι σνομπάρουν αλλά είναι κι αυτό που φέρνει αποτελέσματα στην εξωτερική πολιτική. Ο κόσμος μας ανακατατάσσεται, αν δεν βρίσκεται και στα πρόθυρα ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, κι εμείς άδουμε για χάντρες και καθρεφτάκια...

 

 

Ο Ερντογάν παζαρεύει κι εμείς μετακομίσαμε την αρχοντοβλαχιά μας στο Λευκό Οίκο...

Έχουμε έναν πρωθυπουργό που τα έδωσε όλα στους Αμερικανούς για να μπορέσει να μιλήσει στο Κογκρέσο. Έχουμε, επίσης, έναν πρωθυπουργό που αντί να παλέψει για να μην δώσουν οι ΗΠΑ εδώ και τώρα F- 16 στους Τούρκους προτείνει να αγοράσουμε- με άλλα τέσσερα δισ. για εξοπλισμούς- F- 35 από το 2028 και βλέπουμε. Αν στο μεσοδιάστημα, βεβαίως, η Τουρκία καταλάβει το μισό Αιγαίο με την εναέρια πολεμική υπεροπλία της αναρωτιέμαι αν θα υπάρχει ακόμα Ακρόπολη για να πετάξουν από πάνω της τα F- 35 που θα υποδεχθούμε με τιμές αρχηγού κράτους, όπως τα Rafale...

Και γιατί να αγοράσουμε F- 35 κι όχι Stealth,  αεροπλανοφόρα ή διαστημικά αεροσκάφη; Μα, γιατί δεν έχουμε τα λεφτά για κάτι τέτοιο, θα μου απαντήσετε, λες και μας περισσεύουν τέσσερα δισ. για F- 35. Ναι, να εξοπλιζόμαστε, αλλά με μέτρο και σύνεση γιατί τα νησιά τού Αιγαίου δεν θα τα χάσουμε, αν τα χάσουμε, με πόλεμο αλλά από την άθλια διπλωματία μας. Την ώρα που ο Τ. Ερντογάν παζαρεύει ακόμα και την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ για να κερδίσει ανταλλάγματα, εμείς μετακομίσαμε την αρχοντοβλαχιά μας στο Λευκό Οίκο...

Εξωτερική πολιτική δεν γίνεται υπό το πρίσμα τής εξυπηρέτησης κομματικών φιλοδοξιών, πολλώ δε μάλλον προσωπικών. Κι όμως, αυτό κάνει ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος έχει μετατρέψει ένα επίσημο ταξίδι στην Ουάσιγκτον σε πάρτι γνωριμιών για την οικογένειά του. Είναι προβλέψιμος, είναι δεδομένος και, συνεπώς, είναι επικίνδυνος και για τα εθνικά μας συμφέροντα...

 
 

Αρχηγικός ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να ζητήσουν θεσούλα στο Δημόσιο...

Δεν υπήρχε κανένας πολιτικός λόγος να μην δινόταν το δικαίωμα και σε όσους δεν επιθυμούσαν να γίνουν μέλη τού ΣΥΡΙΖΑ να ψήφιζαν την Κυριακή. Έτσι κι αλλιώς, ούτε η πλειονότητα των 110.000 νέων μελών θα περνά την ημέρα της συζητώντας κι αγωνιζόμενη για την κυβερνώσα Αριστερά ή γράφτηκε για να μπορεί να ψηφίσει σε μελλοντικό εσωκομματικό δημοψήφισμα για συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ. Ήθελε να στείλει πάση θυσία πίσω το λογαριασμό στον Κ. Μητσοτάκη κι αυτό έκανε...

Πριν, ωστόσο, τα παλιά μέλη κατηγορήσουν (ξανά) για καιροσκοπισμό τα νέα, καλό είναι να αναρωτηθούν γιατί απουσίασαν περί τις 20.000 ανάμεσά τους από τις κάλπες. Ως ποιο σημείο φτάνει, τέλος πάντων, ο κομπλεξισμός τους απέναντι στον ηγέτη που τους έκανε και θα τους ξανακάνει κυβέρνηση; Ή, μήπως, όταν ξαναγίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση δεν θα απαιτούν και πάλι κρατικά αξιώματα και θεσούλες, όπως συνέβη και την πρώτη φορά, ανεξαρτήτως αν είναι άξιοι ή όχι γι' αυτές;...

Η μεγάλη πολιτική διακύβευση, ωστόσο, των επόμενων μηνών δεν είναι ποιοι θα απαρτίζουν την Κεντρική Επιτροπή ή το Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η αξιοποίηση της συγκυρίας ώστε να ολοκληρωθεί η πολιτική ανατροπή που έχει ήδη ξεκινήσει. Ο αγώνας γίνεται ακόμα πιο δύσκολος όταν τα συμβατικά ΜΜΕ είτε παριστάνουν πως δεν υπάρχεις είτε σε αντιμετωπίζουν μόνο ως αντικείμενο πολιτικού κουτσομπολιού, αλλά ποτέ η Αριστερά σε αυτή τη χώρα δεν έχασε ή δεν κέρδισε χωρίς ο διαιτητής να είναι στημένος. 

Και τώρα το χρωστά στην κοινωνική πλειοψηφία να ανατρέψει δημοκρατικώ τω τρόπω πολιτικές που είτε τη φτωχοποιούν είτε την εξευτελίζουν. Όσοι δεν κοιτάνε έξω από την Κουμουνδούρου, αλλά μόνο μέσα έχουν ήδη ταριχευτεί πολιτικώς...

 

Τώρα ο Τσίπρας πρέπει να νικήσει και τον συγκαταβατικό εαυτό του...

Τους πείραξε δήθεν που ψήφισαν 15χρονοι όταν δεν έλεγαν κουβέντα για τα 15χρονα που βίαζαν ο Ν. Γεωργιάδης κι ο Δ. Λιγνάδης. Τους πείραξε, επίσης δήθεν, που δεν υπήρχε άλλος υποψήφιος από τον Αλέξη Τσίπρα, λες κι απαγόρευσε σε κάποιον άλλον να κατεβεί αντίπαλός του. Αυτό που τους πειράζει, ωστόσο, περισσότερο είναι πως δεν τους βγαίνει πια το αφήγημα του κυρίαρχου Μητσοτάκη και του απομονωμένου ΣΥΡΙΖΑ...

Σε μια εποχή που η συμμετοχή στα κόμματα θεωρείται ξεπερασμένη και σε μια διαδικασία που δεν υπήρχε αγωνία για το αποτέλεσμα της εκλογής προέδρου και που όποιος συμμετείχε σε αυτή έπρεπε να εγγραφεί και μέλος, η τελική υψηλή συμμετοχή στέλνει μηνύματα που δεν μπορούν να κρυφτούν από fake δημοσκοπήσεις. Αν η ΝΔ είναι δέκα μονάδες μπροστά από το ΣΥΡΙΖΑ, τότε κι ο γράφων είναι πιλότος τής Φόρμουλα Ένα. Μόνο που η κοινωνική πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική κι όποιος κάνει πως δεν την βλέπει θα εκπλήξει δυσάρεστα κυρίως τον εαυτό του...

Όπως κι αν έχει, η επόμενη ημέρα καλεί τον Αλέξη Τσίπρα να νικήσει τον συγκαταβατικό εαυτό του, να παραμερίσει εκείνους που τον πολεμούν με βάση την προσωπική φιλοδοξία κι όχι την ιδεολογία και να συγκροτήσει μια πραγματικά νέα ηγετική ομάδα. Αυτό, άλλωστε, θέλουν να δουν και οι πολίτες που εμπιστεύονται το ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του κι όχι υπουργούς ξανά τον Ευκλ. Τσακαλώτο ή τον Π. Σκουρλέτη. Κι από αυτό θα κριθούν σε σημαντικό βαθμό και οι πιθανότητες του Αλέξη Τσίπρα να μην είναι μόνο ο προηγούμενος, αλλά κι ο επόμενος πρωθυπουργός τής χώρας...

 

  

Αν τα έχεις καλά με ένα μεγάλο ψάρι μόνο ετοιμάσου να σε καταβροχθίσουν τα υπόλοιπα...

Δεν είναι προς το συμφέρον τής χώρας να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ ή να τα "σπάσει" με τις ΗΠΑ. Τα μικρά ψάρια οφείλουν να τα έχουν καλά με τα μεγάλα αλλιώς καταλήγουν στο στομάχι τους. Έχουμε καταλήξει, άλλωστε, στην κοιλιά τους στο παρελθόν. Αν, όμως, τα έχεις καλά, τέλεια θα σας πω, με ένα μόνο μεγάλο ψάρι ετοιμάσου να σε καταβροχθίσουν τα υπόλοιπα...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με τα εθνικά συμφέροντα αλλά με τα προσωπικά τού πρωθυπουργού ή γιατί κρατάνε τον ίδιο και την οικογένειά του από κάπου, έχει προσδεθεί στο αμερικανικό άρμα σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο. Και το κάνει ξανά, με την επ' αόριστον παράταση της σχετικής αμυντικής συμφωνίας, την ώρα που η Ουάσιγκτον ετοιμάζεται να πουλήσει 40 F-16 στην Τουρκία. Ακόμα, όμως, κι αν η συγκυρία ήταν διαφορετική μόνο κάποιος αφελής ή ανιστόρητος ή και τα δύο μπορεί να πιστεύει ότι δίνοντάς τα όλα στους Αμερικανούς εξασφαλίζουμε την εδαφική μας ακεραιότητα...

Η άσκηση γεωπολιτικών ισορροπιών από μία μικρή χώρα δεν είναι εύκολη υπόθεση και γίνεται ακόμα δυσκολότερη όταν την κυβερνούν μητσοτάκηδες. Η τακτική, ωστόσο, του δεδομένου, καλού παιδιού δεν βοήθησε ποτέ κανέναν, είτε πρόκειται για κράτη είτε για μεμονωμένα άτομα. Αφήστε που εν προκειμένω αποκαλύπτει και μια φοβικότητα η οποία κρύβει και προσωπική υστεροβουλία για έναν άνθρωπο που σύντομα θα είναι πρώην στη χώρα του κι αναζητά θέση στο εξωτερικό που να ταιριάζει στις φιλοδοξίες του, αλλά όχι και στα προσόντα του... 

  

 
 

Ελεγκτές κι ελεγχόμενοι με την ίδια φανέλα παίζουν...

Δεν ήταν καθόλου τυχαίο που το πρώτο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αυτό για το δήθεν επιτελικό κράτος, αφορούσε την υπερσυγκέντρωση εξουσιών στο Μαξίμου και στον Κ. Μητσοτάκη. Ο σημερινός πρωθυπουργός εκπροσωπεί μια παράταξη και μια οικογένεια που αντιλαμβάνονται πλήρως ότι ο έλεγχος της κυβέρνησης δεν σημαίνει αυτομάτως κι έλεγχο της εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, υπόφερε από αυτή την άγνοια τα τεσσεράμισι χρόνια που πρωτοκυβέρνησε...

Έλεγχος της εξουσίας σημαίνει κι έλεγχο των μηχανισμών που την ελέγχουν. Γι' αυτό κι επίσης μία από τις πρώτες κινήσεις Μητσοτάκη ήταν η καρατόμηση της Βασιλικής Θάνου από την Επιτροπή Ανταγωνισμού και η σύμπτυξη των ελεγκτικών φορέων σε ένα υπό τον κολλητό του Αγγ. Μπίνη. Σε αυτό το πλαίσιο, πώς και η ΡΑΕ και η Επιτροπή Ανταγωνισμού να μην κάνουν τα στραβά μάτια στα υπερκέρδη των ενεργειακών εταιρειών κι όταν εξαναγκάζονται από την κοινωνική και πολιτική πίεση να το κάνουν να τα υποκοστολογούν; Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο τον Κ. Μητσοτάκη και τους χορηγούς του...

Ο πειρασμός τού ελέγχου των αρμών τής εξουσίας θα είναι μεγάλος και για την επόμενη προοδευτική κυβέρνηση. Αν, άλλωστε, μπεις στην πολιτική ταλαιπωρία να αλλάξεις το βαθύ κράτος με κάτι πρέπει να το αντικαταστήσεις και το ότι μπορείς να το κάνεις με τους δικούς σου όρους και προϋποθέσεις αυξάνει και τον κίνδυνο οικειοποίησης των θεσμικών αντίβαρων. 

Γι' αυτό και μία από τις πρώτες κινήσεις τής δεύτερης φοράς Αριστερά πρέπει να είναι η καθιέρωση γενικών γραμματέων υπουργείων με θητεία μεγαλύτερη του ενός εκλογικού κύκλου. Την πρώτη φορά "απλώς" θεσμοθετήθηκε, την επόμενη πρέπει και να εφαρμοστεί...

 

Όπου δεν πίπτει έργο πίπτει ράβδος...

Σύμφωνα με τον Αντ. Σαμαρά, το πρόβλημα της ΝΔ είναι πως θα έπρεπε να είναι περισσότερο δεξιά παρά κεντρώα. Το λέει, μάλιστα, για μια κυβέρνηση που έχει για υπουργούς Εσωτερικών, Ανάπτυξης και Υγείας- κορυφαία, δηλαδή, υπουργεία- τους Βορίδη- Γεωργιάδη- Πλεύρη αντιστοίχως. Και για μια κυβέρνηση που έχει κάνει, ανάμεσα σε άλλα "φιλελεύθερα", τα push backs στο Αιγαίο καθημερινότητα και την πανεπιστημιακή αστυνομία νόμο και πρακτική τού κράτους...

Όταν (και) αυτή η φουλ δεξιά κυβέρνηση ζορίζεται, δημιουργεί προβοκάτσιες, όπως αυτή στο ΑΠΘ, προκειμένου να πουλήσει νόμο και τάξη στο περιδεές και καταληστευμένο από τη ρήτρα αναπροσαρμογής κοινό της. Από πού κι ως πού θα έπρεπε να μας απασχολεί σήμερα- με την ακρίβεια να οργιάζει, τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται και την Τουρκία να απειλεί ξανά- η πανεπιστημιακή αστυνομία; Αυτό δεν ήταν ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία πέρυσι, πολλώ δε μάλλον φέτος που οδηγούμαστε σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και δεν το έχουμε πάρει καν χαμπάρι...

Η προτεραιότητα διαχρονικά μιας δεξιάς κυβέρνησης είναι να φαίνεται πως κάνει πράγματα για το πόπολο την ώρα που νομοθετεί για τα συμφέροντα των πολλών. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, βεβαίως, το απογείωσε, ιδίως με τη στάση της απέναντι στη ρήτρα αναπροσαρμογής και μολονότι αυτή οδηγεί και στην πτώση της. Ένα κόμμα, ωστόσο, που επιτρέπει στον εαυτό του να χρωστά 340 εκατ. ευρώ στις τράπεζες, όπως άλλωστε συμβαίνει και με το ΚΙΝΑΛ που έγινε ΠΑΣΟΚ μέχρι να γίνει πολιτική ιστορία, είναι ένα κόμμα που αποδέχεται να είναι όμηρος της διαπλοκής, ένα κόμμα δηλαδή που μόνο το λαό δεν έχει ως έγνοια του... 

 

 

Να ψηφίσουν και τα μελλοντικά λαμόγια...

Είναι αδύνατο σε ένα κόμμα εξουσίας να μην εμφιλοχωρήσουν λαμόγια χωρίς ιδεολογικές αναφορές παρά μόνο άμετρες φιλοδοξίες κι έρωτα με το χρήμα. Είναι πιθανό, μάλιστα, τέτοιου είδους αριβίστες να φτάσουν έως τα ανώτερα αξιώματα τόσο του κόμματος όσο και της δημόσιας διοίκησης ή και της κυβέρνησης. Δεν βρίσκονται όλοι οι κακοί στη φυλακή και στην Ελλάδα ιδίως αυτό μπορεί να ισχύει για τους περισσότερους...

Τι πρέπει να κάνει, συνεπώς, ένα κόμμα για να προστατευτεί όσο μπορεί περισσότερο από τέτοιου είδους φαινόμενα; Μήπως να γίνει κόμμα- σκαντζόχοιρος που θα επιτρέπει σε λίγους να γίνονται μέλη του ύστερα από εξονυχιστικό έλεγχο των βιογραφικών τους; 

Μήπως με την απαγόρευση ένταξης σε κάποιον που πριν ανήκε σε άλλο κόμμα; Αφήστε που δεν υπάρχει άνθρωπος που γεννήθηκε βρόμικος. Στη συνέχεια έγινε κι αυτό δεν αναφερόταν στο βιογραφικό του πριν γίνει...

Ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να κλείσει τα αφτιά του στη μουρμούρα τής εσωκομματικής του αντιπολίτευσης και να επέτρεπε την προσεχή Κυριακή να τον ψηφίσουν οι πάντες, όχι μόνο όσοι είναι ή θέλουν να γίνουν μέλη τού ΣΥΡΙΖΑ. Ιδίως σε αυτή τη χρονική συγκυρία που οι εσωκομματικές εκλογές αποκτούν και χαρακτήρα άτυπου δημοψηφίσματος για τις κυβερνητικές πολιτικές, οι πολίτες θα είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν γνησίως κι όχι μέσω του διαστρεβλωτικού φακού των δημοσκοπήσεων και πόσο "αγαπούν" τον Κ. Μητσοτάκη. Μακάρι ακόμα κι έτσι η συμμετοχή να είναι υψηλή, αλλά κάποια στιγμή Αλέξη τα αβγά πρέπει να σπάνε γιατί αλλιώς χαλάνε και γίνονται δηλητηριώδη και γι' αυτούς που τα συντηρούν... 

 

Γίνονται συνέδρια και είναι σαν να μην γίνονται...

Το 2015 δεν είναι 2022. Προφανώς, στη ΝΔ ωστόσο, όπως έγινε φανερό στο συνέδριό της, χτίζουν το προεκλογικό τους αφήγημα στη δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως ακριβώς έκαναν, δηλαδή, πριν επτάμισι χρόνια, με "θεαματικά" αποτελέσματα για τους ίδιους. Τότε οι αναρχοάπλυτοι θα μας έβγαζαν από το ευρώ, σήμερα οι αριστερούληδες που δεν βλέπουν στο χαζοκούτι τη ζωή τού Παΐσιου θα μας επιστρέψουν στο λαϊκισμό, από τον οποίο υποτίθεται πως μας γλίτωσε αυτός που δίνει μάχες για τη Βόρεια Μακεδονία...

Τα βίντεο από το συνέδριο της ΝΔ δεν πρέπει να σβηστούν γρήγορα. Οφείλουμε να τα κρατήσουμε για να κάνουμε συγκρίσεις με αυτά που θα καταλογίζουν μετά την εκλογική ήττα στον Κ. Μητσοτάκη όσοι το περασμένο παρασκευοσαββατοκύριακο τον υμνολογούσαν λες κι έχουμε για πρωθυπουργό ένα κράμα Ελευθέριου Βενιζέλου και Χαρίλαου Τρικούπη. Φυσικά ούτε λόγος για παραγωγή πολιτικού λόγου από μια συνάθροιση ανθρώπων που περιμένουν πώς και πώς τα χρήματα του Ταμείου Ανάπτυξης για να το ξεζουμίσουν κι αυτό. Εκτός αν θεωρούμε πολιτικό λόγο τού 21ου αιώνα όσα εθνικιστικά και μεσαιωνικά εκστόμισε και πάλι ο Αντ. Σαμαράς...

Ο διαχωρισμός Αριστεράς και δεξιάς θα πάψει να υφίσταται μόνο όταν ο πλούτος παράγεται και μοιράζεται με όρους δικαιοσύνης. Είναι πολύ πρόσφατο, όμως, και το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ για να μπορεί η κυβερνώσα Αριστερά να καμαρώνει πως συζητά επί τη βάσει ιδεών κι όχι προσωπικών διαφορών κι επιδιώξεων... 

Στην Ελλάδα παράγουμε περισσότερη παραπολιτική από όση αντέχουμε και λιγότερη πολιτική από αυτή που έχουμε ανάγκη. Κι αυτή είναι μια (ακόμα) παθογένεια από την οποία δεν βλέπω να ξεμπερδεύουμε γρήγορα...

  

Η δεύτερη φορά Αριστερά καλό είναι να μην δώσει εργαλεία στο νεοφιλελευθερισμό...

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Κ. Μητσοτάκης παίζει το πολιτικό του κεφάλι κορόνα γράμματα για τα μάτια των Βαρδινογιάννη, Μυτιληναίου, Περιστέρη και Στάσση. Το ότι λαμβάνει κάποια περισσότερο σοβαρά μέτρα εννέα μήνες μετά τη γέννηση του προβλήματος με τους λογαριασμούς ρεύματος δεν αναιρεί την άποψη πως για χάρη των χορηγών του θέτει σε διακινδύνευση ακόμα και την πρωθυπουργία του. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, αποδεικνύει πόσο βαθιά εξαρτημένος είναι από τους εθνικούς μας ολιγάρχες...

Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, ωστόσο, άμοιρος ευθυνών, κι ας μην κυβερνά σήμερα κι ας μην αύξησε τους λογαριασμούς ρεύματος όταν κυβερνούσε. Αυτός καθιέρωσε στην πράξη τη ρήτρα αναπροσαρμογής- έστω με διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που της προσέδωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη- κι αυτός εισήγαγε στην Ελλάδα το χρηματιστήριο ενέργειας. Πρόσφερε, δηλαδή, στους νεοφιλελεύθερους τα εργαλεία με τα οποία φτωχοποιούν σήμερα το λαό...

Κι αν τα λάθη είναι λογικό να γίνονται, ιδίως από πρωτόπειρους στην εξουσία, κι αυτοί που τα έκαναν, κρίθηκαν γι' αυτά στις εκλογές τού 2019, προβληματίζει το να μην λες κουβέντα σήμερα για κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής και του χρηματιστηρίου ενέργειας ή να μιλάς αμφίσημα για το αν θα επανακρατικοποιήσεις τη ΔΕΗ. Οι πολιτικοί δεν πρέπει να κρύβονται πίσω από δικαστικές αποφάσεις γύρω από τη ρήτρα αναπροσαρμογής ούτε από ευρωπαϊκές οδηγίες για το χρηματιστήριο ενέργειας, για το οποίο μπορούν να μπουν όροι και προϋποθέσεις ώστε να μην περνά όλη η αγορά μέσα από αυτό. Το να είναι, συνεπώς, η δεύτερη φορά Αριστερά αλλιώς δεν μου αρκεί ως τσιτάτο, ιδίως όταν το "αλλιώς" θα θυμίζει πιο πολύ τον παλαιοκομματισμό κι όχι το ριζοσπαστισμό...   

 

Ουρακοτάγκοι με αποψάρες...

Υπάρχουν δύο Ελλάδες, η Ελλάδα που προσβάλλει και η Ελλάδα που στέκεται με αξιοπρέπεια. Υπάρχει, για παράδειγμα, η Ελλάδα που δολοφονεί γιατί δεν της αρέσει η φυλετική καταγωγή ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός τού θύματος, που σκοτώνει ακόμα και γατάκια και η Ελλάδα που εξεγείρεται με την αδικία, που αντιστέκεται στον κατήφορο και σηκώνει κεφάλι κάθε φορά που αισθάνεται προσβεβλημένη την ανθρωπιά της. Το ποια Ελλάδα επιλέγει κανείς να υπερασπίζεται μαρτυρά και το ήθος του. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν υπερασπίζεσαι τη δικαιοσύνη όταν ζητάς κρεμάλες, όποιος κι αν είναι αυτός που θέλεις να βάλεις το κεφάλι του κάτω από τη γκιλοτίνα...

Δεν υπάρχουν μόνο "καλοί" από τη "δική μας πλευρά" ούτε μόνο "κακοί" από την "άλλη πλευρά". Όσο κοινότοπο κι απλοϊκό κι αν μοιάζει αυτό που μόλις έγραψα τόσο δύσκολο είναι να γίνει αντιληπτό στη σύγχρονη ζούγκλα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπου η ανθρωποφαγία ανταμείβεται με πολλά κλικ κι ο εκφραστής της καθίσταται influencer. Εξοργίζομαι όταν διαβάζω και πολλούς Αριστερούς (;) να εκφράζονται, για παράδειγμα, για τον Κ. Μητσοτάκη με όρους που θα έκαναν να κοκκινίσει ακόμα και τον πιο φανατικό ποδοσφαιρικό χουλιγκάνο. Είναι τόσο δύσκολο πια να κάνουμε κριτική, ακόμα και να εκδηλώνουμε την οργή μας, δίχως να θυμίζουμε ομιλούντα ουρακοτάγκο;...

Καταλαβαίνω ότι όταν σε κάποιον έρχεται λογαριασμός ρεύματος 1.000, 2.000 ή και παραπάνω ευρώ δυσκολεύεται να μιλήσει ήρεμα κι απλά. Δεν νομίζω, όμως, πως όλοι όσοι περνούν την ημέρα τους στο διαδίκτυο καθυβρίζοντας τον όποιο αντίπαλό τους, πραγματικό ή φανταστικό, κουβαλούν το σταυρό τού Ιησού. Μάλλον αντιμετωπίζουν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως πτυελοδοχεία των αποτυχιών τους, που είναι όλες δικές τους κι ας αποπειρώνται να μεταθέτουν αιωνίως την ευθύνη γι' αυτές σε άλλους. Κανέναν δεν έβλαψε και λίγη αυτοκριτική... 

 
 

Αυτοκαταστροφικός από εξάρτηση...

Όσοι γνωρίζουν την αγορά ενέργειας ζητούσαν μέτρα από την κυβέρνηση για την κατάπνιξη της αισχροκέρδειας από το περασμένο φθινόπωρο, πολύ πριν δηλαδή το μίνι παγκόσμιο πόλεμο στην Ουκρανία. Στην αρχή η κυβέρνηση αδιαφόρησε, στη συνέχεια καθησύχαζε πως μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχουν όλα τελειώσει, στη συνέχεια αμφισβήτησε την αισχροκέρδεια, κάποια στιγμή την παραδέχθηκε και υποσχέθηκε μέτρα, τα οποία όμως ακόμα δεν έχουμε δει. Η πιο πρόσφατη μπάλα στην εξέδρα σχετίζεται με το ότι περιμέναμε την ΕΕ να λάβει σχετικές αποφάσεις, όταν η πλειονότητα των κρατών- μελών έχει λάβει εδώ και καιρό τις δικές της...

Ο Κ. Μητσοτάκης υποτίμησε το πρόβλημα μέχρι που και οι κρυφές δημοσκοπήσεις τού υποδεικνύουν πως είναι ο λόγος που θα χάσει τις εκλογές. Τότε γιατί καθυστερεί τόσο πολύ να πάρει αποφάσεις κι όταν το κάνει είναι too little too late; Γιατί η χώρα ποτέ άλλοτε κατά τη μεταπολίτευση, με εξαίρεση ίσως τη διακυβέρνηση Σημίτη, δεν είχε ως πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που είναι τόσο εξαρτημένος από τα μεγάλα συμφέροντα ώστε να αποδέχεται ακόμα και την πολιτική του αυτοκαταστροφή...

Όταν, συνεπώς, έχεις έναν πρωθυπουργό τόσο εξαρτημένο από τη διαπλοκή πώς να μην κατρακυλάς και στον παγκόσμιο πίνακα ελευθερίας τού Τύπου κάτω κι από τη συμπαθή Μποτσουάνα; Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων έναντι των πολλών απαιτεί κι έναν ισχυρό επικοινωνιακό μηχανισμό προπαγάνδας σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Κι αυτόν παρέχουν στον Κ. Μητσοτάκη οι δέκα εθνικοί μας νταβατζήδες. Μέχρι να το πάρουν απόφαση κι εκείνοι πως στηρίζουν ένα καμένο χαρτί και να το εγκαταλείψουν πριν καούν και οι ίδιοι... 

 

Οι λύκοι τα λυκόπουλά τους...

Ο υιός Μητσοτάκη, όπως άλλωστε κι ο μπαμπάς πριν από αυτόν, δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκινούσε την επαγγελματική- πολιτική του καριέρα από το ίδιο σημείο εκκίνησης με τον υιό κάποιου "κοινού θνητού". Όποιος το πίστευε μάλλον έχει θεοποιήσει τόσο πολύ στο μυαλό του τον καπιταλισμό που πιστεύει ότι μόνο οι τεμπέληδες δεν τα καταφέρνουν στη ζωή τους και πως αν προσπαθήσεις το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να επιτύχεις. Κι επειδή ακριβώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο γι' αυτό και το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη θα παραμένει επίκαιρο...

Μόνο, όμως, όταν η αξιοκρατία θα γίνει ο κανόνας θα μπορούμε να κατηγορούμε εξ άμβωνος τον όποιο Μητσοτάκη. Πόσοι από εμάς, άλλωστε, θα είχαμε προτιμήσει ή συστήσει σε μια εργασία έναν πιο άξιο από τον γιο, την κόρη, τον αδελφό ή τον φίλο μας; Αν απαντήσουμε με ειλικρίνεια στον εαυτό μας, θα διαπιστώσουμε ότι περισσότερο φθονούμε τον Κυριάκο που μπορεί και τοποθετεί τα παιδιά του σε καλά αμειβόμενες θέσεις, όπως είχε τοποθετήσει και τον ίδιο ο δικός του μπαμπάς, παρά τον επικρίνουμε...

Ομοίως, στην κυβερνώσα Αριστερά οφείλουν να είναι πιο προσεκτικοί όταν δείχνουν με το δάχτυλο τους πολιτικούς τους αντιπάλους για φαινόμενα νεποτισμού. Υπάλληλοι της Βουλής, άλλωστε, δεν έχουν τοποθετηθεί μόνο παιδιά δεξιών, έτσι δεν είναι;... 

Στην Ελλάδα, ωστόσο, ο θεσμός τής οικογένειας έχει θεοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που στο όνομά της επιτρέπονται τα πάντα. Όταν, όμως, η οικογένεια προηγείται της κοινωνίας μην περιμένετε ο νοητός ήλιος τής δικαιοσύνης να θυμηθεί τη χώρα μας...

Το τζάμπα πέθανε, οι τζαμπατζήδες κυβερνούν...

Για να μπορείς να λες το "τζάμπα πέθανε" πρέπει να είσαι ο ίδιος εντάξει με τις υποχρεώσεις σου. Και για να ισχυρίζεσαι "χαλάλι" του για κάποιον που χτίζει βίλα και εισπράττει 360.000 ευρώ ετησίως θα πρέπει να τον πληρώνεις από την τσέπη σου. Όταν, όμως, το κόμμα σου χρωστά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κι ο πρόεδρός σου προσωπικώς μερικά ακόμα κι όταν δεν μοιράζεις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ από το πορτοφόλι σου, αλλά από αυτό του ελληνικού λαού τότε κρείττον σιγάν. Ή πιο λαϊκά, βγάζεις το σκασμό...

Οι γίγαντες της πολιτικής ζωής Β. Οικονόμου κι Α. Καραμανλή μπορούν να υποβάλουν τον εαυτό τους σε ένα πείραμα και ύστερα θα έχουν δικαίωμα να πουν ό,τι θέλουν: να ζήσουν για μερικούς μήνες με τη μέση σύνταξη ενός συνταξιούχου, το μέσο μισθό ενός μισθωτού και το επίδομα ανεργίας ενός άνεργου και να επιχειρήσουν με αυτά τα λεφτά να πληρώσουν το λογαριασμό τού ρεύματος και τις υπόλοιπες οικογενειακές υποχρεώσεις. Κι αν τα καταφέρουν παρακαλώ να μοιραστούν μαζί μας το μυστικό τής επιτυχίας τους πριν τους απονεμηθεί το Νόμπελ Οικονομίας...

Οι χορτάτοι είναι εύκολο να μιλάνε για το λαϊκισμό. Δεν τους κοστίζει τίποτα να παριστάνουν τους υπεράνω. Αυτός, ωστόσο, που αγωνίζεται κάθε ημέρα για να τα βγάλει πέρα δεν πείθεται από τον τραμπισμό, τα χυδαία ψέματα δηλαδή που παρουσιάζονται ως αδιαφιλονίκητες αλήθειες, κι ετοιμάζεται να στείλει τον Κ. Μητσοτάκη και τους υπουργούς του σπίτια τους. Έτσι κι αλλιώς έχουν κι από αυτά τόσο πολλά που "χαλάλι" τους να πάνε στον αγύριστο...

 

 
 

Ο Τέσλα δεν κολυμπά στην Τζια...

Η πάγια δικαιολογία πίσω από τους παχυλούς μισθούς των "golden boys" είναι πως αν θέλουμε να προσελκύσουμε τα ταλέντα τους στο Δημόσιο πρέπει να τους δώσουμε επιπλέον κίνητρα. Δώστε μου, όμως, εσείς το παράδειγμα ενός έστω "χρυσού παιδιού" που να έχει περάσει από τη δημόσια διοίκηση και να άξιζε να του πούμε "παίρνεις πολλά ρε μπαγασάκο, αλλά τα αξίζεις μέχρι τελευταίου σεντ". Μάλλον δεν θα βρείτε κανέναν όσο κι αν το ψάξετε κι αυτό όχι γιατί η λίστα των "golden boys" είναι βραχεία...

Το να χτίζει με τα λεφτά των φορολογούμενων βίλα με ολυμπιακών διαστάσεων πισίνες σε κοσμικό νησί ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ θα ήταν σκανδαλώδες ακόμα κι αν η πλειονότητα των πολιτών δεν έδινε ένα μηνιάτικο και παραπάνω για να πληρώσει το λογαριασμό ρεύματος. Τώρα είναι κάτι χειρότερο από σκάνδαλο, είναι γαϊδουριά και γι' αυτό δεν ευθύνεται τόσο ο Γ. Στάσσης, έστω κι αν πιάστηκε ψευδόμενος ακόμα και για την επαγγελματική του ιδιότητα. Η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει φυσικά σε αυτούς που του έδωσαν ένα τόσο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο για να μας κοροϊδεύει κατάμουτρα...

Ο Γ. Στάσσης θα έπρεπε να είναι ο Τόμας Έντισον ή ο Νικολά Τέσλα για να δικαιούται να λαμβάνει 360.000 ευρώ ετησίως. Για να αυξηθούν τα έσοδα της ΔΕΗ με την κομπίνα τής ρήτρας αναπροσαρμογής και με τους καταναλωτές να πληρώνουν το μάρμαρο δεν χρειαζόμασταν κάποια μεγαλοφυΐα. Θα μας έκανε και το οποιοδήποτε λαμόγιο στη Βαρβάκειο αγορά που έχει τελειώσει την πέμπτη δημοτικού, αλλά είναι γάτος στο να ξαφρίζει τσέπες με το χαμόγελο στα χείλη...

 

 

Αγαπάμε τον βασιλιά, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;...

Αν βασιστούμε στα πόσα χρόνια είναι πρόεδρος κόμματος και πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας και πόσα ο Κ. Μητσοτάκης, πράγματι ο πρώτος είναι περισσότερα έτη στην πολιτική από τον δεύτερο. Μόνο που ο δεύτερος είναι παλιότερος βουλευτής από τον πρώτο και, το κυριότερο, είναι η σημερινή προμετωπίδα μιας οικογένειας που λυμαίνεται- όχι, δεν κάνω λάθος στο ρήμα- τη δημόσια ζωή τής χώρας για πολλές, πολλές δεκαετίες. Κι όταν το ξεχνάμε- το πόπολο έχει, άλλωστε, μνήμη χρυσόψαρου- έρχεται να μας το θυμίζει ο ίδιος ο Κυριάκος με ταξιδάκια όπως αυτό στη Σκοτία και στον χαραμοφάη Κάρολο για  το πώς θα αξιοποιηθεί το Τατόι...

Η στενή σχέση τής αγίας οικογένειας με την πρώην βασιλική έχει θεμελιωθεί πάνω σε μια αποστασία, ενισχύθηκε με το ριφιφί στο Τατόι επί πρωθυπουργίας τού μπαμπά κι επιβεβαιώνεται σήμερα με τα καλά λόγια τής πρώην βασίλισσας Σοφίας για τον γιο και τις μπίζνες τού τελευταίου με τις βασιλικές οικογένειες, πρώην και νυν, την ώρα που ο κόσμος καίγεται στα πεδία των μαχών και με τους λογαριασμούς τού ρεύματος. Κι αν αυτό που γράφω θεωρηθεί λαϊκισμός, τι είναι ο πρωθυπουργός μιας χώρας που μαστίζεται από πολλαπλές κρίσεις να δίνει προτεραιότητα στην αξιοποίηση- από ποιους αλήθεια;- ενός πρώην βασιλικού κτήματος; Οι σκληρότεροι συστημικοί λακέδες βρήκαν παπά με την Λε Πεν και θάβουν όλα τα σκάνδαλά τους κάτω από το μανδύα τού λαϊκισμού...

Μπορεί οι προθέσεις Μητσοτάκη να είναι οι αγνότερες και να μην υποκρύπτονται υπόγειες μπίζνες με την πρώην βασιλική οικογένεια και προς άγρα βασιλικών ψήφων. Ποιος, όμως, μπορεί να πιστέψει έναν πολιτικό που αναρριχήθηκε στην εξουσία με την εξαπάτηση και κρατιέται σε αυτή αξιοποιώντας κάθε παρακλάδι τού παρακράτους; Έχει, άλλωστε, κι ο ίδιος πολύ λερωμένο πολιτικό μητρώο, αν όχι και ποινικό, για να μας ζητά να τον εμπιστευτούμε...
 

Η ακροδεξιά είναι μητριά του λαϊκισμού, όχι γεννήτορας...

Από τη στιγμή που εκλέχθηκε πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ ο κόσμος μας έχει μπει για τα καλά στη σφαίρα τού ότι όλα μπορεί να γίνουν και στην πολιτική. Ποιος ξέρει, αν την επόμενη φορά η ακροδεξιά στη Γαλλία κατεβάσει ως υποψήφιο ένα φρέσκο πρόσωπο σε σχέση με την πολυκαιρισμένη Λε Πεν, ενδεχομένως το ιστορικό ατύχημα να μην αποτραπεί ξανά. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για την Ελλάδα, έστω κι αν ένα σημαντικό κομμάτι τής ακροδεξιάς είναι ενσωματωμένο στο, υποτίθεται, κεντροδεξιό κόμμα...

Η απανταχού ακροδεξιά στηρίζει την ύπαρξή της στο λαϊκισμό. Δεν είναι, όμως, η ακροδεξιά που τον γεννά, αλλά οι συστημικές πολιτικές που κάνουν τους μικρομεσαίους φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Αν, για παράδειγμα, στην Ελλάδα η πλειονότητα των πολιτών απολάμβανε μια καλοπληρωμένη δουλειά υπό αξιοπρεπέστατες συνθήκες, πόσοι θα πίστευαν ότι έρχονται οι ξένοι και μας κλέβουν δουλειές; Πηγή όλων των δεινών είναι η αδικία, που ο καθένας την αντιλαμβάνεται ή την αντιπαλεύει με διαφορετικό τρόπο. Κι εκεί ακριβώς εμφιλοχωρούν τόσο οι επαναστάτες όσο και οι αγύρτες...

Όταν στην κυβέρνησή σου έχεις απολογητές τής δικτατορίας των συνταγματαρχών, είναι λογικό στο μήνυμά σου να μιλάς για το λαϊκισμό κι όχι για το φασισμό. Κι όταν, την ίδια ώρα, εξακολουθείς να καλύπτεις ένα καρτέλ μαυραγοριτών τής ενέργειας είναι επίσης φυσικό να δαιμονοποιείς το σοσιαλισμό, συντασσόμενος με τη βαρβαρότητα. Μόνο που η δίκαιη κατάρρευσή σου αποδεικνύει ότι μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για πολύ καιρό, ιδίως όταν διαθέτεις μιντιακή υπεροπλία, αλλά την κοινωνική πλειοψηφία για πάντα είναι αδύνατο...

 

 
 

Σταυρώστε το νεοφιλελευθερισμό και μην τον ανασταίνετε...

Ζούμε σε ένα κόσμο όπου ακόμα και η ενέργεια είναι αντικείμενο χρηματιστηριακών συναλλαγών. Κι αναρωτιέμαι, τι έχει σειρά; Θα φτιάξουμε χρηματιστήριο και για το νερό που πίνουμε ή τον αέρα που αναπνέουμε; Και ύστερα αναρωτιούνται οι φεντεραλιστές γιατί οι ευρωπαίοι πολίτες αντιμετωπίζουν με δυσπιστία την ΕΕ και γιατί η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία τής Γηραιάς σε όλα Ηπείρου κινδυνεύει να αποκτήσει ακροδεξιά πρόεδρο...

Είναι δυνατό η χώρα με τους περισσότερους νεκρούς ανά εκατομμύριο πληθυσμού στην Ευρώπη να κηρύσσει το τέλος τής πανδημίας και η χώρα με το ακριβότερο ρεύμα να μην έχει φορολογήσει ακόμα τα υπερκέρδη; Είναι δυνατό, επίσης, η χώρα με τη μεγαλύτερη μείωση ΑΕΠ σε όλη την Ευρώπη την τελευταία δεκαετία να ήταν η μοναδική, μαζί με την Εσθονία, που τα δύο τελευταία χρόνια δεν αύξησε τον κατώτατο μισθό; Ναι, είναι δυνατό αν αυτοί που την κυβερνούν είναι πιο νεοφιλελεύθεροι και διαπλεκόμενοι κι από τους νεοφιλελεύθερους και διαπλεκόμενους των Βρυξελλών...

Αν γίνονταν εκλογές αυτή την Κυριακή, η ΝΔ θα ήταν πρώτο κόμμα, έστω με μικρή διαφορά από το ΣΥΡΙΖΑ. Το αργότερο, όμως, μέχρι το τέλος τού καλοκαιριού θα έχει αλλάξει η δημοσκοπική πρωτιά, με το δίλημμα για το ΚΙΝΑΛ να γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό: συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ ή δεύτερες εκλογές κι αυτοδύναμος ΣΥΡΙΖΑ; Στη δημοκρατία μας, εξάλλου, οι πολίτες επιλέγουν πρωθυπουργό στις βουλευτικές εκλογές. Αν ο Ν. Ανδρουλάκης έχει υπόψη του κάτι άλλο, να μας το πει τώρα και να μην κρύβει κι αυτό όπως και το ποιος είναι, τι πιστεύει και τι απαντήσεις έχει για τα ζητήματα της κοινωνίας...

Υ.Γ. Καλό Πάσχα σε όλες κι όλους!

 

 

Η δυσανεξία στην κριτική χτυπά και τα αριστερά στομάχια...

Σε ποιον ανάμεσά μας αρέσει να ακούει πράγματα που δεν τον τιμούν, ανεξαρτήτως αν αυτός που του τα λέει το κάνει από αγάπη ή από φιλική διάθεση; Αυτός ο δυσάρεστος τύπος που όταν βρέχει δεν ισχυρίζεται πως έχει λιακάδα είναι ο ιδεότυπος του δημοσιογράφου. Κι αυτός ο δυσάρεστος τύπος δεν είναι αρεστός σε κανένα δημόσιο πρόσωπο, είτε ανήκει στη δεξιά είτε στο κέντρο είτε στην Αριστερά...

Θα ήμουν αφελέστατος αν έπεφτα από τα σύννεφα που αυτή η κυβέρνηση διώκει δημοσιογράφους για κακουργήματα- μην μου πείτε πως η δικαστική εξουσία είναι αδέσμευτη γιατί θα αποδημήσω από τα γέλια- ή παρακολουθεί με υπερσύγχρονα τεχνολογικά μέσα δημοσιογράφους που ερευνούν τη διαπλοκή της με τραπεζικά συμφέροντα. Το καθεστώς Μητσοτάκη είναι συνώνυμο του παρακράτους, στο οποίο έτσι κι αλλιώς ειδικεύεται διαχρονικά η ελληνική δεξιά... 

Το ότι υπάρχουν ακόμα ΜΜΕ που του ασκούν κριτική συνιστά από μόνο του γενναιότητα που δεν απέχει και πολύ από την παρόμοια γενναιότητα ΜΜΕ στην Τουρκία, στη Ρωσία ή στην Ουγγαρία. Γι' αυτό και οι δημοκρατικοί πολίτες τούς είμαστε υπόχρεοι...

Η δυσανεξία, ωστόσο, στην αντίθετη άποψη χτυπά και τα αριστερά στομάχια. Κι αν είναι αλήθεια ότι έχουν υποφέρει από πολλά ύπουλα χτυπήματα, ωστόσο αυτό σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί και τη δική τους απέχθεια στην κριτική που τους γίνεται και η οποία δεν είναι πάντοτε άδικη ή υποβολιμαία. Όποιος, όμως, υπογράφει, τρόπον τινά, συμβόλαιο με τη δημοσιότητα είναι υποχρεωμένος και να αποδέχεται την επίκριση κι όχι μόνο τα προνόμια σε χρήμα και δόξα. Εκτός αν έχει αυτοχριστεί αλάνθαστος οπότε η περίπτωσή του θα έπρεπε να εξετάζεται υπό διαφορετικό πρίσμα, αυτό που οι ψυχίατροι ενδεχομένως να αποκαλούσαν ψευδαίσθηση μεγαλείου... 

 

Μαμά, μαμά, ο Αλέξης δεν με παίζει...

Αν δεν διαφωνούσαν για τον τρόπο εγγραφής των μελών θα διαφωνούσαν για το πόσο πρέπει να κοστίζει ο καφές στο κυλικείο τής Κουμουνδούρου. Κι αν δεν διαφωνούσαν για τον καφέ θα διαφωνούσαν για τον ο ΠΑΟΚ ή ο ΠΑΟ είναι καλύτερη ομάδα. 

Δεν ξέρω, πάντως, ποιες είναι οι ιδεολογικές διαφορές τού Ευκλ. Τσακαλώτου και του Π. Σκουρλέτη με τον Αλέξη Τσίπρα. Νομίζω πως ούτε και οι ίδιοι τις γνωρίζουν... 

Η αντιπαράθεση, συνεπώς, της Ομπρέλας με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ιδεολογική, έχει χαρακτηριστικά προσωπικής βεντέτας και γι' αυτό αφορά μερικές χιλιάδες μέλη τού κόμματος, αλλά όχι την κοινωνία. Φυσικά σε ένα δημοκρατικό κόμμα, και δη της Αριστεράς, η ενός ανδρός αρχή ή, πολύ περισσότερο, η προσωπολατρία ή η αυθεντία τής προεδρικής άποψης πρέπει να θεωρούνται ανεπίτρεπτες. Από του σημείου, όμως, αυτού έως την απαίτηση συνδιοίκησης από μια αντιπολίτευση που με το ζόρι μετρά ένα 25% στο εσωκοκομματικό τοπίο και είναι πολύ πιο μειοψηφική ανάμεσα στο σύνολο των ψηφοφόρων τού ΣΥΡΙΖΑ η απόσταση είναι χαοτική...

Βρίσκουν, όμως, και τα κάνουν αφού ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να συμπεριφέρεται με μια κομματική γενναιοδωρία που δείχνει, από την άλλη, ηγετική αδυναμία κι όχι συντροφική διάθεση. Οι ηγέτες ακούνε, συζητούν, αποφασίζουν και λογοδοτούν, πρωτίστως όμως στην κοινωνία που τους δίνει κρατικά αξιώματα κι όχι στους κομματικούς σφουγγοκωλάριους που περνούν τη ζωή τους με μπυρίτσες, σουβλάκια και πολιτική καβλάντα στις τοπικές οργανώσεις... 

Όσοι έχουν ιδέες και θέλουν να παράξουν πολιτική είναι απαραίτητοι σε ένα αριστερό κόμμα, ακόμα κι αν οι ιδέες τους είναι μειοψηφικές. Όσοι, ωστόσο, δίνουν μάχες οπισθοφυλακής για να διατηρήσουν τις ταμπέλες τους θα ήταν πολύ πιο έντιμο να αποχωρήσουν, όπως το έκανε η Αριστερή Πλατφόρμα το 2015 ή η Ανανεωτική Πτέρυγα το 2010. Αλλιώς δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να εξευτελίζουν την Αριστερά αυτοεξευτελιζόμενοι οι ίδιοι... 

 

Το βλέμμα μας στη μπάλα για να μην τη χάσουμε ξανά...

Φυσικά και υπάρχουν μέλη και στελέχη που εντάχθηκαν, εντάσσονται και θα ενταχθούν στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί μυρίστηκαν εξουσία, με τα όποια παράπλευρα οφέλη της. Πώς, όμως, και, κυρίως, ποιος θα κρίνει τα ηθικά κίνητρα του κάθε υποψήφιου μέλους; Ή, μήπως, όποιος προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα είναι εκ προοιμίου λαμόγιο κι όσοι ήταν και στο ΣΥΡΙΖΑ του 3% ντε φάκτο ηθικοί κι ενάρετοι;...

Μήπως δεν υπήρχαν και πριν τη διεύρυνση άεργα κομματόσκυλα που πληρώνονταν από τους Έλληνες φορολογούμενους για να κάνουν καφενειακές συζητήσεις σε κομματικά γραφεία; Ή, μήπως, κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 3% δεν υπήρχαν ρεμπεσκέδες που χώνονταν σε δημόσιες θεσούλες για να κάνουν επανάσταση εκ του ασφαλούς; Περισσεύουν, συνεπώς, τα ηθικόμετρα και τα αριστερόμετρα από εκείνους που πιστεύουν ότι είναι άγιοι μόνο και μόνο γιατί στα νιάτα τους κρεμούσαν αφίσες τού Τσε κι όχι του Ανδρ. Παπανδρέου...

Τα προτάγματα της Αριστεράς για κοινωνική δικαιοσύνη, δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου αποτελούν αιτήματα που έχει ή θα έπρεπε να έχει και η κοινωνική πλειοψηφία. Επομένως, δεν υπάρχει κανένας λόγος κι ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε μια κεντρώα "σούπα"... 

Αυτό που χρειάζεται, ωστόσο, είναι οι προτάσεις του να μην χαρακτηρίζονται από τον ξύλινο, δογματικό σταλινισμό τού ΚΚΕ ή από το ρομαντικό ουτοπισμό τού ΜέΡΑ 25. Βρισκόμαστε σε ένα σκληρό, διεθνές καπιταλιστικό περιβάλλον και συνεπώς οι συμβιβασμοί θα είναι αναγκαστικώς περισσότεροι από όσους θέλουμε όσοι πιστεύουμε στο σοσιαλισμό με δημοκρατία κι ελευθερίες. Δεν χρειαζόμαστε νέες ψευδαισθήσεις α λα 2015...

Βαρίδια δεν είναι ούτε οι συριζαίοι τού 3% ούτε οι συριζαίοι τού 33%. Βαρίδια είναι όσοι θεωρούν τους άλλους βαρίδια, από όποια πλευρά κι αν προέρχονται. Κι αν η προσωπολατρία δεν οδηγεί πουθενά, το ίδιο ισχύει και με τη λογοδοσία τού προέδρου για το οτιδήποτε... 

Ο αρχηγός πρέπει να λογοδοτεί, αλλά και να διαθέτει κι ελευθερία κινήσεων, ιδίως σε πολύ ρευστές πολιτικές περιόδους όπως η σημερινή. Και το κυριότερο, ο πραγματικός πολιτικός αντίπαλος είναι ο νεοφιλελευθερισμός και η ακροδεξιά που εκπροσωπούνται στην Ελλάδα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το βλέμμα μας στη μπάλα, επομένως, για να μην τη χάσουμε. Για μια ακόμα φορά... 

 
 

Φέρτε μου έναν νέο, έντιμο, άφθαρτο και χαρισματικό και δεν ξαναψηφίζω Τσίπρα...

Αν έφτιαχνα σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή τον ιδανικό ηγέτη θα έπαιρνα στοιχεία τού Αλέξη Τσίπρα, αλλά όχι ολόκληρο τον Τσίπρα. Θα χρησιμοποιούσα, για παράδειγμα, το ότι είναι επικοινωνιακός, την εντιμότητά του- δεν είναι λίγο να είσαι 14 χρόνια πρόεδρος κοινοβουλευτικού κόμματος στην Ελλάδα και να μην σε έχουν κατηγορήσει πως έφαγες ούτε ευρώ- ή την πολιτική του ευφυΐα. Τα προσόντα του, ωστόσο, έχουν και τα όριά τους, τα οποία δεν φτάνουν τα αντίστοιχα ενός Ελ. Βενιζέλου ή ενός Ανδρ. Παπανδρέου, με μεγαλύτερο μειονέκτημά του το ότι δυσκολεύεται να σπάει αβγά...

Οι πολιτικοί ηγέτες, ωστόσο, δεν γίνονται στα εργαστήρια, τουλάχιστον όχι ακόμα, και φυσικά η επιλογή που κάνουμε όταν ψηφίζουμε γίνεται μεταξύ αυτών που έχουμε κι όχι ανάμεσα σε αυτούς που θα θέλαμε να είχαμε. Με αυτό το σκεπτικό, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει για τους προοδευτικούς πολίτες η καλύτερη λύση για τη διακυβέρνηση του τόπου. Αν μου φέρνατε κάποιον νέο, άφθαρτο, έντιμο, ευφυή και χαρισματικό θα το σκεφτόμουν. Αν, όμως, μου ζητάτε να διαλέξω μεταξύ των Τσίπρα- Ανδρουλάκη- Κουτσούμπα- Βαρουφάκη ψηφίζω Τσίπρα και με τα δύο χέρια...

Ακόμα κι ο ευφυέστερος των πολιτικών δεν τα ξέρει όλα, πολλώ δε μάλλον όταν είναι χρόνια αρχηγός, με την αναπόφευκτη αλαζονεία που δημιουργεί αυτή η "μονιμότητα". Ούτε μπορεί να επαφίεται αποκλειστικώς σε ένα στενό κύκλο συνεργατών που συνήθως δεν θέλουν να τον στενοχωρούν. 

Γι' αυτό και οι δημοκρατικές λειτουργίες, όπως η συχνή σύγκληση των οργάνων, είναι απαραίτητες σε ένα κόμμα και δη της Αριστεράς. Το βράδυ των εκλογών, όμως, καλώς ή κακώς ο αρχηγός είναι που κρίνεται κυρίως κι όχι το Πολιτικό Συμβούλιο, γι' αυτό και πρέπει να έχει μια ελευθερία κινήσεων που θα επιτρέψει στην αντιπολίτευση που έχει να πει πως "χάσαμε γιατί ο αρχηγός έκανε αυτά κι αυτά τα λάθη". Όσοι θέλουν να συνδιοικούν, αλλά να βάζουν την ουρά τους κάτω από το υπόστεγο όταν βρέχει δεν είναι ιδεολογικώς συνεπείς. Είναι, "απλώς", σιγουρατζήδες, καρεκλοκένταυροι και υπονομευτές...

  
 

Αν η ζωή των άλλων μας ενδιέφερε περισσότερο από την τσέπη μας δεν θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη...

Στην Ελλάδα, την τρίτη χώρα παγκοσμίως σε θανάτους την τελευταία εβδομάδα λόγω covid, η οποία ξεπέρασε ακόμα και την Ιταλία και το Βέλγιο σε θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού και η οποία θρηνεί καθημερινώς πάνω από 50 ανθρώπους, η κυβέρνησή της ανακοίνωσε άρση των όποιων περιοριστικών μέτρων είχαν μείνει σε εφαρμογή. Ο Θ. Σκυλακάκης, μάλιστα, ο οποίος συνηθίζει να λέει ωμά όσα ο Κ. Μητσοτάκης πιστεύει αλλά κρύβει, μας είπε πως υπάρχουν "μόνο" υγειονομικές επιπτώσεις από τον κοροναϊό κι όχι οικονομικές. Να το ακούσουν και οι οικογένειες των πάνω από 28.000 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους πως τα αγαπημένα τους πρόσωπα ήταν "υγειονομικές επιπτώσεις" για να αναθαρρήσουν...

Η κυβέρνηση πράττει με την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια ό,τι έπραξε και με την πανδημία, σχεδόν τίποτα δηλαδή. Σε αντίθεση, ωστόσο, με τον κοροναϊό η εκτίναξη των τιμών, ιδίως στην ενέργεια, την έχει χτυπήσει πολύ δημοσκοπικώς. Κι αν η δημοσκοπική πτώση τής ΝΔ είναι πρόβλημα του Κ. Μητσοτάκη που δεν με απασχολεί ιδιαιτέρως, η ουσιαστική αδιαφορία μας για τους νεκρούς τής πανδημίας είναι ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολεί τους πάντες...

Αν ενδιαφερόμασταν περισσότερο για τις ζωές των άλλων, θα απαιτούσαμε πολύ πιο δυναμικώς από την κυβέρνηση να ενισχύσει το ΕΣΥ. Αν μας ένοιαζε λίγο πιο πολύ ο συνάνθρωπος, θα εμβολιαζόμασταν και οι ίδιοι χωρίς να περιμένουμε από τους άλλους να μας παρέχουν την ανοσία τής αγέλης. 

Αν διαθέταμε περισσότερη ταξική συνείδηση και κοινωνική ευαισθησία θα μας απασχολούσε πιο πολύ η ανθρώπινη ζωή και λιγότερο η τσέπη μας. Τι γράφω, όμως, κι εγώ; Αν είχαμε όλα αυτά, θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να είχαμε πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη;...

  
 

Λαϊκισμός είναι οι άλλοι...

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει απόλυτο δίκιο να θεωρεί το λαϊκισμό σοβαρότατο πρόβλημα για τις δημοκρατίες μας. Αν το έλεγε εν είδει αυτοκριτικής θα το θεωρούσα μια πολύ γενναία όσο κι ασυνήθιστη κίνηση εκ μέρους του. Όχι, όμως, ο πρωθυπουργός δεν απευθυνόταν στον εαυτό του, αλλά στους πολιτικούς του αντιπάλους, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά πόσο λίγος είναι κι ως πολιτικός κι ως άνθρωπος...

Υπενθυμίζω ότι μιλάμε για τον δημόσιο άνδρα που δήλωνε δημοσίως πως ο Αλέξης Τσίπρας αντάλλαξε τις συντάξεις με τη Μακεδονία και υπογείως έστελνε ανθρώπους του να πουν στον Ζόραν Ζάεφ να μην υπογράψει τη Συμφωνία των Πρεσπών για να το κάνει μαζί του όταν θα γινόταν πρωθυπουργός. Και είναι, βεβαίως, ο άνθρωπος που υποσχόταν στη μεσαία τάξη πως θα την απαλλάξει από τα φορολογικά της βάρη για να νομοθετεί τα τρία τελευταία χρόνια με το μυαλό και την καρδιά του στους έχοντες και κατέχοντες. Και, φυσικά, φοβάται για την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γαλλία αυτός που κυβερνά με Βορίδη- Γεωργιάδη- Πλεύρη...

Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 δεν έπασχε από λαϊκισμό, αλλά από άγνοια και βολονταρισμό. Είχε τον ενθουσιασμό, αλλά όχι και την εμπειρία για να τα βάλει με έναν παγιωμένο μηχανισμό εξουσίας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό που είχε φροντίσει να δημιουργήσει ισχυρή ζώνη άμυνας. Ο Κ. Μητσοτάκης, ωστόσο, δεν δικαιούται να επικαλείται ούτε άγνοια για το πώς λειτουργεί η εξουσία- την γνωρίζει από τότε που ήταν έξι μηνών πολιτικός εξόριστος στο Παρίσι- ούτε, βεβαίως, έχει διάθεση να προστατεύσει τα συμφέροντα των μικρομεσαίων. 

Γιατί αν τα προστατεύσει θα πρέπει να τα βάλει με τους δικούς του, το μεγάλο κεφάλαιο που κομμάτι του είναι κι ο ίδιος. Γι' αυτό κι ακόμα μετρά τα υπερκέρδη τού καρτέλ τής ενέργειας, λες και προσπαθεί να λύσει το θεώρημα του Φερμά. Γιατί όποιος δεν θέλει να ζυμώσει για τους πολλούς δέκα ημέρες (πολύ περισσότερες εν προκειμένω) κοσκινίζει για τους λίγους...

  

 

Στάμνες σπάζουν και στα ένδοξα Παρίσια...

Έχουν περάσει ακριβώς 20 χρόνια από την πρώτη φορά που η γαλλική ακροδεξιά πέρασε στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών, αλλά από τότε το μόνο που έχει πετύχει η πρώην αποικιακή δύναμη είναι να μην την εγκαταστήσει στο μέγαρο των Ηλισίων Πεδίων. Κατά τα άλλα, δύο δεκαετίες τώρα οι εθνικιστικές, μισαλλόδοξες ιδέες της καλά κρατούν σε μια χωρά που οι μισοί κάτοικοί της θέλουν την Λε Πεν για πρόεδρο, αλλά και τους μαύρους ποδοσφαιριστές της να σηκώνουν Παγκόσμια Κύπελλα για την τρικολόρ. Δεν αποδέχομαι το σοβινισμό έτσι κι αλλιώς, αλλά ο σοβινισμός με δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι ακόμα πιο επικίνδυνος...

Αν μη τι άλλο, πάντως, στην Ελλάδα είμαστε μαθημένοι στο παραλογισμό. Γιατί τι άλλο από παραλογισμός είναι, για παράδειγμα, να φοβάται ο Μ. Βορίδης την επικράτηση της ακροδεξιάς στη Γαλλία; Είναι σαν να τρέμει ο λύκος μήπως και πληγωθούν τα πρόβατα που θα κατασπαράξει εισβάλοντας στη στάνη... 

Ας αναλογιστεί, ωστόσο, και η πολυδιαιρεμένη γαλλική Αριστερά τις ευθύνες της για το ότι το Εθνικό Μέτωπο έχει πρωταγωνιστικότερο ρόλο από την ίδια. Αντί ο Ζ. Λ. Μελανσόν, για παράδειγμα, να ασχολείται με την αποπομπή τού ΣΥΡΙΖΑ από την Ευρωπαϊκή Αριστερά ίσως θα έπρεπε να επικεντρωθεί στη σύμπτυξη δυνάμεων και με αυτούς που δεν τα βρίσκει σε όλα, αλλά συμφωνεί σε πολλά. Κι αυτό, βεβαίως, έχει εφαρμογή και στο κομμάτι τής ελληνικής Αριστεράς που αναζητά ακόμα και τα πταίσματα των συντρόφων της για να τους αποκλείει αντί να ενωθεί για να αποκτήσει ισχυρότερη φωνή...

Δεν συμμερίζομαι τη βεβαιότητα πολλών ότι ο Εμ. Μακρόν θα είναι ο νικητής των εκλογών. Κι αυτό όχι μόνο γιατί όταν η στάμνα πηγαίνει πολλές φορές στη βρύση κάποια στιγμή θα σπάσει, αλλά και γιατί είναι άγνωστο πόσοι από τους ψηφοφόρους τής Αριστεράς συγκλονίζονται από ιδέες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη και δεν την επιλέγουν γιατί την θεωρούν "απλώς" ως μια ακόμα αντισυστημική δύναμη. Γιατί αν όσοι ψήφισαν Αριστερά στον πρώτο γύρο το έπραξαν στέλνοντας ένα μήνυμα στο κατεστημένο, μάλλον προς την Λε Πεν θα στραφούν, ως λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο, παρά στον "Μανώλη". Έτσι κι αλλιώς, αν γυρίσεις το φασισμό από την άλλη όψη του, το νεοφιλελευθερισμό θα δεις...

 
 

Κυβερνά με Αδωνι, Βορίδη, Πλεύρη αλλά βλέπει τον Κασιδιάρη στον Τσίπρα...

Πρέπει να διαθέτεις πολλά αποθέματα θράσους για να έχεις υπουργό Εσωτερικών τον Μ. Βορίδη, Ανάπτυξης τον Αδ. Γεωργιάδη και Υγείας τον Θ. Πλεύρη, αλλά να βλέπεις ταύτιση του Αλέξη Τσίπρα με τον Π. Καμμένο και τον Ηλ. Κασιδιάρη. Βεβαίως κι αυτός ο πρωθυπουργός "διακρίνεται" για την θρασύτητά του, την οποία επιδεικνύει με κάθε αφορμή. 

Μόνο που το 2022 δεν είναι ούτε 2019 ούτε, πολύ περισσότερο, 2015 ώστε να έχει κάποιο νόημα το αντί- ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που επιχειρεί να νεκραναστήσει ο Κ. Μητσοτάκης μπροστά στο φάσμα τής πολιτικής του αποδρομής. Κάποιος πρέπει να του εξηγήσει πως δεν μπορείς να χρησιμοποιείς δύο φορές την ίδια εξαπάτηση και να περιμένεις να πιάσει και τη δεύτερη φορά...

Την ίδια ώρα, ο Ν. Ανδρουλάκης δεν έχει την πολυτέλεια να δηλώνει πως δεν θα γίνει σωσίβιο ούτε του Κ. Μητσοτάκη ούτε του Αλέξη Τσίπρα. Πρώτον, γιατί η κυβέρνηση συνεργασίας είναι αναπόφευκτη με την απλή αναλογική κι επομένως αν δεν συνεργαστεί με κάποιον από τους δύο θα έχει προσβάλει την ψήφο τού ελληνικού λαού και δεύτερον γιατί απλούστατα δεν τον παίρνει να μην συνεργαστεί. Εκτιμώ πως το ποσοστό τού ΚΙΝΑΛ δεν θα έχει καμία σχέση με αυτά που του έδιναν οι πρώτες δημοσκοπήσεις μετά την επικράτηση Ανδρουλάκη, άλλωστε και οι τρέχουσες το δείχνουν πιο χαμηλά, κι αν πάμε σε δεύτερες εκλογές η πόλωση που θα επικρατήσει ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα θα το πιέσει ακόμα πιο πολύ...

Το αργότερο το φθινόπωρο ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει πάρει καθαρό κεφάλι στις δημοσκοπήσεις. Αν, επομένως, οι εκλογές γίνουν κάποια στιγμή από το Σεπτέμβριο και μετά το δίλημμα για τον Ν. Ανδρουλάκη θα είναι ακόμα πιο καθαρό: συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ με την πρώτη κάλπη ή δεύτερη κάλπη κι αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ με το κόμμα του να κινείται μάλλον κάτω παρά πάνω από το 10%. 

Θα ήταν μια δύσκολη απόφαση και για τον πιο έμπειρο και ικανό πολιτικό, πολλώ δε μάλλον για κάποιον που δεν είναι ούτε έμπειρος ούτε ικανός. Ο Ν. Ανδρουλάκης, πάντως, θα μπορούσε να βελτιώσει κατά πολύ το διαπραγματευτικό του χαρτί αν έβγαινε στα κάγκελα κατά τής κυβέρνησης αντί να κρύβεται ακόμα πίσω από αοριστολογίες κι ανούσια τσιτάτα περί σοσιαλδημοκρατίας χωρίς να λέει πώς και κυρίως με ποιους...

  

 

Το τάγμα του Αζόρ...

Όταν η στάση σου στην εξωτερική πολιτική είναι η άκριτη υιοθέτηση της τακτικής και στρατηγικής των ΗΠΑ, ούτε καν της Ευρώπης, ήταν αναπόφευκτο στο να φτάσουμε να μιλήσει στη Βουλή των Ελλήνων ένας Ουκρανός νεοναζί, μερικά χρόνια μετά την εκδίωξη της εγχώριας σποράς τους. Αυτοί που στέκονται με τη σωστή πλευρά τής Ιστορίας μόνο όταν τυγχάνει να στέκεται στην ίδια και η Ουάσιγκτον κι αγωνίζονται για αρχές κι αξίες στην Ουκρανία, αλλά στέλνουν πάτριοτ για να ενισχύσουν το θεοκρατικό καθεστώς τής Σαουδικής Αραβίας μπορεί να οδηγήσουν την Ελλάδα σε νέα εθνική τραγωδία αν τους επιτραπεί να κυβερνήσουν για έναν ακόμα χρόνο. Έτσι κι αλλιώς το αργότερο το 2023 θα έρθει το δίκαιο τέλος τους και το ξέρουν και οι ίδιοι...

Επίσης γνωρίζουν ότι έχουν ξεμείνει από επιχειρήματα, γι' αυτό κι επιμένουν να κατηγορούν όσους εναντιωνόμαστε στην αντίληψη της χώρας ως προκεχωρημένου φυλακίου τής Δύσης, στην υιοθέτηση του δόγματος Παπάγου, στο να είμαστε με δυο λόγια το κουταβάκι των ΗΠΑ πως στηρίζουμε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Το να βλέπεις μόνο το άσπρο και το μαύρο είναι πάθηση και σε καμία περίπτωση προτέρημα στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Υπενθυμίζω, άλλωστε, πως η Ελλάδα δεν είχε στείλει απλώς στρατιωτικό υλικό αλλά εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία το 1919, αυτό ωστόσο δεν απότρεψε τις μεγάλες δυνάμεις από το να μας αφήσουν αβοήθητους στη Μικρά Ασία, με τις γνωστές συνέπειες για το μικρασιατικό ελληνισμό...

Την ίδια ώρα, εξάλλου, που γκρεμίζουμε τα τείχη για τους Αμερικανούς υπουργούς που έρχονται στην αποικία τους, στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού κάνουν στρατιωτικές μπίζνες με την Τουρκία, ακυρώνουν τον EastMed και, φυσικά, ούτε κουβέντα σύγκρισης της ρωσικής εισβολής με την τουρκική στην Κύπρο το 1974. Όπως θα τραγουδούσε και η Δ. Βανδή, τους τα δώσαμε όλα και μείναμε στον άσο κι ακόμα χειρότερα. Γιατί, όπως και πριν έναν αιώνα, κάναμε τη Ρωσία και δικό μας εχθρό. Κι αυτό δεν είναι η σωστή πλευρά τής Ιστορίας, είναι η τραγική της...

 
 

Κι ο αριστερός ελιτισμός ποτίζει την ακροδεξιά...

Θα ήταν αφέλεια να πιστεύαμε ότι η ποινική καταδίκη τής Χρυσής Αυγής τον Οκτώβριο του 2020, ακόμα κι αν πέθαιναν όλοι οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στη φυλακή, θα σήμαινε και το τέλος τής ακροδεξιάς στη χώρα μας. Αυτό που, προς το παρόν τουλάχιστον, έχει πεθάνει είναι η ακραία ακροδεξιά (sic), η λαϊκή δηλαδή νομιμοποίηση των ταγμάτων εφόδου που φτάνουν έως και τη δολοφονία ανθρώπων. Δεν είναι λίγο, αλλά οι χρυσαυγίτικες ιδεοληψίες ζουν και βασιλεύουν, ακόμα κι εντός τής ΝΔ...

Σε ποιες αντιλήψεις συμπυκνώνεται, μέσες άκρες, ο ακροδεξιός λόγος; Στο ότι η Ελλάδα είναι η ανώτερη χώρα τού κόσμου, οι Έλληνες ο ανώτερος λαός, στο ότι οι ξένοι δεν έχουν θέση στην ελληνική εδαφική επικράτεια γιατί μας κλέβουν τις δουλειές και κινδυνεύει ο πολιτισμός μας, δεν μπορεί να γίνεται εφαρμογή θετικών διακρίσεων υπέρ κάθε είδους μειονοτήτων κι ευπαθών ομάδων, στο μίσος για τον κομμουνισμό και την Αριστερά που στα μάτια τους είναι ένα και το αυτό, στην θρησκοληψία και γενικότερα στο υπερσυντηρητισμό και στη στείρα προσκόλληση στο παρελθόν. Η διόλου αμελητέα ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ, η κοινοβουλευτική παρουσία τής Ελληνικής Λύσης, η πολιτική νεκρανάσταση του Ηλ. Κασιδιάρη και το τρίο Μπογδάνου- Κρανιδιώτη- Τζήμερου μαρτυρούν πως εκεί έξω υπάρχει ένα κοινό ευεπίφορο στην υιοθέτηση της μισαλλοδοξίας ως στάσης ζωής. Και γι' αυτό δεν φταίνε μόνο η εποχή που ζούμε ή το χαμηλό εκπαιδευτικό και πνευματικό τους υπόβαθρο...

Φταίει και η Αριστερά όταν σνομπάρει να συζητήσει τις ιδέες της με το λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο, λόγω μιας αυτοχρισμένης "αστικής αυτοπεποίθησης" κι ενός ελιτισμού που δεν έχει τίποτα το λαϊκό. Ναι, οι άνθρωποι χρειάζονται οράματα και μεγάλες ιδέες για τις ζωές τους. Έχουν, όμως, ανάγκη και το ψωμί, το σπίτι ή τη διασκέδαση... 

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά, για να θυμηθώ τον Μπρεχτ, μπορεί να θεωρούν ταπεινό να μιλάς για το φαΐ, αυτοί όμως στην Αριστερά που πιστεύουν το ίδιο θα ήταν ταπεινότερο να αλλάξουν τη μαρκίζα στα σπίτια τους στα βόρεια προάστια αντί να αναζητούν έναν καλύτερο λαό για να πατρονάρουν. Η καλύτερη διδασκαλία, άλλωστε, είναι το προσωπικό παράδειγμα...

   

 

Η Ομπρέλα δεν είναι μόνο για τη βροχή, είναι και για το φτύσιμο...

Η συντριβή τής εσωκομματικής στον Αλέξη Τσίπρα αντιπολίτευσης της Ομπρέλας στις εκλογές συνέδρων, η οποία μέχρι σήμερα υπερεκπροσωπείται στα κομματικά όργανα, αν μη τι άλλο αποδεικνύει την απόσταση που χωρίζει τον κομματικό από τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό, βεβαίως, θα αποδειχθεί και στο προσεχές συνέδριο, το οποίο θα δώσει κατά πάσα πιθανότητα στον πρόεδρό του λευκή επιταγή για το μετασχηματισμό του σε ένα κόμμα που θα εκπροσωπεί και τους ψηφοφόρους του κι όχι μόνο τους δημοσίους υπαλλήλους τής Κουμουνδούρου. Δεν είναι δυνατό κάποιοι να θέλουν αξιώματα, αλλά να απαξιώνουν ταυτοχρόνως τους πολίτες που τους τα δίνουν...

Το ΚΚΕ έχει την πολυτέλεια να ισχυρίζεται πως θέλει να εκπροσωπεί αποκλειστικώς τους προλετάριους γιατί δεν επιθυμεί να κυβερνήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως μάλιστα από τη στιγμή που έχει ήδη κυβερνήσει, δεν το έχει... 

Οφείλει να εκπροσωπεί, στηριζόμενος σε συγκεκριμένο πρόγραμμα και ιδεολογία, και τους προλετάριους και το πρεκαριάτο και τους μικρομεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες και γενικότερα την αποκαλούμενη "μεσαία τάξη". Συνεπώς, οι πολιτικές του δεν μπορεί να εστιάζουν- όπως κακώς εστίασε ο έχων αστική αυτοπεποίθηση Ευκλ. Τσακαλώτος ως υπουργός Οικονομικών και το πλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ- στις πιο ευπαθείς ομάδες, αλλά πρέπει να συμπεριλαμβάνουν την κοινωνική πλειοψηφία. Αλλιώς η κοινωνική δικαιοσύνη θα μένει ένα κέλυφος αδειανό...

Ο αρχηγοκεντρισμός δεν καταπολεμάται με την ενίσχυση των καρεκλοκένταυρων χωρίς λαϊκά ερείσματα. Και στο εσωτερικό ενός κόμματος πρέπει να υπάρχουν θεσμικά αντίβαρα που θα περιορίζουν την ενός ανδρός αρχή να αποκόπτεται από την κοινωνία και να γίνεται ακόμα και τυραννική. Μόνο που όσοι στο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται πως υπερασπίζονται τις δημοκρατικές διαδικασίες στην ουσία δίνουν μάχες οπισθοφυλακής για να διατηρήσουν προνόμια που μόνοι τους στην ουσία απένειμαν στους εαυτούς τους και τώρα διαμαρτύρονται σαν παιδάκια τής πρώτης δημοτικού που τους τα παίρνουν πίσω... 

 
 

Οι διάσημοι έχουν πάθη, οι άσημοι διαστροφές...

Η δημοκρατία είναι αγαθό, αλλά δεν είναι το ύψιστο των αγαθών. Αν ήταν, θα έπρεπε οι πολλοί να αποφασίζουν κυριολεκτικώς για τα πάντα, όπως για παράδειγμα για το αν θα πληρώνουν φόρους ή αν θα πρέπει να κάψουμε ζωντανή την Ρ. Πισπιρίγκου. Όσοι, όμως, έχουμε ξεπεράσει το μεσαίωνα εντός μας αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορεί να είναι όλα τα ζητήματα αντικείμενο δημοψηφίσματος, ιδίως όταν το εκλογικό σώμα δεν αποτελείται κυρίως από πολίτες, αλλά από ένα λούμπεν εν δυνάμει όχλο. Σε αυτό το πλαίσιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα ή οι στοιχειώδεις πόροι για τη διακυβέρνηση μιας χώρας έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από την άποψη των πολλών, όσο ελιτίστικο κι αν διαβάζεται αυτό από ορισμένους...

Είμαστε όλοι μας θύματα του ιουδαιοχριστιανικού πολιτισμού με τον οποίο ανατρεφόμαστε εκόντες άκοντες. Θεωρούμε, και πολύ σωστά βεβαίως, τρομακτικό μια μητέρα να σκοτώνει τα παιδιά της, αλλά είμαστε πολύ πιο ανεκτικοί στην εκμετάλλευση ανώτερης ιεραρχικής θέσης, όπως στην περίπτωση Λιγνάδη- Φιλιππίδη, για την ικανοποίηση σεξουαλικών ορέξεων, όπως βεβαίως και στα πάθη των πλούσιων και διάσημων σε σχέση με τα αντίστοιχα του προλεταριάτου. Γι' αυτό και στην Ευελπίδων βρίζουμε την Πισπιρίγκου, αλλά όχι τον Δ. Λιγνάδη και τον Π. Φιλιππίδη...

Θα ήμασταν, συνεπώς, μια πολύ πιο συνεκτική κοινωνία αν εφαρμόζαμε τα ίδια ηθικά στάνταρ σε όλα τα μέλη της, δίχως εξαιρέσεις, ιδίως μάλιστα όταν αυτές οι εξαιρέσεις υπαγορεύονται από όρους δημόσιας προβολής. Πολύ φοβάμαι πως αν μια διάσημη μητέρα σκότωνε τα παιδιά της θα ήμασταν πολύ πιο διαλλακτικοί μαζί της και θα βρίσκαμε πολύ περισσότερα ελαφρυντικά από αυτά που είμαστε διατεθειμένοι να αναγνωρίσουμε στην Πισπιρίγκου. Κι αυτό το αμάρτημα, το αμάρτημα της υποκρισίας δηλαδή, είναι άκρως ιουδαιοχριστιανικό αλλά δεν μας αρέσει να το αναγνωρίζουμε ως τέτοιο γιατί κανένας μας δεν το έχει αποφύγει... 

 

Ένας Βενιζέλος που πιστεύει ακόμα ότι τον λένε Ελευθέριο...

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν ήταν μόνο ικανός, ήταν και τυχερός. Το ότι κέρδισε, για παράδειγμα, η Αντάντ τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, την οποία υποστήριζε, κι όχι η Γερμανία δεν ήταν θέμα σωστού υπολογισμού, ιδίως πριν μπουν και οι Αμερικανοί στον πόλεμο. Το ότι, επίσης, η μικρασιατική καταστροφή δεν συνέβη επί ημερών του, μολονότι οι διάδοχοί του ακολούθησαν τη δική του πολιτική, μπορεί να θεωρηθεί κι αυτό εύνοια της τύχης. Όπως κι αν έχει, όμως, θα αδικούσαμε πολύ τον Ελευθέριο αν τον βάζαμε στην ίδια κατηγορία ηγετών με τον Ευάγγελο Βενιζέλο...

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρόσδεσε το άρμα τής χώρας σε αυτό του Ηνωμένου Βασιλείου και στο τέλος οδηγηθήκαμε στη μικρασιατική καταστροφή. Τα κίνητρά του, ωστόσο, ήταν πάντοτε πατριωτικά. Αντιθέτως, ο Ευάγγελος Βενιζέλος πρόσδεσε το άρμα των δικών του φιλοδοξιών σε αυτό της χώρας και δεν θα μείνει ικανοποιημένος αν η χώρα δεν τον ανταμείψει με αξιώματα που δεν τα αξίζει. Δεν είναι αντιπατριωτικό, για παράδειγμα, να ισχυρίζεσαι πως το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη. Γίνεται, όμως, όταν το λες μόνο και μόνο για να γίνεις ΥΠΕΞ του Κ. Μητσοτάκη...

Πολύ αμφιβάλλω αν ο υποθαλάσσιος ορυκτός πλούτος τού Αιγαίου, αν υφίσταται κάτι τέτοιο, θα είναι και πολύ πλούτος όσο οδηγούμαστε αποκλειστικώς στην ενέργεια από ΑΠΕ. Όπως, επίσης, πρέπει να θεωρούμε αδύνατη την εκμετάλλευσή του αποκλειστικώς από την Ελλάδα δίχως να έχει προηγηθεί πόλεμος με την Τουρκία, η οποία έχει έτσι κι αλλιώς κι αυτή δικαιώματα... 

Το να εμφανίζεσαι, όμως, από την πολιτική ανυπαρξία για να δικαιολογήσεις τις διεκδικήσεις τού γείτονα, σε μια τόσο εύθραυστη εποχή μάλιστα, αποκλειστικώς για να ικανοποιήσεις τα προσωπικά σου απωθημένα φιλοδοξίας και μεγαλομανίας δεν συνιστά προσφορά στην πατρίδα. Μάλλον ένα ακόμα λιθαράκι στο χτίσιμο ενός υπερτιμημένου, υπερτροφικού εγώ...

 

Ζηλεύω τους αναμάρτητους...

Ζηλεύω τους ανθρώπους που συγκεντρώνονται έξω από σπίτια για να βρίσουν έναν άλλον άνθρωπο και να τον χαρακτηρίσουν τέρας. Τους ζηλεύω γιατί είναι άνθρωποι χωρίς κανένα ελάττωμα παρά μόνο με προτερήματα κι επομένως έχουν κάθε δικαίωμα να ασχημονούν σε βάρος εκείνων που έχουν μόνο ελαττώματα και κανένα προτέρημα. Ο γράφων, πάλι, δεν αισθάνεται πως διαθέτει την ηθική ακεραιότητα που θα του επέτρεπε να λιθοβολήσει έναν άλλον άνθρωπο, όποιο έγκλημα κι αν έχει διαπράξει...

Φυσικά κανένας μας δεν είναι αναμάρτητος κι όποιος δίνει άφεση αμαρτιών στον εαυτό του γιατί έχει περάσει ένα κόκκινο φανάρι αλλά δεν έχει σκοτώσει το παιδί του κάποια στιγμή θα έχει δώσει τόσες αφέσεις αμαρτιών που η δολοφονία θα του μοιάζει ένα ακόμα συγχωρητέο έγκλημα. Προφανώς κι όποιος δολοφονεί το παιδί του δεν είναι ένας άνθρωπος με σώας τας φρένας, είναι ένας άρρωστος άνθρωπος και συγχρόνως εγκληματίας. Το να θεωρούμε, όμως, τον εαυτό μας άξιο κριτή των άλλων σε βαθμό που να πηγαίνουμε έξω από τα σπίτια των δολοφόνων και να ζητάμε κρεμάλες μόνο και μόνο γιατί δεν έχουμε διαπράξει το απεχθέστερο των εγκλημάτων μοιάζει με συγχωροχάρτι που δίνουμε στον εαυτό μας για παρελθούσες και μελλοντικές μας αμαρτίες...

Αυτός που χειροδικεί ή και σκοτώνει έναν παιδοκτόνο, ιδίως μάλιστα αν κρύβεται μέσα στον όχλο, δικαιώνει ακριβώς την άποψη πως κάθε άνθρωπος είναι ικανός για τα πάντα, τα καλύτερα και τα χειρότερα. Και ούτε είναι δυνατό εν έτει 2022 να συζητάμε ακόμα για την επαναφορά τής θανατικής ποινής, να καταστήσουμε δηλαδή την ίδια την πολιτεία δολοφόνο και, μάλιστα, εν ψυχρώ... 

Αν η παιδοκτόνος τής Πάτρας καταλήξει στη φυλακή κι όχι στο ικρίωμα δεν σημαίνει πως ξαφνικά όλες οι μητέρες τού κόσμου θα βλέπουν τα παιδιά τους ως σφάγια. Ακόμα, όμως, κι αν τα έβλεπαν η επιστήμη έχει εισχωρήσει πλέον πολύ βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή και μπορεί να τη γιατρεύει δίχως κυνήγια μαγισσών από αναμάρτητους αμαρτωλούς...

 

Κι αν ο Σαϊντού ήταν κλέφτης θα τον στέλναμε στη Γουινέα να τον θάψουν σε ομαδικό τάφο;...

Ποιος ξέρει πόσους Σαϊντού Καμαρά απωθούσε η ελληνική ακτοφυλακή στο Αιγαίο, κατόπιν άνωθεν εντολών, την ώρα που ο Κ. Μητσοτάκης υποδεχόταν τον ορίτζιναλ στο Μαξίμου. Αν πιστέψουμε, μάλιστα, την κυβερνητική ρητορική, ο Σαϊντού δεν είναι πραγματικός πρόσφυγας. Δεν τον κόβω για λευκό, χριστιανό κι ευρωπαίο...

Θα εκτιμούσα περισσότερο τον πρωθυπουργό αν δεν συναντούσε τον Σαϊντού. Θα ήταν πολύ πιο έντιμο από το να χρησιμοποιεί ως επικοινωνιακό ντεκόρ ένα παιδί που έπρεπε να αριστεύσει για να συγκινήσει το πανελλήνιο, το οποίο κατά τα άλλα ούτε να βλέπει θέλει τους Καμαρά. Κι αν, δηλαδή, ήταν μέτριος μαθητής; Κι αν ήταν κλέφτης κι αρματολός τι θα γινόταν; Θα τον στέλναμε πίσω στη Γουινέα για να τον θάψουν σε κάποιον ομαδικό τάφο; Κι αυτό ταιριάζει στην ευρωπαϊκή ποιότητα ζωής;...

Η ΝΔ καταρρέει- το λένε ακόμα και οι δημοσκοπήσεις της-, ο Κ. Μητσοτάκης αναγκάζεται να θυμηθεί τις κυβερνήσεις συνεργασίας αλλά τρώει πόρτα από το ΚΙΝΑΛ και δεν έχει σύμμαχο της προκοπής και στο Μαξίμου βρίσκονται σε αγωνιώδη αναζήτηση ενός κινδυνολογικού αφηγήματος για το ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα στην απελπισία τους τον κατηγορούν και για φιλοπουτινισμό αυτοί που είναι αδελφά κόμματα με την Ενωμένη Ρωσία τού Βλ. Πούτιν. Μακάρι ο Σαϊντού να μείνει στη χώρα για να ζήσει καλύτερες ημέρες με μια προοδευτική κυβέρνηση που δεν θα αγαπά τους διαφορετικούς μόνο όταν εξαναγκάζεται να τους αγαπά από τις δημοσκοπήσεις και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης...