Μια φυλακή αχνοφαίνεται στον ορίζοντα...

Η στρατηγική τού καθεστώτος Μητσοτάκη είναι κοινή σε όλα τα ζητήματα: προτιμά να φαίνεται ανίκανο από το να δείχνει φαύλο. Το ίδιο ισχύει και με το σκάνδαλο των υποκλοπών. Από το να παρουσιάζεται ως ένας παρακρατικός μηχανισμός που παρακολουθεί τους πάντες επιλέγει να εμφανίζεται ως αδύναμο να ελέγξει ένα σύστημα παραεξουσίας που έχει κάνει τη χώρα σουρωτήρι. Στο τέλος τής ημέρας, ωστόσο, δεν έχει και μεγάλη σημασία αν οι υπουργοί, πολιτικοί αρχηγοί, οι ανώτατοι στρατιωτικοί, δικαστικοί, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι παρακολουθούνται από το Μαξίμου ή από άλλα σκοτεινά κέντρα. Το τραγικό είναι πως συμβαίνει...

Το καθεστώς Μητσοτάκη θα καταρρεύσει γιατί φτωχοποιεί την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας και την αφήνει δίχως στέγη. Δεν θα καταρρεύσει γιατί κυβερνά τη χώρα ως μαφία, μολονότι το ένα έχει πολύ μεγάλη σχέση με το άλλο αφού όταν νομοθετείς για τους λίγους είναι απαραίτητο να έχεις εκβιαζόμενους τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς... 

Όπως κι αν έχει, πάντως, αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να στηθεί ένα προοδευτικό ανάχωμα στην επέλαση της διαφθοράς. Κι αυτή είναι η ώρα για να αποδειχθεί ποιοι από το προοδευτικό μέτωπο είναι εκβιαζόμενοι και ποιοι όχι...

Είναι, επίσης, αυτονόητο ότι στο τέλος τού δρόμου δεν υπάρχει μόνο η πολιτική καταδίκη τού Κ. Μητσοτάκη από το λαό, αλλά και η ποινική του καταδίκη από τους φυσικούς του δικαστές. Όταν, κάποια στιγμή, αποκαλυφθεί το πώς στήθηκε και στερεώθηκε το σημερινό καθεστώς οι ευθύνες που θα αποδοθούν δεν μπορεί να είναι μόνο πολιτικές. Καμία εισαγγελέας τού Αρείου Πάγου, άλλωστε, δεν μένει για πάντα στην θέση της. Όσο πρόθυμη κι αν είναι να μετατρέπει την Θέμιδα σε πλυντήριο... 

  

Πριν ο ελιτισμός δείξει ξανά με το δάχτυλο τους αδαείς...

Η δυσπιστία είναι καλό σημάδι όταν εμφανίζεται σε έναν πολίτη. Αν μη τι άλλο, τον προστατεύει από το να πέφτει από τα σύννεφα κάθε τρεις και λίγο. Όταν, όμως, αυτή η δυσπιστία γίνεται κανόνας ζωής και η εμπιστοσύνη θεωρείται η εξαίρεση, τότε η κοινωνία που βιώνει αυτά τα συναισθήματα είναι προβληματική. Μια τέτοια κοινωνία είναι σήμερα και η ελληνική, με όσους να την συναπαρτίζουν να αδυνατούν, ακόμα και με την καλύτερη θέληση, να πιστέψουν τον οποιονδήποτε...

Τα τρία μεγαλύτερα κόμματα έχουν κυβερνήσει τη χώρα κι έχουν απογοητεύσει, άλλο περισσότερο κι άλλο λιγότερο. Και τα κόμματα, όμως, που δεν έχουν κυβερνήσει, απογοητεύουν με τη ρητορική τους, που είναι είτε εθνολαϊκιστική είτε απλοϊκή και ισοπεδωτική. Το πολιτικό μας προσωπικό, ωστόσο, αριστερό και δεξιό, δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί πόσο έχει απογοητεύσει και συνεχίζει να μας συμπεριφέρεται σαν να είμαστε μια μάζα αδαών που δεν τους ψηφίζουμε γιατί δεν ξέρουμε το καλό μας...

Φυσικά και υπάρχει το λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο, άνθρωποι χωρίς ταξική και πολιτική συνείδηση που θα ψηφίσουν τον οποιονδήποτε με το πρώτο market pass στο χέρι. Τι έχουν κάνει, όμως, τα κόμματα, ιδίως της Αριστεράς, για να αποτρέπουν τέτοιου είδους εκμαυλισμούς; 

Μήπως τους έχουν χρησιμοποιήσει και τα ίδια, κατά πώς μπορούσαν κάθε φορά; Κι αν ναι, μήπως φταίνε τα ίδια περισσότερο από όσο πιστεύουν για το ότι σήμερα μας κυβερνά η μαφία κι αύριο μεθαύριο μπορεί να δούμε ένα ακόμα νεοφασιστικό έκτρωμα στη Βουλή; Υπάρχει και τώρα λίγος χρόνος μέχρι τις εκλογές για μια τέτοια αυτοκριτική πριν ο ελιτισμός δείξει ξανά με το δάχτυλο το πόπολο. Θα είναι λυτρωτική...

 

Γιατί λιποθυμάτε κύριοι;...

Πολλοί θεωρούν την έξοδο από τα μνημόνια το 2018- έστω με την αναπόφευκτη αυξημένη επιτροπεία που προβλέπεται για τους συστηματικούς παραβάτες των κανόνων τής Ευρωζώνης- ως αυτονόητη ύστερα από οκτώ χρόνια άγριας λιτότητας. Το ίδιο αυτονόητο θεωρούσαμε το ότι είχαμε απομακρυνθεί από την εποχή των αυτοκτονιών, της αναζήτησης φαγητού στα σκουπίδια ή των λιποθυμιών από ασιτία. Το ίδιο αυτονόητη θεωρήσαμε και τη ρύθμιση του χρέους από την προηγούμενη κυβέρνηση ή τα 37 δισ. ευρώ που άφησε στο κρατικό ταμείο όταν οι προηγούμενοι το είχαν καταληστέψει. Και τόσο αυτονόητο θεωρούν ορισμένοι σήμερα πως αυτοί που με τα λάθη, τους συμβιβασμούς, τις υποχωρήσεις τους δεν προσπάθησαν να εξυγιάνουν τη χώρα, αλλά λειτούργησαν ως μαφία, κόζα νόστρα κι όλα τα σχετικά...

Ο Κ. Μητσοτάκης απεχθάνεται το κοινωνικό κράτος από ιδεοληψία, θεωρεί τις ταξικές ανισότητες φυσικό φαινόμενο και τα επιδόματα στους πιο αδύναμους ως αφαίρεση εισοδημάτων από τη μεσαία τάξη. Αυτός, συνεπώς, ο άνθρωπος δεν δικαιούται να ρίχνει ούτε καν κροκοδείλιο δάκρυ για το κοριτσάκι που λιποθύμησε από ασιτία στη Ρόδο γιατί η μητέρα του δεν έχει λάβει ούτε ευρώ από το μη κράτος που οικοδομεί ο πρωθυπουργός ώστε οι κολλητοί του να ρημάξουν τον τόπο χρησιμοποιώντας εργαζόμενους- σκλάβους. Αυτοί που ακόμα μαγειρεύουν τη λίστα με τα 20 εκατ. ευρώ στα ΜΜΕ δεν δικαιούνται να υποστηρίζουν πως η συνομιλία Παππά- Μιωνή είναι ζήτημα δημοκρατίας. Είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό γιατί δεν έλαβαν τα απαραίτητα εμπροσθοβαρή μέτρα, νομιμοποίησαν την εργασιακή ζούγκλα και μετατρέπουν τους μικρομεσαίους είτε σε άνεργους είτε σε ευγνώμονες που θα εργάζονται εκ περιτροπής για λιγότερα χρήματα, ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη...

Η κυβερνητική επιλογή τής σκανδαλολογίας σε συνδυασμό με τις δυσοίωνες εκτιμήσεις για την οικονομία προμηνύουν πρόωρες εκλογές. Ο Κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης- φούσκα που κάτω από το περιτύλιγμά της δεν υπάρχει τίποτα καλό για το λαό. Γι' αυτό και θα επιχειρήσει να υφαρπάξει σύντομα την ψήφο του στήνοντας κι ένα σκηνικό κοινωνικού αυτοματισμού με τους πρόσφυγες στις πλατείες, επενδύοντας στο ρατσισμό και στον εθνικισμό που μας αποτρέπουν να αντιληφθούμε ότι ακόμα κι αν δεν αγαπάμε τον πλησίον μας αυτός ο πλησίον τονώνει την οικονομία- δείτε τι συμβαίνει σήμερα με τα άδεια από εργατικά χέρια χωράφια- και η προστασία των δικαιωμάτων του προστατεύει και τα δικαιώματα των Ελλήνων. Αιτών άσυλο είναι, για παράδειγμα, κίνδυνος για τη δημόσια υγεία μόνο αν δεν έχει πρόσβαση στο ΕΣΥ και ευεπίφορος στην παραβατικότητα μόνο αν δεν έχει εισόδημα... 



  

Απροστάτευτοι μάρτυρες μιας χώρας που θεωρεί φυσιολογικό το τερατώδες...

Πόσο "ωραία" το θέτουν τα συμβατικά μίντια: να βγουν οι κουκούλες από τους μάρτυρες της Novartis, σαν να είναι ίδιοι με τους χαφιέδες πρόγονους των σημερινών κυβερνώντων. Και πόσο "όμορφα", επίσης, θέλησαν να μας πείσουν πως το νεκρό προσφυγάκι είχε βιαστεί από τον πατέρα του.

Και τι θα σήμαινε, αναρωτιέμαι, ακόμα κι αν πράγματι είχε βιαστεί από τον πατέρα του; Πως όλοι οι πρόσφυγες είναι βιαστές; Πόσο εύκολα βγάζεις συμπεράσματα όταν στη ζωή έχεις μάθει να βλέπεις το άσπρο και το μαύρο κι όχι κάποιο χρώμα, κάποιες γκρίζες ζώνες στο ενδιάμεσο...

Το ζητούμενο, ωστόσο, από αυτούς που μας κυβερνούν κι από εκείνους που τους χειροκροτούν από τα μιντιακά στασίδια τους δεν είναι η προσέγγιση της αλήθειας. Είναι να πειστεί το πόπολο ότι οι "αναρχοάπλυτοι" που μας κυβέρνησαν επί τεσσεράμισι χρόνια ήταν μαφία και πως οι αιτούντες άσυλο είναι ισλαμοπιθήκια που ήρθαν να αλλοιώσουν την πολιτισμάρα μας. Γι' αυτό κι επιλέγουμε να ζούμε στην κοσμάρα μας, αδιαφορώντας για το αν είναι διαφορετικός ο πραγματικός κόσμος εκεί έξω...

Ενδεχομένως όλα αυτά να περιλαμβάνονται στο γενικότερο κυβερνητικό σχέδιο αποτροπής: αποκαλύπτουμε τα ονόματα των προστατευόμενων μαρτύρων για να μην ξανακαταθέσει ποτέ κανείς για τις αμαρτίες μας, στιγματίζουμε πρόσφυγες για να μην έρθουν άλλοι στη γλυκιά μας πατρίδα. Καταχωνιάζουμε το κράτος δικαίου επικαλούμενοι έκτακτες συνθήκες, όπως ακριβώς στα χρόνια των μνημονίων το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο για να μην χρεοκοπήσουν οι χρεοκοπημένοι...

Ζούμε, έτσι κι αλλιώς, σε μια χώρα όπου η διαφθορά, ο νεποτισμός κι ο κομματισμός θεωρούνται οιονεί φυσικά φαινόμενα. Γιατί να απορούμε, συνεπώς, για τις "φυσικές καταστροφές" που αφήνουν στο πέρασμά τους;...

Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα και προσβλήθηκαν και οι δύο...

Σχεδόν ο μόνος τρόπος για να γραφτούν αλήθειες στον ελληνικό Τύπο είναι να αποφασίσουν οι διαπλεκόμενοι αφέντες του να βγάλουν ο ένας τα μάτια τού άλλου. Διαφορετικώς δεν διαβάζουμε τίποτα άλλο πέρα από τις αγαθοεργίες τους συνοδεία ακίνδυνων ειδήσεων. Γι' αυτό και θα μου συγχωρήσετε τα γέλια όταν ακούω τον Β. Μαρινάκη και τον Δ. Μελισσανίδη να κατηγορεί ο ένας τον άλλο για γκανγκστερικές μεθόδους. Κι ελπίζω να μου συγχωρήσετε, επίσης, τη δυσπιστία απέναντι στην "αριστερή" στροφή τού ΔΟΛ, ο οποίος μόλις ο υιός Ψυχάρης εγκατάλειψε τη Ν.Δ. θυμήθηκε πως η σημερινή δεξιά θυμίζει περισσότερο την προδικτατορική παρά τη μετριοπαθή μεταπολιτευτική εκδοχή της. Εχω μάθει, άλλωστε, εδώ και πολύ καιρό να μη δίνω τόση σημασία στο τί λέει κάποιος, αλλά ποιός το λέει. Αυτό με βοηθά, μεταξύ άλλων, να ζυγίζω το μέγεθος της υποκρισίας του και να μην παίρνω στα σοβαρά τους κλέφτες που φωνάζουν για τις κλεψιές των άλλων ή τους απατεώνες που κράζουν τις απατεωνιές των υπόλοιπων "συναδέλφων" τους...

Αν εξαιρέσουμε μερικές εκατοντάδες αργυρώνητων φανατικών οπαδών, ποιός πιστεύει ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο και, κατ' επέκταση, η εγχώρια δημόσια ζωή δεν κυβερνάται από τη μαφία; Οι ίδιοι άνθρωποι που διοργανώνουν συλλαλητήρια κατά τής αριστερίστικης τρομοκρατίας κάθε τόσο δίνουν εντολές σε "φουσκωτούς" τους να δέρνουν όποιον έχει το θράσος να τους ασκήσει την παραμικρή κριτική, όσο δικαιολογημένη κι αν αυτή είναι. Ανθρωποι που είναι αναμεμειγμένοι σε λαθρεμπόριο ηρωίνης και πετρελαίου, μεταξύ άλλων παράνομων ή ημιπαράνομων δραστηριοτήτων τους, κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας "διδάσκοντας ήθος", πουλώντας φιλανθρωπία και διοικώντας στα φανερά ομάδες και δήμους και στα κρυφά κυβερνήσεις χάρη στα εκατομμύρια αφορολόγητα ευρώ τα οποία τσεπώνουν και για τα οποία δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Μπροστά τους ο Ντον Κορλεόνε μοιάζει με χίπι πασιφιστή κι όμως αντί να σαπίζουν σήμερα στη φυλακή παριστάνουν τους δημόσιους κατήγορους της διαφθοράς...των άλλων βεβαίως, τους κήνσορες της ηθικής και τους υπερασπιστές τής ιδιωτικής πρωτοβουλίας με την οποία συγχέουν τη νομιμοποίηση της λαμογιάς τους...

Το πρόβλημα γίνεται ορατό μέσω των προσώπων. Είναι, ωστόσο, συστημικό, συστημικότατο. Ο καπιταλισμός επιβιώνει γιατί θωπεύει τα χυδαιότερα των ενστίκτων μας, γιατί ηρωοποιεί τον σκοπό που αγιάζει τα μέσα, επειδή δημιουργεί με επιτυχία την ψευδαίσθηση πως μια ημέρα κι εμείς μπορούμε να γίνουμε μαρινάκηδες ή μελισσανίδηδες αρκεί να πιστέψουμε στον εαυτό μας, στις δυνατότητές του και σε πολλές ακόμα πομφόλυγες. Σε καμιά χολιγουντιανή ταινία και σε κανένα καπιταλιστικό εγχειρίδιο δεν θα δείτε ή δεν θα διαβάσετε πως αν θέλετε να γίνετε πλούσιοι πρέπει, στις πλείστες των περιπτώσεων, να πατήσετε επί πτωμάτων. Το ίδιο πράγμα θα το δείτε μεταφρασμένο ως αποφασιστικότητα, ισχυρή θέληση, πίστη ή ελπίδα...

Η απληστία ταυτίζεται με τη φιλοδοξία, η βουλιμία με την αυτοβελτίωση, η αλαζονεία με την αυτοπεποίθηση. Στα αρχίδια μας η κοινωνική δικαιοσύνη αν μπορούμε να είμαστε εμείς καβάλα στο άλογο και να διατάζουμε το πόπολο. Γι' αυτό κι ο σοσιαλισμός, κι όχι βεβαίως ο γραφειοκρατικός σταλινισμός ο οποίος δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτα από τον κεφαλαιοκρατία, παραμένει ακόμα άπιαστο όνειρο. Και θα παραμένει όσο ιδεώδες μας θα είναι να γίνουμε εκατομμυριούχοι με κάθε κόστος αντί να οργανώσουμε μια πολιτεία όπου τα αγαθά θα μοιράζονται ανάλογα με την εργατικότητα και τις ικανότητες του καθενός από εμάς κι όχι από τη διάθεσή του να ξεπουλήσει τα πάντα στο όνομα της ατομικής του καταξίωσης...