Η κατάστασή τους είναι σοβαρή...

Όταν η ΝΔ και τα κόμματα της ήσσονος αντιπολίτευσης επικαλούνται τη σοβαρότητα για να στιγματίσουν τον κοινό τους αντίπαλο Στέφανο Κασσελάκη, στο μυαλό τους έχουν τη σοβαροφάνεια και τα στερεότυπα σύμφωνα με τα οποία "πρέπει" να κινείται ένας πολιτικός. Για σκεφτείτε το λίγο: γιατί είναι ο Κ. Μητσοτάκης, ο Ν. Ανδρουλάκης, ο Δ. Κουτσούμπας ή ο Αλ. Χαρίτσης πιο σοβαροί από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ; 

Γιατί δεν μας έχουν δείξει τα σπίτια τους; Γιατί δεν έχουν περιοδεύσει με ένα μικρό σκάφος σε μικρά νησιά χωρίς εκλογική επιρροή για να στείλουν μήνυμα ενδιαφέροντος για τη νησιωτικότητα; Γιατί δεν έχουν την ενσυναίσθηση να συνομιλούν με τους πολίτες και να ακούνε τα προβλήματά τους αντί να περιορίζονται σε ένα χτύπημα στην πλάτη και γεια σας;...

Μέσα στον ένα περίπου χρόνο που πέρασε από τις βουλευτικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε μέσα από τη φωτιά και τη φουρτούνα. Κάποιες στιγμές, μάλιστα, είχε μετατραπεί σε τσίρκο, προς τέρψη των πολιτικών του αντιπάλων. 

Κι αν η ΝΔ εξακολουθεί να είναι πρώτη δύναμη, οι υπόλοιποι έχουν αναρωτηθεί γιατί βλέπουν την πλάτη αυτών που θεωρούν γελοίους; Γιατί, δηλαδή, ο λαός από το ΣΥΡΙΖΑ περιμένει κάτι κι όχι από την υπόλοιπη αντιπολίτευση; Κι αν υπολείπονται του "καρνάβαλου" Κασσελάκη μήπως αυτό λέει περισσότερα για τους ίδιους παρά για τον Κασσελάκη;...

Αν η αποχή στις ευρωεκλογές είναι μικρότερη του προβλεπόμενου σήμερα αυτό θα οφείλεται σε δύο παράγοντες: στη δυσαρέσκεια ως κι αγανάκτηση για τον Κ. Μητσοτάκη που θέλει να εκφραστεί στην κάλπη, καθώς και στον Στέφανο Κασσελάκη που αναγνωρίζεται, ιδίως από κατηγορίες πολιτών όπως οι νέοι και οι γυναίκες, ως ο μοναδικός που μπορεί να φέρει φρέσκο αέρα στην αποστειρωμένη κομματοκρατία. Τα φθαρμένα σακάκια, ο ξύλινος λόγος, το μία από τα ίδια ως προεκλογική εκστρατεία δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στα μουσεία...

 
 

Οι προδότες θα γίνουν ήρωες μια για πάντα και οι ήρωες ακραίοι λαϊκιστές...

Οι δωσίλογοι της κατοχής ήταν πατριώτες αντικομμουνιστές, ο εμφύλιος φυσικά συμμοριτοπόλεμος, στην πρώτη οκταετία Καραμανλή οι κομμουνιστές ψήφιζαν το κόμμα τους, διάβαζαν Ριζοσπάστη αμέριμνοι στα παγκάκια, τα αστυνομικά τμήματα τα έβλεπαν μόνο σε ταινίες τής Φίνος Φιλμς, ενώ στα ξερονήσια κατοικούσαν αποκλειστικώς αιγοπρόβατα. Για το 1965 δεν φταίνε καθόλου οι αποστάτες αλλά ο λαϊκισμός των Παπανδρέου, όπως βεβαίως και για τη χούντα δεν έφταιγαν καθόλου η δεξιά, το παλάτι και οι Αμερικανοί αλλά ο κομμουνιστικός κίνδυνος. Αυτός, εξάλλου, που έφερε τη δημοκρατία ήταν ο Καραμανλής από το Παρίσι. ΟΚ, με μια ελάχιστη βοήθεια από όσους κι όσες εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν κι εξορίστηκαν...

"Σε δέκα με είκοσι χρόνια που θα έχετε πεθάνει όλοι θα γράψουμε ξανά την Ιστορία όπως θέλουμε. Οι προδότες θα γίνουν ήρωες μια για πάντα και οι ήρωες ακραίοι λαϊκιστές". Το λένε απροκάλυπτα στους αγωνιστές τού αντιδικτατορικού αγώνα και το διαβάζουμε ήδη σε προσφάτως εκδοθέντα βιβλία ιστορικού αναθεωρητισμού τα οποία καθαγιάζουν τους ολετήρες και δαιμονοποιούν τους ανυπότακτους. Από τη στιγμή που δεν έχουν ούτε την Ιστορία με το μέρος τους θα κάνουν ό,τι μπορούν για να την μασκαρέψουν, όπως κάνουν και με τη σύγχρονη πραγματικότητα...

Είναι τυχαίο πως αυτό που αποκαλούν οι αντίπαλοί της "ιδεολογική ηγεμονία τής Αριστεράς" συνέπεσε με την ομαλότερη περίοδο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους; Και είναι επίσης τυχαίο που εισήλθαμε σε πιο ταραγμένα νερά όταν η ακροδεξιά πήρε κεφάλι κι ενσωματώθηκε στο κυρίαρχο δήθεν κεντροδεξιό κόμμα;... 

Ο Κ. Μητσοτάκης ας κάνει όσα παιχνίδια θέλει με τους παπάδες, τους σπαρτιάτες και τις λοιπές αντιδημοκρατικές δυνάμεις. Οι μετριοπαθείς προοδευτικοί πολίτες που εξαπάτησε πέρυσι θα του στείλουν στις 9 Ιουνίου το μήνυμα που του αρμόζει...  

  

   
 

Η δημοκρατία δεν ρίχνει σπαρτιάτες στον Καιάδα...

Είναι όλοι οι ψηφοφόροι των Σπαρτιατών νεοναζί που έχουν στα δωμάτιά τους κρεμασμένες αφίσες τού Χίτλερ, του Γκέμπελς ή του Γκέρινγκ, στον ελεύθερο χρόνο τους ξυλοφορτώνουν εβραίους και κομμουνιστές κι αναζητούν κατάλληλους χώρους για να στήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης; Ισχύει το ίδιο και με κάποιους ψηφοφόρους τής Ελληνικής Λύσης, της Νίκης ή του κόμματος Λατινοπούλου; Ενδεχομένως ναι, ακόμα όμως κι αυτούς η δημοκρατία δεν έχει σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να τους κλείνει την πόρτα και να λέει πως δεν τους έχει ανάγκη...

Προφανώς τα κόμματα που ρίχνουν άδεια για να πιάσουν γεμάτα από τις ορφανές ψήφους των Σπαρτιατών δεν το κάνουν για τη δημοκρατία, αλλά για να αβγατίσουν τα ποσοστά τους. Η δημοκρατία, ωστόσο, οφείλει όχι μόνο να είναι ανεκτική αλλά και να ακούει και να διορθώνεται ακόμα κι από τους εχθρούς της. Εκτός αν πιστέψουμε ότι ζούμε σε ένα τέλειο σύστημα οπότε δεν χρειάζεται να διορθώσουμε τίποτα και μπορούμε να κοιμόμαστε ατάραχοι τα βράδια...

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά γενικότερα στη Δύση, στρουθοκαμηλίζει όταν κάνει πως δεν βλέπει το έλλειμμα λαϊκής νομιμοποίησής της που όλο κι αυξάνεται. Γιατί αν δεν είναι κάτι τέτοιο το ότι σε πολλές χώρες, ακόμα και στην Ελλάδα, η συμμετοχή στις εκλογές είναι κάτω από 50% τότε τι είναι; Και μπορεί προσωπικώς να είμαι θιασώτης συστημάτων πιο αμεσοδημοκρατικών, πολύ φοβάμαι όμως πως αυτή η απονομιμοποίηση δεν θα οδηγήσει εκεί αλλά στη διαιώνιση της εξουσίας τής ολιγαρχίας πάνω στην πλειοψηφία μέσω δοτών μεσαζόντων με τους λαούς θεατές τής φτωχοποίησής τους... 

 
 

Προσδιορίζονται από το μίσος, όχι από την αγάπη...

Είναι κακό κάποιος να αγαπά την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένειά του; Φυσικά κι όχι. Η δεξιά, ωστόσο, διαχρονικά δεν σταματά εκεί. Την αγάπη για την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια, ακόμα κι όταν είναι ειλικρινής κι όχι υποκριτική, που δεν συμβαίνει πάντα, την ταυτίζει με το μίσος για τις πατρίδες, τις θρησκείες και τις οικογένειες των άλλων. Όταν, επομένως, μισό αιώνα μετά την πτώση τής χούντας των συνταγματαρχών κάποια ορφανά της χρησιμοποιούν το ίδιο σύνθημα δεν το κάνουν γιατί αγαπούν, αλλά γιατί αναζητούν ψηφαλάκια ανάμεσα σε αυτούς που μισούν...

Μπορούν οι τραγοπαπάδες να απαγορεύουν σε βουλευτές που ψήφισαν το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών να εισέρχονται στις εκκλησίες; Ναι, γιατί όχι, μαγαζάκια τους είναι. Αλίμονο, όμως, ούτε επιτρέπεται να χειροδικούν ούτε να υποκινούν σε άσκηση βίας. Κι αυτό όχι τόσο γιατί το απαγορεύει ο νόμος όσο γιατί το απαγορεύει ο Ιησούς Χριστός στον οποίο υποτίθεται πως πιστεύουν...

Αυτή η χώρα χρεοκόπησε το 2009 κι έχασε το 25% του ΑΕΠ της μέχρι και το 2014, η μεγαλύτερη απώλεια παγκοσμίως σε καιρό ειρήνης. Εκείνοι, όμως, που τη χρεοκόπησαν και φτωχοποίησαν τον πληθυσμό της έβρισκαν πάντα μια ζεστή αγκαλιά από τους ρασοφόρους. 

Δεν την έχασαν ούτε όταν παρίσταναν τους μακεδονομάχους για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Την απώλεσαν μόνο όταν ψήφισαν ώστε ορισμένοι άνθρωποι να απολαμβάνουν το ίδιο δικαίωμα με την πλειονότητα όταν δεν υπήρχε κανένας πραγματικός λόγος για να μην το απολαμβάνουν. Κι αυτό λέει περισσότερα για τους ιερωμένους από όσα λέει για τη δεξιά τού Κυρίου... 

 
 

Δεν έμεινε κανένας στον κόσμο που να μην τον φθονεί...

"Κύριε Μητσοτάκη, δεν σας κατηγορούν για το ότι υπάρχει πληθωρισμός. Φυσικά και γνωρίζουμε για τις συνέπειες της πανδημίας και των πολέμων στην ευρύτερη περιοχή μας. Σας κατηγορούν, όμως, γιατί είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης στον πληθωρισμό και στους νεκρούς κατ' αναλογία πληθυσμού από covid, αλλά και στο στόχαστρο ακόμα και της Ευρωβουλής και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για το κράτος δικαίου. Τι απαντάτε";... 

Έχουμε ευρωεκλογές μπροστά μας, ο Κ. Μητσοτάκης θα δώσει μια σειρά συνεντεύξεων, αλλά πολύ φοβάμαι πως κανένας δεν πρόκειται να του κάνει ένα τέτοιο ερώτημα. Και μην κάνοντάς το, ο κάθε και η καθεμιά δημοσιογράφος θα επιβεβαιώνει διά της λογοκρισίας ή αυτολογοκρισίας του/ της την ουσιαστικότητά του...

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει φτάσει στο σημείο ακόμα και να αδειάσει από όπλα τα νησιά μας για να τα δώσει στους Ουκρανούς καθ' υπόδειξη του θείου Σαμ. Κι όμως, το αμερικανικό κατεστημένο τον περνά γενεές δεκατέσσερις μέσω της έκθεσης του υπουργείου του των Εξωτερικών... 

Κι αν αύριο μεθαύριο εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ- εξέλιξη διόλου απίθανη- κι αποσύρει άμεσα τη στήριξή του στην Ουκρανία τι ακριβώς θα έχουμε επιτύχει; Μια τρύπα στο νερό είναι η καλύτερη εκδοχή. Η χειρότερη θα είναι πως για να εξυπηρετήσουμε προσωρινώς κι αποκλειστικώς τα αμερικανικά συμφέροντα θα έχουμε αφήσει ακάλυπτα τα νώτα μας κι ενώ έχουμε ήδη δημιουργήσει ένα μεγάλο εχθρό, τη Ρωσία...

Υπάρχει, βεβαίως, και το ενδεχόμενο ο Κ. Μητσοτάκης να έχει πέσει θύμα τού φθόνου ξένων ηγετών, οι οποίοι να αναρωτιούνται πώς ένας πρωθυπουργός έχει μετατρέψει τη χώρα του στη δεύτερη φτωχότερη της Ευρώπης, αλλά θεωρείται κυρίαρχος σε αυτή. Ενδεχομένως, μόνο που η 9η Ιουνίου δεν είναι πλέον πολύ μακριά και είναι η μεγάλη ευκαιρία στο λαό να αποδείξει ότι το 41% του 50% του εκλογικού σώματος είναι γίγαντας πάνω σε πήλινα πόδια. Και θα το αποδείξει γιατί η αγανάκτηση έχει μετατραπεί σε οργή και πλέον υπάρχει και κάποιος που μπορεί να την εισπράξει... 

  

 

Μόνο με υποχρεωτικότητα της ψήφου με πραγματικές κυρώσεις σώζεται η κοινοβουλευτική δημοκρατία...

Ουδείς μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών γιατί κανείς δεν ξέρει ποιοι και πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν. Κι από αυτούς που θα πάνε αρκετοί, αν όχι οι περισσότεροι, θα αποφασίσουν τις τελευταίες εβδομάδες, την τελευταία ημέρα, πάνω από την κάλπη. Μήπως, όμως, έχει φτάσει η στιγμή να συζητήσουμε για την υποχρεωτικότητα της ψήφου με κυρώσεις που να πονάνε λίγο ή πολύ;...

Στην Αυστραλία, για παράδειγμα, η αποχή συνδέθηκε με πρόστιμο 20 δολαρίων. Το ποσό δεν είναι υψηλό, αλλά ώθησε πολλούς να αναρωτηθούν αν είναι ωφέλιμο να το θυσιάσουν αντί να μεταβούν στο πιο κοντινό τους εκλογικό τμήμα και να ψηφίσουν για τις ζωές τους. Το ποσοστό συμμετοχής αυξήθηκε, παρομοίως και σε άλλες χώρες. Κι αν καταλαβαίνω γιατί η δεξιά φοβάται την υποχρεωτικότητα, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί να μην την θέτει στη δημόσια συζήτηση η Αριστερά...

Μόνο, άλλωστε, με την υποχρεωτικότητα της ψήφου θα μπορούμε να διαπιστώνουμε τις πραγματικές δυναμικές τής κοινωνίας κι όχι αυτές που αυτοδιαμορφώνονται από πιο περιθωριακές ομάδες με πιο δυναμική, ωστόσο, συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες. Αμφιβάλλω, για παράδειγμα, αν με την υποχρεωτικότητα παραεκκλησιαστικά μορφώματα όπως η Νίκη θα έπιαναν το όριο του 3%, δημιουργώντας την εικόνα πως η χώρα άγεται και φέρεται από το μεσαίωνα. Δεν βρίσκω, άλλωστε, κανένα άλλο τρόπο για να επιβιώσει η κοινοβουλευτική δημοκρατία τον 21ο αιώνα όταν η τάση είναι στο τέλος να ψηφίζουν μόνο οι υποψήφιοι και οι στενοί τους συγγενείς και συνεργάτες...

 
 

Οι επόμενοι αρχηγοί ΝΔ- ΠΑΣΟΚ ή θα μοιάζουν στον Κασσελάκη ή αντίο ζωή...

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει αλλάξει τους κανόνες τού πολιτικού παιχνιδιού μια για πάντα και δίχως επιστροφή. Ο επόμενος αρχηγός τής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ή θα του μοιάζει ή θα περιμένουν αυτά τα δύο κόμματα πολλά χρόνια ξηρασίας. Κι όχι πως με νοιάζει ιδιαιτέρως, αλλά αυτή τη στιγμή οι πολιτικοί αντίπαλοι του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν σε μια τακτική από καθέδρας γελοιοποίησής του με μίζερες εκφράσεις και παρωχημένα επιχειρήματα όταν ο ίδιος βρίσκεται στο πεδίο και σφίγγει τα χέρια και των πέντε εκατομμυρίων ψηφοφόρων με το χαμόγελο στα χείλη. Ποιος λέτε πως θα βγει κερδισμένος;...

Η δαιμονοποίηση Κασσελάκη μόνο καλό τού κάνει όταν γίνεται από αυτούς που του γίνεται. Δεν είναι πρωθυπουργός, δεν είναι βουλευτής, πριν ένα χρόνο δεν ήταν καν κομμάτι τού κομματικού μας συστήματος. Κι επιτέλους, εκείνοι που υπεξαίρεσαν έδρες άλλου κόμματος για να φτιάξουν το δικό τους παραμάγαζο γιατί δεν μπορούν να πιστέψουν ακόμα ότι έχασαν από ένα αμερικανάκι μέσα σε είκοσι ημέρες δεν δικαιούνται να καπηλεύονται την Αριστερά, τις αρχές και τις αξίες της. Τα ψυχολογικά τους προβλήματα δεν θα επιλυθούν από καμία κάλπη, πολλώ δε μάλλον από μία κάλπη που θα τους βρει κάτω από το 3%...

Σε αυτές τις ευρωεκλογές θα εκφραστεί η δυσαρέσκεια ή και οργή για το καθεστώς Μητσοτάκη. Επωφελούμενος, συνεπώς, θα βγει εκείνος που θα πείσει περισσότερους πολίτες ότι είναι ο καλύτερος υποδοχέας αυτής της αγανάκτησης, αυτός δηλαδή που θα πείσει πως είναι η καλύτερη αντιπολίτευση. Δεν χρειάζεται, επομένως, να είσαι διάνοια για να καταλάβεις πως κερδισμένοι δεν θα είναι εκείνοι που σε κάθε δεύτερη πρόταση χρησιμοποιούν τις λέξεις "ΣΥΡΙΖΑ" και "Κασσελάκης". Πώς να περιμένεις, όμως, καλύτερες στρατηγικές κινήσεις από αυτούς που χαντάκωσαν τον Αλέξη Τσίπρα;... 

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε το 2015 νυν και πρώην σύντροφοι...

Ο Αλέξης Τσίπρας πήγαινε σε θείες λειτουργίες κι έκανε το σταυρό του όταν ήταν πρωθυπουργός, αλλά κι ως αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πιστεύει στον θεό, αλλά δεν προχώρησε στο διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας. Ο Στέφανος Κασσελάκης πηγαίνει σε θείες λειτουργίες και κάνει το σταυρό του. Ο Στέφανος Κασσελάκης πιστεύει στο θεό, αλλά έχει δεσμευτεί για το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας. Καλά έκαναν και κάνουν και οι δύο και ξέρετε γιατί; Γιατί ήθελαν και θέλουν το ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας κι όχι ανέξοδης για το σύστημα αριστερής διαμαρτυρίας...

Ο Στέφανος Κασσελάκης αλλάζει το ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει ξανά κόμμα εξουσίας, δεν τον μεταλλάσσει, όπως υποστηρίζουν εχθροί κι άσπονδοι φίλοι. Το 17,85% του περασμένου Ιουνίου δεν υποδηλώνει κόμμα εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε, άλλωστε, το 2015 όταν ψήφισε και στη συνέχεια εφάρμοσε το νεοφιλελευθερισμό τού τρίτου μνημονίου, τον οποίο πλήρωσε πολύ ακριβά. Ο Αλέξης Τσίπρας στην πραγματικότητα δεν είχε άλλη επιλογή τότε, αλλά τόσο ο ίδιος όσο και οι υπουργοί του- αρκετοί από τους οποίους έγιναν αποστάτες πριν μερικούς μήνες- δεν δικαιούνται σήμερα να μιλούν για πίστη στις αρχές και στις αξίες τους όταν κι εκείνοι τις προσάρμοσαν στις ανάγκες τής εποχής...

Κι αν ο μέσος ανιδιοτελής ψηφοφόρος δικαιούται να έχει τις ενστάσεις του για τα κολλητιλίκια Κασσελάκη με τους παπάδες και τα θαύματα της κολυμπήθρας, τα στελέχη που του υπενθυμίζουν συχνά πυκνά πως θα κριθεί εκ του αποτελέσματος δεν δικαιούνται να τις εκφράζουν δημοσίως. Εκτός αν εννοούν πως στόχος τού ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι το 3%, παραμένοντας κόμμα αποκλειστικώς της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αν, όμως, εννοούν πως πρέπει να γίνει ξανά ανταγωνιστικός τής ΝΔ, τότε ας αφήσουν τον Κασσελάκη να προσελκύσει όσο το δυνατό περισσότερους ψηφοφόρους, εκπληρώνοντας τη δέσμευσή του σε όσους τον ψήφισαν τον περασμένο Σεπτέμβριο πως θα νικήσει τον Κ. Μητσοτάκη... 

 

Στο 'να χέρι τη μαφία στ' άλλο χέρι τον Μπελέρη...

Αν ο Φρ. Μπελέρης είναι η αφορμή για να ασχοληθούμε με τα ζητήματα επιβίωσης των Ελλήνων τής Βορείου Ηπείρου, τότε η υποψηφιότητά του για ευρωβουλευτής είναι ευπρόσδεκτη. Αν, όμως, δεν είναι κάτι περισσότερο από εργαλειοποίησή του, τότε πολύ κακό για το τίποτα. Όταν κι αυτή η αλβανική κυβέρνηση, σε συνέχεια των προηγούμενων, σπρώχνει προς την έξοδο την ελληνική εθνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου καταπατώντας και τις περιουσίες της, αλλά εμείς δεν λέμε κουβέντα κανένας Μπελέρη δεν μπορεί να ξεπλύνει την εθνική μας σιωπή...

 Τι έχει κάνει και το καθεστώς Μητσοτάκη για την προστασία τής ελληνικής εθνικής μειονότητας, πέρα από όσα βλέπει η πεθερά; Αντί να κλείσει το δρόμο προς την ΕΕ σε ένα κράτος όπως η Αλβανία που το κυβερνά η μαφία φιλοξένησε έκθεση ζωγραφικής τού πρωθυπουργού της στο Ζάππειο. Ίσως να ισχύει και σε αυτή την περίπτωση πως μαφιόζος μαφιόζου μάτι δεν βγάζει, στο τέλος όμως μένουν οι μειονοτικοί αόμματοι...

Ξεκίνησε ήδη η εκστρατεία φόβου τής ΝΔ, σύμφωνα με την οποία αν καταποντιστεί στις ευρωεκλογές κινδυνεύει η σταθερότητα. Έχουν 158 βουλευτές που μπορεί να τους αυξήσουν αν καταδικαστούν οι Σπαρτιάτες. Ποιον κοροϊδεύουν;... 

Θα μπορούν να συνεχίσουν τη "σταθερότητα" των Τεμπών, των υποκλοπών και της φτωχοποίησης και στις 10 Ιουνίου. Κι αν, τέλος πάντων, η ήττα τους είναι τόσο συντριπτική ας πάνε σε εκλογές. Μήπως και γλιτώσουμε από τη σταθερότητα στη λαμογιά τους...

 
 

Οι πολλές πλευρές της σωστής πλευράς της ιστορίας αφήνουν ακάλυπτη τη χώρα...

Αν θέλουμε να φτάσουμε σε συμφωνία διαρκείας με την Τουρκία θα πρέπει να κάνουμε και υποχωρήσεις. Όποιος το αποκρύβει ή ισχυρίζεται πως οι παραχωρήσεις δεν είναι απαραίτητες είτε υποφέρει από άγνοια είτε ψεύδεται. Αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να αποδεχθούμε οποιεσδήποτε παραχωρήσεις, αλλά το πολιτικό σύστημα οφείλει επιτέλους να πει στον ελληνικό λαό πως έχει και η Τουρκία δικαιώματα στο Αιγαίο...

Το μεγάλο πρόβλημα με την εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη δεν είναι πως συζητά με την Τουρκία. Ούτε καν πως συζητά με άκρα μυστικότητα. Είναι το ότι συζητά με πρωτεύοντα στόχο πώς ο πρωθυπουργός θα γίνεται αρεστός στους Αμερικανούς, με το μυαλό στη δική του επόμενη ημέρα. Τι θα γίνει, όμως, για παράδειγμα, αν το Νοέμβριο εκλεγεί ο Ντ. Τραμπ κι αποσύρει κι επισήμως τη στήριξη των ΗΠΑ στην Ουκρανία; Δεν θα έχουμε μείνει εντελώς ακάλυπτοι απέναντι στην εκδίκηση της Ρωσίας; Από πού κι ως πού ενεργούμε συνεχώς ως χρήσιμοι ηλίθιοι των Αμερικανών χωρίς να κερδίζουμε τίποτα επί τής ουσίας;...

Η Ουκρανία δικαιούται να είναι ανεξάρτητη και το Ισραήλ να έχει ένα ασφαλές από εξωτερικούς κινδύνους κράτος. Και η Ρωσία, ωστόσο, δικαιούται να μην καταπιέζονται οι ρωσόφωνοι στην ανατολική Ουκρανία, η Παλαιστίνη να έχει το δικό της κράτος και οι Παλαιστίνιοι να μην είναι θύματα γενοκτονίας, καθώς και να μην σκοτώνονται Ιρανοί αξιωματούχοι σε ιρανικό έδαφος από ξένες δυνάμεις. Η σωστή πλευρά τής ιστορίας, επομένως, περιέχει πολλές πλευρές. Όποιος βλέπει μόνο μερικές δεν συντάσσεται σε καμία περίπτωση με το διεθνές δίκαιο, αλλά αποκαλύπτεται ως καθ' έξιν δουλοπρεπής...

 
 

Χαλαρώστε, θα χαθείτε έτσι κι αλλιώς...

Το ότι εν έτει 2024 οι άνθρωποι εξακολουθούν να σκοτώνονται για μερικά εκτάρια γης παραπάνω είναι ίσως και μια ένδειξη ότι η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι τελικώς και τόσο άσχημη ιδέα. Αν η φυσική μας νοημοσύνη δεν μας έχει απομακρύνει και τόσο πολύ από τον άνθρωπο των σπηλαίων, ίσως να μας βοηθήσει να το πετύχουμε η τεχνητή. Μέχρι, πάντως, να συμβεί αυτό θα είμαστε τόσο ανόητοι ώστε αντί να επιδιώκουμε την ειρήνη θα αναζητάμε ποιος έριξε πρώτος την πέτρα για να δικαιολογούμε το ότι έχουμε χτίσει έναν ακόμα πλανήτη με τις πετριές μας...

Αν το ερώτημα που θέτουμε και για τη Μέση Ανατολή, που όντως θέτουμε, είναι ποιος έκανε την αρχή ώστε να δικαιώσουμε όσους ακολούθησαν δεν θα βγάλουμε ποτέ άκρη. Όπως, επίσης, αν καταδικάζουμε αποκλειστικώς τον αμερικανικό και βρετανικό ιμπεριαλισμό, αλλά όχι και τον ρωσικό ή τον κινεζικό και το αντίστροφο. Άκρη θα βγάλουμε μόνο αν αποφασίσουμε να βάλουμε ένα τέρμα στο οφθαλμός αντί οφθαλμού και καθίσουμε σε ένα τραπέζι και συζητήσουμε ήσυχα κι απλά...

Από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς μια ημέρα θα είμαστε όλοι νεκροί, πόσο γελοίο είναι να σκοτωνόμαστε νωρίτερα για πράγματα που δεν θα μας χρησιμεύουν σε τίποτα όταν θα είμαστε τροφή για τα σκουλήκια; Κι αν οφείλουμε να παλεύουμε κάθε ώρα και λεπτό για να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο, έστω και για να κρατιόμαστε απασχολημένοι, πόσο φαιδρό είναι να αγωνιζόμαστε για εδάφη, τιμές και δόξες που είναι τόσο εφήμερες όσο η διάρκεια της ζωής μας; Γι' αυτό και θα πρότεινα σε όλη την οικουμένη να χαλαρώσει λίγο, ούτως ή άλλως από την απληστία μας η γη δεν θα κατοικείται κάποια στιγμή πολύ συντομότερα από όσο πιστεύουμε σήμερα...

 

 

Ο Μητσοτάκης έτρεχε πέντε χρόνια μόνος του, όχι πλέον...

Ο Ανδρ. Παπανδρέου έλεγε στους συνεργάτες του πως μοναδικός αντίπαλός του ήταν η δεξιά, ούτε το ΚΚΕ ούτε κάποιο άλλο κόμμα τής Αριστεράς: "Ναι, να τους κάνουμε κριτική για τις πολιτικές τους, αλλά ο στόχος είναι αλλού", υποστήριζε... 

Φυσικά ο Ανδρέας δεν έλεγε κάτι τέτοιο μόνο και μόνο γιατί δεν ξεχνούσε τι σημαίνει δεξιά, αλλά και γιατί ήταν κυρίαρχος στην κεντροαριστερά. Το λιοντάρι δεν ασχολείται με το μυρμήγκι αλλά με την τίγρη, το σημερινό ΠΑΣΟΚ ωστόσο αντικρίζει τον κόσμο από πολύ χαμηλά...

Το ΠΑΣΟΚ, οι σταλινιστές, οι αποστάτες, η τρελή τού χωριού έχουν κι άλλη εναλλακτική για να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους, κάτι που είναι απολύτως θεμιτό στο πολιτικό παίγνιο. Κι αυτή η εναλλακτική είναι να στοχεύουν στη νεοφιλελεύθερη, νεοσυντηρητική μητσοτάκειο δεξιά που λειτουργεί ως καθεστώς. Δεν κάνουν, ωστόσο, αυτό. Είτε από πολιτική αφέλεια είτε από πολιτικό εκφυλισμό επιτίθενται κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ, με επιχειρήματα, μάλιστα, που έχουν μπαγιατέψει...

Όπως κι αν έχει, ο Μητσοτάκης δεν τρέχει πλέον μόνος του. Έτρεχε μόνος του, όπως αποδείχθηκε στις βουλευτικές εκλογές, την τετραετία 2019- 2023, έτρεχε μόνος του από το περασμένο καλοκαίρι ώσπου να βρει βηματισμό ο ΣΥΡΙΖΑ, έτρεχε μόνος του γιατί η υπόλοιπη αντιπολίτευση συναγωνίζεται ποια είναι πιο αδιάφορη ή πιο ακροδεξιά από την άλλη. Δεν τρέχει, ωστόσο, πλέον. Τώρα έχει αντίπαλο, το γνωρίζει και γι' αυτό κι αρνείται να πάει σε ντιμπέιτ μαζί του, μολονότι θέτει διλήμματα βουλευτικών εκλογών. Έτσι κι αλλιώς σε λιγότερο από δύο μήνες τίποτα δεν θα μοιάζει στην πολιτική ζωή τής χώρας με αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα... 

 

  
 

Ο μεγαλύτερος λαϊκιστής όλων των εποχών...

Στο καθεστώς Μητσοτάκη υπάρχει πάντοτε μία και μοναδική απάντηση για κάθε πρόβλημα: αυστηροποίηση των ποινών. Έχουν ήδη αλλάξει τον Ποινικό Κώδικα πάνω από 15 φορές και τώρα πράττουν το ίδιο για να αντιμετωπίσουν δήθεν τη σχολική βία. Φυσικά και γνωρίζουν ότι αυτή δεν είναι η λύση σε ένα βαθύτερο πρόβλημα, ωστόσο στο Μαξίμου οι δημοσκοπήσεις έχουν μεγαλύτερη αξία από την επίλυση παθογενειών...

Ξέρετε γιατί δεν θα εφαρμοστούν τα μέτρα κατά τής ενδοσχολικής βία που ανακοίνωσε ο Κ. Μητσοτάκης; Γιατί οι γονείς είναι υπέρ όταν πρόκειται για τους κανακάρηδες των άλλων, αλλά όταν πρόκειται για τα καμάρια τους κάνουν τη ζωή των δασκάλων και των καθηγητών τους πατίνι... 

Παρκάρουν τα βλαστάρια τους στις σχολικές αίθουσες κι όταν τα επιστρέφουν στα σπίτια τους τα διδάσκουν πως είναι τα καλύτερα του κόσμου. Κι αφού το καθένα ξεχωριστά είναι το καλύτερο του κόσμου πώς να αντέξει οτιδήποτε άλλο από συμπεριφορά υπηκόου προς βασιλιά από τον καθηγητή του;...

Η κυβέρνηση νομοθετεί κατά βάση για τους ολιγάρχες και για ό,τι βλέπει η πεθερά. Ακούει, για παράδειγμα, το πόπολο για αξιολόγηση καθηγητών και πιστεύει στο όνομα του κοινωνικού αυτοματισμού και των στερεοτύπων πως γίνεται δουλίτσα. Πού να ξέρει ή να ενδιαφερθεί να μάθει πως αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι μια γραφειοκρατία χωρίς τέλος που θυμίζει τον παλιό σχολικό επιθεωρητή και σπαταλά ώρες επί ωρών που θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί για διδασκαλία... 

Βγάζω, πάντως, το καπέλο στον Μητσοτάκη για κάτι: έχει καταφέρει να πείσει πολλούς πως είναι μεταρρυθμιστής όταν στην πραγματικότητα είναι ο μεγαλύτερος λαϊκιστής όλων των εποχών. Όλοι κι όλα, όμως, έχουν ημερομηνία λήξης. Ευτυχώς...

 

 

Ζαγοραίος κοινοβουλευτισμός...

Η συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών κι ευρωβουλευτών είναι δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες κι αθλητές. Ασχολείται η συντριπτική πλειονότητα τής κοινωνίας με αυτά τα επαγγέλματα; Μάλλον όχι, κι αυτή είναι μία ακόμα παθογένεια της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας: εκλέγεσαι μόνο αν είσαι προβεβλημένος. Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι ο Θ. Ζαγοράκης κι ο κάθε Ζαγοράκης. Το πρόβλημα είναι συστημικό...

Στις ευρωεκλογές, μάλιστα, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη αφού από τον Έβρο ως την Κρήτη ψηφίζουμε το ίδιο ψηφοδέλτιο. Πώς, επομένως, ένας επιτυχημένος επαγγελματίας στην Αλεξανδρούπολη, για παράδειγμα, να ανταγωνιστεί έναν υποψήφιο με πανελλήνια αναγνωρισιμότητα λόγω της φύσης τού επαγγέλματός του που του εξασφαλίζει και μεγαλύτερη τηλεοπτική προβολή; Και γιατί να μπει στη διαδικασία να ξοδέψει χρήματα για να ενισχυθεί το κόμμα του αλλά στο τέλος να εκλεγεί κάποιος άλλος; Ο κομματικός πατριωτισμός από μόνος του δεν γεμίζει το τραπέζι...

Το πρόβλημα δεν θα λυνόταν ακόμα κι αν στις ευρωεκλογές ψηφίζαμε ανά περιφέρεια. Κι αυτό γιατί η δημοκρατική νομιμοποίηση εν έτει 2024 δεν μπορεί να περιορίζεται σε μία επιλογή προσώπων κατά βάση τής ανφάν γκατέ κάθε τέσσερα χρόνια. Αν το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό δεν προσαρμοστεί στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση θα το καταπιεί. Όχι μόνο, όμως, δεν προσαρμόζεται αλλά και ειρωνεύεται όσους το έχουν καταλάβει, όπως ακριβώς έκαναν οι ολιγάρχες στις τελευταίες ημέρες τής Πομπηίας...  

 

Ο Κασσελάκης δεν μπορεί να νικηθεί...

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό κόμμα που έχει ήδη παρουσιάσει το ευρωπαϊκό και το οικονομικό του πρόγραμμα. Ο καθένας μπορεί να θέτει όσες ενστάσεις επιθυμεί, άλλωστε και τα προγράμματα από ανθρώπους γίνονται κι όχι από θεούς. Αυτό που αδικαιολόγητα, ωστόσο, πράττουν τα υπόλοιπα κόμματα να κατηγορούν τον Στέφανο Κασσελάκη για το ότι προωθεί τις προτάσεις του αδιαμεσολάβητα με τους πολίτες κι όχι με ξύλινο λόγο μέσα από ξεπερασμένες συγκεντρώσεις θα το βρουν μπροστά τους και με τρόπο που δεν θα τους αρέσει...

Στους επόμενους δύο μήνες μέχρι τις ευρωεκλογές θα γίνει αντιληπτό σε όλους ότι ο Κασσελάκης δεν μπορεί να νικηθεί με κλασικούς προεκλογικούς αγώνες από βαρετές πολιτικές οντότητες που δεν κατανοούν πως η εφαρμοσμένη πολιτική αν δεν προσαρμόζεται στους ανθρώπους στους οποίους απευθύνεται κι όχι το αντίστροφο τότε δεν έχει κανένα νόημα. Ο Κασσελάκης θα κερδίσει όχι γιατί διαθέτει το πνευματικό υπόβαθρο του Μαρξ ή του Γκράμσι ούτε γιατί έχει τη ρητορική δεινότητα ενός Ελευθέριου Βενιζέλου ή ενός Γεωργίου Παπανδρέου. Θα κερδίσει γιατί δεν απευθύνεται στο λαό ως κήνσορας που τα ξέρει όλα, αλλά ως κάποιος που μαθαίνει μαζί του κι έχει την πολιτική βούληση να βοηθήσει τους πολλούς κι όχι τους λίγους...

Στις ευρωεκλογές δεν ψηφίζουμε για πρωθυπουργό, συνεπώς το αφήγημα της απελπισίας Μητσοτάκη περί σταθερότητας μάλλον πάει κουβά. Ούτε, εξάλλου, ο πήχης που έχει βάλει ο σημερινός πρωθυπουργός είναι δα τόσο ψηλός ώστε να είναι αδύνατο να τον υπερβεί ο οποιοσδήποτε. 

Αν, για παράδειγμα, ο Κασσελάκης κατορθώσει ως πρωθυπουργός να μην συγκρούονται δύο τρένα που κινούνται σε διαφορετική γραμμή ή να μην παρακολουθεί τους υπουργούς του θα έχει ήδη πετύχει περισσότερα. Η επίκληση του μπαμπούλα, άλλωστε, μαρτυρά αδυναμία κι ο Μητσοτάκης φαίνεται πολύ μαρτυριάρης...

 

Η σταθερότητα συναγωνίζεται τον πατριωτισμό ως τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων...

Η σταθερότητα συναγωνίζεται τον πατριωτισμό ως τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων. Κι αν υπήρχε κάποια αμφιβολία γι' αυτό, ήρθε το συνέδριο της ΝΔ για να μας το επιβεβαιώσει.  Όταν ο Κ. Μητσοτάκης απειλεί με σταθερότητα μάλλον οι δημοσκοπήσεις δεν πηγαίνουν και πολύ καλά. Μάλλον η 9η Ιουνίου θα σημάνει και το τέλος τού σαράντα τακατό...

Καμία αντίρρηση, μια σχετική βεβαιότητα για το αύριο είναι καλοδεχούμενη. Μόνο, ωστόσο, όταν το παρόν είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές, κάτι που δεν συμβαίνει στη μητσοτάκειο Ελλάδα. Κι αναρωτιέμαι: έπρεπε, για παράδειγμα, εν έτει 2024 να αποφάσιζε το ΣτΕ ότι δεν μπορεί ένας παρακολουθούμενος να μην μαθαίνει γιατί παρακολουθείται; Σε ποια οργουελιανή δυστοπία ζούμε για να πιστεύει κάποιος ότι επειδή αυτό νομοθετήθηκε από μία μαφία είναι δυνατό να θεωρείται αποδεκτό από ένα κράτος δικαίου;...

Και πόσο ακόμα πιο τραγικό είναι η υπόλοιπη δήθεν προοδευτική αντιπολίτευση να αντιπολιτεύεται το ΣΥΡΙΖΑ όταν συμβαίνουν όλα αυτά, ζώντας την ψευδαίσθησή της πως θα βγει δεύτερη ή θα μπει στην Ευρωβουλή; Μπορεί ο Ν. Ανδρουλάκης να μας πει τώρα που μπορεί να το μάθει κι επισήμως γιατί τον παρακολουθούσαν; 

Μπορούν οι αποστάτες να μην καπηλεύονται την Αριστερά όταν έκλεψαν έδρες που δεν τους ανήκουν για να δώσουν βουλευτική ασυλία στα κόμπλεξ τους; Μάλλον δεν μπορούν, γι' αυτό και στήνουν από τώρα ένα οχυρό δικαιολογιών για την αναπόφευκτη όσο και τόσο δίκαιη συντριβή τους...  

 

Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ πώς είναι η ζωή χωρίς ρουσφέτι...

Ο Κ. Αχ. Καραμανλής θα έπρεπε είναι υπόλογος για ποινικά αδικήματα γιατί είχε αγνοήσει επανειλημμένως προειδοποιήσεις για δυστύχημα. Θα μπορούσε, όμως, να είναι και γιατί τοποθέτησε στη Λάρισα έναν σταθμάρχη- ρουσφέτι, αλλάζοντας μάλιστα το νόμο για χάρη του. Γενικότερα, μόνο αν συνειδητοποιήσουμε ότι η αναξιοκρατία, το βύσμα κι ο νεποτισμός ενίοτε σκοτώνουν μπορεί να βάλουμε τέρμα σε ένα οθωμανικό κατάλοιπο που κρατά τη χώρα όμηρο των φεουδαρχών της...

Το ίδιο ισχύει και για τους πάμπολλους ειδικούς φρουρούς, όπως εκείνοι στο Α.Τ. Αγίων Αναργύρων που μιλούσαν για ταξί την ώρα που η κοπέλα δολοφονείτο. Μπορεί και να την είχε σκοτώσει ο φίλος της ακόμα κι αν οι αστυνομικοί στο συγκεκριμένο τμήμα ήταν πλήρως εκπαιδευμένοι. Δεν θα το μάθουμε, όμως, ποτέ, όπως δεν μαθαίνουμε μάλλον ποτέ σε αυτήν τη χώρα τι θα μπορούσε να συμβεί αν οι θέσεις ευθύνης καλύπτονταν αποκλειστικώς από άξιους...

Ο σιδηρόδρομος θα εξακολουθεί να είναι επικίνδυνος και γυναίκες να σκοτώνονται από την πατριαρχία όσο δεν υπάρχει πολιτική και κοινωνική βούληση αλλαγής. Οι κοινωνίες που διχάζονται για το αν τα ομοφυλόφιλα μέλη τους μπορούν να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα δεν είναι κοινωνίες που εξοστρακίζουν τη θεώρηση πως οι γυναίκες είναι κτήματα των ανδρών... 

Συγχέοντας την παράδοση με την οπισθοδρόμηση, τις αρχές και τις αξίες με τη μισαλλοδοξία ή την αρετή με το ρατσισμό διαιωνίζουμε παθογένειες που πιστεύουμε ότι είναι ιερά κι όσια. Μέχρι τα επόμενα Τέμπη ή οι επόμενοι Άγιοι Ανάργυροι να μας εκπλήξουν όταν θα οφείλαμε να τα είχαμε δει να έρχονται... 

 

  
 

Οι πατριάρχες δεν αναγνωρίζουν γυναικοκτόνους...

Φυσικά ακόμα κι αν νομοθετηθεί ο ποινικός κολασμός των γυναικοκτονιών αυτές δεν πρόκειται να σταματήσουν την ίδια στιγμή. Και βεβαίως, επίσης, και οι γυναίκες είναι άνθρωποι οπότε καλύπτονται από τις ανθρωποκτονίες. 

Όποιος, ωστόσο, επικαλείται αυτά τα επιχειρήματα για να μην υιοθετήσει νομοθεσία που έχει την κάλυψη του ΟΗΕ κι έχει υιοθετηθεί από άλλες χώρες υποκρίνεται τον συμπονετικό όταν στην πραγματικότητα αποκαλύπτει στερεότυπα αιώνων. Αν δεν αναγνωρίσουμε την ιδιαίτερη απαξία ενός εγκλήματος που έχει καθαρά φυλετικά και πατριαρχικά χαρακτηριστικά στην ουσία θα δικαιώνουμε εσαεί το "την σκότωσε γιατί την αγαπούσε"...

Κι αν η αναγνώριση της γυναικοκτονίας δεν αρκεί για την αντιμετώπιση του φαινομένου, η αυστηροποίηση των ποινών όχι μόνο δεν είναι αποτελεσματική αλλά μας αποξενώνει ως χώρα από τα διεθνή πρότυπα. Ποιος πιστεύει, αλήθεια, ότι ο φονιάς των Αγίων Αναργύρων την ώρα που σκότωνε την κοπέλα σκεφτόταν πως θα το κάνει γιατί θα πάει δέκα χρόνια φυλακή κι όχι ισόβια; Μόνο όποιος χτίζει καριέρα πάνω στο φόβο, στο λαϊκισμό και στη θώπευση των πιο χυδαίων αντανακλαστικών. Μόνο ο Κ. Μητσοτάκης δηλαδή...

Ο φονιάς των Αγίων Αναργύρων δεν θα μείνει ατιμώρητος αφού, κατά πάσα πιθανότητα γιατί στην Ελλάδα ζούμε, θα καταδικαστεί για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Η πολιτεία, ωστόσο, που αντιμετωπίζει την πιο ακραία μορφή ενδοοικογενειακής βίας ως μια ακόμα εκδοχή φόνου δεν χτυπά καμπανάκια στην κοινωνία για την οποία νομοθετεί. 

Προφανώς δεν αθωώνει τους φονιάδες ούτε, όμως, στηλιτεύει το ιδιαιτέρως επονείδιστο της πράξης τους. Κι αν αυτό είναι ένα ζήτημα που πρώτα λύνεται στο σπίτι ή στο σχολείο το να αδιαφορεί η έννομη τάξη μας για την επίλυσή του μάλλον την απαξιώνει...

 
 

Η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει και να μην φαίνεται Καίσαρας...

Δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία αν το sms στον εφοπλιστή εστάλη από την Μαρέβα, τον Κυριάκο ή από κανέναν. Ο πρωθυπουργός παραίτησε δύο υπουργούς- άμεσους συνεργάτες του κι αυτό από μόνο του λέει όλη την ιστορία. Όπως και το ότι ο Μητσοτάκης κρύβεται για μια ακόμα φορά πίσω από τα Zeus & Dione παντελόνια τής συζύγου του προκειμένου να μην δώσει απαντήσεις σε ερωτήσεις που του έχουν τεθεί εδώ και πολύ καιρό κι έχουν μείνει αναπάντητες...

Αφού στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις που δίνει δεν έχει απαντήσει ποτέ ίσως είναι ευκαιρία να το πράξει στο δικαστήριο στο οποίο λέει πως θα καταθέσει υπέρ τής συζύγου του. Θέτω μερικά ερωτήματα, για παράδειγμα, μήπως κι εμπνευστούν οι δικαστές: Πού βρήκε τα χρήματα η Μαρέβα για την αγορά τού σπιτιού τού Βολταίρου; Πώς βρέθηκε το όνομά της στα Panama Papers; Θα στείλει το μητσοτακέικο και τον Κώστα Αχ. Καραμανλή στη δικαιοσύνη ή η τιμή τής Καισαρίνας έχει μεγαλύτερη αξία από 57 ζωές; Θα προτείνει τη νομοθέτηση της γυναικοκτονίας ο πρωθυπουργός ή είναι δικαιωματιστής μόνο για το στεφάνι του;...

Αν η γυναίκα τού Καίσαρα δεν θέλει να την σχολιάζουν μπορεί πολύ απλά να μην παριστάνει τον Καίσαρα. Να μην επιλέγει, π.χ., υπουργούς ή να μην κάθεται μαζί με τις υπόλοιπες εθνικές αντιπροσωπείες στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. 

Όταν, ωστόσο, και η ίδια, μολονότι μη εκλεγμένη καρπώνεται μερίδιο της εξουσίας οφείλει να αποδέχεται ότι μαζί με τα δικαιώματα υπάρχουν και οι υποχρεώσεις της. Και μία από αυτές είναι η λογοδοσία. Όπως κι αν έχει, θέλει δεν θέλει η αγία οικογένεια θα πιει το φαρμάκι μέχρι τέλους...

Αν δεν θες μεσσίες πάλεψε το σύστημα, όχι τον Κασσελάκη...

Οι ηγέτες δεν είναι αλάνθαστοι ούτε θεοί. Είναι κοινοί θνητοί. Προφανώς και δεν ενθουσιαστήκατε από αυτή την κοινοτοπία. Σε αντίθεση, όμως, με τους κοινούς θνητούς στους ηγέτες δεν επιτρέπεται η διστακτικότητα. Αντιθέτως, επιβάλλεται η αποφασιστικότητα ακόμα κι αν η επιλογή την οποία αποφάσισαν είναι λανθασμένη. Όποιος ηγέτης το συνειδητοποιεί κυβερνά για χρόνια. Όποιος όχι, βγαίνει στη σύνταξη...

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εκεί που μέχρι πριν ένα μήνα διαλυόταν, σήμερα εμφανίζεται φαβορί για τη δεύτερη θέση, με αυξητική τάση; Γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης έδειξε πυγμή στο συνέδριο απέναντι στην εσωκομματική αντιπολίτευση, η οποία αντιλήφθηκε κι από τη στήριξη που έχει ο πρόεδρος από τη βάση πως δεν την παίρνει να συνεχίσει την υπονόμευση. Αν το έπραττε κι ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί και να ήταν πρωθυπουργός σήμερα κι όχι συνταξιούχος στα 50 του σε αναζήτηση ρόλου...

Πραγματική δημοκρατία είναι μόνο η άμεση. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία με έναν πανίσχυρο πρωθυπουργό, όπως λειτουργεί σήμερα στην Ελλάδα, δεν είναι στην ουσία της κάτι διαφορετικό από εκλεγόμενη κάθε τέσσερα χρόνια βασιλεία. Αν, συνεπώς, η υπόλοιπη Αριστερά στηλιτεύει απλώς το μεσσιανισμό αλλά δεν προχωρά σε ρηξικέλευθες προτάσεις για την αλλαγή καθεστώτος στην κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας δεν δικαιούται να βαυκαλίζεται πως είναι ριζοσπαστική, κατηγορώντας το ΣΥΡΙΖΑ για σύμπραξη με το σύστημα. Μια χαρά βολεύεται σιτιζόμενη από αυτό το σύστημα πετροβολώντας το από τα θεωρεία...