Ευχαριστούμε μεταπολίτευση κι αντίο...

Η Ελλάδα τα τελευταία 51 χρόνια- με τα σκαμπανεβάσματά της- ζει τη λιγότερο ταραχώδη περίοδο της ιστορίας της ως ενιαίου κράτους. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ήρεμα τα έτη από το 1974 μέχρι και σήμερα- ως και χρεοκοπία βιώσαμε-, αλλά και μόνο το ότι σήμερα κυβέρνηση κι αξιωματική αντιπολίτευση είναι δύο κόμματα που ιδρύθηκαν εκείνη τη χρονιά μαρτυρά πολλά για τη σταθερότητα της αποκαλούμενης μεταπολίτευσης. Είμαστε ευγνώμονες για το πολιτειακό καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε μετά την πτώση τής χούντας των συνταγματαρχών αλλά έχει φτάσει η ώρα να το βάλουμε στο μουσείο. Έχει πολυκαιρίσει το πτώμα κι έχει αρχίσει να βρομάει πολύ άσχημα...

Είναι αλήθεια ότι το τέλος τής μεταπολίτευσης θα μπορούσε να είχε έρθει πριν μια δεκαετία, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση ένα τρίτο κόμμα, πέρα από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, στάθηκε κατώτερος των περιστάσεων κι όχι γιατί ψήφισε κι εφάρμοσε μνημόνιο. Τη δεδομένη στιγμή δεν είχε άλλη επιλογή. 

Αποδείχθηκε, όμως, ανεπαρκής στο να περάσει από τη διαμαρτυρία στη συγκρότηση παράταξης, σε αντίθεση με τη μετάβαση που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρ. Παπανδρέου. Στην Κουμουνδούρου αρκετοί πίστεψαν ότι η κοινωνική πλειοψηφία είχε ασπαστεί το σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο κι όχι ότι αναζητούσε αποκούμπι απέναντι σε όσους είχαν προδώσει την εμπιστοσύνη της...

Ο Αλ. Τσίπρας δεν είχε πιστέψει ότι οι περισσότεροι Έλληνες έγιναν ριζοσπάστες Αριστεροί και πολύ καλά έκανε. Ενώ, όμως, είχε αναγνωρίσει εγκαίρως το πρόβλημα δεν έδειξε ποτέ το θάρρος να το αντιμετωπίσει. 

Οδήγησε τη χώρα σε δημοψήφισμα για να διαχειριστεί τους τότε εσωκομματικούς του αντιπάλους αλλά υποτάχθηκε στους επόμενους στη σειρά με τις γνωστές συνέπειες. Είναι πολύ αργά, συνεπώς, για να ζητά δεύτερη ευκαιρία. Την είχε το 2019 και την πέταξε στα σκουπίδια. Πώς να μην ανήκει, λοιπόν, κι εκείνος στη φύρα τής μεταπολίτευσης που πρέπει να πεταχτεί για να πάμε παρακάτω;...  

 

Μόνο στα ροζ συννεφάκια μπορούν να βρουν βενζινάδικο...

Πολύ καλά έπραξε ο Σ. Φάμελλος και πρότεινε δύο νέους ανθρώπους για τις θέσεις των γραμματέων. Το ίδιο ισχύει και για τη σημαντική ανανέωση της Πολιτικής Γραμματείας. Ποιος πιστεύει, ωστόσο, ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μόνο η Ρ. Σβίγκου κι ο Γ. Βασιλειάδης και η λύση του είναι ο Στ. Καλπάκης και η Αν. Σαπουνά; Σίγουρα όχι όσοι αποχώρησαν από το κόμμα κι αυτό το Σαββατοκύριακο βλέποντας ό,τι φυσικά βλέπει κι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς κι ετοιμάζει δικό του κόμμα: πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κλινικά νεκρός...

Νομίζω πως έχω γράψει χιλιάδες φορές γιατί συμβαίνει αυτό και ποιοι είναι οι υπαίτιοι αυτής της πολιτικής τραγωδίας. Δεν έχει ξανασυμβεί, άλλωστε, κόμμα να αποφασίσει τη συλλογική αυτοκτονία του γιατί ο προηγούμενος πρόεδρος δεν θα είχε πολιτική καριέρα αν τα κατάφερνε ο διάδοχός του... 

Μπορεί να ήταν θολό το όνειρο αλλά ήταν αλήθεια το πάθος, όπως θα τραγουδούσε ο Δ. Σαββόπουλος, τουλάχιστον των εκατομμυρίων κάποια στιγμή ψηφοφόρων που εμπιστεύτηκαν το ΣΥΡΙΖΑ. Κι όλοι αυτοί, όλοι εμείς δεν μπορούμε να παραχαράσσουμε την ιστορία για να δικαιώνονται αυτοί που έριξαν τη χώρα στα βράχια. Ναι, ο Αλ. Τσίπρας αποδείχθηκε δημαγωγικό κακέκτυπο του Ανδρ. Παπανδρέου, δεν ήταν αυτός όμως που χρεοκόπησε τη χώρα ούτε αυτός που δεν την έβγαλε από τα μνημόνια ούτε εκείνος που δεν συναίνεσε στην επίλυση ενός εθνικού θέματος προκειμένου να κερδοσκοπήσει εκλογικά...

Τόσο, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ όσο κι ο Τσίπρας είναι πλέον οχήματα χωρίς καύσιμα και, κυρίως, δίχως σταθμούς ανεφοδιασμού. Είναι φανερό ότι δεν είναι σε θέση να προσελκύσουν νέα στελέχη και περιορίζονται στην ανακύκλωση λιγότερο ή περισσότερο φθαρμένων... 

Μπορεί, άλλωστε, στην Κουμουνδούρου να κοροϊδεύουν τον κόσμο πως το Νοέμβριο ψήφισαν 70.000 για πρόεδρο και πριν μία εβδομάδα 20.000 για Κεντρική Επιτροπή αλλά τα γραφεία δεν είναι ούτε γεμάτα ούτε, πολλώ δε μάλλον, χαρούμενα. Είναι άδεια, αραχνιασμένα και βρομάνε τη γραφειοκρατίλα που πρόδωσε τους προοδευτικούς πολίτες, άφησε την Ελλάδα χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση και προσέδωσε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη χαρακτηριστικά καθεστωτικής μονιμότητας...

  

Ντόναλντ, ιδού ο στρατός των υποτελών σου...

Θα όφειλε η προοδευτική αντιπολίτευση ενόψει της 51ης επετείου από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο να πραγματοποιήσει μια σχετική συγκέντρωση, για να μην παραπονιέται κι ο Θ. Πλεύρης; Ναι, γιατί όχι, κι ας τα βρει δύσκολα στο σπίτι του ο βουλευτής τής ΝΔ με τον πατέρα του και διαχρονικό απολογητή τής χούντας... 

Μόνο που δεν είναι και πολύ αξιοπρεπές να ζητάς από τους πολιτικούς σου αντιπάλους να διοργανώσουν κάτι κι όχι εσύ ο ίδιος. Αν θέλουν, για παράδειγμα, η ΝΔ, η Ελληνική Λύση και λοιπές ακροδεξιές δυνάμεις να πραγματοποιηθεί μια οποιαδήποτε συγκέντρωση ας τη διοργανώσουν οι ίδιοι αντί να παραπονιούνται γιατί ο ελληνικός λαός βρίσκει πολλά στοιχεία ιστορικής ταύτισης με τον παλαιστινιακό...

Πριν μερικές δεκαετίες ο Π. Κανελλόπουλος, της "εθνικοφρόνου παρατάξεως", έδειχνε στον Βαν Φλιτ τις Ένοπλες Δυνάμεις τής χώρας μας λέγοντάς του "στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας". Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι αλλά η Ελλάδα δεν έπαψε ποτέ στην ουσία να είναι αμερικανικό προτεκτοράτο. 

Ούτε όταν την έβγαλε προσωρινώς ο Καραμανλής από το στρατιωτικό σκέλος τού ΝΑΤΟ ούτε όταν ο Παπανδρέου υποσχόταν να μας απαλλάξει από όλες τις βάσεις τού θανάτου κι όχι από τις μισές. Αμερικανικό προτεκτοράτο, άλλωστε, παραμένει και η Ευρώπη, όπως περίτρανα απέδειξε το μήνυμα υποτέλειας Ρούτε στον Ντ. Τραμπ...

Πρέπει, συνεπώς, να αποχωρήσουμε από το ΝΑΤΟ, την ίδια ώρα μάλιστα που η Τουρκία παραμένει μέλος του; Όχι, θα ήταν αυτοκαταστροφικό. Όπως αυτοκαταστροφικό είναι, όμως, να αποδεχόμαστε τα πάντα και να μην διεκδικούμε τίποτα... 

Μήπως, εξάλλου, αυτό δεν είχαν κάνει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ την εποχή των μνημονίων, λες κι εμείς ήμασταν οι μόνοι διάβολοι και οι εταίροι μας αρσακειάδες; Στην εξωτερική πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν παίρνεις αυτό που δικαιούσαι αλλά αυτό που διεκδικείς, όπως αποδεικνύει άλλωστε και η στρατηγική Ερντογάν. Εκτός, βεβαίως, αν αυτά που διεκδικείς αφορούν μόνο την οικογένειά σου κι όχι τη χώρα. Αν ισχύει, πάντως, κάτι τέτοιο η εσχάτη προδοσία λαμβάνει κι άλλες διαστάσεις, πέρα από την παρέμβαση στο έργο τής δικαιοσύνης...

 

Τους σταθερά οργισμένους να φοβούνται...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι αυτός που, κατά βάση, διαμορφώνει τη δημόσια ατζέντα. Το ότι σήμερα αντί για τη Γάζα, τα Τέμπη και τη φτωχοποίηση μιλάμε για την αξιολόγηση και τις απολύσεις στο Δημόσιο είναι δικό του επίτευγμα, του Στ. Γκρίνμπεργκ και της μιντιακής του υπεροπλίας. Αυτό, άλλωστε, αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις, στις οποίες παραμένει κυρίαρχος. Δεν έχουμε, όμως, εκλογές ούτε σε μία εβδομάδα ούτε σε ένα μήνα κι όποιος προδικάζει τρίτη τετραετία και, μάλιστα, αυτοδύναμη καλύτερα να είναι πιο προσεκτικός στις εκτιμήσεις του γιατί ενδέχεται σοβαρά να πάει κουβά...

Μπορεί η κυβέρνηση να επικαλείται ως πλεονέκτημά της τη σταθερότητα, οι πολίτες ωστόσο μοιάζουν διατεθειμένοι να ψηφίσουν με βάση την οργή τους κι όχι την κυβερνησιμότητα της χώρας. Όπως κι αν έχει, δεν πρόκειται να ψηφίσουν ένα κόμμα το οποίο πέρα από έλλειμμα ηγεσίας και πολιτικού αφηγήματος θεωρείται από πολλούς ως η τσόντα που θα χρειαστεί η ΝΔ για να κυβερνήσει κι όχι ο αντίπαλος πόλος της. 

Το περί ου ο λόγος ΠΑΣΟΚ κρατιέται στη ζωή γιατί κυβέρνησε τη μισή μεταπολίτευση και κάποιοι νοσταλγικοί το συνδέουν ακόμα με τον Ανδρ. Παπανδρέου κι ένα ριζοσπαστισμό που είναι εδώ και πολύ καιρό νεκρός. Όσο για τους σημιτικούς, αυτοί έχουν μετακομίσει στη ΝΔ και δεν ξεκουνάνε αφού κάποιοι από αυτούς μάλιστα προετοιμάζονται για να διαδεχθούν τον Μητσοτάκη. Κοντολογίς, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης στον 21ο αιώνα...

Ο Μητσοτάκης έχει καταφέρει να πείσει ότι μπορεί να μην είναι καλός αλλά είναι τουλάχιστον καλύτερος από τους άλλους. Χάρη σε αυτή την πεποίθηση κυβερνά ήδη έξι χρόνια. Όχι, όμως, μόνο χάρη σε αυτή. 

Η χώρα θα είχε σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση που θα έπαιζε πόντο πόντο τη ΝΔ στις δημοσκοπήσεις. Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, ωστόσο, επέλεξε να την διαλύσει γιατί δεν ήξερε τι να κάνει με τον ελεύθερο χρόνο του. Και μόνο γι' αυτό- πέρα από πολλά ακόμα βεβαίως- χρωστά μια μεγάλη συγγνώμη στους προοδευτικούς πολίτες... 

 

Ούτε κι άλλον Σημίτη ούτε κι άλλον Ανδρέα...

Ο λαϊκισμός εκφυλίζει την πολιτική σε ένα ανούσιο παιχνίδι εντυπώσεων ώστε το πόπολο να θαμπώνεται από τα λόγια κι όχι από τα έργα. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως θέλουμε να ακούμε ό,τι μας βολεύει κι όχι ό,τι μας στενοχωρεί ή μας ξεβολεύει. Γι' αυτό κι ο λαϊκισμός θα μας συντροφεύει μάλλον για πάντα, όπως οι φόροι κι ο θάνατος...

Από την άλλη, ωστόσο, ένα αόρατο νήμα συνδέει τον θατσερισμό, τον σημιτισμό και τον μητσοτακισμό κι αυτό σχετίζεται με το μίσος για το λαό. Αυτές οι σχολές πολιτικής πρακτικής έβαλαν στη βιτρίνα τους τον εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις όταν στην ουσία πουλούσαν και πωλούν εξυπηρετήσεις στην ολιγαρχία. Πώς, επομένως, να μην εκφωνεί ο Κ. Μητσοτάκης τον επικήδειο Σημίτη; Και οι δυο τους θα δικαιούνταν, εξάλλου, να εκφωνούσαν τον επικήδειο της Θάτσερ...

Ο Κ. Σημίτης ως φυσικό πρόσωπο είναι πλέον νεκρός. Η πολιτική του σχολή, ωστόσο, είναι ολοζώντανη, εξακολουθεί να παράγει πρωθυπουργούς και υπουργούς που υπηρετούν τους λίγους σε βάρος των πολλών. Για να γυρίσουν, όμως, τα εκατομμύρια των Ελλήνων που έχουν φύγει στο εξωτερικό δεν χρειαζόμαστε ούτε έναν νέο Σημίτη ούτε έναν νέο Ανδρ. Παπανδρέου. 

Ο ελιτισμός κι ο λαϊκισμός συνεχίζουν να καταστρέφουν τη χώρα, η οποία έχει ανάγκη από μία μέση οδό. Όχι, όμως, της δήθεν μετριοπάθειας και της σοβαροφάνειας αλλά ριζοσπαστική, προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια... 

 

Ας μην απαντήσουμε ξανά "πολύ χαμηλές" στο ερώτημα για τις προσδοκίες μας...

Το να είναι κάποιος αξιόπιστος, ιδίως όταν είναι πολιτικός, προφανώς και είναι προτέρημα. Οι πολίτες, άλλωστε, έχουν χορτάσει από λόγια που δεν γίνονται πράξεις. Όταν, ωστόσο, ένας πολιτικός χρησιμοποιεί το ουσιαστικό "αξιοπιστία" σε κάθε δεύτερη φράση του αρχίζουν και με ζώνουν τα φίδια και να αναρωτιέμαι γιατί το κάνει. Για να πείσει τους συνομιλητές του ή, πρώτα και κύρια, τον εαυτό του πως είναι κατάλληλος για ένα ρόλο ο οποίος του δόθηκε και δεν τον κέρδισε με το σπαθί του;...

Όταν δεν ιδρώνεις για να πετύχεις κάτι είναι λογικό να νιώθεις και μεγαλύτερη ανασφάλεια για το αν το αξίζεις. Ο Ν. Ανδρουλάκης έγινε αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης από σπόντα κι ο Σ. Φάμελλος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από πραξικόπημα σε μπουζουξίδικο. Ο τελευταίος, μάλιστα, γνωρίζει ότι αν ο Αλ. Τσίπρας θελήσει να τοποθετήσει στο εναπομείναν κόμμα έναν γάιδαρο για πρόεδρο αυτός θα πάρει πολύ εύκολα τη θέση τού αδελφού τού τραγουδοποιού, ο οποίος μάλλον του ζητά την άδεια ακόμα και για να πάει στην τουαλέτα...

Την Ελλάδα έχουν κυβερνήσει χαρισματικοί ηγέτες, όπως ο Κων. Καραμανλής κι ο Ανδρ. Παπανδρέου. Την έχουν κυβερνήσει, ωστόσο, και θυρωροί τής διαπλοκής όπως ο Κ. Σημίτης κι ο Κυρ. Μητσοτάκης και, μάλιστα, επί χρόνια. Γιατί, συνεπώς, να μην την κυβερνήσουν κι ο Ανδρουλάκης κι ο Φάμελλος ή και οι δύο μαζί; 

Φυσικά και κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, δεν έχω έρθει εξάλλου από το μέλλον για να σας το αποκλείσω. Αν, όμως, επαναληφθεί ο θρίαμβος της μετριότητας θα έχουμε απαντήσει ξανά "πολύ χαμηλές" στο ερώτημα "ποιες προσδοκίες έχουμε από τη ζωή μας"...

 

 

Θα τον είχε αφήσει στα χέρια της Αχτσιόγλου και θα είχε εξαϋλωθεί εδώ κι ένα χρόνο...

Αν ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν πράκτορας του Μητσοτάκη, των Αμερικανών ή των Αρειανών κι επιθυμούσε την εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε κατεβεί πέρυσι υποψήφιος πρόεδρος. Θα είχε αφήσει το κόμμα στα χέρια τής Εφ. Αχτσιόγλου, του Ευκλ. Τσακαλώτου και των υπόλοιπων που κατάπιαν ένα ολόκληρο τρίτο μνημόνιο αλλά διύλισαν μισή ομιλία στο ΣΕΒ. 

Θα είχε καθίσει στα αβγά του και δεν θα γύριζε όλη τη χώρα για να περισώσει ένα κόμμα που είχε περάσει δύο διασπάσεις, χωρίς καμία ουσιαστική βοήθεια από εκείνους που τώρα έχουν το θράσος να θέτουν διλήμματα του τύπου "ΣΥΡΙΖΑ ή Κασσελάκης". Δεν θα είχε προτείνει, επίσης, μια σειρά καταστατικών αλλαγών ώστε ένας σταλινικός οργανισμός να μετατραπεί σε πραγματικό κόμμα τού 21ου αιώνα...

Αν η κριτική που είχε ασκηθεί στον Κασσελάκη μετά τις ευρωεκλογές ήταν καλόπιστη, μέσα στα όρια της λογικής και της ευπρέπειας ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα θα πάλευε πόντο με πόντο με τη ΝΔ στις δημοσκοπήσεις. Κι όπως κι αν έχει, αυτοί που ξεκίνησαν μια συζήτηση για συγκόλληση δυνάμεων, απορροφήσεις ή έστω συνεργασίες με κόμματα τα οποία έχουν ερμητικά κλειστές τις πόρτες τους είναι πιθανότερο να επιθυμούν την εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως κι εκείνοι στην Κουμουνδούρου που ονειρεύονταν αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και μόλις τις προάλλες θριαμβολογούσαν για την 43η επέτειο της ανόδου τού Ανδρ. Παπανδρέου στην εξουσία...

Κοντολογίς, ακόμα κι αν η επιδίωξη Κασσελάκη είναι η εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ, που μάλλον το αντίθετο έχει δείξει μέχρι τώρα, δεν είναι απαραίτητος για να συμβεί κάτι τέτοιο. Την ίδια στιγμή που θα ανακοινώσει πως δεν τον ενδιαφέρει ένα κόμμα ξεπεσμένων γραφειοκρατών ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανέλθει στην εποχή Τσίπρα προ μνημονίων και φτωχοποίησης της συντριπτικής πλειονότητας του λαού. Στο 4%, δηλαδή, και με το ζόρι. Τότε ίσως και να μιλήσει ο Βούδας τού Σουνίου, αν και με τη σιωπή του μπροστά στον εξευτελισμό τής Αριστεράς και της δημοκρατίας τα έχει ήδη πει όλα...

 

   

Υπάρχει λόγος που δεν κυβέρνησε τη χώρα ο Λεωνίδας Κύρκος για δέκα χρόνια...

Ο Σ. Φάμελλος επί ένα χρόνο έκανε, χονδρικώς μιλώντας, δύο ομιλίες την εβδομάδα στην Ολομέλεια της Βουλής. Όταν παύθηκε από πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας μάς ενημέρωσε πως διαφωνούσε με την πολιτική Κασσελάκη. 

Έχω κι έχουμε, συνεπώς, δικαίωμα να αναρωτιόμαστε: επί ένα χρόνο διάβαζε ως καλός ηθοποιός κείμενα που δεν τον εξέφραζαν ή έλεγε τις προσωπικές του απόψεις, εκτός πλαισίου συλλογικών αποφάσεων; Για να έχουμε όλοι μας το μέτρο τής υποκρισίας καθενός και του ποιοι αγωνίζονται για τις καρέκλες και ποιοι για τις ιδέες τους...

Έχετε αναλογιστεί γιατί ο Ανδρ. Παπανδρέου έκλεψε όλο το χαρτί τής Αριστεράς μολονότι στα πέτρινα χρόνια δεν βρισκόταν ούτε στις φυλακές ούτε στα ξερονήσια αλλά στις ΗΠΑ; Όχι μόνο γιατί ήταν λαοπλάνος, γιατί κι εκείνοι που παρουσίαζαν τη Σοβιετική Ένωση ως επί γης παράδεισο της εργατικής τάξης δεν ήταν κάτι καλύτερο. 

Ούτε γιατί ήταν εγνωσμένης αξίας πανεπιστημιακός καθηγητής και γιος πρωθυπουργού. Πήρε όλο το χαρτί γιατί διέθετε προσωπικότητα. Φυσικά στο όριο και πέρα από αυτό του ναρκισσισμού, αλλά δεν ξέρω κανέναν ηγέτη πουθενά στον κόσμο που να έχει αγαπηθεί από το λαό κι αυτό να έχει συμβεί γιατί είναι "ευπρεπής, πολιτισμένος και συναινετικός". Αλλιώς θα είχε κυβερνήσει τη χώρα ο Λεωνίδας Κύρκος για δέκα χρόνια...

Δεν γνωρίζω αν ο Κασσελάκης κυβερνήσει τη χώρα, εφόσον βεβαίως αποφύγει πρώτα την απέλαση από την Όλγα. Δεν έχω έρθει από το μέλλον. Οι υπόλοιποι συνδιεκδικητές, ωστόσο, της προεδρίας τού ΣΥΡΙΖΑ θα τον επιστρέψουν με μια σχετική βεβαιότητα στο 3%, ιδίως με τον τρόπο που διάλεξαν να δώσουν αυτή τη μάχη... 

Η  τεχνοκρατική επάρκεια αποκτιέται, το χάρισμα όμως να επικοινωνείς με το λαό είτε το έχεις είτε δεν το έχεις, ανεξαρτήτως αν μεγάλωσες στα σαλόνια ή στα αλώνια. Γι' αυτό και μην ποντάρετε όλα σας τα λεφτά στο ΠΑΣΟΚ, αφού κανείς από τους διεκδικητές τής δικής του προεδρίας δεν έχει την ικανότητα να ενθουσιάσει τα πλήθη. Υπάρχει, άλλωστε, κάτι πολύ χειρότερο από το να είσαι εγωπαθής. Να είσαι αδιάφορος...  

Αφού δεν μπορούν να τον καταστρέψουν παλεύουν να τον αυτοκαταστρέψουν...

Όταν το ΠΑΣΟΚ έλαβε 13,58% στις βουλευτικές εκλογές τού 1974 ο Ανδρ. Παπανδρέου σκεφτόταν να τα παρατήσει, να διαλύσει το κόμμα που ίδρυσε και να επιστρέψει στις ΗΠΑ. Αν το είχε κάνει η μεταπολιτευτική μας ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Καλύτερα ή χειρότερα κανείς μας δεν θα το μάθει. Έμεινε, όμως, γιατί είχε την ευφυΐα να καταλάβει ότι τα πολιτικά του τάλαντα σε συνδυασμό με τη μετριότητα των αντιπάλων του θα τον οδηγούσαν κάποια στιγμή στην πρωθυπουργία. Και τον οδήγησαν επτά χρόνια αργότερα...

Σε αντίθεση με τον Ανδρέα, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν σκέφτεται να γυρίσει στην Αμερική, να διαλύσει το ΣΥΡΙΖΑ ή να τον κάνει συνιστώσα σε ένα σχήμα που θα αποτελείται από τελειωμένους. Κατανοεί ότι αν κάποιος διαθέτει μια δυναμική εξουσίας είναι ο ίδιος κι όχι ο Ν. Ανδρουλάκης. Προφανώς και είναι υποχρεωμένος να μην κλείνει τα μάτια στο 15- 13 με το ΠΑΣΟΚ και δεν τα κλείνει, γι' αυτό και ήδη έστειλε χείρα συνεργασίας σε Βουλή κι Ευρωβουλή... 

Αλίμονο, όμως, αν ακούσει τους καλοθελητές που του ζητούν συντονιστικά όργανα ή νέους φορείς μαζί με τους απαξιωμένους προκειμένου να βρουν κι εκείνοι μια θέση στον ήλιο. Και δεν πρόκειται να τους ακούσει...

Οι αντιπολιτευόμενοι τον Κασσελάκη στο εσωτερικό τού ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν ότι δεν μπορούν να θέσουν ζήτημα ηγεσίας, όπως το κάνουν οι δελφίνοι στο ΠΑΣΟΚ, γιατί αν το κάνουν θα βρουν μόνο τις ψήφους τους. Κι αφού δεν μπορούν να τον καταστρέψουν επιλέγουν να τον σπρώξουν στην αυτοκαταστροφή, στο όνομα δήθεν της συγκρότησης προοδευτικού μετώπου... 

Όσο για το ενδεχόμενο να φύγουν από την Κουμουνδούρου; Ούτε που το συζητούν γιατί αναγνωρίζουν ότι ο αντίκτυπός τους στην κοινωνία δεν είναι μεγαλύτερος των αποστατών. Καλύτερα μέσα και να πριονίζουν παρά έξω και να αφανιστούν όπως οι δεινόσαυροι, το σκεπτικό τους. Όποιος, όμως, τρίβεται στη γκλίτσα του τσοπάνη κάποιες φορές την αισθάνεται στο κεφάλι του... 

 

 

Ο Μητσοτάκης έτρεχε πέντε χρόνια μόνος του, όχι πλέον...

Ο Ανδρ. Παπανδρέου έλεγε στους συνεργάτες του πως μοναδικός αντίπαλός του ήταν η δεξιά, ούτε το ΚΚΕ ούτε κάποιο άλλο κόμμα τής Αριστεράς: "Ναι, να τους κάνουμε κριτική για τις πολιτικές τους, αλλά ο στόχος είναι αλλού", υποστήριζε... 

Φυσικά ο Ανδρέας δεν έλεγε κάτι τέτοιο μόνο και μόνο γιατί δεν ξεχνούσε τι σημαίνει δεξιά, αλλά και γιατί ήταν κυρίαρχος στην κεντροαριστερά. Το λιοντάρι δεν ασχολείται με το μυρμήγκι αλλά με την τίγρη, το σημερινό ΠΑΣΟΚ ωστόσο αντικρίζει τον κόσμο από πολύ χαμηλά...

Το ΠΑΣΟΚ, οι σταλινιστές, οι αποστάτες, η τρελή τού χωριού έχουν κι άλλη εναλλακτική για να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους, κάτι που είναι απολύτως θεμιτό στο πολιτικό παίγνιο. Κι αυτή η εναλλακτική είναι να στοχεύουν στη νεοφιλελεύθερη, νεοσυντηρητική μητσοτάκειο δεξιά που λειτουργεί ως καθεστώς. Δεν κάνουν, ωστόσο, αυτό. Είτε από πολιτική αφέλεια είτε από πολιτικό εκφυλισμό επιτίθενται κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ, με επιχειρήματα, μάλιστα, που έχουν μπαγιατέψει...

Όπως κι αν έχει, ο Μητσοτάκης δεν τρέχει πλέον μόνος του. Έτρεχε μόνος του, όπως αποδείχθηκε στις βουλευτικές εκλογές, την τετραετία 2019- 2023, έτρεχε μόνος του από το περασμένο καλοκαίρι ώσπου να βρει βηματισμό ο ΣΥΡΙΖΑ, έτρεχε μόνος του γιατί η υπόλοιπη αντιπολίτευση συναγωνίζεται ποια είναι πιο αδιάφορη ή πιο ακροδεξιά από την άλλη. Δεν τρέχει, ωστόσο, πλέον. Τώρα έχει αντίπαλο, το γνωρίζει και γι' αυτό κι αρνείται να πάει σε ντιμπέιτ μαζί του, μολονότι θέτει διλήμματα βουλευτικών εκλογών. Έτσι κι αλλιώς σε λιγότερο από δύο μήνες τίποτα δεν θα μοιάζει στην πολιτική ζωή τής χώρας με αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα... 

 

  
 

Το σκουρόχρωμο ΠΑΣΟΚ...

Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του αρχιερέα τής διαπλοκής ήταν δύο διαφορετικά κόμματα. Συνεπώς, το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη δεν μπορεί να τιμά εξίσου και τα δύο αυτά ΠΑΣΟΚ. Οφείλει να επιλέξει κι αν η επιλογή είναι το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη τότε στην ουσία παραμένει αυτό που είναι εδώ και μία δεκαετία, παρακολούθημα δηλαδή της δεξιάς...

Το μισό υπουργικό συμβούλιο Μητσοτάκη αποτελείται από ορφανά τού πρωθυπουργού των Ιμίων, του χρηματιστηρίου, της Siemens, των Greek statristics, των υπερκοστολογημένων δημόσιων έργων κι Ολυμπιακών Αγώνων, γενικότερα της φούσκας που έσκασε στα μούτρα μας το 2009. Κι όταν ένα άλλο ορφανό, η Αν. Διαμαντοπούλου, μιλά για τον "κίνδυνο" της σκουρόχρωμης Ευρώπης, επιβεβαιώνει αυτό που λέμε εδώ και χρόνια και που αποτυπώνεται και στη σύνθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη: στην Ελλάδα υπάρχουν, πράγματι, δύο άκρα, η άκρα δεξιά και το ακραίο κέντρο που ομονοούν απέναντι στην πρόοδο...

Αν το ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκη θέλει να διερευνηθούν σκάνδαλα του καθεστώτος Μητσοτάκη και, κυρίως, να το ρίξει έχει τη δυνατότητα θεσμικής συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί, όμως, να υπερασπίζεται ένα παρελθόν, το παρελθόν του, που εκτίναξε το δημόσιο χρέος και το οποίο τώρα έχει βρει καταφύγιο στη ΝΔ. Σε διαφορετική περίπτωση θα δικαιωθούν οι κακοπροαίρετοι που μιλούν για δεκανίκι τής δεξιάς κι όχι για ανταγωνιστικό της πόλο...

 

Ούτε καν ΚΚΕ του κέντρου...

Ο Ν. Ανδρουλάκης το βράδυ τής 21ης Μαΐου θέλει το ΠΑΣΟΚ να είναι πάνω από το 10% και η ΝΔ να επικρατήσει με μια άνετη διαφορά επί του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να μην βγαίνουν τα κουκιά ώστε να πιεστεί για συγκυβέρνηση. Θεωρεί περισσότερο διαχειρίσιμη εσωκομματικά μια φυσιολογική πτώση των ποσοστών του στις δεύτερες εκλογές από το ισχυρό ενδεχόμενο αυτό να διασπαστεί αν συγκυβερνήσει με τον ωτακουστή του ή με το ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος, όμως, δεν έχει πρόβλημα να συγκυβερνήσει με τη δεξιά πόσο προοδευτικός μπορεί να είναι στην πραγματικότητα και πόσο πιστευτός γίνεται όταν ισχυρίζεται πως είναι ο νόμιμος κληρονόμος τού Ανδρ. Παπανδρέου;...

Κατανοώ τη δύσκολη θέση Ανδρουλάκη. Είναι πρόεδρος ενός διχασμένου κόμματος, το 65% του οποίου είναι δεξιόστροφο και το υπόλοιπο αριστερόστροφο. Υπό αυτή την έννοια και πάλι καλά που πετά και καμιά παρόλα σε βάρος τού Κ. Μητσοτάκη. Όταν, όμως, ένα κόμμα ετεροπροσδιορίζεται δεν μπορεί να είναι ούτε καν ΚΚΕ του κέντρου. Το ΚΚΕ, τουλάχιστον, αυτοπροσδιορίζεται στον πολιτικό χάρτη...

Αν χρειαστούν δεύτερες εκλογές, το ΠΑΣΟΚ θα διασπαστεί και στο ενδιάμεσό τους. Από κίνημα, άλλωστε, έχει μετατραπεί εδώ και πολύ καιρό σε κόμμα στελεχών που εξυπηρετούν προσωπικές ατζέντες χωρίς ιδιαίτερες ιδεολογικές αναφορές. Αν, για παράδειγμα, πράγματι πίστευε στη σοσιαλδημοκρατία ο Ν. Ανδρουλάκης, στην ενίσχυση του ΕΣΥ ή στη διαλεύκανση των παρακολουθήσεων θα είχε ξεκόψει ευθύς εξαρχής οποιοδήποτε δίαυλο επικοινωνίας με τη ΝΔ, ιδίως από τη στιγμή που ο Κ. Μητσοτάκης δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση να θυσιάσει την πρωθυπουργία... 

Ο διμέτωπος, συνεπώς, Ανδρουλάκη είναι κι ανιστόρητος κι αψυχολόγητος όταν ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ ταυτίζονται στα δύο τρίτα ή και περισσότερο των προγραμμάτων τους. Εκτός αν οι σκελετοί στη ντουλάπα Ανδρουλάκη είναι τόσο πολλοί που αδυνατεί να χωρέσει και τη δεξιά μέσα σε αυτή...   

 
 

Μακάρι για τη δημοκρατία μας οι δημοσκόποι να πέσουν μέσα...

Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να δικαιωθούν την Κυριακή και η ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη να αποδειχθεί η δημοφιλέστερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, δημοφιλέστερη κι από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρ. Παπανδρέου στις αρχές τής δεκαετίας τού '80, και να κερδίσει τις εκλογές με πέντε και βάλε μονάδες διαφορά. Οι άνθρωποι ως μονάδες κι ως συλλογικοί φορείς διατηρούν, άλλωστε, το δικαίωμα της αυτοκαταστροφής... 

Θα μου επιτρέψετε, ωστόσο, να μην βλέπω στην κοινωνία αυτή την εικόνα θριάμβου Μητσοτάκη που καλλιεργούν τα θεσμικά και παραθεσμικά κέντρα εξουσίας. Σίγουρα δεν τη βλέπουν όσοι συμμετείχαν στη μαζική συγκέντρωση στις Σέρρες έξω από το γραφείο τού υπουργού των Τεμπών, Κώστα (βαθύ) Αχ. Καραμανλή...

Όταν ρωτούν στις δημοσκοπήσεις "τι ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές" δεν ξεπερνά το 15% όσοι δηλώνουν ΣΥΡΙΖΑ. Πού είναι οι υπόλοιποι; Ντρέπονται για την επιλογή τους πριν τέσσερα χρόνια και την κρύβουν; Ενδεχομένως κάποιοι, αλλά μου μοιάζει λογικότερο η πλειονότητα των συριζαίων είτε να μην απαντά για διάφορους λόγους στην εποχή τού Predator είτε να κοροϊδεύει τους δημοσκόπους...

Ούτε η εμφάνιση Μητσοτάκη στην τηλεμαχία, τα καθρεφτάκια τύπου "youth pass" που μοιράζει την ύστατη στιγμή ή η προεκλογική καμπάνια φόβου μού δίνουν την εικόνα σιγουριάς για το εκλογικό αποτέλεσμα. Υπό μία έννοια θα ήθελα, τρόπον τινά, να διαψευστώ την Κυριακή και οι δημοσκόποι να πέσουν μέσα. Σε διαφορετική περίπτωση η δουλειά που θα χρειαστεί να κάνει η επόμενη προοδευτική κυβέρνηση για να αναστηλώσει τους δημοκρατικούς θεσμούς και το κράτος δικαίου θα παραπέμπει στο 1974 κι όχι στην τρίτη δεκαετία τού 21ου αιώνα...

 
 

Δεν είναι όλοι ίδιοι, ανεξαρτήτως αν έχουν όλοι απογοητεύσει...

Αν δεν συμμετείχαν και τα μέλη και στελέχη των κομμάτων στις ομιλίες των αρχηγών τους αυτοί που θα τις παρακολουθούσαν θα μπορούσαν να μετακινηθούν, που λέει ο λόγος, με ένα ταξί. Αν το γέμισμα ενός μικρού κλειστού γηπέδου ή μιας μικρής πλατείας- κι αυτό όχι πάντα- θεωρείται επιτυχία, τότε ο πήχης έχει μπει πολύ χαμηλά. Θα σηκώνονταν από τους τάφους τους ο Ανδρ. Παπανδρέου κι ο Κων. Μητσοτάκης και θα γελούσαν χαιρέκακα...

Κι αν αυτό ισχύει μια φορά για τις μεγαλύτερες ηλικίες, για τις μικρότερες ισχύει εκατό. Ποιος μπορεί να τις αδικήσει, άλλωστε, όταν στην ουσία μιλάμε για μια χαμένη γενιά των μνημονίων που από τα κόμματα έζησε σχεδόν αποκλειστικώς απογοητεύσεις; Αν θέλετε, είναι και υγιές το ότι έχουμε ξεπεράσει ως ένα βαθμό την προσωπολατρία και κρίνουμε τους ηγέτες μας με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα. Έτσι κι αλλιώς μεσσίες δεν υπάρχουν παρά μόνο η κατάθλιψη όσων πιστεύουν σε ψευδαισθήσεις...

Ούτε, όμως, είναι υγιές η δικαιολογημένη οργή να βρει αποκούμπι στην ακροδεξιά και σε οτιδήποτε άλλο λούμπεν. Ούτε, επίσης, να καταλήξει σε αποχή από την εκλογική διαδικασία. Δεν υπάρχει πολίτης χωρίς μερίδιο ευθύνης για το μέλλον του κι όποιος το απεμπολεί δεν είναι σώφρων, αλλά αναζητά καταφύγιο στη βολική ανευθυνότητα. Δεν είναι, εξάλλου, όλοι ίδιοι, ανεξαρτήτως αν έχουν όλοι απογοητεύσει... 

 

Στις 22 Μαΐου κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ, τα υπόλοιπα είναι να είχαμε να λέγαμε...

Μην με παρεξηγήσετε: το ότι εκτιμώ στον τίτλο πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχηματίσει κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ στις 22 Μαΐου δεν σημαίνει πως θεωρώ αυτή την εξέλιξη την ευκταία. Θα προτιμούσα να πηγαίναμε σε δεύτερες εκλογές κι ο ΣΥΡΙΖΑ να έβγαινε αυτοδύναμος. Θεωρώ, ωστόσο, πως ο Ν. Ανδρουλάκης δεν είναι τόσο αυτοκαταστροφικός ώστε να σύρει τη χώρα σε δεύτερες κάλπες προκειμένου να έχει τη μισή Κοινοβουλευτική Ομάδα από αυτή που θα διαθέτει ύστερα από την πρώτη...

Το ΠΑΣΟΚ έτσι κι αλλιώς θα διασπαστεί με όποιον κι αν συνεργαστεί κι από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα δεν έχει κανένα λόγο να ρισκάρει μια συντριβή στο β' γύρο. Όταν, συνεπώς, επιμένουν να ρωτούν τον Αλέξη Τσίπρα με ποιον θα συνεργαστεί μετεκλογικά, αλλά δεν θέτουν την ίδια ερώτηση στον Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος είναι κι ο μόνος πραγματικά απομονωμένος, θα μου επιτρέπετε να μειδιώ. Το τι λέγεται, άλλωστε, εν μέσω προεκλογικής περιόδου ξέρουμε όλοι ότι μικρή σημασία θα έχει το βράδυ των εκλογών οπότε κάθε κατεργάρης και μη θα αναγκαστεί να καθίσει στον πάγκο που θα τον βάλει ο λαός. Όσο κι αν μπερδεύει τη σκιά του με το μπόι του...

Το ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, είναι ένα κόμμα στελεχών κυρίως και λιγότερο μελών, με μπόλικο παρελθόν, αλλά χωρίς μέλλον. Όσοι δεν φύγουν για ΝΔ θα απορροφηθούν αργά ή γρήγορα από το ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως όταν θα έχουν πεθάνει και οι τελευταίοι που ψήφισαν Ανδρ. Παπανδρέου. Και δικαίως, αφού είμαστε πολύ μικρή χώρα για να έχουμε το περιθώριο για δύο μεγάλα κόμματα στην ευρύτερη κεντροαριστερά, όπως δεν έχουμε εξάλλου στην ευρύτερη κεντροδεξιά...  

Υ.Γ.: Καλό Πάσχα σε όλες κι όλους!

 

 
 

Η άμεση δημοκρατία δεν είναι ουτοπία, είναι ο μεγάλος τους τρόμος...

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει αθηναίος με σώας τας φρένας που να περίμενε καλύτερη κατάληξη για την πλατεία Συντάγματος από αυτή που της καθόρισε ο Κ. Μπακογιάννης του "Μεγάλου Περίδρομου". Ή που να περιμένει καλύτερα αποτελέσματα για το λόφο Στρέφη τον οποίο, ακολουθώντας τα χνάρια τής οικογενειακής παράδοσης, παραδίδει στα χέρια απατεώνων οικογενειακών χορηγών. Αναρωτιέμαι, εν τέλει, αν πράγματι πιστεύατε όταν ψηφίζατε έναν ακόμα γόνο ότι θα αποδεικνυόταν καλός δήμαρχος...

Με πρωθυπουργό Μητσοτάκη και δήμαρχο Μπακογιάννη έχουμε φτάσει ξανά στο σημείο να θεωρούμε προτέρημα κι όχι απλώς αυτονόητο ένας πολιτικός να μην είναι διεφθαρμένος. Στην περίπτωσή τους, μάλιστα, δεν ισχύει ούτε αυτό που ενδεχομένως να ίσχυε για τον Ανδρ. Παπανδρέου, πως μπορεί να τρώνε με χρυσά κουτάλια αλλά αφήνουν κάτι και για το πόπολο. Για το μητσοτακέικο η κοινωνική δικαιοσύνη είναι τόσο απαραίτητη όσο ένα ψυγείο για έναν Λάπωνα...

Υπό μία άποψη, εξάλλου, οι μητσοτάκηδες καλά κάνουν αφού εμείς τους το επιτρέπουμε. Kαι δεν έχουν και πολύ άδικο. Πόσοι, άλλωστε, ανάμεσά μας θα έμεναν ανεπηρέαστοι από τον πειρασμό αν μας ήταν διαθέσιμος κι έμενε ατιμώρητος; Όπως κι αν έχει, όμως, αν οι ηγέτες μας όχι μόνο δεν είναι ικανοί αλλά είναι και φαύλοι γιατί να μην παίρνουμε μόνοι μας τις αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή μας; Η άμεση δημοκρατία δεν είναι μια ουτοπία, είναι ο μεγάλος τους τρόμος...

 
 

Οι δεύτερες εκλογές δίνουν αυτοδυναμία στον πρώτο κι επιστρέφουν τον τρίτο στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...

Όταν έχεις κυβερνήσει 25 από τα 48 χρόνια τής μεταπολίτευσης είναι λογικό να αισθάνεσαι ακόμα άξιος να ξανακυβερνήσεις ή να διακατέχεσαι από μικρομεγαλισμό. Κι ας είσαι, πλέον, τρίτος και καταϊδρωμένος και με διαφορά από το δεύτερο που απειλείς πως δεν θα κυβερνήσεις μαζί του ή τον αποκαλείς χωματερή... 

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν, όμως, στο ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ, το κόμμα που άλλαξε ακόμα κι όνομα για να μην πληρώσει τα υπέρογκα χρέη του, είναι πως βρίζοντας τα στελέχη του που πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία βρίζουν και τους ψηφοφόρους τους που κινήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση. Κι αυτοί είναι πολύ περισσότεροι, δεν μπορεί να είναι όλοι φαύλοι και, φυσικά, δεν είναι η καλύτερη τακτική να τους επανελκύσεις αποκαλώντας τους ποντίκια...

Ο Αλέξης Τσίπρας καλά κάνει κι απευθύνει εδώ και καιρό πρόσκληση στις προοδευτικές δυνάμεις για συγκυβέρνηση ύστερα από την κάλπη τής απλής αναλογικής, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα. Αν μη τι άλλο, οι συγκυβερνήσεις δυσκολεύουν τη δημιουργία σκανδάλων όπως του χρηματιστηρίου ή της Siemens, τα οποία στο ΠΑΣΟΚ κάτι πρέπει να λένε, κυρίως σε όσους έμειναν σε αυτό κι όχι σε όσους έφυγαν... 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, είναι πρώτο κόμμα δεν χρειάζεται να το παρακάνει στο παρακαλετό εκείνων που δεν αποκλείουν συγκυβέρνηση με τον Κ. Μητσοτάκη ή κυβέρνηση τεχνοκρατών ή κυβέρνηση με ψήφο ανοχής. Υπάρχουν και οι δεύτερες εκλογές, ή έστω οι τρίτες, που δίνουν αυτοδυναμία στον πρώτο κι επιστρέφουν τον τρίτο στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...

Προφανώς και κατανοώ, σε πολιτικό επίπεδο, τους ακροβατισμούς Ανδρουλάκη. Ο ίδιος είναι κύμβαλο αλαλάζον και ούτε καν κυβερνητικό κόμμα, δηλαδή δεν έχει ούτε πολιτικό λόγο ούτε πολιτικό ρόλο μετά την απλή αναλογική. Θα κατανοούσα, επίσης, την αποκήρυξη του λαϊκισμού τού ΣΥΡΙΖΑ, που ως ένα βαθμό είναι πραγματικότητα, αν αποκήρυσσε ταυτοχρόνως τον άρχοντα του λαϊκισμού Ανδρ. Παπανδρέου ή τον "λεφτά υπάρχουν" Γ. Παπανδρέου. Όταν, όμως, δεν το κάνεις κι αντιθέτως κατηγορείς το ΣΥΡΙΖΑ για "κλοπή" τού παπανδρεϊσμού τότε δεν είσαι λιγότερο λαϊκιστής. Μάλλον αμήχανος και κενός αποδεικνύεσαι...

 

 
 

Το βλέμμα μας στη μπάλα για να μην τη χάσουμε ξανά...

Φυσικά και υπάρχουν μέλη και στελέχη που εντάχθηκαν, εντάσσονται και θα ενταχθούν στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί μυρίστηκαν εξουσία, με τα όποια παράπλευρα οφέλη της. Πώς, όμως, και, κυρίως, ποιος θα κρίνει τα ηθικά κίνητρα του κάθε υποψήφιου μέλους; Ή, μήπως, όποιος προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα είναι εκ προοιμίου λαμόγιο κι όσοι ήταν και στο ΣΥΡΙΖΑ του 3% ντε φάκτο ηθικοί κι ενάρετοι;...

Μήπως δεν υπήρχαν και πριν τη διεύρυνση άεργα κομματόσκυλα που πληρώνονταν από τους Έλληνες φορολογούμενους για να κάνουν καφενειακές συζητήσεις σε κομματικά γραφεία; Ή, μήπως, κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 3% δεν υπήρχαν ρεμπεσκέδες που χώνονταν σε δημόσιες θεσούλες για να κάνουν επανάσταση εκ του ασφαλούς; Περισσεύουν, συνεπώς, τα ηθικόμετρα και τα αριστερόμετρα από εκείνους που πιστεύουν ότι είναι άγιοι μόνο και μόνο γιατί στα νιάτα τους κρεμούσαν αφίσες τού Τσε κι όχι του Ανδρ. Παπανδρέου...

Τα προτάγματα της Αριστεράς για κοινωνική δικαιοσύνη, δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου αποτελούν αιτήματα που έχει ή θα έπρεπε να έχει και η κοινωνική πλειοψηφία. Επομένως, δεν υπάρχει κανένας λόγος κι ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε μια κεντρώα "σούπα"... 

Αυτό που χρειάζεται, ωστόσο, είναι οι προτάσεις του να μην χαρακτηρίζονται από τον ξύλινο, δογματικό σταλινισμό τού ΚΚΕ ή από το ρομαντικό ουτοπισμό τού ΜέΡΑ 25. Βρισκόμαστε σε ένα σκληρό, διεθνές καπιταλιστικό περιβάλλον και συνεπώς οι συμβιβασμοί θα είναι αναγκαστικώς περισσότεροι από όσους θέλουμε όσοι πιστεύουμε στο σοσιαλισμό με δημοκρατία κι ελευθερίες. Δεν χρειαζόμαστε νέες ψευδαισθήσεις α λα 2015...

Βαρίδια δεν είναι ούτε οι συριζαίοι τού 3% ούτε οι συριζαίοι τού 33%. Βαρίδια είναι όσοι θεωρούν τους άλλους βαρίδια, από όποια πλευρά κι αν προέρχονται. Κι αν η προσωπολατρία δεν οδηγεί πουθενά, το ίδιο ισχύει και με τη λογοδοσία τού προέδρου για το οτιδήποτε... 

Ο αρχηγός πρέπει να λογοδοτεί, αλλά και να διαθέτει κι ελευθερία κινήσεων, ιδίως σε πολύ ρευστές πολιτικές περιόδους όπως η σημερινή. Και το κυριότερο, ο πραγματικός πολιτικός αντίπαλος είναι ο νεοφιλελευθερισμός και η ακροδεξιά που εκπροσωπούνται στην Ελλάδα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το βλέμμα μας στη μπάλα, επομένως, για να μην τη χάσουμε. Για μια ακόμα φορά... 

 
 

Φέρτε μου έναν νέο, έντιμο, άφθαρτο και χαρισματικό και δεν ξαναψηφίζω Τσίπρα...

Αν έφτιαχνα σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή τον ιδανικό ηγέτη θα έπαιρνα στοιχεία τού Αλέξη Τσίπρα, αλλά όχι ολόκληρο τον Τσίπρα. Θα χρησιμοποιούσα, για παράδειγμα, το ότι είναι επικοινωνιακός, την εντιμότητά του- δεν είναι λίγο να είσαι 14 χρόνια πρόεδρος κοινοβουλευτικού κόμματος στην Ελλάδα και να μην σε έχουν κατηγορήσει πως έφαγες ούτε ευρώ- ή την πολιτική του ευφυΐα. Τα προσόντα του, ωστόσο, έχουν και τα όριά τους, τα οποία δεν φτάνουν τα αντίστοιχα ενός Ελ. Βενιζέλου ή ενός Ανδρ. Παπανδρέου, με μεγαλύτερο μειονέκτημά του το ότι δυσκολεύεται να σπάει αβγά...

Οι πολιτικοί ηγέτες, ωστόσο, δεν γίνονται στα εργαστήρια, τουλάχιστον όχι ακόμα, και φυσικά η επιλογή που κάνουμε όταν ψηφίζουμε γίνεται μεταξύ αυτών που έχουμε κι όχι ανάμεσα σε αυτούς που θα θέλαμε να είχαμε. Με αυτό το σκεπτικό, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει για τους προοδευτικούς πολίτες η καλύτερη λύση για τη διακυβέρνηση του τόπου. Αν μου φέρνατε κάποιον νέο, άφθαρτο, έντιμο, ευφυή και χαρισματικό θα το σκεφτόμουν. Αν, όμως, μου ζητάτε να διαλέξω μεταξύ των Τσίπρα- Ανδρουλάκη- Κουτσούμπα- Βαρουφάκη ψηφίζω Τσίπρα και με τα δύο χέρια...

Ακόμα κι ο ευφυέστερος των πολιτικών δεν τα ξέρει όλα, πολλώ δε μάλλον όταν είναι χρόνια αρχηγός, με την αναπόφευκτη αλαζονεία που δημιουργεί αυτή η "μονιμότητα". Ούτε μπορεί να επαφίεται αποκλειστικώς σε ένα στενό κύκλο συνεργατών που συνήθως δεν θέλουν να τον στενοχωρούν. 

Γι' αυτό και οι δημοκρατικές λειτουργίες, όπως η συχνή σύγκληση των οργάνων, είναι απαραίτητες σε ένα κόμμα και δη της Αριστεράς. Το βράδυ των εκλογών, όμως, καλώς ή κακώς ο αρχηγός είναι που κρίνεται κυρίως κι όχι το Πολιτικό Συμβούλιο, γι' αυτό και πρέπει να έχει μια ελευθερία κινήσεων που θα επιτρέψει στην αντιπολίτευση που έχει να πει πως "χάσαμε γιατί ο αρχηγός έκανε αυτά κι αυτά τα λάθη". Όσοι θέλουν να συνδιοικούν, αλλά να βάζουν την ουρά τους κάτω από το υπόστεγο όταν βρέχει δεν είναι ιδεολογικώς συνεπείς. Είναι, "απλώς", σιγουρατζήδες, καρεκλοκένταυροι και υπονομευτές...

  
 

Τον άνθρωπο Φώφη να θαυμάζουμε, όχι την πολιτικό...

Η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής είναι μια θλιβερή υπόθεση, πολλώ δε μάλλον όταν ο εκλιπών δεν έχει φύγει πλήρης ημερών, όπως είναι η περίπτωση της Φώφης Γεννηματά. Και φυσικά κάθε θάνατος θα έπρεπε να χτυπά πολλά καμπανάκια για τη ζωή, αυτή που κάνουμε είτε σαν να μην υπάρχει αύριο είτε σαν να είναι να ζήσουμε για πάντα. Δίχως μέτρο δεν υπάρχει αληθινή απόλαυση κι αυτό ισχύει τόσο για τα γέλια όσο και για τα δάκρυά μας...

Αν η Φώφη ήταν μια σπουδαία πολιτικός, όπως διατείνεται πάνω από το ανοιχτό της φέρετρο σύσσωμο το πολιτικό μας προσωπικό, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Ανδρ. Παπανδρέου για τους Αριστερούς ή ο Κων. Καραμανλής για τους δεξιούς τι ήταν; Κάτι ανάμεσα σε ημίθεοι και θεοί; Ας είμαστε, συνεπώς, λίγο πιο προσεκτικοί στις νωπές αποτιμήσεις μας γιατί θα τις διαβάζουν οι ιστορικοί τού μέλλοντος και θα γελούν μαζί μας ειρωνικώς. Δεν περιποιούμαι τιμή στην νεκρή και στην πραγματική μάχη που έδωσε επί χρόνια με τον καρκίνο αποδίδοντάς τις ιδιότητες που δεν είχε...

Η πολιτική δεν απαιτεί μόνο εντιμότητα, την οποία διέθετε η Φώφη, αλλά και ικανότητα, ανάμεσα σε άλλα, να αντιλαμβάνεσαι τις εποχές. Κυρίως, όμως, τη δύναμη να αναλαμβάνεις την ευθύνη για δύσκολες αποφάσεις με πολιτικό κόστος αλλά ωφέλιμες πρωτίστως για το λαό, δευτερευόντως για την πατρίδα και τριτευόντως για την προοδευτική παράταξη. Η Φώφη, ωστόσο, επέλεξε να στοιχηθεί πίσω από ένα αντίΣΥΡΙΖΑ μέτωπο το οποίο καπηλεύτηκε τον πατριωτισμό στη Συμφωνία των Πρεσπών, την ίδια ώρα που καταψήφιζε αυτοκαταστροφικά την απλή αναλογική. Η Φώφη, συνεπώς, ήταν μια μαχήτρια της ζωής κι ως τέτοια αξίζει να την μνημονεύουμε. Κι αυτό δεν είναι λίγο, είναι μάλλον πολύ...