Ο λαϊκισμός εκφυλίζει την πολιτική σε ένα ανούσιο παιχνίδι εντυπώσεων ώστε το πόπολο να θαμπώνεται από τα λόγια κι όχι από τα έργα. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως θέλουμε να ακούμε ό,τι μας βολεύει κι όχι ό,τι μας στενοχωρεί ή μας ξεβολεύει. Γι' αυτό κι ο λαϊκισμός θα μας συντροφεύει μάλλον για πάντα, όπως οι φόροι κι ο θάνατος...
Από την άλλη, ωστόσο, ένα αόρατο νήμα συνδέει τον θατσερισμό, τον σημιτισμό και τον μητσοτακισμό κι αυτό σχετίζεται με το μίσος για το λαό. Αυτές οι σχολές πολιτικής πρακτικής έβαλαν στη βιτρίνα τους τον εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις όταν στην ουσία πουλούσαν και πωλούν εξυπηρετήσεις στην ολιγαρχία. Πώς, επομένως, να μην εκφωνεί ο Κ. Μητσοτάκης τον επικήδειο Σημίτη; Και οι δυο τους θα δικαιούνταν, εξάλλου, να εκφωνούσαν τον επικήδειο της Θάτσερ...
Ο Κ. Σημίτης ως φυσικό πρόσωπο είναι πλέον νεκρός. Η πολιτική του σχολή, ωστόσο, είναι ολοζώντανη, εξακολουθεί να παράγει πρωθυπουργούς και υπουργούς που υπηρετούν τους λίγους σε βάρος των πολλών. Για να γυρίσουν, όμως, τα εκατομμύρια των Ελλήνων που έχουν φύγει στο εξωτερικό δεν χρειαζόμαστε ούτε έναν νέο Σημίτη ούτε έναν νέο Ανδρ. Παπανδρέου.
Ο ελιτισμός κι ο λαϊκισμός συνεχίζουν να καταστρέφουν τη χώρα, η οποία έχει ανάγκη από μία μέση οδό. Όχι, όμως, της δήθεν μετριοπάθειας και της σοβαροφάνειας αλλά ριζοσπαστική, προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου