Κανένα σύστημα δεν φοβήθηκε το διεφθαρμένο και το φθαρμένο...

Στο ερώτημα αν θέλουμε ειρήνη με την Τουρκία οι περισσότεροι μάλλον θα απαντούσαμε καταφατικώς. Αν, ωστόσο, προστίθετο κι ένα "με την παραχώρηση του Καστελόριζου" εκεί πιθανότατα οι απαντήσεις θα διαφοροποιούνταν περισσότερο. 

Παρομοίως, αν η ερώτηση είναι "θέλετε ενιαίο προοδευτικό μέτωπο απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη" οι περισσότεροι προοδευτικοί πολίτες θα απαντούσαν "ναι". Αν, όμως, γινόταν μια υπενθύμιση πως, για παράδειγμα, στο ΠΑΣΟΚ ανήκει και η Αν. Διαμαντοπούλου ή πως στο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ένα πραξικόπημα του μπουζουξίδικου φαντάζομαι θα βλέπαμε και σε αυτή την περίπτωση διαφοροποιήσεις...

Τι θα αλλάξει στη χώρα αν συγκροτηθεί κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ν. Ανδρουλάκη, ΥΠΕΞ τον Σ. Φάμελλο και ΥΠΟΙΚ τον Ευκλ. Τσακαλώτο; Τίποτα απολύτως γιατί ο σκοπός δεν είναι να αντικαταστήσεις το διεφθαρμένο με το φθαρμένο αλλά να γκρεμίσεις το σύστημα διαπλοκής που αλλάζει πουκάμισα μόνο και μόνο για να διαιωνίζει την εξουσία του. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά ανακυκλώνουν πρόσωπα και πολιτικές που δεν έχουν άλλο αποτέλεσμα από τη διαχείριση των παθογενειών κι όχι το ξερίζωμά τους. Όλοι τους είναι μεγαλύτερα ή μικρότερα υποχείρια των εθνικών μας νταβατζήδων, τοποθετώντας την προσωπική τους πολιτική επιβίωση πάνω από τη λαϊκή κι εθνική ανάταση...

Το όλο και συρρικνούμενο εκλογικό σώμα των τελευταίων πέντε χρόνων δεν πρόκειται να εκλέξει κάποια καλύτερη κυβέρνηση από τη σημερινή. Το πολιτικό σύστημα, άλλωστε, και οι χορηγοί του δεν ενδιαφέρονται για τη διεύρυνση της δημοκρατίας αλλά για την περιθωριοποίησή της, τον ευτελισμό της σε κάτι δευτερεύον που δεν μας αφορά ώστε οι λίγοι που ελέγχονται καλύτερα να αποφασίζουν για τους πολλούς. Αυτό το σύστημα, συνεπώς, είτε θα γκρεμιστεί είτε θα μας αφανίσει. Η "σταθερότητά" του είναι η υποδούλωσή μας, η εξαΰλωσή του στο όνομα της άμεσης δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι η μόνη μας ελπίδα για το 2025 κι όχι μόνο...

Υ.Γ. Καλή χρονιά σε όλες κι όλους!

 

 

Σήμερα είμαι πλουσιότερος από τον Ωνάση κι αύριο το ίδιο φτωχός...

Αν οι άνθρωποι είναι πλάσματα του θεού, τότε ο θεός έχει κάνει πολύ κακή δουλειά γιατί αυτό που δημιούργησε είναι η αποθέωση της αυτοκαταστροφής. Πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι περνάμε όλη μας τη ζωή κυνηγώντας το χρήμα, την εξουσία και τη δόξα, τα οποία μας είναι παντελώς αχρείαστα στην αιωνιότητα; Σήμερα είμαι πλουσιότερος από τον Β. Βαρδινογιάννη, τον Σ. Μπερλουσκόνι ή τον Αρ. Ωνάση και σε κάποια χρόνια από τώρα θα είμαι το ίδιο φτωχός με αυτούς...

Κι όμως, το 2025 ξημερώνει με την ανθρωπότητα να κρατά την ανάσα της και με το φόβο ενός Γ' Παγκοσμίου πολέμου να είναι πιο ορατός από ποτέ άλλοτε τα τελευταία 35 χρόνια. Φυσικά οι ευθύνες δεν είναι ίδιες για όλους: του Ισραήλ, για παράδειγμα, σε σχέση με την Παλαιστίνη ή της Ρωσίας απέναντι στην Ουκρανία. Όπως κι αν έχει, ωστόσο, κάποιοι παίζουν με τη φωτιά πιστεύοντας σε μια αιώνια δόξα που δεν θα τους αφορά όταν θα είναι τροφή για τα σκουλήκια. Όπως κι εκείνοι που τώρα εξολοθρεύουν...

Το ότι, πάντως, όλοι αύριο θα είμαστε νεκροί δεν μπορεί να συνδυάζεται με την παραίτηση από τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Κάτι, άλλωστε, πρέπει να κάνουμε όσο είμαστε ζωντανοί κι απλώς το να αναπνέουμε δεν πρόκειται να μας γλιτώσει από την κατάθλιψη... 

Ας δώσει ο καθένας μας τη δική του ερμηνεία για την "καλύτερη ζωή". Ας είναι, όμως, και διατεθειμένος να την αλλάζει όταν η πείρα τον οδηγεί σε άλλα μονοπάτια. Διαφορετικά η συνέπεια στα λάθη θα είναι συνώνυμο της συνέπειας στην ανοησία... 

 

Όσοι δοκιμάζουν τα νερά μπορεί και να είναι αχρείαστοι...

Τυπικώς μιλώντας ο κάθε βουλευτής υπακούει στη συνείδησή του και μόνο. Γι' αυτό, άλλωστε, κι επιτρέπεται από το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής η ανεξαρτητοποίησή του κι ας είχε εκλεγεί με τη σημαία ενός κόμματος και πιθανότατα να μην το είχε καταφέρει αν είχε κατεβεί ως ανεξάρτητος, όσο επιδραστικός κι αν θεωρείται στην κοινωνία. Στις πλείστες, ωστόσο, των περιπτώσεων που έχει συμβεί κάτι τέτοιο στα ελληνικά πολιτικά χρονικά η ανεξαρτητοποίηση κι όχι η παραίτηση από το αξίωμα ήταν ηθικώς καταδικαστέα. Αυτό ισχύει, για παράδειγμα, και με τους 11 που συγκρότησαν την Κοινοβουλευτική Ομάδα τής Νέας Αριστεράς όταν έχασαν τις εσωκομματικές εκλογές...

Δεν ισχύει, ωστόσο, για τους βουλευτές που αποχώρησαν προσφάτως από το ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση η ανεξαρτητοποίησή τους συνδέεται με τον αντιδημοκρατικό- για να μην τον χαρακτηρίσω φασιστικό- εξοστρακισμό όχι απλώς του δημοκρατικώς εκλεγμένου προέδρου του αλλά και της μισής τουλάχιστον βάσης του. Ο ΣΥΡΙΖΑ που έλαβε μία τέτοια απόφαση είναι αυτός που ανεξαρτητοποιήθηκε από τη βούληση των ψηφοφόρων του κι όχι οι βουλευτές του που αποχώρησαν. Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά κανέναν δημοκράτη πολίτη κι αφού η δικαστική εξουσία δεν είναι διατεθειμένη να παρέμβει η ελάχιστη τιμωρία του ήταν η απώλεια του στάτους τής αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Δεν τοποθετώ, ωστόσο, όλους τους ανεξαρτητοποιηθέντες βουλευτές στο ίδιο ηθικό ύψος. Δεν είναι το ίδιο, για παράδειγμα, οι πέντε που εντάχθηκαν αμέσως στο Κίνημα Δημοκρατίας με τους υπόλοιπους που δίνουν την εντύπωση πως παζαρεύουν ή, στην καλύτερη περίπτωση, περιμένουν τις δημοσκοπήσεις για να τους δώσουν κατεύθυνση με βασικό κριτήριο την προσωπική τους πολιτική επιβίωση. Πολλώ δε μάλλον εκείνους που παράμειναν στο ΣΥΡΙΖΑ προσωρινώς (;) μολονότι αναγνωρίζουν ότι όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατία και την Αριστερά... 

Όσοι δοκιμάζουν τα νερά πριν αποφασίσουν να βουτήξουν μπορεί να είναι συνετοί, μπορεί να είναι όμως και δειλοί ή καιροσκόποι. Ό,τι κι αν είναι, πάντως, κρίνονται. Για να μην πω πως έχουν ήδη κριθεί ελλιποβαρείς κι αχρείαστοι...   

Υ.Γ.: Καλά Χριστούγεννα σε όλες κι όλους!

 

Δεν θα φοβόμασταν τους τέως αν κάποιοι δεν παρίσταναν τους βασιλιάδες...

Κινδυνεύει το πολίτευμα από τον Παύλο Ντεγκρές- Γλύξμπουργκ; Μπορεί. Το πιστώνεται ο υιός τού νεκρού έκπτωτου βασιλέως; Όχι κι αυτό γιατί κανένα πολίτευμα δεν κινδυνεύει όταν είναι γερά θεμελιωμένο, όταν εφαρμόζει τις αρχές του στην πράξη κι όχι κατά το δοκούν και, κυρίως, όταν οι αιρετοί σέβονται με τα έργα τους αυτούς που τους ψηφίζουν. Μόνο όταν δεν ισχύουν όλα αυτά μπορεί ο οποιοσδήποτε να διεκδικήσει μερίδιο από την πίτα...

Ποια είναι, άλλωστε, η ηθική νομιμοποίηση της ΝΔ όταν μερικούς μήνες αργότερα καλωσορίζει έναν τραμπούκο πρώην υπουργό που χειροδίκησε σε έναν άνθρωπο του μεροκάματου; Ποια του ΠΑΣΟΚ που χρωστά μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στους τραπεζίτες; 

Ποια είναι του ΣΥΡΙΖΑ που πριν ενάμιση μήνα τραμπούκισε τη μισή του βάση για να αναπνεύσουν οι τσουκνίδες; Αυτά τα κόμματα έχουν αποδεχθεί τη συστημική βία και την έχουν μετατρέψει σε στήριγμα της ύπαρξής τους, όπως και τα "μαύρα" ταμεία ως modus vivendi...

Αν το σύστημα είναι οι τράπεζες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα ΜΜΕ που ελέγχουν τότε ο αντισυστημισμός είναι όπλο στα χέρια τού λαού. Το ζήτημα είναι, ωστόσο, πώς χρησιμοποιείς αυτό το εργαλείο που τρομοκρατεί τις ελίτ; 

Το παραδίδεις σε ξεπεσμένα πριγκιπόπουλα ή σε λύκους που φοράνε προβιές, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τον Ντ. Τραμπ, την Τζ. Μελόνι, την Μ. Λε Πεν ή το AfD; Ή το κρατάς στα χέρια σου, το μαζικοποιείς και το αξιοποιείς όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου; Το μέλλον θα δείξει...

 

 

Αν αποτύχεις, εσύ θα φταις...

Είναι βέβαιο ότι ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, ΚΟΣΜΟΣ και κάποια άλλα υπολείμματα του τσιπρισμού θα ξαναγίνουν ένα, ενδεχομένως κάτω από τη φτερούγα τού ίδιου του Αλ. Τσίπρα. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι το πώς- ενιαίο κόμμα ή συνασπισμός- και το πότε- άμεσα ή όταν θα πλησιάζουν οι εκλογές. Το αυτονόητο ερώτημα, ωστόσο, για τους προοδευτικούς πολίτες είναι "και τι έγινε" (αγγλιστί "so what"). Όλοι αυτοί ήταν μαζί το 2023, αλλά αυτό δεν απέτρεψε την εκλογική πανωλεθρία. Ενδεχομένως και να την προκάλεσε...

Αν ο προοδευτικός κόσμος πίστευε ότι η λύση είναι ο Αλ. Χαρίτσης, ο Ευκλ. Τσακαλώτος ή ο Π. Κόκκαλης θα τους είχε βάλει τουλάχιστον στην Ευρωβουλή. Δεν το έκανε όμως ακριβώς γιατί δεν πιστεύει ότι είναι. Ούτε πιστεύει ότι ένας συνασπισμός αποτυχημένων θα δώσει τέλος στην κυριαρχία Μητσοτάκη. Αν κρίνω, επίσης, από τη δημοσκοπική στασιμότητα του ΠΑΣΟΚ, μάλλον δεν πιστεύει ούτε στον συναινετικό κι εκβιαζόμενο πρόεδρό του...

Δεν θα δοθεί, ωστόσο, τέλος στην κυριαρχία Μητσοτάκη ούτε αν με τις συχνές απουσίες σου σε κρίσιμες πολιτικά στιγμές δίνεις πατήματα σε αυτούς που ισχυρίζονται πως δεν έχεις έρθει για να μείνεις. Ιδίως όταν εν τη απουσία σου κάποιοι έχουν βρει την ευκαιρία να εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως και να ανοιγοκλείνουν τις πόρτες αναλόγως του πόσο τους αρέσει αυτός που τις χτυπά. Ούτε αν δίπλα σου κρατάς ανθρώπους που έχουν αποδείξει επανειλημμένως την ανεπάρκειά τους. Σε τούτο, πάντως, έχεις απόλυτο δίκιο: αν αποτύχεις εσύ θα φταις... 

 

 

Με το λίπασμα που ρίχνουν χρυσαυγίτες θα φυτρώνουν...

Οι πολίτες είναι φοβισμένοι κι οργισμένοι. Το δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, το βλέπουμε γύρω μας, το νιώθουμε οι ίδιοι. Είναι προφανές ότι κάποιοι επωφελούνται από το φόβο και την οργή μας, ιδίως η δεξιά και η ακροδεξιά, που μερικές φορές δεν είναι και τόσο εύκολο να τις διαχωρίσεις. 

Όπως είναι επίσης προφανές ότι όταν διακατέχεσαι από αυτά τα συναισθήματα δεν σκέφτεσαι καθαρά. Τι πρέπει να κάνουμε συνεπώς; Να συμβιβαστούμε με τη συλλογική μας κατάθλιψη και να την θεωρήσουμε δεδομένο συνοδοιπόρο μας για το μέλλον ή να την αντιστρέψουμε με έναν ελπιδοφόρο ρεαλισμό, με ένα όραμα που να μην στηρίζεται σε ψευδαισθήσεις, αλλά να δίνει προοπτική;...

Ο φόβος και η οργή δεν αντιμετωπίζονται με διοικητικά μέτρα, όπως η αναστολή κρατικής χρηματοδότησης των Σπαρτιατών, τους οποίους άλλωστε οι πολίτες ψήφισαν γνωρίζοντας ότι είχαν τη στήριξη Κασιδιάρη. Όπως, εξάλλου, δεν αντιμετωπίζεται η εγκληματικότητα με την αυστηροποίηση των ποινών ή το μεταναστευτικό με τείχη και φράχτες. Είναι δύο φορές αδιανόητο, μάλιστα, να συνηγορούν άκριτα προοδευτικές δυνάμεις υπέρ τέτοιων μέτρων χωρίς καν να τα συνδέουν με πιο παραγωγικές προτάσεις ώστε η Χρυσή Αυγή να μην αντικαθίσταται από τους Σπαρτιάτες και οι Σπαρτιάτες από κάτι άλλο...

Τα αυτοαποκαλούμενα προοδευτικά κοινοβουλευτικά κόμματα στην καλύτερη περίπτωση δίνουν μία μάχη οπισθοφυλακής, αμύνονται και δεν επιτίθενται, διαχειρίζονται καταστάσεις και δεν τις δημιουργούν. Γι' αυτό κι αν αύριο μεθαύριο πέσει το καθεστώς Μητσοτάκη δεν θα ξέρουν πώς να το διαχειριστούν, όπως φαίνεται άλλωστε από την αμηχανία Ανδρουλάκη στο ρόλο τού αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης και Φάμελλου σε αυτόν του αρχηγού κόμματος. Είναι λίγοι κι εμείς θέλουμε περισσότερα, πολλά περισσότερα από θυρωρούς τής εξουσίας...

  

 

Ο Κυριάκος κόβει, ο Νίκος ράβει κι ο Σωκράτης αναπολεί...

Πριν λίγες ημέρες η κυβέρνηση πανηγύριζε για τις επιπλέον ψήφους που έλαβε στην ψήφιση του προϋπολογισμού. Η μία προερχόταν από έναν πρώην υπουργό της που τραμπούκισε έναν υπάλληλο και οι άλλες τρεις από πρώην βουλευτές ενός κόμματος που είχε λάβει το χρίσμα από έναν καταδικασμένο εγκληματία... 

Την Τρίτη, πάλι, έφερε τροπολογία αναστολής χρηματοδότησης του κόμματος που του έβαλε "καύσιμα" ένα μέλος εγκληματικής οργάνωσης. Κάπως έτσι διαιωνίζεται η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη, τη μία κλείνοντας το μάτι στο κέντρο και την άλλη στα άκρα επιμένοντας, όμως, πάντοτε στην υποκρισία...

Είναι και κάτι ακόμα αξιοσημείωτο: μέσα σε μερικές ημέρες η κυβέρνηση έκανε αβάντα στο ΠΑΣΟΚ τόσο με τις τράπεζες όσο και με τους Σπαρτιάτες, νομοθετώντας με βάση την ατζέντα του. Το έκανε γιατί ο Ν. Ανδρουλάκης ασκεί δυναμική αντιπολίτευση και την στριμώχνει στα σκοινιά; Ή, μήπως, γιατί στο πλαίσιο της ξεκάθαρης επιλογής αντιπάλου που έχει κάνει ο Κ. Μητσοτάκης πρέπει και να ενισχύει όσο μπορεί τον εκβιαζόμενο όσο και συναινετικό αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης;...

Οι πολίτες έχουν βαρεθεί τις φωνές, τις πλειοδοσίες σε παροχολογία και το λαϊκισμό και πολύ καλά κάνουν. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ούτε πως είναι ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση ούτε πως αναζητούν ήπιους τόνους από αυτούς που την αντιπολιτεύονται. Σχέδιο και, κυρίως, αξιοπιστία ψάχνουν κι αυτό είναι αδύνατο να το βρουν σε εκείνους που με την πρώτη ευκαιρία θα συγκυβερνήσουν, ύστερα μάλιστα κι από τόσα χρόνια που πέρασαν στην πολιτική έρημο μακριά από το γνώριμο κυβερνητισμό τους, αλλά και σε αυτούς που έκαναν κουρελόχαρτο τη δημοκρατία και πιστεύουν ότι με την επανάληψη αποτυχημένων συνταγών θα βγει καλύτερο αποτέλεσμα... 

   

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κι άλλα αδιάφορα...

Είναι ζήτημα για τη χώρα τα υπερκέρδη των τραπεζών, των εταιρειών ενέργειας ή των διυλιστηρίων; Προφανώς και είναι γιατί, αν μη τι άλλο, αποδεικνύουν ότι κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους και η κυβέρνηση προτιμά να τους χαϊδεύει από το να τους φορολογεί κι όταν πράττει το τελευταίο το κάνει κατόπιν εορτής και για τα μάτια τού κόσμου. Το πρόβλημα του τόπου, ωστόσο, δεν είναι διαχειριστικό, το αν θα επιβληθεί για παράδειγμα 5% ή 10% φόρος στα υπερκέρδη ή στα υπερέσοδα. Είναι πρόβλημα δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης το οποίο δεν αντιμετωπίζεται με ημίμετρα από πολιτικούς και κόμματα υπό ομηρία...

Κι αν δεν είναι τα υπερκέρδη το μεγαλύτερο ζήτημα, προφανώς δεν είναι και το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Βεβαίως και το ποιος θα είναι έχει το δικό του συμβολισμό- η επιλογή, π.χ., Σακελλαροπούλου μαρτυρούσε το έλλειμμα αυτοπεποίθησης του Κ. Μητσοτάκη-, ωστόσο δεν θα λέει και πολλά αν συνεχίσουμε να ζούμε σε μια χώρα όπου τα Τέμπη, τα Predator και τα μετρό Θεσσαλονίκης θα θεωρούνται κανονικότητα. Ας κάνουμε και τον Κασιδιάρη Πρόεδρο της Δημοκρατίας αν είναι στον αντίποδα να σεβόμαστε στην πράξη το Σύνταγμα και τους νόμους...

Τότε γιατί τα περισσότερα κόμματα ασχολούνται από τώρα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σαν να έχουν επιλύσει όλα τα υπόλοιπα και σοβαρότερα προβλήματα; Γιατί γι' αυτά είναι όρος επιβίωσής τους η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται περί όνου σκιάς, γύρω από θέματα που αναπαράγουν ένα σάπιο κομματικό σύστημα με την επίκληση μιας ξεπερασμένης από τα πράγματα θεσμικότητας... 

Είναι, άλλωστε, προτιμότερο γι' αυτά τα κόμματα να συζητάμε για το ποιος θα κόβει κορδέλες τα επόμενα πέντε χρόνια από το γιατί αυξήθηκαν, με τον προϋπολογισμό τού 2025, οι αποδοχές των μη κοινοβουλευτικών υπουργών η για μία μείωση των βουλευτών από 300 σε 200 με τη νέα Συνταγματική Αναθεώρηση. Όταν, όμως, η ζωή σου περιστρέφεται γύρω από κρατικά κτίρια πέριξ της πλατείας Συντάγματος είναι αδύνατο όχι μόνο να λύσεις αλλά ούτε καν να αισθανθείς τα προβλήματα των πολιτών...  

 

Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί φραξιονιστές...

Η αντιπολίτευση στη Συρία πολεμούσε τον Μπ. αλ Άσαντ από το 2011. Ό,τι δεν κατάφερε, ωστόσο, τα τελευταία 13 χρόνια το πέτυχε μέσα σε δέκα ημέρες, αξιοποιώντας κυρίως τη διεθνή συγκυρία. Παρομοίως, ο Κ. Μητσοτάκης κυβερνά ήδη πεντέμισι χρόνια κι αυτήν τη στιγμή μοιάζει ανίκητος. Μπορεί, όμως, το οτιδήποτε να οδηγήσει στην πτώση του μέσα σε δέκα ημέρες. Καμιά εξουσία δεν είναι ανίκητη, ιδίως όταν δεν βασίζεται στη λαϊκή επιδοκιμασία αλλά στην καλύτερη περίπτωση για την ίδια στη λαϊκή ανοχή...

Ας υποθέσουμε, πάντως, πως το καθεστώς έπεφτε αύριο κι ο Μητσοτάκης φυγαδευόταν στο σπίτι τού Βολταίρου. Θα λύνονταν αυτομάτως τα προβλήματά μας αν το αντικαθιστούσε μία σύμπραξη, για παράδειγμα, της δεξιάς με την ακροδεξιά ή με το ΠΑΣΟΚ; 

Ή θα λύνονταν από μία συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ- Νέας Αριστεράς; Μάλλον όχι. Δεν θα λύνονταν από δυνάμεις που έχουν δοκιμαστεί κι έχουν αποτύχει, περισσότερο ή λιγότερο. Το ξαναζεσταμένο φαγητό δεν είναι ποτέ το ίδιο νόστιμο με το φρέσκο...

Ούτε, όμως, θα λυθούν από κόμματα που έχουν απλώς αλλάξει ταμπέλα αλλά έχουν κρατήσει τις ίδιες φραξιονιστικές μεθόδους των κομμάτων από τα οποία αποχώρησαν. Ο "Χ" συριζαίος φραξιονιστής Παντελής δεν θα γίνει καλύτερος επειδή πλέον φορά τη φανέλα τού Κινήματος Δημοκρατίας... 

Φυσικά και υπάρχουν χιλιάδες προοδευτικοί πολίτες που έμειναν πρόσφατα ανέστιοι και πρέπει κάπου να στεγαστούν. Το νέο, ωστόσο, θα έρθει από το πραγματικά νέο, από αυτό που δεν ανατράφηκε στην κομματίλα, που ξέρει την πραγματική ζωή και τα προβλήματά της κι έχει προτάσεις να κάνει για την επίλυσή τους προς την προοδευτική κατεύθυνση. 

Αν αυτό το νέο αποκτήσει την πλειοψηφία θα είμαι πιο αισιόδοξος για το μέλλον. Δεν θα είμαι καθόλου, ωστόσο, όσο βλέπω κυρίως το παλιό με νέα φορεσιά... 

Ας μην απαντήσουμε ξανά "πολύ χαμηλές" στο ερώτημα για τις προσδοκίες μας...

Το να είναι κάποιος αξιόπιστος, ιδίως όταν είναι πολιτικός, προφανώς και είναι προτέρημα. Οι πολίτες, άλλωστε, έχουν χορτάσει από λόγια που δεν γίνονται πράξεις. Όταν, ωστόσο, ένας πολιτικός χρησιμοποιεί το ουσιαστικό "αξιοπιστία" σε κάθε δεύτερη φράση του αρχίζουν και με ζώνουν τα φίδια και να αναρωτιέμαι γιατί το κάνει. Για να πείσει τους συνομιλητές του ή, πρώτα και κύρια, τον εαυτό του πως είναι κατάλληλος για ένα ρόλο ο οποίος του δόθηκε και δεν τον κέρδισε με το σπαθί του;...

Όταν δεν ιδρώνεις για να πετύχεις κάτι είναι λογικό να νιώθεις και μεγαλύτερη ανασφάλεια για το αν το αξίζεις. Ο Ν. Ανδρουλάκης έγινε αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης από σπόντα κι ο Σ. Φάμελλος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από πραξικόπημα σε μπουζουξίδικο. Ο τελευταίος, μάλιστα, γνωρίζει ότι αν ο Αλ. Τσίπρας θελήσει να τοποθετήσει στο εναπομείναν κόμμα έναν γάιδαρο για πρόεδρο αυτός θα πάρει πολύ εύκολα τη θέση τού αδελφού τού τραγουδοποιού, ο οποίος μάλλον του ζητά την άδεια ακόμα και για να πάει στην τουαλέτα...

Την Ελλάδα έχουν κυβερνήσει χαρισματικοί ηγέτες, όπως ο Κων. Καραμανλής κι ο Ανδρ. Παπανδρέου. Την έχουν κυβερνήσει, ωστόσο, και θυρωροί τής διαπλοκής όπως ο Κ. Σημίτης κι ο Κυρ. Μητσοτάκης και, μάλιστα, επί χρόνια. Γιατί, συνεπώς, να μην την κυβερνήσουν κι ο Ανδρουλάκης κι ο Φάμελλος ή και οι δύο μαζί; 

Φυσικά και κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, δεν έχω έρθει εξάλλου από το μέλλον για να σας το αποκλείσω. Αν, όμως, επαναληφθεί ο θρίαμβος της μετριότητας θα έχουμε απαντήσει ξανά "πολύ χαμηλές" στο ερώτημα "ποιες προσδοκίες έχουμε από τη ζωή μας"...

 

 

"Η πατρίδα μας βρίσκεται πίσω από τα βουνά"...

Πριν μία δεκαετία περίπου είχα βρεθεί σε προσφυγικά στρατόπεδα Σύριων στο βορειοανατολικό Λίβανο. Όταν ρωτούσα τους πρόσφυγες αν θέλουν να πάνε στην Ευρώπη η απάντησή τους μπορεί να ξάφνιαζε κάποιον που ζει σε μια χώρα όπου ο κάθε είδους ξένος αντιμετωπίζεται ως εισβολέας: "μα, γιατί να πάμε εκεί; Η πατρίδα μας βρίσκεται εδώ κοντά, πίσω από τα βουνά"... 

Κι αν δεν πιστεύετε τους Σύριους, διαβάστε για τους πρόσφυγες παππούδες σας από τη Μικρά Ασία, την Πόλη, τον Πόντο ή τα κατεχόμενα στην Κύπρο. Κανείς δεν θέλει να φεύγει από το σπίτι του με τη βία για να ζήσει σε σκηνές και δακτυλοδεικτούμενος...

Αν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν εγκληματούν είναι αόρατοι για τις κοινωνίες μας. Τους εμφανίζουμε μόνο όταν αναζητάμε εναγωνίως αποδιοπομπαίους τράγους για τις δικές μας αποτυχίες ή όταν αναγκαζόμαστε από κάποια διεθνή έκθεση για τα push backs ή για τις συνθήκες κράτησής τους στα διάφορα στρατόπεδα που έχουμε βαφτίσει "camps" σαν να πρόκειται για προσκοπάκια που μαθαίνουν πώς να ανάβουν φωτιά με ξύλα. Λες και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες χρεοκόπησαν τη χώρα κι έστειλαν συμπατριώτες μας στο εξωτερικό για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Λες κι εκείνοι καταπατούν το Σύνταγμα, τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, τη δικαιοσύνη, κοινωνική και μη...

Η αντιμετώπιση του δημογραφικού ζητήματος δεν πρέπει να γίνει δίνοντας προτεραιότητα στην ενσωμάτωση των μεταναστών και των προσφύγων. Ούτε αμιγώς σε οικονομικά κίνητρα, όχι γιατί δεν είναι απαραίτητα αλλά γιατί οι λόγοι που τα ζευγάρια δεν κάνουν παιδιά είναι περισσότερο κοινωνικοί παρά χρηματικοί... 

Από την άλλη, όμως, η χώρα χρειάζεται και χέρια, αν το ανθρωπιστικό κριτήριο μας φαίνεται ασήμαντο. Το να τα αποκλείουμε σαν να έχουμε μία τέτοια πολυτέλεια δεν θα μας βγάλει πουθενά. Τουλάχιστον όχι κάπου αλλού από την εξαφάνιση...

  

 

Είναι η ίδια η δημοκρατία που χρειάζεται Συνταγματική Αναθεώρηση...

Δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα κι αλλού μεγαλύτερος εχθρός τής δημοκρατίας από τις αυτοαποκαλούμενες δημοκρατικές δυνάμεις, οι οποίες απαγορεύουν σε δημοκρατικώς εκλεγμένους προέδρους να είναι υποψήφιοι, διορίζουν κυβερνήσεις μειοψηφίας (βλέπε Γαλλία) ή ανατρέπουν εκλογικά αποτελέσματα (βλέπε Ρουμανία). Αν οι δημοκρατικές δυνάμεις ήταν πραγματικά δημοκρατικές ο λαός δεν θα σκεφτόταν ποτέ να επιλέξει τα άκρα. Κι αν ο λαός επιλέγει τα άκρα κι εσύ του αναιρείς την ψήφο του τότε το άκρο είσαι εσύ...

Τα τρία συστημικά κόμματα- ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ- παζαρεύουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας και συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που δεν αφορούν τις ζωές των πολλών. Τι σημασία έχει, για παράδειγμα, ακόμα κι αν βρούμε τον πιο χαρισματικό άνθρωπο για να βάλουμε στο Προεδρικό Μέγαρο αν θα τον έχουμε μόνο για να κόβει κορδέλες, να βγάζει πανηγυρικούς, άντε και να κάνει και καμιά δήλωση για τα εθνικά θέματα; Ακόμα, εξάλλου, κι αν αναθεωρηθεί το άρθρο 16 πόσο θα αλλάξει η πρακτική οι πλούσιοι να έχουν ευκολότερη πρόσβαση στην ποιοτική ανώτατη εκπαίδευση;...

Η δημοκρατία τού 21ου αιώνα δεν μπορεί να είναι ίδια με τη δημοκρατία τού 17ου. Οι θεσμοί της είτε θα προσαρμοστούν στην τέταρτη και στην πέμπτη βιομηχανική επανάσταση είτε η τέταρτη και πέμπτη βιομηχανική επανάσταση θα την καταπιούν αλλά πριν το κάνουν θα μας αφήσουν στο έλεος τεράτων. Τα κοινοβούλια, τα υπουργικά συμβούλια, οι πρωθυπουργοί, οι πρόεδροι, ακόμα και οι βασιλιάδες αν τους γουστάρετε ενδεχομένως να έχουν κάποιο ρόλο και στο μέλλον. 

Αν δεν δοθεί, ωστόσο, ο πρωταρχικός λόγος στο λαό θα μένουμε όμηροι επαγγελματιών πολιτικών που θέλουν το επάγγελμα κλειστό για να βιοπορίζονται οι ίδιοι, κυρίως από το ταμείο τής ολιγαρχίας. Θα είναι, όμως, ένα παιχνίδι αδιάφορο για τους πολλούς, τόσο αδιάφορο που στο τέλος στις εκλογές θα ψηφίζουν μόνο οι αιρετοί τους εαυτούς τους...

  

Δεν αρκεί να είσαι νέος, οφείλεις να είσαι και παρών οποτεδήποτε...

Η χώρα οδεύει σε νέες μνημονιακές συνθήκες. Το λένε οι αριθμοί σε κρίσιμους δείκτες- δημοσιονομικούς και της πραγματικής οικονομίας- το υποδεικνύει και η χαοτική διεθνής κατάσταση. Οι ατμομηχανές τής Ευρώπης- Γερμανία και Γαλλία- διέρχονται οικονομική και πολιτική κρίση διαρκείας, ενώ οι πόλεμοι αντί να μειώνονται αυξάνονται. Φυσικά μεγάλη είναι και η ευθύνη τής κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία σπατάλησε πεντέμισι χρόνια και πολλά εκατομμύρια ευρώ για να ενισχύσει τους λίγους και να φτωχοποιήσει τους πολλούς... 

Οι Έλληνες φορολογούμενοι συνεχίζουμε να παράγουμε ματωμένα πλεονάσματα, τα οποία η κυβέρνηση καλοδέχεται προκειμένου να ενδυναμώνει τους χορηγούς της και να έχει χρήματα να μοιράσει για φιλοδωρήματα όταν φτάσει η ώρα των εκλογών. Την ίδια στιγμή οικοδομεί ένα εναλλακτικό σχέδιο κυβερνησιμότητας, με πρωταγωνιστή και πάλι τον Κ. Μητσοτάκη και σε δεύτερους ρόλους τον Ν. Ανδρουλάκη, τον Σ. Φάμελλο, τον Αλ. Χαρίτση ή και τον Αλ. Τσίπρα. Όλοι αυτοί, άλλωστε, συναγωνίζονται για το ποιος είναι ο πιο θεσμικός και με αυτό εννοούν ο λιγότερο επικίνδυνος για την ολιγαρχία...

Με λίγα λόγια, στήνεται ένα σκηνικό διαιώνισης ενός συστήματος εξουσίας το οποίο στην καλύτερη περίπτωση θα συντηρήσει τις κοινωνικές ανισότητες και στη χειρότερη θα τις γιγαντώσει. Υπάρχουν εναλλακτικές; Μπορεί ναι, μπορεί κι όχι.

Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν θα συγκροτηθούν εξ αποστάσεως ούτε με την αντιγραφή αποτυχημένων πρακτικών. Το νέο οφείλει να είναι νέο και στη συμπεριφορά και, κυρίως, να είναι ενεργό οποτεδήποτε, ιδίως σε ένα φρέσκο ξεκίνημα που χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά για να στεριώσει...

Ηθελέστα και παθέστα...

Πόσο ανόητος κι ανεπαρκής αποδείχθηκε ο Στέφανος Κασσελάκης και πόσο καλά έκαναν στην Κουμουνδούρου και τον εξοστράκισαν. Η λύση βρισκόταν μπροστά στα μάτια του αλλά εκείνος θέλησε να ανανεώσει το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μέχρι την άφιξή του πετούσε φωτιές, αντί να κρατήσει στη βιτρίνα τον Στ. Τζουμάκα, τον Χρ. Σπίρτζη ή τον Θ. Θεοχαρόπουλο... 

Τώρα, όμως, που η ριζοσπαστική Αριστερά απαλλάχθηκε από τον δεξιό τραμπιστή ετοιμάζεται ξανά για τη δόξα τού να πέφτεις από το 31,5% στο 17,85%. Μόλις απαλλαγεί κι από τον Π. Πολάκη ο θρίαμβος θα βρίσκεται προ των πυλών. Τουλάχιστον προ των πυλών θα βρεθεί ο Αλ. Τσίπρας...

Θα αναρωτηθείτε, βεβαίως, και με το δίκιο σας ποιο νέο πρόσωπο να ενταχθεί στο νεοφασιστικό μόρφωμα, πέρα από αυτούς που έχασαν ρόλους κι οφίτσια επί Κασσελάκη; Πόσοι, νέοι κυρίως άνθρωποι, να είδαν όσα έγιναν τους τελευταίους μήνες και να είπαν "εδώ χτίζεται το καινούριο, η γνώμη τού λαού έχει αξία και τα φρέσκα πρόσωπα αξιοποιούνται";... 

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο ψευδοσυνέδριό του και με το βίαιο αποκλεισμό τής πλειονότητας της βάσης του αποφάσισε ότι δεν θέλει να ξανακυβερνήσει, ότι προτιμά το 3% ώστε να μην χάσουν τις κρατικές δουλειές τους εκατό αργόμισθοι. Συνεπώς, είναι λογικό να προσελκύει μόνο τα πολιτικά ορφανά τού Τσίπρα ή τους αποτυχημένους τής Νέας Αριστεράς...

Σε όλο αυτό το σκηνικό υπάρχει και η τραγική φιγούρα τού Πολάκη, του ανθρώπου που για μια κρητική βεντέτα εκπαραθύρωσε κάποιον που τον αγαπούσε για να φέρει πίσω αυτούς που τον μισούν και θα τον πετάξουν από το τρένο με την πρώτη ευκαιρία. Κι αυτό γιατί ο Αλέξης δεν θέλει ούτε τον Παυλή ούτε το ζεύγος Αχτσιόγλου- Τζανακόπουλου ούτε τον Ευκλ. Τσακαλώτο όταν θα κάνει το "comeback" του. 

Το ότι δεν τον θέλει η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας, ανάμεσά της και πολλοί που τον λάτρεψαν, δείχνει να μην τον ενδιαφέρει. Η ματαιοδοξία, άλλωστε, είναι το πιο ανίκητο από τα ανθρώπινα πάθη... 

  

Έχουν πολλά ράμματα στη γούνα τους για να μπορούν να υποστηρίξουν τον Ράμμο...

Ο Χρήστος Ράμμος δεν θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας κι όχι μόνο γιατί δεν τον θέλει, για προφανείς λόγους, η ΝΔ αλλά και γιατί ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτουν το ηθικό πλεονέκτημα για να υποστηρίξουν την υποψηφιότητά του, όπως φυσικά και οι 11 αποστάτες που έφτιαξαν δική τους Κ.Ο. γιατί έχασαν σε δημοκρατικές εκλογές. Ο Ν. Ανδρουλάκης είναι φανερά, φανερότατα εκβιαζόμενος, με συνέπεια να μην μπορεί να προτείνει κάποιον ο οποίος είχε τη βούληση να αποκαλύψει γιατί εκβιαζόταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Όσο για το ΣΥΡΙΖΑ, πώς να στηρίξει μια υποψηφιότητα- σύμβολο της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου ύστερα από τα όσα φασιστικά έγιναν εντός του τους τελευταίους μήνες;...

Αλίμονο, υπάρχουν κι άλλοι άξιοι στη χώρα πέρα από τον Ράμμο. Αφήστε που οι δύο τελευταίοι δικαστικοί που έγιναν Πρόεδροι της Δημοκρατίας- Κ. Σακελλαροπούλου και Χρ. Σαρτζετάκης-, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν άφησαν και τις καλύτερες των εντυπώσεων. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι τόσο ποιος θα είναι ο επόμενος ΠτΔ, αλλά ο επόμενος πρωθυπουργός κι αυτός δεν μπορεί να είναι ούτε ο Ανδρουλάκης ούτε ο Σ. Φάμελλος. 

Ο πρώτος όχι μόνο γιατί είναι εκβιαζόμενος, που δεν είναι καθόλου αμελητέο όταν καλείσαι να σπάσεις αβγά, αλλά και γιατί ηγείται ενός κόμματος το οποίο ρέπει προς τη δεξιά κι όχι προς την Αριστερά. Όσο για τον Φάμελλο, η σοβαροφάνεια δεν σημαίνει σοβαρότητα. Δεν τρομάζει κανέναν από αυτούς που θα όφειλε να τρομάζει, είναι μια μετριότητα δίχως καν τα αγωνιστικά λάβαρα άλλων μετριοτήτων τής Αριστεράς και, φυσικά, μετά το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου και χωρίς δημοκρατικά διαπιστευτήρια...

Ακόμα περισσότερο αλίμονο, ωστόσο, αν οι νέες προσπάθειες δηλητηριάζονται ήδη στο ξεκίνημά τους από παθογένειες του παλιού πολιτικού συστήματος. Ο λαός δεν έχει ανάγκη να αντικαταστήσει παλιούς ινστρούκτορες από νέους που δεν είναι και τόσο νέοι ούτε από αντιγραφές ξεπερασμένων μοντέλων με μόνη διαφορά έναν νέο κι επικοινωνιακό άνθρωπο στην ταμπέλα που δεν χρωστά σε κανέναν και γι' αυτό τον πολεμούν τόσο πολύ. Τα κινήματα για να είναι κινήματα συγκροτούνται από τα κάτω χωρίς μεσάζοντες. Και η δημοκρατία για να είναι δημοκρατία δεν είναι υποχρεωμένη να λογοδοτεί σε κανέναν, πολλώ δε μάλλον σε επαγγελματίες αυλικούς και θεσιθήρες... 

 

Έχουν τόσο μέλλον όσο μια γαλοπούλα αρχές Δεκεμβρίου...

Η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα θα είναι μία μεγάλη επιτυχία, ένα όνειρο ζωής τής Μελίνας Μερκούρη που θα εκπληρώσει ο Κ. Μητσοτάκης. Παρομοίως, το μετρό τής Θεσσαλονίκης ήταν όνειρο πολλών γενεών που ολοκληρώθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση. 

Εν προκειμένω δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με τους όρους και τις προϋποθέσεις που αυτά έγιναν ή θα γίνουν, οι οποίοι είναι προβληματικοί. Ούτε σκοπεύω να μειώσω τη σημασία τους. Θα γράψω μόνο τούτο: "είναι η οικονομία ηλίθιε"...

Όχι, ο πρωθυπουργός δεν είναι ανόητος. Ξέρει πολύ καλά ότι η τσέπη βαραίνει περισσότερο στην τελική ετυμηγορία των πολιτών. Γι' αυτό κι όσο πλησιάζουμε στις κάλπες θα γίνεται και πιο ανοιχτοχέρης με τα φιλοδωρήματα που θα μοιράσει. Δεν πρόκειται, ωστόσο, να διανείμει ποτέ κοινωνική δικαιοσύνη ένας πολιτικός που μπορεί να επιτύχει και ρεκόρ παραμονής στην εξουσία γιατί κανένας άλλος προκάτοχός του δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει κάθε χατίρι τής διαπλοκής...

Κάπως έτσι θα πορευτούμε μέχρι να γίνουν εκλογές, με μία κυβέρνηση που θα δημιουργεί νέες ευκαιρίες πλουτισμού σε λίγους και με μία θεσμική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση που είτε είναι εκβιαζόμενη είτε είναι αντιδημοκρατική. Το είδαμε, άλλωστε, και στη συνάντηση Μητσοτάκη- Ανδρουλάκη, αλλά και στην ανακύκλωση των ίδιων αποτυχημένων κρατικοδίαιτων στο ΣΥΡΙΖΑ πως από αυτούς που έχουμε γνωρίσει δεν μπορούμε να περιμένουμε προκοπή. Εκείνοι, εξάλλου, οι οποίοι μιλάνε σαν παππούδες που αναζητούν δικαίωση για το παρελθόν τους αλλά δεν λογοδοτούν για τα πρόσφατα αντιδημοκρατικά τους αίσχη έχουν τόσο μέλλον μπροστά τους όσο μια γαλοπούλα στις αρχές Δεκεμβρίου... 

 

Δεν μπορείς να δαγκώσεις το χέρι που του χρωστάς μισό δισ.

Το να φορολογήσει η ΝΔ τις τράπεζες στα σοβαρά κι όχι για τα μάτια τού κόσμου θα ήταν σαν να δάγκωνε ένας σκύλος το χέρι που τον ταΐζει. Όταν χρωστάς μισό δισ. ευρώ κι έχεις νομοθετήσει την ασυλία των τραπεζιτών το πολύ πολύ να τους υποχρεώσεις να σου πετάξουν μερικά ψίχουλα μήπως και διασώσεις τα προσχήματα. Αυτή η κυβέρνηση, ωστόσο, αποδεικνύει επανειλημμένως ότι νομοθετεί για τους λίγους κι επικοινωνεί για τους πολλούς. Όπως, δηλαδή, έπραξε και με τις εταιρείες ενέργειας και τα διυλιστήρια...

Μετά από τόσα χρόνια, εξάλλου, τραπεζικών υπερκερδών θυμήθηκε και το ΠΑΣΟΚ πως πρέπει να φορολογηθούν. Μόνο που με την πρότασή του στην ουσία ξεπλένει τους τραπεζίτες αφού δεν τους φορολογεί όλους και το ποσό που τους ζητά μοιάζει με φιλοδώρημα. Πώς μπορεί, όμως, να κάνει κι αυτό αλλιώς όταν χρωστά επίσης της Μιχαλούς;...

Η εξάρτηση από τη διαπλοκή είναι ο όχι και τόσο αόρατος ιστός που συνδέει τα δύο κόμματα του νεκραναστημένου δικομματισμού που χρεοκόπησαν τη χώρα και θα τη χρεοκοπήσουν ξανά αν τους δοθεί κι άλλη ευκαιρία. Για να συγκρουστείς με τα ουκ ολίγα κακώς κείμενα απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση... 

Η ελάχιστη προϋπόθεση είναι να μην σε κρατούν από το χέρι, όπως κρατούν τον Κ. Μητσοτάκη και τον Ν. Ανδρουλάκη. Το δίλημμα, συνεπώς, που θα σχηματίζεται ολοένα και καθαρότερα προϊόντος τού χρόνου θα είναι "νέα χρεοκοπία ή άλμα προς τα εμπρός". Διαλέγετε και παίρνετε... 

 

Θα έχουμε δημοσκοπήσεις κι εν μέσω Γ' Παγκοσμίου πολέμου;...

Με βάση τα συνταγματικώς προβλεπόμενα βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν το καλοκαίρι τού 2027, δηλαδή σε δυόμισι χρόνια από τώρα. Προφανώς ο πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να τις προκηρύξει νωρίτερα. 

Αυτό, ωστόσο, που δεν έχει καμία επιστημονική λογική παρά μόνο προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες είναι να βομβαρδιζόμαστε με δύο, τρεις ή και περισσότερες δημοσκοπήσεις κάθε εβδομάδα. Αν μη τι άλλο, δίνεται η δυνατότητα στον κάθε ερωτώμενο να δίνει διαφορετικές απαντήσεις Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή...

Για πρώτη φορά μετά το τέλος τού Ψυχρού Πολέμου ο πλανήτης μας βρίσκεται τόσο κοντά σε μια πολεμική ανάφλεξη που δεν θα αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο. Μπορεί στην Ψωροκώσταινα αυτό να μας φαίνεται ασήμαντο μπροστά στα εγκαίνια μίας γραμμής μετρό, όμως εκεί που λαμβάνονται αποφάσεις και για τις ζωές μας δεν θεωρείται πλέον ένα απομακρυσμένο ενδεχόμενο. Μπροστά, επομένως, σε τόσο σημαντικές εξελίξεις είναι δυνατό να προδικάζουμε εκλογικά αποτελέσματα του 2027 όταν δεν γνωρίζουμε ποιος νέος πόλεμος θα μας ξημερώσει την επόμενη ημέρα;...

Όταν συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο ένα μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης κι οπωσδήποτε μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων. Το ποιες είναι, ωστόσο, αυτές οι δυνάμεις δεν προσδιορίζεται από τις ταμπέλες τους αλλά από τις πρακτικές και τις ιδέες τους. 

Το μισό ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, ανήκει στη νεοφιλελεύθερη παράταξη, ενώ ο περισσότερος εναπομείναν ΣΥΡΙΖΑ στις αντιδημοκρατικές. Γι' αυτό και το πολιτικό παιχνίδι το προσεχές χρονικό διάστημα δεν θα παιχθεί πίσω από κλειστές πόρτες κομματικών γραφείων, αλλά στο πεδίο, στη βάση, στο λαό. Εκεί, δηλαδή, που πραγματικά μετράει σε μια δημοκρατία... 

 

Όταν μια γραμμή μετρό είναι θρίαμβος ετοιμάσου για καταστροφές δίχως μέτρο...

Αν το ελληνικό κράτος είχε κατασκευάσει, ύστερα από σχεδόν 40 χρόνια προσπαθειών, γέφυρα που να ένωνε την Κρήτη με τον Έβρο θα άξιζε όχι μόνο να παρευρεθεί σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο με τον πρωθυπουργό, αλλά και να καλούσαμε ηγέτες ξένων χωρών στα εγκαίνια. Για ένα τέτοιο έργο θα έπρεπε πραγματικά να είμαστε υπερήφανοι, όχι όμως και γιατί μετά από τέσσερις δεκαετίες φτιάξαμε μια γραμμή μετρό. Και μόνο, όμως, που πανηγυρίζουμε για κάτι τέτοιο λέει πολλά περισσότερα για τις χαμηλές προσδοκίες μας ως έθνος παρά για τα επικοινωνιακά παιχνίδια μιας φαύλης κυβέρνησης...

Αν είμαστε ικανοποιημένοι με μία γραμμή μετρό η οποία στοίχισε τουλάχιστον τα τριπλάσια από οποιαδήποτε άλλη στην Ευρώπη είναι λογικό να θαυμάζουμε έναν πρωθυπουργό όπως ο Κ. Μητσοτάκης. Μην περιμένετε, όμως, να τον θαυμάζουν και οι χιλιάδες Έλληνες που εγκατέλειψαν τη χώρα τα τελευταία 15 χρόνια. Ούτε, βεβαίως, κι εκείνους που προτίμησαν να αφήσουν την Ελλάδα δίχως αντιπολίτευση για να μην αναγκαστούν να εργαστούν ποτέ στη ζωή τους...

Μπορούν αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα να την αλλάξουν προς το καλύτερο; Όχι, γιατί ακόμα κι εκείνοι που τοποθέτησαν ως προμετωπίδα τους το λαό στο τέλος συμβιβάστηκαν με τις χειρότερες πρακτικές τής ακροδεξιάς. Συνεπώς, η πατρίδα στην πραγματικότητα έχει να διαλέξει τα επόμενα χρόνια ανάμεσα σε έναν κανονικό Μητσοτάκη ή έναν Μητσοτάκη λάιτ και σε κάτι εντελώς διαφορετικό στο οποίο ο λαός δεν θα είναι ο κομπάρσος αλλά ο πρωταγωνιστής. Ιδίως όταν οδηγούμαστε για μια ακόμα φορά σε μνημονιακές συνθήκες από αυτούς οι οποίοι μας είχαν οδηγήσει και στις προηγούμενες...  

   

Στο σπίτι του Μακιαβέλι δεν μιλάνε για δημοκρατία...

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποίησε το μακιαβελισμό και τον σκοπό που αγιάζει τα μέσα έχει κάνει και μία στρατηγική επιλογή για τη συνέχιση της πορείας του, όσο αυτή συνεχιστεί. Σύμφωνα με αυτή τη στρατηγική, έχει δικαίωμα να κάνει τα πάντα για να επιτυγχάνει τους πολιτικούς του στόχους. 

Με βάση, όμως, την ίδια στρατηγική δεν μπορεί να επικαλείται πλέον κανένα ηθικό πλεονέκτημα. Αυτό εξαΰλώθηκε στο πραξικόπημα του μπουζουξίδικου, το βράδυ που απέκλεισε τη βάση του γιατί έτσι πίστευε ότι θα έσωζε την ψυχή του και, μάλιστα, καμάρωνε γι' αυτό και θεωρούσε ανεπαρκή τον εξοστρακισμένο γιατί δεν κατάλαβε πως θα τον έτρωγαν μπαμπέσικα. Όπως, άλλωστε, πιστεύουν όλοι όσοι πουλάνε την ψυχή τους στο διάβολο...

Όσα έγιναν στο ψευδοσυνέδριο του νεοφασιστικού μορφώματος στοιχειοθετούν μια σειρά ποινικών αδικημάτων. Κι αν είναι δύσκολο ένας εισαγγελέας να πάρει την απόφαση να ασχοληθεί με ένα πολιτικό κόμμα, έστω κι αν αυτό λειτουργεί περισσότερο ως συμμορία, η τιμωρία για τα όσα έγιναν μπορεί να επιτευχθεί από βουλευτές με συνείδηση, οι οποίοι πιστεύουν πραγματικά στην Αριστερά και στη δημοκρατία και δεν χρειάζεται να το πολυσκεφτούν για το αν όσα έγιναν είναι ντροπιαστικά ή όχι. Υπόλογος, εν προκειμένω, ακόμα κι αν δεν είχε προσωπική συμμετοχή, είναι όποιος μένει. Σε καμία περίπτωση όποιος φεύγει...

Αν, άλλωστε, όσα συνέβησαν πριν μερικές εβδομάδες δεν ήταν τόσο χυδαία, από την Κουμουνδούρου δεν θα χρησιμοποιείτο τόσο συχνά το επιχείρημα "ό,τι έγινε έγινε και πάμε παρακάτω". Γι' αυτό και είναι δύο φορές χυδαίο να γίνεται τώρα επίκληση της υποτιθέμενης συμμετοχής στις εκλογές τής προηγούμενης Κυριακής προκειμένου να εμπλέξουν και το λαό στα ανομήματά τους. Μπορεί να μην πάνε φυλακή γιατί η δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα είναι αυτή που είναι. Το ποτήρι, ωστόσο, του πολιτικού αφανισμού θα το πιούνε μέχρι τέλους και είναι όλο τούτο δική τους ευθύνη κι όχι των θυμάτων που τους αποκαλούν θύτες γιατί έχουν χάσει και κάθε επαφή με το φιλότιμο...  

Ταλαιπωρούν τους πολίτες αντί να ταλαιπωρούν τους ψυχίατρους...

Αν υπάρχει μία ξεκάθαρη απόδειξη του πόσο ατελές ον είναι ο άνθρωπος αυτή δεν είναι άλλη από τον πόλεμο. Όταν ύστερα από τόσες χιλιάδες χρόνια στη γη δεν έχουμε καταλάβει πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να λύνουμε τις διαφορές μας από το να σκοτωνόμαστε μάλλον δεν θα το καταλάβουμε ποτέ. Εκτός αν η τεχνητή νοημοσύνη μάς υπερκεράσει και κάνει τη ζωή μας καλύτερη πριν την κάνει χειρότερη με τις αλλαγές που επιφέρει...

Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει έναν Γ' Παγκόσμιο πόλεμο εν έτει 2024, ιδίως αν ο επόμενος γίνει με πέτρες. Ούτε, φυσικά, οποιαδήποτε ανάμειξη της Ελλάδας σε αυτόν. Ούτε στην Ουκρανία ούτε στη Μέση Ανατολή διακυβεύονται εθνικά συμφέροντα κι όποιος τα ταυτίζει αποκλειστικώς με αυτά της Δύσης, δηλαδή των ΗΠΑ, μάλλον προσωπική ατζέντα ακολουθεί παρά εθνική. Η προδοσία, άλλωστε, συχνά επισυμβαίνει όχι από μίσος για την πατρίδα κι αγάπη για κάποια άλλη, αλλά από μεγαλύτερη λατρεία για το χρήμα...

Δεν χρειάζεται, βεβαίως, να κοιτάξουμε πέρα από τα σύνορά μας για να διαπιστώσουμε το γελοίο τής ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Στη χώρα τής φαιδράς πορτοκαλέας περισσεύουν τα παραδείγματα ανθρώπων που μπερδεύουν τη σκιά τους με το μπόι τους και ταλαιπωρούν τους πολίτες αντί να ταλαιπωρούν τους ψυχίατρους... 

Γι' αυτό και στην Ελλάδα δεν αρκεί η απλή εναλλαγή στην εξουσία, είναι αναγκαία όσο ποτέ η δομική αλλαγή και πολιτικής συμπεριφοράς. Σε διαφορετική περίπτωση καταδικάζουμε και τις επόμενες γενιές στο ζόφο των σημερινών... 

 

Δεν γλιτώσαμε από τον Κασιδιάρη για να φτάσουμε στους λάιτ κασιδιάρηδες...

Το Κίνημα Δημοκρατίας θα συγκροτήσει Κοινοβουλευτική Ομάδα. Και θα τη συγκροτήσει όχι γιατί οι βουλευτές που θα την αποτελούν έχασαν κι έφυγαν, όπως συνέβη με τους αποστάτες πέρυσι, αλλά γιατί κέρδισαν και τους εκδίωξαν και, μάλιστα, με ντροπιαστικό τρόπο. Γι' αυτό, άλλωστε, κι ένα νέο κόμμα που αυτή τη στιγμή δεν έχει καν σταθερά γραφεία βρίσκεται ήδη πάνω από το ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις. Γιατί δεν συγκροτήθηκε από αποτυχημένους με χρυσούς χορηγούς χωρίς όμως λαό από πίσω τους, αλλά από επιτυχημένους που ενόχλησαν τους κλειδοκράτορες και στηρίζονται από τη βάση...

Αν η χώρα στα χρόνια των μνημονίων δεν έφτασε στο σημείο να κυβερνηθεί ακόμα κι από τη νεοναζιστική ακροδεξιά το οφείλει στο ΣΥΡΙΖΑ και στον Αλ. Τσίπρα, που είδαν το κύμα, το καβάλησαν με το λαϊκισμό τους αλλά από την άλλη χάρη σε αυτό το κόμμα και στον πρόεδρό του η Ελλάδα δεν κυβερνήθηκε κι από τον Κασιδιάρη. Σήμερα δεν έχουμε μνημόνια και βίαιη φτωχοποίηση, αλλά πολίτες που σε πιο αργούς ρυθμούς χάνουν εισοδήματα κι ελκύονται ξανά από τον ακραίο λόγο τής πέραν τής ΝΔ δεξιάς. Η αντισυστημικότητα γιγαντώνεται κι αυτή δεν μπορεί να εκφραστεί πολιτικά από τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει και οι ηγεσίες των οποίων δεν εμπνέουν ούτε αυτούς που δηλώνουν πως θα τα ψηφίσουν...

Ποιος, συνεπώς, είναι προτιμότερο να εκφράσει την αντισυστημικότητα; Αυτός ή αυτή που παρουσιάζει τον διαφορετικό ως εχθρό ή αυτός που τον συμπεριλαμβάνει στην κοινωνία μας; Αυτός ή αυτή που επιχειρηματολογεί με βάση το μεσαίωνα ή αυτός που κοιτάζει μπροστά; Αυτός ή αυτή που μπορούν να γίνουν αύριο μεθαύριο κυβερνητικά εξαπτέρυγα ενός με τα χίλια ζόρια αναβιώμενου δικομματισμού από τα πανέρια ή αυτός που αποκλείει το ενδεχόμενο να λειτουργήσει ως σανίδα σωτηρίας τελειωμένων πολιτικών; Ο καθένας ας δώσει τις απαντήσεις που θεωρεί σωστές... 

 

Δεν μπορεί να συγκινήσει ούτε την Μάρθα Βούρτση...

Ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε το τελευταίο τετράμηνο ότι θα μπορούσε να είχε ρίξει εδώ και πολύ καιρό τον Κ. Μητσοτάκη από την εξουσία αν έδειχνε την ίδια μεθοδικότητα, αλλά και τον ίδιο μακιαβελισμό που έδειξε στον εξοστρακισμό τού εκλεγμένου προέδρου του και της βάσης του. Τα δύσκολα, ωστόσο, τώρα έρχονται. 

Κι αυτό γιατί για να μπεις στη Βουλή δεν αρκεί να κάνεις το κομματικό σου καταστατικό κουρελόχαρτο, να ασκήσεις βία και νοθεία σε αυτούς που σε έφεραν στην εξουσία και στην αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά πρέπει να βρεις και ψηφοφόρους. Δυστυχώς, άλλωστε, για την Κουμουνδούρου η πλειονότητα των Ελλήνων δεν είναι επαγγελματικά της στελέχη...

Η επαγγελματική ανάγκη- βλέπετε, δεν σιτιζόμαστε όλοι από κρατικό χρήμα- με υποχρέωσε την Κυριακή να βρίσκομαι στην Κουμουνδούρου. Έχω πάει σε κηδείες που επικρατούσε περισσότερος ενθουσιασμός... 

Η εικόνα τού προέδρου Σωκράτη να συνοδεύεται από καμιά δεκαριά επαγγελματίες νεολαίους κατά την άφιξή του, όπου τον περίμεναν καμιά τριανταριά άλλοι εργαζόμενοι ήταν η καλύτερη απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον σχεδόν αποκλειστικώς κόμμα στελεχών κι όχι μελών. Κι από τη στιγμή που δεν φρόντισε να αποκτήσει κοινωνική γείωση για να μην απωλέσει η νομενκλατούρα τα οφίτσιά της δεν μπορεί καν να ελπίζει σε ένα comeback τύπου ΠΑΣΟΚ. Αυτά που έγιναν, άλλωστε, στο συνέδριο δεν θα ξεχαστούν ποτέ από αυτούς που τα βίωσαν από κοντά κι από εκείνους που τα είδαν και τα διάβασαν...

Το νεοφασιστικό μόρφωμα δεν έχει, ωστόσο, "μόνο" να αντιμετωπίσει τα πρόσφατα αίσχη του. Η κομματική γραφειοκρατία, υπό τη μπαγκέτα τού Βούδα της Κυψέλης, επέλεξε για αχυράνθρωπο έναν πολιτικό που δεν μπορεί να συγκινήσει ούτε την Μάρθα Βούρτση, πολλώ δε μάλλον την κοινωνική πλειοψηφία. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με τη στάση του τους τελευταίους μήνες απώλεσε κι όποια σοβαροφάνεια είχε καλλιεργήσει. 

Κατάγγειλε δημοσίως τον Στέφανο Κασσελάκη όταν έχασε την θεσούλα του και ήταν στη συνέχεια συναυτουργός σε ένα όργιο δημοκρατικής αυθαιρεσίας, και το γράφω πολύ κομψά. Αν, μάλιστα, πιστέψει ότι εκλέχθηκε πρόεδρος τριετίας κι όχι μεταβατικός μέχρι την επιστροφή τού εκλογομάγειρα ή δεν δώσει στον Π. Πολάκη κάποια από τα υπεσχημένα για να μην κάνει φασαρία τότε η προεδρία του θα είναι πιο σύντομη κι από του Κασσελάκη. Σε αντίθεση, μάλιστα, με του προκατόχου του θα σβήσει μέσα στη σιωπή γιατί από κάτω δεν υπάρχει ψυχή για να στηρίξει...   

 

  

Ενας Κασσελάκης δεν φέρνει την κυβέρνηση...

Αν δεν έχεις όνομα και ιδρυτική διακήρυξη δεν έχεις και κόμμα. Για να έχεις, ωστόσο, κόμμα δεν αρκούν φυσικά ούτε το όνομα ούτε η ιδρυτική διακήρυξη. Ούτε θα προσφέρει και πολλά αν αντιγραφεί το λενινιστικό μοντέλο τού ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ. Και, κυρίως, αν αντιγραφεί ο φραξιονισμός που τόσο έχει ταλαιπωρήσει την Αριστερά. Αν αυτά δεν κοπούν από την αρχή στη συνέχεια θα μετατρέψουν σε άνευ ουσίας οποιαδήποτε κουβέντα για αμεσοσυμμετοχική δημοκρατία...

Το Κίνημα Δημοκρατίας είναι το μεγαλύτερο πολιτικό στοίχημα της μεταμνημονιακής Ελλάδας. Τυχόν επιτυχία του θα αποτελέσει πραγματική καινοτομία. Αρκεί, ωστόσο, η άμεση δημοκρατία, η εμπιστοσύνη στη βάση και η λογοδοσία να μην αποτελέσουν αδειανά πουκάμισα, όπως λέει και μια εκπεσούσα ψυχή. Η "σύγχρονη κεντροαριστερά" δεν θα με ενοχλήσει ως ορολογία αν στην πράξη αποδειχθεί περισσότερο αριστερή παρά μεσοβέζικη...

Κανένα κόμμα δεν μπορεί, έτσι κι αλλιώς, να στηθεί μέσα σε μερικές εβδομάδες ή και μήνες. Από την άλλη, ωστόσο, και κανένα κόμμα δεν είναι δυνατό να σταθεί αν η δημόσια εκπροσώπησή του περιορίζεται στον αρχηγό του και σε τρία τέσσερα ακόμα προβεβλημένα στελέχη. Χρειάζεται επειγόντως ένα πολιτικό κέντρο αποτελούμενο από ανθρώπους που να ξέρουν από πολιτική και 20 "ταλιμπάν", νέους κατά βάση στην ηλικία και στην πολιτική, που θα βγαίνουν στα κανάλια με το μαχαίρι στο στόμα. Όσο χαρισματικός κι επικοινωνιακός κι αν είναι ο ηγέτης, όσους τεχνοκράτες κι αν έχει στα think tanks αν οι πολίτες δεν δουν το επόμενο υπουργικό συμβούλιο πρωθυπουργός δεν γίνεσαι...

Στον πολιτικό σκουπιδοτενεκέ που του αξίζει...

Το διευθυντήριο του νεοφασιστικού μορφώματος δεν εξοστράκισε  στο πρόσφατο ψευδοσυνέδριό του "μόνο" τον δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρό του. Εξοστράκισε κυρίως τη βάση του, τους ψηφοφόρους που έκαναν το ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση, κυβέρνηση και πάλι αξιωματική αντιπολίτευση. 

Και, μάλιστα, το έκανε με τον πιο ατιμωτικό τρόπο, με βία και νοθεία ακόμα και σε βάρος ανθρώπων που βρίσκονται 50 χρόνια στην Αριστερά. Όχι, βεβαίως, πως δεν είναι ντροπή που έγινε και σε νέους που πίστεψαν ότι δεν ανήκουν σε ακροδεξιό κόμμα. Αν, συνεπώς, ψάχνουν για αποστάτες ας κοιταχτούν καλύτερα στον καθρέφτη τους...

Στην Κουμουνδούρου μπορεί να μην περισσεύει η δημοκρατία αλλά περισσεύει το θράσος. Το ΣΥΡΙΖΑ από την αξιωματική αντιπολίτευση δεν έριξαν η Θεοδώρα Τζάκρη και η Γιώτα Πούλου, αλλά εκείνοι που αντί να συνδράμουν έναν νέο πρόεδρο στην ανανέωση του κόμματος ώστε να κάνει ξανά το άλμα προς την εξουσία τον υπονόμευσαν, όταν δεν έκαναν λευκή απεργία, τον καθαίρεσαν, τον απέκλεισαν και τον εξοστράκισαν. Με λίγη στοιχειώδη σοβαρότητα θα ήταν σήμερα πόντο με πόντο με τη ΝΔ. Επέλεξαν, ωστόσο, την πολιτική αυτοκτονία μόνο και μόνο για να απαλλαγούν από έναν άνθρωπο που σχεδόν μόνος του πολεμούσε τους χορηγούς ενός σάπιου καθεστώτος. Η διαπλοκή τώρα τους φοβάται όσο ένα βουβάλι ένα βατράχι...

Όταν τη μία ημέρα ισχυρίζεσαι πως ο λαός δεν ξέρει και διορθώνεις το "λάθος" του είναι απερίγραπτα υποκριτικό να τον καλείς τώρα σε μαζική συμμετοχή. Ναι, για όσους πιστεύουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα κι ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο διάβολος επί γης είναι κι επιτακτικό να λάβουν μέρος στις εκλογές ενός νεοφασιστικού μορφώματος... 

Αλίμονο, όμως, δεν είναι για όσους τους έκαναν βουλευτές, υπουργούς, δημάρχους, περιφερειάρχες και πρωθυπουργό κι αντί για "ευχαριστώ" τους ειρωνεύονται όταν δεν τους προπηλακίζουν. Κι ακόμα περισσότερο για όποιον αισθάνεται δημοκράτης, προοδευτικός και Αριστερός... 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον ούτε δημοκρατικό ούτε προοδευτικό ούτε αριστερό κόμμα. Είναι ένα συνονθύλευμα αποτυχημένων αριβιστών το οποίο με την πρώτη ευκαιρία ο "εχθρός λαός" θα το τοποθετήσει στον πολιτικό σκουπιδοτενεκέ που του αρμόζει...

 

   

Ψηφίζω, συμμετέχω, δεν αποφασίζω, ξεπλένω...

Αν η Κεντρική Επιτροπή καθαιρεί έναν πρόεδρο και το συνέδριο μπορεί να τον αποκλείσει, τότε γιατί να μην είναι αυτά τα δύο όργανα αρμόδια και για την εκλογή του; Γιατί να στέλνουν τους πολίτες στην κάλπη- πέρα από τον προφανή λόγο να τους αρμέξουν τρία ευρώ- αν την επομένη η Ολ. Γεροβασίλη, ο Χρ. Σπίρτζης ή ο Κ. Ζαχαριάδης, για παράδειγμα, μπορούν από μόνοι τους να διορθώσουν κάποιο πιθανό λάθος αυτών που τώρα καλούν να ψηφίσουν και μετά τους θα τους αποκαλούν "ψηφοφόρους τού τρίευρου"; Μήπως το πραγματικό σλόγκαν θα έπρεπε να είναι "ψηφίζω, συμμετέχω, δεν αποφασίζω, ξεπλένω πραξικοπηματίες";...

Τα όσα έγιναν, ιδίως το τελευταίο τετράμηνο, στο ΣΥΡΙΖΑ συνιστούν προσβολή τής δημοκρατίας, της Αριστεράς, της κοινής λογικής και στοιχειοθετούν μια παχιά δικογραφία. Όποια κι αν είναι, συνεπώς, η συμμετοχή στις εκλογές τής Κυριακής τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να παραγραφεί, τουλάχιστον όχι σε πολιτικό επίπεδο... 

Αν, όμως, η συμμετοχή κινηθεί σε αριθμούς που ακόμα και στην Κουμουνδούρου αυτή τη στιγμή αποφεύγουν να καθορίσουν ως στόχο για να μην εκτεθούν, οι προοδευτικοί πολίτες θα έχουν ξεπλύνει ένα έγκλημα. Προσωπικώς δεν πιστεύω ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά αν συμβεί θα έχει νομιμοποιηθεί η κατάλυση της δημοκρατίας...

Ας μην κοροϊδευόμαστε, όμως, και μεταξύ μας. Όποιος πάει να ψηφίσει την Κυριακή είτε είναι ήδη μέλος τού ΣΥΡΙΖΑ είτε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να ήταν μέχρι πέρυσι και να είχε αποχωρήσει λόγω Κασσελάκη. Αυτό το μόρφωμα κι αυτοί οι άνθρωποι που το διοικούν δεν υπάρχει περίπτωση να προσελκύσουν νέους ψηφοφόρους, ακόμα και κάποιους που μπορεί στο μακρινό πλέον παρελθόν να τους είχαν ψηφίσει. Η κοινωνία τούς είχε ήδη αποδοκιμάσει το 2019 και το 2023, με τον Στέφανο Κασσελάκη πρόεδρο θέλησε να τους εμπιστευτεί ξανά αλλά ύστερα από όσα έγιναν ούτε να ακούει δεν θέλει γι' αυτούς. Και με το δίκιο της...

 

Ξέρουμε ποιος απέρχεται, δεν ξέρουμε ποιος έρχεται...

Η πολιτική καριέρα τού Αντ. Σαμαρά έχει βασιστεί στην εθνοκαπηλεία. Κατά κάποιο τρόπο, συνεπώς, είναι και λογικό στη δύση της να στηριχθεί πάλι σε αυτή για να ασχολούμαστε μαζί του. Η τραγωδία, ωστόσο, του Κ. Μητσοτάκη δεν είναι ο Σαμαράς ούτε ο Κ. Βελόπουλος ούτε η Αφρ. Λατινοπούλου ούτε κάποιος άλλος ακροδεξιός κλόουν. Δεν είναι καν οι πασόκοι που έχει κάνει υπουργούς. Είναι πως όλο αυτό το νεοσυντηρητικό, εθνικιστικό αφήγημα που βρίσκει τώρα απέναντί του είναι δικό του δημιούργημα...

Όταν έχεις αντιπολιτευτεί τη Συμφωνία των Πρεσπών ασπαζόμενος το σκεπτικό τής εθνικής μειοδοσίας είναι πολύ δύσκολο να πείσεις πως οι παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι εθνικώς επωφελείς ακόμα κι αν διασφαλίζουν μια βιώσιμη ειρήνη. Όταν είσαι φτηνός στα πίτουρα κι ακριβός στο αλεύρι τότε γίνεσαι έρμαιο του κάθε Σαμαρά. Κι όταν γίνεσαι έρμαιο του κάθε ξοφλημένου πολιτικού τότε ο ξοφλημένος μάλλον είσαι εσύ...

Ποτέ άλλοτε στη μεταπολίτευση δεν είχαμε τόσο ρευστό πολιτικό σκηνικό. Ακόμα και στα μνημόνια, ιδίως από το 2012 και μετά, ξέραμε ποιος απερχόταν και ποιος ερχόταν. Σήμερα ναι μεν ξέρουμε ποιος απέρχεται, ο Μητσοτάκης, αλλά δεν ξέρουμε καν αν έρχεται κάποιο άλλο κόμμα κι όχι η ΝΔ με άλλο αρχηγό. Ο λαός, ωστόσο, έχει αποδείξει τη σοφία του, πως οι επιλογές του έχουν και συναίσθημα, αλλά κυρίως και λογική και δεν περιορίζεται από ταμπέλες που αυτοτοποθετούνται για να κρύβεται η ιδεολογική γύμνια και, περισσότερο, ο πολιτικός αμοραλισμός. Δεξιός κι αριστερός... 

  

     

Πικρή είναι πάντα η κατάληξη των πραξικοπηματιών...

Τον Στέφανο Κασσελάκη έφερε στο ΣΥΡΙΖΑ ο Π. Πολάκης και τον "υιοθέτησε" ο Αλ. Τσίπρας και για την προεδρία τού κόμματος προκειμένου αυτή να μην καταλήξει  στους τσακαλώτους. Αν, επομένως, ο Κασσελάκης είναι ο άνθρωπος του Μητσοτάκη για να διαλύσει την κυβερνώσα Αριστερά ας αναζητηθούν πρωτίστως ευθύνες σε Πολάκη- Τσίπρα. Δεν είναι όμως και το ξέρουν πολύ καλά κι όσοι σήμερα τραβάνε επιχειρήματα από τα μαλλιά μήπως και ξεχαστεί το πραξικόπημά τους...

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει ήδη αναβαθμίσει σε αντίπαλό του το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο γιατί του είναι βολικό ένα κόμμα ο πρόεδρος του οποίου είναι εκβιαζόμενος ούτε γιατί δεν έχει γωνίες ο πολιτικός του λόγος. Το έχει αναβαθμίσει και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικά νεκρός μετά το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να διατηρήσει όσους πιστεύουν ακόμα ότι ο Κασσελάκης ήταν τόσο δαιμονικός ώστε δικαιολογημένα δεν αφέθηκε να είναι υποψήφιος πρόεδρος. Κανείς, όμως, εκτός ΣΥΡΙΖΑ- είτε τον έχει ψηφίσει στο παρελθόν είτε όχι- δεν υπάρχει περίπτωση να είδε κι όσα συνέβησαν το τελευταίο τρίμηνο και να αποφασίσει να επιστρέψει ή να τον ψηφίσει για πρώτη φορά θεωρώντας τα δημοκρατικά ή, έστω, λογικά....

Η διαγραφή Σαμαρά περιπλέκει ακόμα περισσότερο ένα ήδη ρευστό πολιτικό σκηνικό. Κι όταν αναδιατάσσονται οι δυνάμεις το παιχνίδι στην ουσία ξεκινά από την αρχή. Αν το κόμμα Κασσελάκη θα παίξει αποφασιστικό ρόλο στη νέα εποχή θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό από τις κινήσεις τού αρχηγού του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, έχει μόνο παρελθόν και κανένα μέλλον. Και γι' αυτό δεν φταίει κανένα "αμερικανάκι που ήρθε για να μας διαλύσει", αλλά εκείνοι που προτίμησαν την πολιτική αυτοκτονία για να διασώσουν 60 μισθολόγια μέχρι το 2027. Μόνο που τώρα που οι εκλογές μοιάζει να έρχονται εγγύτερα ενδεχομένως να χρειαστεί να εργαστούν στον πραγματικό κόσμο πολύ νωρίτερα από όσο υπολόγιζαν. Πικρή είναι πάντα η κατάληξη των πραξικοπηματιών. Όσο και δίκαιη...

 

Την εξευτέλισαν και τώρα αναρωτιούνται γιατί δεν την αναφέρει...

Τι τρομερό, τι φοβερό, ο Στέφανος Κασσελάκης έγραψε 369 λέξεις- τι κάθεται κανείς και μετρά όταν δεν έχει άλλα επιχειρήματα- και καμία από αυτές δεν ήταν η λέξη "Αριστερά". Λες και ύστερα από όλα όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες στο νεοφασιστικό μόρφωμα, με αποκορύφωμα το ψευδοσυνέδριο, ήταν η αποθέωσή της και οι πολίτες θα σπεύσουν σε ένα νέο κόμμα αν τους πουν πως είναι κι αυτό αριστερό. Στα χείλη τους η Αριστερά μοιάζει με βρισιά και στις πράξεις τους με κακό αντίγραφο του χρυσαυγιτισμού...

Εν τω μεταξύ κανείς από όλους αυτούς δεν έχει μπει καν στον κόπο να διαβάσει την πλατφόρμα Κασσελάκη, ο οποίος, θυμίζω, είχε παρουσιάσει και φορολογικό πρόγραμμα και πρόγραμμα κατά τής ακρίβειας το οποίο τότε αυτοί που θεωρούν πως είχαν το δικαίωμα ακόμα και να παρανομήσουν για να τον εξοστρακίσουν το παρουσίαζαν ως το κορυφαίο τής Αριστεράς τα τελευταία 30 χρόνια. Ενδεχομένως να μην το πίστευαν όταν το έλεγαν, ωστόσο πώς να πιστέψεις και τώρα κάποιον που σε έχει ήδη εξαπατήσει; Και πώς να ανέχεσαι να μιλούν ακόμα για Αριστερά και δη ανανεωτική εκείνοι που ασέλγησαν πάνω στο σώμα τής δημοκρατίας και στην πλειονότητα των ψηφοφόρων τους;...

Ο Κασσελάκης έχει πολλή δουλειά μπροστά του. Η δημιουργία κόμματος εκ του μηδενός σε μια εποχή που οι πολίτες απομακρύνονται όλο και περισσότερο από αυτά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται συγκεκριμένο ιδεολογικό και προγραμματικό πλαίσιο και ηγετική ομάδα που θα μασάει σίδερα... 

Σε καμία, ωστόσο, περίπτωση δεν είναι καταδικασμένο σε αποτυχία όταν αντίπαλοι είναι το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη, που δεν ξέρει ακόμα αν είναι δεξιό ή αριστερό και κερδίζει πόντους παίζοντας αυτή τη στιγμή μόνο του, ούτε φυσικά η μητσοτάκειος ΝΔ. Ο Κασσελάκης, συνεπώς, έχει μια ιστορική ευκαιρία να αποδείξει ότι έμαθε από τα λάθη του ώστε τα ταλέντα του να μην υποσκελίζονται από τις πολιτικές αδυναμίες του. Υπάρχει, άλλωστε, πολύς κόσμος εκεί έξω που αισθάνεται ανέστιος, αλλά δεν θα περιμένει για πάντα...  

 

  

Η αποστασία από ένα πραξικόπημα λέγεται πράξη αντίστασης...

Δεν είναι παράλογο κάποιος να ισχυριστεί πως οι βουλευτές που έφυγαν από το νεοφασιστικό μόρφωμα δεν δικαιούνται να πάρουν και τις έδρες τους μαζί. Αυτό το επιχείρημα, σε ένα γενικό πλαίσιο, έχει και πολιτική και ηθική βάση. Ο λαός επιλέγει πρωτίστως κόμμα και δευτερευόντως βουλευτές σε ένα εκλογικό σύστημα που δεν δίνει το δικαίωμα να επιλέγεις και υποψήφιους άλλων κομμάτων...

Όσοι δεν ανήκουν σε αυτούς που καθαίρεσαν κι απέκλεισαν έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο και τους υποστηρικτές του, οι οποίοι πιθανότατα ήταν η πλειοψηφία και γι' αυτό ακριβώς εξοστρακίστηκαν, έχουν το ηθικό πλεονέκτημα να το ισχυρίζονται. Κι αυτό μολονότι σε αυτή την περίπτωση δεν έχασαν κι έφυγαν, αλλά εκδιώχθηκαν γιατί θα νικούσαν. Άλλωστε για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση δεν αποχωρεί μέρος τής νομενκλατούρας, αλλά μαζικώς η βάση... 

Αλίμονο όμως, δεν μπορούν να επικαλούνται τη λαϊκή βούληση του Ιουνίου του 2023 εκείνοι που έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη λαϊκή βούληση του Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Η δημοκρατία είτε ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις είτε βρίσκεται όμηρος στα χέρια των φασιστών...

Για να μπορείς να παραμένεις σε αυτό το νεοφασιστικό μόρφωμα δύο τινά συμβαίνουν: είτε δεν έχεις πλήρη γνώση τού τι έχει συμβεί είτε έχεις πλήρη εικόνα και συμμετοχή. Ύστερα, μάλιστα, από όσα έχουν δημοσιοποιηθεί μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι κάποιος δεν ξέρει κι απλώς βγάζει την ουρά του απέξω μέχρι να εξοστρακιστεί από το επόμενο πραξικόπημα που αναπόφευκτα θα συμβεί. Σιγά, άλλωστε, μην επιτρέψουν αυτοί που "έφαγαν" τον Στέφανο Κασσελάκη να τους πάρει το κόμμα ο Π. Πολάκης. Αν και μέχρι τότε θα μιλάμε κυριολεκτικώς για τη διάσπαση του ατόμου...

 

   

Έκαναν και τον Βορίδη μάγκα...

Όταν ο Μ. Βορίδης έλεγε πως έπρεπε να βρεθούν όλοι οι θεσμικοί τρόποι για να μην κυβερνήσει ξανά η Αριστερά μάλλον δεν είχε υπόψη του και την αυτοκτονία τής Αριστεράς. Πως, δηλαδή, κάποιοι σταλινίσκοι θα υιοθετούσαν το μακιαβελικό "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" κι αυτό ούτε καν για να μην κυβερνήσει ξανά η δεξιά, αλλά για να εξοστρακίσουν τον δημοκρατικώς εκλεγμένο ηγέτη τους. Πώς, συνεπώς, να μπαίνει καν στη διαδικασία να ακούσει ο οποιοσδήποτε την αντιπολιτευτική ρητορική τους που ακόμα και δίκιο να έχουν για όσα ισχυρίζονται τα έχουν ήδη καταστρατηγήσει στο σπίτι τους;...

Αν το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ μετά την κυβερνητική του θητεία ήταν η αξιοπιστία, σήμερα είναι χίλιες φορές μεγαλύτερο. Φταίει κι ο Στέφανος Κασσελάκης με τα λάθη του σε αυτό; Φταίει, μόνο που η ευθύνη εκείνου που κληρονόμησε ένα πεθαμένο λικέρ και του έδωσε ξανά μια κάποια γεύση, το άφησε στο 15%, δεύτερο κόμμα, με πρωτιά στους νέους κι ανεβασμένα ποσοστά στις εργατικές συνοικίες μάλλον είναι η μικρότερη. Για σκεφτείτε μόνο πόσο θα γελάσετε αν σας πει τώρα κάποιος πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τα ίδια αποτελέσματα στις επόμενες εκλογές...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί πλέον να κατηγορεί την κυβέρνηση Μητσοτάκη για το κράτος δικαίου όταν το έκανε κουρελόχαρτο στο εσωτερικό του. Ό,τι και να πει για τα Τέμπη, για το Predator, για την Πύλο ή τις Ανεξάρτητες Αρχές είναι εξαρχής υποθηκευμένο από τη βία και τη νοθεία τού συνεδρίου του... 

Για κάθε πραγματικό επιχείρημα κατά τής κυβέρνησης θα υπάρχει ένα "μα, εσείς που αποκλείσατε τον δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρό σας τολμάτε και μιλάτε"; Και, δυστυχώς, έφτασαν στο σημείο να φαίνεται ακόμα κι ο Μ. Βορίδης πιο δημοκράτης γιατί τουλάχιστον εκείνος δεν είχε καν υπαινιχθεί την απαγόρευση καθόδου τού ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές...

  

Χωρίς πρώτα να απολογηθεί τζάμπα πηγαίνει το rebranding...

Γιατί έφυγαν οι αποστάτες πέρυσι; Για τον Στέφανο Κασσελάκη; Αυτός ήταν, απλώς, η αφορμή, ο άνθρωπος που με την ψήφο, βεβαίως, της βάσης τού ΣΥΡΙΖΑ τους πήρε τη μπουκιά μέσα από το στόμα. Οι αποστάτες, όμως, δεν τα είχαν με τον Κασσελάκη, τουλάχιστον όχι οι περισσότεροι ανάμεσά τους. Τα είχαν με τον Αλ. Τσίπρα. Ναι, πρόκειται για τον ίδιο πολιτικό που παριστάνει τον Βούδα όταν εκείνος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την εξαΰλωση του κόμματος του οποίου ηγήθηκε για 15 χρόνια...

Δεν ήταν αυτονόητο πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν κυβέρνηση στα χρόνια των μνημονίων με άλλον αρχηγό, ανεξαρτήτως αν ο προοδευτικός χώρος είχε μείνει ορφανός από την απόλυτη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ κι από το ότι η κωλοτούμπα Σαμαρά διευκόλυνε ώστε ο Τσίπρας να αναδειχθεί στον απόλυτο αντιμνημονιακό ηγέτη. Αν, όμως, η χώρα και οι πολίτες της δεν χρεοκοπούσαν ο Αλέξης θα συνέχιζε να περπατά στους δρόμους τής Γένοβας και να καβαλά ξέγνοιαστος τη μηχανή του χωρίς να μπει ποτέ στον πειρασμό να μας φλομώσει στα ψέματα για τις αγορές και τα νταούλια. Φάνηκε, άλλωστε, από την αδυναμία του να προσαρμοστεί στη μεταμνημονιακή εποχή...

Ο Τσίπρας δεν είναι υποχρεωμένος να απαντήσει στον Κασσελάκη, ακόμα κι αν ήταν εκείνος που τον έσπρωξε προς την ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ. Οφείλει, όμως, να απολογηθεί κάποια στιγμή στη βάση του, αυτή που τώρα φυλλορροεί και η οποία τον θεωρεί βασικό υπεύθυνο της ξεφτίλας... 

Αν δεν το πράξει με γενναιότητα κανένα rebranding δεν θα τον γλιτώσει από τη μόνιμη πολιτική αποστράτευση. Αν, μάλιστα, θεωρεί πως η επιστροφή του θα γίνει με μία σύνθεση αποτυχημένων μάλλον δεν είναι μόνο άφιλος, δικαιώνοντας επικριτές του όπως ο Γ. Βαρουφάκης κι ο Ζ. Λ. Μελανσόν, αλλά και πολιτικά αφελής. Κι ας μην έχει κάνει τίποτα άλλο στη ζωή του από πολιτική...

 

 

Έχασαν κι έφυγε...

"Έχασε κι έφυγε", λένε στο νεοφασιστικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο βεβαίως και δεν είναι το ίδιο κόμμα που ψήφισαν οι πολίτες ούτε το '23 ούτε το '24. Κι ας μην του επέτρεψαν καν να κατεβεί στις εκλογές ώστε να μετρηθεί με τους "γίγαντες" της Αριστεράς, Πολάκη- Φάμελλο- Φαραντούρη- Γκλέτσο. Εκτός αν ήττα είναι οι τηλεφωνικές κλήσεις στην ΚΕ και η ύστερα από τέσσερις ώρες απαρτία των 138. Κι όλα αυτά σαν τα πάντα να κύλησαν απολύτως δημοκρατικά τους τελευταίους μήνες και να μην αποστάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ από την Αριστερά...

Η Έφ. Αχτσιόγλου και οι λοιποί αποστάτες δεν έφυγαν γιατί τους απέκλεισε κάποιος από τις εκλογές ούτε γιατί δεν τους είχε προτείνει θέσεις ευθύνης ο Στέφανος Κασσελάκης. Έφυγαν σαν κακομαθημένα παιδάκια που τους πήραν το γλυκό μέσα από το στόμα... 

Αντιθέτως, ο Κασσελάκης εξοστρακίστηκε από το κομματικό ιερατείο, το οποίο την περασμένη Παρασκευή διέπραξε τη μεγαλύτερη ύβρι: εξοστράκισε και τη βάση τού κόμματος, βάφτισε τραμπούκους κι όχλο αυτούς που τους έκανε βουλευτές, ευρωβουλευτές και υπουργούς και ήταν η ασπίδα τους όταν τους πολεμούσε η διαπλοκή. Μια φορά κι έναν καιρό...

Υποτίθεται πως στο έκτακτο συνέδριο θα γινόταν και προγραμματική συζήτηση κι όχι μόνο ένα ρεσιτάλ πλειοδοσίας αντικασσελακισμού από τους υποψήφιους προέδρους. Από τη στιγμή, όμως, που η αντιπαράθεση δεν ήταν ποτέ ιδεολογική παρά μόνο προσωπική και το εκλογικό σώμα θα είναι συρρικνωμένο κι αντικασσελακικό και το ίδιο είναι λογικός, κατά κάποιο τρόπο, αυτός ο κανιβαλισμός... 

Όσο, ωστόσο, κι αδιέξοδος γιατί τα υπολείμματα του τσιπρισμού δεν αντιλαμβάνονται ότι αν δεν υπήρχε ο Κασσελάκης δεν θα έπαιρναν ποτέ οι ίδιοι 15% στις ευρωεκλογές, δεύτερη θέση και πρωτιά στους νέους. Αν ο στόχος είναι η επιστροφή στις ρίζες ας τους πει κάποιος πως η κοινωνία εκεί έξω δεν συγκινείται ούτε από το σταλινισμό ούτε από το φασισμό...

 

  

Λένε τα θύματα θύτες και οι θύτες κάνουν τα θύματα...

Στα μέσα Ιουλίου πραγματοποιήθηκε μια Κεντρική Επιτροπή αποτίμησης του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, ομολογουμένως καθυστερημένα αφού ο Στέφανος Κασσελάκης έπρεπε να είχε συγκαλέσει τα όργανα νωρίτερα. Όπως και να μην είχε φύγει για τις ΗΠΑ. Όπως και το να μην είχε παρουσιάσει το πόθεν έσχες του την τελευταία προεκλογική εβδομάδα. Όπως και να μην είχε ανεβάσει τον Τάιλερ στη σκηνή στο Σύνταγμα... 

Κανείς, όμως, δεν ισχυρίστηκε τότε πως όλα αυτά ή και κάποια άλλα λάθη σήμαιναν πως ο δημοκρατικώς εκλεγμένος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που τον κράτησε στη δεύτερη θέση μετά από διασπάσεις και τον έφερε στην πρώτη ανάμεσα στους νέους, έπρεπε να καθαιρεθεί, να αποκλειστεί, να εξοστρακιστεί. Και ήταν απολύτως λογικό να μην τα ισχυριστεί κανείς γιατί ήταν και είναι γελοία επιχειρήματα, όπως όλα αυτά που ακολούθησαν...

Και ξαφνικά στα τέλη Ιουλίου κι ενώ όλοι είχαν συμφωνήσει για καταστατικό συνέδριο αρχές Οκτωβρίου κάποιοι, που τώρα παριστάνουν τους "χτίστες", θυμήθηκαν πως έχει εκλογές το ΠΑΣΟΚ και δεν θα ήταν ευπρεπές να συμπέσουν τα δύο αυτά πολιτικά γεγονότα, λες κι όσα έκαναν στη συνέχεια είναι ο ορισμός τής ευπρέπειας. Βασικά, ήθελαν να ξέρουν και ποιος θα κέρδιζε τη Χαριλάου Τρικούπη για να δουν αν μπορούσαν να αλλάξουν καράβι. Κι από εκεί και πέρα δεν πέρασε ημέρα που να μην βυσσοδόμησαν. Οι ίδιοι, άλλωστε, σε στιγμές ειλικρίνειας παραδέχονται ότι από ένα σημείο και μετά ήταν μονόδρομος όλα αυτά τα ρεζιλίκια γιατί καταλάβαιναν ότι δεν θα κέρδιζαν ποτέ τον Κασσελάκη σε εκλογές από τη βάση...

Και για να ολοκληρωθούν τα αίσχη τους, τώρα έχουν το θράσος να μιλάνε για αντισυγκεντρώσεις και να στιγματίζουν ακόμα και τον πολιτικό ακτιβισμό τής Αριστεράς. Το αίτημα για δημοκρατία έγινε "γκοτζαμάνηδες" και το αντίστοιχο για δικαιοσύνη "πρακτικές τής δεξιάς"... 

Φυσικά και δεν πρέπει να γίνουν έκτροπα, εισβολές, χειροδικίες ή να ακουστούν βρισιές. Αλίμονο, όμως, αν μετατρέψουμε σε θύτες τα θύματα και τα θύματα σε θύτες. Η δημοκρατία και η δικαιοσύνη είτε σήμερα είτε αύριο είτε στο εγγύς ή απώτερο μέλλον θα νικήσουν και η νίκη τους θα ρίξει αριστερούς θρόνους με κρότο... 

 

Από το μηδέν την επόμενη ημέρα, έτσι πρέπει να γίνει κι έτσι θα γίνει...

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει άδικο. Οι "87" δεν είναι τραμπίσκοι. Καλώς ή κακώς ο Ντ. Τραμπ εκλέχθηκε 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ από τον αμερικανικό λαό. Οι πραξικοπηματίες ποια νομιμοποίηση έχουν για να αποκλείουν τον δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ; Την ύστερα από τέσσερις ώρες εκβιασμών κι απειλών απαρτία και τους 138 σε σύνολο 294 μελών τής Κεντρικής Επιτροπής;...

Η Αριστερά δέχθηκε ένα πολύ ισχυρό πλήγμα το καλοκαίρι τού 2015 με την υποχώρηση Τσίπρα, την οποία ο χρόνος και τα στοιχεία που έχουν αποκαλυφθεί αποδεικνύουν ότι δεν ήταν προϊόν ψευδαισθήσεων αλλά γνωστό εκ των προτέρων αποτέλεσμα για τον τότε πρωθυπουργό. Αν, όμως, τότε οι εξωγενείς πιέσεις ήταν πράγματι αφόρητες κι εν μέρει δικαιολογούσαν το συμβιβασμό, σήμερα ποια δικαιολογία έχουν αυτοί που εξευτελίζουν την Αριστερά με μακιαβελισμούς τού χειρίστου είδους; Την καρέκλα τους; Το μισθό τους; Τη φιλοδοξία Τσίπρα να επιστρέψει; Και τι από όλα αυτά μπορούν να δικαιολογήσουν τόσο μεγάλο ρεζιλίκι;...

Αν Αριστερά είναι οι αποστασίες, τα πραξικοπήματα, οι αποκλεισμοί και οι διαγραφές δεν θέλω να είμαι Αριστερός. Δεν είναι, όμως, αυτό η Αριστερά. Κι αν πολλοί φόρεσαν το μανδύα της για να ετεροφωτιστούν ή για να κρύψουν τις ατομικές τους μειονεξίες, υπάρχουν κι άνθρωποι που δεν επαναστάτησαν γυμναζόμενοι, που δεν αγωνίστηκαν από γραφεία, που δεν σκοτώθηκαν, δεν φυλακίστηκαν και δεν εξορίστηκαν για να μπορούν τα πολιτικά παιδιά και τα εγγόνια τους να βυσσοδομούν... 

Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν αγαπούν μόνο στα λόγια τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία, την ελευθερία σε κάθε της μορφή, τη συντροφικότητα, την προσφορά και την αλληλεγγύη και οι οποίοι είναι αναιδείς και είρωνες απέναντι στο σταλινισμό και στο φασισμό. Το ξέρω γιατί έχω γνωρίσει αρκετούς από αυτούς και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολύ περισσότεροι... 

Όλοι αυτοί θα χρειαστεί να οικοδομήσουν από το μηδέν την επόμενη ημέρα. Και θα το κάνουν όσο κι αν γύρω τους αλυχτούν οι βρυκολακιασμένοι καπηλευτές ξένων προς αυτούς αγώνων. Έτσι πρέπει να γίνει κι έτσι θα γίνει... 

 

Μέσα στο μίσος τους του έκαναν δωρεάν rebranding...

Αν κάποιος έγραφε ένα βιβλίο και περιλάμβανε σε αυτό όσα έχουν γίνει στο ΣΥΡΙΖΑ ιδίως τους τρεις τελευταίους μήνες οι περισσότεροι θα το κατέτασσαν είτε στα μυθιστορήματα είτε στην επιστημονική φαντασία. Όχι, πάντως, στην πολιτική ιστορία. Κι ο Κάφκα με τον Όργουελ να κάθονταν σε ένα τραπέζι να συγγράψουν δεν θα πετύχαιναν ένα τόσο "καλό" αποτέλεσμα όπως αυτό που πέτυχαν 100 γραφειοκράτες σε ένα κτίριο στο κέντρο τής Αθήνας. 

Σε βαθμό, μάλιστα, που να έχουν οδηγήσει πολύ κόσμο να αναρωτιέται για το πόσο ωφελιμιστές ή ψυχωσικοί είναι. Γιατί αποκλείεται όλα αυτά να έχουν γίνει με θεμέλιο την πολιτική λογική και τη μη σταλινική Αριστερά...

Δεν ξέρω πόσα χρήματα πλήρωσε ο Τσίπρας για το δικό του rebranding. Ο Στέφανος Κασσελάκης, πάντως, οφείλει να στείλει ένα δωράκι στα πολιτικά ορφανά τού Αλέξη για το δικό του rebranding το οποίο, άθελά τους βεβαίως, του το πρόσφεραν δωρεάν. Από ένας άγουρος πολιτικός που αξιοποίησε την εύκολη δημοσιότητα του λάιφσταϊλ για να γίνει γνωστός έχει μετατραπεί μετά την καθαίρεση και τον αποκλεισμό του και τις δίκες τής Κουμουνδούρου σε σύμβολο της δημοκρατίας. Τώρα που το σκέφτομαι, όχι δωράκι, δωράρα χρωστά στους υπονομευτές του...

Αυτή τη στιγμή η πλειονότητα των προοδευτικών πολιτών δεν εκπροσωπείται από κάποιο κόμμα. Κι όσοι πηγαίνουν στο ΠΑΣΟΚ το κάνουν γιατί απλούστατα δεν βρίσκουν κάτι άλλο. Αυτό, ωστόσο, δεν θα κρατήσει για πολύ καιρό ακόμα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο... 

Ακόμα κι ο φασισμός κι ο σταλινισμός μάς έχει διδάξει η ιστορία πως κάποια στιγμή τελειώνουν. Και τότε όρθιοι θα έχουν μείνει μόνο εκείνοι που υπηρέτησαν τη δημοκρατία και την Αριστερά και στις πιο δύσκολες ώρες. Ας το έχουν υπόψη αυτό κι όσοι σήμερα κρύβονται, βαφτίζοντας τις ίσες αποστάσεις αρετή ενώ στην ουσία είναι συνέργεια σε πολιτικό έγκλημα... 

"Ευτυχώς που δεν κερδίσαμε σύντροφοι"...

Όταν έχεις θριαμβεύσει σε μια εκλογική διαδικασία συνέδρων, όπως ισχυρίζονται οι πραξικοπηματίες, θα έπρεπε να κάνεις ό,τι μπορείς ώστε αυτό το σώμα να φτάσει αλώβητο έως το συνέδριο. Ακόμα κι αν κάποιοι είναι τόσο αισχροί ώστε να αποκαλούν πραξικοπηματίες τους πραξικοπηματίες δείχνεις ανωτερότητα και τους επιτρέπεις να καταγραφούν ως μια μικρή μειοψηφία. Αν μη τι άλλο, δεν δίνεις πάτημα στους κασσελακικούς να σε κατηγορήσουν ξανά για φασισμό κι αδημονείς να ξεκινήσει το συνέδριο ώστε να τους δείξεις τη δύναμή σου...

Μόνο που οι πραξικοπηματίες εδώ και δύο μήνες μόνο προσμονή για το συνέδριο δεν δείχνουν. Αφήστε που ισχυρίζονται πως ο Κασσελάκης επέλεξε τη μομφή λες κι εκείνοι έκαναν zoom τον Αύγουστο για να ανταλλάζουν εντυπώσεις για τις θερινές τους διακοπές. Πώς, όμως, να αδημονούν όταν πάτωσαν ακόμα και στις περιοχές- προπύργιά τους; Όταν εκεί που τους ξέρουν καλύτερα τους αποδοκιμάζουν πώς να ανυπομονούν για την κρίση τής βάσης τού ΣΥΡΙΖΑ;...

Πόσο αστείο μοιάζει σήμερα το επιχείρημα που ακουγόταν κατά κόρον τα προηγούμενα χρόνια για καθώς πρέπει αντιπολίτευση στον Κ. Μητσοτάκη από εκείνους που ξύνουν τον πάτο τού βαρελιού τού βυζαντινισμού για να εξοστρακίσουν τον δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο του κόμματος. Το ένα δέκατο από αυτά που έχουν κάνει σε βάρος τού Κασσελάκη να έκαναν εναντίον τού Μητσοτάκη τώρα θα ήταν κυβέρνηση. Θα συμφωνήσω, ωστόσο, με πολλή πίκρα με τον Χρόνη Μίσσιο, ο οποίος βεβαίως το είχε πει για τους σταλινικούς προγόνους τους: "ευτυχώς που δεν κερδίσαμε σύντροφοι"...

 

   

Ας φτιάξουν δικό τους κόμμα...

"Δεν θα επιτρέψουμε σε έναν δεξιό να είναι υποψήφιος σε ένα αριστερό κόμμα". Διαβάζεται λογικό και είναι. Ποιος, όμως, μπορεί εν έτει 2024 να δίνει τέτοια πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων; Θα ήταν αντιδημοκρατικό κι αντισυνταγματικό ακόμα και να γινόταν ένα δημοψήφισμα για το αν ο Στέφανος Κασσελάκης είναι Αριστερός ή δεξιός. Αλίμονο αν οι πολιτικές πεποιθήσεις κάποιου ανθρώπου γίνονταν αντικείμενο απόφασης άλλων. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτοί οι άλλοι είναι μερικές δεκάδες κρατικοδίαιτοι γραφειοκράτες...

Κυρίαρχο κι απολύτως λογικό επιχείρημα των υποστηρικτών τού Αλ. Τσίπρα όταν ψηφιζόταν η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν και το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού ενός λαού. Οι ίδιοι υποστηρικτές, ωστόσο, αρνούνται αυτό το δικαίωμα στον Κασσελάκη κι ας λέει το πιο αριστερό πράγμα που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό, πως τσαντίζεται δηλαδή με την αδικία. Αντιθέτως, έχουν βγάλει ξανά τα αριστερόμετρα τα οποία χτυπούν κόκκινο, αλλά για τη δική τους υποκρισία...

Δεν ξέρω αν θα καταφέρει ο Κασσελάκης να είναι υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο, ωστόσο, που ένα αριστερό κόμμα εδώ και τόσες εβδομάδες περιδινίζεται γύρω από ένα αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα φανερώνει πολλά. Κι αυτό γιατί ούτε το "ας φτιάξει δικό του κόμμα" είναι αξιοπρεπές να ακούγεται από αριστερούς. 

Αυτός που εκλέγει, αυτός κι αναιρεί. Οτιδήποτε άλλο είναι επιστροφή στην αλφαβήτα και στην προπαίδεια της ανανεωτικής Αριστεράς γιατί κάποιοι έχουν μείνει μετεξεταστέοι. Αφήστε που το "ας φτιάξει δικό του κόμμα" μπορεί και να γίνει "ας φτιάξουν δικό τους κόμμα"...

Κασσελάκης ή ένας βολικός δικομματισμός;...

Είναι προφανές ότι ο Κ. Μητσοτάκης έχει επιλέξει για αντίπαλό του τον Ν. Ανδρουλάκη και είναι πολύ λογικό αυτό. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα αν η άλλη μου επιλογή αντιπάλου ήταν ένας νέος, άφθαρτος άνθρωπος που δεν έχω υποκλέψει ούτε μία τηλεφωνική επικοινωνία του και τον οποίο δεν ελέγχω ούτε εγώ ούτε οι νταβατζήδες μου. Φυσικά, έρχεται εύλογα το ερώτημα, το οποίο έχει και μια αυτονόητη απάντηση: πόσο συμφέρει τον ελληνικό λαό διάδοχος της πιο φαύλης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης να είναι ένα ακόμα καταχρεωμένο στις τράπεζες κόμμα κι ένας εκβιαζόμενος πρόεδρος που μπορεί να τραβήξει το σκοινί τόσο όσο;...

Κασσελάκης ή ένας βολικός δικομματισμός; Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα στο πολιτικό σκηνικό τής χώρας. Σε αυτό η βάση τού ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει ήδη μια απάντηση το Σεπτέμβριο του 2023 και το σύνολο του εκλογικού σώματος στις πρόσφατες ευρωεκλογές. 

Και γι' αυτό είναι τουλάχιστον τραγελαφικό εκείνοι που αν αποκλείσουν τον Κασσελάκη από τις εκλογές τού ΣΥΡΙΖΑ θα του αφαιρέσουν αυτόματα το στάτους τού κόμματος εξουσίας να κατηγορούν τον καθαιρεθέντα πρόεδρο για ανεπαρκή. Οι ίδιοι, επίσης, που έριξαν το ΣΥΡΙΖΑ από το 31,5% στο 17,85% χωρίς να παραιτηθεί κανένας τους, πλην Τσίπρα και Σπίρτζη...

Αν οι μηχανισμοί αποκλείσουν στο συνέδριο τον Κασσελάκη θα είναι "game over" για το ΣΥΡΙΖΑ κι όχι για τον Κασσελάκη. Ο δρόμος για εκείνον σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι ακόμα πιο ανηφορικός, θα έχει μπόλικη έρημο ωστόσο δεν θα τον ακολουθήσει μόνος του. 

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω, ιδίως νέοι, που δεν πιστεύουν ότι το μέλλον αυτής της χώρας είναι οι ανεπάγγελτοι κηφήνες, κάποιοι εκ των οποίων δεν έχουν τελειώσει καν το λύκειο και η μόνη σχέση τους με τη γυμναστική είναι η επαναστατική που κάνουν ανεβοκατεβαίνοντας τους ορόφους τής Κουμουνδούρου και της Λεωνίδου για να σκοτώνουν την ώρα τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μόνο η κομματική πλειοψηφία, είναι και η κοινωνική και θέλουν να εκπροσωπούνται από πολιτικούς που το σύστημα δεν τους έχει στο pay roll τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς, καλείται να διαλέξει ανάμεσα στην πολιτική αυτοκτονία και στο δυναμικό comeback. Ας διαλέξει σοφά...

     

 

Όταν η συνδιαλλαγή θεωρείται αρετή η Καρυστιανού γίνεται ο διάβολος...

Οι πολίτες, ιδίως εκείνοι ανάμεσά τους που φορολογούνται υπέρμετρα, έχουν κάθε δικαίωμα να απαιτούν από το κράτος και ίσες ευκαιρίες για να έχουν τουλάχιστον μια αξιοπρεπή ζωή με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Το ελάχιστο που ζητούν είναι να μην τους σκοτώνει κι όμως ούτε αυτό μπόρεσε να εξασφαλίσει το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια. Στη Μάνδρα, στο Μάτι και στα Τέμπη πληρώσαμε ως κοινωνία βαρύ τίμημα για την αναξιοκρατία και τον ωχαδερφισμό μας που αντανακλάται και στις πολιτικές μας επιλογές...

Κι αν όσοι δεν θρηνήσαμε δικούς μας ανθρώπους σε αυτές τις τραγωδίες αισθανόμαστε την ανθρώπινη ανάγκη τής συμπαράστασης στο πένθος των οικογενειών, όσοι έθαψαν τα παιδιά ή τους γονείς τους έχουν πολλούς λόγους παραπάνω να είναι οργισμένοι με αυτούς που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη τους. Ιδίως όταν τους ζητούν και τα ρέστα. Κι αν ο καθένας μας δικαιούται και να οργίζεται για τα κακώς κείμενα που έχουν οδηγήσει χιλιάδες συμπατριώτες μας στο δρόμο τής ξενιτιάς, σε όσους φοράνε μαύρα για τους δικούς τους ανθρώπους χρωστάμε μόνο συγγνώμες και το κεφάλι μας κατεβασμένο από ντροπή και για το δικό μας μερίδιο ευθύνης, ανεξαρτήτως του πόσο βαραίνει για το κομματικό κράτος που παραδίδουμε στις επόμενες γενιές...

Υπάρχουν αυτοί που υπόσχονται πως θα κυνηγήσουν την αδικία μέχρι τέλους και στα μισά μένουν από καύσιμα αντοχής και υποτάσσονται, αλλά υπάρχουν και η Μαρία Καρυστιανού και οι υπόλοιποι γονείς των Τεμπών που το λένε και το εννοούν. Κι όταν αυτό συμβαίνει οι εξουσίες παροπλίζονται, ασυνήθιστες ούσες στο λαϊκό πείσμα για δικαιοσύνη κι έμπρακτο σεβασμό στη μνήμη των νεκρών. Όταν η συναλλαγή και η συνδιαλλαγή θεωρούνται αρετές κι ο συμβιβασμός προτέρημα είναι και λογικό άνθρωποι όπως η Καρυστιανού να αντιμετωπίζονται ως κακό σπυρί στο μάτι...

Η Μαρία Καρυστιανού δεν είναι ηρωίδα γιατί πρωτίστως αγωνίζεται για το δικό της παιδί κι όχι για τα παιδιά όλου του κόσμου. Σε έναν κόσμο, ωστόσο, όπου και η ζωή ενός παιδιού έχει κρεμασμένο πάνω της ένα καρτελάκι με μια τιμή σε ευρώ ή σε οποιοδήποτε άλλο νόμισμα ο αγώνας της για να βρει το δικό της γαλήνη κάτω από το χώμα είναι ένας αγώνας στον οποίο όλοι μας οφείλουμε να κλίνουμε το γόνυ. Κι όποιος δεν το κάνει, πολλώ δε μάλλον όποιος τον απαξιώνει, έχει ήδη πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο. Και πολύ φτηνά μάλιστα...  

 

   

Μια καρδούλα για την Ζωή...

Η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων, την ώρα μάλιστα που η ακροδεξιά δείχνει τα δόντια της, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Πρέπει, όμως, να ορίσουμε επακριβώς τι σημαίνει "προοδευτικές δυνάμεις". 

Σε αυτό το πλαίσιο, δυσκολεύομαι να συμπεριλάβω σε αυτές το ΠΑΣΟΚ, ιδίως με γραμματέα πολιτικού σχεδιασμού την Αν. Διαμαντοπούλου. Αντιθέτως, συμπεριλαμβάνω την Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία και κάνει την καλύτερη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση εντός τής Βουλής, όσο κι αν μπορεί να παραξενεύονται κάποιοι...

Καμία αντίρρηση, η Ζωή αρκετές φορές ξεφεύγει λόγω της αυτοαναφορικότητάς της, κάνοντας κοινοβουλευτικό ακτιβισμό. Από το στείρο, ξύλινο λόγο των γωνιών κι όχι των αιχμών, του πολιτικού ευπρεπισμού κι όχι της μαχητικότητας είναι, πάντως, χίλιες φορές προτιμότερες ορισμένες ακρότητες της Κωνσταντοπούλου, οι οποίες φυσικά δεν μπορούν να συγκριθούν με τον κουτσαβακισμό Πολάκη, για παράδειγμα, ή με την ακροδεξιά ρητορική Βελόπουλου. Αυτή η στάση της, άλλωστε, ανταμείβεται από τους πολίτες και στις κάλπες και στις δημοσκοπήσεις και ούτε αυτό είναι τυχαίο...

Τέτοιου είδους συνεργασίες, ωστόσο, δεν μπορούν να γίνουν από τα πολιτικά ορφανά τού Αλ. Τσίπρα, τα οποία έχουν βουτηχτεί στα νάματα του σταλινισμού ως νόμιμοι ιδιοκτήτες τού ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που δεν έκαναν ποτέ μια γενναία αυτοκριτική για τα κυβερνητικά τους λάθη κι αντιθέτως εξοστράκισαν τον άνθρωπο που ξαναέδωσε πνοή σε έναν πεθαμένο οργανισμό δεν είναι σε θέση να προσθέσουν και να πολλαπλασιάσουν, παρά μόνο να αφαιρέσουν με εκθετικό ρυθμό. Πώς να πείσουν, άλλωστε, επαγγελματίες τής πολιτικής ή ενεργούς πολίτες να ενώσουν δυνάμεις μαζί τους όταν ο τελευταίος που μπήκε στη διαδικασία να το κάνει δεν ξέρει καν αν του επιτρέπεται να είναι υποψήφιος;... 

 

  

Η εσχάτη προδοσία είναι μάλλον σοβαρότερη από τις τηλεοπτικές άδειες...

Για να ηρεμήσουν διά παντός τα νερά στο Αιγαίο είναι απαραίτητο να έρθουμε σε κάποιου είδους συμφωνία με την Τουρκία. Για να φτάσουμε σε συμφωνία θα πρέπει να κάνουμε και υποχωρήσεις. Για να γίνουν αυτές αποδεκτές από την ελληνική κοινή γνώμη πρέπει η τελευταία να γνωρίζει τι συμβαίνει. 

Και για να γνωρίζει οφείλει να την ενημερώσει η ελληνική κυβέρνηση τι ακριβώς διαπραγματεύεται με την Άγκυρα. Εκείνοι, όμως, που συμμετείχαν σε εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα μιας άλλης χώρας είναι πολύ δύσκολο να πείσουν πως για τη βιώσιμη ειρήνη ενδεχομένως να χρειαστεί να απεμπολήσουμε ακόμα κι εν δυνάμει εθνική κυριαρχία...

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει ήδη αποδείξει ότι ο πατριωτισμός είναι καταφύγιο των απατεώνων και πως δεν είναι η αγάπη για την πατρίδα αυτή που τον κινητροδοτεί για τις πολιτικές του. Ο μεγάλος μου προβληματισμός, συνεπώς, δεν σχετίζεται με το ότι πρέπει να γίνουν υποχωρήσεις. Αυτές είναι αναπόφευκτες, ιδίως όταν δεν έχει προηγηθεί κερδισμένος πόλεμος από την πλευρά μας. Με ανησυχεί πως τα κίνητρα της Μητσοτάκης Α.Ε. δεν είναι η ειρήνη ούτε, φυσικά, τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, αλλά η αύξηση των εσόδων της...

Όταν ο Αλ. Τσίπρας διαπραγματευόταν με τον Ζ. Ζάεφ το έκανε πάνω στην εθνική γραμμή τής σύνθετης ονομασίας erga omnes. Κι αυτή πέτυχε. Αν ο Μητσοτάκης δεν θέλει να συζητήσει μόνο για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ καλώς να το κάνει, μόνο που θα πρέπει να συνεννοηθεί πρώτα με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς. 

Κι αυτό γιατί απλούστατα δεν παραχωρείς εθνική κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα από μόνος σου και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη, έναντι σοβαρών ανταλλαγμάτων βεβαίως για τη χώρα σου, του υπόλοιπου πολιτικού κόσμου αφού δεν θα είσαι πρωθυπουργός για πάντα. Διαφορετικά το ειδικό δικαστήριο θα είναι κοντά και δεν θα αφορά ένα 13- 0 για τηλεοπτικές άδειες, αλλά για εσχάτη προδοσία... 

 

   

Αναρωτιούνται γιατί ο λαός απέχει από το βιασμό της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης...

Μπήκε κάποτε ένας γκρουμ στο δωμάτιο του Τζορτζ Μπεστ και τον είδε στο κρεβάτι με μια καλλονή, άδεια μπουκάλια σαμπάνιας στο πάτωμα και σκορπισμένα χρήματα δεξιά κι αριστερά. Κι όμως αναρωτήθηκε, απευθυνόμενος στον "πέμπτο Μπιτλ", για το τι πήγε στραβά στην ποδοσφαιρική του καριέρα. Λες και δεν είχε μπροστά του όλους τους λόγους τής παρακμής και χρειαζόταν κάποια επεξήγηση... 

Αυτή την ιστορία θυμήθηκα πληροφορούμενος για έρευνα που έγινε για να εντοπιστούν οι αιτίες τής μεγάλης αποχής στις ευρωεκλογές εν μέσω τού αποκλεισμού τού προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τη δυνατότητα επανεκλογής του και της άρσης προστασίας των μαρτύρων για τη Novartis. Όταν οι πολίτες βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη να λειτουργούν α λα καρτ για ποιο λόγο να προσέρχονται μαζικά στις κάλπες; Όταν τα δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση στο δημόσιο βίο πώς να αναστραφεί η αυτοεξορία από την ιδιότητα του πολίτη;...

Όλα τα προηγούμενα δεν είναι προσκλητήριο για αποχή από τα κοινά. Αντιθέτως, είναι κάλεσμα για μεγαλύτερη συμμετοχή ώστε εκείνοι που αποκλείουν το λαό από την ενεργοποίησή του στη λήψη των αποφάσεων που αφορούν τη ζωή του να αποκλειστούν με τη δική του ψήφο από την κατάχρηση εξουσίας που ασκούν. Αν εκείνοι που ελέγχουν κομματικούς μηχανισμούς ή τη δικαιοσύνη είναι επίορκοι όσον αφορά τη δημοκρατική λειτουργία των θεσμών και τη διάκριση των εξουσιών καθήκον των υπολοίπων είναι να τους ταράξουμε στη δημοκρατία και στη δικαιοσύνη. Όπως μπορούμε και μπορούμε πολλά. Το έχει αποδείξει η ανθρώπινη ιστορία και θα συνεχίσει να το αποδεικνύει και πολύ σύντομα μάλιστα...

Σωκράτης μεν, σοφιστής δε...

Όταν λάμβανε χώρα το συνέδριο του Φεβρουαρίου ο Στέφανος Κασσελάκης είχε ήδη μιλήσει για μαύρα ταμεία κι άλλα τινά. Σε εκείνο το συνέδριο ο Σ. Φάμελλος, ο ίδιος Φάμελλος που τώρα δηλώνει σοκαρισμένος για τα όσα συνέβαιναν όταν ήταν πρόεδρος της Κ.Ο. χωρίς να λέει κουβέντα τότε παρά μόνο όταν τον άλλαξε ο Κασσελάκης, είχε πρωτοστατήσει στο να μην πάμε σε εκλογές. Όχι μόνο, δηλαδή, στο να μην καθαιρεθεί ο δημοκρατικώς εκλεγμένος πρόεδρος, αλλά και για να παραμείνει στη θέση του χωρίς κάλπες...

Πριν τις ευρωεκλογές, επίσης, Ραγκούσης- Ζαχαριάδης- Θεοχαρόπουλος κι άλλοι που τώρα παριστάνουν τους αριστεραμύντορες και τους φαίνεται πολύ δεξιός ο Κασσελάκης είχαν προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ να ενταχθεί στους Ευρωσοσιαλιστές. Τα θυμίζω όλα αυτά για να έχουμε το μέτρο τής υποκρισίας τού καθενός και του τι έλεγε κι έκανε με καρέκλα και τι λέει τώρα που την έχασε ή που φοβάται και δικαίως πως θα την χάσει. Και θυμίζω, επίσης, στον σύντροφο Σωκράτη πως ο αρχαίος συνονόματός του είχε πολεμήσει τους σοφιστές, δεν είχε αντιγράψει τις σοφιστείες τους...

Αν ο Κασσελάκης είχε καταδικαστεί αμετακλήτως για ανθρωποκτονία, για εμπόριο ναρκωτικών, όπλων ή λευκής σαρκός θα μπορούσα να δικαιολογήσω τον αποκλεισμό του. Όχι, όμως, για μια λαθολογία που εν μέρει μπορεί και να είναι βάσιμη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογήσει την καθαίρεση και τον αποκλεισμό ενός δημοκρατικώς εκλεγμένου προέδρου από ένα πολύ μικρότερο κομματικό όργανο. Και λυπάμαι πολύ περισσότερο που πρέπει να εξηγώ και σε αριστερούς το ότι πρωτίστως υπερασπίζομαι τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, την αυτονόητη δηλαδή δυνατότητα ενός ανθρώπου να κριθεί και για τα λάθη του από εκείνους που τον ψήφισαν κι όχι μόνο από τους υπονομευτές του... 

   

Αισθάνονται πολύ περιορισμένοι που έχει κλείσει η Μακρόνησος...

"Μα, είναι δυνατό να σκέφτεται στα σοβαρά το ιερατείο την αναβολή τού συνεδρίου", αναρωτιούνται όσοι έχουν απομείνει στο ΣΥΡΙΖΑ με λίγη πολιτική λογική στο κεφάλι τους. Γιατί, ήταν σοβαρό να καθαιρέσουν και να αποβάλουν τον πρόεδρό τους, να προγραμματίσουν τις προεδρικές εκλογές δυόμισι μήνες μετά την έκπτωσή του και της Κεντρικής Επιτροπής τον Ιανουάριο, την ίδια ώρα που το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη τελειώσει με τις δικές του και, το κυριότερο, το καθεστώς Μητσοτάκη αλωνίζει ανενόχλητο δίχως να πολυφοβάται τα βιντεάκια Παππά; Αυτούς τους μήνες γράφεται πολιτική ιστορία, αφού ποτέ άλλοτε μια αξιωματική αντιπολίτευση δεν επέλεξε την ομαδική αυτοκτονία από μίσος μιας δράκας στελεχών της για τον αρχηγό της...

Απαγορεύουν στον Στέφανο Κασσελάκη να φτιάξει ακόμα και τη δική του ιστοσελίδα γιατί δήθεν υποκλέπτει το έμβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το πόθεν έσχες του το έχουν ακόμα κρεμασμένο στα μανταλάκια. Τον πέταξαν από το γραφείο του, αλλά δεν του επιτρέπουν να ενοικιάσει γραφεία. Τον θεωρούν ξένο σώμα, αλλά του απαγορεύουν ακόμα και να σκέφτεται να ιδρύσει κόμμα. Πρέπει να αισθάνονται πολύ περιορισμένοι που έχει κλείσει η Μακρόνησος...

Από το πρωί μέχρι το βράδυ κι από ήλιο σε ήλιο οι αντίπαλοι Κασσελάκη δεν κάνουν και πολλά περισσότερα από το να μας παρουσιάζουν πόσο αποτυχημένος πρόεδρος ήταν. Προσθέτουν, βεβαίως, και μερικά προγραμματικά ψήγματα για να μην τους πούμε, αλίμονο, εμμονικούς, αλλά επί της ουσίας κάνουν μια προεκλογική εκστρατεία δαιμονοποίησης του αντιπάλου. 

Την ίδια που έκανε και το τοτέμ τους το 2023 απέναντι στον Κ. Μητσοτάκη με τα γνωστά αποτελέσματα. Τους δίνω, πάντως, ένα δίκιο, αφού δίχως τον "βάρβαρο" Κασσελάκη δεν έχουν καμία πολιτική αξία. Ιδίως αν το όριο εισόδου στη Βουλή πάει στο 5%...

 

Μίλα τους κι ας μην τους αγαπάς...

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, ο Αλ. Τσίπρας θα περιοριστεί και την Τρίτη σε έμμεσες αιχμές σε βάρος τού Στέφανου Κασσελάκη ή και του Π. Πολάκη. Γιατί, όμως, έμμεσες κι όχι άμεσες, σαν να μην είχε καμία σχέση με το κόμμα που σπαράσσεται εδώ κι ένα χρόνο και του οποίου υπήρξε πρόεδρος για 15 χρόνια; Θεωρεί πως δεν έχει καμία ευθύνη για όσα συμβαίνουν; Κι ακόμα κι αν υποθέσουμε πως δεν έχει, που έχει, πώς μπορεί να δικαιολογήσει σε όσους τον πίστεψαν και τον ψήφισαν επανειλημμένως πως δεν έχει κανένα λόγο να προτείνει λύσεις στο δράμα;...

Ακόμα κι αν πιστέψουμε το επιχείρημα πως κάποιοι μιλάνε εξ ονόματος Τσίπρα χωρίς να έχουν την ευλογία του, που κι αυτό ισχύει, ο ίδιος δεν νιώθει την ανάγκη, έστω μέσω κύκλων του, να τονίσει πως ό,τι θέλει να πει μπορεί να το πει κι ο ίδιος; Αλήθεια, πιστεύει ότι την ώρα που το σπίτι του- έστω πρώην- καίγεται οι πολίτες οι οποίοι τον στήριξαν στον αγώνα που έκανε κόντρα στη διαπλοκή θα μπουν στη διαδικασία να ακούσουν τις προτάσεις του για την οικονομία και την ακρίβεια; Απλούστατα θα προσπεράσουν κι εκείνοι, όπως το έχει κάνει ήδη η κοινωνική πλειοψηφία...

Υπάρχουν στελέχη εντός τού ΣΥΡΙΖΑ- τουλάχιστον τυπικώς- που την ίδια ώρα κατά την οποία παρακαλούν για να ενταχθούν ή για να επανενταχθούν στο ΠΑΣΟΚ εξοστρακίζουν τον Κασσελάκη παριστάνοντας τους υπερασπιστές τού κάστρου τού ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας, αλίμονο, δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Φαντάζομαι, άλλωστε, πως οι συμβουλάτορές του τον έχουν ενημερώσει πως στη Χαριλάου Τρικούπη θα προτιμήσουν να συνεργαστούν ξανά με τον Κ. Μητσοτάκη παρά με εκείνον που τους έβγαλε από την τροχιά εξουσίας. Φαντάζομαι... 

 

Θα τον είχε αφήσει στα χέρια της Αχτσιόγλου και θα είχε εξαϋλωθεί εδώ κι ένα χρόνο...

Αν ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν πράκτορας του Μητσοτάκη, των Αμερικανών ή των Αρειανών κι επιθυμούσε την εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε κατεβεί πέρυσι υποψήφιος πρόεδρος. Θα είχε αφήσει το κόμμα στα χέρια τής Εφ. Αχτσιόγλου, του Ευκλ. Τσακαλώτου και των υπόλοιπων που κατάπιαν ένα ολόκληρο τρίτο μνημόνιο αλλά διύλισαν μισή ομιλία στο ΣΕΒ. 

Θα είχε καθίσει στα αβγά του και δεν θα γύριζε όλη τη χώρα για να περισώσει ένα κόμμα που είχε περάσει δύο διασπάσεις, χωρίς καμία ουσιαστική βοήθεια από εκείνους που τώρα έχουν το θράσος να θέτουν διλήμματα του τύπου "ΣΥΡΙΖΑ ή Κασσελάκης". Δεν θα είχε προτείνει, επίσης, μια σειρά καταστατικών αλλαγών ώστε ένας σταλινικός οργανισμός να μετατραπεί σε πραγματικό κόμμα τού 21ου αιώνα...

Αν η κριτική που είχε ασκηθεί στον Κασσελάκη μετά τις ευρωεκλογές ήταν καλόπιστη, μέσα στα όρια της λογικής και της ευπρέπειας ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα θα πάλευε πόντο με πόντο με τη ΝΔ στις δημοσκοπήσεις. Κι όπως κι αν έχει, αυτοί που ξεκίνησαν μια συζήτηση για συγκόλληση δυνάμεων, απορροφήσεις ή έστω συνεργασίες με κόμματα τα οποία έχουν ερμητικά κλειστές τις πόρτες τους είναι πιθανότερο να επιθυμούν την εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως κι εκείνοι στην Κουμουνδούρου που ονειρεύονταν αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και μόλις τις προάλλες θριαμβολογούσαν για την 43η επέτειο της ανόδου τού Ανδρ. Παπανδρέου στην εξουσία...

Κοντολογίς, ακόμα κι αν η επιδίωξη Κασσελάκη είναι η εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ, που μάλλον το αντίθετο έχει δείξει μέχρι τώρα, δεν είναι απαραίτητος για να συμβεί κάτι τέτοιο. Την ίδια στιγμή που θα ανακοινώσει πως δεν τον ενδιαφέρει ένα κόμμα ξεπεσμένων γραφειοκρατών ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανέλθει στην εποχή Τσίπρα προ μνημονίων και φτωχοποίησης της συντριπτικής πλειονότητας του λαού. Στο 4%, δηλαδή, και με το ζόρι. Τότε ίσως και να μιλήσει ο Βούδας τού Σουνίου, αν και με τη σιωπή του μπροστά στον εξευτελισμό τής Αριστεράς και της δημοκρατίας τα έχει ήδη πει όλα...

 

   

Ο Κασσελάκης δίνει το μισό Αιγαίο, πώς να μην τον πολεμούν;...

Ο Κ. Μητσοτάκης εδώ και πολύ καιρό επιχειρεί να ξαναγράψει την ιστορία και να μας πείσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε τη χρεοκοπία κι όχι η χρεοκοπία το ΣΥΡΙΖΑ, πως το πρώτο εξάμηνο του 2015 ήταν αυτό που διέλυσε τη χώρα κι όχι δεκαετίες ασυδοσίας και διαφθοράς. Οι πραξικοπηματίες φαίνεται πως έχουν ζηλέψει τη δόξα τού πρωθυπουργού και θέλουν να μας πείσουν πως ο Στέφανος Κασσελάκης είχε παραλάβει ένα κόμμα στην ακμή του και το διέλυσε. Έχουμε ακούσει τα πάντα, γιατί να μην ακούσουμε και το ότι ο Κασσελάκης συνετρίβη από τον Μητσοτάκη το 2023 μολονότι ήταν αντιπολίτευση;...

Ο Αλ. Τσίπρας ανέλαβε την ευθύνη και παραιτήθηκε. Πιθανότατα το μετάνιωσε και τώρα εγκληματεί σε βάρος και της ιστορίας του. Με την εξαίρεση, ωστόσο, του Χρ. Σπίρτζη κανένα άλλο μέλος τής Πολιτικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής δεν παραιτήθηκε. Μόνο ο Τσίπρας έφταιγε; Όλοι οι υπόλοιποι τον συμβούλευαν ορθά και γι' αυτό δεν ένιωσαν την ανάγκη να παραιτηθούν; Και τώρα έχουν το θράσος να καθαιρούν και να αποκλείουν αυτόν που τους έδωσε ξανά μια δυναμική και θέλουν να παραμείνουν στα πόστα τους μέχρι τη δευτέρα παρουσία;...

Ο Κ. Μητσοτάκης είχε πάρει τη σάρισα για τη σύνθετη ονομασία ενός άλλου κράτους στην οποία είχε συμφωνήσει ο πολιτικός κόσμος από την εποχή τού μπαμπά του, αλλά τώρα είναι έτοιμος να παραχωρήσει το μισό Αιγαίο, δηλαδή εθνική κυριαρχία, πέρα φυσικά από την απαξίωση κάθε δημόσιου αγαθού και πολλά άλλα. Ποιος θα τον σταματήσει; Αυτοί που είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί του ή οι χρήσιμοι ηλίθιοί του; Το ΠΑΣΟΚ που είναι πρόθυμο να συγκυβερνήσει για άλλη μια φορά με τη δεξιά; Ο Κ. Βελόπουλος, η Αφρ. Λατινοπούλου ή κάποιος άλλος ακροδεξιός κλόουν; Οι πραξικοπηματίες και οι αποστάτες; Μάλλον όχι... 

 

 

Το θαύμα του 15%...

Όταν είχε πρωτοεμφανιστεί ο Στέφανος Κασσελάκης ως υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πριν ένα χρόνο είχα γράψει πως το κόμμα τού χρωστά περισσότερα από όσα θα μπορούσε ποτέ να του ξεπληρώσει. Είχε δώσει ζωή σε μια άψυχη μέχρι τότε προεκλογική κούρσα που και μόνο τα ονόματα των υποψηφίων να σας παραθέσω θα συμφωνήσετε μαζί μου πως με κανέναν τους δεν θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να πιάσει 15% στις ευρωεκλογές. Κάποιοι, μάλιστα, από αυτούς έκαναν δικό τους κόμμα και η απήχησή τους μετρήθηκε ελλιποβαρής...

Το βράδυ των ευρωεκλογών το 15% μου φαινόταν φτωχό κι εν μέρει έφταιγε κι ο Κασσελάκης με τακτικά λάθη των τελευταίων δύο εβδομάδων που δεν του επέτρεψαν να πάει ψηλότερα. Αν ήξερα, ωστόσο, στις 9 Ιουνίου αυτά που θα μεσολαβούσαν μέχρι σήμερα θα μιλούσα και τότε για θαύμα... 

Ένα τρίμηνο αφέθηκε αυτός ο άνθρωπος να κάνει τη δουλειά του και μετέτρεψε το μονοψήφιο ΣΥΡΙΖΑ σε δεύτερο κόμμα. Και τώρα, καθόλου τυχαία, που δεν είναι πρόεδρος επέστρεψε στα δεδομένα ενός κόμματος του 3% που με την αλλαγή τού εκλογικού νόμου την οποία ετοιμάζει ο Κ. Μητσοτάκης δεν ξέρω αν θα του είναι αρκετό για να μπει στη Βουλή...

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Φάμελλου, του Φαραντούρη, του Πολάκη, του Γκλέτσου, του Παππά, της Δούρου, του Τσίπρα θα είναι ένα πρώην κυβερνητικό κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη θα δώσει σκληρή μάχη σχεδόν από την αρχή με εφόδια την προσωπικότητα του αρχηγού του και το έλλειμμα προσωπικότητας του Ν. Ανδρουλάκη. Όπως κι αν έχει, το αντιπολιτευτικό κενό που υπάρχει σήμερα θα είναι πολύ κρίμα να καλυφθεί από ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, του οποίου οι μισοί ψηφοφόροι είναι δεξιοί...   

"Ο εχθρός λαός"...

Τις τελευταίες σαράντα ημέρες καθαιρέθηκε και στη συνέχεια αποκλείστηκε ο δημοκρατικώς εκλεγμένος πρόεδρος του δεύτερου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος πρώτα από 163 και στη συνέχεια από 138, αν ήταν και τόσοι την τελευταία φορά αφού κανείς δεν τους μέτρησε. Ποια είναι η ενδεδειγμένη αντίδραση ενός ευαισθητοποιημένου πολίτη που είναι λίγο παλιομοδίτης κι αγαπά τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη; Σωπαίνει ώστε στο τέλος να αφαιρεθεί και η ελληνική ιθαγένεια από τον Στέφανο Κασσελάκη ή μιλάει ή και φωνάζει αν χρειαστεί για να ακουστεί η φωνή του;...

Φυσικά και δεν επιδοκιμάζω την άσκηση σωματικής ή και ψυχολογικής βίας, αλίμονο όμως αν οποιαδήποτε κριτική, έστω κι αυστηρή, χαρακτηρίζεται τραμπική ώστε κάποιοι να κρύψουν τα πολιτικά τους ανομήματα πίσω από έναν ανυπόστατο χαρακτηρισμό. Κι αλίμονο αν η παρουσία μελών έξω από την αίθουσα συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής ταυτίζεται με το Καπιτώλιο γιατί έτσι βολεύεται η προβοκάτσια και η προπαγάνδα. Αυτοί που ήταν μέσα, άλλωστε, από αυτούς που ήταν έξω εκλέχθηκαν και σε αυτούς θα όφειλαν να λογοδοτούν...

Το ύστατο, εξάλλου, καταφύγιο των πραξικοπηματιών είναι το ότι ακόμα κι ακροδεξιοί αναρωτιούνται για το πόσο δημοκρατικές είναι οι διαδικασίες στο ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να σκύψουν το κεφάλι από ντροπή που τους τρολάρουν ακόμα και οι υμνητές τής χούντας τούς χρησιμοποιούν ως δήθεν επιχείρημα υπεράσπισης. 

Λες και είναι μόνο αυτοί εκεί έξω που αναρωτιούνται "μα, τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι" κι όχι η συντριπτική πλειοψηφία. Εκτός, βεβαίως, από το γαλατικό χωριό τής Κουμουνδούρου που έχει καταπιεί το σταλινικό ζωμό...

 

Επειδή τα αγγλικά του δεν είναι πολύ καλά μετέφρασε το rebranding ως αυτοεξευτελισμό...

Δεν ξέρω αν ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε κατ' ιδίαν συγγνώμη από τον Β. Βενιζέλο και τα υπόλοιπα πάλαι ποτέ πουλέν τής διαπλοκής. Από τη στιγμή που τη ζήτησε έτσι κι αλλιώς δημοσίως στο συνέδριο της "Καθημερινής"- λίγες εβδομάδες μετά από το συνέδριο του κόμματός του(;) που δεν είχε πάει- μικρή σημασία έχει αν το έκανε και πίσω από τις κουρτίνες. Ποιος να το περίμενε, όμως, πως το "rebranding" που είχε βάλει μπρος στην ουσία ταυτιζόταν με τον αυτοεξευτελισμό ενός ανθρώπου που κάποτε είχε θεωρηθεί η χρυσή ελπίδα τού αντισυστημισμού;...

Ποιος να το περίμενε, επίσης, όταν ισχυριζόταν πως τη "δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς" πως αυτό δεν θα σήμαινε διόρθωση λαθών που έγιναν από άγνοια και υπερβολική αυτοπεποίθηση, αλλά υποταγή στο σύστημα που τον πολέμησε όσο κανέναν άλλο πρωθυπουργό στη μεταπολίτευση; Ποιος να το περίμενε πως αυτός που πέρασε των παθών του τον τάραχο από τους εσωκομματικούς του υπονομευτές θα έφτανε στο σημείο να κάνει πράγματα που οι τσακαλώτοι δεν θα διανοούνταν να κάνουν; Πόσο αξίζει εν τέλει η Προεδρία της Δημοκρατίας ή κάποιο άλλο δημόσιο αξίωμα ώστε να πετάς όλο το παρελθόν σου στα σκουπίδια;...

Θα μου πείτε και δικαιολογημένα, "μα καλά, δεν είναι γενναίο να παραδέχεσαι τα λάθη σου"; Φυσικά και είναι, όπως και είναι δικαιολογημένο να αναρωτιέμαι γιατί ήταν λάθος η Novartis όταν οι Αμερικανοί πλήρωσαν πριν μερικές εβδομάδες τούς προστατευόμενους μάρτυρες αποδεχόμενοι επί της ουσίας πως έλεγαν την αλήθεια για τους μιζολήπτες. Είναι, επίσης, δικαιολογημένο να αναρωτιέμαι αν οι καναλάρχες είναι κατατρεγμένοι, χτυπημένοι από το άδικο και τη συκοφαντία και στην πραγματικότητα έχουμε την πιο αμερόληπτη δημοσιογραφία στη χώρα. Είναι, επίσης, δικαιολογημένο να αναρωτιέμαι αν ο πρώην και τα πολιτικά του ορφανά εξακολουθούν να μας θεωρούν λωτοφάγους, όπως τότε που μας έλεγαν πως θα έσκιζαν τα μνημόνια με ένα νόμο κι ένα άρθρο... 

    

  

Κάνε κόμμα πιο γρήγορο από τη φθορά...

Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ πλέον να πείσω κανέναν που ζει στην Ελλάδα πως έχει αξία η συμμετοχή του στα κοινά ή κάποιον Έλληνα που ζει στο εξωτερικό πως αξίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του. Με ποια επιχειρήματα να αντιστρέψω την απαξιωτική αντίληψη κάποιου για την πολιτική, ο οποίος ανήκει στο 60% που δεν ψήφισε τον Ιούνιο; 

Να του πω ότι η ψήφος του μετράει, πως συναποφασίζει για το μέλλον του, πως αυτή η χώρα δίνει ευκαιρίες στα παιδιά της; Μετά και τα όσα συνέβησαν το Σάββατο ντρέπομαι κι εξ ονόματος όσων θα έπρεπε να καταδικαστούν για εσχάτη προδοσία τής Αριστεράς...

Μόνο αν ο Στέφανος Κασσελάκης αποδειχθεί το χειρότερο κάθαρμα που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα θα μπορούσε να δικαιολογηθεί η συμπεριφορά που του έτυχε από δήθεν αριστερούς οι οποίοι δεν θα του επιτρέψουν ποτέ να είναι υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Κι εδώ που τα λέμε τι να το κάνει ένα αρρωστημένο, σάπιο κόμμα το οποίο συντηρούν στη ζωή με ίντριγκες, βυζαντινισμούς και καμαρίλα καλοταϊσμένοι γραφειοκράτες που οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα μπορούσαν να κάνουν καμία άλλη δουλειά πέρα από αυτή του υπονομευτή; Ας τους να το χαρούν όσο αντέξει η κρατική χρηματοδότηση και ύστερα να το θάψει αυτός που ευθύνεται για όσα ζούμε και τον τελευταίο χρόνο και τώρα παριστάνει τη διεθνή προσωπικότητα, τρομάρα του...

Το πολιτικό τοπίο και δη στην κεντροαριστερά είναι απολύτως ρευστό. Ο Ν. Ανδρουλάκης δεν μπορεί να συγκινήσει πολλούς περισσότερους από τις μερικές δεκάδες χιλιάδες που τον επανεξέλεξαν πρόεδρο. Αν μπορούσε θα το είχε ήδη κάνει. Τώρα είναι, συνεπώς, η ώρα για τον Κασσελάκη να πατήσει φρένο και στην προσωπική του φθορά την οποία τόσο πολύ επιδιώκει ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας αξιοποιώντας ως χρήσιμους ηλίθιους μερικούς κρατικοδίαιτους της Κουμουνδούρου... 

Άφησε πίσω σου τα συντρίμμια και φτιάξε κάτι νέο με όσους θέλουν και μπορούν. Μην αφήσεις να σε φθείρουν κι άλλο με διαδικασίες που είναι ανεκτές μόνο από σταλινοαπολιθώματα. Πέτα μπροστά και σε λίγο καιρό θα βλέπουν όλοι την πλάτη σου... 

  

  

Νομίζουν πως μόνο ο Κασσελάκης δεν θέλει το ΣΥΡΙΖΑ...

Οι αντίπαλοι Κασσελάκη χρησιμοποιούν ως επιχείρημα εναντίον του πως δεν θέλει το ΣΥΡΙΖΑ και οι ίδιοι είναι οι φρουροί τού ναού. Είναι τόσο κλεισμένοι στο μικρόκοσμό τους που δεν μπορούν να δουν τη μεγάλη εικόνα, πως δεν είναι δηλαδή μόνο ο Κασσελάκης και οι υποστηρικτές του που δεν θέλουν αυτό το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, πλέον, ένα πολύ μειοψηφικό κομμάτι τής κοινωνίας που τον θέλει. Αντιθέτως, η πλειονότητα και με το δίκιο της δεν αισθάνεται καμία σύνδεση με μία πολιτικώς αυτιστική νομενκλατούρα που επιθυμεί να αναπαράγει τη μιζέρια της με βυζαντινισμούς και ψευδοϊδεολογήματα συνδικαλιστικού τύπου...

Ο Κασσελάκης δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει σε μία τηλεμαχία με τον Β. Βενιζέλο, σε μία ιδεολογική αντιπαράθεση με τον Νίκο Πουλαντζά ή σε μία ιστορική ανάλυση με τον Βασίλη Ραφαηλίδη. Ενδεχομένως να μην μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτό το επίπεδο και με τους ανθυποψηφίους του για την ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ ή με όποιον επικρατήσει στο ΠΑΣΟΚ. 

Ύστερα, όμως, από τόσες δεκαετίες που μας κυβέρνησαν ρήτορες, ινστρούκτορες και καθηγητάδες ο λαός, που ήταν καλός όταν τους ψήφιζε και τώρα χάλασε γιατί στηρίζει Κασσελάκη, μπορεί και να θέλει κάτι διαφορετικό. Ενδεχομένως ο ναρκισσισμός ενός νέου ανθρώπου που δείχνει όρεξη, ωστόσο, να σπάσει αβγά να του φαίνεται πιο δελεαστικός από τα κούφια λόγια, την καμαρίλα και το αμφιθέατρο...

Δεν ξέρω αν ο Κασσελάκης μπορέσει να αναγεννήσει ένα πτώμα. Ξέρω, όμως, ότι αυτοί που σκότωσαν το ΣΥΡΙΖΑ αποδεδειγμένα δεν μπορούν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πέθανε τον τελευταίο χρόνο. Είχε πεθάνει τη στιγμή που δεν κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να είναι πλέον ένα κόμμα τής ριζοσπαστικής Αριστεράς γιατί είχε εφαρμόσει το νεοφιλελευθερισμό κι ότι έτσι κι αλλιώς ο αριστερισμός δεν ήταν ποτέ και δεν πρόκειται να γίνει πλειοψηφικός. Το πρόσφατο πάθημα των αποστατών είναι, άλλωστε, πολύ ενδεικτικό. Όπως θα έλεγε, εξάλλου, κι ο Δαρβίνος, δεν επιβιώνουν οι ευφυέστεροι αλλά αυτοί που προσαρμόζονται... 

 

Η τραγωδία που επέλεξε να βιώσει ο Παύλος Πολάκης...

Τελικώς ποιος είναι ο Στέφανος Κασσελάκης; Ένας ζάμπλουτος που πληρώνει μερικές χιλιάδες για να τον ψηφίζουν και να τον υποστηρίζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή ένας άφραγκος Ωνάσης που κορόιδεψε το ποίμνιό του; Αν εξαιρέσουμε, πάντως, κάποιους που πήγαν μαζί του γιατί μυρίστηκαν φράγκα και τώρα είναι απέναντι γιατί δεν τους τα έσκασε η πλειονότητα όσων τον στηρίζουν μάλλον δεν το κάνουν γιατί τους έχει τάξει το τζόκερ. Δεν τον στηρίζουν γιατί είναι πλούσιος, αλλά γιατί δεν μοιάζει με όλους τους υπόλοιπους...

Τα ορφανά τού Αλ. Τσίπρα δεν έχουν πλέον άλλη επιλογή- ακόμα κι αν το ήθελαν, που δεν το θέλουν- από το να διαγράψουν τον Κασσελάκη. Αν φτάσει μέχρι τις κάλπες θα επανεκλεγεί με σταλινικό ποσοστό, για να χρησιμοποιήσω ένα επίθετο που τους αρέσει. Επομένως είναι μονόδρομος να τον φάνε και ύστερα να τον δέσουν σε ένα άρμα και να τον σύρουν πέριξ τής πλατείας Κουμουνδούρου...

Όπως κι αν έχει, η πιο τραγική φιγούρα στο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτήν τη στιγμή τού Π. Πολάκη, που έπαιξε ξανά το ρόλο τού χρήσιμου ηλίθιου και τώρα κάνει τον ειρηνοποιό για να διασωθεί. Με την πολιτική του ανωριμότητα να πάει απέναντι στον Κασσελάκη γιατί τον διέγραψε αντί να τα βρει μαζί του και να συμπορευτεί κι εφόσον ο Κασσελάκης διαγραφεί ή του απαγορευτεί να είναι υποψήφιος θα μείνει σε ένα κόμμα με τα ορφανά τού Τσίπρα και τους αποστάτες που θα επιστρέψουν για να μην τους φάει ο λύκος. Για ένα γινάτι έχει αυτοπαγιδευτεί σε ένα κόμμα όπου όλα τα στελέχη του τον απεχθάνονται και θα τον διαγράψουν νωρίτερα ή αργότερα. Και χωρίς επιστροφή αυτήν τη φορά...

 

Ο Κασσελάκης δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδειχθεί μεγαλύτερος απατεώνας από τους διώκτες του...

Όταν αποκαλύφθηκε το άγος τού Ολοκαυτώματος το ερώτημα που κρεμιόταν στα χείλη πολλών ήταν πώς ένα πολιτισμένος λαός όπως ο γερμανικός έφτασε σε αυτό το σημείο ύψιστης απαξίωσης. Η απάντηση που δόθηκε σχετιζόταν με την απογύμνωση των Εβραίων από ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Από τη στιγμή που οι Γερμανοί πείστηκαν πως οι Εβραίοι δεν είναι άνθρωποι αλλά παράσιτα, σκουλήκια, τέρατα που έπρεπε να εξαλειφθούν για το καλό τής ανθρωπότητας ο δρόμος προς την κόλαση είχε στρωθεί...

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι Εβραίος ούτε τα ορφανά τού τσιπρισμού τα Ες Ες και οι αποστάτες η Γκεστάπο. Από την πρώτη ημέρα, ωστόσο, που παρουσιάστηκε ως υποψήφιος αρχηγός ξεκίνησε ένα ανεπανάληπτο πολιτικό μπούλινγκ ώστε να φτάσουμε σήμερα στο σημείο να μην παρουσιάζεται ο Κασσελάκης ως ένας νέος άνθρωπος που θέλησε να ασχοληθεί με την πολιτική χωρίς να έχει διαχειριστεί ποτέ δημόσιο χρήμα και δίχως να έχει δραστηριοποιηθεί επιχειρηματικά στην Ελλάδα αλλά ως το απόλυτο κακό για τη χώρα και την Αριστερά. Γελοιοποιήθηκε ακόμα και η προσωπική του ζωή ώστε οι νόμιμοι ιδιοκτήτες τής Ελλάδας και της Αριστεράς να κρύψουν την ιδιοτέλειά τους χαϊδεύοντας τα πιο χυδαία αντανακλαστικά τού όχλου...

Ο Κασσελάκης μπορεί να αποδειχθεί ο μεγαλύτερος απατεώνας, ένας άφραγκος τυχοδιώκτης που θέλησε να αποπλανήσει έναν ολόκληρο λαό. Είναι, όμως, τόσο αγνά τα κίνητρα εκείνων οι οποίοι μέσα στην αγιοσύνη τους δεν αντέχουν έναν αμαρτωλό ανάμεσά τους και κάνουν ό,τι μπορούν για να τον εξοστρακίσουν; 

Όχι κυρίες και κύριοι, είναι ένα τσούρμο κατά βάση ανεπάγγελτων αμοραλιστών κι οπορτουνιστών με διαφορετικές επιδιώξεις που όλες τους, όμως, περνούν μέσα από την αποκαθήλωση Κασσελάκη. Άλλοι θέλουν ένα μαγαζί τού 3% στο οποίο θα κάνουν κουμάντο, θα λαμβάνουν την κρατική χρηματοδότηση κι από αυτή θα πληρώνονται δύο και τρεις μισθούς οι ίδιοι και οι οικογένειές τους χωρίς κανείς να τους ενοχλεί αφού το κόμμα δεν θα διεκδικεί την εξουσία κι έτσι θα είναι ακίνδυνο. Άλλοι προσδοκούν να περισυλλέξει το πολιτικό τους ναυάγιο ο Ν. Ανδρουλάκης ή ο Χ. Δούκας. Κάποιοι, πάλι, πιστεύουν στη συγκρότηση ενός νέου προοδευτικού φορέα στον οποίο θα απολαύσουν την αναγνώριση στα μη προσόντα τους που δεν τους αναγνώρισε ο Κασσελάκης... 

Ο απλός, αγνός, ιδεολόγος ψηφοφόρος τής Αριστεράς έχει κάθε δικαίωμα να αμφισβητεί τον Κασσελάκη. Όλοι οι υπόλοιποι που περιέγραψα παραπάνω μπορούν να οργανώσουν μια εκδρομή και να αφήσουν μια ανθοδέσμη στο τείχος τού Κρεμλίνου...