Η αποστασία από ένα πραξικόπημα λέγεται πράξη αντίστασης...

Δεν είναι παράλογο κάποιος να ισχυριστεί πως οι βουλευτές που έφυγαν από το νεοφασιστικό μόρφωμα δεν δικαιούνται να πάρουν και τις έδρες τους μαζί. Αυτό το επιχείρημα, σε ένα γενικό πλαίσιο, έχει και πολιτική και ηθική βάση. Ο λαός επιλέγει πρωτίστως κόμμα και δευτερευόντως βουλευτές σε ένα εκλογικό σύστημα που δεν δίνει το δικαίωμα να επιλέγεις και υποψήφιους άλλων κομμάτων...

Όσοι δεν ανήκουν σε αυτούς που καθαίρεσαν κι απέκλεισαν έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο και τους υποστηρικτές του, οι οποίοι πιθανότατα ήταν η πλειοψηφία και γι' αυτό ακριβώς εξοστρακίστηκαν, έχουν το ηθικό πλεονέκτημα να το ισχυρίζονται. Κι αυτό μολονότι σε αυτή την περίπτωση δεν έχασαν κι έφυγαν, αλλά εκδιώχθηκαν γιατί θα νικούσαν. Άλλωστε για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση δεν αποχωρεί μέρος τής νομενκλατούρας, αλλά μαζικώς η βάση... 

Αλίμονο όμως, δεν μπορούν να επικαλούνται τη λαϊκή βούληση του Ιουνίου του 2023 εκείνοι που έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη λαϊκή βούληση του Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Η δημοκρατία είτε ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις είτε βρίσκεται όμηρος στα χέρια των φασιστών...

Για να μπορείς να παραμένεις σε αυτό το νεοφασιστικό μόρφωμα δύο τινά συμβαίνουν: είτε δεν έχεις πλήρη γνώση τού τι έχει συμβεί είτε έχεις πλήρη εικόνα και συμμετοχή. Ύστερα, μάλιστα, από όσα έχουν δημοσιοποιηθεί μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι κάποιος δεν ξέρει κι απλώς βγάζει την ουρά του απέξω μέχρι να εξοστρακιστεί από το επόμενο πραξικόπημα που αναπόφευκτα θα συμβεί. Σιγά, άλλωστε, μην επιτρέψουν αυτοί που "έφαγαν" τον Στέφανο Κασσελάκη να τους πάρει το κόμμα ο Π. Πολάκης. Αν και μέχρι τότε θα μιλάμε κυριολεκτικώς για τη διάσπαση του ατόμου...

 

   

Ελλαδέμπορες μέχρι να τους προγκήξουν οι λαδέμπορες...

Τα εκάστοτε δημοσκοπικά ευρήματα έχουν πολλαπλές αναγνώσεις και δημιουργούν ευκαιρίες ακόμα κι εκεί που στον αφρό κινείται η απογοήτευση. Το ότι, για παράδειγμα, οκτώ στους δέκα πολίτες πιστεύουν ότι η αντιπολίτευση είναι ανεπαρκής προφανώς και δεν είναι εύσημο για την αντιπολίτευση, για το σύνολο της αντιπολίτευσης. Μπορεί, όμως, να διαβαστεί και διαφορετικά, πως οκτώ στους δέκα πολίτες, δηλαδή, αναζητούν μια ισχυρή αντιπολίτευση απέναντι σε μια κυβέρνηση πολιτικών απατεώνων που αυξάνει τις ανισότητες υπέρ λίγων...

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει δίκιο: το 41% του Κ. Μητσοτάκη στηρίζεται σε πήλινα πόδια κι όχι σε κάποιο λαϊκό ενθουσιασμό για τις πολιτικές του. Το 59% όσων ψήφισαν τον Ιούνιο τον αποδοκιμάζουν και το ίδιο συμβαίνει με τα εκατομμύρια των Ελλήνων που δεν προσήλθαν καν στις κάλπες. Φυσικά αποφασίζουν κι εκλέγουν όσοι συμμετέχουν, γι' αυτό και η μεγάλη μάχη το επόμενο χρονικό διάστημα είναι να πειστούν να προσέλθουν και να καταψηφίσουν την κυβέρνηση όσοι έχουν διαλέξει την εκλογική αποδρομή...

Αυτός ο αγώνας μόνο εύκολος δεν θα είναι σε ένα επικοινωνιακό τοπίο που κάνει το μαύρο άσπρο και το άσπρο μαύρο κατ' εξακολούθηση. Πολλώ δε μάλλον όταν η προοδευτική ή κατ΄ ευφημισμό προοδευτική αντιπολίτευση είναι κατακερματισμένη. 

Μην ξεγελιέστε όμως, το ρευστό πολιτικό σκηνικό τού Δεκεμβρίου τού 2023 δεν είναι το ίδιο με αυτό που θα προκύψει μετά τις ευρωεκλογές τού Ιουνίου. Κι ακόμα καλύτερα, δεν θα είναι οι βουλευτικές εκλογές τού Ιουνίου τού 2023 ίδιες με αυτές που θα τις ακολουθήσουν. Κανείς δεν μπορεί να παριστάνει για πάντα τον υπερπατριώτη και τον φιλελεύθερο ταυτοχρόνως. Ούτε ακόμα κι ένας πολιτικός απατεώνας με πολύ ισχυρές πλάτες. Κι αυτές δανεικές είναι άλλωστε...   

 

Κρατήστε γερά την Ομπρέλα αριστεροί Παττακοί, θα πέσει πολύ φτύσιμο...

Τον έχουν αποκαλέσει δεξιό, αμερικανάκι, απατεώνα, φούσκα, πούστη και πολλά άλλα. Μόνο για ομοφοβικό που σοδομίζει αγοράκια τα βράδια στα πάρκα δεν τον έχουν κατηγορήσει. Τον κατηγόρησαν, πάντως, και για το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών εκείνοι που επέλεξαν τους υποψήφιους! Κι όλα αυτά μέσα σε τρεις εβδομάδες που είναι πρόεδρος. Τον πολεμούν όπως δεν πολεμήθηκε ποτέ ένας νέος αρχηγός κι έχουν το θράσος να απορούν γιατί δεν τσιμπά στις δημοσκοπήσεις...

Πώς θα σας φαινόταν αν άρχισα να μαζεύω υπογραφές ανάμεσα στο φιλικό μου περιβάλλον για την καθαίρεση του Κ. Μητσοτάκη κι απαιτούσα αυτό να γίνει αψηφώντας το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών τού Ιουνίου; Δεν θα με λέγατε και πολύ δημοκράτη, έτσι δεν είναι, και με το δίκιο σας. Φαντάζομαι το ίδιο ισχύει και γι' αυτούς που συλλέγουν υπογραφές για την καθαίρεση Κασσελάκη, αγνοώντας τα δεκάδες χιλιάδες μέλη τού ΣΥΡΙΖΑ που τον υπερψήφισαν πριν από λιγότερο από ένα μήνα. Οι συνταγματάρχες από τα αριστερά Lidl αυτογελοιοποιούνται όλο και περισσότερο ημέρα με την ημέρα και στην ουσία αποκαλύπτεται ο διαχρονικά υπονομευτικός τους ρόλος...

Το τελευταίο καταφύγιο των απαξιωμένων γραφειοκρατών που ομνύουν στην Αριστερά έχοντας υπερφορολογήσει τη μεσαία τάξη είναι το καταστατικό τού ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύουν ότι το άρθρο τάδε παράγραφος δείνα θα τους διασώσει από τη λαϊκή απαίτηση το κόμμα να αλλάξει και να απαλλαγεί επιτέλους από τα βαρίδιά του... 

Δεν το κατανόησαν το Μάιο ούτε τον Ιούνιο. Δεν το αντιλήφθηκαν ούτε το Σεπτέμβριο όταν ένας άγνωστος από το Αμέρικα σάρωσε τον σκοροφαγωμένο ελιτισμό τους. Ας τολμήσουν να προχωρήσουν τώρα σε πραξικόπημα οι νόμιμοι ιδιοκτήτες τής Αριστεράς που ξεπατικώνουν κάθε αντίδραση της δεξιάς όταν αισθάνεται πως απειλείται η εξουσία της. Φαίνεται πως επέλεξαν ένα ατιμωτικό τέλος από μια αξιοπρεπή αποχώρηση. Θα λουστούν τώρα μέχρι τέλους τη λαϊκή οργή... 

  

 
 

Μας έσωσε ότι είμαστε Ψωροκώσταινα...

Για να μην είμαι άδικος, η κυβέρνηση έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά όταν διαπίστωσε τι συνέβαινε στην Ιταλία κι επέβαλε γενική καραντίνα σχετικώς εγκαίρως. Αυτό, όμως, που μας έσωσε περισσότερο σε σχέση με άλλες χώρες τής ΕΕ είναι το ότι παραμένουμε μια Ψωροκώσταινα, μια χώρα δηλαδή που δεν αποτελεί εμπορικό- μεταφορικό- οικονομικό- πολιτιστικό ή οτιδήποτε άλλο κέντρο κι επομένως δεν αποτελεί κόμβο όπου συνυπάρχουν, έστω και για λίγο, άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων, πέρα βεβαίως από τα προσφυγικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Αθήνα δεν είναι Βρυξέλλες, Ρώμη, Μαδρίτη, Παρίσι, Λονδίνο ή Βερολίνο...

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως κι άλλα βαλκανικά κράτη, όπως η Σερβία και η Αλβανία, έχουν χαμηλούς αριθμούς νεκρών και κρουσμάτων, ακόμα χαμηλότερους από τους δικούς μας. Όσοι, επομένως, θελήσουν να κερδοσκοπήσουν πολιτικώς πάνω σε μια πανδημία δεν θα πρέπει να υπολογίζουν πολύ στο ότι ο κόσμος χωνεύει το κουτόχορτο με το οποίο τον ταΐζουν. Ούτε πως δεν καταλαβαίνει ότι η παθιασμένη στήριξη των ΜΜΕ στην κυβέρνηση δεν στηρίζεται στην αντικειμενικότητα, αλλά σε δωράκια εκατομμυρίων ευρώ όπως αυτά που λαμβάνουν τώρα για προπαγάνδα...

Ο Κ. Μητσοτάκης επιδιώκει τη μακροημέρευση της φαύλης εξουσίας του επενδύοντας στην απώθηση απελπισμένων ψυχών στον Έβρο και στην αυτοπειθαρχία των Ελλήνων σε σχέση με τον εγκλεισμό. Πρέπει, όμως, να βιαστεί γιατί δεν υπάρχει ούτε μία φούσκα που να μην έχει σπάσει, όσα χρήματα κι αν έχουν επενδυθεί πάνω της. Μακάρι για όλους μας να πάνε όλα καλά τον Απρίλιο και το Μάιο να βγούμε από τα σπίτια μας. Όχι, όμως, για να μπορέσουμε να ψηφίσουμε Μητσοτάκη τον Ιούνιο και να τον φορτωθούμε στην πλάτη μας για περισσότερο από όσο το αντέχουμε...

Κακό κάνουν στον Τσίπρα όσοι τον συμβουλεύουν για Οκτώβριο...

Η άσκηση της εξουσίας σε περίκλειστα πρωθυπουργικά μέγαρα απομακρύνει όποιον βρίσκεται μέσα σε αυτά από την κοινωνική πραγματικότητα, ακόμα κι αν έχει τις αγνότερες προθέσεις. Όταν, για παράδειγμα, ο Αλ. Τσίπρας μέσα σε μία εβδομάδα βρέθηκε στις Βρυξέλλες, στο Ντουμπρόβνικ και στο Αμμάν- με ενδιάμεση στάση αυτιστικές κομματικές συγκεντρώσεις όπου ο ένας λέει στον άλλο πόσο καλός είναι- μοιάζει λογικό να μην διαθέτει το χρόνο για να αντιληφθεί ότι όσοι τον συμβουλεύουν να εξαντλήσει την τετραετία κακό τού κάνουν κι όχι καλό. Κι αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει σε μια μεγάλη εκλογική ήττα το Μάιο, η οποία θα αναγκάσει τον πρωθυπουργό να προκηρύξει πρόωρες εκλογές για τον Ιούνιο...

Αυτές οι ευρωεκλογές δεν θα έχουν τα χαρακτηριστικά χαλαρής ψήφου που διέκρινε τις προηγούμενες από τη στιγμή που η τελευταία φορά που οδηγηθήκαμε στις κάλπες ήταν πριν τέσσερα σχεδόν χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε εκτονωθεί ουσιαστικώς από την έντονη περίοδο του καλοκαιριού τού 2015 που κατάληξε στην αμήχανη ψήφο τού Σεπτεμβρίου τής ίδιας χρονιάς. Κι αν πράγματι το δίλημμα "Τσίπρας ή Μητσοτάκης" θα είναι κυρίαρχο και στην ευρωκάλπη, τίποτα δεν προμηνύει να μην καταλήξουμε στο "φοβόμαστε τον Κυριάκο, αλλά μας έχει εξοργίσει ο Αλέξης"...

Για όλα αυτά και για να μπορέσει να παραμείνει αξιόπιστος πολιτικός παίκτης και μετά από τις ευρωεκλογές, ο Αλ. Τσίπρας οφείλει έστω και τώρα να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα και να διεξάγει ταυτοχρόνως τις ευρωεκλογές, τις αυτοδιοικητικές και τις βουλευτικές εκλογές για να περιορίσει την έκταση της ζημιάς. Ούτε είναι βέβαιο ότι μια κυβέρνηση Μητσοτάκη θα είναι βραχύβια γιατί θα εφαρμόσει πολιτικές που θα θυμίζουν τις μνημονιακές.

Κι ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, άλλωστε, μνημόνιο εφάρμοσε κι όμως κατάφερε να μείνει στην εξουσία για πάνω από τέσσερα χρόνια. Όπως κι αν έχει, η πολιτική μας ζωή πορεύεται, καλώς ή κακώς γιατί αυτό εμπεριέχει και μεσσιανικές αναζητήσεις, σε αναμονή ενός κινήματος κι ενός προσώπου που θα εκφράσει καλύτερα τις αγωνίες τού μέλλοντος από τη σημερινή πολιτική ηγεσία...