Κι αν ο Γιάννης δεν φιλούσε το εθνόσημο;...

Κι αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν ένας κακός μπασκετμπολίστας ο οποίος δεν φιλούσε το εθνόσημο κι ενδιαφερόταν μόνο για τα φράγκα; Δεν θα έπρεπε να έχει την ελληνική υπηκοότητα, μολονότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα; Ή, μήπως, όλοι οι υπόλοιποι που αποκτήσαμε την ελληνική ιθαγένεια με τη γέννησή μας είμαστε πολύ καλοί στην εργασία μας, αγαπάμε με έργα την πατρίδα μας κι αδιαφορούμε για το χρήμα;...

Οι ίδιοι άνθρωποι που αν μπει ένας φόρος παραπάνω σε μια εισαγόμενη μουστάρδα ανεβαίνουν στα κεραμίδια γιατί προσβάλλεται ο φιλελευθερισμός τους, ανοίγουν σαμπάνιες κάθε φορά που μαθαίνουν για πνιγμένους πρόσφυγες και μετανάστες στο Αιγαίο και στον Έβρο. Και οι ίδιοι που έχουν κάνει την πτώση τού τείχους τού Βερολίνου σύμβολο της απελευθέρωσης των λαών και σκίζεται η καρδούλα τους με τη διχοτομημένη Λευκωσία ηδονίζονται με κάθε νέο "τούβλο" που μπαίνει στο τείχος τού Έβρου. Η απανθρωπιά τους συγκρίνεται μόνο με τον εθνικισμό τους και η μισαλλοδοξία τους με το ρατσισμό τους...

Μακάρι η εθνική μας ομάδα να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο, με τον Γιάννη μπροστάρη στην κατάκτησή του. Αλίμονό του, όμως, αν χάσει κάποιο κρίσιμο σουτ ή δεν μαζέψει κάποιο σημαντικό ριμπάουντ. Οι ελληνομέτρες θα βγάλουν ξανά έξω τα υποδεκάμετρα και θα μιλήσουν και πάλι για την ελληνική ψυχάρα που του λείπει, ενώ στους ίδιους υπερχειλίζει όταν έχουν μάθει να κρίνουν άπαντες από την ασφάλεια του καναπέ, της μπίρας και του πιτόγυρου που έχουν μπροστά τους. Χάσει κερδίσει ο Γιάννης έχει πάρει τα παράσημά του με το σπαθί του μέσα κι έξω από το παρκέ. Σπουδαιότερο, άλλωστε, από το να είσαι Έλληνας, Γερμανός ή Μοζαμβικανός είναι να είσαι άνθρωπος... 

 

 

Ελλάδα-Τουρκία δεν θα σηκωθούν από το τραπέζι αν δεν υπογράψουν ένα χαρτί στα γερμανικά και στα αγγλικά...

Το ότι αυξάνεται κατά 10% η επικράτεια της χώρας με την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. φυσικά και δεν είναι αρνητικό. Το αν, όμως, είναι θετικό για τα συμφέροντα της πλειονότητας του ελληνικού λαού μόνο το μέλλον θα το καθορίσει... 

Τι να τα κάνουμε, για παράδειγμα, τα επιπλέον μίλια αν παραχωρηθούν σε διεθνείς πετρελαϊκούς κολοσσούς με αποικιοκρατικούς όρους ή αν αύριο μεθαύριο γεμίσει το Ιόνιο με πλωτές δεξαμενές ή με πετρέλαιο σε περίπτωση ατυχήματος; Καλά κάνουμε, επομένως, και πανηγυρίζουμε, ακόμα καλύτερα θα πράτταμε ωστόσο αν είχαμε και κάποιο βιώσιμο σχέδιο, με δεδομένο κι ότι ο πλανήτης εγκαταλείπει τους υδρογονάνθρακες και στρέφεται στις ΑΠΕ...

Κι αν το τι θα κάνουμε με τα επιπλέον μίλια σε μια θάλασσά μας είναι πιο μακροπρόθεσμο, το τι θα πράξουμε στις διερευνητικές επαφές με την Τουρκία, που ξεκινούν τη Δευτέρα, είναι πιο άμεσο ζήτημα. Αν η κυβέρνηση πηγαίνει σε αυτές με το μυαλό της από τώρα στο "blame game" στην περίπτωση αποτυχίας τους είναι προτιμότερο να μην μεταβεί καν στην Κωνσταντινούπολη, τόπο διεξαγωγής τους. Αν πιστεύουμε ότι θα επιμείνουμε στο να συζητάμε μόνο για υφαλοκρηπίδα- ΑΟΖ, οι απέναντι θα διαφωνήσουν, θα σηκωθούμε να φύγουμε για να παραστήσουμε τους ήρωες στο πόπολο και ούτε γάτα ούτε ζημιά τότε μάλλον δεν έχουμε καταλάβει ότι Γερμανία και ΗΠΑ δεν θα μας επιτρέψουν να φύγουμε από το τραπέζι χωρίς να υπογράψουμε κάτι...

Το υπόδειγμα της Συμφωνίας των Πρεσπών μαρτυρά πως τα διακρατικά ζητήματα επιλύονται προς το συμφέρον των εμπλεκόμενων κρατών όταν αυτά δεν έχουν πάνω από το κεφάλι τους ως επιδιαιτητές Μεγάλες Δυνάμεις. Κι αυτή είναι μία υπόμνηση που αφορά τόσο την Ελλάδα όσο και την Τουρκία, αν επιδιώκουν τη βιώσιμη και δίκαιη ειρήνη στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν, όμως, επιτρέψουμε στο Βερολίνο και στην Ουάσιγκτον να θέσουν την ατζέντα, τότε πολύ φοβάμαι πως η κατάληξη θα είναι ένας επώδυνος συμβιβασμός και για την Αθήνα και για την Άγκυρα, με μόνους κερδισμένους όσους δεν είναι υποχρεωμένοι από τη γεωγραφία να συμβιώσουν σε αυτήν τη γωνιά τού πλανήτη... 

 

Από πότε η Αριστερά αμφιταλαντεύεται για φράχτες;...

Δεν κατανοώ γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ καθυστερεί να πάρει μια ξεκάθαρη θέση κατά τής επέκτασης του φράχτη στο νότιο Έβρο. Από πότε η Αριστερά αμφιταλαντεύεται για το αν πρέπει να ορθώνονται τείχη που χωρίζουν τους λαούς; Από το Βερολίνο έως τη Λευκωσία κι από τα σύνορα ΗΠΑ- Μεξικού έως τα κράτη τού Βίζεγκραντ πάντοτε στεκόταν απέναντι σε τεχνητούς διαχωρισμούς που δεν εξυπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα παρά μόνο υποδαυλίζουν εθνικιστικά πάθη και λοιπές μισαλλοδοξίες...

Αν η Τουρκία θέλει να εισβάλει στη χώρα μας, προφανώς κι ο φράχτης δεν πρόκειται να την αποτρέψει, γιατί αν μπορούσε να την αποτρέψει δεν θα χρειαζόταν εξαρχής ένα τέτοιο μέτρο για ένα στρατό που κάμπτεται από μερικά συρματοπλέγματα. Αν στόχος είναι η αποτροπή εισόδου στη χώρα προσφύγων και μεταναστών, τότε δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να απαιτούμε από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να ανοίξουν τα δικά τους σύνορα για να δεχθούν κι εκείνοι ικέτες τής Γης. Ναι, τα σύνορα δεν μπορεί να είναι ξέφραγο αμπέλι, γι' αυτό άλλωστε έχουμε στρατό, αστυνομία κι εθνοφυλακή. Αν μοναδική μας έγνοια είναι όμως η αποτελεσματικότητα, τότε ας χτίσουμε τσιμεντένιο τείχος ή, ακόμα "καλύτερα", ας παραχώσουμε νάρκες κι ας πυροβολούμε όποιον απελπισμένο μπαίνει σε ελληνικό έδαφος. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν τότε θα είμαστε καλύτεροι των κοινών δολοφόνων...

Αν, εξάλλου, η Αριστερά συναινεί σε φράχτες γιατί δεν κάνει το ίδιο και με τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής; Γιατί δεν συντάσσεται και με τα push backs, ακόμα και με αυτά που γίνονται στις ακτές τής Χίου και της Λέσβου, ή με την πληρωμή διακινητών για να φεύγουν πρόσφυγες και μετανάστες για την υπόλοιπη Ευρώπη; Αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, τα τελευταία γίνονται αχαλίνωτα κι αν έχουν και τη συναίνεση της Αριστεράς τότε καθίστανται νόρμα, έστω κι αν είναι απάνθρωπη...

Η Μέρκελ κάνει ό,τι μπορεί για να δικαιώσει τον Λαφαζάνη...

Η Βόρεια Ρηνανία- Βεστφαλία θεωρείται το πιο φτωχό γερμανικό κρατίδιο. Θα το άφηνε αβοήθητο το Βερολίνο στην περίπτωση που πέθαιναν σε αυτό εκατοντάδες άνθρωποι λόγω τού κοροναΐού, είχε επιβληθεί απόλυτη καραντίνα και η οικονομία του είχε υποστεί ανυπολόγιστες ζημιές; Μάλλον όχι, μάλλον δηλαδή η Ανγκ. Μέρκελ θα το βοηθούσε με όποιο τρόπο μπορούσε, ακόμα και με δανεικά κι αγύριστα λεφτά για να το διασώσει, ιδίως στην περίπτωση που έχουν βάση τα σενάρια για επιδίωξή της να είναι ξανά υποψήφια καγκελάριος. Θα έπραττε, δηλαδή, ό,τι αρνείται γι' άλλη μια φορά να κάνει για τα κράτη- μέλη τής ΕΕ που έχουν σήμερα ανάγκη...

Αν, όμως, οι πιο ισχυροί τής Ευρώπης, όπως αποδείχθηκε με την Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια, δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν κομμάτι τής ευημερίας τους για το κοινό καλό, για ποια ενωμένη Ευρώπη μπορούμε να μιλάμε; Η Γερμανία, η Ολλανδία, η Αυστρία και η Φινλανδία, που κλείνουν την πόρτα στην αλληλεγγύη, δικαιώνουν στην ουσία, όσο τρομακτικό κι αν διαβάζεται, το Brexit, την Μ. Λε Πεν, τον Π. Λαφαζάνη και κάθε άλλον ευρωσκεπτικιστή, όποιες κι αν είναι οι ενστάσεις του για το κοινό οικοδόμημα. Η ΕΕ είναι απαραίτητη και στη λιακάδα, αλλά από το πώς φέρεται στην καταιγίδα είναι που δικαιώνει τους ιδρυτές της ή τους αναγκάζει να τρίζουν τα κόκαλά τους...

Χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη και για να το επιτύχουμε πρέπει να έχουμε μια θέση στο τραπέζι. Αν η Γηραιά Ήπειρος δεν θέλει να μείνει παγκόσμιος ουραγός, οφείλει να σκέφτεται και να δρα ως ένα ενιαίο κράτος, το οποίο δεν αφήνει όμως κανέναν πίσω.

Σε διαφορετική περίπτωση, αν είναι δηλαδή να λειτουργεί μόνο ως ευνοϊκό πεδίο επέκτασης των γερμανικών εξαγωγών, δεν υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξής της κι ας διαλυθεί μια ώρα αρχύτερα και τα φτωχότερα κράτη- μέλη να φτιάξουν μια δική τους ένωση. Η Ελλάδα ήταν μόνη της το 2015 όταν έλεγε το αυτονόητο, το οποίο βεβαίως δεν ασπάζονταν οι γερμανολάτρεις που τότε έπιναν νερό στο όνομα της Ανγκ. Μέρκελ και τώρα απορούν με τη στάση της. Σήμερα, όμως, έχει την ατυχία να κυβερνάται από έναν άνθρωπο που είναι κάθε λέξη των μνημονίων αυτής της χώρας κι ασμένως θα αποδεχθεί ένα νέο προκειμένου να κάνει καλύτερα τη δουλειά των ολιγαρχών κολλητών του...

Μας έσωσε ότι είμαστε Ψωροκώσταινα...

Για να μην είμαι άδικος, η κυβέρνηση έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά όταν διαπίστωσε τι συνέβαινε στην Ιταλία κι επέβαλε γενική καραντίνα σχετικώς εγκαίρως. Αυτό, όμως, που μας έσωσε περισσότερο σε σχέση με άλλες χώρες τής ΕΕ είναι το ότι παραμένουμε μια Ψωροκώσταινα, μια χώρα δηλαδή που δεν αποτελεί εμπορικό- μεταφορικό- οικονομικό- πολιτιστικό ή οτιδήποτε άλλο κέντρο κι επομένως δεν αποτελεί κόμβο όπου συνυπάρχουν, έστω και για λίγο, άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων, πέρα βεβαίως από τα προσφυγικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Αθήνα δεν είναι Βρυξέλλες, Ρώμη, Μαδρίτη, Παρίσι, Λονδίνο ή Βερολίνο...

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως κι άλλα βαλκανικά κράτη, όπως η Σερβία και η Αλβανία, έχουν χαμηλούς αριθμούς νεκρών και κρουσμάτων, ακόμα χαμηλότερους από τους δικούς μας. Όσοι, επομένως, θελήσουν να κερδοσκοπήσουν πολιτικώς πάνω σε μια πανδημία δεν θα πρέπει να υπολογίζουν πολύ στο ότι ο κόσμος χωνεύει το κουτόχορτο με το οποίο τον ταΐζουν. Ούτε πως δεν καταλαβαίνει ότι η παθιασμένη στήριξη των ΜΜΕ στην κυβέρνηση δεν στηρίζεται στην αντικειμενικότητα, αλλά σε δωράκια εκατομμυρίων ευρώ όπως αυτά που λαμβάνουν τώρα για προπαγάνδα...

Ο Κ. Μητσοτάκης επιδιώκει τη μακροημέρευση της φαύλης εξουσίας του επενδύοντας στην απώθηση απελπισμένων ψυχών στον Έβρο και στην αυτοπειθαρχία των Ελλήνων σε σχέση με τον εγκλεισμό. Πρέπει, όμως, να βιαστεί γιατί δεν υπάρχει ούτε μία φούσκα που να μην έχει σπάσει, όσα χρήματα κι αν έχουν επενδυθεί πάνω της. Μακάρι για όλους μας να πάνε όλα καλά τον Απρίλιο και το Μάιο να βγούμε από τα σπίτια μας. Όχι, όμως, για να μπορέσουμε να ψηφίσουμε Μητσοτάκη τον Ιούνιο και να τον φορτωθούμε στην πλάτη μας για περισσότερο από όσο το αντέχουμε...

Ποιες δέκα εντολές, το Σύμφωνο Σταθερότητας...

Οι εργοδότες απολύουν, περικόπτουν μισθούς κι αυξάνουν ωράρια, η κυβέρνηση τους καλύπτει και η ΕΕ πετά δίχτυα ψαράδων για να ανασχέσει το τσουνάμι τού κορονοΐού. Στις Βρυξέλλες δεν τολμούν να αλλάξουν ούτε κόμμα από το Σύμφωνο Σταθερότητας σαν να ήταν οι δέκα εντολές και τα ευαγγέλια μαζί, για να μην ενοχλήσουν τη μακαριότητα του Βερολίνου. Στο Μαξίμου, πάλι, βρήκαν την ευκαιρία για να εφαρμόσουν μνημονιακές πολιτικές οι οποίες, πολύ φοβάμαι, θα μακροημερεύσουν και δεν θα αποσυρθούν με τη λήξη τού συναγερμού για την πανδημία...


Στο όνομα της διάσωσης επιχειρήσεων, αρκετές από τις οποίες έχουν βγάλει υπερκέρδη όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, οι εργαζόμενοι καλούνται να σηκώσουν το βάρος άλλης μιας κρίσης για την οποία δεν έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Δεν έχουν λεφτά, για παράδειγμα, τα σούπερ μάρκετ να προσλάβουν περισσότερους υπαλλήλους για να μην υποχρεώνουν τους ήδη απασχολούμενους σε αυτά να εργάζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ επτά ημέρες την εβδομάδα; Ή, μήπως, θα φαληρίσουν οι περισσότερες τουριστικές επιχειρήσεις, που βγάζουν εύκολο κι αφορολόγητο χρήμα κάθε σεζόν, αν ενισχυθούν από το δημόσιο ταμείο με λιγότερα χρήματα σε σχέση με τους υπαλλήλους τους;…


Αυτός ο πλανήτης βρίσκεται επί αιώνες σε πόλεμο, άλλοτε ανάμεσα σε έθνη και κράτη, άλλοτε με τρομοκρατικές οργανώσεις κι άλλοτε με πανδημίες. Όταν φτάνει η ώρα τής καταμέτρησης των απωλειών ως εκ θαύματος είναι οι πλούσιοι που έχουν διασωθεί ή κι ενισχύσει τον πλούτο τους και οι πολλοί που είτε έχουν αποχαιρετήσει τα εγκόσμια είτε έχουν βγει λαβωμένοι από τη συμφορά...


Ο νεοφιλελευθερισμός αποτείνεται στο σοσιαλισμό σε ώρα ανάγκης κι ο σοσιαλισμός με τη γενναιοδωρία του ανταποκρίνεται και τείνει χείρα βοηθείας. Μην γελιέστε, όμως, ούτε αυτήν τη φορά ο νεοφιλελευθερισμός θα δείξει καλύτερο πρόσωπο και δεν θα φανεί αχάριστος...

Η ευθύνη Τσίπρα για τους Τραμπ και τους Σαλβίνι αυτού του κόσμου...

Οι Λε Πεν, οι Τραμπ και οι Σαλβίνι αυτού του κόσμου δεν έχουν προκύψει από παρθενογένεση. Είναι προϊόντα τής αποτυχίας όχι μόνο συστημικών επιλογών, αλλά κι αντισυστημικών που δεν κατάφεραν να σταθούν αντάξιες των λαϊκών προσδοκιών. Ο Αλ. Τσίπρας, επομένως, έχει δίκιο όταν καταγγέλλει την άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού, της μισαλλοδοξίας και της πατριδοκαπηλίας στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Μόνο που ο ίδιος έχει τη δική του υποχρέωση να απολογηθεί γι' αυτό. Αν δεν είχε ηττηθεί το 2015 ο ίδιος, συμπαρασύροντας την Αριστερά μαζί του, σήμερα ενδεχομένως να μην ανησυχούσαμε για την ακροδεξιά στροφή απομονωτισμού τής Ευρώπης, αφού οι λαοί της δεν θα αναζητούσαν σωτήρες στους κάδους απορριμμάτων αν εκείνοι που τους πότισαν με ελπίδα είχαν αποδειχθεί αντάξιοι των ιστορικών περιστάσεων...

Στην κυβέρνηση και στο ΣΥΡΙΖΑ απαντούν μονότονα πως ο λαός αποφάσισε στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου του 2015 για τη διαπραγμάτευση του πρώτου εξάμηνου της ίδιας χρονιάς. Κι όμως, ο Αλ. Τσίπρας αισθάνεται την ανάγκη- όπως συνέβη το Σάββατο από το Βερολίνο- να απολογείται ακόμα για εκείνη την περίοδο. Κι αυτό γιατί αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές απειλώντας για την παλινόρθωση του παλιού κομματικού συστήματος. Οι ψηφοφόροι τον αντιμετωπίζουν πλέον κι εκείνον ως έναν συστημικό πολιτικό, με τα θετικά και τα αρνητικά που εμπεριέχει αυτή η παραδοχή...

Κι ο ίδιος, άλλωστε, ο Αλ. Τσίπρας περιφέρεται στα ευρωπαϊκά φόρα ως η μετανοήσασα Μαγδαλήνη που σε ρόλο Νέστορα συμβουλεύει τους Ευρωπαίους ηγέτες για το πώς θα αποφύγουν την πολιτική επανεμφάνιση του μεσοπόλεμου. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα διακινδυνεύσει σύγκρουσή του μαζί τους για το θέμα των συντάξεων, αφού πρώτιστος στόχος του είναι να θεμελιώσει πως αυτός είναι ο εκπρόσωπος της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, απομονώνοντας ακόμα περισσότερο το ημιθανές ΚΙΝΑΛ. Με λίγα λόγια, δεν είναι ο Τσίπρας που ριζοσπαστικοποιεί την Ευρώπη, αλλά η Ευρώπη που τον περιόρισε στα μίζερα, όταν δεν είναι και νεοφιλελεύθερα, μέτρα της...

Μέρκελ- Μακρόν γελάνε όταν ακούνε για πιο δημοκρατική Ευρώπη...

Η συζήτηση για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα δεν έχει ουσιαστικώς ξεκινήσει ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα της χώρας κι αναρωτιέμαι κι αν θα ξεκινήσει ποτέ, μολονότι εισερχόμαστε σε προεκλογική περίοδο, μακρά ή βραχεία. Πολύ φοβάμαι πως κατά τη διάρκειά της θα ακούσουμε πάλι τα ίδια για εκείνους που χρεοκόπησαν τη χώρα την τελευταία 45ετία κι αυτούς που θα έσκιζαν τα μνημόνια, αλλά υπόγραψαν ακόμα ένα. Για υπαρκτά ιστορικά γεγονότα δηλαδή, αλλά για τα οποία ο ελληνικός λαός έχει ήδη αποφασίσει με την ψήφο του στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις τού 2015...

Όπως κι αν έχει, η πολιτική ηγεσία τού τόπου οφείλει να ξεκαθαρίσει τι θέλει: την επανάκτηση των πρωτοβουλιών στην άσκηση πολιτικής, ιδίως της οικονομικής, ή την περαιτέρω ενίσχυση της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται. Αν θέλουμε η Αθήνα να αποφασίζει για το μείγμα πολιτικής, στο πλαίσιο έστω των ορίων που θέτει σήμερα το ευρωπαϊκό δίκαιο, τότε θα πρέπει να ζητάμε λιγότερη κι όχι περισσότερη Ευρώπη για το μέλλον. Αν επιθυμούμε διεύρυνση των εξουσιών των Βρυξελλών- τραπεζική ένωση, για παράδειγμα, υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης ή τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού-, τότε δεν είναι δυνατό να περιμένουμε πως οι αποφάσεις ακόμα και στη μετά μνημόνιο εποχή θα λαμβάνονται στην Ελλάδα...

Αν η ψευδαίσθηση του Αλ. Τσίπρα ήταν πως η Ευρώπη θα αποδεχόταν την υλοποίηση σοσιαλιστικών πολιτικών για την έξοδο από την κρίση, η ψευδαίσθηση των ελαφρά τη καρδία ευρωπαϊστών είναι πως αυτή πρόκειται να γίνει πιο δημοκρατική, πως δεν θα λειτουργεί με διαφορετικές ταχύτητες και οι αποφάσεις θα πάψουν να λαμβάνονται στο Βερολίνο και στο Παρίσι. Την ώρα που Ανγκ. Μέρκελ κι Εμ. Μακρόν συνομιλούν σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα μεταξύ τους για το πώς θέλουν τη νέα ΕΕ, την οποία θα παρουσιάσουν στη συνέχεια στα υπόλοιπα κράτη- μέλη ως ειλημμένη απόφαση, είναι αστείο να μιλάμε για αλλαγή νοοτροπίας η οποία θα αποτρέψει την ανάδυση και θεμελίωση της ακροδεξιάς και του ευρύτερου λαϊκισμού στη Γηραιά Ήπειρο...

Το γερμανικό "θα σας μάθουμε πώς να ψηφίζετε" στους Ιταλούς δεν ειπώθηκε εν θερμώ. Συνιστά την επίσημη γερμανική πολιτική και ταυτοχρόνως τη βόμβα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που περιμένει απλώς αφορμές για να σκάσει και να την πληρώσουν, ως επί το πλείστον, τα βατράχια κι όχι οι βούβαλοι...

 

Ισπανική εφόρμηση, ελληνική υποχώρηση...

Η χρονική συγκυρία πολλές φορές βάζει στο μπλέντερ ανόμοια πράγματα. Στην Ισπανία και στην Ιταλία, για παράδειγμα, είχαμε την προηγούμενη εβδομάδα το σχηματισμό νέων κυβερνήσεων. Στη Μαδρίτη, όμως, έχει, στην θεωρία τουλάχιστον, πιο προοδευτική κατεύθυνση, ενώ στη Ρώμη πιο εθνικολαϊκιστική...

Στην Ιβηρική κατέρρευσε ένας πρωθυπουργός που ο ίδιος και το κόμμα του ήταν βουτηγμένοι στα σκάνδαλα, στην ιταλική "μπότα" ανέβηκαν στην εξουσία δυνάμεις- έστω κι εξωραϊσμένες για να μην ενοχλούνται το Βερολίνο, το Παρίσι και οι Βρυξέλλες- οι οποίες δίνουν τις λανθασμένες απαντήσεις σε υπαρκτά προβλήματα. Κι αυτό γιατί ναι μεν ο νεοφιλελευθερισμός και το προσφυγικό απειλούν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά ούτε ο απομονωτισμός ούτε η επιστροφή στα έθνη- κράτη και η κατάργηση της αλληλεγγύης των λαών συνιστούν ρεαλιστικές λύσεις στην εποχή τού διαδικτύου υψηλών ταχυτήτων...

Την ίδια ώρα, δυσκολεύομαι να αντιληφθώ γιατί οι συριζαίοι στήνουν πανηγύρια για την κυβερνητική αλλαγή στην Ισπανία. Κατανοώ, απολύτως, τις ενστάσεις τους για την εμπλοκή των ισχυρών τής Ευρώπης στο σχηματισμό τής κυβέρνησης στην Ιταλία- ρίχνουν λάδι στη φωτιά όσοι υπαγορεύουν στους λαούς πώς να ψηφίζουν-, αλλά στη Μαδρίτη δεν ανέβηκαν στην εξουσία οι Podemos του ιδιοκτήτη βίλας Π. Ιγκλέσιας ούτε βρισκόμαστε στο 2015, όταν ο Αλ. Τσίπρας υποσχόταν να βαρά τα νταούλια και οι αγορές να χορεύουν. Τώρα έχει αποδεχθεί κάθε νεοφιλελεύθερο μέτρο, επιχειρηματολογεί υπέρ τού ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και υπόσχεται να είναι καλό παιδί και μετά από το μνημόνιο...

Ακόμα, επομένως, κι αν ο Π. Σάντσεθ αποδειχθεί κάτι παραπάνω από ένα "ωραίο αγόρι" σε τι θα ωφελήσει αυτό μια κυβέρνηση η οποία έχει μιλήσει για αυταπάτες και ψευδαισθήσεις κι έχει δεθεί απολύτως στο άρμα πολιτικών οι οποίες διαιωνίζουν ή κι αυξάνουν τις κοινωνικές ανισότητες; Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων ή η αύξηση του κατώτατου μισθού, για παράδειγμα, ακόμα κι αν επιτευχθούν θα αποτελέσουν απλώς τη μερική επαναφορά σε ένα καθεστώς εργασιακών σχέσεων που ναι μεν ήταν καλύτερο από το σημερινό, αλλά επ' ουδενί φέρνει από μόνο του τη βιώσιμη ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη την οποία ευαγγελίζεται ο Αλ. Τσίπρας. Αν ο πρωθυπουργός επιθυμεί το τελευταίο, τότε οφείλει να προετοιμαστεί για ρήξεις γιατί κανείς δεν θα του το επιτρέψει δωρεάν και, βεβαίως, στην επόμενη κωλοτούμπα η επίκληση των ψευδαισθήσεων θα τον καταστήσει ανεπανάληπτο επιθεωρησιακό ήρωα...

Δεν είμαστε Βόρεια Κορέα για να λέει ο Τσίπρας στον Τραμπ "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι"...

Η κυβερνώσα Αριστερά δεν υπήρχε περίπτωση να μην συγκρουστεί και με τον εαυτό της από τη στιγμή που αποδέχθηκε την ευκαιρία να περάσει από το πεζοδρόμιο στο Μαξίμου. Σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσε και σήμερα να φωνάζει "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" κι "έξω οι βάσεις τού θανάτου", καταδικάζοντας εκ του ασφαλούς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, όπως κάνει το ΚΚΕ, και να μην αντιπαρατίθεται με τη συνείδησή της...

Από τη στιγμή, ωστόσο, που συμφώνησε πρώτα και κύρια με τον εαυτό της να διεκδικήσει την εξουσία δεν θα ήταν δυνατό να μην επιδιώκει να στείλει τον πρωθυπουργό της στο Λευκό Οίκο και να συμφωνήσει με τον πλανητάρχη και στον εκσυγχρονισμό των F-16. Σε διαφορετική περίπτωση η εξωτερική μας πολιτική θα θύμιζε τον απομονωτισμό τής Βόρειας Κορέας και η αμυντική μας την αφέλεια πως έχουμε γείτονα την Ελβετία κι όχι την Τουρκία...

Αν σε κάποιον τομέα έχει επιτελέσει σοβαρό έργο αυτή η κυβέρνηση είναι στην πολυδιάστατη εξωτερική της πολιτική, που κι άλλοι επιχείρησαν στο παρελθόν- βλ. κυβέρνηση του τουρίστα τής Ραφήνας-, αλλά σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Αντιθέτως, με τον Νίκο Κοτζιά η χώρα διαθέτει ίσως για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση έναν υπουργό Εξωτερικών ο οποίος δεν τρέφει μεγαλύτερες φιλοδοξίες κι άρα ούτε κρύβεται ούτε ασχολείται με οτιδήποτε άλλο κι ο οποίος διαθέτει τις γνώσεις και την εμπειρία για να βρίσκεται εκεί όπου βρίσκεται. Σε αυτό το πλαίσιο, η προσέγγιση με τις ΗΠΑ ουδόλως αποκλείει τη σταθερή συνεργασία με τη Ρωσία και την Κίνα κι αντιστρόφως και οι συναισθηματικές ατάκες Τσίπρα περί κακού Τραμπ- που ισχύει, αλλά δεν πρέπει να λέγεται από  πρωθυπουργό- περνούν αβρόχοις ποσί...

Είναι χαρακτηριστικό, εξάλλου, αποικιοκρατούμενης επί αιώνες χώρας ο λαός της να διακατέχεται από μια συλλογική αντιπάθεια για τους κατά καιρούς καταπιεστές του. Πριν μερικές δεκαετίες ήταν οι Αμερικανοί, σήμερα οι Γερμανοί, αύριο- ποιος ξέρει- οι Κινέζοι. Αν, μάλιστα, υποθέσουμε βασίμως πως αυτά τα ακραία συναισθήματα απευθύνονται στις πολιτικές ηγεσίες αυτών των κρατών κι όχι στους λαούς τους μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε και δίκαια. Αν θέλουμε, ωστόσο, να πάμε μπροστά, το μίσος ως οδηγός δεν θα μας αφήσει μακριά...

Όσες αμερικανικές ή γερμανικές σημαίες κι αν κάψουμε, δεν θα πάψουμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι των συμφορών μας. Αν τη δεκαετία τού '50 και του '60 η δεξιά δεν τα έδινε όλα στην Ουάσιγκτον κι αν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες δεν βυθιζόμασταν ως πράξη και νοοτροπία στη διαφθορά το Βερολίνο δεν θα είχε τη δυνατότητα να μας καταδικάσει σε αιώνια λιτότητα. Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψη τώρα που υποτίθεται πως κολυμπάμε από το βυθό στην επιφάνεια, προς γνώση και συμμόρφωση...

Η Ευρώπη κατηγορεί τους φυσικούς γονείς για την ανατροφή των υιοθετημένων παιδιών της...

Δεν έχουμε προλάβει να θάψουμε τους νεκρούς τής Βαρκελώνης και ήδη διάφοροι σοβαροφανείς δημοσιολογούντες πρόλαβαν να πετάξουν το φασιστικό τους δηλητήριο για τους μουσουλμάνους, τους οποίους εξομοιώνουν βεβαίως στο σύνολό τους με την τρομοκρατία- μολονότι, για παράδειγμα, χριστιανοί ήταν εκείνοι που αιματοκύλησαν τη Σάρλοτσβιλ πριν λίγες ημέρες- και κατακεραυνώνουν τους "προοδευτικούληδες" που τους καλωσορίζουν ως πρόσφυγες ή μετανάστες στην Ευρώπη. Λες και η πολιτισμένη αντίδραση είναι να χτίζουμε τείχη, να τοποθετούμε νάρκες στα σύνορα ή να τους πυροβολούμε γιατί θέλησαν να ξεφύγουν από καταστροφές στις πατρίδες τους για τις οποίες στη Δύση αναλογεί τεράστιο μερίδιο ευθύνης...

Όσο στις αναλύσεις μας περισσεύει η γενίκευση δεν πρόκειται να φτάσουμε ποτέ στην ουσία τού προβλήματος. Αντιμετωπίζοντας, για παράδειγμα, τις θρησκείες σαν να ήταν ένα κλασικό ντέρμπι Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού στην ουσία ρίχνουμε νερό στο μύλο τής μισαλλοδοξίας. Τι κι αν δεν είμαστε οι ίδιοι που παίρνουμε ένα φορτηγάκι για να το ρίξουμε σε λιγότερο ή περισσότερο πλέον μετά από τόσα τρομοκρατικά χτυπήματα υποψιασμένους περαστικούς; Υποθάλπουμε τους οδηγούς και τους συνεργούς τους με το να αναζητούμε είτε δικαιολογίες για να τους συγχωρούμε είτε αναθέματα για να τους δαιμονοποιούμε. Τι κι αν οι περισσότεροι, για παράδειγμα, από τους τρομοκράτες έχουν μεγαλώσει στην "πολιτισμένη" Δύση; Η έμφαση δίνεται στην καταγωγή λες κι εκείνος που έχει "υιοθετήσει" είναι απλός παρατηρητής επειδή έτυχε να μην είναι ο "γονέας"...

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης Κάλχας για να προφητεύσει πως τη Βαρκελώνη θα ακολουθήσουν κι άλλες τρομοκρατικές ενέργειες όπως αυτές, άλλωστε, που προηγήθηκαν. Κι αν τη μεγαλύτερη ευθύνη έχουν,φυσικά, οι δράστες στο πεδίο, αρνιόμαστε ακόμα να αντιληφθούμε στην Ευρώπη μια πραγματικότητα που δείχνει να μας ξεπερνά: την ώρα που στο οικονομικό πεδίο ο νεοφιλελευθερισμός τής ασυδοσίας των αγορών, της άγριας λιτότητας και του εργασιακού μεσαίωνα έχει καταστεί κανόνας, στο μεταναστευτικό- προσφυγικό εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την ήπειρό μας σαν να βρισκόμαστε στο 19ο αιώνα όταν οι μόνοι "μαύροι" που επιτρέπονταν ήταν εκείνοι που έφερναν ως δούλους οι αποικιοκράτες με τα καράβια τους...

Δεν είναι δυνατό στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο να βγάζουν φλύκταινες για κάθε εθνικό νόμο που θέτει εμπόδια στην ελεύθερη διακίνηση, για παράδειγμα, της μουστάρδας, αλλά να χτίζονται κυριολεκτικώς τείχη που να αποκλείουν σε ανθρώπους να τα διαβούν. Όσο χρησιμοποιούμε δύο μέτρα και δύο σταθμά για ανθρώπους κι εμπορεύματα τόσο περισσότερο στρώνουμε το έδαφος για τις "Βαρκελώνες" του μέλλοντός μας...

Αποφάσισε Αλέξη, δεν μπορείς να κρύβεσαι πια πίσω από τις λέξεις...

Πριν ένα μήνα περίπου είχα γράψει ότι οι ουσιαστικές επιλογές τού Αλέξη Τσίπρα στην περίπτωση που θέλει να αυτοαποκαλείται Αριστερός είναι δύο: είτε ρήξη με τους δανειστές είτε εκλογές. Το ίδιο επαναλαμβάνω και σήμερα και πολύ πιο έντονα μάλιστα, αφού στο μεσοδιάστημα έχει γίνει ακόμα καθαρότερο ότι οι θεσμοί δεν πρόκειται να υπαναχωρήσουν από ακραίες θέσεις τους όσον αφορά τη συνέχιση της λιτότητας και την απαξίωση της εργατικής νομοθεσίας.

Καλές είναι, επομένως, οι ηρωικές δηλώσεις κι επιστολές τού πρωθυπουργού προς κάθε υπεύθυνο, αλλά έχουμε περάσει προ πολλού το στάδιο που αυτές από μόνες τους αρκούν. Οι τράπεζες ξαναμπαίνουν στη διακεκαυμένη ζώνη και η πραγματική οικονομία ασφυκτιά όλο και πιο πολύ. Με λίγα λόγια, η μπάλα πρέπει να επιστρέψει από την εξέδρα στον αγωνιστικό χώρο κι ό,τι είναι να γίνει στο ματσάκι ας γίνει γιατί οι θεατές έχουν μπουχτίσει πια...

Αν ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνεται πως οι ώμοι του δεν αντέχουν το βάρος τής ρήξης και των συνεπειών της αυτό δεν σημαίνει πως διαθέτει τη λαϊκή εντολή για να υπογράψει στην ουσία ένα τέταρτο μνημόνιο. Επανεκλέχθηκε το Σεπτέμβριο του 2015 για να εφαρμόσει ένα παράλληλο πρόγραμμα το οποίο θα ανακούφιζε από τις συνέπειες του τρίτου μνημονίου. Αν δεν μπορεί να το πράξει, τότε είτε σκίζει το μνημόνιο είτε πηγαίνει στις κάλπες με ατζέντα ρήξης. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα έχει πλέον κανένα δικαίωμα να επικαλείται πως παρέλαβε μνημονιακή γη από τους προηγούμενους. Κι αυτοί, άλλωστε, επέβαλλαν τα μνημόνια λέγοντάς μας πως δεν υπάρχει άλλη λύση...

Ύστερα από 38 και κάτι χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου η αντίληψη ότι στη ζωή δεν παίρνουμε ό,τι μας αξίζει, αλλά ό,τι διεκδικούμε κι αν δεν έχουμε πετύχει όσα ονειρευτήκαμε δεν φταίει το κακό το ριζικό μας, αλλά το ότι δεν κυνηγήσαμε τα όνειρά μας με το πάθος που τους άξιζε. Με αφορμή και την επέτειο της 25ης Μαρτίου, έχουμε χρέος να θυμόμαστε πως η εθνική ανεξαρτησία δεν δωρίζεται, κατακτάται ακόμα και με αίμα, γι' αυτό και είναι τόσο πολύτιμη. Περίπου 200 χρόνια αργότερα, ωστόσο, δεν αρκεί, για παράδειγμα, η οικονομική πολιτική να χαράσσεται από την Αθήνα κι όχι από το Βερολίνο ή την Ουάσινγκτον, αλλά και να προσλάβει έντονο ταξικό χρώμα υπέρ των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων...

Το αν η επανάσταση του 1821 είχε και ταξικό αντίκτυπο το αφήνω να το λύσουν οι ιστορικοί. Σήμερα, πάντως, δεν έχουμε άλλα περιθώρια για αναβολή τής κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί πως υπάρχουν, τότε δεν έχει διαπράξει "απλώς" ένα λάθος, αλλά ένα έγκλημα απέναντι στην αιματοβαμμένη Ιστορία τής ελληνικής Αριστεράς και στη μνήμη των νεκρών ηρώων της. Αλέξη, δεν μπορείς να κρύβεσαι πια πίσω από τις λέξεις. Πρέπει να αποφασίσεις εδώ και τώρα...



  

Το "Λεξικό με γραβάτα" έχει πολύ περισσότερες σελίδες...

Πριν μερικές ημέρες παρουσιάστηκε το βιβλίο τού δημοσιογράφου Γ. Βλαστάρη "Λεξικό χωρίς γραβάτα", το οποίο καυτηριάζει το "οργουελικό" λεξιλόγιο του "λαϊκίστικου" ΣΥΡΙΖΑ τα δύο τελευταία χρόνια. Στην εκδήλωση, μάλιστα, παρευρέθηκαν πρώην και νυν της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι είχαν από μια κακή κουβέντα να πουν για το κυβερνών κόμμα, μίλησαν σε βάρος τού εθνολαϊκισμού και υπέρ των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Ωραία όλα αυτά και πολύ συγκινητικά, μόνο που όταν ακούγονται από τα στόματα αυτών που έπαιξαν τα τελευταία 40 χρόνια κι έκαψαν τα χαρτιά τού εθνικισμού, του λαϊκισμού, του κομματισμού, του νεποτισμού και της αναξιοκρατίας οι λέξεις παραπέμπουν περισσότερο σε φαρισαϊσμό...

Το έχω γράψει και το ξαναγράφω: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το αριστερό κόμμα των ονείρων μου κι αυτό όχι γιατί υπόγραψε το τρίτο μνημόνιο. Η αντιπολίτευση του "όχι σε όλα" που άσκησε διαχρονικά, το κλείσιμο του ματιού σε κάθε συντεχνία και η μετριοπάθεια (sic) με την οποία είτε προχωρά δειλά σε μεταρρυθμίσεις που δεν εμποδίζονται από τους δανειστές, για παράδειγμα η παράλειψη χορήγησης του δικαιώματος υιοθεσίας σε ομόφυλα ζευγάρια, είτε τις αναβάλλει-,βλ. διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας, δεν είναι του γούστου μου. Μόνο που η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν ονειρεύεσαι κι αν εσύ το αγνοείς τότε κινδυνεύεις να χάνεις το ένα τρένο μετά από το άλλο περιμένοντας το τέλειο. Ιδίως στον πολιτικό στίβο τής χώρας οι επιλογές δεν γίνονται μεταξύ αρίστων, αλλά ανάμεσα σε μονόφθαλμους και τυφλούς...

Όπως και να το κάνουμε δεν ήταν, άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ που εφηύρε τον παλαιοκομματισμό. Με ποιο ηθικό ανάστημα, για παράδειγμα, καταγγέλλει την κυβέρνηση για λαϊκισμό και φαυλότητα ο άθλιος Κούλης της Siemens, των θαλασσοδανείων και του διορισμού ημετέρων στο Δημόσιο; Ακόμα, άλλωστε, και στο πεδίο που ο ίδιος θεωρεί προνομιακό, αυτό των ιδιωτικοποιήσεων και της κοινής γλώσσας με τους δανειστές, οι σημερινοί κυβερνώντες έχουν να παρουσιάσουν σημαντικότερες και λιγότερο διαβλητές επιτυχίες από κάθε προκάτοχό τους, ενώ και οι πιστωτές επ' ουδενί επιθυμούν εκλογές μολονότι ο πρόεδρος της ΝΔ τους ικετεύει για κάτι τέτοιο, όπως στο πρόσφατο ταξίδι του στο Βερολίνο, εξευτελίζοντας κυρίως τον εαυτό του, αλλά και την πατρίδα. Με λίγα λόγια, η αντιπολίτευση δεν μπορεί να πείσει κατηγορώντας το ΣΥΡΙΖΑ για παθογένειες στις οποίες η ίδια έχει κάνει "διδακτορικό"...

Αυτή η αίσθηση πως η τραγωδία δεν θα λάβει ποτέ τέλος...

Όποιος πρωτοείπε ότι η οικονομία είναι ψυχολογία είναι ένας πολύ σοφός άνθρωπος. Εν προκειμένω, δεν είναι τόσο η νέα αύξηση έμμεσων φόρων ή οι μειώσεις συντάξεων που απογοητεύουν τους πολίτες, μολονότι έχουν ήδη συσσωρεύσει τα τελευταία εφτά χρόνια τόση λιτότητα που φτάνει για δύο ολόκληρες ζωές, όσο η αίσθηση πως αυτή η τραγωδία δεν θα λάβει ποτέ τέλος. Αν κάποιος μπορούσε να μας καθησυχάσει πως οι νέες επιβαρύνσεις στα εισοδήματά μας θα είναι και οι τελευταίες, το πιθανότερο θα ήταν πως θα αυξανόταν η κατανάλωση και θα αναθερμαινόταν γενικότερα η οικονομία. Μόνο που τα μηνύματα από Βερολίνο, Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον μόνο ενθαρρυντικά δεν είναι κι αυτό βεβαίως επιδεινώνει τη συλλογική μας κατάθλιψη...

Τα μνημόνια, και τα τρία, έχουν αποτύχει κι αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν εφαρμόστηκαν στην πληρότητά τους, όπως θέλει η κούλειος κι όχι μόνο προπαγάνδα να κοινωνεί. Ούτε είναι επιχείρημα πως από αυτή τη διαδικασία πέρασαν και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος αλλά εξήλθαν πανηγυρικώς αυτής. Κι αυτό γιατί, πρώτον, τα δικά τους μνημόνια ήταν πολύ ηπιότερα και δεν είχαν τον τιμωρητικό χαρακτήρα των ελληνικών. Πουθενά αλλού, στο δυτικό κόσμο τουλάχιστον, δεν υποχρεώθηκε μια χώρα να απολέσει το 25% του ΑΕΠ της σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και δίχως, μάλιστα, να έχει προηγηθεί πόλεμος στο έδαφός της.

Σκεφτείτε πως ακόμα και με βάση τις ιδεοληψίες τού ΔΝΤ το μάξιμουμ που θα μπορούσε να ζητηθεί ως θυσία από μια χώρα θα ήταν το 10% του ΑΕΠ της. Δεύτερον, ούτε οι Ιρλανδοί ούτε οι Πορτογάλοι ούτε οι Κύπριοι ζουν σήμερα καλύτερα από την προ των δικών τους μνημονίων εποχή κι ας έχουν επιστρέψει στις αγορές. Μάλλον χειρότερα διαβιούν και ούτε τα δικά τους επίπεδα αισιοδοξίας έχουν φτάσει στον ουρανό...

Με λίγα λόγια, ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές τής δημοσιονομικής σύνεσης οφείλουν να παραδεχθούν ότι η λιτότητα πρέπει να έχει καθορισμένη ημερομηνία λήξης. Σε διαφορετική περίπτωση τα αποτελέσματά της, σε συνδυασμό με τη γιγάντωση των προσφυγικών- μεταναστευτικών ρευμάτων, είναι κοινωνίες παραδομένες στη φτωχοποίησή τους, στην αναταραχή, στη μισαλλοδοξία και στην τρομοκρατία που γεννούν με τη σειρά τους ή εκτοξεύουν ακροδεξιά εκτρώματα κι εθνικιστικές- απομονωτιστικές πολιτικές...

Πολύ φοβάμαι πως το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε θα συνειδητοποιήσει το κακό που έχει προξενήσει στην ενωμένη Ευρώπη μόνο όταν δοκιμάσει τη λαϊκή εκλογική αποδοκιμασία κι όχι νωρίτερα. Τότε όμως θα είναι πολύ αργά για όλους μας, αφού θα έχει γκρεμιστεί από κοντόφθαλμους ηγετίσκους ό,τι με πολύ κόπο χτίστηκε μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο...

Οι καλλονές έχουν δίκιο, η σωτηρία βρίσκεται στην παγκόσμια ειρήνη...

Το 2001, και με αφορμή τα όσα συνέβησαν στις 11 Σεπτεμβρίου, οι ΗΠΑ του Τζ. Μπους ξεκίνησαν τον αποκαλούμενο πόλεμο κατά τής τρομοκρατίας. Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρήθηκε σκόπιμο να προταχθεί το αγαθό τής συλλογικής ασφάλειας έναντι των ελευθεριών. Από τότε έχουν περάσει 15 χρόνια, οι Αμερικανοί και οι πρόθυμοι σύμμαχοί τους έχουν εισβάλει επισήμως στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ κι ανεπισήμως σε όλο το τόξο από τη βόρεια Αφρική μέχρι και τη Μέση Ανατολή- ακόμα και στην Ουκρανία-, αλλά ο κόσμος μας δεν έγινε πιο ειρηνικός, μολονότι κατάντησε πολύ πιο ανελεύθερος και μισαλλόδοξος. Το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" με το οποίο ο Τζ. Μπους, αλλά κι ο Μπ. Ομπάμα, ο οποίος ενέτεινε το ψυχροπολεμικό κλίμα με τη Ρωσία, κέρδισαν την κοινή γνώμη στη χώρα τους και στο εξωτερικό αποδείχθηκε πολύ λιγότερο αποτελεσματικό από όσο αποδεικνύεται στις αμερικανικές ταινίες τής σειράς...

Τι κατάφερε η Δύση με την ιμπεριαλιστική όσο και ισοπεδωτική απέναντι σε άλλους πολιτισμούς και θρησκείες πολιτική της πέρα από το να τη μισήσουν ακόμα περισσότερο εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται γιατί είναι καλύτερες οι κοινοβουλευτικές ολιγαρχίες δυτικού τύπου, που λειτουργούν ως μαριονέτες πολύ συγκεκριμένων συμφερόντων, από τις δικές τους πιο ωμές δικτατορίες; Οι Αμερικανοί πρόεδροι είχαν υποσχεθεί τη δημοκρατία στον αραβικό κόσμο όπως ο Κολόμβος τα καθρεφτάκια στους ιθαγενείς ινδιάνους κι αντί γι' αυτό παρέδωσαν στην ανθρωπότητα εστίες πολέμου, προσφυγιάς και μετανάστευσης, καθώς και σφηκοφωλιές όπου οι ακραίες συμπεριφορές θεωρούνται ρουτίνα και η τρομοκρατία ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης της αδικίας...

Επαναλαμβάνω για μια ακόμα φορά πως ούτε δικαιολογώ ούτε πολύ περισσότερο επικροτώ τον Τούρκο αστυνομικό, για παράδειγμα, που δολοφόνησε τον Ρώσο πρέσβη ή τον φορτηγατζή που παρέσυρε ανθρώπους στο Βερολίνο. Η αντίδραση στην όποια καταπίεση αισθάνεται κάποιος οφείλει να είναι πολύ πιο λελογισμένη από την τυφλή βία. Στη Δύση, ωστόσο, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η σωτηρία μας από τα προσφυγικά ρεύματα ή από την τρομοκρατία, η οποία άλλωστε πολλές φορές γεννάται σε γκέτο στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ, δεν θα έρθει αν ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο τα μέτρα ασφαλείας στα αεροδρόμια ή στα τουριστικά κέντρα...

Όταν ο τρομοκράτης είναι αποφασισμένος να θυσιάσει ακόμα και την ίδια του τη ζωή γιατί με αυτόν τον τρόπο πιστεύει ότι θα κερδίσει τον παράδεισο και γιατί είναι σε τέτοιο βαθμό πεπεισμένος για το δίκιο του δεν σωζόμαστε ούτε αν σε κάθε γωνιά περιπολεί από ένα στρατιωτικό τάγμα.Τι μας σώζει; Μόνο αυτό που κοροϊδεύουμε όταν το ακούμε από υποψήφιες των καλλιστείων κι ας μην το καταλαβαίνουν και οι ίδιες όταν το εκστομίζουν: η παγκόσμια ειρήνη, η οποία, για να προσθέσω το σκεπτικό των καλλονών, δεν θα κατακτηθεί δίχως πρώτα να έχει εμπεδωθεί η κοινωνική δικαιοσύνη...  

Στην Κατοχή ο Κούλης δεν θα ήταν πολιτικός κρατούμενος αλλά θείο βρέφος...

Η ΝΔ δεν έχανε ευκαιρία να κατηγορεί την κυβέρνηση πως πετσοκόβει τις συντάξεις, κάνοντας πως λησμονεί ότι αυτό αποτελεί παρακολούθημα του εκβιαστικού μνημονίου που και η ίδια ψήφισε το καλοκαίρι τού 2015 και, βεβαίως, το ότι η ίδια ως κυβέρνηση είχε ψηφίσει και τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, πέρα από όλες τις άλλες μειώσεις. Τότε γιατί δεν ψήφισε την έκτακτη 13η σύνταξη, αφού νοιάζεται τόσο πολύ για τους απόμαχους της ζωής;...

Με ποιο ηθικό δικαίωμα, επομένως, θα πάει αύριο μεθαύριο ο άθλιος Κούλης στα ΚΑΠΗ να καταγγείλει την κυβέρνηση για νέα μείωση ορισμένων συντάξεων, που είναι μνημονιακή υποχρέωση, όταν ο ίδιος δεν στήριξε ένα έκτακτο μέτρο γιατί μπορεί, επαναλαμβάνω μπορεί, να αποφασιστεί από το Eurogroup πως παραβιάζει τη συμφωνία; Και γιατί τόση σπουδή να ασπαστεί μια θέση την οποία σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη ασπάζεται μόνο ο Β. Σόιμπλε;...

Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά, αφού τα έχει ήδη απαντήσει ο ακροδεξιός καραγκιοζάκος που είναι αντιπρόεδρος του άθλιου Κούλη. Αν το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε ζητήσει από τους Έλληνες πολίτες να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι και ύστερα να το καταψύξουν μήπως κι επιβιώσουν, ο πρόεδρος της ΝΔ θα συμφωνήσει ασμένως. Αν το Βερολίνο απαιτήσει από τον ελληνικό λαό να μην λαμβάνει μισθούς ή συντάξεις παρά μόνο ένα φιλοδώρημα των 100 ευρώ μηνιαίως, ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πρόθυμος να το υπερψηφίσει και με τα δυο του χέρια...

Αν η Γερμανία τού ζητήσει να υπογράψει χαρτί που να λέει πως η γενοκτονία που επιχειρήθηκε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν, απλώς, ένα λαθάκι και γι' αυτό δεν συντρέχει κανένας λόγος αποζημίωσης, το άξιο μέλος τής "Αγίας Οικογένειας" θα στάξει και το αίμα του πάνω στο φύλλο προκειμένου να αποδείξει την αφοσίωσή του στο πρωσικό μεγαλείο. Κι όλα αυτά όχι γιατί ο άθλιος Κούλης είναι ένας γερμανόφιλος προδότης, αλλά γιατί είναι ένας πολιτικός που είναι πιο νεοφιλελεύθερος από τους νεοφιλελεύθερους, συν το ότι στο Μόναχο φιλοξενείται ένας κάποιος Μ. Χριστοφοράκος, ο οποίος καλό είναι να μην μιλήσει ποτέ...

Ο υπουργός Οικονομικών τής Γερμανίας είναι κάτι παραπάνω από ολοφάνερο ότι επιδιώκει το Grexit, το οποίο πιστεύει ότι θα τον βοηθήσει να κερδίσει τις εκλογές στη χώρα του το προσεχές φθινόπωρο. Το ερώτημα είναι γιατί ένα κομμάτι τής ελληνικής αντιπολίτευσης έχει επιλέξει συνειδητά να τον σιγοντάρει με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, θέτοντας ως προτεραιότητα την πτώση τής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, έστω κι αν αυτό σημάνει το απόλυτο βούλιαγμα της ελληνικής οικονομίας. Πώς επιτρέπει στον εαυτό της να γίνει το μακρύ χέρι ενός ιδεοληπτικού λογιστάκου που καταταλαιπωρεί την Ευρώπη επί μία δεκαετία αντί να ορθώσει το όποιο ανάστημά της και να πει πως ναι μεν η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να τηρεί τα συμφωνημένα, όπως άλλωστε τα τηρεί, αλλά εφόσον η Ελλάδα θεωρείται ακόμα ανεξάρτητο κράτος είναι δικαίωμά της να διαχειρίζεται τα πλεονάσματά της όπως η ίδια το επιθυμεί;...

Δεν καταλαβαίνουν ο άθλιος Κούλης ή ο ανύπαρκτος Σταύρος, ο οποίος παριστάνει μάλιστα και τον κεντροαριστερό, πως είναι και για το δικό τους συμφέρον, αν γίνουν ποτέ κυβέρνηση που δεν θα γίνουν, να κυβερνούν όπως οι ίδιοι θέλουν κι όχι ως να είναι απλώς τοποτηρητές σε μια αποικία; Δεν βλέπουν πως όλη η υπόλοιπη Ευρώπη έχει εξεγερθεί σε βάρος τού νέου πραξικοπήματος που επιχειρεί ο Β. Σόιμπλε εναντίον τής χώρας μας; Το ζητούμενο είναι η Ελλάδα να εξέλθει από την κρίση όρθια και κυρίαρχη κι όχι με τον πληθυσμό της ρημαγμένο και την εθνική της ανεξαρτησία παραχωρημένη στο Δ' Ράιχ. Αναρωτιέμαι όλο κι εντονότερα αν αυτός είναι ο στόχος και τού άθλιου Κούλη...



  

Αυτήν τη φορά το πιστόλι να 'ναι γεμισμένο Αλέξη...

"Είμαστε κατά τής λιτότητας, αλλά μειώστε αφορολόγητο και κόψτε συντάξεις". "Η Ελλάδα επιλέγει το μείγμα των μέτρων, αλλά πάρτε νέα φορομέτρα για πλεονάσματα εις το διηνεκές". "Η χώρα σας δεν είναι αποικία και οι κυβερνήσεις σας ασκούν την οικονομική πολιτική, αλλά ο Τσίπρας έπρεπε να μας ρωτήσει για τη 13η σύνταξη και την αναστολή τού ΦΠΑ στα νησιά". Το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι έχουν αποτύχει με τα ελληνικά προγράμματα από δόλο επιβολής τού νεοφιλελευθερισμού κι από άγνοια γύρω από την ελληνική πραγματικότητα. Δεν έχουν πέσει μέσα σε καμία πρόβλεψή τους για την ελληνική οικονομία, ωστόσο εξακολουθούν να πολιτεύονται σαν να είναι οι φωτεινοί παντογνώστες κι όλοι οι υπόλοιποι ηλίθιοι...

Η κοινωνική συνοχή βρίσκεται στο όριο της διάλυσης, αλλά επιμένουν να απαιτούν ένα δρόμο φτωχοποίησης που προαναγγέλλει τα χειρότερα. Ανεξαρτήτως αν τα αποδεχθεί η κυβέρνηση Τσίπρα ή όποια άλλη κυβέρνηση, τα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% δεν θα "ζήσουν" για να δουν το 2028, όπως ονειρεύεται ο Β. Σόιμπλε. Πολύ πιθανόν να μην "δουν" ούτε το 2018, πάλι ανεξαρτήτως του πώς θα κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. Κι αυτό γιατί οι εξελίξεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, εφόσον δεν αλλάξουν οι προτεραιότητες του Βερολίνου, θα είναι ραγδαίες εντός τού 2017. Ενδεχομένως να είναι ακόμα κι αν η γερμανική νομενκλατούρα υποχωρήσει, αφού το κουτί τής Πανδώρας έχει ανοίξει κι από μέσα ήδη βγαίνουν δαίμονες διάλυσης...

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει τη λαϊκή νομιμοποίηση για να υπογράψει τέταρτο μνημόνιο, το οποίο θα δεσμεύει με νέα δημοσιονομικά μέτρα για μετά το 2018. Το ΔΝΤ έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως πρέπει να γίνουν σοβαρότερα βήματα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής ή πως το ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο. Συνεχίζει, όμως, να προτείνει λύσεις τού τύπου "πονάει χέρι, κόβει χέρι"...

Η μείωση του αφορολόγητου, για παράδειγμα, στα 5.000 ευρώ αντί τής επιτάχυνσης της παροχής κινήτρων για τη χρήση πλαστικού χρήματος ή μια νέα οριζόντια μείωση συντάξεων κι όχι στοχευμένη σε εκείνους που έγιναν συνταξιούχοι από τα 45 με "χρυσές" εθελούσιες εξόδους δίχως να καταβάλουν ευρώ από την τσέπη τους για εισφορές απέχουν παρασάγγας από το να επιτευχθεί ο στόχος τής κοινωνικής δικαιοσύνης, ο οποίος άλλωστε δεν αποτελεί προτεραιότητα από την πλευρά των δανειστών. Το να βγαίνουν, εξάλλου, κάθε τρεις και λίγο "golden boys" αξιωματούχοι των θεσμών και η πολιτική ηγεσία τους και να υμνεί τις θυσίες των Ελλήνων την ίδια ώρα που τους επιβάλλει νέες θυσίες δεν διαφέρει από το σφάξε με αγά μου να αγιάσω...

Όταν ο πρωθυπουργός δηλώνει πως "δεν θα ρωτήσουμε κανέναν για να δώσουμε σε όσους έχουν ανάγκη", πώς μπορεί να διαφωνήσει ο μέσος πολίτης; Το ερώτημα, ωστόσο, είναι τι γίνεται εφόσον ο συμβιβασμός ΔΝΤ- Γερμανίας είναι βασανιστικά ετεροβαρή εναντίον μας. Ένα είναι σίγουρο: δεν μπορεί να επαναληφθεί η κατάληξη της διαπραγμάτευσης του 2015 γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα επιβεβαιωθεί για μια ακόμα φορά ο πολυχρησιμοποιημένος αφορισμός τού Μαρξ για την Ιστορία που επαναλαμβάνεται ως φάρσα...

Η ευκταία λύση είναι να ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση χωρίς η κυβέρνηση να παραβιάσει κάποιες από τις "κόκκινες γραμμές" της. Στην περίπτωση, όμως, που αυτό δεν επιτευχθεί το δημοψήφισμα και η υπογραφή μνημονίου θα ενθουσιάσει μόνο τους παρελθοντολάγνους κι όχι εκείνους που εκτιμούν πως δεν μπορείς να δίνεις τις ίδιες απαντήσεις όταν οι καταστάσεις έχουν αλλάξει. Με λίγα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας, εν όψει και των τετ α τετ διαβουλεύσεών του με τη Ανγκ. Μέρκελ τις προσεχείς ημέρες, οφείλει να δείχνει, αν δεν την αισθάνεται πράγματι, σιγουριά για το ότι θα φτάσει στη ρήξη αν οι "εταίροι" εμμείνουν σε αδιέξοδες πολιτικές. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχει επαναλάβει το λάθος τού περασμένου καλοκαιριού, όταν απειλούσε με άδειο "πιστόλι"...

 

     

Αν δεν υπήρχε ο Γεωργίου, Καραμανλής- Παπανδρέου θα έπρεπε να τον είχαν εφεύρει...

Η κυβέρνηση του ρεζίλη των Παπανδρέου παραποίησε τα δημοσιονομικά στοιχεία τού 2009. Το έκανε για να μας βάλει σε μνημόνιο γιατί ο πρώην πρωθυπουργός είναι προδότης, όπως θέλει η μυθολογία τής καραμανλικής δεξιάς, προκειμένου να απαλλαγεί μια και καλή από τη δικαιολογημένη κατηγορία πως ο τουρίστας της Ραφήνας κυβερνούσε με τον αυτόματο πιλότο; Όχι, "απλώς" γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις επέλεξε να ακολουθήσει την πάγια τακτική στη χώρα μας, να επικαλεστεί δηλαδή πως παράλαβε καμένη γη, όπως είχε κάνει άλλωστε κι ο Γ. Αλογοσκούφης το 2004 με τη δημοσιονομική απογραφή. Μόνο που η ευρωπαϊκή και παγκόσμια πραγματικότητα το 2009- ένα χρόνο μετά από την κατάρρευση της Lehman Brothers- ήταν διαφορετική. Οι υποκριτές Ευρωπαίοι, οι οποίοι ήξεραν αλλά έκλειναν τα μάτια στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό τής χώρας μας, δεν μπορούσαν πλέον να το κάνουν άλλο. Με λίγα λόγια, το έγκλημα του ρεζίλη των Παπανδρέου είναι κολοσσιαίο, αλλά πολιτικό κι όχι ποινικό...

Θεσμικώς μιλώντας ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου όφειλε, για παράδειγμα, να συμπεριλάβει τα χρέη των νοσοκομείων και των ΔΕΚΟ στο έλλειμμα, λαμβάνοντας ως χρόνο ένταξής τους σε αυτό την ανάληψη της προμήθειας κι όχι το πότε αυτή θα καθίστατο απαιτητή, όπως απαιτούσαν τα νέα ευρωπαϊκά πρότυπα. Ναι, μόνο που κανένας άλλος στην Ευρώπη δεν ακολουθούσε τη νομιμότητα γιατί σε διαφορετική περίπτωση ούτε καν η Γερμανία θα εκπλήρωνε τις προϋποθέσεις τού Συμφώνου Σταθερότητας και υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να μπει υπό την επιτροπεία των Βρυξελλών. Ωστόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου διάλεξε να υποδυθεί την μετανοημένη Μαγδαληνή, η οποία δέχεται ακόμα και να λιθοβολιστεί για να πείσει τους επίσης αμαρτωλούς Ευρωπαίους πως είναι πλέον κυρία. Άλλη μια κολοσσιαία αστοχία τής τότε κυβέρνησης, η οποία όμως οφείλεται σε πολιτικές αποφάσεις της οι οποίες δεν υποκρύπτουν δόλο εσχάτης προδοσίας...

Οι καραμανλικοί, εξάλλου, έχουν κάνει σημαία τους την αναπομπή της υπόθεσης Γεωργίου στο Συμβούλιο Εφετών για να μας πείσουν πως για τα πάντα φταίει μια συνωμοσία κι όχι η παροιμιώδης ανικανότητα του αμίλητου τοτέμ τους. Μόνο που τους διαψεύδει το ημερολόγιο. Ο πρώην επικεφαλής τής ΕΛΣΤΑΤ ανάλαβε τα καθήκοντά του στις 2 Αυγούστου 2010, όταν το μνημόνιο είχε ψηφιστεί ήδη από το Μάιο της ίδιας χρονιάς. Μπορεί κανείς να κατηγορήσει, επομένως, τον Ανδρ. Γεωργίου, και δικαιολογημένα, πως υπήρξε πιστό σκυλάκι των δανειστών κι έπραττε ό,τι του έλεγαν, ανεξαρτήτως αν οι ίδιοι τα εφάρμοζαν στο σπίτι τους, αλλά δεν ήταν εκείνος που μας έβαλε στο μνημόνιο. Όποιος αναζητά τέτοιου είδους ευθύνες είναι πιο έντιμο να εστιάσει στο πολιτικό προσωπικό που κυβέρνησε την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες...

Προς τι τότε η ανοίκεια παρέμβαση της Κομισιόν στο έργο τής ελληνικής Δικαιοσύνης; Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση, η απάντηση στην οποία δεν μπορεί παρά να συνδυάζει αρκετούς παράγοντες, όπως, για παράδειγμα, την άσκηση πίεσης προς την κυβέρνηση για την ολοκλήρωση των ανοιχτών προαπαιτούμενων της πρώτης αξιολόγησης και την πλήρη συνθηκολόγησή της για τη δεύτερη. Κυρίως, ωστόσο, υποκρύπτονται τύψεις κι ενοχές από τους γραφειοκράτες και την ηγεσία τής Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Γερμανίας, οι οποίοι δεν αντιμετώπισαν την ελληνική κρίση με διάθεση αλληλεγγύης αλλά τιμωρητικώς και με προτεραιότητα στη διάσωση των μεγάλων χωρών από την έκθεση των τραπεζών τους στο ελληνικό χρέος...

Στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο κατανοούν ότι ναι μεν τυπικώς έχουν δίκιο- η Ελλάδα έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα πάνω από τις δυνάμεις της- μόνο που αυτό συνέβη εν πλήρει γνώση τους και το επέτρεπαν, αν δεν το υποκινούσαν, γιατί σήμαινε μεγαλύτερα πλεονάσματα στους δικούς τους προϋπολογισμούς και το σχηματισμό τής εντύπωσης πως το ευρώ είναι πανίσχυρο. Κι αν δεν είχε προκύψει η αναπόφευκτη όπως είναι δομημένος ο καπιταλισμός κρίση τού 2007-2008, δεν θα εκπλησσόμουν αν ακόμα ζούσαμε μέσα στη φούσκα χωρίς κανείς να χτυπά την καμπάνα. Μέχρι, βεβαίως, να ερχόταν το ξύπνημα από την αυταπάτη, για την οποία δεν υπάρχει ούτε ένας σε αυτόν τον τόπο που να μην έχει μερίδιο ευθύνης, μικρότερο η μεγαλύτερο...    



 

Γιατί οι δανειστές μού θυμίζουν τον λοχαγό μου στο στρατό...

Στο στρατό είχαμε έναν πεζοναύτη λοχαγό, άρτι αφιχθέντα από Βοσνία, ο οποίος πίστευε ότι θα συναντούσε κομάντο έτοιμους την επόμενη ημέρα να σχηματίσουν εκστρατευτικό σώμα για να απελευθερώσουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Το οικτρό, ωστόσο, θέαμα αγύμναστων μαντραχαλάδων που του προσφέραμε μάλλον τον απογοήτευσε. Αντί, όμως, κατά τη διάρκεια της γυμναστικής που κάναμε κάθε πρωί να προσπαθήσει να μας συμμαζέψει και να μας φέρει σταδιακώς σε φόρμα, εκείνος προτίμησε να μας καψωνάρει. Αντί για προπόνηση πέφταμε κάθε τρεις και λίγο για να πάρουμε κάμψεις γιατί δεν είχαμε γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη Ράμπο. Αυτό ακριβώς συνέβη και με την Ελλάδα και τους δανειστές της, οι οποίοι αντί να "γυμνάσουν" μια πράγματι αγύμναστη χώρα επέλεξαν να την τιμωρήσουν γιατί τα προηγούμενα χρόνια έτρωγε μόνο πίτσες και σουβλάκια κι όχι φρούτα και λαχανικά...

Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος που Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος βγήκαν από τα δικά τους μνημόνια, έστω κι αν η κοινωνική κατάσταση και σε αυτές τις χώρες παραμένει πολύ δύσκολη όπως μαρτυρά και η αλλαγή κυβερνήσεων, και η Ελλάδα είναι ακόμα χωμένη βαθιά σε αυτά, περισσότερο κι από το ότι η χώρα μας έπρεπε να διανύσει πολύ μεγαλύτερη απόσταση από αυτή που απαιτήθηκε για τους υπόλοιπους. Ποια εθνική ιδιοκτησία τού προγράμματος να υπάρξει μπροστά στην ισοπεδωτική και μαζική πολιτική φτωχοποίησης δίχως κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης; Το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα και το έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών ήταν πολύ μεγαλύτερο και οι απαιτούμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις βαθύτερες από όσο οπουδήποτε αλλού. Αντί, ωστόσο, να δοθεί η δυνατότητα στη χώρα να σταθεί στα πόδια της με τον πληθυσμό της όρθιο επιλέχθηκε να της φορτωθεί η μεγαλύτερη μείωση ΑΕΠ και συνεπακόλουθη ανθρωπιστική κρίση στην Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο...

Αντί οι Ευρωπαίοι να αναγνωρίσουν και τη δική τους μεγάλη ευθύνη για την ελληνική φούσκα τής πρώτης δεκαετίας τού 2000, από την οποία αποκόμισαν και οι ίδιοι υπερκέρδη, έθεσαν ως προτεραιότητα την πολιτική διαχείριση της ελληνικής κρίσης στο εσωτερικό τους και την προστασία των τραπεζών τους. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση του ρεζίλη των Παπανδρέου επέλεξε να παραστήσει το καλό παιδί σε ένα λάκκο λεόντων, πιστεύοντας ότι η τακτική τού "παραλάβαμε καμένη γη", που όντως παρέλαβε από την κυβέρνηση του τουρίστα τής Ραφήνας, θα γινόταν για μια ακόμα φορά αποδεκτή ως δικαιολογία από Βερολίνο και Βρυξέλλες...

Τα πάντα, επομένως, είναι σχετικά. Η διαπραγμάτευση του 2015 κρίνεται αποτυχημένη σε σχέση με το στόχο που είχε θέσει-το σκίσιμο δηλαδή των μνημονίων- είναι, ωστόσο, επιτυχημένη σε σύγκριση με τις αντίστοιχες προηγούμενων χρόνων. Η κρίση βεβαίως και προϋπήρχε των μνημονίων και δεν προκλήθηκε από αυτά, τα οποία ωστόσο την επιδείνωσαν. Το πρόβλημα, όμως, της κυβέρνησης Τσίπρα δεν είναι οι αριθμοί- και πρωτογενές πλεόνασμα υπάρχει κι αυξημένα έσοδα και μείωση της ανεργίας-, αλλά η διαχείριση της κοινωνικής πραγματικότητας, αυτής που τόσο πολύ υποτίμησαν οι προκάτοχοί του. Οι πολίτες πληρώνουν τον ένα φόρο μετά από τον άλλο από τα τελευταία αποθέματα που τους έχουν απομείνει δίχως να ξέρουν αν έρχονται κι άλλες επιβαρύνσεις κι όντας οι ίδιοι είτε άνεργοι είτε κακοπληρωμένοι...

Καλά είναι, επομένως, τα μέτρα ανακούφισης των ασθενέστερων που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, μόνο που η λύση τού δράματος δεν θα επέλθει από την ανθρωπιστική διαχείριση της τραγωδίας, αλλά από την αναδιανομή τού παραγόμενου και τη δημιουργία νέου πλούτου με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτή τη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να μανουβράρει ένα τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων, μια αποστολή πολύ δύσκολη ακόμα και για εμπειρότερους καπετάνιους από τον ίδιο, κάνοντας κι ο ίδιος ό,τι μπορεί, για να ανοίξει μια διώρυγα από τους δανειστές που θα τον οδηγήσει στην ανοιχτή θάλασσα. Τίποτα, όμως, στο διεθνές περιβάλλον δεν με γεμίζει με αισιοδοξία για το άμεσο μέλλον. Ιδίως αν τις επόμενες ημέρες καταρρεύσει και η Ιταλία...  

Το Brexit δουλεύει για το σοσιαλισμό, ρωτήστε και Σόιμπλε-Κούλη...

Δεν έχει λάβει την απαραίτητη διάσταση στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που όταν δεν προπαγανδίζουν συνηθίζουν να διυλίζουν τον κώνωπα και να καταπίνουν την κάμηλο, αλλά ενδεχομένως να αποδειχθεί και η είδηση της πενταετίας. Αναφέρομαι στις πανικόβλητες δηλώσεις Σόιμπλε μπροστά στον κίνδυνο του Brexit, ο οποίος για πρώτη φορά παραδέχεται ότι η Ευρώπη δεν είναι τέλεια, αλλά είναι προτιμότερο να βρίσκονται όλοι σε αυτή για να την αλλάξουν από κοινού...

Βεβαίως πίσω από αυτήν την καθ' όλα ασυνήθιστη για τα δικά του στάνταρ τοποθέτηση του υπουργού Οικονομικών της ισχυρότερης χώρας τής Ε.Ε. κρύβεται η γερμανική ελίτ, η οποία τρέμει όσο οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή ελίτ την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Αν κατάφερε να χτίσει αναχώματα για το Grexit, κατανοεί πως αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο για το Brexit. Πόσω μάλλον αν στην περίπτωση που αυτό συμβεί, τότε κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει Frexit, Italexit κ.ο.κ.

Ενδεχομένως όλα αυτά να είναι επικοινωνιακά τρικ τού Βερολίνου για να αποφύγει τα χειρότερα και μόλις τα αποφύγει να επιστρέψει στη γνωστή άκαμπτη στάση του. Η Γερμανία, ωστόσο, είναι υποχρεωμένη να αλλάξει τη νοοτροπία της όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, ιδίως αν σε λίγες ημέρες σχηματιστεί και στην Ισπανία αριστερή κυβέρνηση. Δεν μπορεί να είναι το μέλλον τής Ευρώπης, για παράδειγμα, ο εργασιακός μεσαίωνας. Η ανταγωνιστικότητα και η ανάπτυξη είναι καλοδεχούμενες μόνο εφόσον συνδυάζονται με κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και, γενικότερα, τουλάχιστον ικανοποιητικούς όρους διαβίωσης για την πλειονότητα των πολιτών...

Είναι κοινότοπο, αλλά η ευτυχία δεν υπολογίζεται μόνο με τα χρήματα που βγάζει κάποιος. Τι να τα κάνει αν αυτό σημαίνει πως θα εργάζεται ακατάπαυστα, σε καθεστώς πλήρους εργασιακής ανασφάλειας και με ένα ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος; Αν, άλλωστε, το χαμηλό κόστος εργασίας ή η ευκολία στις ομαδικές απολύσεις αποτελούσαν τα σημεία-κλειδιά για την ανταγωνιστικότητα τότε δεν θα θεωρούσαμε κράτος-πρότυπο τη Νορβηγία, αλλά το Μπαγκλαντές...

Χαίρομαι που όλα αυτά αρχίζει να τα αντιλαμβάνεται κι ο αρχηγός Κούλης, έστω κι αν η μεταστροφή του δεν πηγάζει από τη συνείδησή του αλλά από την ψηφοθηρία. Ο πρόεδρος της ΝΔ, μάλιστα, εμφανίστηκε στο ΣΕΒ πιο σοσιαλιστής κι από τους σοσιαλιστές ψέγοντας τους μεγαλοεπιχειρηματίες για το ότι έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και για το ότι ο πατριωτισμός τους περιορίζεται στο να χτίζουν εκκλησίες στα χωριά τους. Μου αρέσει Κούλη αυτή η ταξική σου μεταστροφή, μόνο που σου θυμίζω πως είναι ακριβώς η ιδεοληψία τού νεοφιλελευθερισμού που πρεσβεύεις κι εσύ αυτή που επιτρέπει στους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι εκμεταλλευόμενοι και τους φορολογικούς παραδείσους...

Είναι αυτή ακριβώς η αρρύθμιστη αγορά που προκαλεί παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις συχνότερα κι από τους σεισμούς στην Ιαπωνία και που επιτρέπει σε όλους αυτούς τους "κυρίους" να περιορίζονται σε "tax free" φιλανθρωπίες αντί να συνεισφέρουν στο κρατικό ταμείο ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Όταν, επομένως, εσύ Κούλη και οι ομοϊδεάτες σου τους παραχαϊδεύεται με τις φοροελαφρύνσεις που συνήθως γίνονται βίλες στο Σεν Τροπέ κι όχι επενδύσεις που ανοίγουν αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας είναι αστείο να αυτοπαρουσιάζεσαι ως Ρομπέν των φτωχών, πόσω μάλλον όταν μέχρι πρότινος τουλάχιστον χαρακτήριζες ιδεοληψία την κοινωνική δικαιοσύνη. Τι έγινε Κυριάκο, σε πρόδωσαν οι φίλοι σου πριν καν σου επιτρέψουν να διεκδικήσεις την πρωθυπουργία;...