Δεν είμαστε Βόρεια Κορέα για να λέει ο Τσίπρας στον Τραμπ "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι"...

Η κυβερνώσα Αριστερά δεν υπήρχε περίπτωση να μην συγκρουστεί και με τον εαυτό της από τη στιγμή που αποδέχθηκε την ευκαιρία να περάσει από το πεζοδρόμιο στο Μαξίμου. Σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσε και σήμερα να φωνάζει "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" κι "έξω οι βάσεις τού θανάτου", καταδικάζοντας εκ του ασφαλούς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, όπως κάνει το ΚΚΕ, και να μην αντιπαρατίθεται με τη συνείδησή της...

Από τη στιγμή, ωστόσο, που συμφώνησε πρώτα και κύρια με τον εαυτό της να διεκδικήσει την εξουσία δεν θα ήταν δυνατό να μην επιδιώκει να στείλει τον πρωθυπουργό της στο Λευκό Οίκο και να συμφωνήσει με τον πλανητάρχη και στον εκσυγχρονισμό των F-16. Σε διαφορετική περίπτωση η εξωτερική μας πολιτική θα θύμιζε τον απομονωτισμό τής Βόρειας Κορέας και η αμυντική μας την αφέλεια πως έχουμε γείτονα την Ελβετία κι όχι την Τουρκία...

Αν σε κάποιον τομέα έχει επιτελέσει σοβαρό έργο αυτή η κυβέρνηση είναι στην πολυδιάστατη εξωτερική της πολιτική, που κι άλλοι επιχείρησαν στο παρελθόν- βλ. κυβέρνηση του τουρίστα τής Ραφήνας-, αλλά σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Αντιθέτως, με τον Νίκο Κοτζιά η χώρα διαθέτει ίσως για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση έναν υπουργό Εξωτερικών ο οποίος δεν τρέφει μεγαλύτερες φιλοδοξίες κι άρα ούτε κρύβεται ούτε ασχολείται με οτιδήποτε άλλο κι ο οποίος διαθέτει τις γνώσεις και την εμπειρία για να βρίσκεται εκεί όπου βρίσκεται. Σε αυτό το πλαίσιο, η προσέγγιση με τις ΗΠΑ ουδόλως αποκλείει τη σταθερή συνεργασία με τη Ρωσία και την Κίνα κι αντιστρόφως και οι συναισθηματικές ατάκες Τσίπρα περί κακού Τραμπ- που ισχύει, αλλά δεν πρέπει να λέγεται από  πρωθυπουργό- περνούν αβρόχοις ποσί...

Είναι χαρακτηριστικό, εξάλλου, αποικιοκρατούμενης επί αιώνες χώρας ο λαός της να διακατέχεται από μια συλλογική αντιπάθεια για τους κατά καιρούς καταπιεστές του. Πριν μερικές δεκαετίες ήταν οι Αμερικανοί, σήμερα οι Γερμανοί, αύριο- ποιος ξέρει- οι Κινέζοι. Αν, μάλιστα, υποθέσουμε βασίμως πως αυτά τα ακραία συναισθήματα απευθύνονται στις πολιτικές ηγεσίες αυτών των κρατών κι όχι στους λαούς τους μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε και δίκαια. Αν θέλουμε, ωστόσο, να πάμε μπροστά, το μίσος ως οδηγός δεν θα μας αφήσει μακριά...

Όσες αμερικανικές ή γερμανικές σημαίες κι αν κάψουμε, δεν θα πάψουμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι των συμφορών μας. Αν τη δεκαετία τού '50 και του '60 η δεξιά δεν τα έδινε όλα στην Ουάσιγκτον κι αν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες δεν βυθιζόμασταν ως πράξη και νοοτροπία στη διαφθορά το Βερολίνο δεν θα είχε τη δυνατότητα να μας καταδικάσει σε αιώνια λιτότητα. Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψη τώρα που υποτίθεται πως κολυμπάμε από το βυθό στην επιφάνεια, προς γνώση και συμμόρφωση...