Έχω μια πολύ καλή πρόταση για να έρθει η ανάπτυξη γρηγορότερα κι εκκωφαντικά, γι' αυτό και ζητώ άμεση χρηματοδότηση από την ΕΕ: να ανοίξει σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο από ένας οίκος ανοχής, ένα μαγαζί με "φρουτάκια", ένα οπλοπωλείο και να στηθεί ένας πάγκος όπου ο καθένας θα μπορεί να προμηθεύεται το ναρκωτικό τής επιλογής του...
Με το που δώσει το ΟΚ η πολιτεία να είστε σίγουροι ότι θα "φυτρώσουν" χιλιάδες τέτοια μαγαζιά, ιδίως αν παραχωρηθεί στους επιχειρηματίες ειδικό φορολογικό καθεστώς. Το ερώτημα, όμως, σε μια τέτοια περίπτωση θα ετίθετο ακόμα πιο πιεστικά: τέτοια ανάπτυξη θέλουμε;...
Είναι άδικο να συγκρίνεται το Ελληνικό ή η Beat με μπουρδέλα και κοκαΐνες, κάπως όμως έπρεπε να κάνω πιο παραστατικό το επιχείρημά μου. Η ουσία, ωστόσο, είναι πως στο όνομα μιας θολής ανάπτυξης με ημερομηνία λήξης δεν είναι δυνατό να μετατραπεί η χώρα σε ένα απέραντο καζίνο και οι νόμοι της για κάποιους να ισχύουν και για κάποιους άλλους όχι...
Ναι, να προχωρήσει η επένδυση στο Ελληνικό, έστω κι αν γίνεται στο φαραωνικό κιτς πρότυπο του Ντουμπάι, αλλά δεν χρειάζεται να ποδοπατήσουμε κι ό,τι αρχαίο βρούμε στο δρόμο μας. Υποτίθεται, άλλωστε, πως στη ΝΔ κάποιοι δεν θέλουν να ψηφίσουν το νομοσχέδιο για την αναγνώριση φύλου βασιζόμενοι στα ήθη και στις παραδόσεις μας. Ναι, να λειτουργεί επίσης η Beat, αλλά να φορολογείται όπως ο κάθε ταξιτζής...
Το θέμα είναι πως στην Ελλάδα οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται κυρίως με βάση δύο κριτήρια: στην καλύτερη περίπτωση την ιδεοληψία και στη χειρότερη το συμφέρον- ατομικό, κομματικό, επιχειρηματικό, τραπεζικό...
Ό,τι καλό συμβαίνει συνήθως οφείλεται είτε στην τύχη είτε στο ότι δεν συγκρούεται άμεσα με ιδεοληψίες και συμφέροντα. Γι' αυτό, άλλωστε, και το πολιτικό μας προσωπικό διακρίνεται από μετριότητα και γι' αυτό πολύ φοβάμαι πως ακόμα κι αν τα μνημόνια εν τη στενή εννοία τελειώσουν το καλοκαίρι τού 2018 είναι τόσο βαθιά ριζωμένα μέσα μας ως νοοτροπία που θα τα ξαναβρούμε γρήγορα μπροστά μας...
Με το που δώσει το ΟΚ η πολιτεία να είστε σίγουροι ότι θα "φυτρώσουν" χιλιάδες τέτοια μαγαζιά, ιδίως αν παραχωρηθεί στους επιχειρηματίες ειδικό φορολογικό καθεστώς. Το ερώτημα, όμως, σε μια τέτοια περίπτωση θα ετίθετο ακόμα πιο πιεστικά: τέτοια ανάπτυξη θέλουμε;...
Είναι άδικο να συγκρίνεται το Ελληνικό ή η Beat με μπουρδέλα και κοκαΐνες, κάπως όμως έπρεπε να κάνω πιο παραστατικό το επιχείρημά μου. Η ουσία, ωστόσο, είναι πως στο όνομα μιας θολής ανάπτυξης με ημερομηνία λήξης δεν είναι δυνατό να μετατραπεί η χώρα σε ένα απέραντο καζίνο και οι νόμοι της για κάποιους να ισχύουν και για κάποιους άλλους όχι...
Ναι, να προχωρήσει η επένδυση στο Ελληνικό, έστω κι αν γίνεται στο φαραωνικό κιτς πρότυπο του Ντουμπάι, αλλά δεν χρειάζεται να ποδοπατήσουμε κι ό,τι αρχαίο βρούμε στο δρόμο μας. Υποτίθεται, άλλωστε, πως στη ΝΔ κάποιοι δεν θέλουν να ψηφίσουν το νομοσχέδιο για την αναγνώριση φύλου βασιζόμενοι στα ήθη και στις παραδόσεις μας. Ναι, να λειτουργεί επίσης η Beat, αλλά να φορολογείται όπως ο κάθε ταξιτζής...
Το θέμα είναι πως στην Ελλάδα οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται κυρίως με βάση δύο κριτήρια: στην καλύτερη περίπτωση την ιδεοληψία και στη χειρότερη το συμφέρον- ατομικό, κομματικό, επιχειρηματικό, τραπεζικό...
Ό,τι καλό συμβαίνει συνήθως οφείλεται είτε στην τύχη είτε στο ότι δεν συγκρούεται άμεσα με ιδεοληψίες και συμφέροντα. Γι' αυτό, άλλωστε, και το πολιτικό μας προσωπικό διακρίνεται από μετριότητα και γι' αυτό πολύ φοβάμαι πως ακόμα κι αν τα μνημόνια εν τη στενή εννοία τελειώσουν το καλοκαίρι τού 2018 είναι τόσο βαθιά ριζωμένα μέσα μας ως νοοτροπία που θα τα ξαναβρούμε γρήγορα μπροστά μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου