Το μίσος για ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ιδεολογία...

Ξέρετε τι μου θύμισε το ντιμπέιτ τής κεντροαριστεράς; Συμβούλιο μυρμηγκιών κάτω από την πατούσα τού ελέφαντα. Κι αυτή είναι η καλή εκδοχή γιατί αν ρωτήσετε τους περισσότερους Έλληνες πόσο τους απασχολεί η ανασυγκρότηση του χώρου οι απαντήσεις που θα λάβετε θα παραπέμπουν σε σωματικές λειτουργίες. Πώς να πάρει, άλλωστε, κανείς στα σοβαρά τους εννέα υποψήφιους όταν διαγκωνίζονται για να κερδίσουν την προεδρία σε ένα κόμμα που δεν υπάρχει αυτήν τη στιγμή και το οποίο τοποθετεί το κάρο μπροστά από το άλογο, αφήνοντας γι' αργότερα "ασήμαντα πράγματα" όπως μια ξεκάθαρη ιδεολογική τοποθέτηση και πρακτικές λύσεις για το αύριο της χώρας; Ποιος ξέρει, επίσης, πόσοι από τους διεκδικητές τού θρόνου των φτωχών θα μείνουν "ενωμένοι" όταν χάσουν τη μάχη...

Αυτό, πάντως, που έγινε ακόμα πιο φανερό είναι ότι συνεκτικός ιστός των περισσότερων υποψήφιων δεν είναι τίποτα άλλο παρά το μίσος για το ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο εμποδίζει, ενόψει μάλιστα κι απλής αναλογικής, τη δημιουργία ευρύτερων προοδευτικών συμμαχιών οι οποίες θα αποκλείσουν την κατάληψη της εξουσίας στη μεταμνημονιακή Ελλάδα από τη νεοφιλελεύθερη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη. Φυσικά εκείνοι που κυβερνούν σήμερα έχουν πολλά για τα οποία πρέπει να απολογηθούν, μόνο που αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία δεν κάνουν για εξομολογητές.

Και ούτε είναι δυνατό να εξισώνουν τη συμβιβασμένη κι άπειρη ριζοσπαστική Αριστερά με την θατσερική- ακροδεξιά αξιωματική αντιπολίτευση, παριστάνοντας την πολύφερνη νύφη που θα παντρευτεί όποιον της τάξει τα περισσότερα. Ναι μεν ο Αλ. Τσίπρας συγκυβερνά με τον Π. Καμμένο, αλλά ο τελευταίος δεν ορίζει τις κεντρικές κυβερνητικές κατευθύνσεις. Μπορεί άραγε να πει το ίδιο ο Κ. Μητσοτάκης για τον Αδ. Γεωργιάδη;...

Την ημέρα, εξάλλου, που καταδικαζόταν ο Ακ. Τσοχατζόπουλος σε 19 χρόνια κάθειρξη είναι τουλάχιστον αστείο η κεντροαριστερά να υποδύεται την Παρθένο Μαρία η οποία θα καθαρίσει τον κόσμο από την αμαρτία. Το συνονθύλευμα μετριοτήτων που διεκδικεί την ηγεσία της δεν συνιστά απάντηση ούτε στο λαϊκισμό ούτε στον εθνικισμό, στο νεοφιλελευθερισμό και στην ακροδεξιά...

Δεν διαθέτει, απλούστατα, το πολιτικό ανάστημα για να πετύχει κάτι παραπάνω από το να αποτελεί τσόντα σε συμμαχικές κυβερνήσεις. Γι' αυτό και θα ήταν προτιμότερο να εγκατέλειπε το μικρομεγαλισμό για χάρη μιας ρεάλ πολιτίκ που ταιριάζει περισσότερο στο μικρό της δέμας...