Το προνόμιο να μεγαλώνεις δίχως να γερνάς...

"Εκεί που είσαι ήμουν, εδώ που είμαι θα έρθεις;", συνηθίζει να λέει ο Κώστας Βουτσάς και τον αντιγράφω όταν μιλώ, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, σε νεώτερούς μου, οι οποίοι όλο και πολλαπλασιάζονται όσο μεγαλώνω. Σε αντίθεση, ωστόσο, με όπως αισθανόμουν παλιότερα, όταν αντιμετώπιζα το χρόνο ως αντίπαλο κι όχι ως σύμμαχο, τώρα πλέον όχι μόνο έχω συμβιβαστεί μαζί του αλλά έχουμε γίνει και τα καλύτερα φιλαράκια! Η ζωή, εξάλλου, ξέρει να σου κρύβει τα δώρα της και σε άσχημα πακέτα, τα οποία όμως όταν τα ανοίγεις και τα επεξεργάζεσαι, καταλαβαίνεις ότι πίσω από τον πόνο που σου φέρνουν σε οδηγούν σε μια ωριμότητα που δεν θα είχες κερδίσει αν πορευόσουν αιωνίως πάνω σε ροδοπέταλα...

Τώρα πια κατανοώ τι σημαίνει να μεγαλώνεις δίχως να γερνάς, να υπομένεις χωρίς να λυπάσαι, να δοκιμάζεις και να μην σε νοιάζει αν φθείρεσαι, να γελάς και να δακρύζεις με τέτοιο τρόπο που να έχεις αποκλείσει την πίστη και την ελπίδα από το ρεπερτόριό σου. Σε έναν κόσμο που το χώμα του γεμίζει από αγαπημένα πρόσωπα και που ο ουρανός του είναι άδειος δεν σου μένει τίποτα άλλο από το να συλλέγεις εμπειρίες, να αγωνίζεσαι, να νικάς και να ηττάσαι, να ονειρεύεσαι και να πράττεις με βασικό γνώμονα να διατηρείς την ελευθερία σου σε κοινωνίες που σε προτιμούν με αλυσίδες στα πόδια και, κυρίως, στο πνεύμα...

Φυσικά και η ελευθερία σου έρχεται με βαρύ τίμημα, αφού αρκετές φορές σε αποξενώνει, ενδεχομένως και να σε αποκτηνώνει. Δεν γνωρίζω, πάντως, κανένα άλλο δρόμο που θα ήθελα να τραβήξω δίχως να μετανιώσω που το έκανα...

Τι άλλο είναι τα γενέθλια παρά μια ακόμα γιορτή τής ζωής πάνω στον θάνατο; Και γιατί όχι αυτή η γιορτή να μην είναι καθημερινή και να μην προσπαθούμε και τις 365 ημέρες τού χρόνου να βρίσκουμε χρόνο για να κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν και να αποφεύγουμε άλλα που είτε μας δυσαρεστούν είτε απλώς δεν μας ταιριάζουν; Έχω δώσει όρκο στον ύψιστο κριτή μου, τον εαυτό μου, ότι δεν πρόκειται να δίνω πολλές αφορμές στις τύψεις και στις ενοχές να με δικάζουν, τις έχω εξορίσει και συνεχίζω με τη βαθιά επίγνωση ότι όσες φορές έχω αδικήσει άλλες τόσες έχω αδικηθεί, όπως και κάθε άνθρωπος άλλωστε...

Αντί, επομένως, να κρατάω λογαριασμό σαν λογιστάκος, όπως κάνουν οι θεοί των πιστών, δοκιμάζω τις δυνάμεις μου, τα όριά μου και ταυτοχρόνως τις δυνάμεις και τα όρια των άλλων. Το τρένο βρίσκεται 39 χρόνια τώρα στις ράγες και προχωρά μέχρι να σωθεί το κάρβουνο. Όποιος θέλει, επιβιβάζεται κι όποιος δεν θέλει, κατεβαίνει. Σε κανέναν θνητό ή αθάνατο, όμως, δεν επιτρέπω να πατήσει το φρένο τής δικής μου ζωής. Και ούτε κι εσείς θα έπρεπε να το επιτρέπετε για τη δική σας ζωή...