Κομαντάντε, μην βυθιστείς ακόμα στον αιώνιο ύπνο, σε χρειαζόμαστε...

"Τι με κοιτάτε, πυροβολήστε, έναν άνθρωπο θα σκοτώσετε μόνο", ήταν τα τελευταία λόγια τού Τσε Γκεβάρα μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα στις 9 Οκτωβρίου 1967. Κι εκείνος, όμως, γνώριζε τη στιγμή που έφτυνε κατάμουτρα τους χαφιέδες τής CIA και τον ίδιο τον θάνατο ότι ο ίδιος δεν ήταν ένας ακόμα άνθρωπος, όπως οι περισσότεροι ανάμεσά μας που ζούμε και πεθαίνουμε δίχως να πάρουμε μυρωδιά για το τι σημαίνει πραγματικά να ζεις. Κι ας αγάπησε τους κοινούς ανθρώπους κι ας τους υπερασπίστηκε κυριολεκτικώς μέχρι τελευταίας ρανίδας τού αίματός του.Ο Κομαντάντε ήταν μια bigger than life προσωπικότητα, γι' αυτό και 50 χρόνια από τη δολοφονία του, σχεδόν 30 έτη από την κατάρρευση της ψευδαίσθησης του υπαρκτού σοσιαλισμού και την ώρα που η αγαπημένη του Κούβα υποκύπτει στα απατηλά θέλγητρα του καζινοκαπιταλισμού παραμένει η διαχρονική ενσάρκωση της αδικαίωτης επανάστασης, όπως εν τέλει καταλήγει κάθε επανάσταση που βάζει ημερομηνία λήξης...

Ο Κ. Μητσοτάκης το έθεσε άκομψα, αλλά αρκετοί συμφωνούν μαζί του πως οι επαναστάσεις είναι άσκοπες, αφού στο τέλος οι επαναστάτες- σαν μια σισύφεια επανάληψη με δόσεις Όργουελ- καταλήγουν το ίδιο ή και περισσότερο δυνάστες με τους τυράννους που αντικατάστησαν στην εξουσία. Βρισκόμαστε λίγες ημέρες και πριν τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση, που θάφτηκε κάτω από το βούρκο τού σταλινισμού, και οι θιασώτες τού μοιρολατρισμού θεωρούν πως διαθέτουν ένα ακόμα επιχείρημα στην άκαπνη φαρέτρα τους...

Λησμονούν, ωστόσο, ή παριστάνουν πως λησμονούν ότι δίχως την Οκτωβριανή ή την Κουβανική Επανάσταση η εργατική τάξη θα εξακολουθούσε να παίζει το ρόλο τού κομπάρσου σε μια γραμμική ιστορική πορεία προς την απόλυτη κοινωνική αδικία. Σκεφτείτε τις Θάτσερ, τους Ρέιγκαν ή τους Τραμπ αυτού του κόσμου και πόσο πιο αδυσώπητοι θα ήταν αν ο θείος Κάρολος δεν προέτρεπε τους προλετάριους να απαλλαγούν από τις αλυσίδες τους γιατί έχουν έναν κόσμο ολόκληρο να κερδίσουν...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Τσε θα αποτελεί την αιώνια υπενθύμιση πως εχθρός τής ανθρωπότητας και δη των πιο κατατρεγμένων ανάμεσά της δεν είναι η επανάσταση, αλλά η επανάσταση που σταματά να είναι διαρκής. Ο ίδιος το έκανε πράξη, αφού θα μπορούσε να είχε παραμείνει στην Κούβα κι έστω στη σκιά τού Φιντέλ να απολαμβάνει τη δόξα των νεανικών του κατορθωμάτων μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Προτίμησε, όμως, να μαζέψει τα μπογαλάκια του και να πολεμήσει πρώτα στο Κονγκό και μετά στη Βολιβία αντί να συλλέγει εφήμερες τιμές.

Γι' αυτό, άλλωστε, και η δολοφονία του ήταν πολύ πιο απαραίτητη για τις δυνάμεις τής συντήρησης από εκείνη του Φιντέλ. Αλίμονο αν ο Τσε νικούσε σε κάθε νέα μάχη που θα έδινε και είχαμε ένα, δύο, χίλια Βιετνάμ, όπως προέτρεπε την οικουμένη. Σε μια τέτοια περίπτωση θα γκρεμίζονταν θρόνοι και βεβαιότητες που δεν πρέπει να γκρεμιστούν αν θέλουμε οι λίγοι να κλέβουν το ψωμί των πολλών στον αιώνα τον άπαντα...

Ο Τσε, επομένως, είναι ζωντανός, ολοζώντανος και περιμένει να ταφεί με κάθε μεγαλοπρέπεια όταν η πάλη των τάξεων δεν θα συνιστά απλώς άλλοθι κατάληψης της εξουσίας- έτσι δεν είναι Αλέξη;-, αλλά θα έχει οδηγήσει στον πόλεμο που θα φέρει το τέλος όλων των πολέμων, αυτόν υπέρ τής κοινωνικής δικαιοσύνης. Μέχρι τότε η ανάμνησή του μας είναι τόσο απαραίτητη όσο και το οξυγόνο που αναπνέουμε...