Οι κροκόδειλοι δεν δακρύζουν, απλώς αναπαριστούν με τελειότητα τον πόνο...

Οι νεκροί των Τεμπών δεν θυσιάστηκαν για να γίνει καλύτερος ο σιδηρόδρομος. Όπως δεν είχε θυσιαστεί κι ο Παύλος Φύσσας για να απαλλαγεί η χώρα από τους χιμπατζήδες με τα μαύρα. Δεν το επέλεξαν να σταυρωθούν κι ας σταυρώθηκαν. Όσοι, επομένως, ασκούν πολιτική με τη σημειολογία και τους συμβολισμούς μάλλον είναι οι ίδιοι που αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Αριστεροί και δεξιοί...

Όπως είναι τραγικό και η δημόσια συζήτηση γύρω από την τραγωδία να επικεντρώνεται στο αν υπήρχε τηλεδιοίκηση στη Λάρισα ή όχι. Προφανώς είναι κι αυτό ένα ζήτημα, το οποίο πολύ πιθανό να στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους. 

Το ότι, όμως, αυτοί σκοτώθηκαν στα Τέμπη ήταν μια τυχαιότητα. Θα μπορούσαν να είχαν σκοτωθεί οπουδήποτε αλλού. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό να διορθώσουμε για την επόμενη ημέρα. Τα υπόλοιπα είναι μικροπολιτική πάνω σε πτώματα...

Ούτε αυτήν τη φορά το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο ούτε θα λάμψει η αλήθεια ούτε θα δικαιωθούν οι νεκροί. Κανείς με λίγη ή πολλή εξουσία στα χέρια του δεν νοιάζεται γι' αυτούς... 

Από τη στιγμή που σε μερικές εβδομάδες έχουμε εκλογές θα τους σκυλεύσουν, όπως σκύλεψαν τους νεκρούς στη Μάνδρα και στο Μάτι. Κι αν οι μεν σκυλεύουν με περισσότερη μετριοπάθεια από τους δε, πόση σημασία έχει αυτό για τις οικογένειες που θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους και για τους πολίτες που βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν; Οι κροκόδειλοι δεν δακρύζουν, απλώς αναπαριστούν με τελειότητα τον πόνο...

 

Το λάθος δεν είναι στα αστέρια, αγαπητέ Βρούτε, αλλά στο σύστημα...

Όταν ήμουν μικρός οι αμερικανικές ταινίες προβάλλονταν στις ελληνικές αίθουσες έξι μήνες ή κι ένα χρόνο και περισσότερο μετά την πρώτη τους παγκόσμια προβολή. Κάτι παρόμοιο ισχύει με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μόνο που η καθυστέρηση με την οποία αντιγράφει νεοφιλελεύθερες πρακτικές δεν είναι ενός χρόνου, αλλά μερικών δεκαετιών...

Ακόμα και τώρα, ούτε μήνα μετά την τραγωδία των Τεμπών και μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές, επιμένει σε πρακτικές, όπως η ιδιωτικοποίηση του νερού, που έχουν αποτύχει όπου έχουν υλοποιηθεί. Τώρα, μάλιστα, ισχυρίζονται πως μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου θα έχουν εγκαταστήσει το σύστημα τηλεδιοίκησης στο σιδηρόδρομο για το οποίο δεν είχαν κάνει τίποτα τέσσερα χρόνια. Άλλη μια απόδειξη ότι προτεραιότητά τους και για τα τρένα ήταν η ιδιωτικοποίηση και των υποδομών, αλλά τους χάλασαν τα σχέδια οι 57 νεκροί...

Αν μη τι άλλο, η νέα παγκόσμια τραπεζική κρίση μαρτυρά- για όποιον χρειαζόταν κι άλλες αποδείξεις- ότι το πρόβλημα στον καπιταλισμό, ιδίως στον ασύδοτο καπιταλισμό τού νεοφιλελευθερισμού, δεν σχετίζεται με πρόσωπα αλλά με την ίδια του τη δομή. Δεν είμαι εναντίον τού ρίσκου, της επιχειρηματικότητας ή της μεγαλύτερης ανταμοιβής για εκείνον που μοχθεί περισσότερο ή έχει περισσότερες ικανότητες από κάποιον άλλο. 

Άλλωστε επί 20 χρόνια δεν έχω εργαστεί παρά μόνο στον ιδιωτικό τομέα, συνεπώς δεν έχω κάποια σχέση εξάρτησης με το κράτος. Όσο, όμως, ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατάργησε τις ταξικές ανισότητες άλλο τόσο ο καπιταλισμός έσπειρε κοινωνική δικαιοσύνη. Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, επομένως, με ανθρώπινο πρόσωπο εξακολουθεί να δίνει απαντήσεις, όσο κι αν κάποιοι σκοπίμως στρέφουν ιδίως τη νεολαία προς την απαξίωση των πάντων προκειμένου να διασωθούν οι ίδιοι...

  
 

Ο Μητσοτάκης πολεμά την οικογενειοκρατία κι ο Πολάκης έγραψε την επιστολή στον Τσίπρα...

Κομίζει γλαύκας ες Αθήνας όποιος, όπως ο Κ. Μητσοτάκης, μιλά για διαχρονικές παθογένειες του κράτους και του συνδικαλισμού. Είναι γνωστές κι έχουν συντηρηθεί, λιγότερο ή περισσότερο, από όσους έχουν κυβερνήσει. Το να επικαλείσαι, όμως, αυτές τις παθογένειες ύστερα από ένα πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα για το οποίο σε είχαν προειδοποιήσει επανειλημμένως συνδικαλιστές μάλλον μοιάζει με ετοιματζίδικη δικαιολογία από τη μήτρα τού κοινωνικού αυτοματισμού...

Το ίδιο δεν είχε κάνει, άλλωστε, με τη Συμφωνία των Πρεσπών ο, για λίγο ακόμα, πρωθυπουργός όταν ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης; Πάτησε πάνω στο λαϊκό αίσθημα, αδιαφορώντας για το τι είχε πράξει στο παρελθόν όχι μόνο η παράταξή του, αλλά κι ο ίδιος του ο πατέρας. Αυτός ο, κατά τα άλλα, πολέμιος του λαϊκισμού...

Στη ΝΔ καμώνονται, επίσης, πως το πελατειακό κράτος γεννήθηκε τη δεκαετία τού '80, λες και δεν ίσχυε κάτι τέτοιο από τη γέννηση του ελληνικού κράτους κι ακόμα νωρίτερα. Ιδίως η ελληνική δεξιά των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων καλό θα ήταν να χρησιμοποιεί περισσότερο την αιδήμονα σιωπή από τις πομφόλυγες. Όταν, συνεπώς, ακούω τον Κ. Μητσοτάκη, ιδίως στα ύστερα του πολιτικού του βίου, να παριστάνει τον πολεμιστή τής αναξιοκρατίας, του ρουσφετιού ή του πελατειασμού είναι σαν να διαβάζω την επιστολή Πολάκη σε Τσίπρα και να πιστεύω ότι την έγραψε ο αψύς Κρητικός...

 
 

Επανάλαβε μαζί μου Κυριάκο: Φ-Τ-Α-Ι-Ω...

Αν ακούσει κανείς τι λέει αυτές τις ημέρες ο υπουργός Μεταφορών- γαμπρός τού εθνικού μας εργολάβου μάλλον είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που βγαίνουν στους δρόμους εκείνοι που πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη από την κυβέρνηση κι όχι το αντίστροφο. Ίσως και γι' αυτό να στέλνει το Μαξίμου τα ΜΑΤ να διαλύουν πορείες ανθρώπων που παρεξήγησαν τον πρωθυπουργό. Τελικώς, αν πιστέψουμε το πιο πρόσφατο αφήγημα Μητσοτάκη- είμαι σίγουρός ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα- ο σταθμάρχης φταίει για τους νεκρούς των Τεμπών και κανένας άλλος, με την εξαίρεση ίσως του Χρήστου Σπίρτζη...

Όταν επί τόσα χρόνια η καλοπληρωμένη μιντιακή προπαγάνδα σε έχει βγάλει ασπροπρόσωπο είναι λογικό να πιστεύεις ότι θα σε βγάλει και τώρα. Μόνο που πλέον για την κοινωνική πλειοψηφία ο δράκος στο παραμύθι είναι ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Γι' αυτό και είναι ανώφελο να τα ρίχνουν όλα στον σταθμάρχη. Δεν τους πιστεύει κανείς. Ακόμα κι αν μπορούσαν να αποδείξουν ότι όλα τα συστήματα ασφαλείας λειτουργούσαν στην εντέλεια η λαϊκή οργή έχει βγει από το μπουκάλι και θα τους πνίξει στα χυδαία τους ψέματα...

Μόνο ένα ξεκάθαρο "φταίω" θα μπορούσε να διασώσει τον Μητσοτάκη. Όχι από την ήττα, αλλά από τη συντριβή. Δεν πρόκειται, όμως, να το πει γιατί τέτοιος είναι, που θα έλεγε κι ο Δ. Κουτσούμπας. Ο πρώτος νόμος που ψήφισε ήταν του επιτελικού κράτους, για να συγκεντρώσει πάνω του όλες τις εξουσίες κι άρα κι όλες τις ευθύνες της, και τώρα το παίζει τρελίτσα, λέγοντας πως δεν ήξερε ποιος είχε βάρδια στο σταθμαρχείο Λάρισας. Μάλλον ο εν λόγω σταθμάρχης ήταν κι ο μόνος που δεν παρακολουθούσε με το Predator...  

   
 

Φαύλος ή βλάκας, έχει εν τέλει σημασία;...

Δεν γνώριζε ότι εκτός ΜΕΘ πεθαίνουν περισσότεροι, ότι υπήρχαν υπερκέρδη των ενεργειακών εταιρειών και των σούπερ μάρκετ, ότι παρακολουθούνταν υπουργοί, δημοσιογράφοι, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ. Εσχάτως μάθαμε ότι δεν γνώριζε και για τα χάλια τού ΟΣΕ. Όχι, δεν πρόκειται για κάποιον αρειανό που κατέβηκε στον Υμηττό πριν λίγο καιρό. Πρόκειται για τον πρωθυπουργό τής χώρας τα τελευταία τέσσερα χρόνια, υπουργό παλαιότερα, βουλευτή σχεδόν 20 έτη και γόνο από πάντα...

Όταν κάποιος πορεύεται με την αλήθεια, έστω την υποκειμενική αλήθεια του, δεν αλλάζει αφηγήματα κάθε τρεις και λίγο. Όποιος, όμως, κυβερνά με το ψεύδος αναγκάζεται να αλλάζει τις δικαιολογίες σαν τα πουκάμισα, πέρα βεβαίως από το να έχει καλή μνήμη για να θυμάται όλες τις παπάτζες που έχει πει. Για τα Τέμπη στην αρχή έφταιγε ο σταθμάρχης, στη συνέχεια όλο το πολιτικό σύστημα μέχρι που την Τρίτη μάθαμε ότι έφταιγαν όλοι οι άλλοι εκτός από τον Κ. Μητσοτάκη γιατί εκείνος, "απλούστατα", δεν γνώριζε...

Με τόσους σημιτικούς που έχει μαζέψει στην αυλή του, είναι λογικό ο πρωθυπουργός να μιμείται τον αρχιερέα τής διαπλοκής ακόμα και στις φτηνές δικαιολογίες. Ποιος ξεχνά, άλλωστε, πως όταν του μιλούσαν για τον Τσοχατζόπουλο και τον Παπαντωνίου εκείνος έλεγε "όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα"; Όποια κι αν είναι, πάντως, η δικαιολογία για τον Μητσοτάκη, είτε είναι δηλαδή απατεώνας είτε ηλίθιος κι ανίδεος, ένα είναι σίγουρο: η χώρα δεν χρειάζεται για πρωθυπουργό της έναν φαύλο ή έναν βλάκα...

 

Του τα έδωσε όλα ο λαός το '19, του έδωσε πίσω τα Τέμπη...

Δεν είμαι κατά των δεύτερων ευκαιριών. Ουδείς αλάνθαστος, άλλωστε, κι όποιος δεν συγχωρεί, κινδυνεύει και να μην συγχωρεθεί. Για να ζητάς, ωστόσο, δεύτερη ευκαιρία, όπως ζητά ο Κ. Μητσοτάκης τώρα, πρέπει να συντρέχουν κι ορισμένες προϋποθέσεις: να έχεις ζητήσει συγγνώμη για τα λάθη σου και να μην ήξερες ότι ήταν λάθη όταν τα διέπραττες. Α, και κάτι ακόμα, το αίτημα να αφορά πράγματι δεύτερη ευκαιρία κι όχι τη χιλιοστή...

Τίποτα από όλα αυτά, ωστόσο, δεν ισχύει για τον πρωθυπουργό. Πρώτον, δεν έχει ζητήσει συγγνώμη, αφού συγγνώμη είναι το "έφταιξα" κι όχι το "έφταιξε όποιος έχει κυβερνήσει τη χώρα από τον Τρικούπη". Δεύτερον, γνώριζε ότι επί τέσσερα χρόνια απαξίωνε με δόλο το σιδηρόδρομο, έχοντας αποδεχθεί ενδεχομένως ακόμα και το χειρότερο σενάριο. Τρίτον, κυβερνά ήδη τέσσερα χρόνια, διετέλεσε υπουργός για δυόμισι έτη, βουλευτής για 19 και γόνος από πάντα. Για ποια δεύτερη ευκαιρία, συνεπώς, να μιλάμε;...

Τον Ιούλιο του 2019 ο Κ. Μητσοτάκης κέρδισε μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 158 εδρών, προηγουμένως οι περισσότερες περιφέρειες και δήμοι είχαν γίνει "γαλάζιοι" και η χώρα, χάρη στον "επάρατο" ΣΥΡΙΖΑ, είχε βγει από τα μνημόνια και είχε, για πρώτη φορά στα χρονικά, δημοσιονομικό μαξιλάρι 37 δισ. ευρώ. Ούτε η πανδημία, άλλωστε, ούτε ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορούν να χαρακτηριστούν δικαιολογίες για το ότι δεν καταπολέμησε το ρουσφέτι ή τη γραφειοκρατία στο Δημόσιο. 

Ίσα ίσα που οι περίοδοι κρίσης απαιτούν περισσότερο από τις άλλες την αξιοποίηση των ικανότερων. Αφήστε που η ΕΕ αντιμετώπισε αυτές τις κρίσεις τελείως διαφορετικά από τη δημοσιονομική κι αντί για λιτότητα μοίρασε χρήμα κι ανάστειλε υποχρεώσεις. Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι ότι ο Μητσοτάκης χρειάζεται οκτώ χρόνια για να ολοκληρώσει το έργο του. Το μεγάλο πρόβλημα θα είναι αν του δώσουμε αυτά τα οκτώ χρόνια...

 
 

Οι δυναστείες μπορεί και να μην τελειώνουν με έναν κρότο, αλλά με ένα λυγμό...

Να ξεκινήσω από το αυτονόητο: αν ο Κ. Αχ. Καραμανλής λεγόταν Μήτσος Παπαρδόπουλος δεν θα είχε εκλεγεί ποτέ βουλευτής, δεν θα είχε γίνει ποτέ υπουργός, γενικώς θα τον ήξεραν μόνο η μάνα του και πέντε έξι νοματαίοι. Βεβαίως το ίδιο ισχύει για πολλούς πορφυρογέννητους γόνους, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού μας. Αυτό, όμως, που διαφοροποιεί τον Κ. Μητσοτάκη και τον Κ. Αχ. Καραμανλή είναι ότι έχουν αίμα στα χέρια τους. Κι έχουν μεγάλη προσωπική ευθύνη γι' αυτό το αίμα...

Κι εγώ αν ήμουν πολιτικό ασπόνδυλο με την εκλογική πελατεία Καραμανλή στις Σέρρες θα κατέβαινα ξανά υποψήφιος, μολονότι μπορεί να έχω και ποινικές, πέρα από τις ολοφάνερες πολιτικές ευθύνες. Με όνομα βαρύ σαν ιστορία, με χιλιάδες ρουσφέτια κι όντας φεουδάρχης θα μιλούσα εκ του ασφαλούς για λαϊκή νομιμοποίηση των εγκλημάτων. Γιατί αυτό ακριβώς θα κάνουν όσες σερραίες και σερραίοι τον ψηφίσουν...

Δεν είναι σύνηθες σε αυτήν τη χώρα ένας υπουργός να παραιτείται αμέσως όταν συμβαίνει μια τραγωδία. Όπως δεν είναι, επίσης, σύνηθες να σκοτώνονται δεκάδες άνθρωποι σε σύγκρουση τρένων ύστερα από τέσσερα χρόνια που είσαι αρμόδιος υπουργός και μία εβδομάδα από τότε που έλεγες πως θα έπρεπε να ντρέπονται όσοι μιλούν για ζητήματα ασφάλειας στο σιδηρόδρομο. Παραφράζοντας ελαφρώς τον Τ.Σ. Ελιοτ, οι δυναστείες μπορεί και να μην τελειώνουν με έναν κρότο, αλλά με ένα λυγμό... 

Ο Μητσοτάκης θα πολεμήσει τα ρουσφέτια κι ο Τοτός απορεί πώς δεν το σκέφτηκε...

Αν απολύονταν όλα τα ρουσφέτια τής οικογένειας Μητσοτάκη στο Δημόσιο, θα ζούσαμε τις περισσότερες μαζικές απολύσεις στην ιστορία τού ελληνικού κράτους. Κι όμως, ο υιός Μητσοτάκης, που ως αρμόδιος υπουργός απέλυσε καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες γιατί αυτοί μάλλον χρεοκόπησαν το κράτος, έρχεται σήμερα να χρησιμοποιήσει ως ανάχωμα των δικών του μεγάλων ευθυνών για το δυστύχημα στα Τέμπη το κομματικό κράτος και την οικογενειοκρατία! Είναι τόσο ένοχος που ακόμα και οι δικαιολογίες του υποδεικνύουν τον ίδιο ως ένοχο...

Διαρρηγνύει ανοιχτές θύρες όποιος ισχυρίζεται πως για τις διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής πολιτείας ευθύνονται οι πελατειακές σχέσεις, ο νεποτισμός, η γραφειοκρατία, η ευθυνοφοβία, η διαπλοκή, η διαφθορά κι ο συντεχνιασμός. Το να υπόσχεται, όμως, να τα πατάξει όλα αυτά ο πολιτικός που είναι κάθε λέξη τους μοιάζει με το να άκουγαν οι Αμερικανοί τη δεκαετία τού ΄30 τον Αλ Καπόνε να τους υπόσχεται πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος. Μόνο το θράσος αυτού που μας κυβερνά είναι μεγαλύτερο από τη βρομιά του...

Η εμπειρία τής πρώτης φοράς Αριστεράς απόδειξε ότι οι ρίζες των προβλημάτων είναι πολύ πιο βαθιές από όσο τις θεωρούσαν οι ψευδαισθήσεις της. Κάποια, μάλιστα, όπως τους κομματικούς διορισμούς, τα "πότισε" και η ίδια. 

Αν, όμως, αυτή η χώρα έχει κάποιες πιθανότητες να σωθεί αυτές θα προκύψουν από την υλοποίηση ενός κοινωνικού συμβολαίου στο οποίο λαός και κυβέρνηση θα συμφωνήσουν πως θα γίνουν τομές με πολιτικό κόστος. Αν κάποιοι, άλλωστε, μπορούν να τα καταφέρουν είναι αυτοί με τις λιγότερες εξαρτήσεις κι όχι εκείνοι που είναι γεννήματα της αδικίας, της ανομίας και της διαφθοράς...  

 

Η οργή του λαού δεν θα βρει δικαίωση στον Ντογιάκο, αλλά στον Ηρόδοτο...

Ο Κ. Μητσοτάκης εξόργισε τους "θεούς" με τη στάση του στην πανδημία, στις φυσικές καταστροφές και στην αισχροκέρδεια. Διέπραξε επανειλημμένως ύβρι που του θόλωσε το νου, του έφερε δηλαδή την άτη, και πίστεψε ότι και με τις παρακολουθήσεις θα μπορούσε να το παίζει τρελίτσα. Οι "θεοί", όμως, εξοργίστηκαν όταν διέπραξε νέα ύβρι με τα Τέμπη, προκαλώντας τη νέμεση της λαϊκής οργής που ξεχειλίζει στους δρόμους και στις πλατείες.  Όσο για την τίση, έρχεται το βράδυ των εκλογών....

Τα γράφω με αυτόν τον τρόπο για να με καταλαβαίνει κι ο αρχαιολάτρης Άδωνις, ο οποίος δικαιώνει και σε προσωπικό επίπεδο το σχήμα τού Ηρόδοτου. Όπως κι αν έχει, τίποτα δεν είναι ίδιο στη χώρα μετά τα Τέμπη, όπως τίποτα δεν έμεινε ίδιο μετά το Δεκέμβριο του 2008. 

Και τότε και τώρα έχουμε μια κυβέρνηση της δεξιάς που υποτίμησε τη λαϊκή οργή, ιδίως των νέων. Όπως και τότε έτσι και τώρα, θα το πληρώσει στις κάλπες. Κι αυτό, όπως και τότε έτσι και τώρα, θα είναι δικαιοσύνη που κανένας Ντογιάκος δεν θα μπορέσει να αποτρέψει από το να απονεμηθεί...

Ο πρωθυπουργός τού "πνίξατε στη Μάνδρα, κάψατε στο Μάτι, εγώ μετρούσα στρέμματα, εσείς φέρετρα, ανταλλάξατε τις Πρέσπες με τις συντάξεις" δεν δικαιούται να παραπονιέται αν, πράγματι, σε ορισμένες περιπτώσεις η αντιπολίτευση γίνεται πιο λαϊκιστική από όσο επιτρέπουν οι στιγμές. Αξιοποίησε τις πιο δόλιες μεθόδους για να πάρει την εξουσία χωρίς καμία ψευδαίσθηση για τα ψέματα που εν γνώσει του είπε για τα πάντα. Το κρίμα, το πολύ μεγάλο κρίμα είναι πως για να συνειδητοποιήσει η πλειοψηφία τού λαού ποιος αγύρτης τον κυβερνούσε τέσσερα χρόνια έπρεπε πρώτα να χαθούν δεκάδες άνθρωποι σε ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα...  

 

Το πένθος ως εθνική μας φορεσιά...

Ο ιουδαιοχριστιανισμός απεχθάνεται το σώμα, τη χαρά, το γέλιο. Γι' αυτό κι αναζητά την παραμικρή αφορμή για να τα διώκει. Φυσικά κι ο θάνατος, ιδίως ο μαζικός ξαφνικός θάνατος νεών ανθρώπων, δεν συνιστά παραμικρή αφορμή. Όλη, όμως, η κοινωνική υποκρισία, βαθιά εντυπωμένη μέσα μας από τις ιουδαιοχριστιανικές δοξασίες, ξεπροβάλλει με την αντίδρασή μας σε οτιδήποτε θυμίζει χαρά μέσα στις ημέρες τής δυστυχίας...

Οι πολιτικοί μας συνοδεύονται από επικοινωνιολόγους γιατί γνωρίζουν ότι και η οποιαδήποτε γκριμάτσα τους θα λάβει πολιτικές διαστάσεις στην εποχή τής εικόνας και των εύκολων εντυπώσεων. Γελάνε και κλαίνε όχι ως φυσική αντίδραση, αλλά καθ' υπόδειξη του λαϊκού αισθήματος ή αυτού που θεωρούν οι σύμβουλοί τους πως είναι το λαϊκό αίσθημα. Τα πρόσωπά τους είναι ψεύτικα γιατί εμείς τα θέλουμε έτσι. Κι ας γλεντάμε οι ίδιοι τη στιγμή που απαιτούμε φαινομενική ενσυναίσθηση από τους άλλους...

Δεν θα δούμε ποτέ τον Μητσοτάκη, τον Τσίπρα ή οποιονδήποτε άλλο πολιτικό να πενθεί χορεύοντας, όπως ο Αλέξης Ζορμπάς. Μπορεί να μην υπάρχει κηδεία χωρίς γέλιο, όπως και γάμος δίχως δάκρυ, αλλά η εθνική μας σεμνοτυφία δεν θα αποδεχόταν κάτι τέτοιο από την πολιτική ηγεσία, ακόμα κι αν ήταν άμοιρη ευθυνών... 

Μερικά δευτερόλεπτα πριν εξαϋλωθούν, δεκάδες άνθρωποι σχεδίαζαν το κοντινό ή και το απώτερο μέλλον τους. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να μας είχε κάνει σοφότερους για το τι έχει αξία και τι όχι. Φαίνεται, ωστόσο, πως έχουμε διαλέξει το πένθος ως εθνική μας φορεσιά για να κρύβουμε ότι από μικρά παιδιά μάς μαθαίνουν πώς να είμαστε δυστυχισμένοι κι όχι ευτυχισμένοι...  

  
 

Από το 1830 κυβερνά η Αριστερά με εξαίρεση τεσσεράμισι χρόνια...

Το ελληνικό κράτος έχει ιστορία σχεδόν δύο αιώνων, από τα οποία μόλις τεσσεράμισι χρόνια κυβερνήθηκε από τη ριζοσπαστική Αριστερά. Στη δε μεταπολίτευση, για να μιλήσουμε για τα πιο φρέσκα κουλούρια, κυβερνήθηκε 22 έτη από την κεντροαριστερά κι άλλα τόσα από την κεντροδεξιά. Όταν, συνεπώς, ο Κ. Μητσοτάκης μιλά για διαχρονικές παθογένειες κι αναλαμβάνει δίχως σχετική εξουσιοδότηση την ευθύνη για όλους όσοι κυβέρνησαν πριν από αυτόν μάλλον στις ευθύνες τής δικής του παράταξης αναφέρεται όταν προσπαθεί να αποσείσει από πάνω του τις προσωπικές δικές του...

Ο πρωθυπουργός, όμως, κάνει κάτι ακόμα χειρότερο προκειμένου να γλιτώσει την εκλογική λαιμητόμο. Αυτήν τη φορά διαπίστωσε ότι η ατομική ευθύνη δεν μπορεί να τον διασώσει, όπως ενδεχομένως τα κατάφερε με την πανδημία, γι' αυτό κι ενεργοποίησε το επίσης αγαπημένο του "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους". Δεν είμαι θαυμαστής τής κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, εκτιμώντας πως οι νέες τεχνολογίες μπορούν να είναι χρήσιμες όχι μόνο για να ανεβάζουμε φωτογραφίες μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και για να συμμετέχουμε πιο ενεργά στα κοινά. Από την άλλη, ωστόσο, δεν θα με βρει συνοδοιπόρο του ο Κ. Μητσοτάκης στην επιλογή του να ενισχυθούν η δήθεν αντισυστημική ψήφος στην ακροδεξιά ή η εκλογική αποχή μόνο και μόνο για να παραμείνει στην εξουσία...

Θα ήμουν, επίσης, αφελής αν πίστευα ότι η δικαιοσύνη θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ποια δικαιοσύνη άλλωστε; Αυτή που ο πρωθυπουργός τής υπαγορεύει τι θα συμπεριλάβει στη δικογραφία, αυτή που θεωρεί παράβαση καθήκοντος τις συνομιλίες ενός υπουργού με έναν επιχειρηματία ή αυτή που εκτιμά το ίδιο για την πίεση ενός υπουργού να αποκαλυφθεί η αλήθεια για ένα σκάνδαλο και να μην συσκοτιστεί; Κι αν η εκτελεστική εξουσία έχει κάθε λόγο να επιχειρεί την υπονόμευση της δικαστικής ανεξαρτησίας, οι δικαστές που της το επιτρέπουν τι άλλο, αλήθεια, διαπράττουν παρά παράβαση καθήκοντος;... 

 

Συγγνώμη, δεν είμαι δολοφόνος, απλώς μαριονέτα...

Όταν ο Κ. Μητσοτάκης μιλά για καταστροφή τής ελληνικής οικονομίας την περιορίζει στο πρώτο εξάμηνο του 2015. Όταν, όμως, αναφέρεται στο σιδηρόδρομο το χρονικό διάστημα που ορίζει ως υπεύθυνο είναι την τελευταία εικοσαετία. 

Πώς είναι δυνατό, ωστόσο, το σύνολο της οικονομίας, που τα πήγαινε τόσο περίφημα επί δύο αιώνες, να χρειάστηκε μόλις ένα εξάμηνο για να καταστραφεί, αλλά για τα τρένα να απαιτήθηκαν δύο ολόκληρες δεκαετίες; Να θέσω κι ένα δεύτερο ρητορικό ερώτημα: πόσο μαλάκες μάς θεωρεί ο πρωθυπουργός τής χώρας;...

Προφανώς κι ο σιδηρόδρομος δεν κατάρρευσε μέσα σε μία και μόνο τετραετία. Όπως, άλλωστε, και το Μάτι και η Μάνδρα δεν ήταν αποκλειστικώς ευθύνη τής στιγμής, αλλά αποτέλεσμα χρόνιων παθογενειών. Μόνο που τότε ο Μητσοτάκης ισχυριζόταν πως ο ΣΥΡΙΖΑ έπνιξε κι έκαψε δεκάδες ανθρώπους. Πότε έλεγε ψέματα και πότε αλήθεια; Και πόσο δίκαιο είναι να επιμερίζονται την ίδια ευθύνη αυτοί που έφτιαξαν διπλή γραμμή στο Αθήνα- Θεσσαλονίκη, της έδωσαν ηλεκτροκίνηση, διευθέτησαν κληρονομημένα χρέη δισ. ευρώ τού ΟΣΕ, ολοκλήρωσαν την ηλεκτροκίνηση στο 70% και λειτουργούσαν δευτεροβάθμιο κέντρο ελέγχου για να αποτρέπονται ανθρώπινα λάθη με εκείνους που δεν έκαναν τίποτα παρά να υποβαθμίζουν για μια τετραετία;...

Είναι πάντοτε γενναίο ένας πρωθυπουργός να ζητά συγγνώμη, έστω κι αν του την έγραψαν επικοινωνιολόγοι, έστω κι αν προέκυψε από τη λαϊκή οργή ύστερα από ημέρες κι από το "ανθρώπινο λάθος", έστω κι αν την συμψηφίζει με ευθύνες προκατόχων του. Ούτε ισχυρίζομαι πως ο Μητσοτάκης ή ο Κ. Καραμανλής είχαν, έστω, αποδεχθεί το ενδεχόμενο να έχουμε εκατόμβη νεκρών από τη σκόπιμη εγκατάλειψη του δημόσιου σιδηρόδρομου. Δεν είναι δολοφόνοι, είναι μαριονέτες συμφερόντων κι αυτό είναι και το μοναδικό τους ελαφρυντικό. Αν μπορεί να θεωρηθεί ελαφρυντικό...  

 

 
 

Δεν είμαστε περιούσιοι, δεν είμαστε για πέταμα...

Αυτός ο λαός δεν είναι αθώος του αίματος ούτε των κυβερνήσεων που τον χρεοκόπησαν. Αυτός ο λαός, ωστόσο, είναι και πολύ καλύτερος από όσο τον παρουσιάζουν διαχρονικά οι ευρωλιγούρηδες. Το απόδειξε με την ανυπακοή και την αλληλεγγύη του κατά τη μνημονιακή κρίση, το αποδεικνύει και σήμερα με το αίμα που δίνει κυριολεκτικώς για τα θύματα της τραγωδίας στα Τέμπη. Για να μην μιλήσω, φυσικά, για τους παλιότερους αγώνες του για ελευθερία, ανεξαρτησία και δημοκρατία...

Ο ελληνικός λαός δεν είναι ούτε ο περιούσιος ούτε ο καλύτερος στον κόσμο, απλούστατα γιατί δεν υπάρχουν περιούσιοι και καλοί και κακοί λαοί. Αυτός ο κόσμος αποτελείται από ανθρώπους που μιλούν διαφορετικές γλώσσες κι έχουν διαφορετική ιστορία και παραδόσεις. Γι' αυτό κάποιοι είναι καλύτεροι σε έναν τομέα και κάποιοι άλλοι σε άλλο. Μπορεί, για παράδειγμα, να μην σκύβουμε το κεφάλι και να ακολουθούμε όλες τις εντολές, καλές ή κακές, μπορεί να καταπίνουμε αμάσητο πως εχθρός μας είναι ο μετανάστης κι όχι ο κεφαλαιοκράτης, αλλά την ώρα τής ανάγκης είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε και να κλάψουμε μαζί με αυτούς που έχασαν δικούς τους ανθρώπους...

Προφανώς κι ο ελληνικός σιδηρόδρομος βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Σοβαρά σιδηροδρομικά δυστυχήματα, ωστόσο, και προσφάτως έχουν συμβεί και στην πολιτισμένη Εσπερία. Όποιος, συνεπώς, θέλει να φύγει στο εξωτερικό μπορεί φυσικά να το κάνει. 

Ας μην τρέφει, όμως, καμιά αυταπάτη πως θα βρει κάπου τον παράδεισο που του στέρησαν στην Ελλάδα. Το ΄"εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ" δεν αφορά μόνο την ελληνική εδαφική επικράτεια. Αφορά τον πλανήτη ολόκληρο...

 

 
 

Οι σταθμάρχες φταίνε και για την πανδημία, την αισχροκέρδεια, τις παρακολουθήσεις και και και...

Ο Κ. Καραμανλής ο νεότερος δεν είχε επιλογή να παραιτηθεί, είχε υποχρέωση. Η πολιτική του ευθύνη, άλλωστε, είναι αυτονόητη όταν δέκα ημέρες πριν το σοβαρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στη χώρα τα τελευταία 50 χρόνια δήλωνε στη Βουλή πως έχει φροντίσει για την ασφάλεια των σιδηροδρομικών μεταφορών. Κι αυτή η ευθύνη δεν ξεπλένεται ούτε με κροκοδείλια δάκρυα ούτε με μια παραίτηση. Αν ο Νίκος Παππάς καταδικάστηκε για παράβαση καθήκοντος γιατί επιχείρησε να φτιάξει ΣΥΡΙΖΑ Channel, σε πόσα χρόνια πρέπει να καταδικαστεί αυτός που γνώριζε και δεν έπραττε με συνέπεια τον θάνατο δεκάδων ανθρώπων;...

Οι σταθμάρχες και οι μηχανοδηγοί εν έτει 2023 έχουν αφεθεί να κινούνται στα τυφλά από μια κυβέρνηση η οποία είχε στα χέρια της σύγχρονα συστήματα που της είχε παραδώσει η προηγούμενη, αλλά τα άφησε ανενεργά. Κι έχουν σήμερα το θράσος αυτοί που υποτίθεται πως θα εκκένωναν το Μάτι σε μισή ώρα να χρησιμοποιούν ως αποδιοπομπαίους τράγους υπαλλήλους οι οποίοι τους προειδοποιούσαν εδώ και χρόνια για τους κινδύνους. Προφανώς θα υπήρξαν και λάθη των υπαλλήλων. Η μεγαλύτερη ευθύνη, ωστόσο, δεν είναι εκείνων που σπάζουν βάζα σε ένα δωμάτιο χωρίς φως, αλλά αυτοί που το αφήνουν σβηστό...

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει εντολή από τον κορυφαίο επικοινωνιολόγο που τον κουράρει να μην εμφανίζεται σε δυσάρεστα γεγονότα. Τα Τέμπη, βεβαίως, δεν μπορούσε να τα αποφύγει, όπως δεν θα μπορέσει να αποφύγει λίαν συντόμως και τη λαϊκή κατακραυγή... 

Απέτυχε στην πανδημία, απέτυχε στην αισχροκέρδεια, απέτυχε στις πυρκαγιές, απέτυχε να προστατεύσει τους θεσμούς και τη διαφάνεια, απέτυχε ακόμα και στη σιδηροδρομική ασφάλεια. Δεν θα χάσει, δηλαδή, "μόνο και μόνο" γιατί είναι διεφθαρμένος, αλλά και γιατί είναι αποτυχημένος...  

  

  
 

Στους πόσους νεκρούς θεωρείται επιτυχημένη μια ιδιωτικοποίηση;...

Πριν ένα μήνα περίπου είχα την τιμή να "απολαύσω" μια σιδηροδρομική διαδρομή με το ιδιωτικοποιημένο τρένο. Δεν ενοχλήθηκα τόσο από τις καθυστερήσεις, πόσο σημαντικές είναι αυτές, άλλωστε, όταν σήμερα θρηνούμε δεκάδες νεκρούς; 

Ενοχλήθηκα πιο πολύ από τη χυδαιότητα να σου ζητάνε να πας στο μπαρ για να σου δώσουν δωρεάν ένα μπουκάλι νερό κι όχι να στο φέρουν οι ίδιοι, αξιολογώντας έστω ότι είσαι πελάτης που πληρώνει κι όχι επαίτης. Ζω, εξάλλου, στο Παγκράτι και η ποιότητα του σήματος που μου παρέχει η ιδιωτική κινητή τηλεφωνία με κάνει να αισθάνομαι πως κατοικώ στην κορυφή τού Ολύμπου...

Δεν βρισκόμαστε στη δεκαετία τού '70 ή του '80, όταν οι ιδιωτικοποιήσεις έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Σήμερα έχουμε πάμπολλα παραδείγματα αποτυχιών και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στον πλανήτη για να τις αντιμετωπίζουμε ακόμα με προσμονή και δέος... 

Κι αν κάποιος μου πει πως, για παράδειγμα, ο ελληνικός σιδηρόδρομος ήταν στα ίδια χάλια όταν ήταν δημόσιος, που δεν ήταν, ποιος ο λόγος τότε να απωλέσουμε δημόσια έσοδα για να λαμβάνουμε τις ίδιες υπηρεσίες; Ή ποιος ο λόγος να πανηγυρίζουμε για τα υπερκέρδη τής ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ όταν οι λογαριασμοί ρεύματος είναι στα ύψη και το κράτος επιδοτεί, στην ουσία, αυτά τα υπερκέρδη;...

Τα τρένα ιδιωτικοποιήθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ για ένα κομμάτι ψωμί ως μνημονιακή υποχρέωση. Κι αυτό θα είναι ένα διαχρονικό άγος για την κυβερνώσα Αριστερά. Ποια δικαιολογία έχει, ωστόσο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη που σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια θέλησε να ιδιωτικοποιήσει ακόμα και το νερό; Καμία, παρά μόνο ιδεοληψία σε συνδυασμό με εξυπηρέτηση της ολιγαρχίας, η πεμπτουσία δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού... 

 

 

 

Το Μαξίμου ή το σπίτι του οι δύο εναλλακτικές μετεκλογικές διαδρομές Τσίπρα...

Σε αυτές τις εκλογές οι αρχηγοί των τριών μεγαλύτερων κομμάτων παίζουν το κεφάλι τους. Αν η ΝΔ ηττηθεί, ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα είναι αρχηγός της για πολύ ακόμα, έστω κι αν γλιτώσει τη φυλακή. Αν χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ οι καμπάνες θα ηχήσουν και για τον Αλέξη Τσίπρα, είτε τις χτυπήσει ο ίδιος είτε όχι. Για το ΠΑΣΟΚ ο κίνδυνος διάσπασης είναι πολύ μεγαλύτερος, ανεξαρτήτως αν κινηθεί πάνω ή κάτω από το 10%...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Τσίπρας δικαιούται να λάβει τις σοβαρότερες αποφάσεις στο δρόμο προς τις κάλπες ο ίδιος κι όχι να του επιβάλλονται ή να κρύβεται πίσω από τα συλλογικά όργανα. Όσοι θελήσουν, άλλωστε, να τον αμφισβητήσουν στην περίπτωση ήττας είναι έντιμο να του επιτρέψουν να έχει ορίσει εκείνος τις προεκλογικές συνθήκες του κόμματός του ώστε να κριθεί για τις αποφάσεις του. Δεν γίνεται, συνεπώς, να συναποφασίζουν ο Ευκλ. Τσακαλώτος ή ο Π. Σκουρλέτης, αλλά όταν έρθει η ώρα τού ταμείου ο λογαριασμός να πάει μόνο στον Τσίπρα...

Για να συμβούν όλα αυτά, ωστόσο, οφείλει κι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας να δείξει μια καλώς νοούμενη αρχηγικότητα που δεν είχε δείξει στο παρελθόν κι ως προς τον Π. Πολάκη. Όταν είσαι αρχηγός σού κουνιούνται  μόνο αν τους έχεις αφήσει να σου κουνιούνται. Μετά τις εκλογές, επομένως, δύο εναλλακτικές διαδρομές υπάρχουν για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, είτε το Μέγαρο Μαξίμου είτε το σπίτι του... 

 
 

Η αβάσταχτη σεμνοτυφία των βρομιάρηδων...

Η χρησιμοποίηση χρυσαυγίτικων μεθόδων δεν σε κάνει χρυσαυγίτη ή διεφθαρμένο, αλλά ούτε και σου περιποιεί τιμή. Ο Π. Πολάκης εδώ και πολύ καιρό συμπεριφέρεται σαν αρχηγός κόμματος, ο οποίος μάλιστα δεν λογοδοτεί σε κανένα όργανό του. Αξιοποιώντας την απήχησή του στο λούμπεν προλεταριάτο και σε όσους μπερδεύουν την αγωνιστικότητα με τον κουτσαβακισμό λειτουργεί ωσάν να είναι ο μοναδικός έντιμος Έλληνας...

Από αυτό το σημείο, ωστόσο, ως το να βαυκαλίζονται τους αθώους θιγμένους άνθρωποι που είναι αυτοβούλως χωμένοι στη λάσπη η διαφορά είναι χαώδης. Ναι, δεν συμφωνώ η Νικολάου, για παράδειγμα, να παρουσιάζεται ως "wanted dead or alive", λες και είμαστε στην άγρια Δύση. 

Αλίμονό μας, όμως, αν βοηθάμε στο ξέπλυμα ανθρώπων που είναι συνώνυμα της διαφθοράς και τα οποία κι εκείνα έχουν χρησιμοποιήσει χαρακτηρισμούς που δεν προσιδιάζουν στην αστική ευγένεια. Τα "θα τους γδάρω", "να μπει η Τουλουπάκη φυλακή, "ελευθεροδολοφόνοι" ή "να βρούμε θεσμικούς τρόπους να μην ξανακυβερνήσει η Αριστερά" δεν ειπώθηκαν, άλλωστε, από τον Πολάκη...

Όσοι με διαβάζετε τακτικά ξέρετε ότι δεν είμαι θαυμαστής τού "αψύ Κρητικού". Αν, ωστόσο, είναι η επόμενη Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να αποτελείται αποκλειστικώς από άοσμους, άγευστους κι άκαπνους μόνο και μόνο για να μην τσινίζουν η Σ. Κοσιώνη ή ο Γ. Πρετεντέρης χίλιες φορές να είναι στη Βουλή ο Πολάκης. Δεν είναι και λίγο παράδοξο, άλλωστε, να θες να κάνεις προεκλογική καμπάνια μιλώντας για πάτσηδες, μαντάδες και νικολάου χωρίς αυτόν που σου βρήκε τα στοιχεία για να τους επικαλείσαι;... 

  
 

Ο εθνικός μας μπαταχτσής...

Προφανώς και υπάρχουν στρατηγικοί κακοπληρωτές κι επίσης προφανώς το πάγωμα των πλειστηριασμών ή οι δόσεις για τα χρωστούμενα δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά μεταθέτουν την επίλυσή του για το μέλλον. Κι αυτό έκαναν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις. Καμία, όμως, δεν είχε τη βούληση πραγματοποίησης μιας βίαιης αναδιανομής πλούτου από τους πολλούς στους λίγους όπως η σημερινή. Για να κουνάς, άλλωστε, το δάχτυλο στους κακοπληρωτές δεν πρέπει να χρωστάς κι ο ίδιος δάνεια του "Κήρυκα Χανίων" ή το κόμμα σου στους τραπεζίτες που τους έδωσες ασυλία...

Αν ένας μικρομεσαίος θελήσει να απλωθεί πέρα από εκεί που φτάνει το πάπλωμά του, είναι ασυνείδητος. Αν ένας ολιγάρχης θελήσει να γίνει ακόμα πιο πλούσιος είτε παραβιάζοντας το νόμο είτε διαμορφώνοντάς τον κατά τις επιθυμίες του είναι εθνικός ευεργέτης και στο απυρόβλητο. Αν, άλλωστε, ένας μικρομεσαίος επιθυμεί ένα καλό σπίτι κι αυτοκίνητο ή ένα ταξίδι στην Καραϊβική οφείλεται στο ίδιο καταναλωτικό καπιταλιστικό σύστημα που οι ελίτ έχουν θεοποιήσει μέσω του επιθετικού τους μάρκετινγκ. Φαντάζομαι, επίσης, πως κανένας δανειολήπτης δεν πήρε δάνειο βάζοντας το πιστόλι στον κρόταφο των τραπεζών που με τα χρήματά του ανακεφαλαιοποίησε δύο φορές την τελευταία δεκαετία...

Ο τουρίστας τής Ραφήνας Κ. Καραμανλής έχει δίκιο όταν αισθάνεται ριγμένος σε σχέση με τον Κ. Μητσοτάκη. Για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου που δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο αυτό των παρακολουθήσεων τα ΜΜΕ τον είχαν ξεσκίσει, ενώ στον απερχόμενο πρωθυπουργό έχουν φερθεί, με το αζημίωτο βεβαίως, με το γάντι. Γι' αυτό κι αναρωτιέμαι με τρόμο: αν την πρώτη τετραετία συμπεριφέρθηκε όπως συμπεριφέρθηκε στους θεσμούς και στην κοινωνική δικαιοσύνη, ως πού μπορεί να το φτάσει σε μία δεύτερη; Μπρρρ... 

   

 
 

Ο κυρίαρχος τρόμος του Κυριάκου Μητσοτάκη...

Οι απεργιακές συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια δεν είναι άγνωστα φαινόμενα στην Ελλάδα. Ύστερα, ωστόσο, από τον επώδυνο συμβιβασμό τού ΣΥΡΙΖΑ το 2015 το πάθος τους είχε καταλαγιάσει. Μέχρι πρόσφατα, όμως, αφού τις τελευταίες εβδομάδες, με κορυφαίο παράδειγμα βεβαίως τους καλλιτέχνες, οι δρόμοι γεμίζουν με πολίτες πολυπληθών επαγγελματικών κατηγοριών- εκπαιδευτικοί, υγειονομικοί, τουριστικά επαγγέλματα- και συνταξιούχους που διαμαρτύρονται με ζέση κατά των κυβερνητικών πολιτικών. Κι όμως, στις δημοσκοπήσεις η ΝΔ εξακολουθεί να έχει καθαρό προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και στις δεύτερες εκλογές, μάλιστα, μεγαλύτερο κι από αυτό που κέρδισε τον αντίπαλό της το 2019...

Τι συμβαίνει; Οι ευτυχισμένοι με την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι περισσότεροι από τους εξοργισμένους μαζί της; Οι εξοργισμένοι με την κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν στηρίζουν μαζικώς το ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αλλάξουν τις ισορροπίες; Μήπως οι δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ούτε καν ως φωτογραφίες τής στιγμής γιατί το δείγμα τους δεν είναι αντιπροσωπευτικό ή γιατί είναι στημένες;... 

Ό,τι κι αν συμβαίνει θα φανεί το βράδυ των εκλογών. Δεν μπορώ, όμως, να μην σχολιάσω τον ολοφάνερο φόβο τού Κ. Μητσοτάκη μπροστά στη διαδικασία των εκλογικών πέναλτι. Αν είναι, όπως τον φιλοτεχνεί η ολιγαρχία, ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος της πολιτικής γιατί καθυστερεί συνεχώς τις κάλπες; 

Γιατί επιχειρεί να αποδομήσει το σενάριο κυβέρνησης ηττημένων αν ο θρίαμβος τον περιμένει με ανοιχτές αγκάλες; Γιατί βαράει και δέρνει όποιον του χαλά τις προεκλογικές φιέστες; Ένας τέτοιος άνθρωπος είτε έχει ανασφάλειες που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα είτε τη γνωρίζει γι' αυτό και την τρέμει. Κοντός ψαλμός...   

   
 

Οι εχθροί του εχθρού μου δεν είναι απαραιτήτως φίλοι μου...

Οι εχθροί τού εχθρού μου δεν είναι απαραιτήτως φίλοι μου. Αν μη τι άλλο, γιατί μπορεί να είναι διαφορετικοί οι λόγοι για τον οποίο έχουμε κοινό εχθρό. Ούτε, συνεπώς, ο τουρίστας τής Ραφήνας είναι φίλος μου μόνο και μόνο γιατί δεν χωνεύει τον Κ. Μητσοτάκη. Η πρωθυπουργία του, άλλωστε, υπήρξε μία από τις χειρότερες της μεταπολίτευσης και συνέβαλε στη χρεοκοπία τής χώρας...

Αντιλαμβάνομαι τις ψηφοθηρικές σκοπιμότητες της θώπευσης και του ξεπλύματος του Κ. Καραμανλή από τον Αλέξη Τσίπρα. Το "διαίρει και βασίλευε", εξάλλου, δεν το εγκαινίασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ούτε θα είναι ο τελευταίος που θα το εφαρμόσει. Βρισκόμαστε, όμως, σε μια διαφορετική ιστορική περίοδο από τη μνημονιακή, η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ μοιάζει με μονόδρομο και το υπερβολικό κλάμα για την αποχώρηση Καραμανλή παράταιρη...

Ο Κ. Καραμανλής στην ουσία εγκατάλειψε την πολιτική το 2009. Από τότε, άλλωστε, οι δημόσιες τοποθετήσεις του ήταν ελάχιστες. Για να είχαν κάποια αξία, εξάλλου, θα έπρεπε να είχε προηγηθεί η δημόσια απολογία του για τα κυβερνητικά του πεπραγμένα. Ποτέ δεν είναι αργά, αλλά μέχρι να το κάνει και, μάλιστα, με τη μορφή γενναίας αυτοκριτικής του τα λόγια του θα έχουν τόση αξία όσο αυτά ενός αμετανόητου εγκληματία... 

   

 
 

Λαμόγια, εθνικιστές μα πάνω από όλα υποκριτές...

Το να είσαι λαμόγιο ή εθνικιστής δεν είναι κάποιος τίτλο τιμής. Υπάρχει, όμως, και κάτι χειρότερο, να είσαι λαμόγιο, εθνικιστής και υποκριτής. Στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, προεξάρχοντος του ίδιου του πρωθυπουργού, βρίσκουμε πολλούς τέτοιους. Κακή ώρα την Σ. Νικολάου και τους διόσκουρους της πατριδοκαπηλίας Βορίδη- Γεωργιάδη...

Η δήθεν ηθική τής Νικολάου της απαγόρευε να δίνει άδειες στον Κουφοντίνα ή σε σπουδαστές αναρχικούς κατάδικους, αλλά δεν την εμπόδισε από το να ζημιώσει το Δημόσιο με μερικά εκατομμύρια ευρώ σε απευθείας αναθέσεις σε ημέτερους. Στο μεταξύ, ο πατριωτισμός Βορίδη- Γεωργιάδη τους ωθεί να ισχυρίζονται πως Έλληνας γεννιέσαι και δεν γίνεσαι. 

Αυτό, ωστόσο, δεν τους απότρεψε από το να δώσουν την ελληνική υπηκοότητα σε Τούρκο καταζητούμενο από την Ιντερπόλ, την ίδια ώρα μάλιστα που δυσκολεύουν τις εξετάσεις απόκτησης ιθαγένειας για ανθρώπους που ζουν χρόνια στην Ελλάδα. Μόνο η υποκρισία τους είναι μεγαλύτερη από την αγυρτεία τους...

Φυσικά δεν είναι μόνο οι Νικολάου- Βορίδης- Γεωργιάδης στη ΝΔ που έχουν κάνει την εξαπάτηση τέχνη. Το κακό παράδειγμα, άλλωστε, το δίνει πρώτος και χειρότερος ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης. Ούτε ισχύει στην περίπτωσή τους το "δεν πειράζει να κάνουν μερικά δωράκια στον εαυτό τους, αρκεί να δίνουν και σε εμάς". Δεν έχουν δώσει τίποτα στο πόπολο που να μην έχουν πάρει πίσω στο δεκαπλάσιο κι εκατονταπλάσιο οι ίδιοι και οι ολιγάρχες χορηγοί τους... 

 

 
 

Ας βγει ο Μητσοτάκης, αρκεί να μπει ο Χαιρετάκης...

Τι είναι πιο σημαντικό; Να είναι υποψήφιος βουλευτής στα Χανιά κάποιος Χαιρετάκης ή ο ελληνικός λαός να απαλλαγεί από τον Κ. Μητσοτάκη; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα έπρεπε να είναι αυτονόητη για κάθε δημοκρατικό πολίτη. Όσο αψύς κι αν είναι, όσο δίκιο κι αν έχει ή δεν έχει για τα μικρά κι ασήμαντα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να αποφύγει την ανώφελη εσωστρέφεια ούτε για την επιλογή υποψήφιων για τις βουλευτικές εκλογές. Ούτε μου είναι κατανοητό γιατί ο Αλέξης Τσίπρας συμβιβάζεται με επιλογές που δεν τις ξέρει ούτε η μάνα τους. Πολλώ δε μάλλον όταν παίζεται, για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια, και το δικό του κεφάλι σε αυτές τις εκλογές...

Όπως κι αν έχει, καλό είναι να μην βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Ενδεχομένως, άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ να κέρδιζε περισσότερες ψήφους χωρίς τον Πολάκη παρά με τον Πολάκη. Το αντριλίκι, έτσι κι αλλιώς, δεν μετριέται με βρισιές ούτε οι "παντελονάτοι" υποψήφιοι συνάδουν με την ποσόστωση 50- 50 ανδρών και γυναικών που προωθεί η Κουμουνδούρου. Φυσικά και δεν περισσεύει κανείς για να αποφύγουμε μια νέα θητεία Μητσοτάκη, περισσεύει ωστόσο ο μικρομεγαλισμός εκείνων που μπερδεύουν το μπόι τους με το πολιτικό τους μέγεθος... 

 

 

Απατεώνες νέτα σκέτα...

Ας υποθέσουμε πως οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας γίνονται με νόμο τού ΣΥΡΙΖΑ, που δεν γίνονται. Για χάρη τής συζήτησης ας χαρακτηρίσουμε, επίσης, διαβολικό το νόμο Κατρούγκαλου για τις συντάξεις ή προδοτική τη Συμφωνία των Πρεσπών. Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που κυβερνά εδώ και τέσσερα σχεδόν χρόνια, δεν κατάργησε τίποτα από όλα αυτά κι άλλα "σατανικά" που υποτίθεται πως έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τη μεσαία τάξη και την πατρίδα;...

Για να είμαι ακριβέστερος, η σημερινή κυβέρνηση άλλαξε τη νομοθεσία ΣΥΡΙΖΑ και κατάργησε την προστασία τής πρώτης κατοικίας, κατάργησε τη 13η σύνταξη και δεν επέστρεψε σε όλους τα αναδρομικά κι όπου τα επέστρεψε το έκανε κουτσουρεμένα, ενώ δίνει μάχες για την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην ΕΕ. Είναι ευφημισμός, συνεπώς, αν τους χαρακτήριζα πολιτικούς απατεώνες, ιδίως αν μνημονεύσω πόσο έχουν ασελγήσει στους θεσμούς και στο κράτος δικαίου. Οι άνθρωποι είναι απατεώνες, νέτα σκέτα...

Αυτό που ζήσαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήταν μια βίαιη αναδιανομή τού εισοδήματος από τους λίγους στους πολλούς χωρίς καν να υπάρχει η δικαιολογία των μνημονίων. Η κυβέρνηση αξιοποίησε παγκόσμιες κρίσεις για να μας φτωχοποιήσει είτε χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι είτε αποδίδοντάς το σε εξωτερικούς παράγοντες όταν η ενίσχυση της εγχώριας ολιγαρχίας είναι δικό της έργο. Και για να μας εξευτελίσει περισσότερο μας μοιράζει τώρα προεκλογικά δωράκια, που είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι όσων έχουμε δώσει για να είμαστε υπερήφανοι για τους "ευεργέτες" εφοπλιστές και τραπεζίτες μας... 

 

 

Παρακολουθεί, συλλέγει προσωπικά δεδομένα, χρησιμοποιεί πράκτορες για να κάνει αδιάβλητες εκλογές...

Δεν είναι λανθασμένο κριτήριο να ψηφίζουμε και με την τσέπη μας, αρκεί να ψηφίζουμε και με γνώμονα την τσέπη τής πλειονότητας κι άλλους παράγοντες, όπως ο σεβασμός τού κράτους δικαίου. Ψηφίζει, όμως, με την τσέπη του ένας συνταξιούχος, για παράδειγμα, που η κυβέρνηση Μητσοτάκη του έκοψε τη 13η σύνταξη, δεν του επέστρεψε τα αναδρομικά και του διακινδύνευσε την επικουρική ασφάλιση αλλά θα την ξαναψηφίσει γιατί μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές τού δίνει ένα εφάπαξ επίδομα μάξιμουμ 300 ευρώ; Όχι, αυτός ο άνθρωπος δεν ψηφίζει με την τσέπη του, αλλά με βάση, στην καλύτερη περίπτωση, την οικογενειακή ή ατομική του παράδοση και στη χειρότερη τη χαμηλή εκτίμηση που έχει για τον εαυτό του...

Μέχρι τις εκλογές ο Κ. Μητσοτάκης θα παριστάνει τον ετεροχρονισμένο Άι Βασίλη, οι πραγματικές του προθέσεις, ωστόσο, φάνηκαν σε στρατηγικές επιλογές που έκανε κατά τη διάρκεια της τετραετίας. Η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, οι απευθείας αναθέσεις, η ασυλία στους τραπεζίτες, οι παρακολουθήσεις, οι πλειστηριασμοί, η πατριδοκαπηλία είναι μόνο μερικά παραδείγματα μια διακυβέρνησης που συνδύασε το νεοφιλελευθερισμό με τον αυταρχισμό και τον ακροδεξιό λόγο. Ο λύκος, συνεπώς, μπορεί να ντυθεί πρόβατο τις προσεχείς εβδομάδες, ξεχωρίζει όμως από το αίμα στα δόντια του...

Φυσικά ο πρωθυπουργός δεν θα περιοριστεί στον εξωραϊσμό τού έργου του ή στη δαιμονοποίηση της αντιπολίτευσης. Θα παίξει και βρόμικα, θα παίξει πολύ βρόμικα γιατί ξέρει ότι εκλογική ήττα του μπορεί να μην σημάνει το βιολογικό του τέλος, όπως ενδεχομένως στην περίπτωση Ερντογάν, αλλά θα οδηγήσει πιθανότατα στο πολιτικό του φινάλε. Ένας άνθρωπος που παρακολουθεί και τους δικούς του, συλλέγει προσωπικά δεδομένα πολιτών και χρησιμοποιεί Ισραηλινούς πράκτορες δεν αποτελεί εγγύηση ομαλής διεξαγωγής των εκλογών. Δεν είναι αυτονόητο;... 

 

Να γίνει ποινικό αδίκημα η αποχή από τις εκλογές...

Η αποχή από την εκλογική διαδικασία θα έπρεπε να είναι αδίκημα, ακόμα και ποινικό, αν θέλουμε να λεγόμαστε πολίτες κι όχι πελάτες που θα υποκύπτουν στο κάθε προεκλογικό επίδομα ενός "καψούρη" πρωθυπουργού. Αν είναι, κι ορθώς, αδίκημα να κλέβεις πέντε ευρώ από το πορτοφόλι κάποιου θα έπρεπε να είναι ομοίως αδίκημα η άρνηση συμμετοχής σε μια δημοκρατική διαδικασία που δεν ήταν και τόσο αυτονόητη σε αυτήν τη χώρα μέχρι το 1974. Ή, έστω, εναλλακτικώς όποιος δεν συμμετέχει στην ψηφοφορία να μην έχει δικαίωμα έκφρασης πολιτικής γνώμης για τα επόμενα τέσσερα χρόνια...

Με την υποχρεωτικότητα της ψήφου δεν ταυτίζω και την υποχρεωτικότητα επιλογής κάποιου κόμματος ή υποψήφιου. Δεν σου αρέσει κανένας ή προτιμάς κάποιο άλλο πολίτευμα; Έλα στην κάλπη και δήλωσέ το με το λευκό ή το άκυρο. Ρίξε, βρε αδερφέ, ένα προφυλακτικό ή ζωγράφισε μια μούντζα. Κάνε κάτι, όμως, άλλο από το να κάθεσαι στον εξώστη και να βρίζεις εκ του ασφαλούς αυτούς που βρίσκονται στην αρένα χωρίς να έχεις καμία συμμετοχή στην επιλογή τους...

Αν όσα προτείνω σας ακούγονται φασιστικά, σας καλώ να αναρωτηθείτε αν θα είχαμε ίσως καλύτερη ποιότητα δημοκρατίας στην περίπτωση που εφαρμόζονταν κι ο κάθε λούμπεν προλετάριος αναλάμβανε την ευθύνη που του αναλογεί και δεν την πάσαρε αλλού. Κι αν, επίσης, αναρωτιέστε πόσο εύλογο είναι η δημοκρατία να επιβάλλεται διά της επιβολής, έρχεστε πολύ αργά. Είναι τόσο εύλογο όσο οι ανθρώπινες κοινωνίες να τιμωρούν τη δολοφονία ή το βιασμό. Κι αν εφαρμοζόταν ένα τέτοιο μέτρο είναι πιθανό σε κάποιο χρονικό διάστημα από σήμερα να αιρόταν η υποχρεωτικότητά του, αφού ο στόχος θα είχε επιτευχθεί: θα ήμασταν πλέον πολίτες κι όχι πελάτες...

 

Τα τατουάζ γίνονται χένα και οι ιδεολογίες αόρατο μελάνι...

Αν κάποιος είναι Αριστερός ή δεξιός στα 18 δεν σημαίνει απαραιτήτως πως είναι αξιέπαινος αν είναι Αριστερός ή δεξιός και στα 48 του ή στα 78. Η ζωή δεν μένει στάσιμη, γεννά νέα δεδομένα κι αν πιστεύεις ότι η ιδεολογία σου δεν προσαρμόζεται σε αυτά καλά κάνεις και την αλλάζεις. Είναι, όμως, αυτή η περίπτωση αρκετών πολιτευτών που αλλάζουν τα κόμματα σαν τα πουκάμισα; Μάλλον όχι...

Για να είμαι δίκαιος, ούτε τα κόμματα, με την εξαίρεση του ΚΚΕ- που δεν το τιμά, πάντως, έστω κι αν πιστεύουν το αντίθετο στον Περισσό-, έχουν μπετόν αρμέ ιδέες, αρχές κι αξίες. Το σατιρικό "αυτές είναι οι αρχές μου κι αν δεν σας αρέσουν, έχω κι άλλες" βρίσκει εφαρμογή και σε αυτά. Τι σχέση έχουν η καραμανλική ΝΔ της μεταπολίτευσης με τις εθνικοποιήσεις με τη σημερινή ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη ΝΔ, ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ με το σημερινό ή το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ με το γιουσουφάκι τής Μητσοτάκης Α.Ε.;...

Όταν, επομένως, έχεις κόμματα- σούπερ μάρκετ πώς να μην έχεις και πολιτευτές που τα επιλέγουν με βάση την πιθανότητα εκλογής κι ανάδειξής τους κι όχι με βάση τις καταστατικές τους αρχές; Το ένα φέρνει το άλλο και τα δύο ένα Κοινοβούλιο μειωμένης ηθικής ευθύνης. Όταν, συνεπώς, εκλείπει η ιδεολογία αφθονεί ο οπορτουνισμός κι όπου αφθονεί ο οπορτουνισμός τα τατουάζ γίνονται χένα και οι αρχές χρηματιστήριο αναξίων...

 

 

Η οργή πλέον για Μητσοτάκη μεγαλύτερη από τη δυσπιστία για Τσίπρα...

Το να κάνεις λάθη είναι ανθρώπινο και συγχωρητέο. Το να θες να κάνεις λάθη είναι επίσης ανθρώπινο, αλλά ασυγχώρητο. Οι ελληνικές δημοσκοπικές εταιρείες, όπως και οι Έλληνες δικαστές, έχουν αποφασίσει να κάνουν λάθη από πρόθεση. Για την ακρίβεια, το έχουν αποφασίσει οι εντολείς τους κι αυτοί απλώς εκτελούν...

Όποιος πιστεύει ότι μόνο οι καλλιτέχνες ή όσοι κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους βρίσκονται σε αναβρασμό θα πρέπει να προετοιμάζεται για να εκπλαγεί το βράδυ των εκλογών. Κι όχι μόνο για το ποιος θα είναι νικητής, αλλά και για το ποιος θα μπει ή δεν θα μπει στη Βουλή. Ακόμα και οι δημοσκοπήσεις πριν το δημοψήφισμα θα μοιάζουν επιστημονικώς άρτιες εκείνη τη βραδιά, που δεν αργεί όσο κι αν την καθυστερεί ο Κ. Μητσοτάκης...

Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι δημοσκόποι στην προσπάθειά τους να φανούν αντικειμενικοί είναι πως την ίδια ώρα που δίνουν μια σημαντική διαφορά υπέρ τής ΝΔ καταγράφουν αρνητικό πρόσημο για σχεδόν όλες, αν όχι όλες τις κυβερνητικές πολιτικές. Είναι κι αυτή μια ένδειξη πως υπάρχει μέθοδος στην τρέλα τους, η οποία δεν είναι καθόλου τρέλα αλλά δόλος... 

Όπως κι αν έχει, είναι αυτή ακριβώς η λαϊκή δυσφορία που θα οδηγήσει σε ήττα τη ΝΔ, όσους αποστάτες κι αν βρει στο πρόθυμο ΠΑΣΟΚ. Η οργή, πλέον, για τον Μητσοτάκη είναι μεγαλύτερη από τη δυσπιστία για τον Αλέξη Τσίπρα... 

 

(Και) Η υποκριτική θα τελειώσει τους υποκριτές...

Δεν υπάρχουν πολλές βεβαιότητες για τις επερχόμενες εκλογές κι όσοι τις θεωρούν τελειωμένη υπόθεση μάλλον θα εκπλαγούν πολύ το βράδυ που θα κλείσουν οι κάλπες. Μια από τις λίγες βεβαιότητες, πάντως, είναι ότι όσοι περισσότεροι προσέλθουν να ψηφίσουν τόσο πιθανότερο είναι να απαλλαγούμε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κι όσοι πιστεύουν ότι η συμμετοχή θα είναι μικρότερη κι από του 2019 ή όσοι θεωρούν πως το γενικότερο κλίμα είναι απολιτίκ μάλλον δεν έχουν καταλάβει κι ότι η κοινωνία βρίσκεται σε σημείο βρασμού...

Οι ακριβοπληρωμένοι επικοινωνιολόγοι τού Κ. Μητσοτάκη τον έχουν πείσει πως οι ηλικιωμένοι, οι ακροδεξιοί και οι κυρ Παντελήδες μπορούν να του χαρίσουν τη νίκη γιατί είναι πιθανότερο να ψηφίσουν από τους νέους ή τους ανθρώπους τού πολιτισμού. Είμαστε, έτσι κι αλλιώς, μια γερασμένη κι απολίτιστη χώρα, επομένως δεν υπάρχει λόγος να διακόψει τις μπίζνες και στην τέχνη ο πρωθυπουργός μας. Αυτό είναι το σκεπτικό, μόνο που διαψεύδεται καθημερινώς και στο πεζοδρόμιο. Κι αν οι καλλιτέχνες δεν είναι πολλοί, είναι ωστόσο πολλοί αυτοί που τους θαυμάζουν και τους εκτιμούν...

Το ίδιο έχουν υποεκτιμηθεί από το Μαξίμου οι συνέπειες από το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων και των υπόλοιπων επιθέσεων στο κράτος δικαίου από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά τού λαού είναι πολύ καλύτερα από όσο τα έχουν υπολογίσει κι αν συνεχίσουν να συνδέουν το ΣΥΡΙΖΑ με το έπος τής Εθνικής Αντίστασης δώρο κάνουν στην Κουμουνδούρου κι όχι κακό. Κι αν, επίσης, ελπίζουν σε υπερίσχυση του δεξιού ΠΑΣΟΚ έναντι του αριστερού, υπάρχουν και οι τρίτες κάλπες στις οποίες στη Χαριλάου Τρικούπη θα παλεύουν για να περάσουν το 3%...

 

 

Νομίζει πως το '23 είναι '19 και θα τον ψηφίσουν ξανά οι κασιδιαραίοι...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης ανησυχούσε πραγματικά για την επιστροφή τού χρυσαυγιτισμού, δεν θα είχε οικειοποιηθεί τη φρασεολογία του ούτε θα επιχειρούσε ιστορικούς αναθεωρητισμούς. Είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι η τροπολογία για την απαγόρευση του κόμματος Κασιδιάρη αποσκοπεί στην αλίευση από τη ΝΔ των ψήφων που θα πήγαιναν εκεί. Όπως, δηλαδή, το πέτυχε το 2019 με τη Χρυσή Αυγή. Μόνο που τέσσερα χρόνια αργότερα οι πολιτικές συνθήκες δεν είναι ίδιες...

Οι ψήφοι που θα κατέληγαν στον Κασιδιάρη δεν θα καταλήξουν στη ΝΔ, αλλά στον Βελόπουλο και σε άλλους ακροδεξιούς. Ο Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός, δίνει μάχες για την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην ΕΕ κι επιτρέπει στο Oruc Reis να φτάνει ως την Κρήτη και το Turkaegean να καταχωρείται ως τουρκική πατέντα. Όσοι πίστεψαν τα αντίθετα έχουν κι άλλες εναλλακτικές για να ικανοποιήσουν τα ακραία τους εθνικιστικά αισθήματα...

Το ότι ο Μητσοτάκης είναι αδίστακτος δεν είναι δα και κανένα νέο. Άνθρωπος που παρακολουθεί ακόμα και τους κολλητούς του 30 χρόνων είναι προφανώς άφιλος κι αρχομανής. Γι' αυτό και δεν εκπλήσσομαι που θέτει σε διακινδύνευση ακόμα και τη νόμιμη λειτουργία κομμάτων που έχουν αποδείξει εδώ και δεκαετίες την πίστη τους στο Σύνταγμα, παραχωρώντας ακατανόητα διευρυμένες εξουσίες σε ελεγχόμενους και υπερσυντηρητικούς δικαστικούς... 

Λένε πως οι εξουσιαστές διαφθείρονται συνήθως από τη δεύτερη θητεία τους και μετά. Στην περίπτωσή μας, ωστόσο, έχουμε έναν πολιτικό που μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου η διαφθορά ήταν κάτι σαν τα κουβαδάκια που είχαν τα άλλα παιδιά. Αυτό είναι και το μοναδικό ελαφρυντικό που του αναγνωρίζω...  

  

  
 

Εις οιωνός άχρηστος, αμύνεσθαι περί Shell και Total...

Οι χιλιάδες νεκροί τού σεισμού ήρθαν να μας θυμίσουν πως κοινή είναι η μοίρα των ανθρώπων, είτε μιλάνε ελληνικά ή τουρκικά ή αραβικά είτε πιστεύουν σε Χριστό ή Αλλάχ. Η ίδια κοινή μοίρα τούς περιμένει αν αύριο μεθαύριο, ο μη γένοιτο, σκοτωθούν σε κάποιο πόλεμο για να μπορέσουν οι μη ελληνικές και τουρκικές πολυεθνικές να διαμοιράσουν τα ιμάτια του Αιγαίου. Ο θεός των πατριωτών δεν χάραξε σύνορα, αλλά οι πατριώτες είναι κάθε στιγμή πρόθυμοι να τον γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια...

Δεν είναι τραγικό, όπως και το 1999, να ευελπιστούμε στην ειρήνη πάνω στα ερείπια μιας τραγωδίας; Θα πρέπει, δηλαδή, η φύση να υπενθυμίζει την θνητότητά μας κάθε τρεις και λίγο για να κατανοούμε τη ματαιότητα του πολέμου; Και σε τι, άραγε, ωφελεί να μετρά και να ξαναμετρά ο καθένας τους σφαγιασθέντες του για να απονέμει στον εαυτό του ιστορικό δίκιο; Κι έναν να έσφαξες κι έστω εκείνος ο ένας να έσφαξε την μάνα ή τον αδερφό σου δεν είσαι τίποτα καλύτερο από φονιάς...

Αν κάποτε κάποιος δεν πατήσει φρένο στο κινούμενο όχημα της εκδίκησης θα είμαστε καταδικασμένοι να την ανακυκλώνουμε στην αιωνιότητα. Οι νεκροί, άλλωστε, ζητούν δικαίωση μέσα από την ειρήνη κι όχι από τη σφαγή. Κι αν κάποιος έχει αντίρρηση ας αναλογιστεί πόσοι τάφοι πρέπει ακόμα να ανοίξουν νεαρών, γεμάτων ζωή ανθρώπων για να αντιληφθούμε ότι τίποτα δεν δικαιολογεί τη σύγκρουση στο όνομα, στην ουσία, της Shell ή της Total...

 
 

Καλύτερα ο Κασιδιάρης στη Βουλή παρά μερικά γιουσουφάκια με τήβεννο να αποφασίζουν επί θεών κι ανθρώπων...

Μπορεί μια δράκα δικαστών να αποφασίζει αν ένα κόμμα είναι συνταγματικό ή όχι; Ενδεχομένως κάτι τέτοιο να ήταν ρεαλιστικό σε κάποια άλλη χώρα, όπου για παράδειγμα η εκτελεστική ηγεσία δεν διορίζει τη δικαστική. Στην Ελλάδα, όμως, είναι ανεύθυνο, για να μην το χαρακτηρίσω επικίνδυνο γνωρίζοντας και τη δημοκρατική αναισθησία αρκετών δικαστικών. Αυτοί είναι πιθανότερο να απαγορεύσουν ακόμα και το ΣΥΡΙΖΑ με το νόμο που φέρνει ο Κ. Μητσοτάκης παρά το κόμμα Κασιδιάρη...

Συνεπώς, είναι προτιμότερο να κατεβεί στις εκλογές ο χιμπατζής με τα μαύρα από το να ανοίξει η κοινοβουλευτική δημοκρατία την κερκόπορτα στη δικαστική αυθαιρεσία. Δεν έχω καμία μα καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη κι αν είχα κάποιες δεύτερες σκέψεις αυτές εξαφανίστηκαν με τη στάση της στο ζήτημα των παρακολουθήσεων. Όταν δεν λειτουργεί ως γιουσουφάκι τής εκτελεστικής κι επιχειρηματικής εξουσίας δικάζει σαν να βρισκόμαστε στο μεσαίωνα κι ακόμα πιο πίσω...

Φυσικά και δεν είναι όλοι οι δικαστές φαύλοι, οπισθοδρομικοί ή περιδεείς, όπως δεν είναι κι όλοι οι πολιτικοί ή όλοι οι δημοσιογράφοι. Το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, ωστόσο, είναι έτσι κατασκευασμένο ώστε να μην αποδίδεται δικαιοσύνη, και δεν είναι μόνο ζήτημα ταχύτητας. Τα παραθυράκια για να ξεφεύγει η παρανομία είναι ορθάνοιχτα κι όσο ισχυρότερος ο παρανομών τόσο μεγαλύτερο και το εμβαδόν του παραθύρου...

 

 

Σήκω Ανδρέα για να δεις τα παιδιά της συνδιαλλαγής...

Η επιβίωση δεν γνωρίζει από κανόνες. Μπορείς να κάνεις τα πάντα για να την πετύχεις, ακόμα και να φας άνθρωπο. Πολλώ δε μάλλον την ιδεολογία σου, αν είσαι κόμμα. Γι' αυτό κι έχω βαθιά κατανόηση για το πολιτικό αδιέξοδο του Ν. Ανδρουλάκη. 

Αφού δεν κατάφερε- και πώς άλλωστε όταν είναι μετρίως μέτριος ο ίδιος- να εκτοπίσει το ΣΥΡΙΖΑ κι έχοντας μπροστά μας ως πιθανότερο ενδεχόμενο μια κυβέρνηση συνεργασίας είναι λογικό να κάνει πως ξεχνά ακόμα και ποιος τον παρακολουθούσε. Φυσικό επόμενο να ξεχνά και τη λέξη "Σοσιαλιστικό" στην ονομασία που ο ίδιος επανάφερε για το κόμμα του...

Βεβαίως και είναι πρόσχημα το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβέρνησε με τον Π. Καμμένο ή το ότι έχει δύο πρώην υπουργούς του στο Ειδικό Δικαστήριο για να επιτίθεται γι' αυτόν το λόγο στην Κουμουνδούρου ο πρόεδρος ενός κόμματος που συγκυβέρνησε με τον Γ. Καρατζαφέρη, τον Αντ. Σαμαρά, τον Αδ. Γεωργιάδη, τον Μ. Βορίδη, τον Θ. Πλεύρη ή τον Κ. Βελόπουλο και με το οποίο "διέπρεψαν" ο Α. Τσοχατζόπουλος, ο Θ. Τσουκάτος και η Εύ. Καϊλή. Ο Αλέξης Τσίπρας, άλλωστε, ήρθε σε ρήξη με τον Καμμένο για τη Συμφωνία των Πρεσπών, ο Νίκος Παππάς έφερε έσοδα στο δημόσιο ταμείο με τις τηλεοπτικές άδειες κι ο Δ. Παπαγγελόπουλος πίεσε για την αποκάλυψη κι όχι τη συσκότιση ενός ακόμα σκανδάλου. Στο ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, αλληθωρίζουν ακόμα προς τα ακροδεξιά και τη διαφθορά. Ένα σημαντικό κομμάτι του έστω... 

Το ΠΑΣΟΚ όπως το ξέρουμε σήμερα δεν θα έχει μέλλον μετά τις εκλογές. Είτε οδηγηθούμε σε δύο κάλπες είτε συγκυβερνήσει από την πρώτη ή τη δεύτερη το μισό θα αποχωρήσει και το υπόλοιπο θα παραμείνει για να παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς την εξαΰλωσή του. Όπως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου συνέθλιψε βήμα βήμα την Ένωση Κέντρου του πατέρα του, το ίδιο θα συμβεί και τώρα, με τον θύτη σε ρόλο θύματος πλέον. Ο Ανδρουλάκης έπαιξε τα χαρτιά του και τα έπαιξε όλα λανθασμένα, φτάνοντας ακόμα και στον αυτοεξευτελισμό του σκεπτόμενος συνεργασία με τον βιαστή του. Αυτά συμβαίνουν, άλλωστε, όταν έχεις αρκετούς σκελετούς στη ντουλάπα σου... 

 

Μην αφήσουμε εκτός τον Κασιδιάρη για να κασιδιαρίζουμε οι ίδιοι...

Είχα γράψει όταν ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε πριν μερικούς μήνες για έλλειψη ενσυναίσθησης τον Κ. Μητσοτάκη για το ότι γελούσε κατά την επίσκεψή του στο Μάτι πως αυτό δεν λέγεται αντιπολίτευση. Προφανώς και ζούμε στην εποχή τής εικόνας και οι συμβολισμοί έχουν τη σημασία τους και στην πολιτική, αλίμονο όμως αν υποβιβάσουμε την άσκησή της σε παράσταση στην Επίδαυρο και τους ηγέτες μας σε θεατρίνους που θα γελούν ή θα κλαίνε ανάλογα με την περίσταση. Λες και οι υπόλοιποι Έλληνες από την ημέρα που σκοτώθηκαν οι πιλότοι μας οδυρόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πόση υποκρισία πια σε αυτήν τη χώρα...

Αν ο ηγέτης κρινόταν από τα δάκρυα που χύνει κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά στο κράτος που κυβερνά, τότε θα έπρεπε να τον βλέπαμε μονίμως με ένα χαρτομάντηλο στο χέρι. Σήμερα θα έπρεπε να κλαίει για τους πιλότους, αύριο για τους φτωχούς και τους άστεγους, μεθαύριο για εκείνους που δεν μπορούν να βγάλουν το μήνα. Τα προβλήματα ποτέ δεν σώνονται σε αυτήν τη χώρα και σε αυτόν τον κόσμο κι αν είναι αυτό να μας στερήσει το γέλιο τότε καλύτερα να πάρουμε ο καθένας μας από ένα περίστροφο και να επιστρέψουμε άμεσα στην ανυπαρξία...

Όπως ακόμα και στον πόλεμο δεν επιτρέπονται τα πάντα, ομοίως δεν είναι δυνατό να επιτρέπονται τα πάντα στο όνομα της πόλωσης και σε μια προεκλογική περίοδο. Ούτε, για παράδειγμα, η επίδειξη φωτογραφιών γελαστών αρχηγών όταν υποτίθεται πως θα έπρεπε να μένουν σπίτι τους και να πλαντάζουν ούτε κι επιθετικές κινήσεις σε βάρος τέτοιων ενεργειών... 

Δεν ζω με την αυταπάτη πως θα συζητήσουμε τους επόμενους μήνες τι πρέπει να γίνει στην Ελλάδα τα επόμενα τέσσερα χρόνια κι όχι μόνο για σκάνδαλα, υπαρκτά κι ανύπαρκτα. Όσοι, όμως, επιθυμούν πραγματικά τη μεγαλύτερη λαϊκή συμμετοχή και δη των νέων καλό είναι να μην αφήσουν εκτός τον Κασιδιάρη για να κασιδιαρίζουν οι ίδιοι...   

 

Σοσιαλισμός ή επιδόματα...

Δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μην έχει υποκύψει στον πειρασμό των προεκλογικών παροχών. Το έκανε, άλλωστε, κι ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019 επισπεύδοντας την καταβολή τής 13ης σύνταξης από τα Χριστούγεννα στο Πάσχα για να προλάβει τις κάλπες. Το ίδιο, επίσης, συμβαίνει με τα διάφορα επιδόματα, όπως ήταν και τα κοινωνικά μερίσματα που διένεμε επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε Χριστούγεννα. Αν, όμως, η κυβερνώσα Αριστερά είχε ως δικαιολογία τα μνημόνια που δεν της άφηναν μεγάλη ελευθερία κινήσεων, ποια είναι η αντίστοιχη σήμερα της ΝΔ; Μάλλον καμία...

Δεν θα αρνηθώ κανένα pass που δίνεται. Στην ουσία, άλλωστε, είναι ένα μικρό μέρος δικών μου χρημάτων που έδωσα και δώσαμε για να έχουν υπερκέρδη οι εθνικοί μας ολιγάρχες. Όποια κυβέρνηση, ωστόσο, δεν στοχεύει στη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου, στις ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου και συνεπακόλουθα στη μείωση μέχρι την εξαφάνιση των ταξικών ανισοτήτων παρά μοιράζει κόκαλα στο πόπολο δεν είναι μια κυβέρνηση ωφέλιμη για την κοινωνική πλειοψηφία. Είναι λογικό, μάλιστα, μια τέτοια κυβέρνηση να ασελγεί κι επί των θεσμών προκειμένου να έχει την ουρά της καλυμμένη για τις βρομιές της...

Όπως κι αν έχει, ένας πολίτης, με όλη τη σημασία τής λέξης, δεν είναι δυνατό να ψηφίζει με μοναδικό κριτήριο τη δική του τσέπη, χωρίς να λογαριάζει ούτε καν την τσέπη τού γείτονα. Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσουμε πως αν ο γείτονάς μας είναι φτωχός είναι πιθανό να πεινάσουμε κι εμείς και η ασφάλειά μας να τεθεί υπό διακινδύνευση; Μάλλον πολύ, αν κρίνω από τον επιφανειακό τρόπο που ψηφίζουμε διαχρονικά...

 

Ο συμπλεγματισμός του κτήνους...

"Συνελήφθη ο Τατσόπουλος", διάβαζα στα περισσότερα, αν όχι σε όλα τα ΜΜΕ κι αναρωτιόμουν αν είχε συλληφθεί για φόνο, ληστεία, βιασμό ή κάτι άλλο. Όχι, είχε συλληφθεί με την αυτόφωρη διαδικασία γιατί του έχει υποβάλει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση ένας παρουσιαστής τής trash tv κι εσχάτως πολιτευτής. Και, κυρίως, γιατί ο συγγραφέας δεν αναφέρεται στα άρθρα και στα βιβλία του με πολύ κολακευτικούς χαρακτηρισμούς για το εγχώριο παπαδιστάν...

Γιατί τα μέσα δεν ανάφεραν στους τίτλους τους το λόγο σύλληψης Τατσόπουλου; Μόνο για να κερδίσουν περισσότερα κλικ, αυξάνοντας την αγωνία τού αδηφάγου κοινού; Δεν νομίζω. Πώς θα μπορούσαν την ίδια ώρα να επιτίθενται στην απολίτιστη Τουρκία και στο φονταμενταλιστικό Ιράν αν διαδιδόταν πως και στη χώρα μας υφίστανται σκοταδιστική νομοθεσία και ταγοί πρόθυμοι να την υπηρετήσουν αυτοεξευτελιζόμενοι; Παριστάνουμε τους προοδευτικούς και τους πολιτισμένους απέναντι στους ασιάτες ή στους αφρικανούς την ίδια ώρα που το Σύνταγμα της χώρας αναφέρεται σε επίσημη θρησκεία κι όποιος τολμήσει να αλλάξει κάτι στη συντηρητικούρα μας τον εξοστρακίζουμε ως ιερόσυλο και προδότη...

Το ότι δεν θέλω να συλλαμβάνεται ένας συγγραφέας γι' αυτά που λέει και γράφει δεν σημαίνει πως συμφωνώ με όλα ή και τα περισσότερα από όσα λέει και γράφει. Ομοίως, το να μην επιθυμώ να απαγορευτεί ένα κόμμα χρησιμοποιώντας μια νομοθεσία που ανοίγει το δρόμο και για την απαγόρευση άλλων με την κρίση ενός δικαστηρίου δεν σημαίνει απαραιτήτως πως δεν θεωρώ αυτό το κόμμα αποκρουστικό. Ναι, η δημοκρατία μας πρέπει να αυτοπροστατεύεται και να μην παρουσιάζεται αφελής. Αλίμονο, όμως, αν τη μετατρέψουμε σε ένα εύθικτο, ευερέθιστο και κομπλεξικό κατασκεύασμα γιατί αυτό βολεύει συμπλεγματικούς με εξουσία στα χέρια τους που αφήνουν σκοπίμως απαίδευτη τη μάζα για να μπορούν να την ελέγχουν καλύτερα... 

   

 

Πιλότοι σκοτώνονται, μπάτσοι διαφθείρονται αλλά ευτυχώς δεν μας κυβερνούν απάτριδες και μπαχαλάκηδες...

Πιλότοι πολεμικών αεροσκαφών σκοτώνονται και υψηλόβαθμοι αξιωματικοί, τοποθετημένοι από την πολιτική ηγεσία, συνομιλούν με μαφιόζους. Ποιος να το πίστευε ότι τέτοια πράγματα θα συνέβαιναν όχι με μια κυβέρνηση "απάτριδών" και "μπαχαλάκηδων" όπως του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επί ΝΔ της πατρίδας και της ασφάλειας; Μάλλον όλοι όσοι ταυτίζουμε τις πατριωτικές κορώνες και τα κηρύγματα περί νόμου και τάξης με τους πολιτικούς ή και ποινικούς απατεώνες...

Ο Τσοχατζόπουλος πήγε φυλακή προχωρώντας στα μισά από τα εξοπλιστικά προγράμματα στα οποία έχει προχωρήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, για τα περισσότερα εκ των οποίων δεν ρώτησε καν τα Επιτελεία. Κι όμως, η εθνική μας ασφάλεια θα μπορούσε να είχε υπηρετηθεί πολύ καλύτερα και πολύ φθηνότερα από 15 δισ. ευρώ που μας κοστίζουν τα Ραφάλ και οι Μπελαρά, αν επενδύαμε πιο πολύ στη διπλωματία παρά στο σισύφειο εξοπλιστικό ράλι. 

Αν, για παράδειγμα, αναλαμβάναμε εμείς ρόλο ειρηνοποιού ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία αντί να τον έχουμε παραχωρήσει στην Τουρκία. Ούτε καν το κοινό χριστιανικό δόγμα δεν αξιοποιούν αυτοί που σταυροκοπιούνται με το που βλέπουν κάμερες να τους καταγράφουν...

Τρομάζω και μόνο στη σκέψη τού τι άλλο θα κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη αν της ανανεωθεί η λαϊκή εντολή. Αν μέσα σε τέσσερα χρόνια σκότωσε εκατοντάδες ή και χιλιάδες που θα είχαν σωθεί αν είχε ενισχύσει ουσιαστικώς το ΕΣΥ, έχει γιγαντώσει τις ταξικές ανισότητες καθιστώντας τους πλούσιους πλουσιότερους και τους υπόλοιπους φτωχότερους κι έχει ασελγήσει με τέτοια βιαιότητα πάνω στους θεσμούς και στις δημοκρατικές λειτουργίες τι άλλο "καλούδι" μας ετοιμάζει;... 

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχτισε από το μηδέν το σύστημα διαφθοράς. Το βρήκε έτοιμο από τους πολιτικούς και οικογενειακούς του προγόνους και το επέκτεινε. Κρίμα δεν είναι να το επεκτείνει κι άλλο;... 

 

Ευγενική υπενθύμιση σε ΠΑΣΟΚ- ΚΚΕ: Δεν κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ...

Όταν ο Κ. Καραμανλής είχε κερδίσει τις εκλογές τού 1961 με βία και νοθεία κι ο Γ. Παπανδρέου είχε κηρύξει τον ανένδοτο, η ΕΔΑ δεν είχε κρατήσει ίσες αποστάσεις ούτε έκανε διμέτωπο. Συνασπίστηκε με την Ένωση Κέντρου για να φύγει η δεξιά, παρά το βρόμικο ρόλο που είχε παίξει ο υποτιθέμενος Γέρος της Δημοκρατίας στα Δεκεμβριανά. Σήμερα, όμως, πρωτίστως το διάδοχο κεντρώο σχήμα τού ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ, αλλά και το ΚΚΕ προτιμούν να επιτίθενται και στο ΣΥΡΙΖΑ με την ίδια ή και μεγαλύτερη σφοδρότητα σε σύγκριση με τη ΝΔ μολονότι είναι και πάλι η δεξιά που ευθύνεται για δημοκρατική εκτροπή...

Φυσικά και κάθε κόμμα έχει το δικαίωμα να διεκδικεί την πολιτική του επιβίωση. Ούτε είναι υποχρεωμένο να δείχνει τη γενναιότητα που έδειξε η κυνηγημένη από το κράτος και το παρακράτος Αριστερά (και) της δεκαετίας τού '60. Ούτε, όμως, μπορεί να συμψηφίζει τη λάσπη με το αποδεδειγμένο έγκλημα, ιδίως όταν το τελευταίο συνδέεται με το κράτος δικαίου και τους θεσμούς. Πολλώ δε μάλλον όταν είναι και το ίδιο θύμα του. Εκτός αν ο εκβιασμός πέτυχε κι αυτοί που σιωπούν, συμψηφίζουν κι εξωραΐζουν έχουν λερωμένη τη φωλιά τους...

Όπως κι αν έχει, όλοι θα κριθούν από το λαό και η στάση τους είτε θα ανταμειφθεί είτε θα καταδικαστεί. Και, φυσικά, θα μπει στη ζυγαριά των πολιτών η ευκολία με την οποία συνέδραμαν τη δεξιά στο αντί- ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο πριν τέσσερα χρόνια, καθώς και η δυσανεξία τους στο να συμπτύξουν μέτωπο με το ΣΥΡΙΖΑ τώρα που η δημοκρατία, έστω αυτή η κοινοβουλευτική κι ανάπηρη, κινδυνεύει. Δεν νομίζω, άλλωστε, πως οι δεύτερες κάλπες συμφέρουν κάποιον από όλους αυτούς που παριστάνουν πως Μητσοτάκης και Τσίπρας είναι το ίδιο και το αυτό...  

 

 

Τι με νοιάζει, δεν είμαι Εβραίος...

Ο Αδ. Γεωργιάδης ήταν, είναι και μάλλον θα παραμείνει, όσες προβιές κι αν αλλάξει, ένας ακροδεξιός, φασιστάκος γκεμπελίσκος. Ό,τι λέει, ωστόσο, δεν είναι προϊόν κάποιου αυθόρμητου πάθους ή πληγωμένου εγωισμού, αλλά στοχευμένο στα ειδικά κοινά που έδωσαν την αυτοδυναμία στη ΝΔ το 2019. Κι αυτά τα κοινά είναι τα ίδια που ψήφιζαν νωρίτερα τους χιμπατζήδες με τα μαύρα, οι κυρ Παντελήδες που αναγνωρίζουν στον διαφορετικό την αιτία τής παρακμής τους κι όχι στον εξουσιαστή τους...

Σε αυτούς απευθύνεται ο υπουργός Προπαγάνδας- συγγνώμη, Αναπτύξεως- όταν λέει, ανάμεσα σε άλλα τρομακτικά για τη δημοκρατία μας, πως καλά έκανε η ΕΥΠ και παρακολουθούσε όσους παρακολουθούσε. Φυσικά αυτό δεν εξηγεί γιατί ο πρωθυπουργός διατηρούσε, για παράδειγμα, ως υπουργό του την τραγική φιγούρα πολιτικού κερατά που λέγεται Κ. Χατζηδάκης ή τον ξεπουπουλιασμένο Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, Κ. Φλώρο, την ίδια ώρα που τους θεωρούσε κινδύνους για την εθνική ασφάλεια. Αυτό, ωστόσο, για τους κυρ Παντελήδες μικρή σημασία έχει. Όπως δεν είχαν για τους ξανθούς και γαλανομάτηδες Γερμανούς τα πογκρόμ τού Χίτλερ. Οι ίδιοι, βλέπετε, δεν ήταν Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι ή Ρομά...

Βεβαίως στο τέλος τού Β' Παγκοσμίου πολέμου γκρεμίστηκαν και τα σπίτια όσων είχαν κλείσει τα μάτια στο Ολοκαύτωμα. Κι αυτό δεν ήταν κάποια θεία δίκη, αλλά άμεση συνέπεια της εθελούσιας τύφλωσης, του μιθριδατισμού ή όπως αλλιώς θέλετε να ονομάσετε τη δήθεν λογική τού "ας παρακολουθούσε όσους ήθελε ο Μητσοτάκης κι ας τα παίρνει από μένα για να τα προσφέρει στα τραστ αρκεί στο τέλος να μου δίνει κουπόνια"... 

Αυτός που ποδοπατά ακόμα κι αυτή τη χωλή κοινοβουλευτική δημοκρατία, τους θεσμούς της και το κράτος δικαίου δεν το κάνει για να προστατεύει την κοινωνική πλειοψηφία. Κι όποιος δεν προστατεύει την κοινωνική πλειοψηφία δεν ενδιαφέρεται ούτε και για το αν το πόπολο πέφτει θύμα αισχροκέρδειας στο σούπερ μάρκετ. Όποιος, επομένως, σήμερα πιστεύει ότι θα τη γλιτώσει γιατί δεν είναι Εβραίος, ομοφυλόφιλος, Ρομά, μουσουλμάνος, μετανάστης, πρόσφυγας ή κάποιος άλλος αποδιοπομπαίος τράγος ας ετοιμάζεται να είναι το δικό του κεφάλι το αυριανό θύμα τής γκιλοτίνας των δικαιωμάτων... 

 

Νονός Νο4...

Κι από τη γραμμή άμυνας που ακολουθεί ένας καταγγελλόμενος μπορείς να καταλάβεις πόσο αθώος ή ένοχος είναι. Αν, ας πούμε, αυτή είναι η δολοφονία χαρακτήρα τού καταγγέλλοντα ή το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους", τότε μάλλον κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Κι επειδή αυτή ακριβώς είναι η γραμμή άμυνας της κυβέρνησης για το σκάνδαλο των υποκλοπών, δικαιούμαι να αναρωτιέμαι πόσο αθώος είναι ο "θιγμένος" Κ. Μητσοτάκης...

Κακώς είχε μπει ο ΣΥΡΙΖΑ στη διαδικασία να συνδιαλλαγεί με έναν επιχειρηματία όπως ο Χρ. Καλογρίτσας για τη δημιουργία καναλιού που θα τον στήριζε σε ένα εχθρικό μιντιακό τοπίο. Ο Καλογρίτσας, ωστόσο, δεν πήρε ποτέ άδεια επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να πει η ΝΔ το ίδιο, πως οι χορηγοί της δηλαδή δεν ευνοήθηκαν ούτε κατά ένα ευρώ κατά την θητεία της; Μάλλον όχι...

Το να παρακολουθεί ένας πρωθυπουργός πολιτικούς φίλους κι αντιπάλους είναι αδικαιολόγητο από κάθε οπτική γωνία. Ιδίως όταν έχει στήσει ένα ολόκληρο ρυπαρό δίκτυο προκειμένου να το κατορθώσει και να μείνει στο απυρόβλητο. 

Όταν, όμως, αυτό το ρυπαρό δίκτυο στήθηκε και για τον προσπορισμό οικονομικού οφέλους τότε η δημοκρατική εκτροπή συνοδεύεται με μαφιόζικου τύπου επιχειρήσεις. Σε αυτήν την περίπτωση δεν μιλάμε για πρωθυπουργό, αλλά για νονό ο οποίος δεν ξεπλένεται από κανένα εκλογικό αποτέλεσμα. Δικάζεται από το φυσικό του δικαστή κι αν είναι ένοχος καταδικάζεται...

 

  
 

Οι μαύροι κύκνοι έσωζαν πάντα την τιμή της δημοκρατίας...

Τέλειο έγκλημα δεν υπάρχει ούτε στα αστυνομικά μυθιστορήματα, δεν θα μπορούσε συνεπώς να αποτελεί εξαίρεση το σκάνδαλο των υποκλοπών στην πραγματική ζωή. Είναι αλήθεια ότι το καθεστώς Μητσοτάκη ελέγχει, κατά το μάλλον ή ήττον, πολλούς από τους αρμούς τής εξουσίας κι αυτό του γέννησε την ψευδαίσθηση της πλήρους ατιμωρησίας ό,τι κι αν έκανε. Τα κάστρα, ωστόσο, πέφτουν από μέσα και συνήθως από "μαύρους κύκνους" που αναζητούν το φως και δεν βολεύονται με το σκοτάδι...

Ο Χρήστος Ράμμος είναι ο μαύρος κύκνος τής δικής μας ιστορίας, ο απρόβλεπτος παράγοντας που γκρεμίζει το όνειρο Μητσοτάκη για μια δεύτερη τετραετία. Όπως και με τη δολοφονία Λαμπράκη, δεν είναι η ελεγχόμενη από το δεξιό παρακράτος ηγεσία τής δικαιοσύνης που βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά, αλλά "a few good men and women" στην ΑΔΑΕ. Πάντοτε, άλλωστε, και ιδίως σε αυτήν τη χώρα είναι οι λίγοι αυτοί στους οποίους η δημοκρατία χρωστά τα περισσότερα...

Στο Μαξίμου έχουν αλλάξει πολλά αφηγήματα για το τι συνέβη με τις παρακολουθήσεις. Από εκεί που μας έλεγαν πως δεν γίνονταν καθόλου έφτασαν σήμερα να τις χρεώνουν σε ρυπαρά δίκτυα για τα οποία δεν είχε καμία γνώση ο πρωθυπουργός. Ο ίδιος πρωθυπουργός που από την πρώτη εβδομάδα τής διακυβέρνησής του έθεσε υπό τον απόλυτο έλεγχό του την ΕΥΠ στην οποία έβαλε επικεφαλής έναν άνθρωπο που άλλαξε ακόμα και το νόμο για να έχει έστω τα τυπικά προσόντα ώστε να είναι διοικητής της. Στην ουσία έχουν μείνει με το επιχείρημα πως ο "Μητσοτάκης δεν είναι δολοπλόκος, αλλά ανίκανος". Οι πιο θλιβεροί, εν τω μεταξύ, δεν είναι οι συνεργάτες, οι υπουργοί και οι βουλευτές του, που πληρώνονται για να παριστάνουν τους χαζούς, αλλά τα ορφανά τού αντί- ΣΥΡΙΖΑ μετώπου και του "μένουμε Ευρώπη" που εμφανίζονται ακόμα και σήμερα βασιλικότεροι του βασιλέως να περιγράφουν τα ανύπαρκτα ρούχα ενός ακόμα βασιλιά που σε λίγες εβδομάδες θα είναι έκπτωτος... 

   

 
 

Με νέο ριζοσπαστισμό κόντρα και στους νεοναζί...

Όποιος πίστευε ότι τελειώσαμε με την ακροδεξιά στην Ελλάδα, ακόμα και τη νεοναζιστική, επειδή φυλακίστηκαν οι χιμπατζήδες με τα μαύρα είναι σαν να πιστεύει σήμερα ότι με το να επεκτείνουμε το τείχος στον Έβρο τελειώνουμε και με τη μετανάστευση. Δυστυχώς, ωστόσο, είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι οι κοινωνικές παθογένειες λύνονται με την καταστολή κι όχι με την επίλυση των προβλημάτων που τις δημιουργούν. Γι' αυτό και φτάσαμε πάλι σήμερα να ψάχνουμε τρόπους να μπλοκάρουμε τον Κασιδιάρη, οι οποίοι φλερτάρουν με την αντισυνταγματικότητα και την αντιδημοκρατικότητα...

Μετά τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 η κοινωνία πέρασε από τη ριζοσπαστικοποίηση στην αμηχανία. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όμως, με τα νεοφιλελεύθερα κι αντιδραστικά χαρακτηριστικά της, γέννησε ένα νέο κύμα αμφισβήτησης της πολιτικής που θα αποτυπωθεί με την αύξηση της αντισυστημικής ψήφου στις προσεχείς εκλογές. Κι επειδή οι θεωρίες συνωμοσίας με τον εθνικισμό αποτελούν ένα γοητευτικό κοκτέιλ για τις απαίδευτες μάζες, δεν θα εκπλαγώ από την είσοδο ενός ακόμα ακροδεξιού κόμματος στην επόμενη Βουλή, πέραν της Ελληνικής Λύσης...

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυβερνήσει κι έχει συμβιβαστεί, συνεπώς δεν έχει την άνεση του 2015 να διεκδικήσει την αντισυστημική ψήφο. Έχει, όμως, και την εμπειρία που δεν είχε πριν οκτώ χρόνια και πάνω σε αυτή οφείλει να χτίσει το προεκλογικό του αφήγημα, που πρέπει να είναι και προοδευτικά ριζοσπαστικό. Για να γίνει, ωστόσο, και πιο πειστικός χρειάζεται επιτέλους να βγάλει μπροστά περισσότερα νέα πρόσωπα και να μην βλέπουμε ξανά και ξανά αυτούς που κυβέρνησαν, συμβιβάστηκαν κι έκαναν λάθη τα οποία στοίχισαν...