Ο φόβος φυλάει το 41%...

Πόσο τυχεροί θα ήμασταν αν η βία στην ελληνική κοινωνία ήταν οπαδική και μόνο οπαδική. Θα ήταν και πιο εύκολο τόσο να την δαμάσουμε όσο και να την περιθωριοποιήσουμε. Η βία, όμως, δεν είναι μόνο οπαδική. Τη συναντάμε, για παράδειγμα, και στα σχολεία και στις γυναικοκτονίες. Την έχουμε νομιμοποιήσει ως πρώτη κι εύκολη λύση κι όχι ως τελευταία καταφυγή κι αυτό από μόνο του αποτελεί εχέγγυο διαιώνισής της...

Αν χρειαζόμασταν μια απόδειξη ότι κάτι στραβό συμβαίνει στην κοινωνία τού 41% αυτή ήρθε το βράδυ τής Πέμπτης στου Ρέντη. Δεν χρειαζόμασταν ωστόσο καμία απόδειξη. Ζούμε όλοι μας στην ίδια κοινωνία όπου βασιλεύουν η ανασφάλεια και η υπολανθάνουσα οργή γι' αυτούς που εξουσιάζουν αξιοποιώντας τους μεγαλύτερους φόβους μας και τα χυδαιότερα ένστικτά μας. Κι εμείς αμήχανοι τους στηρίζουμε μην προσδοκώντας και πολλά και, κυρίως, από τους εαυτούς μας στη λογική τού ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν...

Οι διαχωριστικές γραμμές τής συντήρησης και της προόδου είναι ακόμα ορατές μολονότι τις θολώνει η μάχη για την επιβίωση. Η συντήρηση κυβερνά με το φόβο, την ανασφάλεια, τις χαμηλές προσδοκίες, την καλλιέργεια του έτσι είναι τα πράγματα και δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ... 

Η πρόοδος σήμερα στην Ελλάδα οπισθοχωρεί γιατί από αυτή οι πολίτες έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις κι όταν δεν τις ικανοποιεί, αποστασιοποιούνται. Η ελπίδα, όμως, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η πραγματική δημοκρατία δεν είναι αδειανά κελύφη. 

Έχουν περιεχόμενο το οποίο θέλει κόπο και μόχθο για να μην είναι μόνο τύπος αλλά να αποκτά κι ουσία. Όπως κι αν έχει, πάντως, είναι προτιμότερο να πολεμάς για να έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα κάτω από τον ίδιο ήλιο από το να τον κρύβεις για να φαίνεται η σκιά σου μεγαλύτερη...