Κοιλοπονούσε το βουνό και γέννησε ποντικάκι...

Ο Κ. Μητσοτάκης είναι ήδη μειοψηφία στην ελληνική κοινωνία κι όχι μόνο γιατί το 59% δεν τον ψήφισε στις τελευταίες εκλογές. Είναι και γιατί, είναι κυρίως γιατί η αποχή πλέον από τις κάλπες είναι τόσο μεγάλη που έχει διαμορφωθεί μια βουβή πλειοψηφία που περιμένει κάτι καινούριο για να επενδύσει σε αυτό. Μέχρι να βρεθεί, ο πρωθυπουργός θα παίζει μόνος του μπάλα σε ένα, ωστόσο, πολύ συγκεκριμένο γήπεδο και σε κανένα άλλο. Μόνο εντός έδρας μπορεί να νικά...

Αν κάποιος από όλους όσοι ηγούνται της κατατεμαχισμένης προοδευτικής παράταξης μπορεί να γκρεμίσει το νεοφιλελεύθερο νεοσυντηρητισμό αυτός είναι ο Στέφανος Κασσελάκης. Κι αυτό γιατί είναι ο μόνος αυτήν τη στιγμή που μπορεί να μιλά ταυτοχρόνως για την παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα και να γιορτάζει τα γενέθλια του σκύλου του, να μην δαιμονοποιεί το κεφάλαιο και την ίδια ώρα να ζητά διαφάνεια, αξιοκρατία και δικαιοσύνη, να προσεύχεται στον Παΐσιο και να κάνει λόγο για διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας. Όταν οι υπόλοιποι περιχαρακώνουν τα ακροατήριά τους εκείνος τα διευρύνει, αναγνωρίζοντας ότι θα γίνει κάτοικος Μαξίμου αν γοητεύσει τους πολλούς κι όχι αν συγκινήσει τους λίγους...

Ο Κασσελάκης είναι εξωτικό φρούτο για την ελληνική κοινωνία και την ελληνική πολιτική ζωή, γι' αυτό κι εύλογη η δυσπιστία τους. Δεν μοιάζει σε οποιονδήποτε προηγήθηκε του ίδιου, αλλά έχω την αίσθηση πως θα προσπαθήσουν να του μοιάσουν πολλοί που θα τον ακολουθήσουν. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως ήδη τον αντιγράφει ο μετρ τής επικοινωνίας Μητσοτάκης... 

Όπως κι αν έχει, τον Κασσελάκη οι πολίτες ενδιαφέρονται να τον ακούσουν. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τους ανταγωνιστές του στην ευρύτερη Αριστερά, οι οποίοι είναι αδιάφοροι, μέτριοι κι ανάλατοι. Αν σε εύλογο χρόνο παρουσιάσει κι ένα συνεκτικό προγραμματικό λόγο, τότε το 15% για το ΠΑΣΟΚ και το 3% για τους αποστάτες θα είναι ονειρεμένα όσο και παρελθόντα ποσοστά...