Το Μαξίμου ή το σπίτι του οι δύο εναλλακτικές μετεκλογικές διαδρομές Τσίπρα...

Σε αυτές τις εκλογές οι αρχηγοί των τριών μεγαλύτερων κομμάτων παίζουν το κεφάλι τους. Αν η ΝΔ ηττηθεί, ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα είναι αρχηγός της για πολύ ακόμα, έστω κι αν γλιτώσει τη φυλακή. Αν χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ οι καμπάνες θα ηχήσουν και για τον Αλέξη Τσίπρα, είτε τις χτυπήσει ο ίδιος είτε όχι. Για το ΠΑΣΟΚ ο κίνδυνος διάσπασης είναι πολύ μεγαλύτερος, ανεξαρτήτως αν κινηθεί πάνω ή κάτω από το 10%...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Τσίπρας δικαιούται να λάβει τις σοβαρότερες αποφάσεις στο δρόμο προς τις κάλπες ο ίδιος κι όχι να του επιβάλλονται ή να κρύβεται πίσω από τα συλλογικά όργανα. Όσοι θελήσουν, άλλωστε, να τον αμφισβητήσουν στην περίπτωση ήττας είναι έντιμο να του επιτρέψουν να έχει ορίσει εκείνος τις προεκλογικές συνθήκες του κόμματός του ώστε να κριθεί για τις αποφάσεις του. Δεν γίνεται, συνεπώς, να συναποφασίζουν ο Ευκλ. Τσακαλώτος ή ο Π. Σκουρλέτης, αλλά όταν έρθει η ώρα τού ταμείου ο λογαριασμός να πάει μόνο στον Τσίπρα...

Για να συμβούν όλα αυτά, ωστόσο, οφείλει κι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας να δείξει μια καλώς νοούμενη αρχηγικότητα που δεν είχε δείξει στο παρελθόν κι ως προς τον Π. Πολάκη. Όταν είσαι αρχηγός σού κουνιούνται  μόνο αν τους έχεις αφήσει να σου κουνιούνται. Μετά τις εκλογές, επομένως, δύο εναλλακτικές διαδρομές υπάρχουν για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, είτε το Μέγαρο Μαξίμου είτε το σπίτι του... 

 
 

Η αβάσταχτη σεμνοτυφία των βρομιάρηδων...

Η χρησιμοποίηση χρυσαυγίτικων μεθόδων δεν σε κάνει χρυσαυγίτη ή διεφθαρμένο, αλλά ούτε και σου περιποιεί τιμή. Ο Π. Πολάκης εδώ και πολύ καιρό συμπεριφέρεται σαν αρχηγός κόμματος, ο οποίος μάλιστα δεν λογοδοτεί σε κανένα όργανό του. Αξιοποιώντας την απήχησή του στο λούμπεν προλεταριάτο και σε όσους μπερδεύουν την αγωνιστικότητα με τον κουτσαβακισμό λειτουργεί ωσάν να είναι ο μοναδικός έντιμος Έλληνας...

Από αυτό το σημείο, ωστόσο, ως το να βαυκαλίζονται τους αθώους θιγμένους άνθρωποι που είναι αυτοβούλως χωμένοι στη λάσπη η διαφορά είναι χαώδης. Ναι, δεν συμφωνώ η Νικολάου, για παράδειγμα, να παρουσιάζεται ως "wanted dead or alive", λες και είμαστε στην άγρια Δύση. 

Αλίμονό μας, όμως, αν βοηθάμε στο ξέπλυμα ανθρώπων που είναι συνώνυμα της διαφθοράς και τα οποία κι εκείνα έχουν χρησιμοποιήσει χαρακτηρισμούς που δεν προσιδιάζουν στην αστική ευγένεια. Τα "θα τους γδάρω", "να μπει η Τουλουπάκη φυλακή, "ελευθεροδολοφόνοι" ή "να βρούμε θεσμικούς τρόπους να μην ξανακυβερνήσει η Αριστερά" δεν ειπώθηκαν, άλλωστε, από τον Πολάκη...

Όσοι με διαβάζετε τακτικά ξέρετε ότι δεν είμαι θαυμαστής τού "αψύ Κρητικού". Αν, ωστόσο, είναι η επόμενη Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να αποτελείται αποκλειστικώς από άοσμους, άγευστους κι άκαπνους μόνο και μόνο για να μην τσινίζουν η Σ. Κοσιώνη ή ο Γ. Πρετεντέρης χίλιες φορές να είναι στη Βουλή ο Πολάκης. Δεν είναι και λίγο παράδοξο, άλλωστε, να θες να κάνεις προεκλογική καμπάνια μιλώντας για πάτσηδες, μαντάδες και νικολάου χωρίς αυτόν που σου βρήκε τα στοιχεία για να τους επικαλείσαι;... 

  
 

Ο εθνικός μας μπαταχτσής...

Προφανώς και υπάρχουν στρατηγικοί κακοπληρωτές κι επίσης προφανώς το πάγωμα των πλειστηριασμών ή οι δόσεις για τα χρωστούμενα δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά μεταθέτουν την επίλυσή του για το μέλλον. Κι αυτό έκαναν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις. Καμία, όμως, δεν είχε τη βούληση πραγματοποίησης μιας βίαιης αναδιανομής πλούτου από τους πολλούς στους λίγους όπως η σημερινή. Για να κουνάς, άλλωστε, το δάχτυλο στους κακοπληρωτές δεν πρέπει να χρωστάς κι ο ίδιος δάνεια του "Κήρυκα Χανίων" ή το κόμμα σου στους τραπεζίτες που τους έδωσες ασυλία...

Αν ένας μικρομεσαίος θελήσει να απλωθεί πέρα από εκεί που φτάνει το πάπλωμά του, είναι ασυνείδητος. Αν ένας ολιγάρχης θελήσει να γίνει ακόμα πιο πλούσιος είτε παραβιάζοντας το νόμο είτε διαμορφώνοντάς τον κατά τις επιθυμίες του είναι εθνικός ευεργέτης και στο απυρόβλητο. Αν, άλλωστε, ένας μικρομεσαίος επιθυμεί ένα καλό σπίτι κι αυτοκίνητο ή ένα ταξίδι στην Καραϊβική οφείλεται στο ίδιο καταναλωτικό καπιταλιστικό σύστημα που οι ελίτ έχουν θεοποιήσει μέσω του επιθετικού τους μάρκετινγκ. Φαντάζομαι, επίσης, πως κανένας δανειολήπτης δεν πήρε δάνειο βάζοντας το πιστόλι στον κρόταφο των τραπεζών που με τα χρήματά του ανακεφαλαιοποίησε δύο φορές την τελευταία δεκαετία...

Ο τουρίστας τής Ραφήνας Κ. Καραμανλής έχει δίκιο όταν αισθάνεται ριγμένος σε σχέση με τον Κ. Μητσοτάκη. Για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου που δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο αυτό των παρακολουθήσεων τα ΜΜΕ τον είχαν ξεσκίσει, ενώ στον απερχόμενο πρωθυπουργό έχουν φερθεί, με το αζημίωτο βεβαίως, με το γάντι. Γι' αυτό κι αναρωτιέμαι με τρόμο: αν την πρώτη τετραετία συμπεριφέρθηκε όπως συμπεριφέρθηκε στους θεσμούς και στην κοινωνική δικαιοσύνη, ως πού μπορεί να το φτάσει σε μία δεύτερη; Μπρρρ... 

   

 
 

Ο κυρίαρχος τρόμος του Κυριάκου Μητσοτάκη...

Οι απεργιακές συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια δεν είναι άγνωστα φαινόμενα στην Ελλάδα. Ύστερα, ωστόσο, από τον επώδυνο συμβιβασμό τού ΣΥΡΙΖΑ το 2015 το πάθος τους είχε καταλαγιάσει. Μέχρι πρόσφατα, όμως, αφού τις τελευταίες εβδομάδες, με κορυφαίο παράδειγμα βεβαίως τους καλλιτέχνες, οι δρόμοι γεμίζουν με πολίτες πολυπληθών επαγγελματικών κατηγοριών- εκπαιδευτικοί, υγειονομικοί, τουριστικά επαγγέλματα- και συνταξιούχους που διαμαρτύρονται με ζέση κατά των κυβερνητικών πολιτικών. Κι όμως, στις δημοσκοπήσεις η ΝΔ εξακολουθεί να έχει καθαρό προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και στις δεύτερες εκλογές, μάλιστα, μεγαλύτερο κι από αυτό που κέρδισε τον αντίπαλό της το 2019...

Τι συμβαίνει; Οι ευτυχισμένοι με την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι περισσότεροι από τους εξοργισμένους μαζί της; Οι εξοργισμένοι με την κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν στηρίζουν μαζικώς το ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αλλάξουν τις ισορροπίες; Μήπως οι δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ούτε καν ως φωτογραφίες τής στιγμής γιατί το δείγμα τους δεν είναι αντιπροσωπευτικό ή γιατί είναι στημένες;... 

Ό,τι κι αν συμβαίνει θα φανεί το βράδυ των εκλογών. Δεν μπορώ, όμως, να μην σχολιάσω τον ολοφάνερο φόβο τού Κ. Μητσοτάκη μπροστά στη διαδικασία των εκλογικών πέναλτι. Αν είναι, όπως τον φιλοτεχνεί η ολιγαρχία, ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος της πολιτικής γιατί καθυστερεί συνεχώς τις κάλπες; 

Γιατί επιχειρεί να αποδομήσει το σενάριο κυβέρνησης ηττημένων αν ο θρίαμβος τον περιμένει με ανοιχτές αγκάλες; Γιατί βαράει και δέρνει όποιον του χαλά τις προεκλογικές φιέστες; Ένας τέτοιος άνθρωπος είτε έχει ανασφάλειες που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα είτε τη γνωρίζει γι' αυτό και την τρέμει. Κοντός ψαλμός...   

   
 

Οι εχθροί του εχθρού μου δεν είναι απαραιτήτως φίλοι μου...

Οι εχθροί τού εχθρού μου δεν είναι απαραιτήτως φίλοι μου. Αν μη τι άλλο, γιατί μπορεί να είναι διαφορετικοί οι λόγοι για τον οποίο έχουμε κοινό εχθρό. Ούτε, συνεπώς, ο τουρίστας τής Ραφήνας είναι φίλος μου μόνο και μόνο γιατί δεν χωνεύει τον Κ. Μητσοτάκη. Η πρωθυπουργία του, άλλωστε, υπήρξε μία από τις χειρότερες της μεταπολίτευσης και συνέβαλε στη χρεοκοπία τής χώρας...

Αντιλαμβάνομαι τις ψηφοθηρικές σκοπιμότητες της θώπευσης και του ξεπλύματος του Κ. Καραμανλή από τον Αλέξη Τσίπρα. Το "διαίρει και βασίλευε", εξάλλου, δεν το εγκαινίασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ούτε θα είναι ο τελευταίος που θα το εφαρμόσει. Βρισκόμαστε, όμως, σε μια διαφορετική ιστορική περίοδο από τη μνημονιακή, η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ μοιάζει με μονόδρομο και το υπερβολικό κλάμα για την αποχώρηση Καραμανλή παράταιρη...

Ο Κ. Καραμανλής στην ουσία εγκατάλειψε την πολιτική το 2009. Από τότε, άλλωστε, οι δημόσιες τοποθετήσεις του ήταν ελάχιστες. Για να είχαν κάποια αξία, εξάλλου, θα έπρεπε να είχε προηγηθεί η δημόσια απολογία του για τα κυβερνητικά του πεπραγμένα. Ποτέ δεν είναι αργά, αλλά μέχρι να το κάνει και, μάλιστα, με τη μορφή γενναίας αυτοκριτικής του τα λόγια του θα έχουν τόση αξία όσο αυτά ενός αμετανόητου εγκληματία... 

   

 
 

Λαμόγια, εθνικιστές μα πάνω από όλα υποκριτές...

Το να είσαι λαμόγιο ή εθνικιστής δεν είναι κάποιος τίτλο τιμής. Υπάρχει, όμως, και κάτι χειρότερο, να είσαι λαμόγιο, εθνικιστής και υποκριτής. Στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, προεξάρχοντος του ίδιου του πρωθυπουργού, βρίσκουμε πολλούς τέτοιους. Κακή ώρα την Σ. Νικολάου και τους διόσκουρους της πατριδοκαπηλίας Βορίδη- Γεωργιάδη...

Η δήθεν ηθική τής Νικολάου της απαγόρευε να δίνει άδειες στον Κουφοντίνα ή σε σπουδαστές αναρχικούς κατάδικους, αλλά δεν την εμπόδισε από το να ζημιώσει το Δημόσιο με μερικά εκατομμύρια ευρώ σε απευθείας αναθέσεις σε ημέτερους. Στο μεταξύ, ο πατριωτισμός Βορίδη- Γεωργιάδη τους ωθεί να ισχυρίζονται πως Έλληνας γεννιέσαι και δεν γίνεσαι. 

Αυτό, ωστόσο, δεν τους απότρεψε από το να δώσουν την ελληνική υπηκοότητα σε Τούρκο καταζητούμενο από την Ιντερπόλ, την ίδια ώρα μάλιστα που δυσκολεύουν τις εξετάσεις απόκτησης ιθαγένειας για ανθρώπους που ζουν χρόνια στην Ελλάδα. Μόνο η υποκρισία τους είναι μεγαλύτερη από την αγυρτεία τους...

Φυσικά δεν είναι μόνο οι Νικολάου- Βορίδης- Γεωργιάδης στη ΝΔ που έχουν κάνει την εξαπάτηση τέχνη. Το κακό παράδειγμα, άλλωστε, το δίνει πρώτος και χειρότερος ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης. Ούτε ισχύει στην περίπτωσή τους το "δεν πειράζει να κάνουν μερικά δωράκια στον εαυτό τους, αρκεί να δίνουν και σε εμάς". Δεν έχουν δώσει τίποτα στο πόπολο που να μην έχουν πάρει πίσω στο δεκαπλάσιο κι εκατονταπλάσιο οι ίδιοι και οι ολιγάρχες χορηγοί τους... 

 

 
 

Ας βγει ο Μητσοτάκης, αρκεί να μπει ο Χαιρετάκης...

Τι είναι πιο σημαντικό; Να είναι υποψήφιος βουλευτής στα Χανιά κάποιος Χαιρετάκης ή ο ελληνικός λαός να απαλλαγεί από τον Κ. Μητσοτάκη; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα έπρεπε να είναι αυτονόητη για κάθε δημοκρατικό πολίτη. Όσο αψύς κι αν είναι, όσο δίκιο κι αν έχει ή δεν έχει για τα μικρά κι ασήμαντα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να αποφύγει την ανώφελη εσωστρέφεια ούτε για την επιλογή υποψήφιων για τις βουλευτικές εκλογές. Ούτε μου είναι κατανοητό γιατί ο Αλέξης Τσίπρας συμβιβάζεται με επιλογές που δεν τις ξέρει ούτε η μάνα τους. Πολλώ δε μάλλον όταν παίζεται, για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια, και το δικό του κεφάλι σε αυτές τις εκλογές...

Όπως κι αν έχει, καλό είναι να μην βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Ενδεχομένως, άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ να κέρδιζε περισσότερες ψήφους χωρίς τον Πολάκη παρά με τον Πολάκη. Το αντριλίκι, έτσι κι αλλιώς, δεν μετριέται με βρισιές ούτε οι "παντελονάτοι" υποψήφιοι συνάδουν με την ποσόστωση 50- 50 ανδρών και γυναικών που προωθεί η Κουμουνδούρου. Φυσικά και δεν περισσεύει κανείς για να αποφύγουμε μια νέα θητεία Μητσοτάκη, περισσεύει ωστόσο ο μικρομεγαλισμός εκείνων που μπερδεύουν το μπόι τους με το πολιτικό τους μέγεθος... 

 

 

Απατεώνες νέτα σκέτα...

Ας υποθέσουμε πως οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας γίνονται με νόμο τού ΣΥΡΙΖΑ, που δεν γίνονται. Για χάρη τής συζήτησης ας χαρακτηρίσουμε, επίσης, διαβολικό το νόμο Κατρούγκαλου για τις συντάξεις ή προδοτική τη Συμφωνία των Πρεσπών. Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που κυβερνά εδώ και τέσσερα σχεδόν χρόνια, δεν κατάργησε τίποτα από όλα αυτά κι άλλα "σατανικά" που υποτίθεται πως έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τη μεσαία τάξη και την πατρίδα;...

Για να είμαι ακριβέστερος, η σημερινή κυβέρνηση άλλαξε τη νομοθεσία ΣΥΡΙΖΑ και κατάργησε την προστασία τής πρώτης κατοικίας, κατάργησε τη 13η σύνταξη και δεν επέστρεψε σε όλους τα αναδρομικά κι όπου τα επέστρεψε το έκανε κουτσουρεμένα, ενώ δίνει μάχες για την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην ΕΕ. Είναι ευφημισμός, συνεπώς, αν τους χαρακτήριζα πολιτικούς απατεώνες, ιδίως αν μνημονεύσω πόσο έχουν ασελγήσει στους θεσμούς και στο κράτος δικαίου. Οι άνθρωποι είναι απατεώνες, νέτα σκέτα...

Αυτό που ζήσαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήταν μια βίαιη αναδιανομή τού εισοδήματος από τους λίγους στους πολλούς χωρίς καν να υπάρχει η δικαιολογία των μνημονίων. Η κυβέρνηση αξιοποίησε παγκόσμιες κρίσεις για να μας φτωχοποιήσει είτε χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι είτε αποδίδοντάς το σε εξωτερικούς παράγοντες όταν η ενίσχυση της εγχώριας ολιγαρχίας είναι δικό της έργο. Και για να μας εξευτελίσει περισσότερο μας μοιράζει τώρα προεκλογικά δωράκια, που είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι όσων έχουμε δώσει για να είμαστε υπερήφανοι για τους "ευεργέτες" εφοπλιστές και τραπεζίτες μας... 

 

 

Παρακολουθεί, συλλέγει προσωπικά δεδομένα, χρησιμοποιεί πράκτορες για να κάνει αδιάβλητες εκλογές...

Δεν είναι λανθασμένο κριτήριο να ψηφίζουμε και με την τσέπη μας, αρκεί να ψηφίζουμε και με γνώμονα την τσέπη τής πλειονότητας κι άλλους παράγοντες, όπως ο σεβασμός τού κράτους δικαίου. Ψηφίζει, όμως, με την τσέπη του ένας συνταξιούχος, για παράδειγμα, που η κυβέρνηση Μητσοτάκη του έκοψε τη 13η σύνταξη, δεν του επέστρεψε τα αναδρομικά και του διακινδύνευσε την επικουρική ασφάλιση αλλά θα την ξαναψηφίσει γιατί μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές τού δίνει ένα εφάπαξ επίδομα μάξιμουμ 300 ευρώ; Όχι, αυτός ο άνθρωπος δεν ψηφίζει με την τσέπη του, αλλά με βάση, στην καλύτερη περίπτωση, την οικογενειακή ή ατομική του παράδοση και στη χειρότερη τη χαμηλή εκτίμηση που έχει για τον εαυτό του...

Μέχρι τις εκλογές ο Κ. Μητσοτάκης θα παριστάνει τον ετεροχρονισμένο Άι Βασίλη, οι πραγματικές του προθέσεις, ωστόσο, φάνηκαν σε στρατηγικές επιλογές που έκανε κατά τη διάρκεια της τετραετίας. Η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, οι απευθείας αναθέσεις, η ασυλία στους τραπεζίτες, οι παρακολουθήσεις, οι πλειστηριασμοί, η πατριδοκαπηλία είναι μόνο μερικά παραδείγματα μια διακυβέρνησης που συνδύασε το νεοφιλελευθερισμό με τον αυταρχισμό και τον ακροδεξιό λόγο. Ο λύκος, συνεπώς, μπορεί να ντυθεί πρόβατο τις προσεχείς εβδομάδες, ξεχωρίζει όμως από το αίμα στα δόντια του...

Φυσικά ο πρωθυπουργός δεν θα περιοριστεί στον εξωραϊσμό τού έργου του ή στη δαιμονοποίηση της αντιπολίτευσης. Θα παίξει και βρόμικα, θα παίξει πολύ βρόμικα γιατί ξέρει ότι εκλογική ήττα του μπορεί να μην σημάνει το βιολογικό του τέλος, όπως ενδεχομένως στην περίπτωση Ερντογάν, αλλά θα οδηγήσει πιθανότατα στο πολιτικό του φινάλε. Ένας άνθρωπος που παρακολουθεί και τους δικούς του, συλλέγει προσωπικά δεδομένα πολιτών και χρησιμοποιεί Ισραηλινούς πράκτορες δεν αποτελεί εγγύηση ομαλής διεξαγωγής των εκλογών. Δεν είναι αυτονόητο;... 

 

Να γίνει ποινικό αδίκημα η αποχή από τις εκλογές...

Η αποχή από την εκλογική διαδικασία θα έπρεπε να είναι αδίκημα, ακόμα και ποινικό, αν θέλουμε να λεγόμαστε πολίτες κι όχι πελάτες που θα υποκύπτουν στο κάθε προεκλογικό επίδομα ενός "καψούρη" πρωθυπουργού. Αν είναι, κι ορθώς, αδίκημα να κλέβεις πέντε ευρώ από το πορτοφόλι κάποιου θα έπρεπε να είναι ομοίως αδίκημα η άρνηση συμμετοχής σε μια δημοκρατική διαδικασία που δεν ήταν και τόσο αυτονόητη σε αυτήν τη χώρα μέχρι το 1974. Ή, έστω, εναλλακτικώς όποιος δεν συμμετέχει στην ψηφοφορία να μην έχει δικαίωμα έκφρασης πολιτικής γνώμης για τα επόμενα τέσσερα χρόνια...

Με την υποχρεωτικότητα της ψήφου δεν ταυτίζω και την υποχρεωτικότητα επιλογής κάποιου κόμματος ή υποψήφιου. Δεν σου αρέσει κανένας ή προτιμάς κάποιο άλλο πολίτευμα; Έλα στην κάλπη και δήλωσέ το με το λευκό ή το άκυρο. Ρίξε, βρε αδερφέ, ένα προφυλακτικό ή ζωγράφισε μια μούντζα. Κάνε κάτι, όμως, άλλο από το να κάθεσαι στον εξώστη και να βρίζεις εκ του ασφαλούς αυτούς που βρίσκονται στην αρένα χωρίς να έχεις καμία συμμετοχή στην επιλογή τους...

Αν όσα προτείνω σας ακούγονται φασιστικά, σας καλώ να αναρωτηθείτε αν θα είχαμε ίσως καλύτερη ποιότητα δημοκρατίας στην περίπτωση που εφαρμόζονταν κι ο κάθε λούμπεν προλετάριος αναλάμβανε την ευθύνη που του αναλογεί και δεν την πάσαρε αλλού. Κι αν, επίσης, αναρωτιέστε πόσο εύλογο είναι η δημοκρατία να επιβάλλεται διά της επιβολής, έρχεστε πολύ αργά. Είναι τόσο εύλογο όσο οι ανθρώπινες κοινωνίες να τιμωρούν τη δολοφονία ή το βιασμό. Κι αν εφαρμοζόταν ένα τέτοιο μέτρο είναι πιθανό σε κάποιο χρονικό διάστημα από σήμερα να αιρόταν η υποχρεωτικότητά του, αφού ο στόχος θα είχε επιτευχθεί: θα ήμασταν πλέον πολίτες κι όχι πελάτες...

 

Τα τατουάζ γίνονται χένα και οι ιδεολογίες αόρατο μελάνι...

Αν κάποιος είναι Αριστερός ή δεξιός στα 18 δεν σημαίνει απαραιτήτως πως είναι αξιέπαινος αν είναι Αριστερός ή δεξιός και στα 48 του ή στα 78. Η ζωή δεν μένει στάσιμη, γεννά νέα δεδομένα κι αν πιστεύεις ότι η ιδεολογία σου δεν προσαρμόζεται σε αυτά καλά κάνεις και την αλλάζεις. Είναι, όμως, αυτή η περίπτωση αρκετών πολιτευτών που αλλάζουν τα κόμματα σαν τα πουκάμισα; Μάλλον όχι...

Για να είμαι δίκαιος, ούτε τα κόμματα, με την εξαίρεση του ΚΚΕ- που δεν το τιμά, πάντως, έστω κι αν πιστεύουν το αντίθετο στον Περισσό-, έχουν μπετόν αρμέ ιδέες, αρχές κι αξίες. Το σατιρικό "αυτές είναι οι αρχές μου κι αν δεν σας αρέσουν, έχω κι άλλες" βρίσκει εφαρμογή και σε αυτά. Τι σχέση έχουν η καραμανλική ΝΔ της μεταπολίτευσης με τις εθνικοποιήσεις με τη σημερινή ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη ΝΔ, ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ με το σημερινό ή το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ με το γιουσουφάκι τής Μητσοτάκης Α.Ε.;...

Όταν, επομένως, έχεις κόμματα- σούπερ μάρκετ πώς να μην έχεις και πολιτευτές που τα επιλέγουν με βάση την πιθανότητα εκλογής κι ανάδειξής τους κι όχι με βάση τις καταστατικές τους αρχές; Το ένα φέρνει το άλλο και τα δύο ένα Κοινοβούλιο μειωμένης ηθικής ευθύνης. Όταν, συνεπώς, εκλείπει η ιδεολογία αφθονεί ο οπορτουνισμός κι όπου αφθονεί ο οπορτουνισμός τα τατουάζ γίνονται χένα και οι αρχές χρηματιστήριο αναξίων...

 

 

Η οργή πλέον για Μητσοτάκη μεγαλύτερη από τη δυσπιστία για Τσίπρα...

Το να κάνεις λάθη είναι ανθρώπινο και συγχωρητέο. Το να θες να κάνεις λάθη είναι επίσης ανθρώπινο, αλλά ασυγχώρητο. Οι ελληνικές δημοσκοπικές εταιρείες, όπως και οι Έλληνες δικαστές, έχουν αποφασίσει να κάνουν λάθη από πρόθεση. Για την ακρίβεια, το έχουν αποφασίσει οι εντολείς τους κι αυτοί απλώς εκτελούν...

Όποιος πιστεύει ότι μόνο οι καλλιτέχνες ή όσοι κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους βρίσκονται σε αναβρασμό θα πρέπει να προετοιμάζεται για να εκπλαγεί το βράδυ των εκλογών. Κι όχι μόνο για το ποιος θα είναι νικητής, αλλά και για το ποιος θα μπει ή δεν θα μπει στη Βουλή. Ακόμα και οι δημοσκοπήσεις πριν το δημοψήφισμα θα μοιάζουν επιστημονικώς άρτιες εκείνη τη βραδιά, που δεν αργεί όσο κι αν την καθυστερεί ο Κ. Μητσοτάκης...

Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι δημοσκόποι στην προσπάθειά τους να φανούν αντικειμενικοί είναι πως την ίδια ώρα που δίνουν μια σημαντική διαφορά υπέρ τής ΝΔ καταγράφουν αρνητικό πρόσημο για σχεδόν όλες, αν όχι όλες τις κυβερνητικές πολιτικές. Είναι κι αυτή μια ένδειξη πως υπάρχει μέθοδος στην τρέλα τους, η οποία δεν είναι καθόλου τρέλα αλλά δόλος... 

Όπως κι αν έχει, είναι αυτή ακριβώς η λαϊκή δυσφορία που θα οδηγήσει σε ήττα τη ΝΔ, όσους αποστάτες κι αν βρει στο πρόθυμο ΠΑΣΟΚ. Η οργή, πλέον, για τον Μητσοτάκη είναι μεγαλύτερη από τη δυσπιστία για τον Αλέξη Τσίπρα... 

 

(Και) Η υποκριτική θα τελειώσει τους υποκριτές...

Δεν υπάρχουν πολλές βεβαιότητες για τις επερχόμενες εκλογές κι όσοι τις θεωρούν τελειωμένη υπόθεση μάλλον θα εκπλαγούν πολύ το βράδυ που θα κλείσουν οι κάλπες. Μια από τις λίγες βεβαιότητες, πάντως, είναι ότι όσοι περισσότεροι προσέλθουν να ψηφίσουν τόσο πιθανότερο είναι να απαλλαγούμε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κι όσοι πιστεύουν ότι η συμμετοχή θα είναι μικρότερη κι από του 2019 ή όσοι θεωρούν πως το γενικότερο κλίμα είναι απολιτίκ μάλλον δεν έχουν καταλάβει κι ότι η κοινωνία βρίσκεται σε σημείο βρασμού...

Οι ακριβοπληρωμένοι επικοινωνιολόγοι τού Κ. Μητσοτάκη τον έχουν πείσει πως οι ηλικιωμένοι, οι ακροδεξιοί και οι κυρ Παντελήδες μπορούν να του χαρίσουν τη νίκη γιατί είναι πιθανότερο να ψηφίσουν από τους νέους ή τους ανθρώπους τού πολιτισμού. Είμαστε, έτσι κι αλλιώς, μια γερασμένη κι απολίτιστη χώρα, επομένως δεν υπάρχει λόγος να διακόψει τις μπίζνες και στην τέχνη ο πρωθυπουργός μας. Αυτό είναι το σκεπτικό, μόνο που διαψεύδεται καθημερινώς και στο πεζοδρόμιο. Κι αν οι καλλιτέχνες δεν είναι πολλοί, είναι ωστόσο πολλοί αυτοί που τους θαυμάζουν και τους εκτιμούν...

Το ίδιο έχουν υποεκτιμηθεί από το Μαξίμου οι συνέπειες από το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων και των υπόλοιπων επιθέσεων στο κράτος δικαίου από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά τού λαού είναι πολύ καλύτερα από όσο τα έχουν υπολογίσει κι αν συνεχίσουν να συνδέουν το ΣΥΡΙΖΑ με το έπος τής Εθνικής Αντίστασης δώρο κάνουν στην Κουμουνδούρου κι όχι κακό. Κι αν, επίσης, ελπίζουν σε υπερίσχυση του δεξιού ΠΑΣΟΚ έναντι του αριστερού, υπάρχουν και οι τρίτες κάλπες στις οποίες στη Χαριλάου Τρικούπη θα παλεύουν για να περάσουν το 3%...

 

 

Νομίζει πως το '23 είναι '19 και θα τον ψηφίσουν ξανά οι κασιδιαραίοι...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης ανησυχούσε πραγματικά για την επιστροφή τού χρυσαυγιτισμού, δεν θα είχε οικειοποιηθεί τη φρασεολογία του ούτε θα επιχειρούσε ιστορικούς αναθεωρητισμούς. Είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι η τροπολογία για την απαγόρευση του κόμματος Κασιδιάρη αποσκοπεί στην αλίευση από τη ΝΔ των ψήφων που θα πήγαιναν εκεί. Όπως, δηλαδή, το πέτυχε το 2019 με τη Χρυσή Αυγή. Μόνο που τέσσερα χρόνια αργότερα οι πολιτικές συνθήκες δεν είναι ίδιες...

Οι ψήφοι που θα κατέληγαν στον Κασιδιάρη δεν θα καταλήξουν στη ΝΔ, αλλά στον Βελόπουλο και σε άλλους ακροδεξιούς. Ο Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός, δίνει μάχες για την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην ΕΕ κι επιτρέπει στο Oruc Reis να φτάνει ως την Κρήτη και το Turkaegean να καταχωρείται ως τουρκική πατέντα. Όσοι πίστεψαν τα αντίθετα έχουν κι άλλες εναλλακτικές για να ικανοποιήσουν τα ακραία τους εθνικιστικά αισθήματα...

Το ότι ο Μητσοτάκης είναι αδίστακτος δεν είναι δα και κανένα νέο. Άνθρωπος που παρακολουθεί ακόμα και τους κολλητούς του 30 χρόνων είναι προφανώς άφιλος κι αρχομανής. Γι' αυτό και δεν εκπλήσσομαι που θέτει σε διακινδύνευση ακόμα και τη νόμιμη λειτουργία κομμάτων που έχουν αποδείξει εδώ και δεκαετίες την πίστη τους στο Σύνταγμα, παραχωρώντας ακατανόητα διευρυμένες εξουσίες σε ελεγχόμενους και υπερσυντηρητικούς δικαστικούς... 

Λένε πως οι εξουσιαστές διαφθείρονται συνήθως από τη δεύτερη θητεία τους και μετά. Στην περίπτωσή μας, ωστόσο, έχουμε έναν πολιτικό που μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου η διαφθορά ήταν κάτι σαν τα κουβαδάκια που είχαν τα άλλα παιδιά. Αυτό είναι και το μοναδικό ελαφρυντικό που του αναγνωρίζω...  

  

  
 

Εις οιωνός άχρηστος, αμύνεσθαι περί Shell και Total...

Οι χιλιάδες νεκροί τού σεισμού ήρθαν να μας θυμίσουν πως κοινή είναι η μοίρα των ανθρώπων, είτε μιλάνε ελληνικά ή τουρκικά ή αραβικά είτε πιστεύουν σε Χριστό ή Αλλάχ. Η ίδια κοινή μοίρα τούς περιμένει αν αύριο μεθαύριο, ο μη γένοιτο, σκοτωθούν σε κάποιο πόλεμο για να μπορέσουν οι μη ελληνικές και τουρκικές πολυεθνικές να διαμοιράσουν τα ιμάτια του Αιγαίου. Ο θεός των πατριωτών δεν χάραξε σύνορα, αλλά οι πατριώτες είναι κάθε στιγμή πρόθυμοι να τον γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια...

Δεν είναι τραγικό, όπως και το 1999, να ευελπιστούμε στην ειρήνη πάνω στα ερείπια μιας τραγωδίας; Θα πρέπει, δηλαδή, η φύση να υπενθυμίζει την θνητότητά μας κάθε τρεις και λίγο για να κατανοούμε τη ματαιότητα του πολέμου; Και σε τι, άραγε, ωφελεί να μετρά και να ξαναμετρά ο καθένας τους σφαγιασθέντες του για να απονέμει στον εαυτό του ιστορικό δίκιο; Κι έναν να έσφαξες κι έστω εκείνος ο ένας να έσφαξε την μάνα ή τον αδερφό σου δεν είσαι τίποτα καλύτερο από φονιάς...

Αν κάποτε κάποιος δεν πατήσει φρένο στο κινούμενο όχημα της εκδίκησης θα είμαστε καταδικασμένοι να την ανακυκλώνουμε στην αιωνιότητα. Οι νεκροί, άλλωστε, ζητούν δικαίωση μέσα από την ειρήνη κι όχι από τη σφαγή. Κι αν κάποιος έχει αντίρρηση ας αναλογιστεί πόσοι τάφοι πρέπει ακόμα να ανοίξουν νεαρών, γεμάτων ζωή ανθρώπων για να αντιληφθούμε ότι τίποτα δεν δικαιολογεί τη σύγκρουση στο όνομα, στην ουσία, της Shell ή της Total...

 
 

Καλύτερα ο Κασιδιάρης στη Βουλή παρά μερικά γιουσουφάκια με τήβεννο να αποφασίζουν επί θεών κι ανθρώπων...

Μπορεί μια δράκα δικαστών να αποφασίζει αν ένα κόμμα είναι συνταγματικό ή όχι; Ενδεχομένως κάτι τέτοιο να ήταν ρεαλιστικό σε κάποια άλλη χώρα, όπου για παράδειγμα η εκτελεστική ηγεσία δεν διορίζει τη δικαστική. Στην Ελλάδα, όμως, είναι ανεύθυνο, για να μην το χαρακτηρίσω επικίνδυνο γνωρίζοντας και τη δημοκρατική αναισθησία αρκετών δικαστικών. Αυτοί είναι πιθανότερο να απαγορεύσουν ακόμα και το ΣΥΡΙΖΑ με το νόμο που φέρνει ο Κ. Μητσοτάκης παρά το κόμμα Κασιδιάρη...

Συνεπώς, είναι προτιμότερο να κατεβεί στις εκλογές ο χιμπατζής με τα μαύρα από το να ανοίξει η κοινοβουλευτική δημοκρατία την κερκόπορτα στη δικαστική αυθαιρεσία. Δεν έχω καμία μα καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη κι αν είχα κάποιες δεύτερες σκέψεις αυτές εξαφανίστηκαν με τη στάση της στο ζήτημα των παρακολουθήσεων. Όταν δεν λειτουργεί ως γιουσουφάκι τής εκτελεστικής κι επιχειρηματικής εξουσίας δικάζει σαν να βρισκόμαστε στο μεσαίωνα κι ακόμα πιο πίσω...

Φυσικά και δεν είναι όλοι οι δικαστές φαύλοι, οπισθοδρομικοί ή περιδεείς, όπως δεν είναι κι όλοι οι πολιτικοί ή όλοι οι δημοσιογράφοι. Το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, ωστόσο, είναι έτσι κατασκευασμένο ώστε να μην αποδίδεται δικαιοσύνη, και δεν είναι μόνο ζήτημα ταχύτητας. Τα παραθυράκια για να ξεφεύγει η παρανομία είναι ορθάνοιχτα κι όσο ισχυρότερος ο παρανομών τόσο μεγαλύτερο και το εμβαδόν του παραθύρου...

 

 

Σήκω Ανδρέα για να δεις τα παιδιά της συνδιαλλαγής...

Η επιβίωση δεν γνωρίζει από κανόνες. Μπορείς να κάνεις τα πάντα για να την πετύχεις, ακόμα και να φας άνθρωπο. Πολλώ δε μάλλον την ιδεολογία σου, αν είσαι κόμμα. Γι' αυτό κι έχω βαθιά κατανόηση για το πολιτικό αδιέξοδο του Ν. Ανδρουλάκη. 

Αφού δεν κατάφερε- και πώς άλλωστε όταν είναι μετρίως μέτριος ο ίδιος- να εκτοπίσει το ΣΥΡΙΖΑ κι έχοντας μπροστά μας ως πιθανότερο ενδεχόμενο μια κυβέρνηση συνεργασίας είναι λογικό να κάνει πως ξεχνά ακόμα και ποιος τον παρακολουθούσε. Φυσικό επόμενο να ξεχνά και τη λέξη "Σοσιαλιστικό" στην ονομασία που ο ίδιος επανάφερε για το κόμμα του...

Βεβαίως και είναι πρόσχημα το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβέρνησε με τον Π. Καμμένο ή το ότι έχει δύο πρώην υπουργούς του στο Ειδικό Δικαστήριο για να επιτίθεται γι' αυτόν το λόγο στην Κουμουνδούρου ο πρόεδρος ενός κόμματος που συγκυβέρνησε με τον Γ. Καρατζαφέρη, τον Αντ. Σαμαρά, τον Αδ. Γεωργιάδη, τον Μ. Βορίδη, τον Θ. Πλεύρη ή τον Κ. Βελόπουλο και με το οποίο "διέπρεψαν" ο Α. Τσοχατζόπουλος, ο Θ. Τσουκάτος και η Εύ. Καϊλή. Ο Αλέξης Τσίπρας, άλλωστε, ήρθε σε ρήξη με τον Καμμένο για τη Συμφωνία των Πρεσπών, ο Νίκος Παππάς έφερε έσοδα στο δημόσιο ταμείο με τις τηλεοπτικές άδειες κι ο Δ. Παπαγγελόπουλος πίεσε για την αποκάλυψη κι όχι τη συσκότιση ενός ακόμα σκανδάλου. Στο ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, αλληθωρίζουν ακόμα προς τα ακροδεξιά και τη διαφθορά. Ένα σημαντικό κομμάτι του έστω... 

Το ΠΑΣΟΚ όπως το ξέρουμε σήμερα δεν θα έχει μέλλον μετά τις εκλογές. Είτε οδηγηθούμε σε δύο κάλπες είτε συγκυβερνήσει από την πρώτη ή τη δεύτερη το μισό θα αποχωρήσει και το υπόλοιπο θα παραμείνει για να παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς την εξαΰλωσή του. Όπως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου συνέθλιψε βήμα βήμα την Ένωση Κέντρου του πατέρα του, το ίδιο θα συμβεί και τώρα, με τον θύτη σε ρόλο θύματος πλέον. Ο Ανδρουλάκης έπαιξε τα χαρτιά του και τα έπαιξε όλα λανθασμένα, φτάνοντας ακόμα και στον αυτοεξευτελισμό του σκεπτόμενος συνεργασία με τον βιαστή του. Αυτά συμβαίνουν, άλλωστε, όταν έχεις αρκετούς σκελετούς στη ντουλάπα σου... 

 

Μην αφήσουμε εκτός τον Κασιδιάρη για να κασιδιαρίζουμε οι ίδιοι...

Είχα γράψει όταν ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε πριν μερικούς μήνες για έλλειψη ενσυναίσθησης τον Κ. Μητσοτάκη για το ότι γελούσε κατά την επίσκεψή του στο Μάτι πως αυτό δεν λέγεται αντιπολίτευση. Προφανώς και ζούμε στην εποχή τής εικόνας και οι συμβολισμοί έχουν τη σημασία τους και στην πολιτική, αλίμονο όμως αν υποβιβάσουμε την άσκησή της σε παράσταση στην Επίδαυρο και τους ηγέτες μας σε θεατρίνους που θα γελούν ή θα κλαίνε ανάλογα με την περίσταση. Λες και οι υπόλοιποι Έλληνες από την ημέρα που σκοτώθηκαν οι πιλότοι μας οδυρόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πόση υποκρισία πια σε αυτήν τη χώρα...

Αν ο ηγέτης κρινόταν από τα δάκρυα που χύνει κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά στο κράτος που κυβερνά, τότε θα έπρεπε να τον βλέπαμε μονίμως με ένα χαρτομάντηλο στο χέρι. Σήμερα θα έπρεπε να κλαίει για τους πιλότους, αύριο για τους φτωχούς και τους άστεγους, μεθαύριο για εκείνους που δεν μπορούν να βγάλουν το μήνα. Τα προβλήματα ποτέ δεν σώνονται σε αυτήν τη χώρα και σε αυτόν τον κόσμο κι αν είναι αυτό να μας στερήσει το γέλιο τότε καλύτερα να πάρουμε ο καθένας μας από ένα περίστροφο και να επιστρέψουμε άμεσα στην ανυπαρξία...

Όπως ακόμα και στον πόλεμο δεν επιτρέπονται τα πάντα, ομοίως δεν είναι δυνατό να επιτρέπονται τα πάντα στο όνομα της πόλωσης και σε μια προεκλογική περίοδο. Ούτε, για παράδειγμα, η επίδειξη φωτογραφιών γελαστών αρχηγών όταν υποτίθεται πως θα έπρεπε να μένουν σπίτι τους και να πλαντάζουν ούτε κι επιθετικές κινήσεις σε βάρος τέτοιων ενεργειών... 

Δεν ζω με την αυταπάτη πως θα συζητήσουμε τους επόμενους μήνες τι πρέπει να γίνει στην Ελλάδα τα επόμενα τέσσερα χρόνια κι όχι μόνο για σκάνδαλα, υπαρκτά κι ανύπαρκτα. Όσοι, όμως, επιθυμούν πραγματικά τη μεγαλύτερη λαϊκή συμμετοχή και δη των νέων καλό είναι να μην αφήσουν εκτός τον Κασιδιάρη για να κασιδιαρίζουν οι ίδιοι...   

 

Σοσιαλισμός ή επιδόματα...

Δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μην έχει υποκύψει στον πειρασμό των προεκλογικών παροχών. Το έκανε, άλλωστε, κι ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019 επισπεύδοντας την καταβολή τής 13ης σύνταξης από τα Χριστούγεννα στο Πάσχα για να προλάβει τις κάλπες. Το ίδιο, επίσης, συμβαίνει με τα διάφορα επιδόματα, όπως ήταν και τα κοινωνικά μερίσματα που διένεμε επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε Χριστούγεννα. Αν, όμως, η κυβερνώσα Αριστερά είχε ως δικαιολογία τα μνημόνια που δεν της άφηναν μεγάλη ελευθερία κινήσεων, ποια είναι η αντίστοιχη σήμερα της ΝΔ; Μάλλον καμία...

Δεν θα αρνηθώ κανένα pass που δίνεται. Στην ουσία, άλλωστε, είναι ένα μικρό μέρος δικών μου χρημάτων που έδωσα και δώσαμε για να έχουν υπερκέρδη οι εθνικοί μας ολιγάρχες. Όποια κυβέρνηση, ωστόσο, δεν στοχεύει στη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου, στις ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου και συνεπακόλουθα στη μείωση μέχρι την εξαφάνιση των ταξικών ανισοτήτων παρά μοιράζει κόκαλα στο πόπολο δεν είναι μια κυβέρνηση ωφέλιμη για την κοινωνική πλειοψηφία. Είναι λογικό, μάλιστα, μια τέτοια κυβέρνηση να ασελγεί κι επί των θεσμών προκειμένου να έχει την ουρά της καλυμμένη για τις βρομιές της...

Όπως κι αν έχει, ένας πολίτης, με όλη τη σημασία τής λέξης, δεν είναι δυνατό να ψηφίζει με μοναδικό κριτήριο τη δική του τσέπη, χωρίς να λογαριάζει ούτε καν την τσέπη τού γείτονα. Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσουμε πως αν ο γείτονάς μας είναι φτωχός είναι πιθανό να πεινάσουμε κι εμείς και η ασφάλειά μας να τεθεί υπό διακινδύνευση; Μάλλον πολύ, αν κρίνω από τον επιφανειακό τρόπο που ψηφίζουμε διαχρονικά...