Καλύτερα ο Κασιδιάρης στη Βουλή παρά μερικά γιουσουφάκια με τήβεννο να αποφασίζουν επί θεών κι ανθρώπων...

Μπορεί μια δράκα δικαστών να αποφασίζει αν ένα κόμμα είναι συνταγματικό ή όχι; Ενδεχομένως κάτι τέτοιο να ήταν ρεαλιστικό σε κάποια άλλη χώρα, όπου για παράδειγμα η εκτελεστική ηγεσία δεν διορίζει τη δικαστική. Στην Ελλάδα, όμως, είναι ανεύθυνο, για να μην το χαρακτηρίσω επικίνδυνο γνωρίζοντας και τη δημοκρατική αναισθησία αρκετών δικαστικών. Αυτοί είναι πιθανότερο να απαγορεύσουν ακόμα και το ΣΥΡΙΖΑ με το νόμο που φέρνει ο Κ. Μητσοτάκης παρά το κόμμα Κασιδιάρη...

Συνεπώς, είναι προτιμότερο να κατεβεί στις εκλογές ο χιμπατζής με τα μαύρα από το να ανοίξει η κοινοβουλευτική δημοκρατία την κερκόπορτα στη δικαστική αυθαιρεσία. Δεν έχω καμία μα καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη κι αν είχα κάποιες δεύτερες σκέψεις αυτές εξαφανίστηκαν με τη στάση της στο ζήτημα των παρακολουθήσεων. Όταν δεν λειτουργεί ως γιουσουφάκι τής εκτελεστικής κι επιχειρηματικής εξουσίας δικάζει σαν να βρισκόμαστε στο μεσαίωνα κι ακόμα πιο πίσω...

Φυσικά και δεν είναι όλοι οι δικαστές φαύλοι, οπισθοδρομικοί ή περιδεείς, όπως δεν είναι κι όλοι οι πολιτικοί ή όλοι οι δημοσιογράφοι. Το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, ωστόσο, είναι έτσι κατασκευασμένο ώστε να μην αποδίδεται δικαιοσύνη, και δεν είναι μόνο ζήτημα ταχύτητας. Τα παραθυράκια για να ξεφεύγει η παρανομία είναι ορθάνοιχτα κι όσο ισχυρότερος ο παρανομών τόσο μεγαλύτερο και το εμβαδόν του παραθύρου...

 

 

Οι ασυλίες δεν είναι παντοτινές Αλέξη...

Στο χειρότερο σενάριο- είτε αναδειχθεί αυτοδύναμος στις δεύτερες εκλογές είτε σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας- ο Κ. Μητσοτάκης δεν πρόκειται να κυβερνήσει για περισσότερα από δύο χρόνια ακόμα. Μπορεί να του δοθεί συγχωροχάρτι για την πρώτη τετραετία, αλλά για τη δεύτερη θα τρώει ξύλο από την πρώτη ημέρα και δεν θα διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και την ολιγαρχική στήριξη του 2019- 2023. Αντέχουν, όμως, ο λαός, οι θεσμοί και η εθνική ασφάλεια έστω δύο χρόνια ακόμα Μητσοτάκη;

Η απάντηση είναι όχι, γι' αυτό και η ευθύνη τού ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικώς του Αλέξη Τσίπρα είναι να τον ανατρέψουν, δημοκρατικώ τω τρόπω βεβαίως, εδώ και τώρα. Αναρωτιέμαι, όμως, αν το θέλουν διακαώς ή αν βολεύονται στο ρόλο τής αξιωματικής αντιπολίτευσης και με την θεωρία τού ώριμου φρούτου. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς, για παράδειγμα, τη συνεχιζόμενη κωλυσιεργία στο να παρουσιάσουν στο λαό φρέσκα πρόσωπα που να μην έχουν σχέση με τη διακυβέρνηση 2015- 2019...

Ακόμα και σήμερα την κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιπολιτεύονται πρόσωπα που ο ελληνικός λαός έκρινε ανεπαρκή για να τον κυβερνήσουν τον Ιούλιο του '19. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι πράγματι ανεπαρκή ή πως δεν έχουν αδικηθεί, ωστόσο αυτοί που έχουν το μαχαίρι κάθε τέσσερα χρόνια τούς έφεραν στην αντιπολίτευση και δεν πρόκειται να τους φέρουν πίσω στην εξουσία... 

Κι αν ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε την εκλογική του ασυλία πριν τριάμισι χρόνια το κατόρθωσε και με την υπόσχεση για ριζικό μετασχηματισμό τού κόμματός του, που σημαίνει κι αλλαγές σε πρόσωπα. Και φυσικά οι ασυλίες δεν είναι παντοτινές, επαναξιολογούνται σε κάθε κάλπη...

 

 

Πτωχοί κι άτιμοι...

Το ότι το νέο πτωχευτικό δίκαιο γίνεται ασμένως δεκτό μόνο από τις τράπεζες λέει πολλά για το κατά πόσο ωφελεί τον μέσο Έλληνα πολίτη. Επίσης, υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια με σημαντικώς μειωμένα εισοδήματα εξαιτίας τής οικονομικής κρίσης και της πανδημίας... 

Υπάρχουν, όμως, κι αρκετοί μπαταχτσήδες που έχουν κρυφτεί πίσω από τις χαριστικές διατάξεις τού νόμου Κατσέλη και των ουρών του προκειμένου να φανούν ασυνεπείς στις υποχρεώσεις που ανάλαβαν μολονότι έχουν τη δυνατότητα να τις εκπληρώνουν. Γι' αυτό δεν ελλείπει και σε αυτή τη δημόσια συζήτηση ο λαϊκισμός γύρω από τους κατ' επάγγελμα στρατηγικούς κακοπληρωτές, που δεν είναι μόνο κάποιοι μεγάλοι και τρανοί αλλά κι αρκετοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας...

Η αντιπολίτευση έχει κάνει, για παράδειγμα, σημαία της το ότι θα πτωχεύουν και τα φυσικά πρόσωπα κι όχι μόνο οι επιχειρήσεις. Από την άλλη, όμως, έχουμε σήμερα το συχνό φαινόμενο να χρεοκοπούν επιχειρήσεις και οι ιδιοκτήτες τους να κυκλοφορούν ελεύθεροι, ωραίοι και πάμπλουτοι αφού έχουν φροντίσει να κρύψουν την περιουσία τους με δόλια μέσα. Δεν ισχυρίζομαι πως αυτό το νομοσχέδιο δίνει λύση σε αυτό το πρόβλημα- ιδίως όταν οι εργαζόμενοι πτωχευμένων επιχειρήσεων στην ουσία δεν θα λαμβάνουν αποζημίωση-, ωστόσο ούτε η σημερινή παθογένεια είναι δυνατό να συνεχιστεί...

Μπορεί να έχουν περάσει πλέον πολλά χρόνια από την εποχή που δέναμε τα σκυλιά με δανεικά λουκάνικα, να έχουν μεσολαβήσει μια εθνική χρεοκοπία και μια βίαιη φτωχοποίηση ωστόσο η κουλτούρα των δανεικών κι αγύριστων δεν έχει φύγει από τον νεοέλληνα. Συντηρείται, άλλωστε, κι από ένα κομματικό σύστημα που έχει επενδύσει στο φορολογικό λαϊκισμό των κάθε είδους δόσεων προκειμένου να διαιωνίζει την εξουσία του... 

Το να ζητάς καλύτερους μισθούς και συντάξεις, δηλαδή κοινωνική δικαιοσύνη, είναι όχι μόνο θεμιτό, είναι κι απαραίτητο. Το να αποδέχεσαι, όμως, για τον εαυτό σου το ρόλο τού λούμπεν κουτοπόνηρου φτωχοδιάβολου που κλέβει γιατί και οι άλλοι κλέβουν δεν θα σε μετατρέψει ποτέ σε πολίτη που γνωρίζει και διεκδικεί τα δικαιώματά του, αλλά κι αναλαμβάνει την ατομική κι εν τέλει κοινωνική ευθύνη και των οικονομικών του υποχρεώσεων αντί να τις μεταθέτει στα "κορόιδα"... 

 

    

Εμπρός της Γης οι ψεκασμένοι...

Οι θεωρίες συνωμοσίας, όπως το ότι δεν υπάρχει κοροναΐός, για να φουντώσουν χρειάζονται δύο σημαντικές προϋποθέσεις: έλλειμμα πραγματικής παιδείας και παρακμή των θεσμών. Αν αυτοί που ποδοπατάνε μάσκες είχαν βοηθηθεί να αποκτήσουν συγκροτημένο τρόπο σκέψης και είχαν εμπιστοσύνη στην εκτελεστική, τη νομοθετική, τη δικαστική ή τη μιντιακή εξουσία θα εκδήλωναν με διαφορετικό τρόπο την ενεργητικότητά τους. Είναι, ωστόσο, τα τεράστια κενά τού εκπαιδευτικού μας συστήματος και του συστήματος εξουσίας που δίνουν τη δυνατότητα στους έμπορους της παράνοιας να βρίσκουν αγοραστές για τα προϊόντα τους...

Ακόμα κι αν οι γονείς, το σχολείο, το κράτος, τα ΜΜΕ αποδεικνύονταν οι καλύτεροι παιδαγωγοί δεν θα μπορούσαν να πάρουν από το χέρι 10.000.000 Έλληνες και να τους οδηγήσουν μακριά από ψεκασμένες θεωρίες ή τηλεοπτικά ξεπλύματα του βιασμού. Η κυρία τής φωτογραφίας, που ενδεχομένως να διαδήλωνε πέρυσι για τη μία και μοναδική Μακεδονία και πριν 20 για την αναγραφή τού θρησκεύματος στις ταυτότητες, τον εαυτό της πρέπει να οικτίρει πρώτο από όλους για το κατάντημά της. Εκείνοι, όμως, που διαχειρίστηκαν και τον κοροναΐό με όρους εξόντωσης του πολιτικού αντίπαλου δεν δικαιούνται να δείχνουν την κοινωνία με το δάχτυλο...

Αρκετοί από αυτούς που τοποθετούνται σε βάρος τής χρήσης μάσκας και τα γενικότερα μέτρα προστασίας κατά τής πανδημίας με το επιχείρημα πως καταπατώνται προσωπικές τους ελευθερίες δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την καταπάτηση προσωπικών ελευθεριών των μεταναστών, των ομοφυλόφιλων κι άλλων ευάλωτων, μη πλειοψηφικών ομάδων. Γι' αυτούς η μάσκα είναι μεγαλύτερος εχθρός από το ρατσισμό, το φασισμό, την ομοφοβία και κάθε είδους μισαλλοδοξία. Είναι, συνεπώς, προφανές ότι η ανθρωπότητα δεν μπορεί να στηριχθεί για να γίνει καλύτερη πάνω σε ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται καν τα προβλήματά της, που δεν έχουν τις απαντήσεις στις παθογένειες γιατί απλούστατα δεν θέτουν καν τα σωστά ερωτήματα...

   

 

Έχουμε διαβεί το Ρουβίκωνα αν αθωώνουμε την ψυχολογική βία...

Η άσκηση βίας δεν είναι μόνο σωματική, αλλά και ψυχολογική. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, η τελευταία έχει μεγαλύτερες συνέπειες στον αποδέκτη της. Αν σου δώσει κάποιος ένας χαστούκι, για παράδειγμα, μπορεί να ξεχαστεί την επόμενη ημέρα αν σου ζητήσει συγγνώμη. Αν σε βρίζει, ωστόσο, από το πρωί μέχρι το βράδυ επί χρόνια μάλλον δεν θα ξεχαστεί ποτέ...

Ο Ρουβικώνας δεν είναι 17Ν, δεν σκοτώνει και δεν βάζει βόμβες στους πολιτικούς του αντιπάλους. Επομένως, είναι άδικο να εξομοιώνεται μαζί της στην κριτική που του ασκείται. Το να πετάς τρικάκια, όμως, πολλώ δε μάλλον να μπουκάρεις σε γραφεία και να βρίζεις όσους είναι εκεί ή να γράφεις εμπρηστικά συνθήματα στα σπίτια άλλων, όπως συνέβη προσφάτως με τον Αρ. Πορτοσάλτε, δεν είναι ακτιβιστικές ενέργειες και οι δημοκράτες, προοδευτικοί πολίτες δεν μπορούμε να είμαστε ανεκτικοί απέναντι και σε αυτή τη μορφή βίας...

Η υπόληψη που έχω στον Αρ. Πορτοσάλτε, ένα από τα πολλά δημοσιογραφικά βαποράκια επιχειρηματικών και πολιτικών εμπόρων, είναι μηδενική. Αναλογιστείτε, όμως, αν ερχόταν κάποιος στην πολυκατοικία σας κι έγραφε με σπρέι κάτι υβριστικό σε βάρος σας αν θα νιώθατε απειλούμενος ή αν θα το περνούσατε για ελευθερία έκφρασης. Ο νόμος δεν υποχρεώνει κανέναν μας να βλέπει, να ακούει ή να διαβάζει τους πορτοσάλτες και πολύ περισσότερο να πιστεύει την προπαγάνδα τους. Συνεπώς η βούλησή μας να γίνουμε επιτέλους πολίτες και να πάψουμε να είμαστε πελάτες μπορεί να μας προστατεύσει πολύ καλύτερα σε σχέση με την όποια μορφή άσκησης βίας σε βάρος των φερέφωνων κάθε εξουσίας...

Προεδρευόμενη κοινοβουλευτική ολιγαρχία...

Η δημοκρατία- η πραγματική κι όχι η κοινοβουλευτική- είναι το καλύτερο των πολιτευμάτων όχι χάρη στη σοφία των πολλών, αλλά γιατί είναι προτιμότερο τα όποια λάθη να αποτελούν συλλογική ευθύνη και να επιμερίζονται δικαίως παρά να είναι ενός ή, έστω, ορισμένων. Με τη συνδρομή, εξάλλου, των νέων τεχνολογιών η άμεση δημοκρατία καθίσταται ευκολότερη κι αναιρούνται τα επιχειρήματα παλαιότερων δεκαετιών κι αιώνων περί του ανέφικτού της. Η εμμονή, συνεπώς, στο κοινοβουλευτικό σύστημα αποτελεί ωφελιμιστική εμμονή μιας ολιγαρχίας κι όχι το τελειότερο των ανθρώπινων συστημάτων...

Στο όνομα μιας καταπιεσμένης δημοκρατικής έκφρασης η κυβέρνηση αποφάσισε να κηρύσσονται απεργίες με απόφαση του 50% συν ενός του συνόλου των εργαζόμενων σε ένα σωματείο, λες και οι εργαζόμενοι μπορούν να αποφασίζουν δίχως τη δαμόκλειο σπάθη τής απόλυσης πάνω από το κεφάλι τους. Για την ψήφο των Ελλήνων κι "Ελλήνων" του εξωτερικού θέλησε να δώσει ισοτιμία ακόμα και σε εκείνους που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην Ελλάδα. Για την απλή αναλογική, όμως, ήταν κάθετη: η δημοκρατία έχει τα όριά της εκεί που συγκρούεται με τα συμφέροντα μιας ολιγαρχικής ελίτ που αντιλαμβάνεται την εξουσία ως κληρονομικό δικαίωμα...

Ούτε μου προκαλεί εντύπωση η σύνδεση από την ελληνική δεξιά τής απλής αναλογικής με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία ή τον εμφύλιο στη χώρα μας. Η ανάληψη ευθύνης από εκείνους που χρεοκόπησαν την Ελλάδα και ύστερα ζητούσαν τα σπασμένα από το ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν πέτυχε το θαύμα τής διάσωσης δίχως κανέναν άσο στο μανίκι του θα ήταν παράδοξη για όσους διαθέτουν ιδιοκτησιακή αντίληψη για τα δημόσια αξιώματα. Καλό θα ήταν, πάντως, ο υιός Μητσοτάκης να θυμηθεί το λάθος τού πατέρα του να πιστέψει ότι είχε καπαρώσει το Μαξίμου για μια δεκαετία τουλάχιστον, ψηφίζοντας έναν εκλογικό νόμο που στο τέλος κατσίκωσε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για μια 11ετία...  

Αλέξη, εσωτερικοί εχθροί δεν είναι μόνο οι κατάσκοποι των αντιπάλων...

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να αναδιοργανωθεί σε ένα πολύ δυσμενές πολιτικό περιβάλλον, το οποίο επιτείνει και η μιντιακή υπεροχή τής κυβέρνησης. Οι περισσότεροι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, οι πιο δημοφιλείς ιστοσελίδες και οι πιο πολλές εφημερίδες όχι απλώς στηρίζουν τη ΝΔ, αλλά αντιπολιτεύονται με πάθος την αντιπολίτευση. Όταν, για παράδειγμα, αυτό που μένει από την παρουσία Μητσοτάκη στη ΔΕΘ είναι πόσο αγαπά τα ζώα και πόσο καλά ανοίγει φύλλο η Μαρέβα προκειμένου η αποπολιτικοποίηση της δημόσιας σφαίρας να του επιτρέψει να επιβάλει αβρόχοις ποσί τις αντικοινωνικές του πολιτικές, καταλαβαίνουμε ότι ο πρωθυπουργός έχει την πολυτέλεια να κυβερνά δίχως την κριτική τής τέταρτης εξουσίας...

Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, οφείλει να διαχειριστεί κι έναν ύπουλο εχθρό στο εσωτερικό τού κόμματός του. Κι αυτός δεν είναι άλλος από την αντίληψη πως όποιος θέλει να γίνει μέλος τού ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει, τρόπον τινά, να προσκομίσει πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων κι ότι δεν ανήκε ή δεν είχε ψηφίσει ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν. Αφήστε που στο επικοινωνιακό επίπεδο οι περισσότεροι από όσους έχουν αναλάβει αυτήν τη δουλειά είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ερασιτέχνες...

Στο τέλος, όμως, όλα καταλήγουν στον αρχηγό, είτε τα θετικά είτε τα αρνητικά, αφού εκείνος είναι που παίρνει τις αποφάσεις. Αν οι άνθρωποι που έχει επιλέξει να είναι δίπλα του δεν είναι οι κατάλληλοι, τότε αυτός φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη. Οι εσωτερικοί εχθροί, άλλωστε, δεν είναι απαραίτητο να είναι κατάσκοποι των αντίπαλων. Μπορεί να είναι και φίλοι χωρίς ικανότητες που στέκονται στην ουσία αναχώματα στην ανασυγκρότηση με την αδυναμία τους να αντιληφθούν το ρόλο τους και τις εξελίξεις...

Στην Ελλάδα δημοσιογραφία θεωρείται μόνο η στρατευμένη...

Η καλή δημοσιογραφία είχε πάντοτε ένα άρωμα ταυτοχρόνως λογοτεχνίας και ιστορίας. Η στεγνή, ακαδημαϊκή παράθεση γεγονότων δίχως χρώμα και ιστορικές αναφορές είναι λογικό να πλήττει τον αναγνώστη, ο οποίος δεν αναζητά από τον δημοσιογράφο ένα επιστημονικό κείμενο αλλά ένα κομμάτι που να περιέχει μια όσο το δυνατό αντικειμενικότερη αναπαράσταση των εξελίξεων σε συνδυασμό με μια καλή γραφή και μια σύνδεση με τα προηγούμενα. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον πλανήτη του 2019, ωστόσο, το "infotainment" θεωρείται απλώς η αθώα εκδοχή των "fake news". Σε πολλές περιπτώσεις η αλήθεια πλάθεται προκειμένου να ικανοποιεί επιδιώξεις που δεν σχετίζονται με το δημόσιο συμφέρον, με συνέπεια τα μέσα ενημέρωσης να απολαμβάνουν σήμερα της αξιοπιστίας που απολάμβανε ο Πινόκιο στο ομώνυμο έργο...

Στη χώρα μας, όμως, έχουμε πλησιάσει ακόμα περισσότερο τον πάτο αποδεχόμενοι ότι η δημοσιογραφία είτε θα είναι στρατευμένη είτε δεν θα υπάρχει. Οποιαδήποτε κριτική στην όποια εξουσία, ακόμα κι όταν αυτή είναι καλοπροαίρετη, αυτομάτως χαρακτηρίζεται υποβολιμαία, εγκάθετη, διαπλεκόμενη και μιζαδόρικη.

Καλός δημοσιογράφος είναι μόνο αυτός, με βάση αυτές τις αντιλήψεις, που μας χαϊδεύει την πλάτη και συντάσσεται με την ορμή φανατικού με τις δικές απόψεις. Οποιαδήποτε παρέκκλιση κρίνεται οπορτουνιστική και τσουβαλιάζεται με την εντεταλμένη δημοσιογραφία των κολλητών τής εξουσίας, κυβερνώσας κι αντιπολιτευόμενης...

Στην Ελλάδα, εξάλλου, πρέπει κάθε φορά να ανακαλύπτουμε τον τροχό ακόμα και για τα προφανή, ακόμα και για εκείνα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ο δημοσιογράφος, για παράδειγμα, δεν είναι χειροκροτητής των πολιτικών ηγεσιών, έστω κι αν συμφωνεί με αυτές σε πολλά πράγματα, αλλά το μαντρόσκυλο που γαβγίζει για να αφυπνίζει την κοινωνία των πολιτών. Κι αν ορισμένες φορές αλυχτά δυνατότερα από όσο θα έπρεπε και πάλι είναι προτιμότερο από το να κοιμάται στο βολικό σπιτάκι ή σπιταρόνα τού σκύλου που του έχουν φτιάξει τα αφεντικά του προκειμένου να παριστάνει πως δεν βλέπει και δεν ακούει κι επομένως δεν μπορεί και να μιλά ή να γράφει...

Υπάρχουν πράγματι δικασταί εις τας Αθήνας, αλλά στα κομματικά γραφεία...

Μακάρι να υπήρχαν "δικασταί εις τας Αθήνας", όπως τόσο αυτάρεσκα έγραψε στην επιστολή παραίτησής του ο πρόεδρος του ΣτΕ και πιθανός πολιτευτής. Αν υπήρχαν, ενδεχομένως για παράδειγμα να μην είχαν χαρακτηρίσει, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Ν. Σακελλαρίου, συνταγματικά και τα τρία μνημόνια, να μην έφερναν προσκόμματα στις τηλεοπτικές άδειες και να μην στήριζαν τον εκκλησιαστικό σκοταδισμό κόντρα στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη διδασκαλία των θρησκευτικών...

Αναμφίβολα η δικαστική εξουσία συνιστά πυλώνα τής δημοκρατίας μας κι εξισορροπητικό θεσμό έναντι των αυθαιρεσιών της νομοθετικής κι εκτελεστικής. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι η ανέλιξη στο δικαστικό κλάδο συνδέεται άμεσα με πολιτικές εξαρτήσεις...

Οι δικαστές, επομένως, μπορούν να βρουν χίλιες δικαιολογίες για να μην κάνουν τη δουλειά τους: τις σχετικώς χαμηλές απολαβές τους, τις πιέσεις από θεσμικούς κι εξωθεσμικούς παράγοντες, το φόρτο εργασίας, τη γραφειοκρατία και χίλια μύρια. Όταν, ωστόσο, έχεις αποφασίσει στη ζωή σου να επιτελέσεις ένα επάγγελμα- λειτούργημα τότε πρέπει να έχεις ήδη αποδεχθεί ότι δεν είσαι ένας τυπικός δημόσιος υπάλληλος του οκτάωρου κι ότι οφείλεις να είσαι δίκαιος ακόμα κι αν όλοι σε θέλουν άδικο...

Η απονομή, εξάλλου, της δικαιοσύνης δεν είναι δυνατό να λαμβάνει υπόψη μόνο το τυπικό γράμμα τού νόμου, αλλά και το πνεύμα του, καθώς και το πνεύμα τής εποχής. Σε διαφορετική περίπτωση η νομιμότητα καταντά τυπολατρία και η δικαιοσύνη κούφιος αναχρονισμός...

Οι δικαστές δεν είναι υποχρεωμένοι να μένουν σιωπηλοί. Αντιθέτως, έχουν καθήκον και να βροντοφωνάζουν ακόμα όταν γίνονται μάρτυρες κατάφωρων ή μη αδικιών και πιέσεων. Προϋποτίθεται, όμως, να ακολουθούν τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά για κάθε υπόθεση γιατί σε διαφορετική περίπτωση εμφιλοχωρεί η υποψία τής υποκρισίας...

Δεν μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος ανώτατος ή μη δικαστικός να σιωπά όταν διαρρέονται αποφάσεις τις οποίες στηρίζει και να διαμαρτύρεται γι' άλλες που δεν είναι του γούστου του. Και δεν δικαιούται να χρησιμοποιεί τον θεσμικό του ρόλο για να προετοιμάζει την κάθοδό του στον κομματικό στίβο σαν τον τελευταίο επαρχιακό κομματάρχη. Έτσι δεν είναι κ. Σακελλαρίου;...

Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής φορολογίας, όχι όσοι έχουν οφσόρ...

Από τη στιγμή που ο ανθρωπισμός συνδέεται με την εθνικότητα παύει να ισχύει και μετατρέπεται σε κάτι άλλο, που πολύ εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ρατσισμός, μισαλλοδοξία ή εθνικισμός. Κι επειδή βεβαίως ο ρατσιστής έχει μεγάλη έγνοια να κρυφτεί, θα σου πει πως δεν θα είχε πρόβλημα να δινόταν το κοινωνικό μέρισμα ή η λοταρία και σε μη Έλληνες, αν οι Έλληνες ήταν οικονομικώς τακτοποιημένοι.

Τι κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα υπήρχε καν ανάγκη κοινωνικού μερίσματος ή λοταρίας; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για εκείνους που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ένα κράτος δικαίου που θέλει να λέγεται πολιτισμένο είναι υπεύθυνο για καθένα που ζει στην εδαφική του επικράτεια, πολλώ δε μάλλον όταν καταβάλλει φόρους σε αυτό...

Όποιος αισθάνεται πιο Έλληνας από τους υπόλοιπους και πιο πατριώτης έχει πολλούς τρόπους να το αποδεικνύει. Μπορεί, για παράδειγμα, να μην συναινεί στη φοροδιαφυγή τού οποιουδήποτε και να ζητά να τον πληρώνει με πλαστικό χρήμα. Με αυτόν τον τρόπο και την πατρίδα θα βοηθά και τον εαυτό του θα ωφελεί, αυξάνοντας τις πιθανότητές του να κερδίζει στη λοταρία...

Να θυμίσω, εξάλλου, πως όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης την είχε προτείνει πριν δύο χρόνια τα κυρίαρχα μίντια και οι πρόθυμοι αποδέκτες τής προπαγάνδας τους την είχαν σαρκάσει όσο δεν πάει άλλο. Σήμερα περνούν από το ταμείο για να πληρωθούν τα κέρδη τους...

Το έγραφα και χθες με αφορμή το Μακεδονικό: βασική προϋπόθεση για να μην ξανακυλήσουμε στη χρεοκοπία είναι η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Κι αυτή δεν πρόκειται να επιτευχθεί με εξαιρέσεις από τα ευεργετήματα του κράτους, όπως με το μέρισμα ή τη λοταρία, ή από τις υποχρεώσεις του...

Κάποιος που πληρώνει τους φόρους που αναλογούν στο εισόδημά του, τις ασφαλιστικές του υποχρεώσεις κι οποιοδήποτε άλλο έμμεσο φόρο έχει το δικαίωμα να διεκδικεί και τις υπηρεσίες που το κράτος προσφέρει δωρεάν ή με έκπτωση, ανεξαρτήτως αν έχει γεννηθεί σε αυτήν τη χώρα ή στο Τιμπουκτού. Δεν το δικαιούται όποιος φτιάχνει οφσόρ για να μην πληρώνει ούτε ευρώ στο δημόσιο ταμείο, πολλώ δε μάλλον να διεκδικεί την εξουσία στηριζόμενος στον ψευδεπίγραφο πατριωτισμό, που είναι, ως γνωστό, το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων...

Οι βουλευτές και οι δικαστές να είναι καλά κι όλοι οι άλλοι...

Η χούντα των συνταγματαρχών μπορεί να κράτησε λιγότερο από την εποχή των μνημονίων,ωστόσο η νοοτροπία που μας οδήγησε σε αυτά μοιάζει έτοιμη να κρατήσει αιωνίως. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα όταν κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην απαλλαγούμε ποτέ από το συλλογικό τρόπο σκέψης που μας χρεοκόπησε. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, για παράδειγμα, διαμαρτύρονται- και δικαίως- για την υψηλή φορολογία, αλλά  αντιδρούν στη χρήση των POS που περιορίζει τη φοροδιαφυγή κι επομένως δίνει τη δυνατότητα στο κράτος να μην επιβάλλει μέτρα επί δικαίους κι αδίκους...

Την ίδια ώρα, πρώην βουλευτές, οι οποίοι είχαν ενεργό ρόλο σε ένα κομματικό σύστημα που έφερε την εθνική χρεοκοπία, έχουν το θράσος να διεκδικούν αναδρομικά, ενώ οι δικαστίαικοί πολύ βολικά αυτοεξαιρούνται από την υποχρέωση υποβολής πόθεν έσχες. Πώς, επομένως, να εμπεδωθεί ο σεβασμός τού δίκαιου νόμου από τους πολίτες όταν η νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία χρησιμοποιούν συστηματικώς δύο μέτρα και δύο σταθμά;...

Φυσικά ο καθένας μας διαθέτει ατομική βούληση κι ευθύνη,οι οποίες δεν πρέπει να αντιγράφουν ελαττωματικές συμπεριφορές του ευρύτερου κοινωνικού μας περιβάλλοντος. Σε διαφορετική περίπτωση δίνουμε συγχωροχάρτι σε εφηβικές αντιδράσεις. Από την άλλη, ωστόσο, η ευθύνη όσων έχουν και τα γένια και τα χτένια είναι πολλαπλάσια και συνδέεται ακριβώς με την άμεση πρόσβασή τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων...

Υπό ιδανικές, μάλιστα, συνθήκες οι βουλευτές και οι δικαστές θα έπρεπε να νομοθετούν και να επικυρώνουν αυστηρότερους κανόνες για τους ίδιους από ό,τι για τον μέσο πολίτη. Κι αυτό όχι στο πλαίσιο ενός αναχρονιστικού πατροναρίσματος, αλλά ενίσχυσης της δημοκρατίας μας πάνω στην αντίληψη της όσο το δυνατό μεγαλύτερης δικαιολόγησης λόγων και πράξεων των κυβερνώντων απέναντι στους κυβερνώμενους...     

 

Χίλια "όχι" θα 'λεγα και πάλι για να καλύψουν κάποτε τη ντροπή τού "ναι"...

Εκείνοι που δεν έχουν αγωνιστεί για τίποτα που να υπερβαίνει τον εαυτούλη τους ή την οικογένειά τους σαρκάζουν με κάθε ευκαιρία όσους ψήφισαν "όχι" στο δημοψήφισμα αλλά τους βρήκε τρίτο και τέταρτο μνημόνιο. "Και τι καταλάβατε;" είναι η επωδός αυτών που παίρνουν αδιαμαρτύρητα ό,τι τους δίνουν στα χέρια, ακόμα κι αν αυτά είναι σκατά...

Σε όλους αυτούς απαντώ πως και τώρα αν στήνονταν κάλπες για το πέμπτο, το έκτο ή το έβδομο μνημόνιο πάλι "όχι" θα ψήφιζα αν κινούνταν στο "πρότυπο" των προηγούμενων, δηλαδή νεοφιλελεύθερη άγρια λιτότητα για τους πολλούς και σοσιαλιστική ευδαιμονία για λίγους. Το ότι εκείνοι που μας κυβερνούν μετέτρεψαν μια τακτική οπισθοχώρηση σε στρατηγική δεν σημαίνει ότι είχαν άδικο όσοι δεν αποδέχθηκαν να είναι αποικία των ολιγαρχών μέχρι την ημέρα που θα πεθάνουν...

"Κληρονομιά" από το θυελλώδες καλοκαίρι τού 2015 μας έχουν μείνει τα "capital controls", τα οποία προφανώς και δεν είναι ευλογία για την ελληνική οικονομία. Διαπράττουν, ωστόσο, ένα ακόμα μεγάλο έγκλημα εξαπάτησης του ελληνικού λαού όσοι σκοπίμως τα διαλαλούν ως αποκλειστικώς υπεύθυνα για τη συρρίκνωση των εισοδημάτων τού μέσου Έλληνα προκειμένου να αποσείσουν από πάνω τους τις δικές τους ευθύνες για δεκαετίες κακοδιαχείρισης που μας οδήγησαν στα μνημόνια, καθώς και για το περιεχόμενο αυτών των μνημονίων...

Αν δεν είχαμε χρεοκοπήσει κι αν δεν είχαμε υπογράψει μια σειρά επαχθών συμφωνιών, δεν θα επιβάλλονταν ποτέ οι κεφαλαιακοί έλεγχοι. Όπως, επομένως, η κρίση έφερε τα μνημόνια κι όχι το αντίστροφο έτσι και τα μνημόνια έφεραν τα capital controls...

Ο Αλ. Τσίπρας, σε αντίθεση με τον Γιάνη Βαρουφάκη που πίστεψε ότι το δημοψήφισμα θα χρησιμοποιείτο πράγματι ως το ύστατο όπλο κόντρα στους εκβιαστές, πιθανότατα μας οδήγησε στην κάλπη τής 5ης Ιουλίου 2015 για να κρατηθεί στην εξουσία, όπως μαρτυρούν τα γεγονότα που ακολούθησαν κι άνθρωποι που τα έζησαν εκ του σύνεγγυς. Αλίμονο, όμως, αν πετάξουμε στα σκουπίδια, τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν μαζεύει κανείς τις τελευταίες ημέρες, την κληρονομιά ενός περήφανου "όχι" που εκστόμισε ο ελληνικός λαός σε βάρος των καταπιεστών του, έστω κι αν αυτό προδόθηκε στην πορεία...

Υπόλογοι απέναντι στην Ιστορία, άλλωστε, είναι οι προδότες κι όχι οι προδομένοι, όσοι συμβιβάζονται με την καταστροφή τους κι όχι όσοι παλεύουν για ένα δικαιότερο μέλλον, οι ρεαλιστές τού μηδενικού ρίσκου κι όχι οι οραματιστές. Δεν επικρίνω συνεπώς εκείνους που μας κυβερνούν για τα capital controls, αλλά γιατί δεν στάθηκαν στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων κι εν τέλει υποτάχθηκαν σε ό,τι υπόσχονταν ότι θα γκρέμιζαν...

Ο χαρακτήρας είναι μοίρα και το να μην έχεις μοιραίο...

Ας υποθέσουμε πως ένας δημοσιογράφος έχει στην διάθεσή του στοιχεία για μολυσμένο νερό σε ορισμένες περιοχές, τα οποία βασίζονται σε σχετική δειγματοληπτική έρευνα ανεξάρτητου φορέα, η οποία βρίσκεται ήδη στα χέρια τής δικαιοσύνης. Σύμφωνα με όσα διδάσκονται οι φοιτητές στις σχολές δημοσιογραφίας και με όσα θα όριζαν έναν ιδανικό κόσμο, θα τα δημοσίευε ανεπιφυλάκτως, από τη στιγμή που πρόκειται για τον ορισμό τού ζητήματος δημοσίου συμφέροντος...

Στις μπανανίες, ωστόσο, όπως η Ελλάδα, οι οποίες διοικούνται από κομματάρχες με τη συνεργασία μιντιακών φερεφώνων τους, στην θέση τού απολογούμενου δεν βρίσκονται όσοι ευθύνονται για τη μόλυνση και οι προστάτες τους, αλλά ο δημοσιογράφος που το έφερε στο φως, με αμίμητα επιχειρήματα του τύπου "υπάρχουν άλλα χίλια θέματα, γιατί να ασχοληθείς με αυτό από τη στιγμή που μπορεί να εμπλέκονται και φίλοι μας"; Ο δημοσιογράφος, μάλιστα, κατηγορείται για ανικανότητα επειδή δεν έκλεισε τα μάτια και τη μύτη του μπροστά στη σήψη και στη δυσωδία, όπως κάποιοι άλλοι που έχουν μπερδέψει το "κάνω καριέρα ως ορντινάντσα" με το "ασκώ δημοσιογραφία"...

Προσκλήθηκα πριν λίγο καιρό να μιλήσω σε σπουδαστές δημοσιογραφίας για το επάγγελμα. Σε αντίθεση με τον Αλ. Τσίπρα, επέλεξα συνειδητά να μην τους γεμίσω με αυταπάτες, γι' αυτό και τους διαχώρισα το πώς θα έπρεπε να ασκείται η δημοσιογραφία στην Ελλάδα και πώς ασκείται στην πραγματικότητα. Πιστέψτε με, πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, σε τέτοιο βαθμό που αναρωτιέμαι όλο και συχνότερα αν αξίζει να παλεύεις με τα σκατά όταν στην καλύτερη περίπτωση θα κερδίσεις ένα δικαστήριο στο οποίο σε έχουν στείλει φαύλοι και στη χειρότερη θα καταδικαστείς γιατί είχες το θράσος να γράψεις περισσότερα από αυτά που μπορούν να διασφαλίσουν την ευημερία τού συστήματος. Του όποιου συστήματος, δεξιού ή κι αριστερού...

Έχει κάνει κι ο γράφων τους συμβιβασμούς του, μικρούς ή μεγάλους, προσπαθώντας, όχι πάντοτε με επιτυχία, να διατηρεί την αξιοπρέπειά του σε ένα περιβάλλον στο οποίο στον πάτο πάνε οι άξιοι και πλέουν οι φελλοί. Πιθανότατα, εξάλλου, να είχε σήμερα περισσότερα χρήματα και δόξα και να είχε καταλάβει υψηλότερα πόστα αν διέθετε την ικανότητα- δεν την υποτιμώ- να περιγράφει τα ρούχα γυμνών βασιλιάδων ή, έστω, να παραμένει σιωπηλός μπροστά στον τραγέλαφο της όποιας εξουσίας...

Όσο μεγαλώνει, όμως, τόσο περισσότερο δυσκολεύεται να χορεύει όταν του χτυπούν το ντέφι και να παριστάνει τον διασκεδαστή τής κοινής γνώμης την ώρα που δίπλα του σφυρίζουν η λαμογιά και η αναξιοκρατία. Όπως λέει πολύ σοφά και η κουμπάρα μου, "ο χαρακτήρας είναι μοίρα". Θα πρόσθετα, πάντως, πως το να μην έχεις καθόλου χαρακτήρα και να άγεσαι και να φέρεσαι σαν μαριονέτα, πιστεύοντας ότι η σκιά σου είναι το μπόι σου, συνιστά την θλιβερότερη των καταλήξεων...