Για να είσαι υπερήφανος για την Ιστορία σου πρέπει πρώτα να είναι δική σου...

Η πατρίδα ανήκει σε όλους τους Έλληνες, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι Έλληνες αγωνίζονται για την πατρίδα. Όπως μας υπενθυμίζουν, άλλωστε, η 80ή επέτειος από το "ΟΧΙ" του '40 και η ιστορική παραχάραξη Μητσοτάκη για την Εθνική Αντίσταση συνήθως είναι εκείνοι που καπηλεύονται την πατρίδα που αγωνίζονται λιγότερο για την ανεξαρτησία της. Κι αυτό δεν συνιστά εθνικό διχασμό, αλλά επίκριση ενός ιστορικού αναθεωρητισμού που δεν βασίζεται στην ιστορική αλήθεια...

Η Αριστερά έχει αποδείξει διαχρονικά ότι ο πατριωτισμός μπορεί να συμβαδίζει με το διεθνισμό δίχως να αναιρεί ο ένας τον άλλο. Είναι δυνατό κάποιος να αγαπά την πατρίδα του και ταυτοχρόνως όχι μόνο να μην μισεί τις πατρίδες των άλλων, αλλά και να τις αγαπά, έστω και λιγότερο. Μόνο το όψιμο ΚΚΕ κρατά μια ενοχική χωρίς λόγο στάση- όπως φανερώθηκε άλλωστε και με τη Συμφωνία των Πρεσπών- η οποία μπερδεύει το διεθνισμό με τον ιμπεριαλισμό και στο τέλος ναρκοθετεί τον υγιή πατριωτισμό...

Ο οποιοσδήποτε δικαιούται να είναι υπερήφανος για την Ιστορία του, εφόσον συντρέχουν δύο προϋποθέσεις: η Ιστορία του να είναι αξιόλογη κι ακέραιη και, το βασικότερο, να είναι δική του και να μην οικειοποιείται την Ιστορία άλλων. 

Η παράταξη, επομένως, που συμμετείχε ελάχιστα, αν συμμετείχε καθόλου, στην Εθνική Αντίσταση, η οποία καταψήφισε την αναγνώρισή της πριν σχεδόν τέσσερις δεκαετίες και η οποία φλέρταρε για κυβερνητική συνεργασία με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα είναι προτιμότερο να ασκήσει πρώτα δημοσίως την αυτοκριτική της και, φυσικά, να σταματήσει τη διακίνηση της ιδεοληψίας περί δύο άκρων. Το ένα "άκρο", εξάλλου, απελευθέρωσε την Ελλάδα από το άλλο άκρο που την υποδούλωσε, συνεργάστηκε με τον κατακτητή κι αντιμετωπίζει ακόμα και σήμερα την εθελοδουλία ως τη φυσιολογική ακολουθία των πραγμάτων...

 
 

Τα εγγόνια των δοσίλογων μιλούν για πατριωτισμό στα εγγόνια των μαχητών τού ΕΑΜ...

Ο πατριωτισμός, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα, είτε μένει απλώς στα λόγια είτε μετουσιώνεται σε καθημερινή πράξη είτε χρησιμοποιείται με περισσή υποκρισία. Με αφορμή τα εκατόχρονα του ΚΚΕ διαβάζω κάποιες αναλύσεις κι ερωτήματα που τίθενται για το κατά πόσο το κόμμα είναι πατριωτικό ή όχι, λες και βρισκόμαστε στα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια κι έχει την υποχρέωση να αποδεικνύει ότι αγαπά την Ελλάδα περισσότερο από τα υπόλοιπα κόμματα. Οι εθνοφρουροί κρατάνε για λογαριασμό τους, βλέπετε, τα κλειδιά τής πατριδοκαπηλίας...

Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστώ τον Περισσό για το σταλινισμό του, την ιδεοληπτική του εμμονή σε πρακτικές που βεβήλωσαν το μαρξιστικό- λενινιστικό όραμα και την αδυναμία του να προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε εποχής, που δεν είναι ίδιες σε σημαντικό βαθμό με αυτές κατά την ίδρυσή του. Και η ίδια η ιστορία του, εξάλλου, δεν ήταν πάντοτε γραμμένη με χρυσά γράμματα κι αρκετές φορές αντιμετώπισε με φασιστικό τρόπο όσους αντιδρούσαν στην επίσημη γραμμή. Αλίμονο, όμως, αν ζητάνε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων τα παιδιά και τα εγγόνια των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών από τα παιδιά και τα εγγόνια των μαχητών τής Εθνικής Αντίστασης... 

Ο κομμουνισμός έχει ένα διεθνιστικό χαρακτήρα, αφού γι' αυτόν ο πόλεμος είναι πρωτίστως ταξικός κι όχι εθνικός. Κι έχει δίκιο! Οι Έλληνες εργάτες ή οι μικρομεσαίοι, για παράδειγμα, στις ημέρες μας έχουν πολύ περισσότερα να χωρίσουν από τους Έλληνες πλουτοκράτες παρά από τους Τούρκους εργάτες ή μικρομεσαίους. Το μεγαλύτερο ζήτημα παγκοσμίως, μαζί με την κλιματική αλλαγή, είναι αυτό της ανισοκατανομής τού πλούτου και των ευκαιριών για παραγωγή νέου. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ μεγαλύτερη η προδοσία εκείνων των κομμάτων που στο όνομα του λαού υπερασπίζονται στην ουσία την ελίτ από την όποια προδοσία τού ΚΚΕ γιατί κάποτε στήριξε την ιδέα τής αυτόνομης Μακεδονίας, από την οποία έτσι κι αλλιώς έχει υπαναχωρήσει εδώ και δεκαετίες με συνέπεια να συμπεριφέρεται σήμερα με κομπλεξισμό απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών...

Το άγγιγμα της Μπέτυς και τα κορδόνια του Κυριάκου δύο όψεις τού ίδιου πουριτανισμού...

Πριν μερικές ημέρες η πουριτανική δεξιά είχε εξοργιστεί γιατί η Μπ. Μπαζιάνα έκανε το "έγκλημα" να ακουμπήσει τον πρίγκιπα Κάρολο. Βρήκε πάλι την ευκαιρία να ξιφουλκήσει κατά των αναρχοάπλυτων συριζαίων που πρόσβαλαν την τιμή τής πατρίδας, όπως κάθε φορά που ο Αλ. Τσίπρας δεν φορά γραβάτα, ενώπιον μάλιστα αυτήν τη φορά "γαλαζοαίματων". Στο μυαλό τους η άσκηση της εξωτερικής πολιτικής συνδέεται με τα βιβλία καλής συμπεριφοράς τού Χρ. Ζαμπούνη και η αυστηρή τήρηση του πρωτοκόλλου μπορεί μόνο να παραλληλιστεί με την ευλαβική προσκόλληση στην Αγία Γραφή...

Πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις, ωστόσο, τα αριστερά τρολ μιλούν ακόμα και για ντροπή επειδή ο Κ. Μητσοτάκης έδεσε τα κορδόνια του μπροστά σε άγημα το οποίο απέδιδε τιμές. Φυσικά και δεν είναι το καλύτερο των θεαμάτων κι αποπνέει έλλειψη σεβασμού, αλλά από πότε είναι κάτι τέτοια θέματα προτεραιότητα σχολιασμού για την Αριστερά κι όχι για την ακροδεξιά;...

Θυμίζω άλλωστε, όχι πως έχει για τον γράφοντα ιδιαίτερη σημασία πέρα από το να καταδείξει την υποκρισία, ότι ο Αλ. Τσίπρας μόνο προσοχή δεν στεκόταν σε παρόμοια περίσταση έχοντας δίπλα του τον Φρ. Ολάντ. Αλίμονο, όμως, αν ο πατριωτισμός αποδεικνυόταν με κάτι τέτοιους καραβανίστικους συμβολισμούς...

Αντιθέτως, εθνική πολιτική σημαίνει και παροχή δικαιώματος ψήφου και στους Έλληνες του εξωτερικού, ακόμα και σε εκείνους που είναι δεύτερης ή τρίτης γενιάς. Κατανοώ το επιχείρημα πως δεν μπορούν να αποφασίζουν για όσα συμβαίνουν στην ελληνική επικράτεια όσοι δεν κατοικούν σε αυτή, από την άλλη όμως οι απόδημοι εν τη στενή ή εν τη ευρεία εννοία συμπατριώτες μας συνιστούν ανεκτίμητο εθνικό κεφάλαιο, που είναι προτιμότερο να το αξιοποιούμε από το να το σνομπάρουμε. Πολλώ δε μάλλον με το "brain drain" των τελευταίων χρόνων, που έχει απομυζήσει το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι τής νεολαίας μας...

Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής φορολογίας, όχι όσοι έχουν οφσόρ...

Από τη στιγμή που ο ανθρωπισμός συνδέεται με την εθνικότητα παύει να ισχύει και μετατρέπεται σε κάτι άλλο, που πολύ εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ρατσισμός, μισαλλοδοξία ή εθνικισμός. Κι επειδή βεβαίως ο ρατσιστής έχει μεγάλη έγνοια να κρυφτεί, θα σου πει πως δεν θα είχε πρόβλημα να δινόταν το κοινωνικό μέρισμα ή η λοταρία και σε μη Έλληνες, αν οι Έλληνες ήταν οικονομικώς τακτοποιημένοι.

Τι κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα υπήρχε καν ανάγκη κοινωνικού μερίσματος ή λοταρίας; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για εκείνους που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ένα κράτος δικαίου που θέλει να λέγεται πολιτισμένο είναι υπεύθυνο για καθένα που ζει στην εδαφική του επικράτεια, πολλώ δε μάλλον όταν καταβάλλει φόρους σε αυτό...

Όποιος αισθάνεται πιο Έλληνας από τους υπόλοιπους και πιο πατριώτης έχει πολλούς τρόπους να το αποδεικνύει. Μπορεί, για παράδειγμα, να μην συναινεί στη φοροδιαφυγή τού οποιουδήποτε και να ζητά να τον πληρώνει με πλαστικό χρήμα. Με αυτόν τον τρόπο και την πατρίδα θα βοηθά και τον εαυτό του θα ωφελεί, αυξάνοντας τις πιθανότητές του να κερδίζει στη λοταρία...

Να θυμίσω, εξάλλου, πως όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης την είχε προτείνει πριν δύο χρόνια τα κυρίαρχα μίντια και οι πρόθυμοι αποδέκτες τής προπαγάνδας τους την είχαν σαρκάσει όσο δεν πάει άλλο. Σήμερα περνούν από το ταμείο για να πληρωθούν τα κέρδη τους...

Το έγραφα και χθες με αφορμή το Μακεδονικό: βασική προϋπόθεση για να μην ξανακυλήσουμε στη χρεοκοπία είναι η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Κι αυτή δεν πρόκειται να επιτευχθεί με εξαιρέσεις από τα ευεργετήματα του κράτους, όπως με το μέρισμα ή τη λοταρία, ή από τις υποχρεώσεις του...

Κάποιος που πληρώνει τους φόρους που αναλογούν στο εισόδημά του, τις ασφαλιστικές του υποχρεώσεις κι οποιοδήποτε άλλο έμμεσο φόρο έχει το δικαίωμα να διεκδικεί και τις υπηρεσίες που το κράτος προσφέρει δωρεάν ή με έκπτωση, ανεξαρτήτως αν έχει γεννηθεί σε αυτήν τη χώρα ή στο Τιμπουκτού. Δεν το δικαιούται όποιος φτιάχνει οφσόρ για να μην πληρώνει ούτε ευρώ στο δημόσιο ταμείο, πολλώ δε μάλλον να διεκδικεί την εξουσία στηριζόμενος στον ψευδεπίγραφο πατριωτισμό, που είναι, ως γνωστό, το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων...