Το άγγιγμα της Μπέτυς και τα κορδόνια του Κυριάκου δύο όψεις τού ίδιου πουριτανισμού...

Πριν μερικές ημέρες η πουριτανική δεξιά είχε εξοργιστεί γιατί η Μπ. Μπαζιάνα έκανε το "έγκλημα" να ακουμπήσει τον πρίγκιπα Κάρολο. Βρήκε πάλι την ευκαιρία να ξιφουλκήσει κατά των αναρχοάπλυτων συριζαίων που πρόσβαλαν την τιμή τής πατρίδας, όπως κάθε φορά που ο Αλ. Τσίπρας δεν φορά γραβάτα, ενώπιον μάλιστα αυτήν τη φορά "γαλαζοαίματων". Στο μυαλό τους η άσκηση της εξωτερικής πολιτικής συνδέεται με τα βιβλία καλής συμπεριφοράς τού Χρ. Ζαμπούνη και η αυστηρή τήρηση του πρωτοκόλλου μπορεί μόνο να παραλληλιστεί με την ευλαβική προσκόλληση στην Αγία Γραφή...

Πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις, ωστόσο, τα αριστερά τρολ μιλούν ακόμα και για ντροπή επειδή ο Κ. Μητσοτάκης έδεσε τα κορδόνια του μπροστά σε άγημα το οποίο απέδιδε τιμές. Φυσικά και δεν είναι το καλύτερο των θεαμάτων κι αποπνέει έλλειψη σεβασμού, αλλά από πότε είναι κάτι τέτοια θέματα προτεραιότητα σχολιασμού για την Αριστερά κι όχι για την ακροδεξιά;...

Θυμίζω άλλωστε, όχι πως έχει για τον γράφοντα ιδιαίτερη σημασία πέρα από το να καταδείξει την υποκρισία, ότι ο Αλ. Τσίπρας μόνο προσοχή δεν στεκόταν σε παρόμοια περίσταση έχοντας δίπλα του τον Φρ. Ολάντ. Αλίμονο, όμως, αν ο πατριωτισμός αποδεικνυόταν με κάτι τέτοιους καραβανίστικους συμβολισμούς...

Αντιθέτως, εθνική πολιτική σημαίνει και παροχή δικαιώματος ψήφου και στους Έλληνες του εξωτερικού, ακόμα και σε εκείνους που είναι δεύτερης ή τρίτης γενιάς. Κατανοώ το επιχείρημα πως δεν μπορούν να αποφασίζουν για όσα συμβαίνουν στην ελληνική επικράτεια όσοι δεν κατοικούν σε αυτή, από την άλλη όμως οι απόδημοι εν τη στενή ή εν τη ευρεία εννοία συμπατριώτες μας συνιστούν ανεκτίμητο εθνικό κεφάλαιο, που είναι προτιμότερο να το αξιοποιούμε από το να το σνομπάρουμε. Πολλώ δε μάλλον με το "brain drain" των τελευταίων χρόνων, που έχει απομυζήσει το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι τής νεολαίας μας...