Ας την πουν και "Μακεδονία που δεν ανήκει στον Σαββίδη", αρκεί να πάμε παρακάτω...

Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μία νέα εποχή, τη μεταμνημονιακή, ανεξαρτήτως του πόσο μεγάλες θα είναι οι μνημονιακές ουρές. Γι' αυτό και οι πολιτικές δυνάμεις της θα όφειλαν από το πρωί μέχρι το βράδυ να συζητούν για το αναπτυξιακό σχέδιο της επόμενης ημέρας, να καταθέτουν προτάσεις και μέσα από τη ζύμωση να προκύψει ένα πλάνο με άξονα την κοινωνική δικαιοσύνη το οποίο θα είναι ρεαλιστικό και βιώσιμο. Αν μη τι άλλο, ακόμα κι αν το μέλλον δεν μας επιφυλάσσει δόξα, είμαστε υποχρεωμένοι τουλάχιστον να μην επαναλάβουμε τα σφάλματα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και στα μνημόνια...

Κι αντί για όλα αυτά τι κάνουμε; Όταν δεν ασχολούμαστε με το πότε θα γίνουν οι εκλογές, σπαταλάμε χρόνο και πολιτικό κεφάλαιο για την επίλυση του ονοματολογικού με την ΠΓΔΜ. Δεν εννοώ πως δεν πρέπει να ασχοληθούμε και με αυτό ούτε πως πρέπει να αποδεχθούμε οποιαδήποτε ονομασία, όπως το αλυτρωτικό "Ίλιντεν", ανεξαρτήτως αν πρόκειται για μπλόφα τού Αλ. Τσίπρα...

Ωστόσο θα προτιμούσα ο πρωθυπουργός να ενημερώνει και να ζητά τη γνώμη τού Προέδρου της Δημοκρατίας και των πολιτικών αρχηγών για το αναπτυξιακό σχέδιο αντί η πολιτική αντιπαράθεση να αναλώνεται σε ένα επουσιώδες ζήτημα εξωτερικής πολιτικής. Το χαρακτηρίζω "επουσιώδες" γιατί σε αντίθεση με την Τουρκία η ΠΓΔΜ δεν είναι ούτε δύναμη ούτε αναθεωρητική στην ευρύτερη περιοχή...

Σε αυτό το πλαίσιο, Αθήνα και Σκόπια έχουν χρέος κι απέναντι στο κοινό μέλλον που καθορίζουν τα κοινά σύνορα να βρουν μια αξιοπρεπή λύση και για τις δύο πλευρές το προσεχές δίμηνο ώστε να προχωρήσουν από εκεί και πέρα σε πιο ουσιαστικές συζητήσεις για την οικονομική ανάπτυξη και την πολιτική συνεργασία, που θα εξασφαλίζουν ότι η Βαλκανική Χερσόνησος θα πάψει να αποτελεί την πυριτιδαποθήκη τής Ευρώπης. Γι' αυτό κι απαιτείται θάρρος κι αψήφηση του πολιτικού κόστους, που έρχεται ως φυσική συνέπεια της καλλιέργειας εθνικιστικών παθών επί αιώνες...