Αναμφίβολα η δικαστική εξουσία συνιστά πυλώνα τής δημοκρατίας μας κι εξισορροπητικό θεσμό έναντι των αυθαιρεσιών της νομοθετικής κι εκτελεστικής. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι η ανέλιξη στο δικαστικό κλάδο συνδέεται άμεσα με πολιτικές εξαρτήσεις...
Οι δικαστές, επομένως, μπορούν να βρουν χίλιες δικαιολογίες για να μην κάνουν τη δουλειά τους: τις σχετικώς χαμηλές απολαβές τους, τις πιέσεις από θεσμικούς κι εξωθεσμικούς παράγοντες, το φόρτο εργασίας, τη γραφειοκρατία και χίλια μύρια. Όταν, ωστόσο, έχεις αποφασίσει στη ζωή σου να επιτελέσεις ένα επάγγελμα- λειτούργημα τότε πρέπει να έχεις ήδη αποδεχθεί ότι δεν είσαι ένας τυπικός δημόσιος υπάλληλος του οκτάωρου κι ότι οφείλεις να είσαι δίκαιος ακόμα κι αν όλοι σε θέλουν άδικο...
Η απονομή, εξάλλου, της δικαιοσύνης δεν είναι δυνατό να λαμβάνει υπόψη μόνο το τυπικό γράμμα τού νόμου, αλλά και το πνεύμα του, καθώς και το πνεύμα τής εποχής. Σε διαφορετική περίπτωση η νομιμότητα καταντά τυπολατρία και η δικαιοσύνη κούφιος αναχρονισμός...
Οι δικαστές δεν είναι υποχρεωμένοι να μένουν σιωπηλοί. Αντιθέτως, έχουν καθήκον και να βροντοφωνάζουν ακόμα όταν γίνονται μάρτυρες κατάφωρων ή μη αδικιών και πιέσεων. Προϋποτίθεται, όμως, να ακολουθούν τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά για κάθε υπόθεση γιατί σε διαφορετική περίπτωση εμφιλοχωρεί η υποψία τής υποκρισίας...
Δεν μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος ανώτατος ή μη δικαστικός να σιωπά όταν διαρρέονται αποφάσεις τις οποίες στηρίζει και να διαμαρτύρεται γι' άλλες που δεν είναι του γούστου του. Και δεν δικαιούται να χρησιμοποιεί τον θεσμικό του ρόλο για να προετοιμάζει την κάθοδό του στον κομματικό στίβο σαν τον τελευταίο επαρχιακό κομματάρχη. Έτσι δεν είναι κ. Σακελλαρίου;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου