Όσοι υποκύπτουν στη λούμπεν βία, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα αλλάξουν την κοινωνία και δίχως να σκέφτονται πως οι πράξεις τους μπορεί να στοιχίσουν αθώες ανθρώπινες ζωές, είναι εγκληματικά ηλίθιοι. Κι αλίμονο αν αποδίδουμε αποκλειστικώς την ευθύνη στα ελλιπή μέτρα πυρασφάλειας ή στο ότι η τράπεζα απειλούσε τους εργαζόμενους με απόλυση αν δεν εργάζονταν την ημέρα τής απεργίας. Ακόμα και ταξικά ασυνείδητοι να ήταν οι εργαζόμενοι, μνημονιακοί και λάτρεις τού καζινοκαπιταλισμού τής ασυδοσίας δεν έπαυαν να είναι και οι ίδιοι άδολα θύματα ενός συστήματος που κατατρώει τις ψυχές των ανθρώπων...
Είναι, ωστόσο, τουλάχιστον θλιβερό οι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία τής χώρας και τη μνημονιακή της υποταγή να αισθάνονται δικαιωμένοι σήμερα, βυσσοδομώντας πάνω στα πτώματα των υπαλλήλων τής Μαρφίν. Στις 6 Μαΐου 2010 πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη συγκέντρωση στην Αθήνα τα τελευταία 30 χρόνια, δίχως να έχουν έρθει πούλμαν από όλη την Ελλάδα, όπως συνέβη στην πρόσφατη συγκέντρωση για το Μακεδονικό...
Η συντριπτική πλειονότητα των 150.000 και πλέον πολιτών που συγκεντρωθήκαμε εκείνη την ημέρα δεν στοχεύαμε ούτε αποδεχθήκαμε ως παράπλευρη απώλεια τον θάνατο των υπαλλήλων. Αρνούμασταν την εφαρμογή μέτρων που στόχευαν στην προστασία των τραπεζών με ανθρωποθυσίες...
Όσοι, άλλωστε, τότε ισχυριζόμασταν πως τα μνημόνια δεν υπογράφηκαν για να σωθούν οι Έλληνες, αλλά οι ευρωπαϊκές τράπεζες ήμασταν γραφικοί. Με τα χρόνια ένας ένας οι πρωταγωνιστές εκείνων των μαύρων ημερών το έχουν ομολογήσει...
Οι πολίτες δεν έχουν απλώς το δικαίωμα, αλλά το καθήκον να βγαίνουν στους δρόμους και να διεκδικούν μια καλύτερη ζωή, ακόμα κι αν ως ένα βαθμό είναι συνυπεύθυνοι για την κατάντια τους. Μετά από τη Μαρφίν, όμως, στοχοποιήθηκε ακόμα κι αυτό, συνδέθηκε με την τρομοκρατία και την άλογη βία, ενώ ύστερα από την κωλοτούμπα ΣΥΡΙΖΑ ξαναβγήκε στο αφρό η μηδενιστική αντίληψη της εγκατάλειψης του αγώνα γιατί τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει...
Κι όμως, οι αγώνες δεν κρίνονται αποκλειστικώς και μόνο από την επικράτηση των ιδεών τους, αλλά κι από τη διαχρονική απήχησή τους στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων. Κι από το εύρος ακριβώς αυτής της απήχησης εξαρτάται το πόσο θα αλλάξει πραγματικά μια κοινωνία. Γι' αυτό και είναι χρέος κάθε προοδευτικού πολίτη να μην κάθεται στα αβγά του, γι' αυτό και η ανυπακοή στη σφαγή είναι ο τρόμος εκείνων που έχουν συμφέρον να μην αλλάξει τίποτα ή έχουν πειστεί ότι η αδράνεια ταυτίζεται με την ευδαιμονία....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου