Αν δεν μπορείς να εξοντώσεις έναν πεσμένο μάλλον το πτώμα είσαι εσύ...

Αν κάποιος διάβαζε τα περισπούδαστα ρεπορτάζ κι έβλεπε τις πομπώδεις τηλεοπτικές δηλώσεις πριν τις εκλογές τού ΠΑΣΟΚ θα πίστευε ότι την περασμένη Κυριακή οι μισοί Έλληνες θα περνούσαν από τα εκλογικά τμήματα όπου ψηφιζόταν ο νέος του πρόεδρος, που πολύ πιθανόν να είναι κι ο παλιός. Κανένας, όμως, δεν ρώτησε πώς είναι δυνατό το πιο ανταγωνιστικό κόμμα στο πάλαι ποτέ Κίνημα να βρίσκεται υπό διάλυση και το ΠΑΣΟΚ να μην βρίσκεται ούτε στο 15% στην πρόθεση ψήφου στις δημοσκοπήσεις. Όλοι αυτοί κάνουν πως δεν βλέπουν ότι οι προοδευτικοί πολίτες θα στραφούν ξανά στον πράσινο ήλιο μόνο αν δύσει το άστρο τού Στέφανου Κασσελάκη...

Ο Ν. Ανδρουλάκης ή ο Χ. Δούκας δεν θα γίνουν ποτέ πρωθυπουργοί. Ο πρώτος έχει ήδη χάσει από τον Κασσελάκη, ενώ ο δεύτερος έχει ήδη απωλέσει τους πασόκους που τον είχαν ψηφίσει για δήμαρχο Αθηναίων. Το ΠΑΣΟΚ θα είχε ελπίδες αν στο β' γύρο βρίσκονταν οι Π. Γερουλάνος και Αν. Διαμαντοπούλου, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Τώρα απλώς ευελπιστεί στο να εγκαταλείψει τη χώρα ο Κασσελάκης εξαιτίας των άοκνων προσπαθειών των ορφανών τού Αλ. Τσίπρα...

Το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει ξανά αυτόνομα αν δεν αποβάλει από πάνω του τη διαδεδομένη αντίληψη πως αν η ΝΔ χρειαστεί τσόντα για να κυβερνήσει αυτό θα είναι διαθέσιμο. Αν δεν ίσχυε κάτι τέτοιο, άλλωστε, δεν θα πήγαιναν τόσοι νεοδημοκράτες να ψηφίσουν στις εκλογές του ούτε θα έπιανε ένα διόλου αμελητέο 20% η Διαμαντοπούλου. Ο φανερά εκβιαζόμενος Ανδρουλάκης κι ο ολοφάνερα λίγος Δούκας δεν θα μπορέσουν να αντιστρέψουν αυτή την εικόνα κι έτσι θα δικαιωθεί ο αρχιερέας τής διαπλοκής που προειδοποίησε πως οι ευκαιρίες δεν είναι ατελείωτες. Σε λίγους μήνες, μάλιστα, θα φανεί πως έχουν ήδη τελειώσει... 

  

 

Οι ψηφοφόροι του δίευρου αγχώνουν τα πορτοφόλια με τα κατοστάευρα...

Η ανάδειξη κομματικών αρχηγών από τη βάση έχει καθιερωθεί εδώ και 20 χρόνια, πρώτα από το ΠΑΣΟΚ, μετά από τη ΝΔ και τελευταίως από το ΣΥΡΙΖΑ. Για κανέναν από τους προέδρους που αναδείχθηκε από αυτές τις διαδικασίες δεν ακούστηκε ποτέ πως ήταν στην πραγματικότητα η επιλογή των ψηφοφόρων άλλων κομμάτων. Όχι γιατί δεν ήταν τεχνικώς εφικτό αυτό να συμβεί, αλλά γιατί στην πράξη είναι σχεδόν αδύνατο το πραγματικό ενδιαφέρον να υπερκεραστεί από το τεχνητό...

Τότε γιατί πυκνώνουν τα βαρυσήμαντα άρθρα που ταυτίζουν την άμεση δημοκρατία είτε με παρέκκλιση από την πραγματική λαϊκή βούληση είτε ακόμα και με τη ρευστοποίηση κομμάτων; Είναι ο λαός ραδιούργος ή αφελής και πρέπει να μας προστατεύσουν από αυτόν τα ιερατεία τής πολιτικής και της δημοσιογραφίας που ξέρουν καλύτερα; Κι αν καταργήσουμε την ανάδειξη κομματικών αρχηγών από τη βάση το επόμενο βήμα ποιο θα είναι; Η κατάργηση και των βουλευτικών εκλογών;...

Δεν ισχυρίζομαι πως η πολιτικοποίηση του μέσου ψηφοφόρου θα έρθει αυτομάτως από τη συμμετοχή του σε μια εκλογική διαδικασία στη χάση και στη φέξη. Είναι μια καλή άσκηση, αλλά η ιδιότητα του πολίτη χρειάζεται καθημερινή τριβή... 

Από την άλλη, όμως, κανείς δεν πρόκειται να γίνει πολίτης αν εξουσιοδοτήσει ένα ιερατείο να αποφασίζει γι' αυτόν εσαεί. Η ρευστοποίηση, άλλωστε, των κομμάτων και η απαξίωση της πολιτικής δεν είναι συνέπειες της λαϊκής συμμετοχής αλλά της λαϊκής απόστασης από τη λήψη των αποφάσεων, καθώς και της ανατροπής της βούλησης των πολλών από την επιθυμία των λίγων. Γι' αυτό και οι περισσότεροι από εκείνους που δημοσιολογούν περί του αντιθέτου νομίζουν πως είναι περισσότερο έξυπνοι από όσο πραγματικά είναι και οι υπόλοιποι είμαστε περισσότερο αφελείς από ό,τι ισχύει στην πραγματικότητα...

   

 

Ας μην αφήσουμε την Αριστερά να εξευτελιστεί κι άλλο στα χέρια των "αριστερών" της...

Παρακολουθώ με γνήσια απορία τους βουλευτές και τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ που ανταγωνίζονται το ένα το άλλο για το ποιος θα διασώσει την τιμή και την αξιοπρέπεια της Αριστεράς από τον δεξιό Στέφανο Κασσελάκη. Ιδίως με το επιχείρημά τους το οποίο συμπυκνώνεται στη φράση "μικρή πλην έντιμος Αριστερά" όταν θέλουν να μας πούνε πως δεν τους ενδιαφέρει η εξουσία αλλά η καθαρότητα του χώρου. Σε όλους αυτούς έχω κάποια νέα να μοιραστώ μαζί τους: η "μικρή" Αριστερά μάς τελείωσε όταν έγινε κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015 και η "έντιμος" όταν υπέκυψε στο νεοφιλελευθερισμό τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς...

Πολύ καλά έπραξε τότε ο Αλ. Τσίπρας και δεν γύρισε τη χώρα στην εποχή τού χαλκού. Την ίδια στιγμή, όμως, που υπέγραφε το μνημόνιο η Αριστερά έπαυε να είναι αμόλυντη, ιδίως όταν στη συνέχεια το εφάρμοσε στο ακέραιο ενσωματώνοντας και στελέχη που είχαν ψηφίσει τα προηγούμενα μνημόνια. Με λίγα λόγια, δεν μετατόπισε ο Κασσελάκης το ΣΥΡΙΖΑ. Τον βρήκε μετατοπισμένο αλλά και με σάπια υλικά από τα οποία πασχίζει εδώ κι ένα χρόνο να τον απαλλάξει...

Με εντυπωσιάζουν, επίσης τρόπον τινά, και οι όρκοι στην ενότητα εκείνων που πριν περίπου ένα μήνα διασπάστηκαν από τη λαϊκή βούληση και καθαίρεσαν έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο. Πολλώ δε μάλλον όταν συγκρότησαν μια ανίερη συμμαχία- λίγο νωρίτερα οι "87" είχαν απαιτήσει από τον ανθενωτικό Κασσελάκη να διαγράψει αυτόν με τον οποίο στη συνέχεια συμμάχησαν για να καθαιρέσουν τον πρόεδρο- που ο μόνος συγκολλητικός της ιστός είναι το μίσος. Όχι το πολιτικό μίσος, αλλά το προσωπικό μίσος... 

Συνεπώς, η Αριστερά είναι μια πολύ όμορφη ιδέα. Αρκεί να μην την αφήσουμε να εξευτελιστεί κι άλλο στα χέρια των "αριστερών" της...  

 

 

Όλοι "εμείς" ένα τεράστιο εγώ...

Θυμάστε το επεισόδιο των "Απαράδεκτων" στο οποίο ο Σπ. Παπαδόπουλος πάγωνε ενθυμούμενος πόσες φορές τον αποκαλούσαν "μαλάκα" στην παιδική του ηλικία; Αυτόν μου θυμίζουν και οι αποστάτες και οι πραξικοπηματίες κάθε φορά που τους αποκαλούν αποστάτες και πραξικοπηματίες. 

Δεν θα αλλάξουμε, όμως, την έννοια των λέξεων γιατί κάποιοι ντρέπονται για ό,τι έχουν κάνει ή θα έπρεπε να ντρέπονται. Όποιοι μαζικά εγκαταλείπουν το κόμμα με το οποίο εκλέχθηκαν για να συγκροτήσουν ένα άλλο είναι αποστάτες. Όσοι λίγοι ανατρέπουν τη λαϊκή βούληση είναι πραξικοπηματίες. Τελεία και παύλα...

Οι 163 δεν έχουν φυλακίσει τον Στέφανο Κασσελάκη και τους υποστηρικτές του ούτε τον ανέτρεψαν με τανκ. Έβαλαν, όμως, την εσωκομματική δημοκρατία στο γύψο την ίδια στιγμή που ανέτρεψαν έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο δίχως να έχουν προηγηθεί εκλογές. Αλίμονο, άλλωστε, αν εν έτει 2024 και δη σε ένα κόμμα τής Αριστεράς ο πήχης για να μην χαρακτηριστεί κάτι πραξικόπημα είναι τι έκανε πριν 57 χρόνια μια δράκα επίορκων συνταγματαρχών...

Συγχωρήστε με αλλά αδυνατώ να κατανοήσω γιατί μόνο ο Κασσελάκης είναι ένας εγωπαθής νάρκισσος, λες κι εκείνος έριξε τον Αλ. Τσίπρα και κάθισε στο προεδρικό γραφείο από μόνος του, και δεν είναι όσοι διεκδικούν την ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ προτάσσοντας δήθεν το "εμείς" από το "εγώ". Από πότε οι 163 είναι περισσότεροι "εμείς" από τις 75.000; 

Από πότε το να δώσεις περισσότερες εξουσίες στη βάση είναι λιγότερο "εμείς" από το να τις επιβάλλεις ακόμα και τι να αναρτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Από πότε το "διαπραγματεύομαι με τους υποψήφιους προέδρους τού ΠΑΣΟΚ και τους αποστάτες" είναι περισσότερο "εμείς" από το "θα ξαναφέρω το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία"; Μάλλον από τότε που η υποκρισία έχει γίνει το σήμα κατατεθέν μιας πεθαμένης νομενκλατούρας...

 

Dead men walking...

Σπάει ο διάολος το ποδάρι του κι εκλέγεται ξανά πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης και, μάλιστα, από την πρώτη Κυριακή, στις 24 Νοεμβρίου. Μπορεί, άλλωστε, και το διευρυμένο σώμα τού συνεδρίου να τον επαναφέρει νωρίτερα στο προεδρικό αξίωμα. Κι ας πούμε πως η Κεντρική Επιτροπή των πραξικοπηματιών έχει αποφασίσει στο ενδιάμεσο πως η εκλογή των νέων μελών της θα γίνει στις 19 Ιανουαρίου. Ποια θα είναι η πολιτική της νομιμοποίηση, αν υποθέσουμε πως είχε ως τώρα, μέχρι τότε;...

Αν εκλεγεί πρόεδρος ένας εκ των Φάμελλου, Πολάκη, Γκλέτσου, Φαραντούρη ό,τι συνέβη στις 8 Σεπτεμβρίου θα έχει αποκτήσει πολιτική νομιμοποίηση. Αν, όμως, αυτό δεν συμβεί, όπως είναι και το πιθανότερο με τα σημερινά δεδομένα, τότε κάποιοι θα πρέπει να υποβάλουν την παραίτησή τους την ίδια ημέρα κι όχι φυσικά να σκέφτονται πώς θα κρατήσουν τα αξιώματά τους όσο το δυνατό περισσότερο. Όπως έκαναν, δηλαδή, από τον Ιούνιο του 2023 μέχρι και σήμερα που ο μόνος ο οποίος παραιτήθηκε και φανερά το έχει μετανιώσει είναι ο Αλ. Τσίπρας...

Κάποιοι είναι αποφασισμένοι να κατεβάσουν όχι μόνο το διακόπτη, αλλά και το ρελέ στο ΣΥΡΙΖΑ. Προσαρμόζονται, άλλωστε, καλύτερα στο σκοτάδι και με την προσδοκία πως κάποιος θα περισυλλέξει το πολιτικό τους ναυάγιο. Θα είναι, όμως, πολύ λιγότεροι από όσους εικάζουν αρκετοί τη δεδομένη στιγμή. Όχι, βεβαίως, λόγω ενός ανύπαρκτου κομματικού πατριωτισμού ή μιας ενεργούς συνείδησης. Τουλάχιστον όχι αρκετοί. Κυρίως λόγω του πολιτικού ενστίκτου τής αυτοσυντήρησης για τρία ακόμα χρόνια ή όσο, τέλος πάντων, διαρκέσει η παρούσα Βουλή. Η βάση, άλλωστε, έχει ήδη πάρει τις αποφάσεις της για κάποιους που θυμίζουν περισσότερο "dead men walking"...

   

Φερόμενοι προοδευτικοί έχουν επενδύσει το μέλλον τους σε στερεότυπα...

"Οι προτάσεις που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στο δημόσιο διάλογο τον τελευταίο χρόνο είναι προϊόν συλλογικής δουλειάς". "Ο Στέφανος Κασσελάκης λειτουργούσε προσωποκεντρικά, με όρους κόμματος Ι.Χ. ή μονοπρόσωπης ΙΚΕ". Είναι δυνατό να ισχύουν και τα δύο; Μάλλον όχι, αλλά κάποιοι φερόμενοι προοδευτικοί έχουν επενδύσει το πολιτικό τους μέλλον πάνω σε στερεότυπα...

Είναι ευχάριστο ότι τρεις εβδομάδες μετά την πραξικοπηματική καθαίρεση του δημοκρατικώς εκλεγμένου προέδρου τού ΣΥΡΙΖΑ οι πολιτικοί του αντίπαλοι αρχίζουν να ασχολούνται και με έναν Μητσοτάκη που κυβερνά τη χώρα κι όχι αποκλειστικώς με τον Κασσελάκη. Η δαιμονοποίηση, άλλωστε, του αντιπάλου μόνο φόβο και ηττοπάθεια εκβάλλει. 

Όπως, επίσης, και το να συνεχίζεις να απαιτείς την αναγνώριση μιας διαδικασίας που έχει αρκετές νομικές τρύπες και πάμπολλες πολιτικές. Κι αν δεν με πιστεύουν ας ρωτήσουν και μη συριζαίους πώς τους έχει φανεί ο τρόπος που καθαιρέθηκε ο Κασσελάκης αν πραγματικά θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ να επανέλθει σε τροχιά εξουσίας κι όχι να επιστρέψει σε ένα κόμμα διαμαρτυρίας τού 3%...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πηγαίνει σε εσωκομματικές εκλογές γιατί πέθανε ή παραιτήθηκε ο πρόεδρός του, αλλά γιατί αυτός καθαιρέθηκε από 163 γραφειοκράτες και διά τηλεφώνου. Συνεπώς, οι αντίπαλοί του οφείλουν να μας πουν πρώτα με παραδείγματα κι όχι με γενικολογίες ποιοι ήταν οι τόσο σημαντικοί λόγοι που τους οδήγησαν σε αυτή την πράξη. 

Τα "δεν ήταν ενωτικός" δεν μπορεί να τα ισχυρίζεται κάποιος που καθαιρεί έναν πρόεδρο των 75.000 ψήφων ούτε να κρύβεται πίσω από τη συμμετοχή Κασσελάκη στις εκλογές για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Αυτά μπορεί να τα πει μόνο όποιος ψάχνει ακόμα και τώρα τρόπους για να μην είναι υποψήφιος ο καθαιρεθείς πρόεδρος... 

 

Μια επίσκεψη στο Α.Τ. του Αγίου Παντελεήμονα ισούται με χίλια πουμαρό...

Μπορείς να λες χίλια πράγματα για την αναγκαιότητα ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους και να μην έχει τον ίδιο αντίκτυπο με το να πηγαίνεις εκεί εν καιρώ πολέμου. Παρομοίως, για τη δίκαιη λύση τού κυπριακού, αλλά να μην έχεις συναντήσει τις οικογένειες των αγνοούμενων ή για την αστυνομική βία και να μην έχεις πάει ποτέ στο Α.Τ. του Αγίου Παντελεήμονα. Πολύ ωραία ιδέα, συνεπώς, η πολιτικοποίηση της προεκλογικής εκστρατείας στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο πολιτικό από το να πράττεις σύμφωνα με τις ιδέες σου αντί να τις κουνάς σαν σημαίες ευκαιρίας...

Όποιος ηγηθεί του ΣΥΡΙΖΑ σαφώς και πρέπει να γνωρίζει από πού έρχεται για να μπορέσει να τον οδηγήσει κάπου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, δεν προέρχεται μόνο από τη διωκόμενη από το κράτος και παρακράτος τής δεξιάς Αριστερά, αλλά κι από την κυβερνώσα Αριστερά των επώδυνων συμβιβασμών. 

Αν, επομένως, παραδεχθούν εντίμως εκείνοι που βγάζουν φλύκταινες με τον "δεξιό" Κασσελάκη πως δεν έμειναν πιστοί στην ιδεολογική καθαρότητα για να ξεφύγει η χώρα από τα βράχια θα έχουν κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα προς την αυτογνωσία. Κι όταν αυτό συμβεί ενδεχομένως και να δείχνουν λιγότερο με το δάχτυλο εκείνον που σήμερα κατηγορούν γιατί στα νιάτα του υποστήριζε πολιτικές που εκείνοι εφάρμοζαν στην πράξη...

Όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι οφείλουν να απαντήσουν και σε άλλα θεμελιώδη ερωτήματα: θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ο κυρίαρχος πόλος τής Σύγχρονης Αριστεράς, να συγκολληθεί με άλλο κόμμα ή κόμματα ή να ρευστοποιηθεί; Επιθυμούν να νομιμοποιήσει την περσινή αποστασία συνεργαζόμενος με τους αποστάτες; Θα μείνουν στο κόμμα αν χάσουν; 

Καλό είναι όλοι τους να απαντήσουν πρώτα σε αυτά τα ερωτήματα πριν ξεκινήσουν να μας μιλάνε για πολιτικοποίηση. Τίποτα στέρεο, άλλωστε, δεν μπορεί να χτιστεί πάνω στην ανεντιμότητα των προθέσεων...