Θυσίασε τον Γιάνη, θυσίασε τον Κοτζιά, αλλά το βωμό δεν τον γλιτώνει...

Ο Νίκος Κοτζιάς, παρά τη μεγαλαυχία που τον χαρακτηρίζει- ουδείς τέλειος άλλωστε-, ήταν ο καλύτερος υπουργός τής σημερινής κυβέρνησης. Ήταν από τους λίγους που ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν κατά την θητεία τους και είχαν σχεδιάσει κάθε τους βήμα. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα μιας υπουργικής θητείας κατά την οποία έκανε πράξη την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική χωρίς παρωπίδες, με κριτήριο τον πολιτικό ρεαλισμό και το εθνικό συμφέρον...

Κι όμως, ο Αλ. Τσίπρας θυσίασε και τον Νίκο Κοτζιά- όπως είχε κάνει παλιότερα με τον Γιάνη Βασρουφάκη, έστω κι αν οι λόγοι ήταν διαφορετικοί κι εν μέρει δικαιολογημένοι- για τα εθνολαϊκιστικά "μάτια" τού Π. Καμμένου. Έχει ο πρωθυπουργός ανάγκη τον υπουργό Άμυνας για να κερδίσει την πρόταση δυσπιστίας Μητσοτάκη ή μια πιθανή δική του πρόταση παροχής ψήφου εμπιστοσύνης;

Όχι, αφού του αρκούν οι βουλευτές των ΑΝΕΛ, του Ποταμιού και οι ανεξάρτητοι οι οποίοι έχουν δηλώσει πως και τη Συμφωνία των Πρεσπών θα ψηφίσουν και δεν θα οδηγήσουν τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Επομένως, γιατί ο Αλ. Τσίπρας, παρά τους μόνιμους λεονταρισμούς του πως δεν θα ανεχθεί διγλωσσία, δεν πετά από το τρένο τον υπουργό Άμυνας, θυσιάζοντας μάλιστα έναν πολύ καλύτερο και περισσότερο έντιμο υπουργό;...

Κρατά από κάπου τον Αλ. Τσίπρα ο Π. Καμμένος, ο οποίος θα έχει για πολλά να απολογηθεί όταν γίνουν γνωστά τα έργα και οι ημέρες του στο υπουργείο Άμυνας και δεν πρόκειται να τον γλιτώσουν οι περί Σόρος συνωμοσιολογίες του; Αυτό σήμερα παραμένει άγνωστο. Η τραγωδία, ωστόσο, είναι πως μια ακόμα κυβέρνηση κινδυνεύει να πέσει για ένα θέμα ήσσονος σημασίας, ιδίως όταν η χώρα θα όφειλε να ασχολείται νυχθημερόν με το μεταμνημονιακό αναπτυξιακό πρότυπο.

Γι' αυτήν την κατάντια ευθύνεται ασφαλώς το κομματικό σύστημα, το οποίο πασχίζει να εξασφαλίζει την πολιτική του επιβίωση θυσιάζοντας το εθνικό συμφέρον, αλλά κι ο κομπλεξικός εθνικισμός σημαντικής μερίδα των Ελλήνων, που αδυνατούν ακόμα και σήμερα που μετά βίας αναπνέουν ύστερα από μια δεκαετία οικονομικής ασφυξίας να διακρίνουν το σημαντικό από το ασήμαντο. Ποιος, άραγε, ανάμεσα στους υπερπατριώτες αναρωτιέται γιατί ο Ζόραν Ζάεφ βγάζει ακόμα κι από τη φυλακή βουλευτές για να βρει την απαραίτητη πλειοψηφία προκειμένου να περάσει τη Συνταγματική Αναθεώρηση αν οι Πρέσπες είναι μια προδοτική Συμφωνία υπέρ των Σκοπιανών;...

Συμβατικός γάμος, θυελλώδες διαζύγιο...

Όταν ο όποιος πρωθυπουργός αναγκάζεται να ρωτά τους υπουργούς του αν τον στηρίζουν ή όχι, τότε αυτός ο πρωθυπουργός είναι ντε φάκτο υπό προθεσμία. Κι όταν, μάλιστα, στη συγκεκριμένη περίπτωση ζητά από τους δεξιούς υπουργούς των ΑΝΕΛ να αποκηρύξουν τη δεξιά, τότε αυτό που βλέπουμε μοιάζει όλο και περισσότερο με κωμωδία καταστάσεων...

Ακόμα κι αν ο Αλ. Τσίπρας περάσει το σκόπελο της πρότασης μομφής από τη ΝΔ και της κύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών οι ευρωεκλογές, με την ψήφο διαμαρτυρίας που θα είναι έντονη σε αυτήν την κάλπη, είναι ένα εμπόδιο που δεν θα θελήσει να περάσει δίχως να πραγματοποιήσει ταυτοχρόνως βουλευτικές εκλογές. Ακόμα κι εκείνοι ανάμεσα στους αναποφάσιστους που στο δίλημμα "Τσίπρας ή Μητσοτάκης" θα επιλέξουν τον πρώτο για πρωθυπουργό δεν είναι διατεθειμένοι να του χαριστούν στην ευρωκάλπη...

Όταν, επίσης, ο υπουργός Εξωτερικών σκυλοβρίζεται με τον υπουργό Άμυνας, με τον πρωθυπουργό να μένει απαθής, είναι επίσης φανερό ότι ό,τι είχε να δώσει αυτή η κυβέρνηση το έδωσε κι από εδώ και πέρα δεν απομένει παρά ο αυτοεξευτελισμός της. Εδώ, άλλωστε, και πολύ καιρό, ιδίως από τη στιγμή που άρχισε η πιστή εφαρμογή τού τρίτου μνημονίου και που η κάθε πλευρά άρχισε να χτίζει τις δικές της, ξεχωριστές σχέσεις με την παλιά και τη νέα διαπλοκή, ο μόνος συνεκτικός ιστός ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν ήταν άλλος από τη διατήρηση της καρέκλας. Τώρα πλέον δεν μπορούν να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα του συμβατικού τους γάμου, ο οποίος προμηνύει ένα θυελλώδες διαζύγιο...

Τι να τις κάνεις τις φυλακές όταν δεν έχεις φράγκα...

Πρέπει όσοι έχουν βάλει το χέρι στο μέλι εκμεταλλευόμενοι δημόσια αξιώματα να οδηγηθούν στη φυλακή; Ασφαλώς και πρέπει, αφού η ισότητα απέναντι στο νόμο και στη δικαιοσύνη συνιστά θεμελιώδη παράγοντα βιωσιμότητας της δημοκρατίας. Από τη στιγμή, μάλιστα, που το 2019 θα έχουμε μπαράζ εκλογικών αναμετρήσεων ο λαός οφείλει να γνωρίζει ποιοι από αυτούς που θα ζητήσουν την ψήφο του είναι καθαροί και ποιοι βρόμικοι ώστε να αξιολογήσει στην επιλογή του και τον παράγοντα της εντιμότητας...

Αλίμονο, όμως, σε όσους πιστεύουν, προεξάρχοντος του Π. Πολάκη, ότι η διακύβευση των επόμενων εκλογών σχετίζεται με το πόσοι θα πάνε φυλακή. Άλλες είναι οι προτεραιότητες της μεταμνημονιακής Ελλάδας κι όχι αν θα καταλήξουν στη μπουζού ο Κ. Μητσοτάκης ή ο Αδ. Γεωργιάδης. Ιδίως ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας θα όφειλε να ασχολείται νυχθημερόν με τον τομέα αρμοδιότητάς του, ο οποίος είναι από τους πιο ευαίσθητους κι ο οποίος απέχει ακόμα πολύ από το να χαρακτηρίζεται από υψηλή ποιότητα ώστε εκείνος να μπορεί να κάνει τον τιμητή των πάντων στον ελεύθερο χρόνο του...

Αν κάποιος στο ΣΥΡΙΖΑ προσωποποιεί καλύτερα τη μετάλλαξη σε ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας τού '80 και στον χειρίστου είδους αυριανισμό αυτός είναι ο Π. Πολάκης κι ας μην είναι "παιδί τής αλλαγής". Όταν φωνάζεις, άλλωστε, συνεχώς για σκάνδαλα μεγατόνων αλλά δεν έχεις παρουσιάσει τίποτα περισσότερο από σκανδαλάκια κινδυνεύεις να την πατήσεις όπως ο αισωπικός βοσκός.

Αν, για παράδειγμα, αύριο μεθαύριο αποκαλυφθεί η ενοχή και πολιτικών προσώπων για τη Novartis, ακόμα κι αν κάποιοι από αυτούς καταλήξουν στη φυλακή λίγοι θα ασχοληθούν. Ο λαός, εξάλλου, γνωρίζει ότι οι προηγούμενοι ήταν σάπιοι. Έλπιζε, ωστόσο, αυτοί που θα τους διαδέχονταν να αποδεικνύονταν περισσότερο ικανοί και λιγότερο φωνακλάδες...

Οι εκλογές θα γίνουν τον Οκτώβριο του 2019...Χαχαχα!

Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας το πιστεύει, κι ας το λέει δημοσίως, ότι ο Π. Καμμένος είναι κεντροδεξιός. Κι ο πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά ότι ο υπουργός Άμυνας ήταν πάντοτε ακροδεξιός κι ότι το 2015 υπήρξε το αναγκαίο κακό για να σχηματιστεί μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, μολονότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπόγραψε το δικό του μνημόνιο, ήταν έντιμη η στάση Τσίπρα να μην αλλάξει τον κυβερνητικό εταίρο με τον οποίο είχε παλέψει το πρώτο εξάμηνο για μια καλύτερη συμφωνία με τους Θεσμούς. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οφείλει η Αριστερά να ξεπλένει συνεχώς τους ΑΝΕΛ...

Η σύγκρουση κάποια στιγμή θα ερχόταν αφού οι δύο άνδρες εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς κόσμους. Το ερώτημα είναι, ωστόσο, αν έχουν ήδη συμφωνήσει για εκλογές το Μάιο, που είναι το πιθανότερο σενάριο, ή αν ο Π. Καμμένος μπροστά στην πολιτική του επιβίωση είναι διατεθειμένος να ρίξει την κυβέρνηση νωρίτερα δίχως να ειδοποιήσει το Μαξίμου. Και τα δύο ισχύουν, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται, αφού και η συμφωνία υπάρχει, αλλά κι ο Π. Καμμένος είναι απρόβλεπτος...

Όπως κι αν έχει, τη χώρα δεν θα έπρεπε να απσχολούν τα παιχνιδάκια Τσίπρα- Καμμένου την ώρα που απαιτείται η ανοικοδόμησή της. Γι' αυτό και είναι προτιμότερο να πάμε σε εκλογές όσο το δυνατό συντομότερα παρά να αιωρείται επί μήνες το φάντασμα της εκλογολογίας με ευθύνη και των κυβερνώντων...

Κι αν ο Αλ. Τσίπρας θέλει να ανακοινώσει κάποια φιλολαϊκά μέτρα πριν διαλύσει τη Βουλή, ας τα ανακοινώσει μια ώρα αρχύτερα μαζί με την ημερομηνία των εκλογών. Είναι πιο έντιμο από το να κοροϊδεύει πως οι κάλπες θα στηθούν τον ερχόμενο Οκτώβριο...

Ναι στις Πρέσπες, όχι στα λαδώματα...

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια καλή συμφωνία. Δεν είναι τέλεια, αλλά από την άλλη όταν διαπραγματεύεσαι δεν μπορείς να παίρνεις κι όλα όσα θες, ακόμα κι αν οι γείτονες έχουν το δικαίωμα να αυτοαποκαλούν τον εαυτό τους και τη γλώσσα τους όπως θέλουν. Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και πως στο όνομα της εφαρμογής τής Συμφωνίας πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να πράξουμε τα πάντα, όπως, για παράδειγμα, να αγοράσουμε μια χρεοκοπημένη εταιρεία ηλεκτρισμού που ανήκει σε στενό συεργάτη τού Ζ. Ζάεφ. Αν μπούμε σε αυτήν τη λογική, τότε ο κυνισμός έχει επικρατήσει και η ειρηνική συνύπαρξη των λαών καταντά μια ανίερη δοσοληψία κάτω από το τραπέζι...

Ούτε, ωστόσο, σημαίνει πως είναι εναντίον των ελληνικών συμφερόντων η Συμφωνία των Πρεσπών επειδή οι Αμερικανοί την στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις. Από πότε τα εθνικά μας συμφέροντα, μολονότι είμαστε μέλη τής ΕΕ και του ΝΑΤΟ εδώ και δεκαετίες, ταυτίζονται με τα ρωσικά, τα οποία θέλουν τη γείτονα χώρα δικό τους προτεκτοράτο;...

Πότε, άλλωστε, μας βοήθησε το"ξανθό γένος" τον τελευταίο αιώνα; Σε αυτόν τον πόλεμο κατασκόπων που λαμβάνει χώρα στην ΠΓΔΜ την Ελλάδα συμφέρει η γρήγορη επίλυση του θέματος που μόνο στο δικό μας φαντασιακό συνιστά ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι, επιτέλους, καιρός να πάμε παρακάτω...








  

Έχουν καταντήσει ΠΑΣΟΚ σε όλα εκτός από την επιτυχημένη προπαγάνδα...

Ο Κ. Μητσοτάκης απεχθάνεται οτιδήποτε δημόσιο και λατρεύει οτιδήποτε ιδιωτικό, ιδίως αν του αυξάνει και την προσωπική του περιουσία. Γι¨αυτό κι αν του δινόταν η ευκαιρία θα ήθελε να ιδιωτικοποιήσει ακόμα και το νερό ή τις φυλακές, πέρα από το να ανοίξει ιδιωτικά πανεπιστήμια ή να κλείσει την ΕΡΤ...

Μήπως, όμως, στην πραγματικότητα απεχθάνονται τη δωρεάν πρόσβαση σε ποιοτικά δημοσια αγαθά και οι σημερινοί κυβερνώντες, οι οποίοι βαυκαλίζονται τους υπερασπιστές τού δημοσίου συμφέροντος; Πώς αλλιώς να εξηγήσω, για παράδειγμα, την απαξίωση της δημόσιας τηλεόρασης, η οποία θυμίζει όλο και περισσότερο την πασοκική της δεκαετίας τού '80;...

Οι συριζαίοι, πάντως, έχουν πολλά να μάθουν ακόμα από τους κορυφαίους τού είδους στη Χαριλάου Τρικούπη, οι οποίοι είχαν, με τη σερά τους, μελετήσει επισταμένως τον Γκέμπελς. Βρισκόμαστε στο 2018, οι περισσότεροι Έλληνες διαθέτουν λογαριασμό σε ένα τουλάχιστον μέσο κοινωνικής δικτύωσης και πρόσβαση σε πληθώρα μέσων ενημέρωσης που δεν ελέγχονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Το να πιστεύεις, επομένως, ότι με βαρετά ειδησεογραφικά μαγκαζίνο παράλληλων μονόλογων θα καταφέρεις να περάσεις το μήνυμά σου μοιάζει με αστείο, ιδίως αν έχεις δημιουργήσει ολόκληρο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής για να πείσεις ότι είσαι μοντέρνος...

Και η ΕΡΤ είναι μόνο ένα παράδειγμα της καθεστωτικής λογικής με την οποία αντιμετωπίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως στο Μαξίμου την κυβερνητική εξουσία, ιδίως τώρα που φαίνεται πως την χάνουν μέσα από τα χέρια τους. Πέρα από όλα τα άλλα, έχουν καταντήσει οι καλύτεροι ντίλερ ιδιωτικοποιήσεων, ανεξαρτήτως αν κάποιες πρέπει να προχωρήσουν ή όχι...

Φτάνουν στο σημείο να καμαρώνουν για την Cosco, για την οποία έκλειναν τα λιμάνια για να μην περάσουν στα χέρια της όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση και τώρα δεν λένε κουβέντα για τις συνθήκες εργασίας σε αυτή. Ο κυβερνητισμός είναι αναπόφευκτος, όταν ωστοσο δεν συνδυάζεται με τολμηρές μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της προάσπισης ανθρώπινων δικαιωμάτων τότε μοιάζει με ξεφτίλα, αριστερών μάλιστα αποχρώσεων...

Η Ευρώπη άνθισε όταν ήταν σοσιαλιστική...

Η Ευρώπη κι όχι μόνο, αν κρίνω από το ότι ο επόμενος πρόεδρος της Βραζιλίας θα είναι πιθανότατα ακροδεξιός, φλερτάρει με την ακροδεξιά εδώ και πολύ καιρό. Δεν υπάρχει, επομένως, καμία δικαιολογία για όσους ανησυχούν δήθεν για φαινόμενα όπως της Μ. Λε Πεν ή του Μ. Σαλβίνι και παριστάνουν πως ανακάλυψαν τώρα τον τρόχο όταν ζητούν μέτρα για την αντιμετώπισή τους...

Η παλινόρθωση της μισαλλοδοξίας ως ηγεμονεύουσας πολιτικής δύναμης στη Γηραιά Ήπειρο, σχεδόν έναν αιώνα μετά από τη γέννηση του φασισμού, μοιάζει πλέον με δρόμο δίχως γυρισμό. Στην Ιταλία, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία και στην Πολωνία κυβερνούν ήδη οι ακροδεξιοί, ενώ στη Γερμανία και στη Γαλλία είναι ντε φάκτο αξιωματική αντιπολίτευση. Όπως, άλλωστε, και στο μεσοπόλεμο πρώτα κυβέρνησαν στην Ιταλία και ύστερα στη Γερμανία, με τα γνωστά αποτελέσματα...

Στην Ευρώπη πηγαινοέρχονταν μετανάστες και πρόσφυγες, ακόμα κι από μη ευρωπαϊκά ή μη χριστιανικά κράτη, και τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Τότε, όμως, οι συνέπειες του ρατσισμού και του φυλετισμού ήταν ακόμα νωπές, ενώ το εφαρμοζόμενο σοσιαλιστικό μοντέλο κι από συντηρητικά κόμματα είχε οδηγήσει στην ανάπτυξη και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των περισσότερων πολιτών με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Γι' αυτό και η ακροδεξιά ήταν περιθωριοποιημένη και οι νοσταλγοί τού χιτλερισμού δαχτυλοδειχτούμενοι...

Η Ευρώπη, ωστόσο, σήμερα όταν δεν ουρλιάζει από μίσος κλαίει για το χυμένο γάλα. Όπου κι αν στρέψεις το αφτί σου στο πολιτικό σύστημα κι όχι μόνο στην Ελλάδα θα ακούσεις είτε επαίνους για τους ακροδεξιούς είτε δημοσιογραφικές διαπιστώσεις. Καμία πρωτοβουλία για να μην γυρίσουμε σε σκοτεινές εποχές, κανένα ρηξικέλευθο μέτρο για να περιοριστούν οι κοινωνικές ανισότητες, κανένα θάρρος να ξεφύγουμε από το λαϊκισμό και τη μοιρολατρία. Κλαυθμηρίζουμε μόνο πως έτσι είναι ο καπιταλισμός, λες και τουλάχιστον οι προηγούμενες γενιές δεν είχαν βιώσει κάτι καλύτερο από την αρύθμιστη αγορά και το προσκύνημα στην κερδοσκοπία και στον καταναλωτισμό...