Όσο η Τουρκία θα ανήκει στη Δύση οι συμφωνίες που υπογράφουμε θα έχουν την αξία κουρελόχαρτου...

Σήμερα η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων στηρίζει την ελληνογαλλική και την ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία και είναι λογικό. Ελπίζω απλώς να μην χρειαστεί να εφαρμοστούν στην πράξη και διαπιστώσουμε ότι τα φέρετρα Ελλήνων στρατιωτών από το Σαχέλ θα είναι περισσότερα από τα οφέλη των συμφωνιών ή ότι για μια ακόμα φορά οι "σύμμαχοί" μας θα κοιτούν από το παράθυρο εθνικές καταστροφές όπως η μικρασιατική, η εισβολή στην Κύπρο και τα Ίμια. Μην έχετε αμφιβολίες, αυτό ακριβώς θα κάνουν, θα κρατήσουν ίσες αποστάσεις, στην ουσία δηλαδή θα δικαιώσουν τον επιτιθέμενο έναντι του αμυνόμενου...

Θα ήμασταν πιο ασφαλείς εκτός ΝΑΤΟ; Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση για να απαντηθεί με ένα απλό ναι ή όχι. Όσο, όμως, η Τουρκία θα παραμένει μέλος τού Βορειοατλαντικού Συμφώνου κι ανεξαρτήτως αν ερωτοτροπεί με τη Ρωσία δυσκολεύομαι να φανταστώ τις ΗΠΑ να κάνουν πολύ περισσότερα σε βάρος της από το να της τραβούν λεκτικώς το αφτί... 

Ο γείτονας εξ ανατολών είναι πολύ μεγάλος, οικονομικά και γεωστρατηγικά σημαντικός ώστε η Ουάσιγκτον να φτάσει σε βαθιά ρήξη μαζί του. Αν μετατραπεί σε νέο Ιράν ενδεχομένως και να δούμε Αμερικανούς και Γάλλους στρατιώτες να υπερασπίζονται την εθνική μας κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αν δεν μετατραπεί, ωστόσο, μην περιμένετε να ρίξουν ούτε μπαταριά για τα μάτια τού κόσμου...

Αξίζει, συνεπώς, να αποδεχόμαστε ό,τι μας σερβίρουν σαν να είμαστε μπανανία που δεν έχει δικαίωμα να φέρνει την οποιαδήποτε αντίρρηση; Όχι βεβαίως, πολλώ δε μάλλον όταν εκείνοι που τα αποδέχονται αμάσητα ήταν οι πρώτοι που διαδήλωναν κατά τής Συμφωνίας των Πρεσπών από την οποία πραγματικά η χώρα κέρδιζε δίχως να δίνει στην ουσία τίποτα. Αυτή η κυβέρνηση, όμως, ασκεί εξωτερική πολιτική όπως ασκεί και την εσωτερική, με μοναδική της έγνοια την επικοινωνία και τη φιγούρα...  

 

Η κυβέρνηση έχει εξαφανίσει και την ανθρωπιά...

Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, ενήλικες κι ανήλικοι, δεν μπορούν να συγκροτήσουν ομάδες πίεσης, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι ή οι συνταξιούχοι, και να διεκδικήσουν πιο μαχητικά τα δικαιώματά τους. Έχουν βρεθεί μόνοι τους σε μια ξένη χώρα για την οποία δεν γνωρίζουν τίποτα και προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα από συμπληγάδες που προσβάλλουν την ανθρωπότητα του 21ου αιώνα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τώρα "εξαφανίζονται" κι από πάνω δίχως να δίνουμε και πολλή σημασία μέσα στην αγωνία μας για το μεροκάματο...

Την ίδια ώρα που ακόμα και η αρμόδια Ευρωπαία Επίτροπος μας έχει ψέξει για τα push backs στο Αιγαίο η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως οι καταγγελίες και τα βίντεο που έχουν δει το φως τής δημοσιότητας δεν είναι παρά η επικοινωνιακή καμπάνια λαθροδιακινητών που ο "μέγιστος" Μηταράκης τούς έχει φάει το ψωμί! Η Ελλάδα, δηλαδή, είναι θύμα συνωμοσίας λαθρέμπορων, της ΕΕ, κρατών- μελών και διεθνών ΜΜΕ που δεν ταΐζονται από τη λίστα Πέτσα γιατί φυλά τα σύνορά της σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Μακάρι να συμβαίνει αυτό, αλλά όπως κι αν έχει τείνω να πιστεύω περισσότερο το BBC από το ΣΚΑΙ...

Κι αν η εξαφάνιση ενήλικων είναι μια φορά τραγωδία πόσες, αλήθεια, φορές πρέπει να ντρεπόμαστε για την εξαφάνιση ανήλικων κατά συρροή; Και πόσο πιο πολύ αν πράγματι εμπλέκονται σε αυτές τις εξαφανίσεις ΜΚΟ με σύνδεση έως τον πρωθυπουργό τής χώρας και τον εκλεκτό του πρώην διευθυντή τού Εθνικού Θεάτρου; Αυτή η κυβέρνηση έχει βάλει στο μπλέντερ όλα τα χαρακτηριστικά τού ορμπανισμού- μισαλλοδοξία, εθνικισμός, ρατσισμός, ξενοφοβία-, τα ξεπλένει με δήθεν πατριωτισμό περί φύλαξης συνόρων και μπόλικη υποκρισία την ίδια στιγμή που αν δεν συμμετέχει κλείνει τα μάτια σε μια κτηνωδία με θύματα ακόμα και παιδιά. Έχει άραγε πάτο αυτό το βαρέλι;... 

 

Οι ομοκρέβατοι του Μητσοτάκη καπηλεύονται τον Ανδρέα...

Οι ευχές στην Φώφη Γεννηματά για ταχεία ανάρρωση είναι εκ των ων ουκ άνευ. Στη μάχη για τη ζωή η ανθρωπότητα συναντά την κοινή της μοίρα. Επειδή, όμως, η αποχώρηση ενός πολιτικού αρχηγού σηματοδοτεί και την αποτίμηση της πορείας του, αυτή της Φώφης δεν διακρίνεται από λαμπρές στιγμές. Στα εξίμισι χρόνια στο τιμόνι τού ΚΙΝΑΛ το κόμμα της δεν κατάφερε να ξεφύγει από το στρατηγικό του αδιέξοδο, έκλινε προς τα δεξιά, ώθησε τη ΝΔ προς την εξουσία και τώρα αρνείται από μικρομεγαλισμό να δει τη μεγάλη εικόνα κι εξακολουθεί κατά κύριο λόγο να αντιπολιτεύεται το ΣΥΡΙΖΑ κι όχι την κυβέρνηση...

Είναι αλήθεια ότι η πλειονότητα των στελεχών και των ψηφοφόρων που έχουν απομείνει στο πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ βλέπουν θετικότερα τον Κ. Μητσοτάκη σε σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα. Θεμιτό, ωστόσο δεν έχουν το δικαίωμα την ίδια ώρα να μνημονεύουν και να καπηλεύονται την ιστορική παρακαταθήκη τού Ανδρ. Παπανδρέου, παριστάνοντας τους γνήσιους εκφραστές των πολιτικών του μόνο και μόνο γιατί έχουν στα χέρια τους τα κλειδιά τής Χαριλάου Τρικούπη. Οι ιστορικές υποθέσεις είναι σχοινοτενείς, ωστόσο δυσκολεύομαι να φανταστώ τον Ανδρέα να αισθάνεται πιο οικεία με έναν Μητσοτάκη κι όχι με την Αριστερά...

Τα πρόσωπα που διεκδικούν σήμερα την ηγεσία τού ΚΙΝΑΛ, με εξαίρεση τον Χ. Καστανίδη, δεν προδιαθέτουν για συγκρότηση προοδευτικού μετώπου απέναντι στη νεοφιλελεύθερη συντήρηση. Εν τη απουσία, πάντως, της Φώφης όλο και κάποιοι νέοι δελφίνοι θα εμφανιστούν και ίσως αυτή η απαισιόδοξη εκτίμηση φανεί άστοχη... 

Όπως κι αν έχει, το αντίΣΥΡΙΖΑ μέτωπο πρέπει σύντομα να αντικατασταθεί από το αντιμητσοτακικό, με μια θετική πρόταση βεβαίως στην προμετωπίδα. Για το καλό τής Αριστεράς, για το καλό τής πατρίδας, για το καλό τού λαού...

 

Το πρόβατο που φέρεται με ευπρέπεια στον λύκο είναι ένα νεκρό πρόβατο...

Ο πολιτικός πολιτισμός χρειάζεται τουλάχιστον δύο για να μπορεί να λειτουργεί όπως επιβάλλουν τα βιβλία τής πολιτικής θεωρίας. Όταν, όμως, ο ένας έχει αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό να παίζει με χτυπήματα κάτω από τη μέση είναι τουλάχιστον αυτοκαταστροφικό να παίζεις σύμφωνα με κανόνες που έχουν προ πολλού παραβιαστεί. Είναι, ωστόσο, και κάτι περισσότερο, καταστροφικό για τη δημοκρατία την οποία ο αντίπαλός σου χρησιμοποιεί ως φερετζέ για να καλύπτει τα ανομήματα και την ασυδοσία του...

Εν προκειμένω, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει από την πρώτη στιγμή που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, σχεδόν μια δεκαετία πριν, μια πολεμική που ξεπερνά τον ορθό λόγο και την κοινή πρακτική άσκηση κριτικής σε ένα κόμμα εξουσίας. Ούτε το ΠΑΣΟΚ τού Ανδρ. Παπανδρέου όταν κάλπαζε προς την εξουσία πριν το 1981 δεν είχε γίνει αποδέκτης τόσων τερατωδών επιχειρημάτων σε βάρος του. Γι' αυτό και η πολιτική ευπρέπεια την οποία εξακολουθούν να επικαλούνται αρκετοί στην Κουμουνδούρου προκειμένου να μην πολώνεται το πολιτικό κλίμα μοιάζει με ικεσία τού προβάτου στον λύκο να μην το κατασπαράξει...

Σε αυτό το πλαίσιο πολύ καλώς πράττει ο ΣΥΡΙΖΑ και ζητά εξεταστική για να διερευνηθεί η διαπλοκή ανάμεσα στη ΝΔ, στα ΜΜΕ και στις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Κι αυτό όχι γιατί υπάρχει πιθανότητα να συγκροτηθεί- στη δεξιά δεν είναι τόσο αυτοκαταστροφικοί- ούτε επειδή οι εξεταστικές και προκαταρκτικές επιτροπές τής Βουλής καταλήγουν ποτέ σε κάτι ουσιώδες. 

Είναι, ωστόσο, χρήσιμο η αξιωματική αντιπολίτευση να αξιοποιεί κάθε καμπάνα που έχει στη διάθεσή της για να αφυπνιστεί ένα πόπολο που βγαίνει στους δρόμους κατά χιλιάδες μόνο όταν θίγεται ο στενός πυρήνας των δικαιωμάτων του. Η δημοκρατία δεν περιλαμβάνεται σε αυτά, κατά το στενό τρόπο σκέψης, κι όμως είναι το ουσιαστικότερο από όλα τα δικαιώματα...

 

Σήκω Θάτσερ για να δεις τα παιδιά της διαπλοκής...

Οι κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις είναι τόσο σύγχρονες όσο κι ο θατσερισμός και τόσο φιλολαϊκές όσο τις επιτρέπουν τα ολιγαρχικά συμφέροντα που εξυπηρετεί. Με καθυστέρηση τεσσάρων και βάλε δεκαετιών, κι αφού ο μπαμπάς απότυχε σε παρόμοιο εγχείρημα στις αρχές τής δεκαετίας τού '90, έρχεται ο υιός Μητσοτάκης να μας παρουσιάσει ως καινοτομίες τού 21ου αιώνα πολιτικές που απέτυχαν στην πράξη: από την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης έως την κατάργηση του οκτάωρου κι από τις αναιτιολόγητες απολύσεις έως την πανεπιστημιακή αστυνομία και τη δήθεν αξιολόγηση των εκπαιδευτικών εφαρμόζεται στη χώρα μας ένα νεοφιλελεύθερο πείραμα το οποίο έχει αφήσει κοινωνικά ερείπια όπου κι αν εφαρμόστηκε... 

Ποιος δεν θέλει να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί, εκτός βεβαίως από κάποιους δασκάλους και καθηγητές που φοβούνται και τη σκιά τους; Είναι, όμως, η αξιολόγηση Κεραμέως ο ενδεδειγμένος τρόπος; 

Μάλλον όχι, αφού εμπεριέχει τιμωρητικό χαρακτήρα, θα γίνεται από ανθρώπους τού υπουργείου με ασαφή κριτήρια κι άρα κομματικά κι ενδεχομένως εκδικητικά, ταυτίζει τα σχολεία με επιχειρήσεις λες και είναι το ίδιο πράγμα και θα επιμορφώνονται μόνο όσοι δεν τα πάνε καλά. Ωσάν οι "καλοί" εκπαιδευτικοί να τα ξέρουν όλα για μια ζωή και να μην χρειάζεται να μάθουν τίποτα παραπάνω...

Οι εργατοπατέρες δεν είναι η αδυναμία μου, ιδίως αυτοί που έχουν αποσυνδεθεί εδώ και καιρό από την επαγγελματική πραγματικότητα του τομέα τους. Η χώρα, ωστόσο, διαθέτει μια υπουργό Παιδείας που δεν ακούει κανέναν παρά μόνο τους κολεγιάρχες, που νομοθετεί βάσει ιδεοληψιών και συμφερόντων τής ελίτ και δεν λέει κουβέντα για τα φασιστικά φαινόμενα στα σχολεία. Καθόλου άδικα την έχουν χαρακτηρίσει την χειρότερη της μεταπολίτευσης σε μια κυβέρνηση που επίσης διεκδικεί αυτόν το μη επίζηλο τίτλο...

 

Καπιταλιστές για τα κέρδη τους, σοσιαλιστές για τις δαπάνες τους...

Πριν μερικά χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία παραιτήθηκαν βουλευτές γιατί χρησιμοποίησαν κρατική επιδότηση για τα σπιτάκια των σκυλιών τους. Η βρετανική κοινωνία, μολονότι τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία στα τετράποδα, θεώρησε μια τέτοια συμπεριφορά απέναντι στο δημόσιο χρήμα διεφθαρμένη, έστω κι αν τα ποσά ήταν μικρά. Κι αυτό γιατί ένας δημόσιος λειτουργός πρέπει να θεωρείται διεφθαρμένος έστω κι αν κλέψει μία λίρα ή ένα ευρώ από τα χρήματα των φορολογούμενων...

Το ίδιο προφανώς θεώρησαν και στην Αυστρία για τον κολλητό νεοφιλελεύθερο ακροδεξιό τού Κ. Μητσοτάκη, Σ. Κουρτς, ο οποίος κατηγορείται για διαφθορά των ΜΜΕ κι εταιρειών δημοσκοπήσεων με ποσά πολύ χαμηλότερα από αυτά με τα οποία έχει προικοδοτήσει τα δικά μας ο Έλληνας πρωθυπουργός για να τον αποκαλούν Μωυσή. Οι ομοιότητες στις συμπεριφορές όχι μόνο δεν είναι τυχαίες, αλλά κι επιβεβαιώνουν τον τρόπο σκέψης των απανταχού θατσερικών και ψευδοπατριωτών: καπιταλιστές για τα δικά τους κέρδη και σοσιαλιστές για τις δικές τους δαπάνες, εν τέλει φαρισαίοι και υποκριτές...

Δεν τρέφω αυταπάτες πως θα δούμε στην Ελλάδα παρόμοια έρευνα με αυτή που έγινε στη  Αυστρία. Άλλωστε υπάρχουν στοιχεία για το ότι ο Κ. Μητσοτάκης υποβάλλει επί χρόνια ψευδές πόθεν έσχες και δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα ούτε ειρηνοδίκης. Ναι μεν η πολιτική ζωή τού τόπου δεν πρέπει να ποινικοποιείται, αλίμονο όμως αν οι πολιτικοί μας συμπεριφέρονται με το δημόσιο χρήμα σαν να ήταν οικογενειακό τους κι εμείς στεκόμασταν στο σαβουάρ βιβρ. Εν προκειμένω, ο πρωθυπουργός τής χώρας δεν είναι μόνο διεφθαρμένος, αλλά και σαφώς αντιλαϊκός, υπερασπιστής τής δικής του τάξης κι έμπρακτος πολέμιος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η τιμωρία του, ακόμα κι αν δεν είναι ποινική, οφείλουμε να έρθει με την ψήφο μας, εκτός αν ο μιθριδατισμός μας έχει γίνει τέλειος... 

 

 
 

Ο πόλεμος οδηγεί στον πόλεμο, η ειρήνη στην ειρήνη...

Ποιοι είναι οι στόχοι μας με την Τουρκία; Να εξοπλιστούμε σαν αστακοί για να την νικήσουμε σε έναν επιθετικό ή αμυντικό πόλεμο; Ή να αξιοποιήσουμε τα όπλα τής διπλωματίας για να επιτύχουμε ειρηνική επίλυση των διαφορών μας στο Αιγαίο, στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο; Επιλέγουμε, δηλαδή, να φτάσουμε στην πρόσκαιρη ειρήνη μέσω ενός καταστροφικού, ακόμα κι αν τον κερδίσουμε, πολέμου, λες και η πρόσφατη Ιστορία δεν μας δίδαξε τίποτα, ή τη διαρκή ειρήνη μέσα από ειρηνευτικές διαδικασίες;...

Η προμήθεια Belharra, κορβετών και Rafale είναι λογικό να θεωρείται πολύ σημαντική για την ασφάλεια της χώρας. Δεν θα χρειαζόταν, ωστόσο, να πληρώσουμε συνολικώς πάνω από δέκα δισ. ευρώ αν κάναμε πριν μερικούς μήνες κάτι πολύ λιγότερο εντυπωσιακό αλλά πολύ περισσότερο αποτελεσματικό. 

Αν, δηλαδή, συνδέαμε την ενίσχυση της τελωνειακής ένωσης της Τουρκίας με την ΕΕ με την υποχρέωση αναγνώρισης από την Άγκυρα της Κυπριακής Δημοκρατίας και κοινής προσφυγής μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ναι μεν θα έκοβε λιγότερα εισιτήρια, αλλά θα άνοιγε το δρόμο για μια win win επίλυση των διμερών μας διαφορών...

Όπως, όμως, αποδείχθηκε κι από τη συζήτηση την Πέμπτη στη Βουλή, το κομματικό μας σύστημα είναι ανίκανο να φτάσει σε συναινέσεις ακόμα κι όταν η αναγκαιότητά τους είναι οφθαλμοφανής. Από τη μία έχουμε μια κυβέρνηση χωρίς στρατηγική που της φέρνουν έτοιμες συμφωνίες, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες, και τις παρουσιάζει ως επιτεύγματα της δήθεν μαεστρικής διπλωματίας της. 

Αυτό συνέβη με τις συμφωνίες με Ιταλία κι Αίγυπτο για υφαλοκρηπίδα κι ΑΟΖ, αυτό συμβαίνει με την ελληνογαλλική συμφωνία κι ενδεχομένως να συμβεί και με την ελληνοαμερικανική. Κι από την άλλη έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση η οποία δείχνει μια αμηχανία να συνεχίσει το κέντημα από εκεί που το άφησε με τη Συμφωνία των Πρεσπών, ισορροπώντας αδέξια ανάμεσα σε έναν κούφιο πατριωτισμό και μια εθνικώς υπεύθυνη στάση...