Η Μουρτζούκου στο Μαξίμου...

Η οικογένεια Μητσοτάκη δεν τρώει τα παιδιά της, βιολογικά, πνευματικά κι εκ ρουσφετιού. Αυτά τα κανακεύει και τους κάνει όλα τα χατίρια, συχνά και σε βάρος τού δημόσιου ταμείου και του δημόσιου συμφέροντος. Η οικογένεια Μητσοτάκη, ωστόσο, "σκοτώνει" όλα τα υπόλοιπα παιδιά προκειμένου να προστατεύσει τα δικά της και να διαιωνίσει την εξουσία της. Υπό μία έννοια, δηλαδή, η συμπεριφορά της ομοιάζει με αυτή της Ειρ. Μουρτζούκου, έστω κι αν δεν εκλαμβάνεται από πολλούς με την ίδια κοινωνική απαξία, ιδίως από όσους έχουν δει τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς να αβγατίζουν από αυτά τα καμώματα...

Η ανάγνωσή μας για τις πολιτικές εξελίξεις, ιδίως αυτές που διακατέχονται από έντονη απαισιοδοξία, εμπεριέχουν δύο μεταβλητές που κάνουμε το λάθος να τις θεωρούμε σταθερές: ότι ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ θα κυβερνούν για πάντα κι ότι η κεντροαριστερά θα παραμείνει ένα σκορποχώρι στον αιώνα τον άπαντα. Υπάρχει και μία ακόμα παράμετρος η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί, μπορεί κι όχι και σχετίζεται με το κατά πόσο μπορεί τη δεξιά διακυβέρνηση να μην την διαδεχθεί μια προοδευτική αλλά μια ακροδεξιά...

Η ΝΔ κι ο Μητσοτάκης δεν θα κυβερνούν για πάντα ούτε η κατάσταση στην κεντροαριστερά θα είναι αιωνίως ρευστή. Είτε κάποιος από τους σημερινούς παίκτες θα πάρει κεφάλι είτε θα εμφανιστεί κάποιος νέος, κάποιος πραγματικά νέος και θα κυριαρχήσει. Το παιχνίδι όχι μόνο δεν είναι χαμένο αλλά στην ουσία τώρα ξεκινά. Όποιος, συνεπώς, προεξοφλεί νικητές και χαμένους είτε δεν έχει διαβάσει ιστορία είτε το μυαλό του έχει θολώσει από προσωπικές πικρίες ή κι εμπάθειες... 

 

 

- Μάνα, θα πάω σε κόμμα.- Δεν πας καλύτερα στα καράβια;...

Αν με ρωτήσει κάποιος πόσο χρήσιμο είναι να ενταχθεί εθελοντικά κι όχι ως επαγγελματίας σε οποιοδήποτε κόμμα η απάντηση που θα του δώσω θα είναι αρνητική. Ιδίως αν αυτός ο κάποιος διαθέτει γνώσεις, ικανότητες και δεξιότητες. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τις σπαταλήσει απασχολούμενος κατά κύριο λόγο με ίντριγκες, βυζαντινισμούς, μικροπρέπειες και κατιναριό. Στέκομαι απαξιωτικά απέναντι στο κομματικό φαινόμενο; Ενδεχομένως, αλλά το κομματικό φαινόμενο κάνει ό,τι μπορεί από την πλευρά του για να απαξιωθεί...

Φυσικά δεν προτρέπω στην αδράνεια, στον ωχαδερφισμό και στην αποστασιοποίηση από τα κοινά. Αν μη τι άλλο, άλλωστε, υπάρχει μια σειρά επιμέρους ζητημάτων σε τοπικό, περιφερειακό κι εθνικό επίπεδο με τα οποία μπορεί να απασχοληθεί οποιοσδήποτε ενεργός πολίτης ενδιαφέρεται για την επίλυσή τους κι όχι για παραγοντισμούς και κουτσομπολιό. Ύστερα, όμως, από αρκετά χρόνια επαγγελματικής ενασχόλησης με το κομματικό φαινόμενο αδυνατώ να υπερασπιστώ την αναγκαιότητα συμμετοχής σε αυτό σε επαγγελματικό ή κι ερασιτεχνικό επίπεδο... 

Χρήσιμες είναι, για παράδειγμα, οι αποκομιδές απορριμμάτων από τις παραλίες κι άλλες ακτιβιστικές δράσεις αλλά αυτές μπορούν να γίνουν κι από ένα Σύλλογο Φίλων της Θαλάσσης. Ποιες οργανώσεις, όμως, παράγουν και προτείνουν πολιτικές; Εκτός αν θεωρούμε πολιτική το "ο Μήτσος είναι κωλόπαιδο και θέλει να μας ελέγχει", "όχι, η Κατερίνα είναι συμπλεγματική και με ζηλεύει"...

Το έχω ξαναγράψει: τα κόμματα είναι όπως τα λουκάνικα, καλύτερα να τα τρως χωρίς να ξέρεις πώς φτιάχνονται. Αν ήξεραν, άλλωστε, οι πολίτες δεν θα είχαν τα έντερα να φτάσουν μέχρι την κάλπη για να ψηφίσουν κάποιο από αυτά... 

Από την άλλη, βεβαίως, σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία κόμματα, αρχηγούς και υποψήφιους βουλευτές ψηφίζεις κι όχι ανάμεσα στον Σούπερμαν, τον Κάπτεν Αμέρικα και την Γουόντερ Γούμαν. Στους τυφλούς τον μονόφθαλμο δηλαδή; Ε, ναι, στους τυφλούς τον μονόφθαλμο. Τουλάχιστον όσον αφορά τα κόμματα... 

  

 

Ο Γκρίνμπεργκ κλέβει εκκλησία ξανά και ξανά...

Όταν μιλά ο Κ. Μητσοτάκης, ιδίως στη Βουλή, καταλαβαίνεις περισσότερα από τα θέματα που δεν επιχειρεί να αγγίξει παρά από αυτά για τα οποία κάνει λόγο. Την Τετάρτη, για παράδειγμα, μίλησε για την υιοθέτηση τραμπικών πολιτικών στο μεταναστευτικό, για τον Αλ. Τσίπρα και το 2015 και για τη συνταγματοποίηση της λιτότητας αλλά δεν είπε κουβέντα για τον ΟΠΕΚΕ και το φιάσκο Πλεύρη στη Λιβύη. 

Και φυσικά η αντιπολίτευση των ηλιθίων τσίμπησε αμέσως κι εστίασε κι αυτή στο μεταναστευτικό και στον μαρμαρωμένο βασιλιά. Τζάμπα πληρώνεται ο Στ. Γκρίνμπεργκ, είναι σαν να κλέβει εκκλησία όταν έχει απέναντί του Ανδρουλάκη, Φάμελλο, Κουτσούμπα, Κωνσταντοπούλου και το ακροδεξιό συναπάντημα...

Θα μου πείτε, "θα παραβιάζει η Ελλάδα τη Συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες και δεν θα λέμε τίποτα για να μην αλλάξει ο Μητσοτάκης την ατζέντα κατά πώς τον συμφέρει"; Όχι βεβαίως, κι ένας νεκρός να υπάρξει από ένα push back θα είναι ντροπή για τη χώρα. 

Όπως έγραφα, όμως, εμμέσως και χθες το μεταναστευτικό δεν θα είναι διαχειρίσιμο σε κοινωνικό επίπεδο αν μαζί με το καρότο δεν κρατάμε και το μαστίγιο. Όχι απέναντι στους ικέτες τής γης αλλά σε όσους έχουν μετατρέψει τον ανθρώπινο πόνο σε μια από τις πιο κερδοφόρες παγκόσμιες μπίζνες...

Ως προς τον Τσίπρα, είναι απολύτως λογικό ο Μητσοτάκης να τον αναβαθμίζει σε κύριο και βολικό αντίπαλό του. Τον έχει κερδίσει πέντε φορές και το 2015 στη συλλογική μας μνήμη παραπέμπει σε χρόνια που δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε, ανεξαρτήτως αν γι' αυτά πρωτίστως ευθύνονται ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Το ζητούμενο, άλλωστε, δεν είναι να αντικαταστήσουμε μια μαριονέτα τής ολιγαρχίας με κάποια άλλη με μεγαλύτερο επαναστατικό παρελθόν, αλλά να κάνουμε μια ολόφρεσκη αρχή με λιγότερο φθαρμένα υλικά. Έτσι δεν είναι;...

 

  

Ο λαός θέλει νεκρά ποντίκια, όχι ιδεολόγες γάτες...

Είσαι Αριστερός ή δεξιός αν θέλεις ελεγχόμενη μετανάστευση; Δεξιός ή Αριστερός αν δεν επιθυμείς το κράτος να είναι κι επιχειρηματίας; Αριστερός ή δεξιός αν εκτιμάς πως είναι απαραίτητα τα εξοπλιστικά προγράμματα;... 

Ακόμα κι ανάμεσα σε αυτοπροσδιοριζόμενους ως Αριστερούς ή ως δεξιούς θα λάβεις διαφορετικές απαντήσεις κι αυτό λέει πολλά, πάρα πολλά για το ποιες είναι σήμερα οι διαχωριστικές γραμμές Αριστεράς και δεξιάς. Κι αν, μάλιστα, προσθέσουμε στην εξίσωση τη διαφοροποίηση της πρακτικής από τη ρητορική τότε τα σύνορα γίνονται πραγματικά αδιευκρίνιστα...

Ακόμα κι αυτές που κάποιοι θα όριζαν ως αναλλοίωτες σταθερές δεν είναι και τόσο σταθερές, όπως άλλωστε και η κοινή λογική δεν είναι πάντα κοινή. Τα τελευταία δύο χρόνια, για παράδειγμα, αποδείχθηκε ότι δεν έχουν όλοι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Αριστεροί την ίδια αντίληψη για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Αφήστε που έτσι κι αλλιώς για την πλειονότητα (και) της ελληνικής κοινωνίας η Αριστερά και η δεξιά είναι τόσο σύγχρονες έννοιες όσο και οι Πράσινοι και οι Βένετοι...

Σε αυτό το πλαίσιο όλα τα κόμματα, όπου κι αν θέτουν ιδεολογικά και προγραμματικά τους εαυτούς τους, θα μοιάζουν και θα είναι παρωχημένα όσο δεν αφουγκράζονται και δεν μετουσιώνουν σε πολιτικές αντιμετώπισής τους τα προβλήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Το κινεζικό "άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια" είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ... 

Ξέρετε ποιες είναι εντελώς ανεπίκαιρες; Οι άνευ πολιτικής ουσίας εσωκομματικές ίντριγκες που μεταφέρουν σε δημόσια θέα καφενειακές λογομαχίες και σίγουρα δεν συνδράμουν στο να απαλλαγεί η χώρα από το χειρότερο καθεστώς τής μεταπολίτευσης... 

   

Όλα καλά, όλα μητσοτακικά...

Δεν έχει και τόση σημασία που δεν έγινε εισαγγελέας τού Αρείου Πάγου ο αδελφός τού υπουργού Δικαιοσύνης. Ενδεχομένως να ήταν και μία μπλόφα για να αναλάβει το αξίωμα κάποιος πολύ πιο έμπιστος της Μητσοτάκης Α.Ε... 

Είναι, όμως, τουλάχιστον προβληματικό που για μερικές ημέρες έστω κάποιοι σκέφτηκαν ότι είναι απολύτως λογικό ο ένας αδερφός να είναι πολιτικός προϊστάμενος του άλλου. Αισθάνονται τόσο σίγουροι ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα χωρίς συνέπειες που κυριολεκτικώς δοκιμάζουν τα πάντα...

Η οικογένεια Μητσοτάκη δεν είναι όργανο της διαπλοκής, είναι η ίδια η διαπλοκή. Γι' αυτό και δεν πρόκειται να στάξει ούτε η ουρά τού γαϊδάρου από την άκομψη επιστράτευση πρώην αριστερών ανταρτών και νυν απεγνωσμένων για τη στήριξη της ολιγαρχίας πολιτικών. Όταν, άλλωστε, έχεις κερδίσει τον πολιτικό σου αντίπαλο σε πέντε έξι εκλογικές αναμετρήσεις πόσο πολύ μπορεί να φοβάσαι πως θα χάσεις στην έβδομη προσπάθεια; Μάλλον καθόλου, συνεπώς συνεχίζεις να πίνεις ατάραχος τον φραπέ σου και να πηγαίνεις στον ίδιο χασάπη δίχως να πολυνοιάζεσαι για νόμους και κανόνες, ακόμα και γι' αυτούς που έχεις ο ίδιος ψηφίσει. Αυτά είναι για το λαουτζίκο...

Και γιατί να σε πολυενδιαφέρει όταν ο υποτιθέμενος βασικός σου αντίπαλος, η αξιωματική αντιπολίτευση, το σκέφτεται ξανά και ξανά μέχρι να αποφασίσει να αποχωρήσει από άλλη μία προανακριτική- παρωδία, αυτή για τον Κ. Αχ. Καραμανλή; Άλλωστε αν τη χρειαστείς αύριο μεθαύριο για να κυβερνήσεις με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα σταθεί στο πλευρό σου. Όπως κι ο Κ. Βελόπουλος, ο οποίος ψηφίζει και τώρα τα περισσότερα νομοσχέδιά σου. Όλα καλά...

 

Μόνο στα ροζ συννεφάκια μπορούν να βρουν βενζινάδικο...

Πολύ καλά έπραξε ο Σ. Φάμελλος και πρότεινε δύο νέους ανθρώπους για τις θέσεις των γραμματέων. Το ίδιο ισχύει και για τη σημαντική ανανέωση της Πολιτικής Γραμματείας. Ποιος πιστεύει, ωστόσο, ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μόνο η Ρ. Σβίγκου κι ο Γ. Βασιλειάδης και η λύση του είναι ο Στ. Καλπάκης και η Αν. Σαπουνά; Σίγουρα όχι όσοι αποχώρησαν από το κόμμα κι αυτό το Σαββατοκύριακο βλέποντας ό,τι φυσικά βλέπει κι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς κι ετοιμάζει δικό του κόμμα: πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κλινικά νεκρός...

Νομίζω πως έχω γράψει χιλιάδες φορές γιατί συμβαίνει αυτό και ποιοι είναι οι υπαίτιοι αυτής της πολιτικής τραγωδίας. Δεν έχει ξανασυμβεί, άλλωστε, κόμμα να αποφασίσει τη συλλογική αυτοκτονία του γιατί ο προηγούμενος πρόεδρος δεν θα είχε πολιτική καριέρα αν τα κατάφερνε ο διάδοχός του... 

Μπορεί να ήταν θολό το όνειρο αλλά ήταν αλήθεια το πάθος, όπως θα τραγουδούσε ο Δ. Σαββόπουλος, τουλάχιστον των εκατομμυρίων κάποια στιγμή ψηφοφόρων που εμπιστεύτηκαν το ΣΥΡΙΖΑ. Κι όλοι αυτοί, όλοι εμείς δεν μπορούμε να παραχαράσσουμε την ιστορία για να δικαιώνονται αυτοί που έριξαν τη χώρα στα βράχια. Ναι, ο Αλ. Τσίπρας αποδείχθηκε δημαγωγικό κακέκτυπο του Ανδρ. Παπανδρέου, δεν ήταν αυτός όμως που χρεοκόπησε τη χώρα ούτε αυτός που δεν την έβγαλε από τα μνημόνια ούτε εκείνος που δεν συναίνεσε στην επίλυση ενός εθνικού θέματος προκειμένου να κερδοσκοπήσει εκλογικά...

Τόσο, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ όσο κι ο Τσίπρας είναι πλέον οχήματα χωρίς καύσιμα και, κυρίως, δίχως σταθμούς ανεφοδιασμού. Είναι φανερό ότι δεν είναι σε θέση να προσελκύσουν νέα στελέχη και περιορίζονται στην ανακύκλωση λιγότερο ή περισσότερο φθαρμένων... 

Μπορεί, άλλωστε, στην Κουμουνδούρου να κοροϊδεύουν τον κόσμο πως το Νοέμβριο ψήφισαν 70.000 για πρόεδρο και πριν μία εβδομάδα 20.000 για Κεντρική Επιτροπή αλλά τα γραφεία δεν είναι ούτε γεμάτα ούτε, πολλώ δε μάλλον, χαρούμενα. Είναι άδεια, αραχνιασμένα και βρομάνε τη γραφειοκρατίλα που πρόδωσε τους προοδευτικούς πολίτες, άφησε την Ελλάδα χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση και προσέδωσε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη χαρακτηριστικά καθεστωτικής μονιμότητας...

  

Μέχρι να βρούμε τον θεό ας βρούμε τον άνθρωπο...

Για τους χριστιανούς ο Ιησούς είναι θεός. Ξέρουν πολύ καλά, ωστόσο, κι αυτοί ότι στην εποχή του τουλάχιστον δεν είχαν όλοι την ίδια άποψη. Κάποιοι τον θεωρούσαν τρελό, άλλοι εγκάθετο που ήρθε από το πουθενά και μερικοί τον κατηγορούσαν πως μαθητές του όπως ο Φίλιππος κι ο Ναθαναήλ έκαναν φράξια για να αποκλείσουν τους υπόλοιπους. Υπήρχε, με λίγα λόγια, μεγάλη αμφισβήτηση για το κατά πόσο αυτός ο ουρανοκατέβατος τύπος που έμπαινε στα Ιεροσόλυμα με γαϊδουράκι θα έφερνε στην ανθρωπότητα τη βασιλεία των ουρανών...

Πολύ πιθανόν ο Ιησούς να είναι ένα ιστορικό πρόσωπο κι όχι ο κανακάρης τού θεού. Είναι, όπως κι αν έχει, βέβαιο ότι θεοί δεν υπάρχουν στις ηγεσίες τής προοδευτικής παράταξης. Ούτε και πρόκειται να υπάρξουν ώστε να αποκλείσουμε τους σημερινούς χωρίς να γνωρίζουμε το μέλλον τι θα φέρει, έτσι δεν είναι; 

Προς τι, συνεπώς, το δημοκρατικόμετρο που κάποιοι βγάζουν αντικαθιστώντας το αριστερόμετρο; Είναι δημοκράτης ο Ν. Ανδρουλάκης; Ρωτήστε την Κατερίνα Μπατζελή. Είναι, πάντως, σίγουρα εκβιαζόμενος. Είναι, επίσης, δημοκράτες η Ζ. Κωνσταντοπούλου που δεν έχει καν κόμμα, ο Σ. Φάμελλος του πραξικοπήματος του μπουζουξίδικου, ο Αλ. Χαρίτσης που έφυγε μαζί με την έδρα γιατί έχασε η κολλητή του ή ο απολογητής τού σταλινισμού Δ. Κουτσούμπας; Ούτε, βεβαίως, ο μαρμαρωμένος βασιλιάς που έφαγε τον πρώτο κι ετοιμάζεται να φάει και τον δεύτερο διάδοχό του...

Για όσα συνέβησαν στο Κίνημα Δημοκρατίας κανείς δεν έχει όλο το δίκιο με το μέρος του. Κι αυτό δεν το γράφω για να τηρήσω ίσες αποστάσεις, πολλώ δε μάλλον όταν κάποιοι έφτασαν να αντιγράψουν ακόμα και τον αυριανισμό... 

Μπορεί, πράγματι, ορισμένοι να λειτουργούν ως κόμμα μέσα στο κόμμα και να φροντίζουν πρώτα τους "δικούς τους" και μετά τους υπόλοιπους. Είναι, όμως, κι εκείνοι που εργάζονται περισσότερο από πολλούς για το Κίνημα, ιδίως από εκείνους που η διαδικτυακή τους παρουσία είναι μεγαλύτερη από αυτή στη χάραξη πολιτικών και στην οργάνωσή του... 

Το αφτί τραβήχτηκε αλλά δεν έχει κανένα νόημα να ξεκολληθεί. Τουλάχιστον όχι μέχρι να καταφτάσει ο αναμάρτητος, ο εκλεκτός τού θεού, ο βασιλεύς των ουρανών για να μας λυτρώσει από τον Μητσοτάκη...