Εδώ δεν είναι καν Βαλκάνια...

"Είμαι υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος και, παραλλήλως ή αποκλειστικώς, αμείβομαι από μια ιδιωτική εταιρεία που παίρνει κρατικό χρήμα για να προπαγανδίζει για το κόμμα μου. Τι πιο λογικό να σας κοροϊδεύω κατάμουτρα"; Αυτό είναι το επιχείρημα Μαρινάκη- Κυρανάκη κι όχι μόνο και πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να τους χειροκροτάμε και να τους ζητήσουμε και συγγνώμη στην Κολομβία της Ευρώπης...

Φυσικά σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα- ακόμα και σε αυτές που θεωρούμε πιο υπανάπτυκτες, όπως η Σερβία και η Αλβανία μολονότι εκεί παραιτήθηκαν πολιτικοί κι άλλοι πήγαν φυλακή για τα εγκλήματά τους- δεν θα μπορούσαν να σταθούν έστω και για μια ημέρα πολιτικοί που θα έλεγαν όσα εδώ τρώμε αμάσητα. Όπως, άλλωστε, δεν θα είχαν σταθεί και με το Predator και για τα Τέμπη, τα οποία είναι η πιο πικρή κατάληξη όταν σε μια χώρα βασιλεύει η διαφθορά. Μόνο που εδώ δεν είναι καν Βαλκάνια, είναι Ελλάδα κι όλα αγοράζονται κι όλα πουλιούνται...

Είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα επιβιώνει με μαύρο χρήμα. Όταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χρωστούν μαζί σχεδόν ένα δισ. ευρώ στις τράπεζες πώς αλλιώς θα πλήρωναν ακόμα και το ρεύμα και τα ενοίκια στα κτίρια που στεγάζονται; Και ποιος, αλήθεια, πιστεύει ότι στο ΣΥΡΙΖΑ άκουσαν για πρώτη φορά για μαύρο χρήμα από τον Στέφανο Κασσελάκη; Γι' αυτό είναι προτιμότερο να έχουμε ένα σύστημα παρόμοιο με τις ΗΠΑ όπου τουλάχιστον ξέρουν ποιος μεγαλοεπιχειρηματίας στηρίζει ποιον υποψήφιο και δεν περιμένουν να ακούσουν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων για να καταλάβουν προς τα πού φυσά ο άνεμος... 

  

 

Λατρεύουν έναν άνθρωπο που δεν είναι πια αυτός που δεν υπήρξε ποτέ...

Όποιος διάβασε και το τελευταίο άρθρο τού Αλ. Τσίπρα θα δυσκολευόταν να πιστέψει ότι το έγραψε ο ίδιος άνθρωπος που πριν δέκα χρόνια θα γκρέμιζε τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Η πρόταξη της ανάγκης για ισορροπίες θυμίζει περισσότερο κέντρο και λιγότερο Αριστερά, πολλώ δε μάλλον ριζοσπαστική. 

Καμία αντίρρηση. Μόνο που φοβάμαι πως οι εναπομείναντες υποστηρικτές του λατρεύουν ακόμα ένα μουσειακό αντικείμενο- τον Τσίπρα που θα ανατίναζε την ευρωζώνη- κι όχι τον σημερινό Τσίπρα που αναζητά εναγωνίως πολιτικό ρόλο γλείφοντας εκεί που κάποτε κατουρούσε. Δημόσια γιατί στο παρασκήνιο δεν κατούρησε ποτέ την ολιγαρχία, απλώς την έβρεξε λίγο...

Γι' αυτό και είναι τόσο μα τόσο υποκριτική η όλη επιχειρηματολογία η οποία στήθηκε περί μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά επί Κασσελάκη προκειμένου να δικαιολογηθεί η πραξικοπηματική του εκδίωξη. Στην ουσία Τσίπρας- Κασσελάκης το ίδιο πράγμα επιθυμούσαν προκειμένου να προσαρμοστεί στα μεταμνημονιακά δεδομένα ένα κόμμα διαμαρτυρίας το οποίο καβάλησε τη λαϊκή οργή κι έγινε εξουσία. 

Απλώς ο ένας ξεκίνησε από τα αριστερά κι ο άλλος από τα δεξιά την πορεία του και μια χαρά θα συναντιούνταν στο κέντρο αν δεν μεσολαβούσε η υπαρξιακή αγωνία τού Αλέξη για πολιτική επιβίωση. Όταν, άλλωστε, έχεις συγκυβερνήσει με την ακροδεξιά τού Π. Καμμένου δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς θα μπορέσεις να γίνεις ανάχωμά της...

Η ευθύνη Τσίπρα για το ότι σήμερα η χώρα δεν έχει αξιωματική αντιπολίτευση είναι τεράστια κι ασυγχώρητη από τους προοδευτικούς πολίτες. Πρώτον, γιατί εκείνος την οδήγησε στο 17,85% και στους μόλις 47 βουλευτές και, δεύτερον, γιατί αρκούσε μια δημόσια δήλωση της μιας γραμμής καταδίκης τού πραξικοπήματος του μπουζουξίδικου για να είχε τώρα η Ελλάδα ένα κόμμα που θα χτυπούσε στα ίσα τη ΝΔ. Με λίγα λόγια, οι τελευταίοι αφισιονάδος τού Αλέξη ομνύουν σε μια αριστερή αθωότητα που έχει ξεπαρθενευτεί ήδη από τον Ιούλιο του 2015 κι αναζητούν ακόμα έμπνευση από έναν άνθρωπο που έχει προσκυνήσει όλη την επιχειρηματική ελίτ για να στηρίξει ένα "come back" που ακόμα και η Αντζ. Δημητρίου θα υποστήριζε καλύτερα με τη μέτρια φωνή της...  

   

Μπορεί να είμαστε κι εμείς λίγοι...

Πολύ καλά πράττει ο Κ. Μητσοτάκης και μοιράζει επιδόματα. Το σχέδιο έχει πετύχει τόσες φορές, γιατί να μην το δοκιμάσει ξανά, ιδίως τώρα που είναι στριμωγμένος δημοσκοπικά; Άλλωστε τα focus groups που τρέχει με τα χρήματα του ελληνικού λαού επιβεβαιώνουν ότι αν δώσεις ψίχουλα στον πεινασμένο θα μείνει ικανοποιημένος αν του πετάξεις μερικά ακόμα. Η δίκαιη ανακατανομή τού πλούτου και η ισονομία στην παραγωγή νέου τού ακούγονται πολύ ξεπερασμένα και σοσιαλιστικά...

Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν ξέρει το λαό του. Ο ίδιος δεν έχει ιδέα για την καθημερινότητα του πόπολου. Αν ο Στ. Γκρίνμπεργκ του πει πως τρώει παντεσπάνι, πίνει σαμπάνια και διασκεδάζει κάθε βράδυ στα μπουζούκια θα τον πιστέψει. 

Έχει, όμως, φροντίσει, χάρη και στην εργατικότητά του που είναι άγνωστη έννοια για τους περισσότερους από τους πολιτικούς του αντιπάλους- να του το πιστώσουμε αυτό- να καλύπτει τις πάμπολλες αδυναμίες του με ένα πολύ αποτελεσματικό όσο και καλοπληρωμένο από τις τσέπες μας επικοινωνιακό επιτελείο. Ο Μητσοτάκης ούτε στην τουαλέτα πηγαίνει αν δεν έχει χορογραφήσει πρώτα κάθε του κίνηση κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως μόνο μειονέκτημά του...

Οι πραξικοπηματίες τού μπουζουξίδικου άφησαν, πράγματι, τη χώρα δίχως αξιωματική αντιπολίτευση. Ας μην τα ρίχνουμε, ωστόσο, όλα στα σταλινικά κακέκτυπα. Το ότι ο Μητσοτάκης είναι πρώτος στις δημοσκοπήσεις εδώ κι εννέα χρόνια και πρωθυπουργός εδώ κι έξι δεν είναι συνέπεια μόνο των ελλειμματικών πολιτικών του αντιπάλων. Είναι και δική μας επιλογή να θεωρούμε το μη χείρον βέλτιστον την επιδοματική δωροδοκία για να κλείνουμε τα μάτια στην κατασπατάληση δισεκατομμυρίων ευρώ από την ολιγαρχία και τη Μητσοτάκης Α.Ε. Μπορεί, κοντολογίς, να μην είναι μόνο ο Αλ. Τσίπρας, ο Ν. Ανδρουλάκης, ο Σ. Φάμελλος κι ο Αλ. Χαρίτσης λίγοι αλλά κι εμείς οι ίδιοι...  

 

Ένας πάπας της γειτονιάς...

Το άγιο φως με πτήση τσάρτερ από τα Ιεροσόλυμα, οι χρυσοί θρόνοι, οι πανάκριβες τελετές, τα ακριβοθώρητα πρωτόκολλα. Αρκετοί επιχειρηματολογούν υπέρ τους χρησιμοποιώντας ως προμετωπίδα την παράδοση, αλλά και το θέαμα που αναμφίβολα υπηρετείται από τέτοιου είδους χολιγουντιανές παραγωγές. 

Ζούμε, έστω κι εξ αποστάσεως κι από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες οι περισσότεροι, το παραμύθι που λαχταρά η φιλάργυρη καρδιά μας και περιοριζόμαστε στο να ονειρευόμαστε πώς θα ήταν τα πράγματα αν γινόμασταν βασιλιάδες, αρχηγοί κρατών, πάπες. Κι όμως, ούτε που σκεφτόμαστε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας αν από την ίδια πίτα την οποία όλοι μας παρασκευάζουμε τρώγαμε από ένα κομμάτι ίδιου μεγέθους...

Αν ο Ιησούς γεννήθηκε σε μια φάτνη, επιβίωσε στην έρημο και πέθανε σε ένα σταυρό γιατί είναι ντροπή οι υπηρέτες του να απεκδυθούν των χρυσοποίκιλτων αμφίων τους και να ντυθούν όπως κι ο τελευταίος ζητιάνος; Αν ο Ιησούς ζήτησε να αγαπάμε αλλήλους χωρίς να προσθέτει ένα "εκτός" για τις γυναίκες, τους ξένους ή τους ομοφυλόφιλους γιατί η εκκλησία τούς κλείνει την πόρτα; Κι αν ο Ιησούς δεν θέλησε να ταφεί σε μαυσωλείο γιατί να το επιθυμεί το εύπορο ποίμνιό του; Είναι λιγότερο άξιος ο πάσχων Ιησούς από τον πιο πλούσιο καπιταλιστή;...

Δεν βρισκόμαστε στο μεσαίωνα για να μπορεί ένας πάπας να αλλάξει την πορεία τού κόσμου. Αυτό σήμερα γίνεται από τους Τραμπ, τους Πούτιν, τους Σι αυτού του πλανήτη. Το ότι, όμως, υπήρξε για μια δεκαετία περίπου επικεφαλής τής ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας ένας άνθρωπος που μιλούσε γι' αυτούς που δεν έχουν φωνή και υπηρέτησε τον θεό του χωρίς να επιδιώκει τη χλιδή δεν είναι καθόλου λίγο. Ας ελπίσουμε να άνοιξε ένα δρόμο για όσους ασκούν εξουσία και να μην ήταν απλώς μια σπάνια, φωτεινή εξαίρεση...

  

Χωρίς θεό όλα επιτρέπονται και δεν είναι απαραιτήτως κακό...

Θα ήταν ο κόσμος μας καλύτερος αν γνωρίζαμε με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει θεός; Όπως κι όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα έτσι κι αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί με ένα απλό "ναι" ή "όχι", ιδίως όταν αφορά ένα τόσο ατελές ον όσο ο άνθρωπος. Πράγματι, αν δεν υπήρχε φόβος θεού μπορεί να σκοτώναμε, να κλέβαμε ή να κάναμε οποιοδήποτε άλλο αμάρτημα με μεγαλύτερη ευκολία αφού δεν θα φοβόμασταν την επουράνια τιμωρία... 

Από την άλλη, ωστόσο, θα ήμασταν και πολύ λιγότερο ανεκτικοί σε όσα μας καταδυναστεύουν γιατί θα ξέραμε ότι έχουμε μία και μόνο ζωή και καμία ανταπόδοση για τα πάθη μας δεν θα μας περίμενε στη βασιλεία των ουρανών. Η όποια εξουσία, δηλαδή, θα ήταν πολύ πιο επιφυλακτική γιατί οι επαναστάσεις σε βάρος της θα ήταν πολύ πιο συχνές...

Είναι, επίσης, λογικό να εικάζουμε πως αν δίδασκε σήμερα ο Ιησούς οι σύγχρονοι χριστιανοί θα ήταν οι μεγαλύτεροι πολέμιοί του. Άλλωστε μοιάζουν πολύ περισσότερο στους γραμματείς και στους φαρισαίους παρά θυμίζουν το "αγαπάτε αλλήλους". Φαντάζομαι, για παράδειγμα, πως ο Χριστός δεν θα καλούσε την ελληνική κυβέρνηση να βάλει νάρκες στο Αιγαίο για να σκοτώνονται μετανάστες ούτε θα πολεμούσε το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μάλλον την υποκρισία θα στηλίτευε...

Άλλος πίνει, άλλος καπνίζει, άλλος παίρνει ναρκωτικά, άλλος κάνει ψυχανάλυση, άλλος πηγαίνει στην εκκλησία. Ο καθένας μας βρίσκει το δικό του τρόπο για να αντιμετωπίζει την ανηφόρα που λένε ζωή. Τα ζητήματα δημιουργούνται όταν επιχειρούμε, ακόμα και με τη βία, να επιβάλλουμε τις δικές μας αδυναμίες στους άλλους κι όταν θεωρούμε τα δικά μας πάθη πιο αγνά από τα πάθη των άλλων. Αν, συνεπώς, το γουστάρετε ξεχυθείτε στις εκκλησιές. Όπως θα έλεγε κι ο Μπουκόβσκι, "βρες ένα πάθος κι άφησέ το να σε καταστρέψει"...

Αν δεν ήταν η Ομάδα Αλήθειας θα σκίζαμε...

Αλίμονο, δεν γέννησε η Ομάδα Αλήθειας την προπαγάνδα. Ούτε καν στην Ελλάδα. Όσοι μεγαλώσαμε τη δεκαετία τού 80, για παράδειγμα, θυμόμαστε πολύ καλά πώς λειτουργούσε η δημόσια τηλεόραση, την εποχή μάλιστα που δεν υπήρχε ιδιωτική. Δεν είναι, δηλαδή, σήμερα η πρώτη φορά που κρατικό χρήμα- των φορολογουμένων, για να είμαι ακριβής- κατευθύνεται στην εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων τού κυβερνητικού κόμματος. Το κάνει η ΝΔ, το έκανε το ΠΑΣΟΚ, το έκανε ακόμα κι ο ΣΥΡΙΖΑ κι ας κλαυθμηρίζουν τώρα όλοι τους για την ποιότητα του δημόσιου λόγου...

Αν εκατό άνθρωποι είναι αυτόπτες μάρτυρες ενός τροχαίου ατυχήματος θα έχουμε εκατό διαφορετικές εκδοχές τού τι συνέβη κι όχι απαραιτήτως γιατί αυτοί οι εκατό άνθρωποι υπηρετούν κάποιες συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Το πώς προσλαμβάνει την πραγματικότητα ο καθένας μας δεν ταυτίζεται στο 100% με το πώς τη συλλαμβάνει ο οποιοσδήποτε άλλος... 

Το μεγάλο πρόβλημα για τη δημοκρατία δεν εκκινεί καν από το ότι κάποιοι επιθυμούν τη σκόπιμη διαστρέβλωση της αλήθειας. Ξεκινά από το ότι οι υπόλοιποι είμαστε πρόθυμοι να καταπιούμε αυτή τη διαστρέβλωση αν είναι σύμφωνη με τις πολιτικές, κοινωνικές, ομαδικές ή όποιες άλλες προτιμήσεις μας. Από το ότι, δηλαδή, είμαστε πολύ δύσκολοι στο να αποδεχθούμε ότι μπορεί και να έχουμε πάρει τη ζωή μας λάθος κι αντί να στρίψουμε οι ίδιοι επιλέγουμε να στρίψουμε την πραγματικότητα...

Όπως κι αν έχει, καμία επικοινωνιακή υπεροπλία δεν θα ήταν ικανή από μόνη της να δώσει την πολιτική κυριαρχία στο κόμμα που την απολαμβάνει αν οι αντίπαλοί του είχαν να αντιπαρατάξουν σε αυτή έναν στοιχειωδώς αξιόπιστο πολιτικό λόγο. Αν ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ- Νέα Αριστερά πιστεύουν ακόμα ότι βρίσκονται κάτω από το 10% στην πρόθεση ψήφου επειδή το σύστημα Μαξίμου έχει μεγαλύτερο προϋπολογισμό για προπαγάνδα, που πράγματι έχει και μάλιστα με αδιαφανή τρόπο, θα βρεθούν όλοι τους σύντομα κάτω από το 5% και κάτω από το 0%. Δεν μπορείς να περιμένεις, όμως, κάτι καλύτερο από κόμματα στελεχών κι όχι μελών, από πολιτικώς αυτιστικές ηγεσίες που πιστεύουν ότι το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι η επικράτηση ή ενσωμάτωση των αντίπαλων ηγεσιών κι όχι το ότι, απλούστατα, οι πολίτες δεν θέλουν ούτε να τις ακούνε ούτε να τις βλέπουν...  

  

Το τέλος της μεταπολίτευσης το τέλος του ΠΑΣΟΚ...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να υποτιμάς τον πολιτικό σου αντίπαλο. Το έκανε ο Αλ. Τσίπρας και τώρα είναι καθηγητής τού Χάρβαρντ κι ο Κ. Μητσοτάκης ακόμα πρωθυπουργός. Γι' αυτό και είναι μεγάλο πολιτικό σφάλμα τόσο του Μαξίμου όσο και της υπόλοιπης αντιπολίτευσης να υποτιμούν τη δυναμική τής Ζ. Κωνσταντοπούλου και να την περιορίζουν στα Τέμπη. Αν μη τι άλλο, γιατί στις επόμενες εκλογές- τουλάχιστον στις πρώτες- οι πολίτες θα ψηφίσουν με την οργή τους να ξεχειλίζει και δευτερευόντως για το ποιος θα τους κυβερνήσει...

Όπως, επίσης, είναι πολύ επιφανειακή η προσέγγιση πως το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ο πρόεδρός του κι αν αυτός αλλάξει το πάλαι ποτέ Κίνημα θα πετάξει. Είναι, άλλωστε, αποπροσανατολιστικό το ερώτημα που θέτουν ορισμένοι δημοσκόποι για το αν οι πολίτες θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ με άλλη ηγεσία. Κι αυτό γιατί προσθέτουν επιλογές που δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην πραγματικότητα. Όσοι θέλουν Γερουλάνο, Διαμαντοπούλου, Δούκα ή κάποιον άλλο μπορεί όλοι μαζί να φτάνουν το 20%, αλλά δεν θα είναι όλοι πρόεδροι, έτσι δεν είναι;...

Το ΠΑΣΟΚ έχει ένα πλεονέκτημα σε σχέση με την υπόλοιπη αντιπολίτευση: μπορεί να αποτελέσει κυβερνητικό εταίρο σε οποιοδήποτε σχήμα. Από την άλλη, ωστόσο, οφείλει να παραδεχθεί, ύστερα από μία δεκαετία μακριά από τη νομή τής εξουσίας, πως σε μια τέτοια κυβέρνηση είτε θα είναι ο μικρότερος εταίρος είτε ίσος μεταξύ ίσων. Όχι, φυσικά, το όλον ΠΑΣΟΚ κι όχι χωρίς ιδεολογικές εκπτώσεις. Αυτά, όμως, έχει το τέλος τής μεταπολίτευσης, συμπαρασύρει στον πολιτικό θάνατο και το κόμμα που κατ' εξοχήν τη χαρακτήρισε...