Φορομπαίχτες...

Κανείς μας δεν θέλει να πληρώνει φόρους και οι περισσότεροι, εμού συμπεριλαμβανομένου, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους αποφεύγουμε. Και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που τόσο αισθάνονται πληγωμένοι όπως λένε από τον Γιώργο Κατρούγκαλο, ακόμα περισσότερο. 

Γι' αυτό και είναι πολύ εύκολο για την προπαγάνδα να πατήσει πάνω σε αυτό το χυδαίο μας ένστικτο και να κανιβαλίσει προεκλογικά προγράμματα και, κυρίως, την κοινωνική δικαιοσύνη. Το βλέπουμε πάνω από δέκα χρόνια με θύμα το ΣΥΡΙΖΑ, το βλέπουμε εσχάτως και με το ΠΑΣΟΚ...

Όταν στη ΝΔ δεν ρωτούν το ΣΥΡΙΖΑ πού θα βρει τα λεφτά, όταν οι ίδιοι έχουν δώσει γύρω στα 60 δισ. κυρίως σε γνωστούς και φίλους και δεν μας λένε από πού θα χρηματοδοτηθεί το δικό τους πρόγραμμα, παρουσιάζουν τα "trickle down economics", το νεοφιλελευθερισμό δηλαδή, σαν κάτι το πρωτοποριακό που έχει εφαρμοστεί αλλού με επιτυχία και τώρα θα εφαρμοστεί και στη χώρα μας. Οι φοροαπαλλαγές στους πλούσιους θα μεταφέρουν πλούτο και στους φτωχούς. 

Αλήθεια; Γιατί τότε τα τελευταία 40 χρόνια που επικρατεί ο θατσερισμός οι κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι; Και γιατί οι εργασιακές συνθήκες γίνονται όλο και χειρότερες, όταν υπάρχει εργασία;...

Το ότι ο καθένας συμμετέχει στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις του δεν είναι μόνο απαύγασμα κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και συνταγματική επιταγή στη χώρα μας. Αν θέλουμε, για παράδειγμα, δωρεάν δημόσια παιδεία και υγεία και ισχυρό κοινωνικό κράτος η φορολογία είναι εκ των ων ουκ άνευ. Φορολόγηση, ωστόσο, χωρίς φορολογική δικαιοσύνη δημιουργεί συνθήκες κοινωνικής έκρηξης κι εξαπάτησης από αγύρτες που νομοθετούν για την ελίτ, πετούν κοκαλάκια στην πλέμπα κι έχουν και το θράσος να παριστάνουν τους φιλολαϊκούς...  

 

  

  
 

Καμία, μα καμία σημασία ποιος θα είναι δεύτερος, τρίτος, τέταρτος...

Έχουν πεθάνει κι εξακολουθούν να πεθαίνουν πάνω από 35.000 Έλληνες κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Μόλις πριν τρεις μήνες σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι στα Τέμπη και μέσα στους τέσσερις πρώτους μήνες τού 2023 έχουν καταγραφεί 57 εργατικά δυστυχήματα. 

Τίποτα από όλα αυτά, ωστόσο, δεν θα επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα αφού και σε αυτή την προεκλογική περίοδο οι τηλεπανελίστες ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικώς με το αν η ΝΔ θα είναι αυτοδύναμη ή θα συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ. Ακόμα, όμως, κι από αυτήν τη συζήτηση μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για την επόμενη ημέρα...

Όποιος είναι ευτυχισμένος με κυβέρνηση Μητσοτάκη- δικαιολογημένα η ελίτ, αδικαιολόγητα το λούμπεν πρεκαριάτο και προλεταριάτο- έχει την επιλογή να ψηφίσει ΝΔ. Όποιος δεν είναι, όμως, και κατανοεί πως στις δεύτερες κάλπες δεν έχει εφαρμογή η χαλαρή ψήφος δεν έχει στην ουσία άλλη επιλογή από το να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Τι είδους αντιπολίτευση, άλλωστε, μπορεί να ασκήσει ένα κόμμα τού οποίου ο πρόεδρος είναι εκβιαζόμενος και δεν θα είχε πρόβλημα να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ αν πρωθυπουργός ήταν κάποιος τρίτος κι όχι ο Μητσοτάκης;...

"Μα, υπάρχουν και τα μικρότερα κόμματα που μπορούν να κόψουν την αυτοδυναμία Μητσοτάκη με είσοδό τους στη Βουλή", θα πουν κάποιοι. Λες κι ο Μητσοτάκης θα έχει πρόβλημα να τσιμπήσει όσους του λείπουν από το ΠΑΣΟΚ, τη Νίκη ή την Ελληνική Λύση ή λες και θα διστάσει να πάει σε τρίτες εκλογές... 

Πάρτε το, επιτέλους, χαμπάρι: και με 151 βουλευτές η ΝΔ θα περνά τον ένα αντιλαϊκό νόμο μετά τον άλλο. Για να μην συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει να βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Και για να βρεθεί στην αντιπολίτευση πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτος. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να διατηρούνται μαγαζάκια και για να κυβερνά ο Μητσοτάκης με το διαίρει και βασίλευε μέχρι να σβήσει ο ήλιος... 

 
 

Τώρα αποφασίζει και διατάζει, εσωκομματική δημοκρατία στις 26 Ιουνίου...

Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας παίζει το κεφάλι του σε αυτές τις εκλογές. Το έπαιζε και στις προηγούμενες, αλλά μάλλον δεν το κατάλαβε γι' αυτό προτίμησε και πάλι τις εσωκομματικές ισορροπίες. Όπως κι αν έχει, όταν κάποιος βρίσκεται σε αυτήν τη θέση δεν είναι δίκαιο να επιλέξει ο ίδιος τον τρόπο και τους ανθρώπους με τους οποίους θα παλέψει; Φαντάζομαι, άλλωστε, πως όσοι σήμερα εντός τού ΣΥΡΙΖΑ επικαλούνται δημοκρατικό έλλειμμα αν το αποτέλεσμα είναι κακό και στις 25 Ιουνίου δεν θα αναλάβουν συλλογικώς την ευθύνη, αλλά θα την επιρρίψουν στον πρόεδρο...

Οι προσωπικές ευθύνες Τσίπρα είναι μεγάλες για το ότι δεν προχώρησε με γοργά βήματα στο ριζικό μετασχηματισμό τού ΣΥΡΙΖΑ που είχε υποσχεθεί το 2019. Δεν είναι, όμως, τώρα η ώρα τής εσωστρέφειας και της εσωκομματικής δημοκρατίας. 

Τώρα είναι η ώρα για τον Τσίπρα να δείξει την αποφασιστικότητα που δεν έδειξε όχι μόνο στο σύνολο της προηγούμενης τετραετίας, αλλά και κατά την τελευταία προεκλογική περίοδο. Τώρα είναι η ώρα τού αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Η δημοκρατία μπορεί να περιμένει μέχρι τις 26 Ιουνίου...

Με ένα τόσο ρευστό εκλογικό σώμα το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το καλύτερο, μπορεί να είναι και το χειρότερο για το ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε είναι εύκολο τώρα να επισημάνεις με ποιο αποτέλεσμα επιβάλλεται να μείνει ο Τσίπρας και με ποιο να φύγει. Ο λαός, ωστόσο, στις 21 Μαΐου υπέδειξε ποιοι πρέπει να φύγουν ή, έστω, να περάσουν σε δεύτερη μοίρα στο κόμμα. Κι αυτοί φυσικά δεν μπορούν να έχουν λόγο στο μέλλον του...

 

Καλύτερα ραγιάς παρά γκέι...

Ορθώς πράττουν κι αυτομαστιγώνονται στο ΣΥΡΙΖΑ. Οι ευθύνες τους για την εκλογική συντριβή είναι απαράγραπτες. Πολύ καλά κάνουν, επίσης, σε πολιτικό επίπεδο και στηλιτεύουν τα στελέχη τους που αναζητούν ευθύνες κι αλλού. Αλίμονο, όμως, αν τρελαθούμε όλοι εντελώς και πιστέψουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε με 20 μονάδες διαφορά μολονότι σε αυτή τη χώρα τηρούνται όλοι οι δημοκρατικοί κανόνες, τα ΜΜΕ είναι αμερόληπτα, η δικαιοσύνη αδέκαστη, το βαθύ κράτος ουδέτερο ή ότι η πανδημία δεν πάγωσε τα πάντα για δύο χρόνια, δεν γιγάντωσε το φόβο και δεν ανάγκασε την Ευρώπη να εγκαταλείψει τη λιτότητα και να μοιράσει χρήμα...

Και, πάνω από όλα, αλίμονο αν πιστέψουμε ότι ο λαός είναι σοφός και δεν κάνει ποτέ λάθη. Κι αλίμονο αν πιστέψουμε ότι η κρίση του βασίστηκε στα προγράμματα- λες και τα διάβασε λέξη προς λέξη και τα κοστολόγησε- κι όχι σε άλλους παράγοντες. Πόσοι, για παράδειγμα, ψήφισαν με βάση ένα ρουσφέτι ή ένα επίδομα; Η εργατική τάξη δεν πρόκειται να πάει στον παράδεισο μόνο και μόνο γιατί είναι εργατική τάξη. Οφείλει και να αποδεικνύει ότι δεν είναι λούμπεν...

Δεν μπορεί, επίσης, αν πιστέψουμε το νεοδημοκρατικό αφήγημα, ο λαός να είναι σοβαρός όταν δίνει 40% στον Κ. Μητσοτάκη κι ασόβαρος όταν είναι έτοιμος να βάλει τους ανεμβολίαστους παΐσιους στη Βουλή. Το πρόβλημα είναι δομικό, αλλά ακόμα και η πρώτη εστία κοινωνικοποίησης, η οικογένεια, ενδιαφέρεται περισσότερο να μην γίνει ο γιος γκέι- όπως φάνηκε και με το ταινιάκι με τα αγόρια στο ντους- παρά να μην γίνει κακοποιητικός ή ραγιάς. Λες και είναι καλύτερο πρότυπο ο μπαμπάς και η μαμά που γλείφουν κατουρημένες ποδιές για μια συμβασούλα ορισμένου χρόνου των 600 ευρώ που τους καθιστά όμηρους για μια ζωή. Η αξιοπρέπεια δεν ήταν ποτέ ζήτημα χρημάτων...  

  

 
 

Όλα μπορούν να αλλάξουν, προς το χειρότερο αλλά και προς το καλύτερο...

Αν πιστέψω τη μιντιακή προπαγάνδα, ο ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίστηκε γιατί μιλούσε για δικαιοσύνη παντού, για αυξήσεις μισθών, μειώσεις τιμών, ρύθμιση χρεών κι ένα δίκαιο κι αποτελεσματικό κράτος. Ό,τι και να λένε οι βουλευτές και τα στελέχη του για το πρόγραμμα του κόμματος, η μόνιμη επωδός είναι "μα, αυτά καταψηφίστηκαν από τον ελληνικό λαό". Αλήθεια, ο λαός δηλαδή δεν θέλει, για παράδειγμα, κατώτατο μισθό στα 880 ευρώ, μείωση του φόρου στα καύσιμα και μηδενισμό του στο ψωμί και στο γάλα ή να μην διερευνηθούν οι παρακολουθήσεις και τα Τέμπη;...

Προφανώς κι ο λαός δεν τα καταψήφισε όλα αυτά. Δεν ψήφισε, όμως, το ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν πίστεψε ότι θα τα κάνει. Και δεν τον είχε πιστέψει και πριν τη δήλωση Κατρούγκαλου. Είναι, άλλωστε, πολύ βολικό σε αυτές τις περιστάσεις να ρίχνουμε όλη την ευθύνη σε αποδιοπομπαίους τράγους. Κι αν οι ψηφοφόροι αδίκησαν το ΣΥΡΙΖΑ γιατί οι συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις που έκανε στην κυβερνητική του θητεία ήταν με το πιστόλι στον κρόταφο, από την άλλη κι ο Αλέξης Τσίπρας αδίκησε το κόμμα και τον εαυτό του κρύβοντας στην ουσία για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και για λόγους εσωκομματικών ισορροπιών τη νέα ομάδα που είχε δίπλα του και προόριζε για το υπουργικό του συμβούλιο...

Λογικό είναι, ιδίως για τους ουκ ολίγους ακραίους εντός της, να επιχαίρουν στη ΝΔ και να μιλούν για ιδεολογική μετατόπιση των Ελλήνων προς τα δεξιά, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα το μεταναστευτικό ή τους εξοπλισμούς. Από την άλλη, όμως, οι πολίτες δεν θέλουν ούτε την ιδιωτικοποίηση του νερού ούτε το ΙΕΚ Φούφουτος να αναβαθμιστεί σε Ιατρική Σχολή Αθηνών. Γι' αυτό κι επιτρέψτε μου, όταν έχουμε τόσους πολλούς ψηφοφόρους που επιλέγουν την τελευταία εβδομάδα ή πάνω από την κάλπη, να μιλώ περισσότερο για ρευστότητα και κομματικό αποχρωματισμό τής κοινωνίας παρά για ιδεολογικά μπετόν αρμέ. Τι σημαίνει αυτό; Πως όλα μπορούν να αλλάξουν, προς το χειρότερο, αλλά και προς το καλύτερο...

 

  
 

Ο Κυριάκος ακούει την κοινωνία, ρωτήστε και τον Ανδρουλάκη...

Δεν βρισκόμαστε στο 1961. Η δεξιά δεν χρειάζεται πλέον να επιστρατεύσει και τα δέντρα για να κερδίσει εκλογές. Μπορεί, για παράδειγμα, να αξιοποιεί ένα παράνομο λογισμικό τύπου Predator ή να αλιεύει προσωπικά δεδομένα των πολιτών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τύπου Cambridge Analytica, μέσω και Ισραηλινών πρακτόρων. Το να έχεις, συνεπώς, εκλογικούς αντιπροσώπους σε κάθε εκλογικό τμήμα δεν διασφαλίζει το fair play όταν ο αντίπαλός σου ελέγχει το βαθύ κράτος, τη δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ...

Αυτό το, εν πολλοίς, στημένο ματσάκι μπορεί να το κερδίσει κάποιος που ήταν ή και είναι ακόμα παρακολουθούμενος κι ενδεχομένως εκβιαζόμενος; Κάποιος που ίσως να έχει σκελετούς στη ντουλάπα του που αφορούν την προσωπική του ζωή αλλά μπορεί και να εμπίπτουν και σε άρθρα τού Ποινικού μας Κώδικα; Κάποιος που μέχρι πρότινος έλεγε στο λαό πως είναι σοσιαλδημοκράτης, αλλά δεν είχε και δεν έχει πρόβλημα να συνεργαστεί με την πιο νεοφιλελεύθερη, ακραία κι αυταρχική δεξιά τής μεταπολίτευσης;...

Ή μπορεί να το κερδίσει κάποιος που το έχει κερδίσει και στο πρόσφατο παρελθόν κι ο οποίος έχει αποδείξει ότι δεν έχει σκελετούς στη ντουλάπα του, όσο κι αν την έχουν ξεψαχνίσει οι αντίπαλοί του; Κάποιος που πάντοτε είχε μονομέτωπο με τη δεξιά και που δεν μπήκε ποτέ ούτε καν στη σκέψη να συνεργαστεί μαζί της; Τα διλήμματα είναι υπαρκτά, υπαρκτότατα, αλλά αντί κάποιοι να αγωνίζονται για να σπάσει η αυτοδυναμία τής πιο φαύλης δεξιάς που θέλει να συνταγματοποιήσει ακόμα και την ιδιωτικοποίηση του νερού πολεμούν, παριστάνοντας  μάλιστα τους προοδευτικούς, εκείνους που το κάνουν...

 
 

Όλοι τους και μόνος του, όπως πάντα...

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης Τσίπρας έγιναν διεκδικητές τής εξουσίας, εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, δεν είχαν απέναντί τους μόνο την απροκάλυπτη και τη συγκεκαλυμμένη δεξιά- ΝΔ και ΠΑΣΟΚ-, αλλά και την υπόλοιπη Αριστερά. Ούτε πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση ούτε κατά τη διάρκειά της ούτε και μετά υπήρξε διάθεση της υπόλοιπης Αριστεράς να συνδράμει. Μόνο φθόνος, αντιζηλία, μικροκομματισμός, ανευθυνότητα και στιγματισμός από αυτούς που από τους άλλους ζητούν παλικαριά, ενώ οι ίδιοι έχουν λερωμένα τα βρακιά...

Περίμεναν στη γωνία για κάθε λάθος, για κάθε συμβιβασμό, για κάθε παράλειψη προκειμένου να δείξουν με το δάχτυλο. Κι αυτό φάνηκε ακόμα πιο έντονα την τελευταία τετραετία κατά την οποία αντιπολιτεύτηκαν περισσότερο το ΣΥΡΙΖΑ παρά τη χειρότερη δεξιά τής μεταπολίτευσης... 

Φυσικά ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε την αποτελεσματικότερη αντιπολίτευση, άργησε να βγάλει νέα πρόσωπα μπροστά κι ο προεκλογικός του σχεδιασμός αποδείχθηκε αποτυχημένος. Πόσο Αριστεροί είναι, όμως, αυτοί που πανηγυρίζουν τη βραδιά που η δεξιά επιτυγχάνει το μεγαλύτερο θρίαμβό της από το 1974; Και πόσο σοσιαλδημοκράτες αυτοί που δεν θα είχαν πρόβλημα να κυβερνήσουν μαζί της με μόνο όρο να μην είναι πρωθυπουργός ο Κ. Μητσοτάκης;...

Οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, από όλο το πολιτικό φάσμα, είναι αυτοί που είναι: νεοφιλελεύθεροι, εθνικιστές, ρατσιστές, γιαλαντζί σοσιαλδημοκράτες, σταλινικοί κι ανερμάτιστοι. Δεν θα κερδίσει, όμως, κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως δεν κέρδισε και την Κυριακή άλλωστε, αν επιμείνει στην αποδόμηση των αντιπάλων του κι όχι στην προώθηση της δικής του θετικής ατζέντας και των νέων προσώπων στο κόμμα. Όταν τον βαράνε, ναι, να απαντά, και χωρίς γάντια μάλιστα, αλλά να μην είναι η άμυνα η κεντρική του στρατηγική... 

Όπως κι αν έχει, μέσα σε ένα μήνα και, μάλιστα, εκλογικό προφανώς δεν μπορείς να αλλάξεις ό,τι καθυστέρησες να αλλάξεις τέσσερα χρόνια. Αν δείξεις, όμως, με πράξεις ότι επιτέλους έλαβες το μήνυμα, αναγνωρίσεις τα λάθη σου και δεν κατηγορείς τον εχθρό λαό κάτι μπορείς να σώσεις. Κι αυτό το κάτι μπορεί να γίνει η μαγιά για την πολιτική ανατροπή που τόσο πολύ έχει ανάγκη η κοινωνική πλειοψηφία...