Το θαύμα του 15%...

Όταν είχε πρωτοεμφανιστεί ο Στέφανος Κασσελάκης ως υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πριν ένα χρόνο είχα γράψει πως το κόμμα τού χρωστά περισσότερα από όσα θα μπορούσε ποτέ να του ξεπληρώσει. Είχε δώσει ζωή σε μια άψυχη μέχρι τότε προεκλογική κούρσα που και μόνο τα ονόματα των υποψηφίων να σας παραθέσω θα συμφωνήσετε μαζί μου πως με κανέναν τους δεν θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να πιάσει 15% στις ευρωεκλογές. Κάποιοι, μάλιστα, από αυτούς έκαναν δικό τους κόμμα και η απήχησή τους μετρήθηκε ελλιποβαρής...

Το βράδυ των ευρωεκλογών το 15% μου φαινόταν φτωχό κι εν μέρει έφταιγε κι ο Κασσελάκης με τακτικά λάθη των τελευταίων δύο εβδομάδων που δεν του επέτρεψαν να πάει ψηλότερα. Αν ήξερα, ωστόσο, στις 9 Ιουνίου αυτά που θα μεσολαβούσαν μέχρι σήμερα θα μιλούσα και τότε για θαύμα... 

Ένα τρίμηνο αφέθηκε αυτός ο άνθρωπος να κάνει τη δουλειά του και μετέτρεψε το μονοψήφιο ΣΥΡΙΖΑ σε δεύτερο κόμμα. Και τώρα, καθόλου τυχαία, που δεν είναι πρόεδρος επέστρεψε στα δεδομένα ενός κόμματος του 3% που με την αλλαγή τού εκλογικού νόμου την οποία ετοιμάζει ο Κ. Μητσοτάκης δεν ξέρω αν θα του είναι αρκετό για να μπει στη Βουλή...

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Φάμελλου, του Φαραντούρη, του Πολάκη, του Γκλέτσου, του Παππά, της Δούρου, του Τσίπρα θα είναι ένα πρώην κυβερνητικό κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη θα δώσει σκληρή μάχη σχεδόν από την αρχή με εφόδια την προσωπικότητα του αρχηγού του και το έλλειμμα προσωπικότητας του Ν. Ανδρουλάκη. Όπως κι αν έχει, το αντιπολιτευτικό κενό που υπάρχει σήμερα θα είναι πολύ κρίμα να καλυφθεί από ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, του οποίου οι μισοί ψηφοφόροι είναι δεξιοί...   

Όσο υπάρχουν κούτσουρα θα καίνε και τα τζάκια...

Ο γιος τού μπαμπά κι ο ανιψιός τού θείου δεν εγκαλούνται γιατί τα Τέμπη έτυχαν στη βάρδια τους, όπως στρεψόδικα μας λέει το κυβερνητικό αφήγημα, ή γιατί δεν ολοκλήρωσαν μια σύμβαση κι όποιος υπουργός δεν το κάνει θα έπρεπε να διώκεται για κάθε αυτοκινητικό δυστύχημα στη χώρα. Εγκαλούνται, πέρα από το μπάζωμα ή τη μονταζιέρα, γιατί είχαν προειδοποιηθεί εγγράφως και με παραιτήσεις από τρία δικά τους στελέχη κι όχι μόνο από τον πρόεδρο των μηχανοδηγών. Με λίγα λόγια, γιατί ήξεραν ότι έρχεται το κακό, δεν έκαναν τίποτα και ζητούσαν να ντραπούν αυτοί που τους προειδοποιούσαν κι όχι οι ίδιοι...

Κι επειδή τα λογικοφανή επιχειρήματα για τα Τέμπη στερεύουν, η κυβέρνηση το έχει ρίξει στο τσάμικο συγκρίνοντας μήλα με ντομάτες. Το καθεστώς που αναβάθμισε, για παράδειγμα, τους επιχειρησιακούς υπεύθυνους για το Μάτι αναρωτιέται τώρα γιατί δεν διώχθηκαν. 

Ή συγκρίνουν τον θάνατο 57 ανθρώπων με την απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να φτιάξει δικό του κανάλι το οποίο δεν έγινε με απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ την ίδια ώρα που για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια οι καναλάρχες πλήρωσαν για τις τηλεοπτικές άδειες και διασφαλίστηκαν εκατοντάδες θέσεις εργασίας. Και την ίδια ώρα που η Ρ. Δούρου αθωώθηκε για τη Μάνδρα κι ο Χρ. Σπίρτζης ζητά να ελεγχθεί ο Καραμανλής παριστάνει τον πρόθυμο για διερεύνηση κρυπτόμενος όμως πίσω από το νόμο περί ευθύνης υπουργών...

Οι ευθύνες Μητσοτάκη- Καραμανλή θα αποδοθούν κάποια στιγμή είτε από τη δικαιοσύνη είτε από το λαό είτε από την ιστορία. Τα τζάκια, ωστόσο, θα συνεχίσουν να καίνε και να βρομίζουν την πολιτική ατμόσφαιρα όσο τα τροφοδοτούμε με κούτσουρα, όσο δηλαδή τα ψηφίζουμε γιατί προτιμάμε τα ηχηρά επώνυμα από την αξιοκρατία, τη φεουδαρχία από τη δημοκρατία, την οικογενειοκρατία από τη δικαιοσύνη. Αν μη τι άλλο, το Μάιο και τον Ιούνιο του 2023 οι Σέρρες απέδειξαν ότι έχουμε πολλά άλματα να κάνουμε ακόμα μέχρι να ξεφύγουμε από τον κοτζαμπασισμό...

.

Σε αναζήτηση καρτ ποστάλ για να εμφανίσουν ξανά τον Μητσοτάκη...

Πριν πέντε χρόνια αν έπαιρνε κάποιος στα σοβαρά τον αντιπολιτευτικό λόγο τής ΝΔ θα πίστευε ότι περισσότεροι από 100 άνθρωποι σκοτώθηκαν στο Μάτι εξαιτίας τής Ρ. Δούρου και, "φυσικά", του Αλέξη Τσίπρα. Κατά την τότε αξιωματική αντιπολίτευση, οι φωτιές άναβαν, δεν έσβηναν και σκότωναν λόγω τής Περιφέρειας Αττικής και του Μεγάρου Μαξίμου. Όλα αυτά ίσχυαν μέχρι το καλοκαίρι τού 2019. Από τότε για τις πυρκαγιές ευθύνεται μόνο η κλιματική κρίση, γι' αυτό και τώρα ο πρωθυπουργός κι ο περιφερειάρχης Αττικής δεν καταδέχονται να κάνουν ούτε μια δήλωση...

Στρέμματα καίγονταν, καίγονται και θα καίγονται πολύ περισσότερα σε μια χώρα που προϊόντος τού χρόνου κι εφόσον δεν παίρνουμε σοβαρά μέτρα θα μετατρέπεται σε έρημο. Το ότι, εξάλλου, δεν υπάρχει ακόμα ένας κεντρικός σχεδιασμός, αλλά πολυδιάσπαση αρμοδιοτήτων και οι αρμόδιες υπηρεσίες είναι υποστελεχωμένες δεν βοηθά. Ούτε συνδράμει, όμως, η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και η υποκρισία αυτών που εκεί που μέχρι πρότινος έριχναν πέτρες τώρα καμώνονται τους πλήρως ανεύθυνους...

Πέρασαν δύο προεκλογικές περίοδοι κατά τις οποίες συζητήσαμε για το αν θα έχουμε ως νόμισμα τη Δήμητρα κι αν η Θράκη θα γίνει τουρκική, αλλά δεν κουβεντιάσαμε καθόλου γι' αυτά που ήδη απασχολούν την παγκόσμια κοινότητα, την κλιματική κρίση και την τεχνητή νοημοσύνη. Οι πολιτικές μας ηγεσίες αδυνατούν να δουν μακρύτερα από έναν εκλογικό κύκλο και ύστερα αναρωτιούνται γιατί ιδίως οι νέοι τις γυρίζουν την πλάτη. Το μέλλον είναι εδώ, προμηνύεται ζοφερό κι εμείς αναλωνόμαστε στη μικροπολιτική και στην επικοινωνιακή διαχείριση των πάντων ώστε ο Κ. Μητσοτάκης να εμφανίζεται μόνο με φόντο όμορφα ηλιοβασιλέματα κι όχι καταστροφές...  

 
 

Εκλογές το Σεπτέμβριο; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος...

Δεν είμαι αντίθετος στην ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής, υπό μία όμως πολύ σοβαρή προϋπόθεση η οποία αν δεν τηρείται γεννά πολλά ερωτηματικά: να υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ενοχής για τους κατηγορούμενους πολιτικούς. Για την περίπτωση της Ρ. Δούρου αποδείχθηκε και με δικαστική απόφαση πως δεν υπήρχαν, ενώ στις περιπτώσεις Παππά- Παπαγγελόπουλου είναι αστείο να κατηγορούνται ο μεν πρώτος γιατί για πρώτη φορά οι ολιγάρχες αυτής της χώρας πλήρωσαν για τηλεοπτικές άδειες ο δε δεύτερος γιατί πίεσε ώστε να διαλευκανθεί ένα σκάνδαλο παγκόσμιων διαστάσεων, όπως αυτό της Novartis...

Πέρα, επίσης, από τη σοβαρότητα των καταγγελιών ο διώκτης πολιτικός οφείλει κι ο ίδιος να είναι αμέμπτου ηθικής, όχι μόνο ποινικής αλλά και πολιτικής. Σε διαφορετική περίπτωση η υποκρισία είναι το λιγότερο σοβαρό από τα ατοπήματά του. Αν θέλεις να κατηγορείς, για παράδειγμα, πολιτικούς σου αντιπάλους γιατί έβαλαν στο δημόσιο ταμείο μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από τις τηλεοπτικές άδειες, μάλλον οφείλεις να μην εισπράττεις για πάρτη σου αγροτικές επιδοτήσεις, ιδίως όταν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το δάκο από τη μουχρίτσα...

Ο Κ. Μητσοτάκης στήνει εδώ και μερικές εβδομάδες το προεκλογικό του αφήγημα με επιδόματα της πλάκας μπροστά σε αυτά που έχει πάρει από τους πολίτες για λογαριασμό των χορηγών του, δικαστικές διώξεις σε βάρος των αντιπάλων του και μεθοδική προσπάθεια να πείσει ότι για τις φυσικές καταστροφές που έτυχαν στη βάρδια των αντιπάλων του, τους οποίους έστειλε και στα δικαστήρια, φταίνε εκείνοι αλλά ο ίδιος δεν ευθύνεται γι' αυτές που γίνονται στη δική του βάρδια. Θεωρείται, μάλιστα, σχεδόν σίγουρο ότι ο πρωθυπουργός θα προκηρύξει εκλογές αμέσως μετά το Δεκαπενταύγουστο για να γλιτώσει από τα χειρότερα που έρχονται το χειμώνα. 

Δεν είμαι, όμως, καθόλου σίγουρος ότι θα είναι πρώτος στις δημοσκοπήσεις που θα έχει στα χέρια του- αυτές που δημοσιεύονται ούτε ο ίδιος τις πιστεύει- μετά το Δεκαπενταύγουστο. Ίσως η εξάντληση της τετραετίας να είναι ο μόνος τρόπος να ξεπεράσει τον πατέρα του σε χρόνια πρωθυπουργικής θητείας και μάλλον θα είναι η μοναδική του επιτυχία όταν πολύ σύντομα θα αρχίσει να γράφει τα απομνημονεύματά του...

 

  
 

Φταίνε για το ότι έλεγαν πως οι άλλοι φταίνε...

Μπορεί πρωταγωνιστής στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό να είναι ο Κ. Μητσοτάκης, αλλά στη ΝΔ παράγουν περισσότερους τυχοδιώκτες από όσους μπορούμε να καταναλώσουμε. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα ο Γ. Πατούλης, ο οποίος το 2018 και το 2019 δήλωνε πως η Ρ. Δούρου έκαψε 102 ανθρώπους στο Μάτι και σήμερα την ευθύνη για την κατάσβεση των πυρκαγιών στην Αττική, καθώς και για την προστασία τής ζωής και των περιουσιών των πολιτών την έχουν όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο. Μεταξύ μας, δίκιο έχει ο περιφερειάρχης μόνο που το ίδιο ίσχυε και πριν τρία χρόνια, όταν για όλα έφταιγε η Δούρου...

Σε μια κανονική χώρα ο συντονιστής μιας επιχείρησης αντιμετώπισης φυσικής καταστροφής δεν μπορεί να είναι πολιτικό πρόσωπο, εκτός ίσως αν είναι ο ειδικός των ειδικών. Στην Ελλάδα, πάλι, στη χώρα όπου όλα μπαίνουν στο κομματικό παιχνίδι, το οτιδήποτε πιστώνεται ή χρεώνεται στους πολιτικούς, οι οποίοι θα όφειλαν απλώς να επιλέγουν τα κατάλληλα πρόσωπα και να κρίνονται μόνο γι' αυτό και για τίποτα παραπάνω. Εν προκειμένω, η μεγαλύτερη ευθύνη Μητσοτάκη- Χρυσοχοΐδη- Πατούλη δεν είναι οι επιλογές προσώπων που είναι υπόδικοι για το Μάτι όσο  η υποκρισία τους σήμερα να απεκδύονται ευθυνών που είχαν χρεώσει στους προκατόχους τους...

Τα δάση που κάηκαν θα αργήσουν πολύ να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους. Μέχρι να συμβεί αυτό απαιτούνται έργα και δράσεις που θα αποτρέψουν τα χειρότερα, όπως τις καταστροφές από πλημμύρες. Κι αυτή δεν είναι δουλειά μιας και μόνο κυβέρνησης ούτε ενός σούπερ ήρωα, όπως παρουσιάζεται ο υπερήλιξ Στ. Μπένος. Τα σοβαρά κράτη έχουν συνέχεια και δεν χρειάζονται μεσσίες, αλλά είναι προφανές ότι στην ίδια πρόταση με τα σοβαρά κράτη η λέξη "Ελλάδα" μοιάζει παράταιρη...

 

 

Η χυδαιότητα βγάζει Μάτι...

Μόνο το μέλλον θα μας απαντήσει για το τι θα συμβεί με τις εκτάσεις που κάηκαν στη Βαρυμπόμπη κι αλλού. Ο πρότερος βίος αυτής της κυβέρνησης, όμως, δεν προμηνύεται τα καλύτερα. Υπενθυμίζω ότι μόλις πριν μερικούς μήνες ψηφίστηκε νομοσχέδιο με το οποίο επιτρέπεται να χωροθετηθούν βαριές βιομηχανίες ακόμα και σε προστατευόμενες περιοχές Natura και πριμοδοτείται η καύση σκουπιδιών, ενώ ακόμα και τον λιγνίτη τον αντικαθιστούμε με φυσικό αέριο, επίσης ορυκτό καύσιμο και πολύ αγαπητό στους Γερμανούς φίλους τού πρωθυπουργού. Για να μην θυμηθώ και τη δήλωση Μητσοτάκη πως έτσι κι αλλιώς ο Ερημίτης στην Κέρκυρα θα καιγόταν, άρα γιατί να μην μιλούσαμε για επενδύσεις στην περιοχή; Για την Ιστορία, η προφητεία έλαβε σάρκα κι οστά μερικούς μήνες αργότερα...

Το μέλλον, επίσης, θα δείξει αν η φωτιά στο Τατόι σχετιζόταν με τις επενδυτικές ευκαιρίες που δυσκολεύονταν από τις δασικές εκτάσεις στην περιοχή. Όπως κι αν έχει, ο Κ. Μητσοτάκης οφείλει πολλά για το ότι είναι σήμερα πρωθυπουργός στη χυδαιότητα με την οποία αντιμετώπισε το Μάτι, για να έρθει τώρα ο Γ. Πατούλης, που έλεγε πως η Ρ. Δούρου έκαψε 102 ανθρώπους, να μας πει πως τις φωτιές τις σβήνει η πυροσβεστική. Άλλωστε κι ο ίδιος ο Μητσοτάκης δήλωσε μετεκλογικώς πως για το Μάτι ευθυνόταν η κλιματική αλλαγή...

Από το 2018 η εισαγγελία διερευνά πολλές καταγγελίες για τις ίντριγκες μέσα στο πυροσβεστικό σώμα που οδηγούν ακόμα και στο κάψιμο δασών και στην καταστροφή περιουσιών προκειμένου κάποιοι να υποβαθμιστούν κι άλλοι να αναβαθμιστούν από πολιτικούς που είναι πρόθυμοι να τους ευχαριστήσουν για τις υπηρεσίες τους στο κομματικό συμφέρον. Ο επικεφαλής, εξάλλου, της πυροσβεστικής όταν έγινε το Μάτι είναι σήμερα γ.γ. του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Προφανώς συνεπώς και είναι η κλιματική κρίση που γιγαντώνει τα προβλήματα, αλλά βάζουν και οι μικροκομματικές σκοπιμότητες το χέρι τους ώστε το περιβάλλον να πενθεί, και μαζί με αυτό κι όλοι οι υπόλοιποι...

 

Η Αριστερά οφείλει να ζητά συγγνώμη ακόμα κι όταν της αναλογεί μέρος τής ευθύνης...

Για την τραγωδία στο Μάτι υπάρχουν και επιχειρησιακές και πολιτικές ευθύνες, αφού, αν μη τι άλλο, είναι η πολιτική ηγεσία αυτή που διορίζει την επιχειρησιακή. Αν, επομένως, οι πολιτικοί μας δεν θέλουν να γίνονται αποδέκτες ενός δίκαιου ή άδικου αναθέματος ας φροντίσουν να επιτρέψουν επιτέλους στα σώματα ασφαλείας και στη δημόσια διοίκηση να διαθέτουν μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας. Σε άλλες χώρες το κράτος λειτουργεί κανονικώς κι ας μην έχουν κυβέρνηση για μήνες και στην Ελλάδα, και με το "επιτελικό" κράτος Μητσοτάκη, είναι τόσο υδροκεφαλικό όσο πουθενά αλλού...

Ανεξαρτήτως αν η ΝΔ σκύλευσε νεκρούς και το 2018 και σήμερα, οι τότε υπεύθυνοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και η Ρ. Δούρου οφείλουν, έστω και τώρα, μια συγγνώμη στις οικογένειες των θυμάτων. Την οφείλουν ακόμα κι αν οι κάτοικοι του Ματιού δεν είναι ανεύθυνοι της τραγωδίας, με το ρυμοτομικό, αυθαίρετο χάος που είχαν χτίσει τα προηγούμενα χρόνια.

Την οφείλουν ακόμα κι αν ανεύθυνες δεν είναι ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για το ψηφοθηρικό κλείσιμο του ματιού στην παρανομία. Την οφείλουν ακόμα κι αν σήμερα τα ΜΜΕ κλείνουν το μάτι σε καταστροφικές πυρκαγιές, όπως στην Κορινθία την προηγούμενη εβδομάδα, στηρίζοντας το παραμύθι περί πρωθυπουργού Μωυσή...

Η Αριστερά αναλαμβάνει την ευθύνη ακόμα κι αν δεν της αναλογεί πλήρως, ιδίως όταν μιλάμε για απώλεια τόσων ζωών. Ούτε κρύβεται πίσω από την πραγματική απειλή τής κλιματικής αλλαγής ούτε πίσω από δεξιούς αξιωματικούς που προσδοκούσαν σε ανέλιξη μέσω της υπονόμευσης συναδέλφων τους, αποδεχόμενοι ακόμα και τον θάνατο πολιτών...

Η Αριστερά έχει κυβερνήσει τεσσεράμισι χρόνια, που δεν είναι πολλά, αλλά δεν είναι και λίγα για να χρησιμοποιεί μονίμως το ρεφρέν πως δεν πρόλαβε. Η Αριστερά για να ξανακυβερνήσει έχει χρέος με γενναιότητα να αναγνωρίσει τα λάθη της. Μόνο τότε θα την ακούνε και οι πολίτες με λιγότερη επιφυλακτικότητα για τις νέες υποσχέσεις που τους δίνει...

Η Ρένα θα έχει όλο το χρόνο τού κόσμου για να ζητήσει επιτέλους μια συγγνώμη...

Η Ρ. Δούρου έπρεπε να είχε παραιτηθεί το περασμένο καλοκαίρι, ύστερα από την τραγωδία στο Μάτι η οποία στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 100 συνανθρώπους μας. Η πολιτική ευθύνη τής περιφερειάρχη είναι αντικειμενική, ανεξαρτήτως αν στην πορεία προκύψει και ποινική. Κι αν στο επιχειρησιακό κομμάτι μπορεί να την αποδώσει στην Πολιτική Προστασία, στην Πυροσβεστική και στην κλιματική αλλαγή, οι Ερινύες θα την καταρύχουν γιατί τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια δεν είχε κάνει και πολλά, αν όχι τίποτα, για να αλλάξει μια εστία κινδύνου, την οποία βεβαίως και κληρονόμησε από τις προηγούμενες αρχές, αλλά την άφησε να υπάρχει έχοντας το νου της περισσότερο στο πώς και πότε θα διαδεχόταν τον Αλ. Τσίπρα...

Η Ρ. Δούρου, όμως, δεν παραιτήθηκε, όπως έχουν πράξει συνάδελφοί της, κυρίως στο εξωτερικό, σε παρόμοιες περιπτώσεις. Δεν ζήτησε, μάλιστα, και ποτέ μια συγγνώμη, περιοριζόμενη στο να γυρίζει τα κανάλια και με το κουτσαβάκικο ύφος της να μας λέει πόσο νιώθει τις μαυροφορεμένες και να υποδύεται το θύμα κι όχι τον συνεργό από αμέλεια στο έγκλημα. Το αποκορύφωμα της ξεδιαντροπιάς της ήταν το βιντεάκι που κυκλοφόρησε μια εβδομάδα πριν τον πρώτο γύρο για να ζητήσει και τα ρέστα από όσους την κατηγορούν, συνδυάζοντάς το με τη χυδαιότητα να αποδίδει τις επιθέσεις που δέχεται στο ότι είναι γυναίκα, κερδοσκοπώντας με το φύλο της...

Η Ρ. Δούρου δεν παραιτήθηκε γιατί είχε την οίηση πως θα μπορούσε να αναστρέψει την κατάσταση δίχως να απολογηθεί, μόνο με τη "γυναικεία μαγκιά" της. Και πήρε μαζί της σε αυτόν τον κατήφορο και το ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάζοντας τον Αλ. Τσίπρα να την στηρίξει και σε αυτήν τη μάχη, αλλά κυρίως την Αττική, φορτώνοντάς μας τον ανεκδιήγητο Γ. Πατούλη...

Ενδεχομένως ο ΣΥΡΙΖΑ να έχανε και με άλλον υποψήφιο, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ εξαιτίας τής αλαζονείας τής "κυρίας", που θα κρυφτεί πάλι πίσω από το σεξισμό και τα επιχειρήματα λαϊκής αγοράς για να κρύψει την ανικανότητά της. Θα έχει, πάντως, πολύ καιρό να σκεφτεί τα λάθη της τώρα που πέρασε στην αντιπολίτευση της περιφέρειας και δεν μπορεί να θέσει υποψηφιότητα για βουλευτίνα. Όλα εδώ πληρώνονται Ρένα...

Ο επόμενος περιφερειάρχης Αττικής θα είναι ή κακός ή χειρότερος...

Λυπάμαι όσους ψηφίζουν στην περιφέρεια Αττικής γιατί οι επιλογές τους κινούνται ανάμεσα στο μέτριο, στο κακό και στο ακόμα χειρότερο, με την εξαίρεση της Οικολογικής Συμμαχίας, ο εκπρόσωπος της οποίας ωστόσο δεν θα είναι ο επόμενος περιφερειάρχης. Ρ. Δούρου, Γ. Πατούλης και Γ. Σγουρός αποτελούν, απλώς, διαφορετικές όψεις πολιτικάντηδων που με ελάχιστες ικανότητες κι αμφίβολη ηθική κάνουν καριέρα πάνω στις πλάτες των ψηφοφόρων τους. Και οι τρεις τους, άλλωστε, έχουν δοκιμαστεί σε θέσεις ευθύνης κι έχουν αποδειχθεί ελλιποβαρείς...

Στην Κύπρο, έστω και με καθυστέρηση, παραιτήθηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης και βρίσκεται υπό παραίτηση ο αρχηγός τής αστυνομίας για την υπόθεση του σίριαλ κίλερ. Στην Ελλάδα με τους 102 νεκρούς στο Μάτι μόνο ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Τόσκας, παραιτήθηκε, αλλά η παραίτησή του δεν έγινε αποδεκτή από τον Αλ. Τσίπρα. Θυμίζω πως η Ρ. Δούρου, πέρα από τα κροκοδείλια δάκρυά της για ένα έγκλημα για το οποίο δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να το αποφύγει τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια που ήταν περιφερειάρχις, είχε περιοριστεί να πει πως ήταν άτυχη γιατί έσκασε στη βάρδια της...

Η πολιτική ηγεσία έχει διαχρονικά απειράριθμες ευθύνες για τις αιτίες που οδήγησαν στις συμφορές στη Μάνδρα και στο Μάτι, όπως βεβαίως και για την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης. Η κοινωνία, όμως, έχει τις δικές της για τις μεθόδους που επέλεξε προκειμένου να χτίσει σπίτια πάνω σε ρέματα, βίλες μέσα σε δάση, να φοροδιαφεύγει, να φοροαποφεύγει και συνειδητά να δημιουργεί χρέη περιμένοντας την επόμενη περαίωση για να μην τα αποπληρώσει. Η συνταγματική κατοχύρωση, επομένως, της υποχρεωτικής ολοκλήρωσης της κοινοβουλευτικής τετραετίας θα μας γλιτώσει κι από τη χρόνια παθογένεια ένα μήνα πριν τις εκλογές να λαμβάνουν δωράκια δίκαιοι κι άδικοι και τον υπόλοιπο καιρό να την πληρώνουν τα συνήθη υποζύγια...

Όλα εδώ πληρώνονται Ρένα Δούρου...

Η Ρ. Δούρου δεν έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη- πολιτική ή ποινική- για τους 100 νεκρούς στο Μάτι. Η τραγική κατάσταση σε μια παραλιακή περιοχή που δεν είχε πρόσβαση στην θάλασσα δεν δημιουργήθηκε επί των ημερών της, ούτε καν επί Φ. Γεννηματά και Γ. Σγουρού που ζητούν σήμερα με περισσή υποκρισία το κεφάλι της. Ομοίως, δεν είναι η περιφέρεια που έχει την ευθύνη τής κατάσβεσης μιας πυρκαγιάς και του γενικότερου συντονισμού ούτε είναι δυνατό να λέμε στα σοβαρά πως αν δινόταν εντολή εκκένωσης για μια φωτιά που γιγαντώθηκε πολύ γρήγορα αυτή η εκκένωση θα γινόταν συντεταγμένα και δεν θα θρηνούσαμε περισσότερα θύματα. Στα χαρτιά όλα μοιάζουν πολύ εύκολα, αλλά γίνονται πολύ δύσκολα όταν επικρατεί ο πανικός...

Κάπου εδώ, όμως, τελειώνουν οι δικαιολογίες για την Ρ. Δούρου, η οποία άλλωστε έχει παραδεχθεί ότι έχει πολιτική ευθύνη για την τραγωδία. Κάνοντας, εξάλλου, μια ιστορική ακροβασία, εκτιμώ πως αν όλα είχαν πάει ρολόι στο Μάτι ή στη Μάνδρα θα είχε σπεύσει να πιστωθεί την επιτυχία...

Όπως κι αν έχει, ο/η περιφερειάρχης δεν είναι μόνο για να κόβει κορδέλες και να κάνει δημόσιες σχέσεις, αλλά και για να διορθώνει παθογένειες δεκαετιών ή για να χτυπά καμπανάκια στους αρμόδιους. Είναι αλήθεια, για παράδειγμα, ότι οι περιφέρειες δεν έχουν πολεοδομικές αρμοδιότητες. Ως, όμως, πλησιέστερες στις τοπικές κοινωνίες από την κεντρική εξουσία έχουν υποχρέωση να την ενημερώνουν και να πιέζουν για λύσεις...

Ενημέρωσε, επομένως, η Ρ. Δούρου τις αρμόδιες Αρχές για τα κακώς κείμενα στο Μάτι; Πίεσε καταστάσεις για να διορθωθούν; Τα έβαλε με τους κατοίκους, αποδεχόμενη το πολιτικό κόστος; Δεν έπραξε τίποτα από τα παραπάνω, πιστεύοντας ότι η πενταετία της στην περιφέρεια θα της προσέδιδε άκοπα πολιτικούς πόντους στη φιλοδοξία της να διαδεχθεί κάποια στιγμή τον Αλ. Τσίπρα...

Και τώρα που το εγχείρημά της απέτυχε- είναι ζήτημα αν θα βρίσκεται καν στο β' γύρο στις αυτοδιοικητικές εκλογές- έχει το θράσος να αποδίδει τις επιθέσεις που δέχεται στο ότι είναι γυναίκα. Χρησιμοποιεί το φύλο της για να την λυπηθούμε, όπως το χρησιμοποίησε για να μετατραπεί σε πολιτικό τής πρώτης γραμμής. Όχι Ρένα, δεν καταστράφηκες, αφού πρώτα κατέστρεψες, γιατί είσαι γυναίκα, ούτε καν γιατί είσαι κυνική, αλλά γιατί είσαι άχρηστη κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με το υπερήφανο φύλο σου...



 

Η φωτιά δεν θα έσβηνε αν ο Τσίπρας φορούσε στολή πυροσβέστη...

Συνιστά χαρακτηριστικό δείγμα παθογένειας μιας χώρας η εικόνα τού όποιου πρωθυπουργού ή προέδρου της στο κέντρο επιχειρήσεων κατά τη διάρκεια μιας οποιασδήποτε φυσικής καταστροφής μόνο και μόνο γιατί αυτό επιτάσσει η επικοινωνιακή διαχείριση. Αν στην περίπτωση πυρκαγιάς, για παράδειγμα, ο πολιτικός ηγέτης δεν έχει εργαστεί ποτέ στη ζωή του ως πυροσβέστης τι νόημα έχει να συντονίζει πυροσβεστικές επιχειρήσεις μόνο και μόνο για να μην ισχυρίζονται τα μίντια πως ήταν απών; Το καταλαβαίνω να βρεθεί στο πεδίο και να συμπαρασταθεί ψυχικώς στα θύματα και στους διασώστες τους, αλλά η αποτελεσματικότητά του δεν κρίνεται από το αν του πάει η στολή τού πυροσβέστη, του αστυνομικού ή του πιλότου...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αλ. Τσίπρας δεν θα κριθεί για το αν έδωσε ή δεν έδωσε εντολή εκκένωσης ή αν γνώριζε ότι υπήρχαν νεκροί κατά την πρώτη σύσκεψη. Όταν οι περισσότεροι ειδικοί αναρωτιούνται αν πράγματι υπήρχε περιθώριο να γίνουν πολλά για να σωθούν ζωές με βάση τα δεδομένα τής περιοχής, την ταχύτητα των ανέμων και τον αριθμό των μετώπων, τα πραγματικά ερωτήματα που πρέπει να τεθούν στον πρωθυπουργό και στους υπουργούς του είναι γιατί δεν έκαναν τίποτα για να αντιμετωπίσουν την πολεοδομική αυθαιρεσία στα τριάμισι χρόνια που βρίσκονται στην κυβέρνηση και το αν είναι ικανοποιημένοι με τους ανθρώπους που επέλεξαν για την πολιτική προστασία και το πλαίσιο δράσης της, όπως για τα μέτρα πρόληψης των πυρκαγιών. Ο αρμόδιος υπουργός Χρ. Σπίρτζης, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε παραλλήλως με τα απείρως πιο επικοινωνιακώς φιλικά εγκαίνια νέων εθνικών οδών να βάλει φρένο και να εκκινήσει τις διαδικασίες αναδόμησης περιοχών που χτίστηκαν πάνω στην ασυδοσία;...

Και, αλήθεια, στις πόσες φυσικές καταστροφές θα αναλάβει μέρος έστω της ευθύνης τους η φιλόδοξη Ρ. Δούρου; Τι έχει προχωρήσει στα τέσσερα χρόνια που είναι περιφερειάρχις όσον αφορά ουσιαστικά έργα προστασίας τού πληθυσμού κι όχι βιτρίνας; Δεν νομίζω, ωστόσο, πως την ενδιαφέρουν και πολύ, αφού το μυαλό της βρισκόταν εξ αρχής στην κεντρική πολιτική σκηνή και στο πώς θα γίνει Τσίπρας στην θέση τού Τσίπρα, αποκτώντας τις καλύτερες διασυνδέσεις με τα μέσα ενημέρωσης και τα αφεντικά τους, δίχως να στενοχωρεί κανένα. Πρόκειται, δηλαδή, για τη γυναικεία εκδοχή τού "κύριος Τίποτα"...

Κοινωνική δικαιοσύνη α λα ΣΥΡΙΖΑ: Δώσε μου το σπίτι σου να σου δώσω ψίχουλα...

Στην κυβέρνηση έχουν μια δική τους ιδιαίτερη προσέγγιση για να εξηγούν τι σημαίνει οικονομική επιτυχία. Ανάμεσα σε άλλα, σε αυτή συγκαταλέγουν και το κοινωνικό μέρισμα που διανέμουν, δηλαδή τη φιλανθρωπία που είχε μοιράσει κι ο Αντ. Σαμαράς- έστω λιγότερη- και την οποία τότε χαρακτήριζαν, και δικαίως, ντροπή κι αίσχος. Επιτρέψτε μου να θεωρώ πως μια οικονομία πηγαίνει καλά και οι πολίτες της ευημερούν όταν δεν ζουν από τα επιδόματα, τα έκτακτα βοηθήματα και τις λοιπές φιλανθρωπίες που τους πετούν στο πιάτο εκείνοι που τους έχουν πάρει το φαγητό...

Η θεά Τύχη, ωστόσο, στέκεται ακόμα στο πλευρό τού Αλ. Τσίπρα και του επιτρέπει να ελπίζει και τώρα σε νίκη στις επόμενες εκλογές, όσο πιο δύσκολο κι αν γίνεται αυτό κάθε ημέρα που περνά. Βλέπετε, ο βασικός του αντίπαλος σύρεται από τους συμβούλους του να χτυπά το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης την ώρα που ο ίδιος και η σύζυγός του είναι βουτηγμένοι στα σκατά. Όποια πέτρα με οσμή σκανδάλου κι αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω γραμμένα τα ονόματα του Κ. Μητσοτάκη και της Μαρέβας κι αυτό δεν βοηθά τους πολίτες να ξεχάσουν πως αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα ξαναζητούν την ψήφο του...

Δυστυχώς στο Κοινοβούλιο και γενικότερα στην πολιτική ζωή τού τόπου βρίσκονται άνθρωποι, σε όλα τα κόμματα, οι οποίοι δεν έχουν ούτε όραμα ούτε διοικητικές ικανότητες. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, η Ρ. Δούρου να καταγγέλλει τη γραφειοκρατία για την τραγωδία στη δυτική Αττική σαν να είναι δημοσιογράφος κι όχι περιφερειάρχης επί τριετία. Από τη στιγμή που αυτή η κυβέρνηση μετάτρεψε μια τακτική οπισθοχώρηση σε στρατηγική- αν δεν ήταν εξαρχής στρατηγική- ο ελληνικός λαός ζει σε μια φάση αφασίας όπου δεν πιστεύει κανέναν αλλά εκδικείται εκείνους που τον εξαπάτησαν και τώρα του πετούν ψίχουλα την ίδια στιγμή που του παίρνουν και το σπίτι με τον ΕΝΦΙΑ και τον ηλεκτρονικό πλειστηριασμό...

Ο Αλέξης ζητά από την Φώφη να γίνει η Αριστερή που ο ίδιος έπαψε να είναι...

Με την εκλογή- επανεκλογή στην ουσία- της Φ. Γεννηματά γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι το πολυθρύλητο κόμμα τής κεντροαριστεράς δεν είναι τίποτα άλλο από το ΠΑΣΟΚ σε νέα συσκευασία και με νέο ΑΦΜ. Αρκεί, εξάλλου, μια ματιά στα τιμημένα γηρατειά που ψήφισαν ως επί το πλείστον, καθώς και στις γνωστές από το παρελθόν πασοκόφατσες που έκαναν την επανεμφάνισή τους για να αντιληφθούμε ότι όλο αυτό το πανηγυράκι, το οποίο ομολογουμένως ήταν πολύ καλώς οργανωμένο, δεν ήταν κάτι βαθύτερο από επικοινωνιακό σόου με ντεκόρ μια κοινωνία που δεν την αφορούν οι αγωνίες κομματικών μηχανισμών και πολιτικών ζόμπι...

Το ερώτημα τώρα είναι πού θα στρέψει το καράβι η Φώφη, προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Δεν μπορώ, όμως, να μην σχολιάσω δηλώσεις συριζαίων, όπως του Αλ. Φλαμπουράρη, οι οποίοι καλούν την κεντροαριστερά να αποκηρύξει τις πολιτικές λιτότητας. ΄

Αλήθεια, σε ποιο παράλληλο σύμπαν ζουν οι ίδιοι και ζητούν από τους άλλους να αποκηρύσσουν πολιτικές τις οποίες εκείνοι εφαρμόζουν, έστω με κλαυθμούς κι οδυρμούς; Φαίνεται πως κάποιοι στην κυβέρνηση υποφέρουν από μια ασθένεια που είναι διαδεδομένη ανάμεσα σε εκείνους που ασκούν εξουσία κι έχει να κάνει με το να πιστεύουν ως αληθινό το ίδιο τους το ψέμα...

Ούτε είναι εικόνα πρωθυπουργού να σεργιανά στα εξωτερικά με την αγαπημένη του υπουργό και να τραβά φωτογραφίες σαν τουρίστας την ώρα που υπάρχουν ακόμα άταφα πτώματα στη Μάνδρα. Αν δεν μπορούν ο Αλ. Τσίπρας ή η Ρ. Δούρου να δώσουν λύσεις στα προβλήματα, τουλάχιστον ας αποφεύγουν τις επικοινωνιακές προκλήσεις οι οποίες εξοργίζουν και δεν καταπραΰνουν το πλήθος. Δυστυχώς, άλλωστε, για εκείνους δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τα "fake news" ορισμένων ΜΜΕ, αλλά και τα "real news", την πεισματάρα δηλαδή πραγματικότητα που βρίσκει τον τρόπο να εκδικείται όσους την αγνοούν επιδεικτικώς και πιστεύουν ότι η οικονομική πολιτική που ασκούν είναι αριστερή μόνο και μόνο επειδή αναδιανέμουν δικαιότερα τη φτώχεια από τους προηγούμενους...

Δούρου, αυτή η ανύπαρκτη...

Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει κάποτε για τον στρατηγό Γρίβα πως "εδοξάσθη κρυπτόμενος και κατεποντίσθη εμφανιζόμενος". Αν ζούσε σήμερα, θα μπορούσε να πει το ίδιο και για την Ρ. Δούρου, και με το δίκιο του!...

Η περιφερειάρχης Αττικής έχει σαρώσει στις φωτογραφίσεις με σελέμπριτι, αθλητές, διεθνείς προσωπικότητες και μη και με τον Ηλ. Ψινάκη, καθώς και στις αναπλάσεις πάρκων και πλατειών, αλλά οι κάτοικοι της περιφέρειας ελάχιστα έχουν δει από έργα τα οποία θα μπορούσαν να βελτιώσουν σημαντικά την καθημερινότητά τους. Αυτό διόλου απασχολεί, ωστόσο, την φιλόδοξη Ρένα, η οποία έχει φροντίσει να στήσει και στα μέσα ενημέρωσης ένα σύστημα αυλοκολάκων το οποίο την αντιμετωπίζει ως το όγδοο θαύμα και "θάβει" οτιδήποτε αρνητικό ή σκανδαλοειδές προκύπτει- κι έχει όντως προκύψει- κατά την θητεία της. Κι αυτό γιατί η Αττικάρχισσα διαθέτει και φίλους με πολύ γεμάτο πορτοφόλι, οι οποίοι άλλωστε την βοήθησαν να αποκτήσει το σημερινό της αξίωμα...

Η πρώτη δουλειά που οφείλει να κάνει ένας περιφερειάρχης όταν αναλαμβάνει τα καθήκοντά του δεν είναι οι φιέστες και τα έργα βιτρίνας, αλλά σωτηρίας τού πληθυσμού του. Η Ρ. Δούρου, ωστόσο, μέχρι και την προηγούμενη εβδομάδα κόμπαζε για ανύπαρκτα αντιπλημμυρικά έργα, τα οποία αποδείχθηκαν φτερό στον άνεμο στη δυτική Αττική...

Φυσικά και δεν ευθύνεται η ίδια για παθογένειες δεκαετιών ούτε της ανήκουν όλες οι σχετικές αρμοδιότητες. Οι κυβερνώντες, άλλωστε, διαχρονικά φροντίζουν να διαχέουν τις ευθύνες από θεσμό σε θεσμό ώστε στο τέλος όλοι να την βγάζουν λάδι. Από την άλλη, όμως, στα τρία χρόνια πλέον που ασκεί τα καθήκοντά της δεν έχει κάνει και τίποτα σπουδαίο για να αλλάξει τα κακώς κείμενα...

Τίποτα από όλα αυτά, πάντως, δεν πτοεί την όμορφη Ρένα, η οποία θέλει να γίνει χαλίφισσα στην θέση τού χαλίφη Τσίπρα, το προετοιμάζει στο παρασκήνιο και το κρύβει επιμελώς στο προσκήνιο για να μην την πάρουν με τις πέτρες. Θα μου πείτε πως ούτε ο πρωθυπουργός είναι το άλας της γης ώστε να τον αντιμετωπίζουμε ως αναντικατάστατο. Ως πότε, όμως, θα συμβιβαζόμαστε με την εναλλαγή μετριοτήτων στην εξουσία, οι οποίες όταν έρχονται τα δύσκολα δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και πετούν τη μπάλα στην εξέδρα;... 

Τα όμορφα ηθικά πλεονεκτήματα όμορφα καίγονται...

Αν η συνωμοσιολογία ήταν επάγγελμα, ελάχιστοι έλληνες θα ήταν σήμερα άνεργοι. Σύμφωνα με ένα από τα σενάρια συνωμοσίας, ο Αλέξης Τσίπρας δεν επιδίωξε στην πραγματικότητα ποτέ να απεμπλακεί ο ελληνικός λαός από τα μνημόνια, ήταν εξαρχής ο Δούρειος Ιππος τού διδύμου Μέρκελ-Σόιμπλε και το αριστερό άλλοθι για να συνεχιστούν οι πολιτικές εξόντωσης των μικρομεσαίων. Αυτό το επιχείρημα, άλλωστε, χρησιμοποιούν στην ουσία εκείνοι που ισχυρίζονται πως αν οι σαμαροβενιζέλοι επιχειρούσαν να λάβουν τα μέτρα που παίρνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε καεί όλη Ελλάδα. Δεν αντιλαμβάνονται, ωστόσο, ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στο ότι οι πολίτες έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση της Αριστεράς πως διαπραγματεύεται για το συμφέρον τους και πολεμά την εγχώρια και ξένη ελίτ, ακόμα κι αν ηττάται, σε σύγκριση με τους εκπροσώπους τής διαπλοκής. Το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημά της απέναντι στην αντιπολίτευση εξακολουθεί να είναι η αποκαλούμενη "ηθική υπεροχή", η οποία έχει κερδηθεί από την Αριστερά ύστερα από δεκαετίες αγώνων για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη...

Η εμπιστοσύνη, όμως, όσο δύσκολα κερδίζεται τόσο εύκολα χάνεται. Αν, για παράδειγμα, συνεχιστούν φαινόμενα διορισμών συγγενών, όπως του συζύγου Καφαντάρη, και φίλων σε καίριες και μη θέσεις τού Δημοσίου η διαφοροποίηση από προηγούμενα καθεστώτα δεν θα είναι και τόσο εμφανής. Αν ο/η σύζυγος, ο γιος, η κόρη, η κουνιάδα, ο μπατζανάκης ή ο πέμπτος ξάδερφος ενός υπουργού ή βουλευτή δεν είναι θαύμα τής φύσης ώστε οι υπηρεσίες του να είναι υπερπολύτιμες για τη δημόσια διοίκηση είναι χίλιες φορές προτιμότερο να επιλέγεται κάποιος άλλος, ακόμα κι αν ο συγγενής ή φίλος είναι λίγο πιο ικανός για την θέση για την οποία προορίζεται, ακόμα κι αν την αναλαμβάνει αμισθί. Είναι λογικό κάθε υπουργός ή βουλευτής να επιθυμεί να βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά γύρω από τις αρμοδιότητές του πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης του. Τί άμεση σχέση έχει όμως, για παράδειγμα, η ΕΥΔΑΠ με την Περιφέρεια Αττικής ώστε να διοριστεί στην πρώτη διευθύνων σύμβουλος ο σύντροφος της Ρένας Δούρου ή μια Α.Ε. όπως η ΔΕΠΕΝΕΜ, χωρίς λόγο ύπαρξης μάλιστα ύστερα από τη ματαίωση του αγωγού "Turkish Stream", με τα βουλευτικά καθήκοντα της Χ. Καφαντάρη προκειμένου να διοριστεί διευθύνων σύμβουλός της της ο σύζυγός της;...

Αν η κυβέρνηση δικαιούται να επιρρίπτει την ευθύνη στο κουαρτέτο για τις επώδυνες ρυθμίσεις στο ασφαλιστικό ή στο φορολογικό, δεν έχει καμιά δικαιολογία για να πράττει το ίδιο για την εμφανή πλέον απόπειρα δημιουργίας ενός δικού της κομματικού κράτους. Αλλωστε οι παραπάνω περιπτώσεις είναι απλώς μερικές από τις πιο ηχηρές. Ο Ανδρ. Παπανδρέου έλεγε στις αρχές τής δεκαετίας τού 1980, όταν τον κατηγορούσαν για κάτι παρόμοιο- κι όχι αδίκως βεβαίως-, πως δεν θα έκανε το λάθος τού πατέρα του τη δεκαετία τού 1960 να κατακτήσει την κυβέρνηση δίχως να κατακτήσει και το κράτος. Δεν μπορούμε, ωστόσο, να πορευόμαστε εσαεί με αυτήν την κοντόφθαλμη και μπακαλίστικη λογική. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κυβερνά στην αιωνιότητα, δεν έχει παρά να βελτιώσει την ποιότητα ζωής τής πλειονότητας των πολιτών αντί να εστιάζει στο βόλεμα ενός ικανοποιητικού για την επανεκλογή του αριθμού ημετέρων. Αν στο τέλος τής τετραετίας ο μέσος έλληνας στέκεται καλύτερα στα πόδια του από όσο σήμερα, δεν θα έχει κανένα λόγο να στραφεί σε άλλες λύσεις. Σε αυτήν τη διαπίστωση καταλήγουν με σχετική ευκολία πολιτικοί με όραμα κι ας μοιάζει με πυρηνική φυσική στους κομματάρχες τού παλιού κακού καιρού από τους οποίους δυστυχώς διαθέτει πληθώρα και η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία...   



  

Θέμο, άσε τη Ρένα και πιάσε τα τρένα γιατί τα 5.000.000 παραμένουν αδικαιολόγητα...

Οταν έχεις αποφασίσει από τα πριν ποιό θα είναι το συμπέρασμά σου μπορείς να βρεις χίλιους τρόπους για να καταλήξεις σε αυτό. Στα διαπλεκόμενα μίντια, αυτά που χρωστούν της Μιχαλούς κι αν ήταν οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση δεν θα χρηματοδοτούνταν από τις τράπεζες ούτε με σφαίρες, έχουν επιδοθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα στην πιο άγρια μορφή προπαγάνδας σε βάρος τού ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και για τα δικά τους στάνταρ που νομίζαμε πως είχαν κορυφωθεί με την ταύτιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την επιστροφή στη δραχμή, με τον Βελζεβούλ και κάθε είδους Αρμαγεδδώνα. Το ότι, βεβαίως, η Αριστερά καλπάζει προς την αυτοδυναμία δεν είναι καθόλου τυχαίο πως συμπίπτει χρονικώς με την ανελέητη ισοπέδωσή της και τη σύνδεσή της άλλοτε με την πλουτοκρατία κι άλλοτε με την τρομοκρατία. Μόνο που είναι κωμικοτραγικό οι ίδιες πένες που χρυσοπληρώνονται από την ελίτ για να προασπίζουν τα συμφέροντά της να ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για την εργατική τάξη, και τις καθαρίστριες ανάμεσά της. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πλέον παρά ενεργούμενο του κατεστημένου και πολέμιος των προλετάριων, με ποιό ηθικό πλεονέκτημα τον μέμφονται αυτοί που έχουν στρογγυλοκαθίσει εδώ και δεκαετίες στην θέση τού υμνητή-απολογητή τού συστήματος;...

Η Ρένα Δούρου κατηγορείται από το "Πρώτο Θέμα", τη γνωστή και μη εξαιρετέα ρυπαροφυλλάδα με τα πρωτοσέλιδα του Χρ. Ζαχόπουλου και του Παύλου Φύσσα, πως πρόδωσε τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Είχε υποσχεθεί η περιφερειάρχης Αττικής πως θα τις προσλάμβανε στην περιφέρεια; Οχι. Εχουν ζητήσει οι ίδιες οι καθαρίστριες να προσληφθούν στην περιφέρεια; Οχι. Δήλωσε την Τρίτη η Ρένα Δούρου πως θα επανεξετάσει τη σύμβαση του προκατόχου της κι αγαπημένου παιδιού των διαπλεκόμενων, του γνωστού κι από το σκάνδαλο της άρσης βαρών Γ. Σγουρού, με ιδιωτική εταιρεία καθαρισμού; Ναι. Κι όμως, ο ιδιοκτήτης τής επίμαχης κωλοφυλλάδας Θ. Αναστασιάδης, ο οποίος αν και δεν έχει καταφέρει ακόμα να δικαιολογήσει κάτι "εκατομμυριάκια" ευρώ εξακολουθεί να κυκλοφορεί ανενόχλητος ανάμεσα σε Ελλάδα κι Ελβετία, έχει την αλαζονεία να μιλά για υποκρισία τής περιφερειάρχη, η οποία έχει το "θράσος" να μην επιθυμεί τη δημιουργία πελατειακών σχέσεων στην περιοχή ευθύνης της. Αντί οι φαύλοι να σωπαίνουν, μήπως και λησμονήσουμε την παρουσία τους και γλιτώσουν τις καταδίκες που τους περιμένουν στην περίπτωση που η Δικαιοσύνη σταθεί επιτέλους στο ύψος τής αποστολής της, συνεχίζουν να κουνούν το δάχτυλο μέσα από τις κατακίτρινες σελίδες τους...

Οι 180 βουλευτές για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν βρίσκονται, οι εκλογές πλησιάζουν και οι δημοσκοπήσεις, ακόμα και των διαπλεκόμενων, δίνουν μεγάλες διαφορές στο ΣΥΡΙΖΑ. Από τη στιγμή που στον έρωτα, στον πόλεμο και στην πολιτική όλα επιτρέπονται, είναι λογικό και το σύστημα να χρησιμοποιεί όλο το επικοινωνιακό του οπλοστάσιο για να αποφύγει το αναπόφευκτο. Κι εκεί που αμφιβάλλω για το κατά πόσο η επίσημη Αριστερά θα φανεί αντάξια των ιστορικών περιστάσεων έρχεται αυτό το μένος τής ελίτ, με το οποίο δυστυχώς συμπορεύεται και το ΚΚΕ, που μου γεννά αισιοδοξία για καλύτερες ημέρες. Θα παραμένω αισιόδοξος όσο βλέπω τη σαπισμένη μεταπολίτευση να αντιμετωπίζει το ΣΥΡΙΖΑ όχι με κριτική διάθεση, αλλά με εμπάθεια που κρύβει φόβο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως στην Κουμουνδούρου είναι όλα καλά κι ωραία και για τις όποιες παρασπονδίες φταίνε οι άλλοι. Εχω δει το πρόγραμμα ανακούφισης των πρώτων εκατό ημερών, με το οποίο λίγο πολύ συμφωνώ. Ακόμα περιμένω, όμως, να διαβάσω το μακροπρόθεσμο πρόγραμμα ανάταξης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, το οποίο θα βασίζεται στις αρχές τής κοινωνικής δικαιοσύνης και της σύγκρουσης όχι μόνο με το κεφάλαιο, αλλά και με τις συντεχνίες. Γιατί μια Αριστερά που είναι αντάξια του ονόματός της δεν πρέπει να αντιπαλεύει μόνο τους κεφαλαιοκράτες, αλλά και τους φαύλους συνδικαλιστές από τα πανεπιστήμια μέχρι τις ΔΕΚΟ. Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για μια νέα Ελλάδα...