Τα όμορφα ηθικά πλεονεκτήματα όμορφα καίγονται...

Αν η συνωμοσιολογία ήταν επάγγελμα, ελάχιστοι έλληνες θα ήταν σήμερα άνεργοι. Σύμφωνα με ένα από τα σενάρια συνωμοσίας, ο Αλέξης Τσίπρας δεν επιδίωξε στην πραγματικότητα ποτέ να απεμπλακεί ο ελληνικός λαός από τα μνημόνια, ήταν εξαρχής ο Δούρειος Ιππος τού διδύμου Μέρκελ-Σόιμπλε και το αριστερό άλλοθι για να συνεχιστούν οι πολιτικές εξόντωσης των μικρομεσαίων. Αυτό το επιχείρημα, άλλωστε, χρησιμοποιούν στην ουσία εκείνοι που ισχυρίζονται πως αν οι σαμαροβενιζέλοι επιχειρούσαν να λάβουν τα μέτρα που παίρνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε καεί όλη Ελλάδα. Δεν αντιλαμβάνονται, ωστόσο, ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στο ότι οι πολίτες έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση της Αριστεράς πως διαπραγματεύεται για το συμφέρον τους και πολεμά την εγχώρια και ξένη ελίτ, ακόμα κι αν ηττάται, σε σύγκριση με τους εκπροσώπους τής διαπλοκής. Το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημά της απέναντι στην αντιπολίτευση εξακολουθεί να είναι η αποκαλούμενη "ηθική υπεροχή", η οποία έχει κερδηθεί από την Αριστερά ύστερα από δεκαετίες αγώνων για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη...

Η εμπιστοσύνη, όμως, όσο δύσκολα κερδίζεται τόσο εύκολα χάνεται. Αν, για παράδειγμα, συνεχιστούν φαινόμενα διορισμών συγγενών, όπως του συζύγου Καφαντάρη, και φίλων σε καίριες και μη θέσεις τού Δημοσίου η διαφοροποίηση από προηγούμενα καθεστώτα δεν θα είναι και τόσο εμφανής. Αν ο/η σύζυγος, ο γιος, η κόρη, η κουνιάδα, ο μπατζανάκης ή ο πέμπτος ξάδερφος ενός υπουργού ή βουλευτή δεν είναι θαύμα τής φύσης ώστε οι υπηρεσίες του να είναι υπερπολύτιμες για τη δημόσια διοίκηση είναι χίλιες φορές προτιμότερο να επιλέγεται κάποιος άλλος, ακόμα κι αν ο συγγενής ή φίλος είναι λίγο πιο ικανός για την θέση για την οποία προορίζεται, ακόμα κι αν την αναλαμβάνει αμισθί. Είναι λογικό κάθε υπουργός ή βουλευτής να επιθυμεί να βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά γύρω από τις αρμοδιότητές του πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης του. Τί άμεση σχέση έχει όμως, για παράδειγμα, η ΕΥΔΑΠ με την Περιφέρεια Αττικής ώστε να διοριστεί στην πρώτη διευθύνων σύμβουλος ο σύντροφος της Ρένας Δούρου ή μια Α.Ε. όπως η ΔΕΠΕΝΕΜ, χωρίς λόγο ύπαρξης μάλιστα ύστερα από τη ματαίωση του αγωγού "Turkish Stream", με τα βουλευτικά καθήκοντα της Χ. Καφαντάρη προκειμένου να διοριστεί διευθύνων σύμβουλός της της ο σύζυγός της;...

Αν η κυβέρνηση δικαιούται να επιρρίπτει την ευθύνη στο κουαρτέτο για τις επώδυνες ρυθμίσεις στο ασφαλιστικό ή στο φορολογικό, δεν έχει καμιά δικαιολογία για να πράττει το ίδιο για την εμφανή πλέον απόπειρα δημιουργίας ενός δικού της κομματικού κράτους. Αλλωστε οι παραπάνω περιπτώσεις είναι απλώς μερικές από τις πιο ηχηρές. Ο Ανδρ. Παπανδρέου έλεγε στις αρχές τής δεκαετίας τού 1980, όταν τον κατηγορούσαν για κάτι παρόμοιο- κι όχι αδίκως βεβαίως-, πως δεν θα έκανε το λάθος τού πατέρα του τη δεκαετία τού 1960 να κατακτήσει την κυβέρνηση δίχως να κατακτήσει και το κράτος. Δεν μπορούμε, ωστόσο, να πορευόμαστε εσαεί με αυτήν την κοντόφθαλμη και μπακαλίστικη λογική. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κυβερνά στην αιωνιότητα, δεν έχει παρά να βελτιώσει την ποιότητα ζωής τής πλειονότητας των πολιτών αντί να εστιάζει στο βόλεμα ενός ικανοποιητικού για την επανεκλογή του αριθμού ημετέρων. Αν στο τέλος τής τετραετίας ο μέσος έλληνας στέκεται καλύτερα στα πόδια του από όσο σήμερα, δεν θα έχει κανένα λόγο να στραφεί σε άλλες λύσεις. Σε αυτήν τη διαπίστωση καταλήγουν με σχετική ευκολία πολιτικοί με όραμα κι ας μοιάζει με πυρηνική φυσική στους κομματάρχες τού παλιού κακού καιρού από τους οποίους δυστυχώς διαθέτει πληθώρα και η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία...