Ο,τι δεν πετύχαμε με την καρδιά θα το καταφέρουμε με το μυαλό...

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει εφαρμόσει ελάχιστα από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης με το οποίο είχε κερδίσει τις εκλογές τής 25ης Ιανουαρίου 2015. Κι όμως κέρδισε πανηγυρικώς την κάλπη τού Σεπτεμβρίου κι εξακολουθεί να ορίζει το πολιτικό σκηνικό τής χώρας, αφού από την αποτελεσματικότητά του θα κριθεί η πολιτική του επιβίωση κι όχι από τις όποιες ικανότητες του Κούλη. Πώς τα έχει καταφέρει; Μιμούμενος τη δημαγωγία τού Ανδρέα, όπως τόσο απλοϊκώς θέλουν να πιστεύουν οι αντίπαλοί του; Οχι, ο Αλέξης δεν είναι Παπανδρέου, κι αυτό έχει και τα θετικά και τα αρνητικά του. Από τη μία δεν διαθέτει ούτε τη μεγαλοφυΐα ούτε τη μόρφωση τού Ανδρέα. Από την άλλη,όμως, δεν πάσχει από τον αυταρχισμό και τον καιροσκοπισμό τού ιδρυτή τού ΠΑΣΟΚ...

Ο Αλέξης Τσίπρας πίστεψε ειλικρινώς ότι η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στην Ελλάδα θα ήταν από μόνη της ικανή προϋπόθεση για να μπει ένα τέλος στην εποχή των μνημονίων. Αυτό αποδείχθηκε στην πράξη αφελές, ωστόσο δεν σημαίνει πως είναι κι ο ίδιος αφελής. Ηταν, απλώς, ένας Αριστερός με άγνοια κινδύνου, τον οποίο όταν και συνειδητοποίησε, επέλεξε τον προσωρινό συμβιβασμό από την ολική πανωλεθρία για την οποία τον συμβούλευαν εκείνοι που έχουν εξαφανιστεί σήμερα από τον κοινοβουλευτικό χάρτη...

Με την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου έληξε και η ηρωική περίοδος της διακυβέρνησης της Αριστεράς, αυτή που προφανώς γέννησε τις πιο πολλές προσδοκίες αλλά κι εκείνη που δεν μπόρεσε να υλοποιήσει την ουτοπία. Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, δεν παράδωσε τα όπλα στον ταξικό αντίπαλο, σε μια μεταμοντέρνα Βάρκιζα. Οι ηθικολόγοι τής εξέδρας, εκείνοι που απέχουν από τις δοκιμασίες και προτιμούν να κρίνουν τις ζωές των άλλων από απόσταση ασφαλείας, θα ήθελαν τον πρωθυπουργό να αρνείται την εκβιαστική πρόταση της Γερμανίας τον περασμένο Ιούλιο και να επιστρέφει στην Ελλάδα επευφημούμενος από τα πλήθη κι ας γνώριζε ότι λίγες ώρες αργότερα αυτό θα σήμαινε την απόλυτη κατέρρευση της ελληνικής οικονομίας...

Αν τώρα προβληματιζόμαστε για το πόσο θα κοπούν οι συντάξεις ή πόσους φόρους παραπάνω θα πληρώσουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αγρότες το χρωστάμε στο ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ενέργησε με το θυμικό στις 13 Ιουλίου αλλά με το μυαλό κι ας τον αποκαλούν κάποιοι προδότη. Σε διαφορετική περίπτωση σήμερα η χώρα θα έμοιαζε περισσότερο με τη Συρία παρά με ευρωπαϊκό κράτος-έστω ως ουραγός τής Ευρώπης- κι ας είναι αυτή μια ιστορική υπόθεση που ούτε ο γράφων αλλά ούτε κι όσοι έχουν διαφορετική άποψη μπορούν να τεκμηριώσουν με απτά στοιχεία...

Η κυβέρνηση, για όποιον δεν το έχει αντιληφθεί, έχει κηρύξει έναν ταξικό πόλεμο με στόχο τα επώδυνα μέτρα να πλήξουν περισσότερο αυτούς που κατά βάση πέρασαν την κρίση αβρόχοις ποσί, όπως είναι οι αγρότες που για πρώτη φορά θα φορολογηθούν όπως οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί κι όχι ως τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας που συνήθιζαν να ζουν από τα έτοιμα κι αφορολόγητα. Φυσικά υπάρχουν παθογένειες στο ασφαλιστικό οι οποίες θίγουν και τους μικρομεσαίους κι αυτές είναι πιθανό να διορθωθούν μέσα στις επόμενες ημέρες. Από την άλλη, ωστόσο, υπάρχει μια αντιπολίτευση την οποία εκφράζει περίφημα η ρήση τού Β. Κικίλια σε πρωινή εκπομπή πως είναι νόμος τής φύσης οι πλούσιοι να βοηθιούνται να γίνονται πλουσιότεροι γιατί αν πάνε χρήματα στους φτωχούς αυτοί θα τα αξιοποιήσουν για ραχάτι...

Στη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία πλούσιος είναι αποκλειστικώς και μόνο ο εργατικός κι όχι εκείνος που πατά ακόμα κι επί πτωμάτων για να πολλαπλασιάσει το κέρδος του. Κι εκεί ακριβώς έγκειται η θεμελιώδης διαφορά Τσίπρα-Κούλη. Ο μεν πρώτος εφαρμόζει ένα πρόγραμμα που δεν πιστεύει και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μαλακώσει με μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης σε κάθε πεδίο κι όπου του επιτρέπεται, ενώ ο δεύτερος στην θέση του θα ζητούσε να είναι ακόμα σκληρότερο για τους φτωχούς και μαλακότερο για τους πλούσιους. Αν μη τί άλλο, η πάλη των τάξεων έχει πάρει μια πολύ ενδιαφέρουσα τροπή στην Ελλάδα τού 2016...